Een Pokémon RPG forum dat zich volledig richt op Kanto en de eerste generatie Pokémon.
IndexZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel
 

 Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptydi aug 21, 2012 9:14 pm

De pijn in haar schouder was verschrikkelijk. Star stond als een trouwe Pokémon langs haar zijde, niet van plan zijnd om van haar zijde af te wijken. Toch wilde Alexis dat dingen begonnen te veranderen. Hoewel de Golbat en de Arcanine nu wel hun lesje geleerd leken te hebben, keek de man woedend op haar neer. ‘Pika,’ mompelde Pikachu, alsof hij had begrepen dat Alexis het niet meer voor elkaar zou kringen om hem te beschermen. Dankzij het aantal gebruik van Hydro Pump, was Star ook doodop. Ze probeerde het niet te laten merken, maar Alexis merkte het toch. Na een paar maanden geleefd te hebben met haar Pokémon begreep ze haar toch wel. ‘Het spijt me, Pikachu,’ mompelde Alexis. ‘We hebben het geprobeerd.’ Ze sloot haar ogen en merkte ook dat er iets ander zich verspreidde in haar schouder. Ze besefte vaag dat Golbat zijn Poison Fang had gebruikt. Zou er zich gif hebben verspreid in haar lichaam? Dat kon toch niet? Ze wist het niet, aangezien ze nog nooit zo stom was geweest om het tegen Team Rocket op te nemen. Ze schrok van de Alakazam die opeens voor haar stond. Angstig keek ze hem aan, maar herinnerde toen weer dat het een Pokémon van een van de tweeling was, aangezien deze met een Psycho Cut ook een andere aanval had afgeweerd die naar haar was gegaan. Alexis liet hem doen. Het had geen nut om nu tegen de Alakazam in te gaan. Bovendien, het moest vast in opdracht van Kane of Kean gebeuren. Nou, ze had tenminste doorgevochten, dus ze hoefde niet met een slecht gevoel uit de steeg te gaan. Bovendien was het in opdracht van een van de broers geweest om haar daar weg te halen, dus was zij er in elk geval niet schuldig aan dat ze daar nu weg was. Ze had het anders toch niet langer volgehouden. Ze hadden de Pikachu van haar afgepakt. Dan zou de trainer hem nooit meer gezien hebben. Zou ze dat gevoel erger hebben gevonden dan dat wat ze nu had? Of was het niet met elkaar te vergelijken? Ze dacht even na. Ze had zich waarschijnlijk slechter gevoeld. Nu had ze tenminste iets goeds gedaan voor een andere trainer. Ze opende haar ogen en merkte toen pas dat ze bij een Pokémon Center was. Voorzichtig stapte ze uit de armen van de Alakazam. Ze keek om.

‘Bedankt, Alakazam,’ zei ze vriendelijk tegen de Pokémon. Ze keek naar het Pokémon Center en haalde diep adem. ‘Je zag dat ik hulp nodig had,’ mompelde ze tegen de Pokémon. Pikachu lag in haar armen te slapen, die had wel genoeg drama gehad vandaag. Nou, Alexis anders ook. Met een schrok besefte ze dat Star nog in het steegje was. Thunder had ze al teruggekeerd. Maar Star… Stel dat de Pokémon… Stel dat… Ze schudde haar hoofd. Als ze Star zouden stelen, ging Alexis ze achterna. Dan mochten Kean en Kane zoveel zeggen als ze wilden, maar dan zouden ze haar toch niet kunnen tegenhouden. ‘Misschien nemen ze Star wel mee,’ mompelde ze. Ze keek Alakazam even aan. Zou hij teruggaan naar de steeg? Ze wist het niet. Kalm liep ze het Pokémon Center in. De steken bij haar schouder werden steeds erger, maar ze dwong zichzelf om het te negeren. Eerst moesten de Pikachu en de Jolteon nagekeken worden, dan zij pas. Of ze zou het straks thuis pas nakijken. Ze keek naar een verpleegster die daar stond. ‘Kan ik je helpen?’ vroeg ze vriendelijk. Alexis snelde naar haar toe, waarna ze de Poké Ball van Thunder op de balie legde. Pikachu volgde. Ze keek even naar de geelkleurige Pokémon, die wat elektriciteit afgaf. ‘Hij is vermoeid,’ verklaarde de verpleegster. ‘Is dit jouw Pokémon?’ Alexis twijfelde even. Zou ze het uitleggen? Nee, grote kans dat er dan iemand bij betrokken werd. ‘Ik geloof dat hij van een trainer is. Ik vond hem in een steeg. Hij werd aangevallen door wilde Pokémon,’ sprak ze zelf de halve waarheid. De Pikachu werd weliswaar aangevallen door Pokémon, maar niet door wilde Pokémon en vooral niet alleen door Pokémon. Ze keek even naar de Pikachu, maar deze leek echter geen teken af te geven dat hij het nog allemaal volgde. ‘Gaat u daar maar zitten,’ zei de verpleegster, terwijl ze een van de blauwe stoelen aanwees. Verslagen liep Alexis naar de stoelen toe en ging zitten. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen eromheen. ‘Kean,’ mompelde ze. ‘Kane.’ Ze zuchtte even. ‘Star,’ zei ze uiteindelijk. Waar zouden ze zijn? Zouden ze nog altijd vechten? Hadden ze moeite? Had de Alakazam haar wel naar hier moeten brengen? Dadelijk dachten Kean en Kane nog dat ze niet meer voor zichzelf zou kunnen vechten. Onzin. Kean of Kane bracht haar toch zelf naar hier? Nou dan.

Hoopvol keek Alexis op toen de deur openging. Even had ze de vage hoop dat de jonge mannen daar met Star stonden, maar dit was niet het geval. Teleurgesteld zag Alexis toe hoe een jongen, die ze rond de zestien schatte, naar de balie rende. Hij riep wanhopig de naam van de Pikachu. De verpleegster meldde hem dat Pikachu onder verzorging naar hier was gebracht dankzij een jonge vrouw. Alexis, die zichzelf in een sleur bevond en momenteel geen aandacht wilde hebben, maakte zich zo klein mogelijk. Er werd echter een verwijzing naar haar gemaakt en ze keek op. Ze keek de jongen recht in zijn ogen aan, maar deze stonden allesbehalve dankbaar. ‘Hebt u mijn Pokémon gestolen?’ snauwde hij. Alexis’ ogen werden groot. Ze had zin om de snotaap een lel rond zijn oren te geven, maar vond dit uiteindelijk toch geen goed idee. Het zou tegen haar gebruikt kunnen worden. Bovendien, de jongen was van streek, dat zag ze zo ook wel. ‘Nee, ik heb hem juist teruggebracht. Hij was verwond.’ De jongen balde zijn vuist en keek haar kwaad aan. ‘Jij bent vast zo iemand die Pokémon ontvoert en ze uit schuldgevoel terugbrengt!’ foeterde hij. Alexis schonk er echter geen aandacht aan, voelde de pijn in haar schouder alleen maar verspreiden. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze vond het vreselijk irritant dat het zo lang duurde tot de jonge mannen terugkwamen. ‘En nou is het genoeg! Ik heb je Pokémon gered. Wees dankbaar. En pas in het vervolg beter op je Pokémon.’ Alexis keek hem boos aan, moest moeite doen om echt niet uit te barsten. De pijn in haar schouder bezorgde haar niet alleen irritatie, maar ook zwakte. De jongen sloeg arrogant zijn armen over elkaar en liep weg. Vermoeid zakte Alexis een beetje onderuit. Kean en Kane zouden het vast ook niet zo amusant vinden als de jongen zo’n gedrag zou vertonen tegenover hun, terwijl ze juist hun uiterste best hadden gedaan om haar en de Pikachu te beschermen, te helpen. Alexis schonk dan ook geen aandacht meer aan het mopperende gedrag van de jongen en keek naar haar Poké Ball waar Star normaal in zou moeten zitten. Ze merkte van de klok op, waar een Pidgey uitkwam die zes uur aangaf, dat het een half uur geleden was dat ze naar hier gebracht was. Buiten begon het al te schemeren. Alexis sprong op. ‘Au,’ kreunde ze, waarna ze weer neerzakte en naar haar schouder greep. ‘Geen goed idee, Alexis,’ kermde ze. Ze voelde zich momenteel machteloos. En bovenal: bezorgd. En dat was niet alleen over Star.

