Een lichte glimlach gleed rond Alexis’ lippen toen ze zag hoe de velden waar ze voorbij liep steeds uitgestrekter werden. Ze zou Thunder, Star en Zippo hier natuurlijk even los kunnen laten, maar misschien zou er dan juist op dat moment een trainer voorbij komen die een gevecht wilde. Het was niet dat ze geen gevecht wilde, maar ze had er nu gewoon even geen zin in. Bovendien kon ze begrijpen dat Thunder er nu nog niet klaar voor was. Hij had pas een hoop werk achter de rug toen hij een oefengevecht met Star moest doen. Natuurlijk was een Jolteon qua sterkte in het voordeel tegenover een Starmie, maar toch viel beide hun kracht niet te onderschatten. Alexis was dan ook niet verbaasd geweest toen Thunder onder al de klappen van Star toch bezweken was. Ze had de Pokémon namen gegeven omdat haar vader dat wilde. Haar moeder was gestorven toen ze een ei gekregen hadden van een of andere fokker. Daar was een Charmander uitgekomen. Alexis had er zich zo op gefocust, op het ei, dat ze haar zieke moeder uit het ook was verloren. Ze stierf en Alexis kon een knagend, pijnlijk en vooral schuldig gevoel niet onderdrukken. Haar vader had haar nog op andere gedachten willen brengen, maar ook hij stierf. Snel veegde Alexis een paar tranen weg. Ze wist dat als ze nu iemand zou tegenkomen, ze die de volle laag zou geven door diegene af te snauwen. Ze was dan ook blij dat er momenteel niemand in haar buurt was. Ze voelde zich eenzaam. Ze kon er niets aan doen dat ze haar vader miste. Haar moeder miste ze ook, maar toch had ze met haar vader een sterkere band gehad. Thunder was er nu niet, anders zou hij haar meteen getroost hebben, de schat. Alexis keek rond zich heen en merkte toen pas op dat de uitgestrekte velden langzaam minder uitgestrekt werden. Meerdere groepjes bomen verzamelden zich rond haar heen en een verschrikkelijke mist strekte zich rond haar uit, alsof er daar iets of iemand was die haar iets aan wilde doen. Gehypnotiseerd zijnd door het stille gebied rond haar heen, dacht Alexis niet aan gevaar en liep gewoon door. Ze had haar Pokémon nog bij zich, dus waarom zou ze bang zijn? Ze had geen idee. Ze had wel verhalen gehoord over de Pokémon Tower, maar ze hield wel van een beetje avontuur.

Langzaam begon de duisternis rond haar heen te vallen. Eigenlijk zou ze het raar vinden als er hier nog een mens rondliep. Ze kende immers niemand die zich rond tien uur nog buiten waagde, zeker niet op deze soort plekken. Ze keek rond zich heen en een lichte rilling ging door haar heen toen ze merkte dat ze echt helemaal alleen was. Ze zou Zippo eventueel kunnen gebruiken voor wat licht. Aan de andere kant, deze duisternis bracht het avontuurlijk gevoel weer wat in zich naar boven. Ze had graag nog mee willen doen aan de League, maar ze wist dat ze daar nu geen tijd meer voor had. Ze had vroeger op pad moeten gaan, maar ze had niet gekozen voor trainer te worden. Ze had ook niet gekozen om Coördinator te worden, ook al kon ze het allebei wel. Ergens was ze wel blij met deze keuze, maar ergens vond ze het ook wel jammer. Toch was ze als de dood van Gymleiders, gewoon omdat ze veel ontzag voor ze had. Ze keek rond zich heen en besloot niet meer zo veel te denken. Ze opende in een soort trance de grote, rode poort. Ze schrok toen de duisternis zich meteen rond haar heen verspreidde. Geen enkele fakkel verlichtte de boel hier. Er hing ook nergens een lamp, behalve de kroonluchter boven haar hoofd, waar kleine bolletjes kristal inzaten. Daar zou misschien wel licht vanaf komen, maar het ding was al zo oud dat het waarschijnlijk gewoon niet meer mogelijk was. Ze stapte een beetje naar binnen. Vroeger wilde ze altijd al naar deze plek toegaan, maar ze kon toen niet. Haar ouders vonden het te gevaarlijk en wilden haar niet in de buurt hebben van de toren. Volgens roddels zouden mensen die er in gingen nooit meer terugkomen. Nou, dat zou ze dan wel weer zien. Een zachte gil verliet haar mond toen de deur achter zich met een klap dichtsloeg. ‘Het zal ook niet,’ mompelde ze. ‘Ik denk dat ik Zippo nu beter wel kan gebruiken.’ Dit laatste schreeuwde ze er half uit toen ze met haar been hard tegen iets botste. ‘Zippo, verlicht de boel hier een beetje!’ Ze gooide de Poké Ball met Zippo erin. Even werd de ruimte verlicht, maar toen Zippo rond zich heen keek en zijn vlam even doofde, werd het weer net zo donker. ‘Nee, niet doen,’ zei Alexis lachend. Gelukkig verlichtte hij opnieuw de ruimte. Plots klonk er een harde klap en van schrik viel Alexis achteruit. Wat was dat nou weer?

