After the event. [KEAN&KANE HAYASHI/FINISHED]

Onderwerp: After the event. [KEAN&KANE HAYASHI/FINISHED] ma jan 21, 2013 7:07 am

Doodmoe, maar toch tevreden, zakte Alexis neer op een bankje. Ze was slechts op een paar meter afstand van het midden van het park, maar had besloten om toch eerst uit te rusten. Kleine druppeltjes vocht vonden hun weg naar beneden naar haar onderrug. Alexis beet op haar onderlip. Ze vond het vreselijk dat ze zo nat was, maar het was het wel waard geweest. Haar haren waren alweer een beetje op aan het drogen en Alexis had het geluk dat ze haar had dat weer snel terug in model viel. Ze had dan ook heel dik haar, maar aan elk voordeel zat zijn nadeel. Ondanks dat Alexis haar blauwkleurige haren wel mooi vond merkte ze toch dat er mensen waren die er soms opmerkingen over maakten. Zo blauw haar was natuurlijk ook heel opvallend, maar ze moesten eens rond zich heen kijken. Ze had vandaag een meisje met roze haar en een jongen met lichtblauw haar gezien. Nou ja, misschien kregen die ook wel opmerkingen. Alexis draaide haar hoofd opzij en schudde een paar druppeltjes uit haar haren. Nog even en ze zouden volledig opgedroogd zijn. Alexis had de neiging om er gewoon lekker doorheen te woelen, maar dan had ze goed kans dat alles in de war lag. Ze sloot haar ogen en meteen drongen er beelden door die ze niet wilde zien. Ze opende haar ogen dus maar weer, trok haar schoenen uit en liet het water daaruit lopen. Ze keek naar het rokje dat ze aanhad… en vloekte. Niet alleen leek het nu alsof ze een bijna te klein rokje had aangetrokken, heel haar legging was ook nat en omdat deze doorzichtig was… Haastig sloot Alexis haar jas terwijl ze haar wangen rood voelde worden. Juist ja, daarom trok ze daarnet dus zo de aandacht van een paar jochies die op straat rondliepen. Nice going, Alexis. Wat moesten de mensen van Celadon City nu wel niet van haar denken? Oh, dit was ook alleen iets wat haar kon overkomen! Gelukkig begon het een beetje te schemeren en zou niet iedereen het meer zo goed zien. Straks dan maar gauw iets anders aantrekken als ze thuis was. Ze sloot haar ogen. Thuis zou ze een lekker zittend shortje en aan topje aantrekken, een chocomel voor zich maken en lekker voor de warme haard gaan zitten… Maar daarvoor zou ze eerst die lange weg naar huis toch wel echt moeten lopen.

Alexis stond op en keek naar Zippo en Thunder. Zippo zat nog altijd op de rug van Thunder, maar was in slaap gevallen. Thunder leek ook wel vermoeid, maar hij was ook wel bereid om de lange weg samen met Alexis terug te lopen, hoewel deze hem liever wat rust gunde. Ze keerde Zippo terug in zijn Poké Ball, Star had ze al eerder teruggekeerd omdat zij het echt zwaar had gehad. Ze had constant Rapid Spins gedaan om Alexis te verweren tegen sneeuwballen. Alexis had haar daarom dan ook eerder teruggekeerd, maar nu het evenement gedaan was verdiende Zippo ook wel wat rust. Ze moest echter wel eens wat planningen maken om te gaan trainen met de Charmander, hij moest echt eens evolueren en dat wist ze. Alexis trok haar jas ietsje naar beneden, stond uiteindelijk op en liep weg. Plotseling leek ze wel iets te horen en ze draaide zich om. Ze wist het niet zeker, maar er leken zich twee schimmen in de verte af te tekenen. Ze liep er rustig op af, voelde zich eigenlijk lichtelijk bang worden. Dadelijk waren het Team Rocket-leden en dan stond zij hier mooi. Even voelde ze angst en was de drang om zichzelf gewoon om te draaien en weg te lopen overweldigend. Ze voelde zich een machteloos slachtoffer, een marionet van Team Rocket die, als ze haar zouden aanvallen, te machtig zouden zijn. Ze zouden haar zo kunnen mee nemen of kunnen aanvallen. Misschien was de impact zo groot omdat ze nog nooit sociaal contact met mensen had gehad, dat nu opeens wel had en omdat die Team Rocket leden nou niet bepaald sociaal waren. Verder wist ze ook geen reden. In het schermlicht meende ze even dat het Kean en Kane waren. Haar hart maakte een opgewonden sprongetje en opgelucht liep ze verder. Rampscenario’s gingen door haar hoofd met daarin gruwelijke taferelen zoals Kane en Kean die hier ergens in de sneeuw lagen, ontkleed waren door Team Rocket-leden en dat ze nu… Ze schudde haar hoofd. Het was genoeg geweest met die hallucinaties. ‘Kean?’ vroeg ze. ‘Kane?’ meteen daarna. Haar stem klonk redelijk opgejaagd. Ze liep langzaam dichterbij de twee personen en legde haar hand op haar heup, maar ze wist dat ze haar Pokémon, als het gevaar zou zijn, niet in het gevaarte wilde gooien.