- Vervolg op Klikje ^^

OOC: Godmode met toestemming! (Ik mocht de teleport bepalen van Alakazam van Kane.)

+5!
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyvr aug 24, 2012 11:27 am

‘Wat een ongelooflijk saai gevecht was dat, zeg,’ zei Kean tegen Kane, nadat ze het lid van Team Rocket bij agente Jenny hadden achtergelaten. ‘Die Sandslash was al-leen maar aan het verdedigen. Ik geloof niet dat hij ook maar één aanval heeft gedaan, behalve dan misschien een mislukte tackle.’
‘Oh, dan was mijn gevecht boeiender,’ reageerde Kane. ‘Het niveau had wat hoger gekund, maar die grunt was in ieder geval sterker dan dat sulletje dat we vanochtend uit onze gym hebben geknikkerd.’
Kean lachte: ‘Kán het nog slechter dan?’ Waarop Kane grinnikte. Ze liepen over de brede straten van Saffron City, volledig op hun gemak in hun eigen stad, ondanks dat ze even daarvoor nog ruzie hadden gehad met Team Rocket. Leon en Noel waren ook weer op de schouders van hun trainers gekropen. De twee insect-pokémon durfden best te vechten, maar niet tegen een zo goedgeorganiseerde organisatie als Team Rocket.

Het was inmiddels begonnen met schemeren, maar de straat was nog lang niet verlaten. Het stikte van de toeristen die op zoek waren naar een goede eetgelegenheid of naar een hotel. Het begon al wat frisser te worden, wat vooral te maken had met de wolken die zich voor de zon verdrongen en de wind die vandaag maar al te graag waaide.
Een verre klok sloeg zes uur toen Kean en Kane uiteindelijk voor het Pokémon Center stonden. Het licht dat daarbinnen scheen, leek de wereld daarbuiten extra donker te maken. Er waren meerdere mensen binnen, waaronder natuurlijk zuster Joy. Kean en Kane kenden haar wel, want ze had meerdere malen hun pokémon moeten genezen. Vooral toen ze pas net gymleider waren, hadden ze vaak naar het Pokémon Center gemoeten – tot hun grote schaamte, want ze deden altijd hun uiterste best om onoverwinnelijk te lijken.

Met z’n drieën betraden ze het gebouw. De Starmie was behoorlijk uitgeput van het gevecht, maar had nog krachten genoeg om op haar trainer af te snellen. Kean en Kane knikten eerst begroetend naar zuster Joy en liepen daarna naar Alexis toe.
‘Kijk eens wie we hier hebben!’ riep Kean gespeeld verrast uit.
‘Als dat Alexis niet is,’ zei Kane met een glimlach en Kean vervolgde: ‘Wat een toeval, jou moesten we net hebben!’
‘Goed, nu even serieus,’ zei Kane toen. Hij en zijn broer gingen bij Alexis zitten. ‘Hoe gaat het? Je ziet er niet heel... onaangedaan uit.’
‘En hoe is het met de Pikachu? Hij is in de behandelkamer neem ik aan?’ vroeg Kean.
‘Weet je al wie zijn trainer is?’ Nadat Kane dat gevraagd had, keek hij naar zijn Alakazam. ‘Goed gedaan,’ zei hij welgemeend en hij liet Kaleb terugkeren in zijn pokéball. Hun pokémon hadden vandaag wel weer genoeg gevochten.


OOC: Godmode toestemming


+3!
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyvr aug 24, 2012 10:29 pm

Met de minuut voelde Alexis zich bezorgder worden. Wat als er nou toch iets met Star gebeurd was? Ze zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als ze had ingestemd om weg te gaan en er zou Star iets overkomen zijn. Het was dan ook weer niet haar fout, ze had namelijk geen tijd gehad om de Pokémon terug te keren, maar toch voelde ze een grote verantwoordelijkheid. Juist omdat Star, net zoals alle Pokémon, heel belangrijk voor haar was. Eevee was van haar vader geweest – die nu een Jolteon was – en Star was van haar moeder geweest. Zippo was uit een ei gekomen. Daarin putte Alexis ook haar schaamte, omdat ze haar moeder half en half had laten stikken voor de Pokémon. Als jong meisje was ze zo bezeten door het ei, dat ze niet door de muur van haar moeder had gekeken. Ze had er gerust doorheen kunnen kijken, maar het was haar niet gelukt. Ze had de verhalen van haar moeder geloofd. De vrouw kon misschien overtuigend overkomen, maar Alexis had beter moeten weten. Haar vader had het wel gezien, maar had het enthousiasme van zijn dochter nooit willen bederven. Nou, als ze het schuldgevoel achteraf had bekeken, dan had hij het beter wel gedaan. ‘Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan die van wat je niet hebt gedaan,’ had haar vader ooit eens gezegd. Ze schrok op uit haar gedachten door een kreet. Ze herkende die kreet uit duizenden. ‘Star!’ riep ze door het dolle heen. De Pokémon rende, alsof haar leven er van afhing, naar haar trainster en sprong in de armen. ‘Au, nee, niet doen,’ kreunde Alexis, maar ving haar Pokémon toch zo goed mogelijk op. ‘Er zit een breuk in je steen,’ zei ze geschrokken. ‘Dat gaan we meteen laten verzorgen!’ Ze keerde Star terug in haar Poké Ball, waarna ze op wilde staan. Ze zakte echter weer terug neer en kreunde. ‘Dat kan je wel zeggen, ja,’ zei ze tegen Kane. Of Kean. Wie van de twee het ook was. ‘Die Poison Fang was in elk geval wel raak.’ Ze grinnikte er lichtelijk bij, maar dat was puur van de pijn. ‘Ja, de Pikachu wordt momenteel verzorgd,’ zei Alexis zacht. ‘Om over de trainer nog maar te zwijgen.’ Haar blik veranderde naar boos. ‘Het ondankbaar nest,’ zei ze zachtjes, op een getemperde toon, want de jongen stond vlakbij hun.

Op zachte toon begon ze de reactie van de jongen uit te leggen. ‘Hij verdenkt mij ervan dat ik zijn Pikachu gestolen hebt. Hij zegt dat ik de Pokémon puur uit medelijden terugbreng, omdat ik anders een opgehoopt schuldgevoel krijg.’ Toen werd haar blik zachter. ‘Maar het zou vast zo kunnen zijn dat hij van streek is.’ Met een kreun rechtte ze haar rug. ‘Maar,’ kreunde ze zachtjes. ‘Dan nog. Hij had wat dankbaarder mogen zijn.’ Zuchtend liet ze zich weer een beetje onderuitzakken. ‘Wat ik me afvraag,’ zei ze, maar aan haar stem was te horen dat het iets werd wat niet serieus was. ‘Is of mijn haar na al dit gedoe nog goed zit?’ Vragend en meer lachend van de pijn dan van haar flauwe grap, keek ze jongens aan. ‘Niet meer aan denken. Grappig zijn is niet mijn ding. Mijn humor is flauw,’ gaf ze uiteindelijk toe. Met een zucht zakte ze wat onderuit. Ze voelde zichzelf al rood worden bij de vraag, maar zou hem uiteindelijk toch moeten stellen. Het zag er niet naar uit dat ze van haar plaats kon gaan. ‘Kean,’ mompelde ze zachtjes. ‘Of Kane,’ grinnikte ze even, aangezien ze zich tot een van de jongens had gewend en geen idee had wie het was. ‘Zou jij mijn Pokémon even af kunnen geven aan zuster Joy?’ Ze durfde hem bijna niet aan te kijken van schaamte. ‘Ik kan nauwelijks overeind staan. Ik wil me niet aanstellen. En al helemaal niet.. Ach nou ja.’ Nu werden haar wangen nog roder. De Poké Ball hing aarzelend in haar hand, landde op de toppen van haar vingers. ‘Als je het niet wilt of je denkt dat ik het zelf wel kan, doe ik het zelf wel natuurlijk, maar ja…’ Nu had ze al helemaal een rode kop. Ze vervloekte de Golbat en al helemaal het feit dat ze zichzelf gewoon zwak vertoonde. Toch, ze kon nauwelijks overeind komen of ze voelde al pijn. Het leek ook net alsof haar spieren niet mee wilden werken. Ze wist niet wat het was, maar het was wel vreselijk vervelend. Een zucht van spanning ontsnapte haar even. ‘Nou, de volgende keer denk ik wel twee keer na voordat ik zo’n steegje instap,’ zei ze, met een norse blik op de arrogante tiener. ‘De volgende keer doet hij het maar zelf,’ siste ze, maar in haar ogen was er een zachte blik verschenen die aantoonde dat ze het met alle liefde voor de Pikachu gedaan had, ook al was dat nu ten koste van hun allemaal gegaan.