Zippo keek ook geschrokken achter zich, maar dat was om heel iets anders dan waar Alexis zo om geschrokken was. Zijn blik gleed naar een bepaald punt. Alexis kon vaag een schim onderscheiden, waar de klap ook vandaan gekomen moest zijn. Plotseling voelde zij zich boos. Wat als er iemand was die een grap met haar aan het uithalen was? Ze zou het nou niet bepaald fijn vinden als er iemand was die de spot met haar dreef. Dan zou ze nogal boos worden. Natuurlijk had ze Thunder en Star nog bij zich, maar Star zou zich hier niet op haar gemak voelen en Thunder zou alleen maar uit impulsiviteit bliksemstralen gaan schieten. Ze vroeg zich eigenlijk af wie of wat op dit moment in deze toren aanwezig kon zijn. Het was best wel laat. Ze had niet de juiste tijd gekozen om naar hier te komen, maar dat maakte ook niks uit. Zelfs al zou ze midden op de dag gaan, dan zou het nog verschrikkelijk zijn om hier rond te dolen. Ze keek naar de schim en schrok van een stem. ‘Dat kun je beter aan jezelf vragen!’ riep ze terug. Oké, ze kon goed omgaan met mensen en kon redelijk sociaal zijn – als ze zich dan niet bedreigd voelde of teruggetrokken was – maar ze liet het niet over zich heenkomen om zoiets naar zich geroepen te kregen. Thunder was, qua gedrag, helemaal hetzelfde. Als een Pokémon hem iets probeerde te maken of hij zich bedreigd voelde, liet hij zich niet kennen. Hij zou waarschijnlijk, als een Pokémon voor hem gestaan had, helemaal hetzelfde gereageerd hebben. Zippo keek echter benauwd van Alexis naar de man, alsof hij niet goed wist welke kant hij moest kiezen. Hij wist ook niet goed wat hij moest doen, maar besloot uiteindelijk om een beetje naast Alexis te gaan staan. Hij moest immers trouw blijven aan zijn trainer. Bovendien was Alexis niet slecht. Ze zorgde voor hem, dus waarom zou hij de kant van de onbekende man kiezen? Alexis merkte nog één schim op, maar wel twee. In het donker waren ze vaag te onderscheiden en Zippo bracht gewoon niet genoeg verlichting met zich mee om ze echt goed te kunnen zien. Ze voelde zich lichtelijk geagiteerd van de spot in de man zijn stem. ‘Ben jij niet bang om een vuist tegen je gezicht te krijgen?’ vroeg ze sissend van de woede in zich.