Het ene moment was Kean op zoek geweest naar Mitsu, de leidster van de elektrische gym. Het volgende moment was de lucht gevuld met het geluid van sirenes en de stem van agente Jenny, die duidelijk geen voorstander was van via Pokébook georganiseerde evenementen. Kean keek gealarmeerd op zodra hij het geluid hoorde, want dat was immers het doel van sirenes; mensen alarmeren. De rebel in Kean schreeuwde om een sneeuwbal in het gezicht van agente Jenny, die het onschuldige plezier zo bruut kwam verstoren, maar er zat ook wat verstand in zijn hoofd en dat wilde liever even geen problemen.
Kean zocht snel zijn broer en kwam tot de geruststellende conclusie dat ook hij op dat moment liever naar zijn verstand luisterde. Beide broers haalden hun pokéballs tevoorschijn en lieten hun pokémon terugkeren.

‘Ach, het was leuk voor zolang het duurde,’ zei Kane tegen Kean, waarop Kean instemmend knikte. Hij luisterde echter maar half naar wat zijn broer te zeggen had, want zijn ogen zochten naar Alexis. Hij hoopte dat ze geen problemen met de politie zou krijgen, al zeurde een klein stemmetje in zijn hoofd dat dat zijn zaken helemaal niet waren.
Uiteindelijk zag hij haar zitten op een bankje. Zonder dat hij het zelf doorhad, haalde hij opgelucht adem. In andere delen van het park zag hij wel mensen die door de agenten uit elkaar moesten worden gehaald. Er waren wat jongetjes die het blijkbaar stoer vonden om niet naar het gezag te luisteren en wat mensen die zo op waren gegaan in het sneeuwballen gooien, dat ze de sirenes gewoon domweg niet bewust hadden meegekregen.
‘Nou, laten we dan maar weer naar huis gaan,’ zei Kean uiteindelijk. Hij begon het koud te krijgen nu ze stil stonden. Blijkbaar, en niet geheel verrassend, had ook Kane het niet al te warm. Hij stelde voor om eerst een kop warme chocolademelk te gaan drinken bij de dichtstbijzijnde horecagelegenheid.

Zo kwam het dat Kean en Kane bijna een half uur later achter twee bekers warme chocolademelk zaten, een voor elk van hen. Leon en Noel zaten tevreden aan de koekjes te knabbelen die op de schoteltjes lagen. Het was warm in het café en gezellig. Kean en Kane zagen door het raam hoe de schemering begon in te vallen en ze wisten dat het tijd werd om weer naar huis te gaan. Zin om weer de koude buitenwereld binnen te lopen, hadden ze echter niet.
‘Jij zou koken vanavond, toch?’ vroeg Kean, terwijl hij afwezig naar buiten staarde. Zijn kin steunde op zijn hand en met zijn andere hand tikte hij ritmisch tegen het lepeltje dat in zijn lege mok stond.
‘Hm... mja...’ reageerde Kane vaagjes. ‘We bestellen wel een pizza. Ik heb geen zin om te koken.’ Hij nam zijn laatste slok chocolademelk en leunde toen achterover.
‘Is goed.’
Het bleef even stil tussen de tweeling. De twee pokémon hadden hun koekjes inmiddels op en kropen speurend over de tafel. Blijkbaar was hun honger nog niet gestild.
Uiteindelijk stond Kean op, net als Kane. Het was tijd om naar huis te gaan.