OOC: Ik laat haar lekker veel zeggen, krijg je misschien inspiratie van ;p

+3
Terug naar boven Ga naar beneden
Kane Hayashi
Kane Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 539
Poképoints : 106
Reputatie : 29
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
http://lacernellarubra.deviantart.com
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptywo aug 29, 2012 9:12 pm

Agente Jenny bewees dat er ook mensen waren die wél blij waren met de aanwezigheid van de leden van Team Rocket. Zolang ze achter de tralies zaten dan. Ze was de tweeling dankbaar dat ze de twee Rocketleden naar haar hadden gebracht, zodat zij de zaak rechtvaardig kon afhandelen. De Rocketleden leken er wat minder blij mee, maar ach, dat was natuurlijk slechts bijzaak. Met een tevreden gevoel liepen Kean en Kane van het politiebureau weg. Als ze de status van “held” nog niet eerder bereikt hadden, dan hadden ze dat vandaag wel gedaan. Wat waren ze toch eigenlijk ook goed.
‘Waar heb je Alakazam heen gestuurd?’ vroeg Kean, toen ze op de eerste de beste kruising stonden. Kane haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geen opdracht gegeven,’ zei hij. ‘Dus ik denk dat hij naar het Pokécenter is gegaan. We kunnen daar sowieso het beste eerst heen gaan, dan kunnen we Starmie daar achterlaten.’ Hij maakte een gebaar naar de waterpokémon, die hen met enige moeite wist te volgen. Het was maar goed dat de Starmie hen vertrouwde, want de tweeling had er weinig zin in gehad haar mee te moeten slepen en achterlaten was ook niet echt een optie geweest.

Tijdens het vervolg van de weg hadden de broers het over hun gevechten tegen de Grunts. Kean bleek het niet zo naar zijn zin te hebben gehad, maar Kane moest toegeven dat zijn gevecht niet zo’n ramp was geweest. Best vermaakzaam, zelfs, hoewel de Rocket niet echt een partij was geweest. Tussen de gebouwen was onderwijl te zien hoe de zon langzaam wegzakte, maar de jonge mannen schonken er weinig aandacht aan. Lachend begonnen ze te kletsen over hun gymgevecht van die ochtend. Van de arme jongen waar ze tegen gevochten hadden bleef niets over, nee, de twee gymleiders vonden dat hij nog wel een paar jaartjes training nodig had, wilde hij ooit van hen kunnen winnen.

Uiteindelijk stonden Kean en Kane voor de deur van het Pokécenter. Binnen zagen ze Alexis al zitten. Op de voet gevolgd door de Starmie gingen ze het hospitaal in. Hoewel… op de voet gevolgd? Toen de Starmie haar trainster in het oog kreeg, stormde ze direct op Alexis af. Het was wonderbaarlijk te zien hoe snel Starmie konden rennen met die stompe pootjes van ze, hoewel het Kane al niet zo heel erg meer verbaasde. Per slot van rekening had hij Keans Gary ook al vaak genoeg in actie gezien. Na zuster Joy begroet te hebben, ze kenden haar goed, liep de tweeling door naar Alexis – op een enigszins rustiger tempo dan de Starmie. Een kort toneelspel volgde, waarbij de broers net deden alsof ze Alexis hier niet verwacht hadden. Ze namen bij Alexis plaats. De jonge vrouw beaamde dat ze niet geheel havenloos uit de strijd was gekomen en vervolgens ging het gesprek over op de Pikachu. ‘Weet je al wie zijn trainer is?’ vroeg Kane, hoewel hij niet de minste verwachting had dat Alexis de tijd had gekregen om de trainer op te sporen. Hij ging er niet vanuit dat ze het Pokécenter uit was gegaan sinds ze hier was aangekomen, noch dat de trainer toevallig hier binnen was komen lopen. Daarom luisterde hij nauwelijks naar het antwoord van Alexis, maar nam hij de tijd op zijn Alakazam de rust te geven die de Pokémon verdiende. Het verbaasde Kane dan ook te horen dat Alexis wél wist wie de trainer was. Sterker nog, de trainer was in het Pokécenter aanwezig!

Toen Alexis vervolgens vertelde hoe de jonge trainer had gereageerd, voelde Kane een woede in zich opkomen. Daar hadden ze zo hun best voor gedaan? Hij keek op en zag het achterhoofd van de jongen. Hm… Er begonnen radertjes te draaien in het hoofd van de jonge man, maar de herinnering die hij zocht kwam niet naar boven. ‘Maar het zou vast zo kunnen zijn dat hij van streek is,’ vervolgde Alexis, de pijn was in haar stem te horen. Ze probeerde de situatie wat vrolijker te maken door een opmerking te maken die duidelijk grappig was bedoeld. Helaas voor haar waren de beide jonge mannen niet aardig genoeg om te doen alsof ze het grappig vonden en daarom viel er een korte, pijnlijke stilte, waarin Kean en Kane de jongedame bloedserieus en enigszins onbegrijpend aankeken. ‘Mijn humor is flauw,’ verontschuldigde Alexis zich toen maar en ze zuchtte. ‘Daar kan ik je geen ongelijk in geven,’ zei Kane oprecht. Er volgde weer een stilte, een stilte van erg korte duur. Alexis vroeg aan Kane of hij haar Pokémon af zou kunnen geven bij zuster Joy. Natuurlijk wilde hij dat. Kane stond op, nauwelijks luisterend naar het verontschuldigende gemompel van de jonge vrouw. Ze leek zich schuldig te voelen, of iets in die aard, maar Kane besloot dat Kean zich wel over de woorden van de vrouw kon ontfermen. ‘Ik doe het wel,’ zei hij vluchtig toen de vrouw begon over “het zelf doen”. Hij pakte de Pokéball van haar aan en beende naar de balie toe, waar hij de Pokéball aan zuster Joy gaf. ‘Van die vrouw daar,’ zei hij, met een handgebaar richting Alexis. Joy knikte. ‘Ik had het gezien,’ zei ze met een glimlach.

Kane bedankte haar en draaide zich om. Hij liep terug naar Kean en Alexis. Zijn blik viel op de jongen van wie de Pikachu was. De jongen keek terug. Een seconde keken ze elkaar in de ogen. De jongen werd rood, Kane was lichtelijk geschokt. ‘Jij!’ riep hij verrast uit.


OOC: Als jij er niets mee kunt, Alexis, laat het dan even weten, dan post Kean eerst Wink En als je er wel wat mee kunt, dan ben je natuurlijk vrij om gewoon te posten. 👅

+3
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyvr aug 31, 2012 6:57 pm

Kean luisterde naar de antwoorden die Alexis gaf; ze was gewond geraakt door de Poison Fang, de Pikachu werd verzorgd en de trainer van de Pikachu was een eikel. Nou ja, zo zei ze dat natuurlijk niet. Ze noemde hem wel een ondankbaar nest, maar begon meteen een reden te bedenken waarom hij zo zou kunnen hebben gereageerd.
‘Maar,’ en een zachte kreun klonk. ‘Dan nog. Hij had wat dankbaarder mogen zijn.’ Kean keek Alexis onderzoekend aan. Hoeveel last had ze eigenlijk van de Poison Fang? Kon gif van een pokémon eigenlijk veel schade doen aan een mens? Terwijl Kean zich het een en ander over gifaanvallen probeerde te herinneren, maakte Alexis een grap die blijkbaar niet grappig was. Zo beweerde ze zelf tenminste en Kane was het helemaal met die mening eens. Kean schonk er geen aandacht aan, want hij probeerde uit te rekenen hoe lang de gemiddelde pokémon erover deed om na vergiftiging het bewustzijn te verliezen. Zelfs al was het mogelijk geweest om zoiets uit te rekenen, dan nog was hij er niets mee opgeschoten, want een mens reageerde natuurlijk totaal anders op het gif.