Wat probeerde hij nou eigenlijk? Haar bang maken? Oké, ze was misschien geschrokken van de stem en ook van de klap, maar dat zou ze echt niet tegenover hem laten merken. Haar blauwe haren werden spookachtig verlicht door de verlichting die van Zippo afkomstig kwam. De Pokémon keek echter nieuwsgierig naar de twee jonge mannen, alsof hij geen besef had van alles wat er rondom hem heen gebeurde. Alsof hij de spot van de jonge man naar Alexis toe niet gehoord had, of gewoon eigenlijk helemaal niet wilde horen. Zippo was, in tegenstelling tot Thunder, immers echt iemand die zich nergens druk om wilde maken en zich liever uit de problemen hield. Star koos alleen de kant van de juiste partij en Thunder was er meteen voor haar. Toch vertrouwde Alexis, op de karakters afgaand, haar Pokémon volledig. Rustig zette Alexis een paar stappen dichterbij, zodat ze recht voor de jonge man stond. Ze vertoonde geen intentie van angst of agitatie tegenover hem, dat zou alleen maar averechts werken. Trouwens, als de jonge man zou zien hoe onrustig zij zich voelde, zou hij alleen maar meer spottend gaan reageren. De minachting was werkelijk gewoon van zijn gezicht te lezen, alsof hij zijn conclusie bij het zien van haar al getrokken had. Toegegeven, hij was niet lelijk en zijn tweelingbroer – tenminste, Alexis trok de conclusie maar dat het zijn tweelingbroer was, ze leken sprekend op elkaar – ook niet. Toch liet ze zich hierin niet leiden om zich te laten agiteren door hem. ‘Maar goed, om je geen nachtmerries te bezorgen,’ begon ze kalm en grijnsde even flauwtjes, ‘ik heet Alexis. Nu tevreden?’ Als hij kinderachtig ging doen, minachtig ging tonen zoals de jongens op de basisschool dat deden als meisjes mee wilden voetballen en spottend ging doen, kon zij dat ook. Zippo stond radeloos naast haar, keek alleen maar met grote ogen naar de twee jonge mannen voor zich. Alexis vroeg zich eigenlijk af of het echt de man zijn karakter zelf was die zo deed, of dat het gewoon kwam omdat hij geïrriteerd was. Je had natuurlijk ook van die types die zo deden omdat hun broer naast hun stond. Nou ja, Alexis wist het in elk geval niet, maar het zou vast niet lang duren voordat ze erachter kwam. Zij was immers niet de eerste die hier ging vertrekken. Nee, dat deed hij maar mooi.

Was dit een grap? Het volgende moment stapte er een tweede in het licht. Dezelfde oogkleur, hetzelfde haar in precies dezelfde stijl en ook dezelfde kleding. Hoewel, dat laatste kon ze niet precies inschatten, aangezien de jongens niet helemaal in het licht stonden. Haar blik gleed naar de andere jongen. Ook al zou ze de jongens hun namen kennen, het zou geen zin hebben om het proberen te begrijpen. Ze leken allebei zo erg op elkaar dat Alexis nu al geen idee had wie ze moest aanspreken met welke naam. Zippo keek ook erg verward. ‘Charmander?’ zei hij verbaasd, waarna hij opzij keek. Hij besloot om de andere helft te observeren, maar Alexis vond dit geen goed idee. ‘Zippo, nee,’ zei ze zachtjes. De Charmander keek haar verontwaardigd aan, maar deed wel een paar stappen terug en ging achter haar benen staan. Alexis besloot om zich goed op te stellen voor de Pokémon, zodat het veilige gevoel er tenminste wel was. Ze zou Zippo voor geen goud een slecht gevoel willen geven of een onveilig, alleen maar omdat twee van die jochies hier waren en haar nou niet bepaald vriendelijk behandelden. Ze keek de tweeling even observerend aan, meende ze toch wel ergens van te kennen, maar kon er haar vinger niet op plaatsen. Nou ja, het zou wel duidelijk worden na een tijdje. Tenzij dat zij zich omdraaiden en wegliepen, dat kon natuurlijk ook. Alexis haalde haar wenkbrauw even op. Ze wist niet precies wat ze van de twee moest denken. Ze betwijfelde of de aangenaam van Kean – of van Kane, ze had geen idee wie hier voor haar stond – wel zo bedoeld was als dat het normaal in een gesprek zou moeten overkomen. Ze negeerde het gebaar, de aangenaam, door er niks op te zeggen. Zo zou ze ook geen wonden openrijten. Zo zou ze zichzelf ook niet belachelijk maken mocht het toch een andere betekenis voor de jongens hebben als dat voor haar zou hebben. ‘Ik was ook niet van plan om een poging te wagen,’ zei ze kalm, maar met een licht glimlachje. Gek of niet, maar ze voelde zich al wat meer ontspannen. De klap was dus van Kane of van Kean geweest, niet van een of andere Pokémon. Want ze kon maar beter eerlijk zijn, ze was nou niet bepaald een held in duistere ruimtes, maar het bracht wel haar gevoel voor avontuur naar boven.