De kou begroette hun als een oude vriend. Kean en Kane hadden Leon en Noel terug in hun pokéballs gedaan, want daar was het ongetwijfeld warmer dan buiten. Het was aan het schemeren, maar nog niet donker genoeg om de straatlantaarns te ontsteken.
Kean en Kane liepen zwijgend over de straat, in de richting van de weg die hen naar Saffron City moest leiden. Daarbij passeerden ze weer het park waar een aantal uren daarvoor de sneeuwballen door de lucht waren gevlogen. Het park was nu echter zo goed als verlaten.
Maar niet helemaal. Iets verderop zag de tweeling een gedaante. Het licht was verschrikkelijk als je iets wilde onderscheiden, maar toch dacht Kean een glimp van blauw haar op te vangen. Ze kwamen dichterbij en nog geen seconde nadat hij haar herkende, klonk haar stem – onzeker en ietwat angstig: ‘Kean?’ vroeg ze. ‘Kane?’
‘De enige echte,’ zei Kane.
‘Ja,’ voegde Kean daaraan toe. ‘Geen reden om zo bang te klinken.... alhoewel....’
Kane grinnikte. ‘Ik zou ook bang worden als ik ons op straat tegen zou komen.’ Kean knikte instemmend.
‘Waarom ben je eigenlijk nog hier?’ vroeg Kane toen. ‘Het is koud... en het sneeuwballengevecht is al lang afgelopen.’
Ook Kean keek Alexis onderzoekend aan - en kwam tot de conclusie dat ze het met de kleren die zij aanhad nooit warmer kon hebben dan hij. En hij had bevroren vingers. Hoe erg bevroren moest zij dan wel niet zijn?
‘Woon je hier soms in de buurt?’ vroeg Kean en voordat hij zichzelf tegen kon houden voegde hij daaraan toe: ‘Hé, als je soms ook richting Saffron City moet, kunnen we een eindje meelopen.’ Hij durfde niet naar Kane te kijken, want hij vermoedde dat die hem nu met een of andere onbeschrijflijke blik aan stond te kijken. Het gebeurde immers niet elke dag dat Kean ander gezelschap dan Kane op prijs stelde.

OOC: Bwegh... later dan de bedoeling was <_< Nou ja, ik hoop dat je er iets mee kunt en anders laat je Kane maar eerst posten ^^

Aan de ene kant voelde Alexis zich opgelucht dat het Kean en Kane inderdaad waren, aan de andere kant voelde ze de schaamte tot zich overnemen. Niet alleen omdat ze Kean en Kane als Team Rocket had aangezien en zich daarom zo opgejaagd had, maar ook om de kledij die zij nu droeg. Het leek net alsof… het gebruikelijk was dat ze hier met zulke schaarse kledij rondliep. Nou ja, normaal moest het er dus netjes uitzien, maar dankzij de sneeuw was dit niet meer het geval. Ze voelde zich nog meer beschaamd worden toen ze merkte dat Kean haar met zijn ogen scande. Ze bad dat haar jas lang genoeg was om het grootste deel te verbergen. Gelukkig was ze zo slim geweest om haar jas te sluiten, deze reikte ongeveer tot een beetje boven haar knieën, maar toch… Alexis had het gevoel alsof er recht door de jas heengekeken kon worden. Ze besloot om zich er maar niet te veel om te bekommeren. Ze merkte dat haar aanwezigheid een soort van op prijs gesteld werd. Nou ja, op prijs stellen was een groot woord, maar ze vertoonden in elk geval ander gedrag dan in Lavender Town. Meteen toen Kean of Kane het zei besefte Alexis dat ze inderdaad richting Saffron City moest gaan om in Lavender Town te komen. Ze vermoedde dat de tweeling daar woonde. Maar… Dan waren zij natuurlijk de Saffron City Gymleiders! Oh, wat was ze toch stom. Dat was ze in Lavender Town wel te weten gekomen. In de Pokémon Tower. Ze richtte zich tot Kean of Kane. ‘Ik heb geen idee wat ik hier nog doe eigenlijk, ik denk dat ik gewoon in gedachten verzonken was op dat bankje.’ Ze vond het zelf een stomme reden klinken, maar ze kon moeilijk gaan vertellen dat ze nog altijd met de gebeurtenis in het steegje in haar hoofd zat. Ze draaide haar hoofd naar de andere wederhelft toen deze iets vroeg. ‘Ja, ik woon in Lavender Town,’ beantwoordde ze zijn vraag. ‘Jullie kunnen makkelijk met me meelopen, ik moet toch nog een stukje door Saffron City om thuis te geraken.’ En met jullie gezelschap voel ik me ook wat veiliger hier in het bijna donker wordende stadje voegde ze er in gedachten aan toe. Meteen vond ze zichzelf een sukkel. Ze was ook werkelijk overal bang voor, hè! Op Kean en Kane had het geen grote impact nagelaten, waarom op haar dan wel?