Toen mompelde Alexis zijn naam. Kean keek op, maar zag toen dat Alexis zich tot Kane had gericht. Ze zag zelf ook al in dat ze helemaal niet wist welke naam bij wie hoorde en voegde eraan toe: ‘Of Kane.’ Vervolgens stelde ze Keans broer de vraag of hij haar pokémon aan zuster Joy wilde geven. Ze begon langzaam rood te kleuren, duidelijk niet blij met de situatie. Kean glimlachte. Hijzelf zou niet zo snel rood worden in zo’n situatie, maar hij snapte dat ze zich schaamde. Het was nooit leuk om je van een zwakke kant te laten zien, daar werd hij zelf maar al te goed aan herinnerd hier in het Pokémon Center.

‘Nou, de volgende keer denk ik wel twee keer na voordat ik zo’n steegje instap,’ zei Alexis zodra Kane naar de balie liep. Ze wierp een niet mis te verstane blik op de trainer van de Pikachu. Kean volgde haar blik, maar had niet bijzonder veel aandacht voor de jongen. Arrogante trainers liepen overal rond. Ze kwamen vooral veel in gyms. Dachten dat ze zo even de Marsch Badge konden halen. Kean snapte niet hoe al die trainer het überhaupt tot de psychische vol konden houden.
‘Als je het hem de volgende keer zelf laat doen, ziet hij die Pikachu nooit meer terug,’ merkte Kean op. ‘Al zou die Pikachu dat niet erg moeten vinden. Volgens mij wordt hij beter verzorgd bij Team Rocket dan bij zijn huidige eigenaar.’ Hij keek even naar Kane, die de Pokéballs inmiddels aan zuster Joy had gegeven en toen weer naar Alexis.
‘Weet je, je ziet er echt niet gezond uit...’ merkte hij niet al te subtiel op. ‘Kun je niet beter even naar een ziekenhuis gaan, of naar een dokter? Vraag op z’n minst even aan Joy wat voor effect de Poison Fang op mensen heeft. Straks raak je langzaam verlamd, of lig je hier straks dood op de grond. Nou, dan komt er niet eens een volgende keer om z’n Pikachu te redden.’

Op dat moment klonk de verraste stem van Kane: ‘Jij!’ Kean keek meteen naar Kane en naar de persoon tegen wie hij het had. Het was de trainer van de Pikachu en ... warempel! Was dat niet ook die jongen die ze vanochtend uit hun gym hadden geschopt? Nou ja... feitelijk gezien waren ze niet zo aardig geweest om hem de uitgang te wijzen, maar goed.
‘Oh my! Als dat onze favoriete trainer niet is!’ riep Kean uit, met een grijns op zijn gezicht. Hij bleef gewoon naast Alexis zitten, want hij vond het onnodig om voor de jongen op te staan. Terwijl Kane ook wat tegen de wanabe trainer begon te zeggen, legde Kean aan Alexis uit: ‘Die jongen is vanochtend in onze Gym geweest. Ik denk dat hij de andere gymbadges niet eerlijk heeft gekregen, want volgens mij had hij nooit langs de eerste Gym mogen komen. Hij heeft geen pokémon die ook maar iets tegen een steenpokémon kan uitrichten... en nou ja, hij is gewoon belachelijk slecht.’ Dat laatste zei Kean zo luid dat iedereen in het Pokécenter hem zou kunnen horen. De trainer dus ook.
Kean wierp de trainer even een spottende blik toe en vervolgde toen tegen Alexis: ‘Maar negeer hem verder maar gewoon, zorg jij maar dat je weer gezond wordt.’


+2
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyza sep 01, 2012 8:17 pm

Alexis schrok lichtelijk toen Kane of Kean de Pokémon ook echt aannam. Ze het eerlijk gezegd verwacht dat hij zou toegeven aan haar gevoel en dat zij het maar moest doen. Ze vond het eerlijk gezegd wel aardig van hem, maar wist ook dat ze nu niks moest verwachten. Ze wist niet hoe de jongens haar nu bekeken tegenover toen in de Tower, maar ze wist wel dat het voor haar gevoel beter ging. Het leek net alsof de jongens haar als een wat waardiger persoon behandelden, wat ze ook wel fijn vond. Ze besloot uiteindelijk om er maar met geen woord over te reppen. Vriendschap kwam immers niet op woorden aan, maar was gewoon een gevoel dat je wel zou begrijpen als je een band met iemand had. Voor haar gevoel was het een beginnende band. Ze besloot er dan ook niet te veel bij na te denken hoe de jongens haar nu zouden bekijken, maar zou zich eerder focussen op het behouden van de vriendelijkheid die ze nu voor elkaar opbrachten. Toch was er slechts in het begin een beetje vijandigheid geweest, maar deze leek voor Alexis wel te zijn verdreven. Ze schudde haar hoofd even, probeerde de vervelende, twijfelende gedachten uit haar hoofd te krijgen en keek naar Kean of Kane. ‘Ik weet het,’ zei ze rustig. ‘Ik zal het dadelijk wel eens aan zuster Joy gaan vragen.’ Ze keek op naar Kane of Kean toen deze iets uitriep. Toen ze de uitleg hoorde van Kean of Kane, knikte ze even begrijpend. Normaal zou ze zijn woorden tegengesproken hebben, maar de woorden leken niet meer dan waarheid te zijn in haar oren. Hij had immers beter op zijn Pikachu kunnen passen. Als de jongen werkelijk geen Pokémon had die niet eens voorbij de eerste gym zou kunnen komen, hoe kon het dan dat hij deze gym kon uitdagen? Ze keek even naar Kean of Kane, wist niet goed wat ze nu moest zeggen. Ook al wilde ze niet slecht spreken over de jongen, ze kon Kane en Keans woorden ook niet negeren. Hij had gelijk. Dus knikte ze maar gewoon. ‘Daar heb je misschien wel gelijk in. Ik vind het maar vreemd. Hoe kan een jongen zoals hij dan meteen jullie gym uitdagen?’ Ze keek hem even vragend aan, besloot er niet bij te blijven hangen en stond op. ‘Ik ga naar zuster Joy,’ zei ze even, meer gericht naar beide jongens.