‘Ah, wat jammer,’ zei ze medelevend tegen de jonge man die tegen haar sprak. ‘Maar nee, ik heb jullie avond niet verpest. De enige die jullie avond verpest kan hebben, is de deur. Die veroorzaakte immers de klap.’ Ze bracht een licht, poeslief glimlachje op. ‘Als ik had geweten dat jullie hier je tijd aan het benutten waren met trainen, had ik de deur zeker proberen tegen te houden voordat hij zo hard dicht zou slaan.’ De glimlach was nep, de fonkeling in haar ogen was gespeeld en haar toon was nog net niet sarcastisch te noemen. Zippo legde zijn pootjes tegen haar been, alsof hij haar dwong om wat minder brutaal te zijn. Alexis was echter niet van plan om onder te doen voor Kane en Kean. Ze mochten dan wel met hun tweeën zijn, maar als zij bijdehand waren, was zij het ook. Eigenlijk kon ze best makkelijk het gedrag van iemand tegenover haar kopiëren. Ze probeerde om de opmerkingen die op haar tong lagen voor zich te houden en deed nu een stapje achteruit. Niet omdat ze zich geagiteerd voelde, maar eerder om wat ruimte tussen hun te creëren. Ze keek rond zich heen. Even liet ze haar blik observerend naar de kroonluchter gaan, die eruitzag als hij elk moment naar beneden zou kunnen vallen. Alexis volgde de lange weg naar beneden – als hij al zou vallen – met haar ogen. De splinters zouden in het rond vliegen en zouden hun kunnen raken. Ze probeerde deze gedachte voor zich te laten en slikte even. Geen angst tonen, dat mocht ze niet doen. Ze kon het immers niet maken om naar deze toren te gaan uit nieuwsgierigheid en zich er dan van angst en doemdenken weg te laten jagen. Dan hadden die twee hier voor haar de grootste lol, nee, dat gunde ze hun niet. Ze schatte de jongens een of twee jaar ouder. Nou ja, de jonge mannen dan. ‘Jullie komen me bekend voor,’ mompelde ze. Ze kon haar vinger er nog altijd niet op leggen. Zippo was inmiddels achter haar benen weer tevoorschijn gekomen en liep toen vrolijk de andere kant van de ruimte in. Fijn. Daar ging hun licht. Nu het licht wegging, kon ze de tweeling veel moeilijker onderscheiden. Ze zouden makkelijk kunnen weggaan en zij had het nog niet door. Om zichzelf een houding te geven, sloeg ze haar armen over elkaar. ‘Zijn er nog vragen waarover veel nagedacht wordt? Ze mogen gewoon gesteld worden. Anders slapen jullie straks misschien niet goed.’ Nu deed ze echt geen moeite meer om de sarcasme uit haar stem te houden.

Fijn. Altijd als Zippo in haar buurt was, deed hij wel weer iets waardoor ze zich verschrikkelijk op haar plaats gezet voelde. Nou ja, een schrale troost was dat niet alleen de vlam en het licht voor haar verdwenen was, maar ook voor de jongens zelf. Die leken er echter geen moeite mee te hebben, of deden net alsof. Ze keek opzij en zag het vlammende licht van haar Charmander, die een beetje op en neer aan het springen was bij een of andere kast. Ze wilde hem waarschuwend terugroepen, maar dat zou misschien pas echt lachwekkend zijn. Eerst deed ze sarcastisch tegenover de jonge mannen hier, waarna ze bezorgd om haar Charmander ging roepen. Nee, dat kon ze natuurlijk niet maken. Dus hield ze haar blik gefocust op de jonge mannen, zover zij ze kon zien in de duisternis, maar hield wel een schuin oog op Zippo gericht. Ze zou het echt erg vinden mocht hem iets overkomen. Ze wilde namelijk niet dat er wat met hem gebeurde. Zippo was een lieve Pokémon, hij verdiende aandacht en respect, net zoals haar vader haar dat geleerd had. Meteen voelde ze het schuldgevoel weer omhoog komen. Had ze haar moeder echt laten zitten voor Zippo? Volgens haar vader had ze gewoon veel te enthousiast op het ei zitten te wachten dat uit zou komen en was daarom haar moeder uit het oog verloren. Ze was wel elke dag op bezoek geweest, maar had haar gedachten zo hard ergens anders gehad, dat ze niet in het oog had dat het juist slechter ging. Ondanks dat haar moeder een sterke muur omhoog kon houden waarin bleek dat ze zich goed zou moeten voelen, konden Alexis en haar vader deze makkelijk doorbreken. Dat was echter niet gebeurd, voor Alexis dan niet. Haar vader had haar dan ook niks verteld. Ze voelde zich zo schuldig. Ze balde haar vuist bij Keans of Kanes woorden. ‘Praat niet zo over hem! Hij is uit een ei geboren, als je het wilt weten. Hij was vroeger van me vader en die heeft het aan mij gegeven. Hij betekent veel voor me sinds…’ Ze schudde haar hoofd en keek de andere kant op. ‘Sinds mijn vader het opgegeven heeft.’ Ze kuchte even, om haar eigen emoties te onderdrukken. Ze keek de jonge man even aan, maar kon hem nauwelijks onderscheiden in de duisternis. Zijn opmerking had haar vreselijk geraakt. Eigen schuld.