Eigenlijk had ze het gevoel dat diegene die daarnet voorstelde om mee te lopen Kean was. Waarom? Omdat…. Ze kon het niet uitleggen, maar hij leek wel de spontaanste van de twee. Het was toch ook Kean die mee was gegaan met haar naar het ziekenhuis? Goed, dat was omdat Kane nog boodschappen moest doen, maar Kean had haar net zo goed alleen kunnen laten gaan. Zou Kean dan diegene zijn die altijd spontaner tegen haar was? Ze had het gevoel dat de meeste spontaniteit afkomstig was van Kean, terwijl Kane wat meer… teruggetrokken was? Ze wist het niet zeker, het was ook maar een gok. Of… Of misschien hoopte ze dat het Kean was? Ze wist het echt niet. Het kon ook gewoon zijn dat ze nu tegen Kane aan het converseren was en dat haar gevoel helemaal fout zat, hoewel Alexis er vrij zeker van was dat haar vermoeden gewoon klopte. Dat Kean dus gewoon spontaner tegen haar was dan Kane. Nou ja, ze zou het maar niet vragen. Ze wist niet veel van tweelingen af, maar ze kon zich wel indenken dat die twee een hechte band zouden hebben. Haar woorden zouden dan misschien een breuk aan hun band toebrengen. Och, waar was ze toch mee bezig? Kon ze nou nooit normaal tegen iemand praten zonder al die bijkomende gedachten? En wat wist zij nu van de mensheid af, ze had er verdorie al een paar jaar niet meer tussen gehoord, had zich alleen met Pokémon afgesloten en had haar sociale vaardigheden niet gebruikt. Alexis wilde een eind maken aan al die gedachten. Ze keek de twee aan. Als Kean of Kane zo spontaan was, dan kon zij dat ook toch wel? Ze dacht na. ‘Zouden jullie het misschien iets vinden om bij mij thuis te komen eten?’ Ze keek de twee vragend aan, maar vanbinnen schold ze zich de huid vol. Kean of Kane vroeg niet voor een uitnodiging bij haar thuis, hij stelde alleen maar wat voor! Ze kon zichzelf wel vervloeken, maar gedane zaken namen geen keer. Alexis schrok zich te pletter en gaf bijna een gil toen ze opeens geroep hoorde, maar het was blijkbaar alleen maar een verdwaalde trainer die zijn Pokémon terugriep. Met een beklemmend gevoel bedacht Alexis zich dat ze niet thuis zou zijn voor het donker. Ze slikte even. Ze moest niet zo kinderachtig doen. Ze keek opnieuw vragend naar de tweeling, moest zelfs moeite doen om hun aan te kijken omdat ze zich zo beschaamd over haar eigen reacties voelde.

OOC: Doe maar godmode voor Alexis als jullie alvast willen gaan lopen! Razz

Kane moest toegeven dat hij teleurgesteld was dat het sneeuwballengevecht zo abrupt was afgebroken. Het begon net leuk te worden! Met een diepe zucht gooide hij de sneeuwbal die hij in zijn hand had gehad op de grond, juist op het moment dat Kean naar hem toe kwam lopen. Ook zijn tweelingbroer was teleurgesteld in het einde van het sneeuwballengevecht en de broers lieten zwijgend hun Pokémon terugkeren in hun pokéballs. ‘Ach, het was leuk zolang het duurde,’ verzuchtte Kane. Hij schopte wat sneeuw voor zijn voeten weg, maar er lag zo veel, dat zelfs toen de grond onder de sneeuw nog niet te zien was. Waar was sneeuw goed voor, als je er niet mee mocht gooien? Die agenten wilden toch niet serieus dat ze er sneeuwpoppen van gingen maken? Een sneeuwballengevecht lag officieel gezien al onder het niveau van de tweeling, maar sneeuwpoppen maken was nog een trede lager.

Maar nee, de agenten wilden gewoon dat ze weg gingen. Niet meer met z’n allen in het park, want blijkbaar zat er een aanwezigheidslimiet op de hekken. En waren er ongeschreven regels die zeiden dat je niet met sneeuw mocht gooien. Kane vond het maar flauw.
Kean haalde hem uit zijn gedachten door te opperen om naar huis te gaan. Pas toen voelde Kane hoe koud hij het eigenlijk had. ‘Laten we eerst een kop warme choco regelen,’ zei hij dus. ‘voor ik aan de grond vast vries.’

Niet veel later zaten de jonge mannen in een cafeetje. Kane staarde naar zijn Caterpie, die met een vergenoegd kopje aan een koekje zat te knabbelen. Hij had gedurende het hele sneeuwballengevecht in zijn pokéball gezeten en Kane kon zien dat hij blij was er weer uit te zijn. Het kwam immers niet vaak voor dat Leon en Noel hun pokéballs in moesten. Na een levensbelangrijke discussie over het avondeten was het even stil geworden aan het tafeltje. Het waren slechts de omgevingsgeluiden die er voor zorgden dat het niet mogelijk was Leon en Noel te horen knabbelen. Toen stond Kean op. Kane volgde zijn voorbeeld. Er waren geen woorden voor nodig om gezamenlijk te beslissen dat het tijd was om naar huis te gaan.