Toen ze langs de trainer kwam, meende ze even het woord ‘aanstelster’ te hebben gehoord. Haar eerste impuls was om zich onmiddellijk om te draaien, maar ze liet dit varen. Ze moest laten zien wie de volwassene was van deze groep. Ze hoopte alleen niet dat Kean of Kane het gehoord had, want eigenlijk voelde ze zich eigenlijk wel een aanstelster. Toch kon ze niks doen aan de pijn,die zich elke minuut steviger door haar schouder leek te verspreiden. Ze stopte voor zuster Joy. ‘Hebt u misschien een pijnstiller?’ vroeg ze zachtjes. Zuster Joy keek haar bezorgd aan. ‘Ik heb een Poison Fang opgevangen van een Golbat,’ legde ze met tegenzin uit. Haar pupillen leken zich even te verwijden. ‘Ik kan u alleen maar een pijnstiller geven, maar u zal toch echt naar het ziekenhuis moeten gaan voor een tegengif.’ Alexis schrok van die woorden. Tegengif? ‘Wat gebeurt er als ik dat tegengif niet inneem?’ mompelde ze zachtjes. De ogen van zuster Joy zeiden haar al genoeg, de droevige glimlach maakte het haar al duidelijk. Als ze geen tegengif zou nemen, zouden Kean of Kanes woorden misschien wel eens waarheid worden. ‘Ik begrijp de boodschap,’ mompelde ze, waarna ze diep ademhaalde en de pijnstiller innam. Blijkbaar was de jonge trainer heel boos omdat Kean en Kane zo op hem gereageerd hadden, want hij keek woedend naar de tweeling. Alexis besloot om er niks van te zeggen en liep weer terug naar Kean of Kane, waar ze weer langs ging zitten. ‘Ziekenhuis,’ mompelde ze zwak glimlachend. ‘Weten jullie misschien waar dat is? Dan ben ik daar ook weer langs geweest.’ Ook had ze geen zin om nog langer met deze trainer opgescheept te zitten, die een grondige hekel leek te hebben aan de mensen die zijn Pikachu gered hadden. En daarbij keek hij haar aan alsof ze een dramaqueen was die hier midden in het Pokécenter gewoon zat te huilen voor niks, wat dus echt niet het geval was. Met een ongemakkelijk gevoel probeerde Alexis de priemende blikken van de jonge trainer zoveel mogelijk te ontwijken en keek vragend naar Kean of Kane, hopend dat zij de hint ook begrepen hadden en ze hier weg konden gaan. ‘Ik haal mijn Pokémon later wel op, ze moeten toch hersteld worden,’ zei ze rustig. Nu begon ze echt zenuwachtig te worden. De trainer was nu gewoon hooguit irritant.

- Hoop dat jullie hier iets mee kunnen! Zo niet, probeer ik 'm langer te maken ;D

+2
Terug naar boven Ga naar beneden
Kane Hayashi
Kane Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 539
Poképoints : 106
Reputatie : 29
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
http://lacernellarubra.deviantart.com
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyza okt 20, 2012 9:03 pm

Toen hij eerder die dag, samen met Kean, het zelfvertrouwen van hun uitdager de grond in had geboord, had hij niet verwacht de jongen de komende weken weer tegen te komen. Maar hier stond hij dan, recht voor zijn neus, met de eerder geredde Pikachu. ‘Jij!’ riep Kane dan ook verrast uit en de jongen was minstens zo verrast als hij. Even was het stil in het Pokécenter. Kane en de jongen staarden elkaar aan. Toen doorbrak Kean de stilte, door op te merken dat hij zojuist zijn favoriete trainer had gespot. Kane grinnikte, terwijl de jongen nog roder kleurde. Hij was nog jong en was duidelijk in tweestrijd. ‘Ik…’ begon de jongen, maar juist op dat moment kwam Alexis vlak langs hem op en dit maakte dat hij even geen aandacht meer had voor Kean en Kane, maar zich een kort moment op Alexis richtte. Kane zag de lippen van de jongen bewegen, maar kon niet horen wat hij zei. Aan zijn blik te zien was het echter niets aardigs.

‘Wat zei je?’ vroeg Kane op gebiedende toon. ‘Ik verstond je niet.’ De jongen keek hem weer aan. De blos op zijn gezicht was verdwenen en zijn ogen leken elke minuut vijandiger te worden. Dat was natuurlijk niet wonderbaarlijk, gezien Kean en Kane hem niet bepaald vrolijk begroet hadden.
‘Ik had het tegen die vrouw,’ zei de jongen hooghartig. Kane wist zo gauw niet wat hij hierop moest zeggen en dus besloot hij de gespreksstof te laten rusten. Hij had op het moment lichtelijk te doen met Alexis, maar dat betekende nog niet dat hij bij elk wissewasje voor haar in de bres zou springen. Sterker nog, dacht hij, terwijl hij een blik op de klok wierp, het was tijd om de boodschappen te gaan doen waarvoor hij en Kean hun Gym verlaten hadden. Hij wierp een korte blik op Alexis, die inmiddels bij zuster Joy aan was gekomen. Die redde zich wel. ‘Zeg, jochie,’ begon hij tegen nog zwijgende jongen, want de stilte had slechts luttele seconden in beslag genomen. ‘Ik zou graag een gesprek met je voeren over manieren en je meerderen erkennen en dat soort dingen, maar we hebben daar nu niet zo veel tijd voor. De koelkast is leeg en de supermarkt wacht.’

‘Vlucht maar,’ siste de jonge jongen, vechtend tegen zijn woede. Kane trok een wenkbrauw op. ‘Waarvoor? Volgens mij hebben we eerder vandaag al bepaald wie de sterkste is… zijn moet ik zeggen.’
‘Twee tegen één, ja,’ reageerde de jongen fel. ‘Jullie staan daar mooi, cool te doen, alsof jullie de besten zijn, maar jullie hebben ook je tekortkomingen! Meer nog dan ik!’
‘Tekortkomingen?’ zei Kane. ‘Die hebben wij niet. Wij zijn het levende bewijs van perfectie.’ En hij meende het. Hij was net uitgesproken toen Alexis weer terug kwam gelopen en meedeelde dat ze naar het ziekenhuis moest. Of ze haar naar het ziekenhuis konden brengen. Kane keek weer naar de klok. Boodschappen, klonk het in zijn hoofd, maar hij wist ook dat het ronduit onmenselijk was om Alexis op haar eigen houtje te laten zoeken naar het ziekenhuis, wellicht zou ze verdwalen. Gelukkig waren Kean en Kane met z’n tweeën en functioneerden ze ook los van elkaar.

‘Kean,’ zei Kane. ‘We moeten nog boodschappen doen, kun jij Alexis misschien naar het ziekenhuis brengen? Dan zorg ik dat de koelkast gevuld is.’ Kean stemde hiermee in en dus was het tijd voor Kane om het Pokécenter te verlaten. ‘Sterkte,’ zei hij tegen Alexis en hoewel hij niet veel om de jonge vrouw gaf, meende hij het toch. Hij gunde haar gezondheid. Toen wendde hij zich tot zuster Joy. ‘Een fijne avond nog.’ Hij glimlachte naar de vrouw, die hij altijd probeerde te vriend te houden. Toen, de jonge trainer negerend, liep hij het gebouw uit. Eenmaal buiten haastte hij zich naar de supermarkt. Wat een aparte avond was het geweest!


OOC: Sorry dat het zo enorm lang geduurd heeft... Jullie zeggen het wel als er fouten in de post staan of als je andere opmerkingen hebt, eh? Very Happy
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyza nov 17, 2012 8:10 pm

Met opgetrokken wenkbrauwen volgde Alexis de discussie tussen Kane of Kean en de opgefokte trainer. De man begon meer aan de winnende hand te raken. Alexis keerde de Pokémon die ze terug moest keren in haar Poké Ball en keek ondertussen naar zuster Joy, die haar nog steeds bezorgd aankeek. Ze wist dat ze op moest schieten, maar ze kon hier natuurlijk niet zomaar vertrekken zonder iets te zeggen. Bovendien, de twee mannen moesten nog steeds beslissen of ze mee zouden gaan of niet. Tot nu toe voelde Alexis niet veel van het gif dat zich langzaam in haar binnenste verspreidde, maar dat zou natuurlijk drastisch kunnen veranderen. Misschien was het ook weer niet zo ernstig, maar ze kon dat tegengif maar beter gauw gaan halen. Ze zuchtte even. De jonge trainer hield maar niet op met vijandig te doen. Zag hij dan niet dat hij het aan het opnemen was tegen ouder dan hem zijnde mensen? Hij maakte geen schijn van kans. De jongen was eerder bezig zichzelf voor gek te zetten dan iets anders. Zij was vroeger nooit zo geweest. Tenminste, niet tegen Gymleiders. Dat zou ze niet eens durven. Ze was niet op haar mondje gevallen, maar echt onrespectvol zijn? Oké, misschien was ze de vorige keer een paar keer over de scheef gegaan tegen Kean en Kane, maar dat was alleen omdat ze over een onderwerp praatten wat haar echt pijn had gedaan. Gelukkig. De jonge trainer droop af. Alexis volgde de conversatie met gespitste oren tussen Kean en Kane. Zo kwam ze erachter dat Kane diegene was die boodschappen zou doen en Kean diegene was die met haar mee zou gaan. Ze voelde een vreemd soort gevoel van adrenaline in haar buik, maar ze wist niet waar het van kwam. ‘Bedankt,’ zei ze met een kort vriendelijk knikje naar Kane. Ze draaide haar hoofd naar zuster Joy, die haar nu ietwat ongeduldig aankeek. ‘Ik begrijp het al,’ zei Alexis, terwijl ze haar twee handen omhoogstak. Ze moest opschieten. Bovendien, het begon al donker te worden. Ze wreef even over haar pijnlijke schouder en draaide zich toen naar Kean. Gelukkig had Kane namen genoemd bij zijn vertrek, anders zou ze nog niet hebben geweten wie nu naast haar stond. Hoewel, als Kane weer terug zou zijn, ze de draad zo weer kwijt zou raken van wie nu wie was. Maar ach, dat waren dan weer zorgen voor later.