Toen pas drong het tot haar door wat hij gezegd had. Even voelde ze haar knieën week worden en dacht ze dat ze droomde. Dus daar kende ze de tweeling van. Zij waren gymleiders. Ze deed geschrokken een stap achteruit. Ze luisterde ademloos naar zijn woorden, wist zich plotseling niet meer hoe ze zich moest gedragen. ‘Char!’ zei Zippo vrolijk, waarna hij naar haar toe gerend kwam en iets in zijn pootjes hield. Het was iets groots en iets zwarts. Het bewoog ook. Rillend schonk Alexis er maar het beste geen aandacht aan. Laatst nog had Zippo een dikke, grijze muis gevonden. Ja, naast Pokémon bestonden die enge dieren dus ook nog. Hij had hem in haar bed gelegd. Ze had nog net niet alles bij elkaar gegild. Het zou vast wel een dik, vies beest zijn die hij in zijn pootjes had. Ze keek naar de jonge man. Ze voelde verlegenheid opkomen omdat ze zich zo gedragen had, maar hij had haar anders ook niet echt vriendelijk behandeld. Nog een paar woorden die haar pijn deden. ‘Een hekel aan Coördinatoren, hè?’ Ze grinnikte zachtjes. ‘Ik ben geen van beiden,’ zei ze uiteindelijk. ‘Ik heb wel de kans gehad om een van de twee te worden, maar die legde ik liever opzij voor privéredenen.’ Eigenlijk wilde ze het gewoon allebei niet, maar het was ook voornamelijk omdat ze zich nog steeds schuldig voelde over haar moeder. Na al die jaren was dat schuldgevoel nog niet weggegaan. En het idee dat ze nu ook geen vader meer had om naar terug te keren, brak haar zowat. Hij was de enige die haar echt begreep. Het drong weer tot zich door dat ze tegenover gymleiders stond. Ze haalde even diep adem. Fijn. Ze had toch zoveel ontzag voor ze? Fijn, nu stond ze tegenover zo’n persoon, - twee personen nog wel – en dan gedroeg ze zich zo. Ze kuchte even. Hoe ging ze dit rechtzetten? ‘Ik wist niet dat jullie gymleiders waren,’ zei ze uiteindelijk. ‘Sorry. Jullie bevinden je overduidelijk in een hogere positie dan ik. Als ik dit eerder geweten had, had ik wel beter op mijn woorden gepast.’ Ze richtte zich daarna tot de jongeman die ze het eerste had gezien. ‘Maar je deed ook zo minachtend. Dan reageer ik terug.’ Ze zei het kalm, maar ze voelde haar hart vanbinnen razen. Zouden ze haar een kans geven? Hij leek niet echt voor vrouwen te zijn, maar toch.