Met Leon en Noel weer terug in hun pokéballs liep de tweeling het cafeetje uit. Het was alleen maar kouder geworden – logisch natuurlijk, want de avond viel in. De straatlantaarns waren nog niet aan, maar de zon was al hard op weg om achter de horizon te verdwijnen. Toen ze het sneeuwballenpark passeerden, zagen ze dat het park niet helemaal verlaten was. In het schemerdonker was het lastig om gezichten te onderscheiden, maar toch zagen ze dat er een menselijk figuur op hun weg stond. Toen ze dichterbij kwamen, werd de gedaante steeds beter zichtbaar. Het was een vrouw en net toen Kane haar dacht te kunnen plaatsen, zei ze: ‘Kean? Kane?’ Alexis.
‘De enige echte,’ reageerde Kane, zich afvragend waarom er een onzekerheid in haar stem leek te zitten. Ze was toch niet nog steeds bang voor schaduwen, na wat er in Saffron City was gebeurd?

Kean had de angst ook gehoord. ‘Geen reden om bang te klinken,’ zei hij. ‘Alhoewel…’
Kane grapte hierover dat hij ook bang zou worden als hij zich zelf op straat tegen zou komen. Hij gokte erop dat Alexis de grap zou begrijpen, en niet zou denken dat hij zichzelf en zijn broer ongure types vond. Toen vroeg hij wat ze hier nog deed. ‘Het is koud… en het sneeuwballengevecht is al lang afgelopen.’ Hij probeerde niet té bezorgd te klinken, want dat was niet goed voor zijn imago. Kean echter leek daar vreemd genoeg wat minder mee te zitten, want hij vroeg haar warempel of ze met haar op zouden lopen! Kane keek zijn broer met open mond aan en deed niet eens moeite om zijn schok voor beide aanwezigen te verbergen. Als ze thuis waren moesten ze het hier toch eens over hebben, verdorie, ze gingen toch zeker geen vrienden maken?!

‘Ik woon in Lavender Town,’ antwoordde Alexis op Keans vraag. ‘Jullie kunnen makkelijk met me meelopen.’ Zie, daar had je het al, deed ze net alsof ze per se met haar mee wilden lopen. Oke, zo had ze het waarschijnlijk niet bedoeld, maar Kane was gewoon nog niet helemaal over de shock van Keans opmerking heen. Toen ineens, ze wilden net gaan lopen, stelde Alexis voor dat ze wel bij haar wat konden gaan eten. Helemaal naar Lavender Town? Kane wilde al nee zeggen, maar besloot toen dat het eigenlijk wel een goed idee was. Hoefden zij geen pizza te bestellen. En dus zeiden Kean en Kane op hetzelfde moment: ‘Klinkt goed,’ en ‘Graag’ en daarmee was besloten dat Kean en Kane die avond geen pizza zouden eten – tenzij Alexis niets anders in huis had natuurlijk!

OOC: Natuurlijk godmodetoestemming

Alexis haalde diep adem. Ze hoopte eigenlijk zo erg hard dat de mannen besloten om met haar mee te lopen. Ze voelde zich alleen niet zo veilig meer. Ze haatte het als de pest dat de gebeurtenissen van Saffron City haar nog steeds te kast op jaagden. Ze schrok echter wel van de blik van één van de mannen, alsof de ander zojuist iets verkeerd had gezegd. Ze dacht aan hun attitude in de Pokémon Tower.. en begreep het. Het waren tweelingen. Ze waren vast niets anders gewend dan hun eigen aanwezigheid, koesterden misschien alleen die van elkander en dan kwam zij opeens in hun leven. Ze had meer en meer had gevoel dat één deel van de tweeling haar wel mocht en het andere toch nog twijfelde. En dat gevoel werd eigenlijk meer en meer bevestigd door hoe de andere helft van de tweeling op de ene helft reageerde. Bijna voelde ze zich schuldig voelen om haar vraag en wilde deze terugtrekken, maar één van de tweeling antwoordde al met een bevestiging. Nu kon ze ook geen kant meer op, hoewel ze het antwoord niet erg vond. Toch voelde ze zich na dit besef wel anders tegenover hun. Meer als een obstakel. Wat als haar gedachten nu klopten? Dat de ene helft haar aanwezigheid wel koesterde en de andere helft zijn bedenkingen erover had? ‘Oké!’ zei ze wat opgewekter. Ze liet haar heup los waar haar Pokéballs hingen. Die had ze nu niet meer nodig. Ze had opgemerkt dat Kean en Kane samen zes Pokémon moesten hebben. Met negen Pokémon zouden ze hun hachje hier wel kunnen redden. Alexis voelde een sterke vorm van respect voor de twee, zeker na het incident van in Saffron City. Ze had de mannen van Team Rocket trouwens niet meer gezien, hoewel ze kon zweren dat ze er eentje nog gezien had tijdens het sneeuwballengevecht, maar dat zou ook wel een hallucinatie zijn geweest. Wel zat de schrik in verband met de Pokémon die geroepen waren door Team Rocket en dezelfde Pokémon die aanwezig waren in het sneeuwballengevecht er bij haar wel nog goed in, terwijl de jongens er geen last van leken te hebben. Ze besloot om er ook niet veel meer over na te denken. Het moest maar eens gedaan zijn met die angst en al die nachtmerries. Ze was verdorie geen klein kind meer. En als Kean en Kane het aankonden, waarom zij niet?