‘Zullen we dan maar?’ vroeg ze, waarna ze al naar de uitgang begon te lopen. Misschien had ze de pijn net niet gevoeld toen ze zat, maar nu begonnen de steken toch echt lelijk te worden. Ze merkte dat de zonsondergang al bijna begon. Ze wendde zich tot Kean. ‘Je hoeft als we eenmaal in het ziekenhuis zijn niet langer bij te blijven, hoor. Ik red me wel dan. Ik denk dat ik de weg vanaf hier naar huis wel weet,’ zei ze. Ze probeerde zelfverzekerd over te komen, maar het idee dat ze straks heel de weg naar huis moest gaan afleggen terwijl er onderweg misschien van alles zou kunnen gebeuren, stak haar toch. Een vrouw moest zich tegenwoordig ’s avonds niet meer op onbekend terrein begeven. Dat zou alleen maar averechts werken. Natuurlijk had ze wel Thunder, Zippo en Star bij zich, maar het zou ook fout kunnen uitdraaien, zoals daarstraks. ‘Sorry dat ik jullie in de problemen betrekt heb,’ verontschuldigde Alexis zich. ‘Normaal zou je met je broer mee boodschappen moeten kunnen gaan doen. Misschien had ik me niet zo aan moeten stellen.’ Ze glimlachte even. Ze wist ook niet goed wat ze met deze situatie aan moest. Sinds de dood van haar vader was ze vaak alleen gebleven. Had niet veel mensen toegelaten. De laatste keer dat ze een conversatie had gehad met een man, was het voornamelijk een verhitte geweest en waren ze met ruzie uit elkaar gegaan. Nee, ze kon niet meer met mensen omgaan, had ze besloten. En hier was ze nu onderweg, met een man nog wel. Ze wist niet wat ze met zichzelf aanmoest. Even keek ze bedrukt naar de grond. Ze bleef maar gewoon lopen naar waar Kean liep, aangezien ze zelf de weg hier niet kende. Ze wist niet wat ze moest doen. Of moest vragen. Waarom had ze haar sociaal contact dan ook zo verwaarloosd? ‘Voor jou moet het vast ook een rare situatie zijn,’ mijmerde ze hardop. Ze besefte toen pas wat ze zei. ‘Ik bedoel om hier zo met een half vreemde vrouw te lopen naar het ziekenhuis,’ verduidelijkte Alexis wat ze bedoelde. Ze voelde haar wangen rood worden van schaamte. Waarom wist ze ook niet. Schaamte voor wat? Ze had geen idee. Ze richtte haar blik daarom maar naar voren en besloot om niks meer te zeggen, wat misschien nog wel het beste was.

OOC: Sorry voor de late reactie! :O Godmode met toestemming!
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyvr dec 07, 2012 8:05 pm

Ze moest naar het ziekenhuis. Waarschijnlijk zo snel mogelijk, dacht Kean. Hij wist heel goed dat gif in je lichaam nooit goed kon zijn, ook niet als het van een pokemon kwam. Hoe meer tijd je het gaf om te verspreiden, hoe moeilijker het zou zijn om weer gezond te worden. Misschien hadden ze niet zo lang in het pokécenter moeten blijven. Misschien hadden ze Alexis eerst naar het ziekenhuis moeten sturen en dán de pikachu naar het pokécenter moeten brengen. Wie was er eigenlijk belangrijker: een mens, of een pokémon?
Op dat moment stelde Kane voor dat hij naar de supermarkt zou gaan, terwijl Kean Alexis naar het ziekenhuis zou brengen. Kean knikte instemmend en keek toe hoe Kane Alexis nog even sterkte wenste, zuster Joy gedag zei en toen vertrok. Joy gebaarde naar hun dat ze zo onderhand echt wel naar het ziekenhuis moesten gaan, waarna beiden opstonden.
‘Zullen we dan maar?’ vroeg Alexis, terwijl ze naar de deur liep. Kean liep snel met haar mee en merkte dat hij haar nauwlettend in de gaten hield. Hij was bang dat ze ieder moment zou kunnen bezwijken aan het gif. Wat moest hij doen als ze nu opeens flauw zou vallen? In zijn gedachten begonnen zich al wat akelige taferelen af te spelen, waarbij Alexis op de grond viel, hard haar hoofd stootte en vervolgens dood bloedde. Als ze tegen die tijd niet al was overleden door het gif. Hij schudde de gedachten van zich af. Het was niet zijn gewoonte om zich iets van het lot van iemand anders dan zijn familie aan te trekken, waarom zou hij vandaag, voor haar, een uitzondering maken? Alleen omdat hij wel bewondering had voor haar lef, of zo?

‘Je hoeft als we eenmaal in het ziekenhuis zijn niet langer bij te blijven, hoor,’ meldde Alexis terwijl ze de zonsondergang tegemoet liepen. Kean haalde zijn schouders op, wat hem een verontwaardigde kopstoot van Leon opleverde. Hij merkte dit amper. ‘Ik zie wel,’ zei hij simpelweg, want hij had nog geen idee wat hij zou doen als ze eenmaal bij het ziekenhuis zouden zijn. Hij wilde eigenlijk wel weten hoe erg het vergif van een pokémon nou eigenlijk was, maar aan de andere kant... wat had hij nou helemaal met Alexis te maken? Kane en hij hadden haar geholpen en haar een keer in de Pokémon Tower gezien – en dat was niet eens een erg aardig gesprek geweest. Waarom zou hij dan meer tijd aan haar verspillen dan nodig was?
Toen begon Alexis zich te verontschuldigen voor wat ze had gedaan. Kean bleef expres naar de ondergaande zon kijken, want hij wist niet helemaal wat hij met haar woorden aanmoest. Uiteindelijk zei hij: ‘Ach ja, Kane en ik hadden ook gewoon kunnen besluiten om je niet te helpen. Of je halverwege dat gedoe ergens in de steek te laten.’ Hij zuchte even en zei toen gespeeld-arrogant: ‘We zijn gewoon veel te goed voor deze wereld!’ Maar ergens geloofde hij toch wel in zijn eigen woorden. Hij geloofde écht dat hij en Kane een belangrijk bestanddeel van de huidige wereld waren. Niet alleen omdat ze een drempel op de weg van elke trainer naar de League waren, maar ook gewoon om wie ze waren. Ze hadden zoveel goede eigenschappen. Hij wist zelf ook wel dat bescheidenheid daar in ieder geval niet bij hoorde, maar wat had je nou helemaal aan bescheidenheid?

‘Voor jou moet het vast ook een rare situatie zijn,’ zei Alexis. Kean keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan, maar keek al snel weer vooruit toen Alexis haar woorden begon te verduidelijken.
‘Ja, je hebt gelijk,’ zei Kean. ‘Ik begeef me over het algemeen niet in gezelschap van een lager niveau – waartoe de meeste vrouwen, en mannen, behoren.’ Hij waagde het om daar nog aan toe te voegen: ‘Je mag je wel vereerd voelen dat ik met je meeloop naar het ziekenhuis. Dat doe ik niet voor iedereen. Eigenlijk voor niemand.’ Hij keek even opzij en zag dat Alexis rood geworden was. Om een of andere voor hemzelf onbekende reden begon hij haar niet meteen uit te lachen, maar vond hij het... tja... schattig, of zo? Maar goed, misschien kwam het wel alleen door het vergif dat ze zo rood was.