Een geërgerde trek verscheen rond haar mond toen de jonge man begon te praten. Ze trok even een paar keer zenuwachtig met haar mond. Dat deed ze door middel van haar mondhoeken naar boven te bewegen, steeds opnieuw. Zippo keek haar echter aan alsof ze had moeten weten dat ze niet zo brutaal had moeten doen. Ze had nog altijd haar andere Pokémon bij, maar Zippo was de enige die voor een beetje licht kon zorgen. Ze keek kalm naar de silhouetten die zich in de duisternis aftekenden. Ze wist niemand te herkennen. Natuurlijk niet, het was een tweeling. Hoe zou ze hun nou kunnen onderscheiden? Hetzelfde haar, dezelfde oogkleur, hetzelfde postuur en waarschijnlijk was er geen enkel kenmerk waarop ze hun kon onderscheiden. De enigen die zich niet zouden verwarren met elkaar, waren zij. Natuurlijk niet. Het leek haar nogal sterk dat als je een eigen persoonlijkheid had, je deze in de war kon gooien met die van je wederhelft. Toch, ze had geen tweelingbroer of een tweelingzus, dus zij kon het natuurlijk niet weten, maar het leek haar in elk geval wel vreemd. ‘Waarschijnlijk onder een hele oude steen,’ zei ze, deze keer ervoor zorgend dat ze niet zou mompelen, aangezien een van de twee daar niet echt van gediend was de vorige keer. Ze voelde het ontzag in zich opborrelen, kon niks meer verzinnen op hun woorden. Ze wist niet wat ze moest doen, wat ze moest zeggen, om haar eigen schuldigheid te bewijzen. Nou ja, het zou wel goed komen allemaal. Trouwens, welke kansen had ze nog dat ze een Gymleider zou ontmoeten? Juist ja, geen meer. Ze zou deze mannen, als ze weg zou gaan bij hun, waarschijnlijk een hele tijd of niet meer zien. Ze kon zichzelf wel vervloeken dat ze zich weer van haar beste – kuch – kant had laten zien. Nou ja, er viel nu toch niks meer aan te doen. Zippo keek geconcentreerd van de een naar de ander, alsof hij weer een verschil probeerde op te merken. Dit ging hem echter niet al te goed af, dus haalde hij zijn schouders op en draaide zich weg. ‘Hmm….’ Ze keek hun even aan. ‘Ik maak liever mijn eigen regels, maar voor een keer stem ik er wel mee in.’ Ze keek hem lichtelijk glimlachend aan, deze keer was er niks sarcastisch gezegd. Ze kauwde even op de onderkant van haar lip, nerveus.

‘Dat zou wel fijn zijn, als jullie me konden vergeven.’ Ze keek hun even aan. ‘Ik wist het echt niet. Ik schoot gewoon in de verdediging omdat…’ Ze koos gauw andere woorden dan dat ze wilde uitspreken. ‘Omdat ik me nogal bedreigd voelde.’ Ze keek hun even gauw aan. Haar hoofd tolde, ze wist echt niet meer welke woorden ze in een goede weg kon uitspreken en welke niet. Haar grootste angst was waar geworden: ze had een Gymleider ontmoet. Nou ja, correctie, twee. En dan bevond ze zich ook nog in deze positie, waarin zij de mindere was, maar ook waar ze zich weer van een geweldige kant had getoond. Was ze hier zelfs wel gekomen als ze wist dat hier twee Gymleiders aan het trainen waren? Nee, waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk had ze zich omgedraaid en was weggelopen. Aan de andere kant, het onderdanige gedrag paste nou ook niet echt geweldig bij haar. Ze was niet echt iemand die achter iemands kont aanliep, maar hoe kon ze dat duidelijk maken zonder zich weer in zo’n positie te bevinden als daarnet? Wacht, dit was toch een wereld waarin je je mening gewoon kon uiten? Nou ja… Ze dacht nou niet bepaald helder na, waardoor het heel moeilijk was om de goede woorden te kiezen. ‘Maar dat jullie Gymleiders zijn, waar ik ontzettend veel ontzag voor heb, wil nog niet zeggen dat ik me volledig naar wat jullie willen aanpas. Ik heb nog altijd mijn eigen vrijheid.’ Ze zei het met standvastigheid, maar het ontzag was er vast ook wel in te horen. Ze nam een iets zekerdere houding aan, wetend dat deze sowieso weer zou kunnen breken als de mannen minachtend zouden doen. Zippo trok ongeduldig aan haar broek. Hij wilde het liefst weg hier. Hij vond het hier eng, maar werd ook een beetje verveeld. Met fonkelende oogjes keek hij naar de Gymleiders. Hij begon nu echt vervelend te doen en zijn vlam extra dicht bij Alexis’ broek te houden. Deze, die gewend was aan het vervelende gedrag van haar Charmander, schonk daar echter geen aandacht aan. Ze had wel wat beters te doen dan kwaad worden op Zippo. Bovendien, hij vond het alleen maar leuk als hij zo haar aandacht kon oproepen. Dat geluk gunde ze hem niet. Tenminste, vandaag nog niet. Ze keek van Zippo glimlachend naar de jonge mannen, lichtelijk twijfelend of ze nu wel het juiste had gedaan. Nou ja. Niets meer aan te doen nu.