En toch had de weg van hier naar haar thuis langer geleken toen ze gewond was geweest en de injectie had gekregen. Doodmoe was ze heel die weg terug naar huis gewandeld, had Kean toen niet willen opzadelen met haar zorgen. Ze was blij geweest dat hij toen ook weggelopen was. Dat hij niet op haar had gewacht of haar naar huis had gebracht. Nee, ze wilde niet zwak overkomen, tegenover niemand. Maar door zo bang te reageren als ze hun tegenkwam zou ze dat misschien juist opwekken. Ze wilde zichzelf uitschelden, maar besloot om dit uiteindelijk niet te doen. Wat had ze er nu aan als ze zichzelf hier verrot ging schelden? Het zou niet bepaald een positieve invloed hebben. Bovendien voelde ze nu de drang om over te komen als iemand die haar mannetje wel kon staan. ‘Ik denk dat ik de volgende keer een vlieg-Pokémon ga vangen voor dit soort afstanden,’ mompelde Alexis. Meedoen aan een sneeuwballengevecht en daarna helemaal terug naar huis lopen vergde toch meer energie dan ze in eerste instantie gedacht had. Ze glimlachte een beetje verlegen naar de twee mannen en merkte op dat ze al in Lavender Town waren aangekomen. Haar benen voelden zwaar en vermoeid aan. Ze hoopte eigenlijk dat ze nog iets in huis had. Verder dan spaghetti kwam ze niet. ‘Ik hoop dat jullie van spaghetti houden?’ Vragend keek ze de tweeling aan. Anders had ze niks in huis. Ja, ze kon eens kijken, maar het voornaamste voor haar was spaghetti. Ze graaide in haar zak naar haar huissleutel en pakte deze eruit toen ze voor haar huis stonden. Ze opende haar voordeur en liep naar binnen, waarna ze ook de twee mannen binnenliet. ‘Maak het jullie gemakkelijk!’ riep ze over haar schouder, terwijl ze de verwarming helemaal opendraaide en even rilde. ‘Ik ga even wat gemakkelijks aan doen,’ zei ze. ‘Zo kan ik hier ook niet blijven rondlopen.’ Ze grinnikte even en rende gauw de trap op. Zenuwachtig dacht ze na wat ze zou aandoen. Een jurkje? Nee, dan leek het meer op een date of zo, alsof ze er meer van verwachtte, dat was niet de bedoeling. Een strakke jeans? Check. Daarover trok ze een wit topje met een zwart vestje over. Daarna sprintte ze weer terug naar beneden, struikelde hier nog net niet bij en wist zichzelf overeind te houden. Jeps, dat was typisch Alexis. ‘Sorry,’ verontschuldigde ze zich voor de afwezigheid. ‘Kan ik jullie iets te drinken inschenken?’ vroeg ze, terwijl ze op één been hinkelend haar wintersokjes probeerde aan te trekken. Tja… Alexis was nog niet echt bekend met bezoek en dat viel misschien te zien!

OOC: Godemode toestemming!