‘Hier rechtsaf,’ zei Kean toen ze bij een zijstraatje kwamen. Hij verduidelijkte zijn woorden door naar de straat te wijzen. Terwijl ze de straat inliepen, vroeg hij aan Alexis: ‘Hoe voel je je nu? Je houdt het nog wel even vol toch? We zijn bijna bij het ziekenhuis. Aan het einde van deze straat moeten we linksaf en dan zijn we er.’ Hij vroeg zich af of Alexis het wel echt zou zeggen als ze pijn had, of dat ze gewoon eigenwijs door zou lopen. Hij probeerde iets aan haar gezicht af te lezen, maar hij was nooit zo goed geweest in expressies duiden. Hij had gewoon altijd te weinig interesse voor wat andere mensen voelden en dachten.
Leon was inmiddels op zijn schouder in slaap gevallen. Hij streelde de weedle afwezig. Hij was enigszins verbaasd toen ze opeens aan het einde van de straat aankwamen. Zijn gedachten waren behoorlijk wat interessanter geweest dan zijn omgeving, zo bleek maar weer eens.
Hij keek even opzij naar Alexis om te controleren of ze niet een of ander vreemd kleurtje had gekregen en of ze nog wel rechtop liep en zei toen: ‘Hier is het. Ik loop wel even mee naar binnen.’ Gelukkig werd hij niet voor het dilemma gesteld of hij voor haar de deur open moest houden of niet, want het waren schuifdeuren. Hij besloot maar gewoon naar binnen te lopen, al had hij geen idee wat hij daarna zou moeten doen. Hij was nog nooit in een ziekenhuis geweest. Er zat niets anders op dan maar gewoon zijn gebruikelijke air van zelfvertrouwen te gebruiken. Dan zou het vast wel goed komen.

OOC: Godmode toestemming
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyza dec 08, 2012 3:25 pm

Normaal zou er een scherpe opmerking op Alexis’ tong hebben gelegen, maar ze vaagde deze weg. Haar hoofd begon te bonken. Ze kon het nu niet opbrengen om vervelend te gaan doen. Of vervelende conversaties te hebben. Toch was haar hoofdpijn maar een slap excuus. Er was iets anders, iets waarvoor zij geen verklaring voor zou kunnen geven. ‘Nou, ik voel me zeer vereerd,’ zei ze. Ze vond het nog gek ook dat het serieus en gemeend klonk. Ach, het zou het gif wel zijn dat ze zich zo opgefokt, gespannen en warm voelde worden. Trouwens, haar hoofd weigerde toch ook om fatsoenlijk te werken? Dat zou het gif ook wel zijn. Haar benen leken trouwens ook wel van lood. Alsof haar knieën het wilden begeven dankzij het gif wat zich aan het verspreiden was in haar lichaam. Alexis keek opzij en ging het straatje in. Ze kon er niks aan doen dat ze de kriebel kreeg. Nou ja, gezien dat ze daarstraks in een steegje aangevallen was, was het niet eens zo heel raar dat ze hier de kriebels van kreeg. Gelukkig had ze haar Pokémon bij. En liep Kean naast haar. Hij zou vast ook wel Pokémon bij zich hebben, toch? Ze schudde haar hoofd. Nee, ze moest echt eens leren om het op haar eigen te redden. Ze kon toch niet de hele tijd hulp van iemand anders verwachten? Dat zou wat zijn! Dan zou ze eens een keertje sociaal worden. Maar wou ze dat wel? Ze dacht na. Kean en Kane waren eigenlijk de enigen waartegen ze in lange tijd nog gesproken had. Misschien moest ze het toch eens overwegen. Bovendien, ooit moest ze toch wel weer een baan krijgen? Kean zou pas echt gaan lachen met haar als hij wist dat ze nog geen baan had, dat ze eigenlijk te bang was om contact te leggen sinds de dood van haar vader. Ze schudde haar hoofd. Geen optie. Tegelijkertijd vroeg zij zich af waarom ze zich erom bekommerde wat Kean zou denken. Vroeger was ze altijd ingesteld met de motto dat ze het maar moesten bekijken met hun allen. Ach, niets klopte nog met dat gif in haar lichaam. Ze schrok op van Keans stem en keek naar het ziekenhuis. Een rilling gleed door haar heen. Het was haar schuld. Het was allemaal haar schuld. Als ze niet zo met dat ei bezig geweest was, had haar moeder nu misschien nog… Ze schudde haar hoofd en ging naar binnen.

Haar eerste intuïtie was om Keans hand te grijpen. Meteen daarna vond ze dat idee nogal stom. Hij zou haar nogal raar gaan aankijken als ze hier opeens in een ziekenhuis zijn hand zou grijpen omdat ze bang was. De sfeer hier was gewoon zo… depressief. Al de mensen die zaten te huilen in de wachtkamers, maar ook de bezorgde gezichten. Alexis slikte de opkomende misselijkheid weg en draaide zich naar Kean. ‘Je mag ook weggaan als je wilt, hoor. Ik denk dat ik me maar ga aanmelden. Ik zie dan wel waar ik kom.’ Ze keek hem even aan. Onzekerheid schoot in haar omhoog, maar ze probeerde het te verdoezelen. Opeens begon alles even te draaien voor haar ogen. Alexis kneep haar ogen dicht en deed ze daarna weer open. Iets leek te kloppen in haar oren. Een soort hartslag, maar het ging veel sneller. De hoofdpijn was ook best hevig. Ze schudde het weg. Dit moest ze nu niet hebben. Ze wees achter zich en begon toen te lopen. ‘Ik haat ziekenhuizen,’ mompelde ze zachtjes terwijl ze naar de balie liep. De vrouw achter de balie keek haar ongeïnteresseerd aan. Jeetje, dat was ook iemand die graag haar job deed. Alexis schudde de gedachte weg en legde de situatie uit. De blik van de vrouw veranderde. Het leek meer op een bezorgde blik nu. Ze belde naar iemand. ‘De derde verdieping, mevrouw. Daar moet u even wachten en wordt u vervolgens opgehaald,’ zei ze vervolgens. ‘Veel succes.’ Alexis keek haar vreemd aan, maar schudde het weg en draaide zich om. Moest ze een verklaring afleggen aan Kean? Ze wist het niet. Stond hij daar nog? Ze keek. Ja, ze herkende zijn blonde haar. Even leek het net alsof er adrenaline door haar lichaam schoot, maar dat zou vast wel door het gif zijn. Ze liep op de blonde persoon af en merkte inderdaad dat het Kean was. ‘Kean, ik moet op de derde verdieping zijn. Ik denk niet dat je het ziet zitten om mee te gaan,’ zei ze, waarna ze even grinnikte. ‘Ik zie je misschien nog wel. Tenzij je echt graag mee wilt, maar je moet het zelf weten. Ik denk dat ik me vanaf nu wel red. Bedankt dat je me de weg hebt gewezen, trouwens.’ Ze keek hem aan, lichtelijk vragend.

OOC: Godmode met toestemming!
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyza dec 15, 2012 8:39 pm

Alexis zei nogmaals dat Kean wel weg mocht gaan als hij dat wilde. Hij hoefde écht niet te blijven hoor. Kean knikte alsof hij dat vanzelfsprekend vond, maar bleef toch staan. Enigszins bezorgd zag hij dat ze haar ogen dichtkneep. Dat was iets wat hij ook zou doen als het hem allemaal even teveel werd. Hij zei er echter niets van, maar keek zwijgend toe hoe Alexis naar de balie liep.
Terwijl zij met de vrouw achter de balie begon te praten, keek Kean de hal rond. Het was niet erg druk... vergeleken met een supermarkt. Het was lang geleden dat Kean in een ziekenhuis was geweest (al sinds zijn geboorte niet meer) en hij had dus ook geen idee hoe druk het normaal gesproken in een ziekenhuis was. Hij nam aan dat het in bijvoorbeeld een pokécenter altijd drukker was dan in een ziekenhuis. Hoeveel mensen moesten er nou helemaal naar het ziekenhuis? Hijzelf kwam er ook nooit, dus waarom zou iemand anders dan wel naar het ziekenhuis moeten?
Behalve als je was aangevallen in een of ander duister steegje dan, maar goed, dat waren de uitzonderingssituaties.