Kean had een vreemd gevoel, ergens in de buurt van zijn hart, toen Alexis voorstelde dat ze wel bij haar konden blijven eten. Ze mocht dan wel in Lavender Town wonen, wat minstens twee keer zover lopen was als Saffron City, toch wilde Kean graag met haar meelopen naar het kleine stadje. Even was hij bang dat Kane daar geen zin in zou hebben, maar tot zijn opluchting zeiden ze allebei op hetzelfde moment: ‘Klinkt goed.’
Achteraf vroeg Kean zich af waarom hij niet had voorgesteld om in Saffron City te gaan eten. Ze liepen door Saffron City heen om bij Lavender Town te komen en terwijl het duister verder inviel, begon Kean’s maag te protesteren. Hij had honger. Ze waren nu zo dicht bij huis... maar ja, als ze nu in Saffron zouden blijven eten, zou Alexis straks in het donker alleen verder moeten lopen naar Lavender. Alleen, over een verlaten, onverlicht pad... geteisterd door een snijdende wind en, wie weet, misschien zelfs een nieuwe sneeuwbui. Dat konden ze haar niet aandoen.
Kean keek opzij naar Alexis. Hij liep tussen haar en Kane in en voelde zich niet helemaal gemakkelijk. Om een of andere reden was hij bang dat Kane Alexis niet aardig vond, en dat was nieuw voor hem. Normaal gesproken had hij over alle belangrijke onderwerpen dezelfde mening als zijn broer. Als ze een keer niet dezelfde mening hadden, dan zij het zo. Maar nu vond hij het wél belangrijk dat zijn broer Alexis aardig vond. Waarom? Wat kon het hem schelen wat zijn broer over een of andere vage kennis dacht?

De hele weg naar Lavender Town, wat een behoorlijk eind was, doolde Kean rond in deze gedachten. Ze waren al in Lavender Town toen hij Alexis iets hoorde mompelen. Hij wist niet wat ze had gezegd, maar hij glimlachte alsof hij het had verstaan. Ze glimlachte terug. Alleen naar hem, of ook naar Kane? Kean wist het niet en dat gaf hem een ongerust gevoel. Wat nou als Alexis Kane aardiger vond dan hem? Deed dat er überhaupt toe? Zo vaak zagen ze Alexis nou ook weer niet. Ze was geen vriendin of zo... Of was ze dat langzaamaan wel aan het worden?
‘Ik hoop dat jullie van spaghetti houden?’ vroeg Alexis, toen ze voor een van de huizen in Lavender Town tot stilstand kwamen.
‘Natuurlijk!’ antwoorde Kean met een glimlach en ook Kane knikte instemmend. Spaghetti was geen onbekende maaltijd voor de tweeling. Ze waren nogal lui als het op koken aankwam en spaghetti was echt zoiets dat zelfs een kind nog kon maken. Terwijl Alexis de deur openmaakte, nam Kean de omgeving in zich op. Hij was al meermalen in Lavender Town geweest en het stadje was niet erg groot. Hij vroeg zich af hoe vaak hij al langs dit huis was gelopen. Had hij Alexis al vaker gezien voordat ze elkaar ontmoetten tussen al die grafstenen?

Samen met Kane liep hij naar binnen. Alexis verdween al snel naar boven om zich om te kleden. Kean deed zijn jas uit en hing die aan de kapstok, daarna liep hij naar de bank toe.
‘Het ons gemakkelijk maken,’ herhaalde hij Alexis’ woorden. ‘Nou, daar zijn we wel goed in.’
‘Zeker!’ beaamde Kane, waarna hij op de bank neerplofte. Hij pakte een pokéball en liet Noel verschijnen. Kean ging naast zijn broer zitten en haalde Leon uit diens pokéball.
‘Ik hoop maar dat ze niet bang is voor insecten,’ zei Kean met een glimlach. Kane lachte. ‘Waarschijnlijk wel. Het blijft een meisje.’ En ze wisten allebei hoe ze over het andere geslacht dachten: vrouwen waren aanstellers.
Op dat moment kwam Alexis de trap weer af sprinten. Kean glimlachte toen hij haar door de kamer zag hinkelen. Op haar vraag of ze iets wilden drinken, antwoordde hij: ‘Heb je misschien cola in huis?’ En Kane voegde daar snel aan toe: ‘En een beetje appelsap voor Leon en Noel.’
Toen Alexis even later buiten gehoorafstand was, fluisterde Kean tegen Kane: ‘Ze lijkt me niet héél erg op haar gemak... wat jij?’
Kane staarde naar de Caterpie die over zijn arm kroop en antwoordde zacht: ‘Misschien is ze niet gewend aan bezoek... of ze is écht bang voor ons.’ Waarop de twee broers zacht lachten. Toen waagde Kean, bijna mompelend, aan Kane te vragen: ‘Maar... eh... ze is best wel aardig, toch?’