Al snel stond Alexis weer voor hem. Ze vertelde dat ze op de derde verdieping moest zijn en dat hij vást niet mee zou willen. Dat was op zich al een reden voor Kean om juist wél mee te lopen. Hij liet zich niet graag vertellen wat hij wel wilde en wat hij niet wilde. Anderzijds: hij had hier niets meer te zoeken, of wel? Alexis zou hier – waarschijnlijk – veilig zijn en goed behandeld worden. Hij had haar de weg gewezen, dus ze kon ook niet meer verdwalen.
Bij die gedachte grinnikte hij even en hij vroeg ietwat spottend aan Alexis: ‘Kun je vanaf hier zelf de weg naar de derde verdieping vinden?’ Hij keek even langs haar op, naar de trap en naar de lift. Toen schudde hij langzaam zijn hoofd. Nee, hij had hier niets meer te zoeken. Hij moest weer naar huis gaan. Dat zei hij dan ook tegen haar: ‘Ik hou niet van ziekenhuizen, dus ik denk dat ik maar naar huis ga.’ Hij zweeg even. Hij merkte dat hij helemaal geen zin had om naar buiten te lopen. Uiteindelijk zei hij, niet onvriendelijk: ‘Ga nou maar naar die dokter toe. Straks lig je hier dood op de grond, dan hebben Kane en ik je voor niks gered. Dát zou pas vervelend zijn.’ Hij glimlachte ten teken dat ze dat niet al te serieus moest nemen, stak zijn hand op en wilde al weglopen. Hij had amper een stap gezet toen hij zich weer tot Alexis wendde en zei wijfelend: ‘Beterschap. Of zoiets.’ Toen liep hij snel weg, voordat hij nog meer stomme dingen zou gaan zeggen. Hij had nooit moeite gehad met het vinden van de juiste woorden, waarom nu dan wel?
Hij haalde diep adem toen hij weer buiten stond, in het licht van de ondergaande zon. Daar probeerde hij voor zichzelf duidelijk te maken wat hij nou eigenlijk van Alexis moest vinden.... en vroeg hij zich voor het eerst van zijn leven af wat zij van hem vond.
Worstelend met die gedachten wandelde hij terug naar huis. Naar de Saffron City Gym.
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Emptyzo dec 16, 2012 1:14 pm

Een glimlach kon ze niet laten om te weergeven bij de spottende woorden van Kean. Ze wist dat hij doelde op het steegje. Daar hoefde ze niet eens voor te vragen, ze wist het gewoon, alsof ze achter alles wat hij zei meteen een verklaring kon vinden. Maar nee, de manier waarop hij keek vertelde haar al genoeg. Ze schudde lachend haar hoofd. ‘Wel ja zeg! Twijfel je aan mijn oriëntatiekunsten?’ vroeg ze plagend. Ze zette haar hand in haar zij om zichzelf toch maar een houding te geven. Ze merkte dat ze het benauwd had. Haar hart klopte als een razende in haar keel en de adrenaline schoot door haar lichaam, iets wat ze raar vond voor het gif wat ze in zich had gekregen. Ze rilde even toen ze weer terugdacht aan de aanval, maar ze besefte dat het het juiste ding was geweest om te doen. Als ze dat niet had gedaan, dan waren haar andere Pokémon gewond geraakt. Hoewel ze zichzelf niet zou kunnen indenken dat veel trainers op het idee gekomen waren om voor hun Pokémon te springen, maar ze wist gewoon dat anderen ook alles voor hun Pokémon zouden doen. De veiligheid van je Pokémon ging vaak gewoon boven je eigen veiligheid. Bij Alexis was dat dus altijd geweest. Alexis glimlachte. ‘Nou, dan laat ik de moeite maar niet voor niks zijn geweest,’ zei ze glimlachend. Ze wilde zich ook al omdraaien om weg lopen, maar de woorden van Kean lieten haar staan. Ze grinnikte even. Hoe hij het toch ook overbracht. Alsof hij het van zichzelf moest zeggen, maar het niet wilde. Of hij was gewoon heel erg in de knoop met zichzelf, maar dat leek haar niks voor Kean. Ze schudde haar hoofd. Nee, ze kende hem niet, dus ze moest ook niet doen alsof ze dat wel deed. Ze moest haar gevoel niet de overhand laten nemen. Nou ja, zo lang ze in gedachten maar over hem oordeelde, was het goed, toch? Vanaf het moment dat ze haar mening zou delen met hem, zou ze zich pas slecht voelen. Ze schudde haar hoofd. Ze merkte dat ze zich nog steeds geen stap verroerd had, dat ze hem maar bleef nakijken. De zon was al ondergegaan en Alexis slikte. Dat werd een tocht in het donker terug. Lekker avontuurlijk. Ze grinnikte. Ze schudde haar hoofd en draaide zich toen om. Weg van de uitgang van het ziekenhuis.

Vloekend wreef Alexis met haar hand over de plek waar de spuit gezet was. Mompelend keek ze naar het doosje pillen. Ze moest deze slikken. Het waren een soort pijnstillers, maar ze gingen – net als de spuit – ook het gif in haar lichaam tegen. De dokter had gezegd dat hij nog nooit een geval – zij dus, ze was een gevàl, wat een compliment – was tegengekomen die zichzelf voor een Pokémon wierp om een tegenaanval op te vangen. Ze had hem natuurlijk niet heel het verhaal verteld, maar had wel een verklaring moeten afleggen waarop het gebeurd was. De dokter was niet zo heel vriendelijk geweest, het leek haar meer iemand die zijn werk zo snel mogelijk gedaan wilde hebben om vervolgens weer snel terug naar huis te kunnen gaan. Goh… Wat zou ze toch blij zijn als ze thuis was! Ze voelde haar hoofd tollen van de langdurige dag. En dan te beseffen dat ze nog een eind moest wandelen tot ze in Lavender Town zou zijn… Ze draaide haar hoofd. Zou ze geen binnenweg kunnen nemen ergens? Nou ja, over de heenweg naar Saffron City had ze toch ook niet zo heel lang gedaan? Haar ademhaling haperde. Daar had ze twee uur over gedaan! Twéé uur! Ze kreunde. Ze kon natuurlijk ook ergens gaan slapen in Saffron City, maar ze gaf toe dat ze dat niet zag zitten na wat er allemaal gebeurd was. Bovendien, mocht ze de broeders Kean en Kane weer tegenkomen, dachten zij misschien dat ze hun stalkte. Je kwam iemand niet zomaar voor de derde keer tegen, dadelijk dachten ze dat het opgezet spel was. Ze zuchtte zachtjes. Dan maar doorlopen. Binnen vier uur zou ze thuis zijn, maar dan zou ze de volgende dag wel uitslapen. Ze twijfelde. Misschien kon ze hier ook nog ergens een lift krijgen. Ze besefte zich gelijk dat het wel een stom idee was. Dadelijk was het alsnog iemand met slechte bedoelingen en dan was ze verder van huis. Ze begon allemaal waanideeën te krijgen precies. Lopen was kennelijk de enige veilige optie. Ze zuchtte. Een gaap verliet haar mond, ze voelde hoe zwak ze begon te worden, maar zette toch door. Ze dacht aan haar bed. Ach, die zou wel op haar wachten. Ze keek naar de pillen. Shit, ze had er eigenlijk nu al eentje moeten innemen. Ach ja, dat kwam nog wel, later. Vermoeid zette Alexis haar tocht naar Lavender Town door.
Terug naar boven Ga naar beneden

Gesponsorde inhoud


Profiel
Pokégear
Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Need some help. [&KANE & KEAN HAYASHI]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Kanto Experience :: OOC Board :: Archief :: Archief 2012-