Alexis knikte op de vraag van Kean of Kane. En of ze cola in huis had! De mededeling van de andere wederhelft liet haar even nadenken. Had ze appelsap? Ze dacht van wel. Als het op drankjes aankwam, was Zippo echt kieskeurig. Niets vond hij lekker smaken. Dan ging Alexis naar de winkel en reisde Zippo mee op haar schouder. En als ze dan in de winkel stonden, ging Zippo meteen alle drankjes af en wees dan wat hij wilde hebben. Als Alexis haar hoofd schudde en verder wilde lopen, zette hij van die grote ogen op en zei: 'Char! Char!' Hij wist goed genoeg dat Alexis dan toch overwoog om het te kopen. Eigenlijk was het gewoon manipulatie, maar goed, voor een Pokémon moest je iets overhebben, toch? Kalm liep ze naar de koelkast toe, schonk twee keer cola in voor de mannen en haalde opgelucht adem toen ze een volle fles met appelsap vond. Dankjewel, Zippo! Ze dacht even na. Ze had de twee Pokémon gezien. Een Caterpie en een Weedle. Hoe zouden zij drinken? Ze wist het niet goed. Ze had geen ervaring met een insecten-Pokémon, maar toch zou ze er het beste van proberen te maken. Ze besloot uiteindelijk om twee lage kommetjes te pakken en schonk deze halverwege vol met appelsap. Ondertussen liet ze Thunder uit zijn Pokéball. Star en Zippo zouden ook wel uit hun Pokéball kunnen, maar Zippo ging sowieso irritant doen en Star zou zich daar alleen maar aan ergeren. Bovendien vond Star het fijner om in haar Pokéball te blijven zitten, dus de keuze was snel gemaakt. Ze liep terug naar de kamer waar de twee mannen zaten en zette de glazen voor hun neer. Ze keek even naar de twee Pokémon en glimlachte. 'Ze zien er lief uit,' zei ze daarna zachtjes. Ze vond insecten-Pokémon wel leuk, helemaal niet eng of zo. Hoewel ze het minder grappig zou vinden als een bende Beedrills haar zouden achtervolgen, maar dat veroorzaakte je natuurlijk ook wel zelf. Als je een Pokémon opjoeg, dan reageerde hij zich natuurlijk ook van zich af. Ze haalde de twee kommetjes uit de keuken en zette ze neer. 'Ik wist niet goed hoe...' Ze wreef over haar achterhoofd. '.. hoe jullie Pokémon drinken. Ik hoop dat het zo goed is. Ik was bang dat een glas misschien te hoog zou zijn of zo.' Ze voelde het schaamrood op haar wangen komen.

Om haar ergernis deels te verbijten liep ze weer terug naar de keuken en besloot om de spaghetti aan de kook te brengen. Thunder ging ondertussen op zijn gemak bij de twee mannen liggen, op de stoel naast waar Alexis zou gaan zitten. De Pokémon keek met zijn intelligente ogen naar de gasten en hun Pokémon. Hij kneep vriendelijk zijn ogen even dicht, waarna hij zich omdraaide en het zich gemakkelijk maakte. Dankzij de commotie was hij een beetje moe geworden en had erge nood aan rust, wat hij met een zenuwachtige Alexis natuurlijk nooit zou krijgen. Toch merkte hij dat de vrouw haar best deed en besloot daarom om zich stil te houden. Hij kende haar al veel langer en wist dat ze soms haar momenten had, maar dat ze ook goed haar best deed om de situatie onder controle te houden. En anders was hij er wel om haar te helpen. Alexis vloekte toen ze haar hand bijna verbrandde aan het gasvuur. Het deksel was per ongeluk van de pan gevallen en ze probeerde deze te pakken te krijgen, maar ze had geen rekening gehouden met het vuur. Ze hoopte maar dat haar vloek niet te hard was geweest, ze wilde geen verkeerde indruk wekken bij de mannen. Ze pakte het gerief voor aan tafel en begon zwijgend de tafel te dekken. Ze probeerde een onderwerp te verzinnen, maar ze was zich er scherp van bewust dat Kean daar ergens zat. Wacht.. Nee. Waarom zou ze zichzelf daar zo bewust van zijn? Misschien was ze gewoon zenuwachtig omdat ze pas twee gasten voor het eerst bij zich thuis had. Ja, dat zou het zijn. Dit had niks met Kean te maken of.. Kane. Misschien moest ze straks toch maar eens vragen wie van de twee ook alweer met haar meegegaan was naar het ziekenhuis. Toch hoefde ze daar niet te lang over te twijfelen, want het was Kean wel degelijk geweest. Alleen was het nogal lastig om naar je hamerende hart te luisteren als je niet wist wie van de twee.. Nee, zo was het wel genoeg! Ze besloot om te gokken. Ze kon dit niet meer aan. 'Kean,' begon ze, terwijl ze scherp lette op wie van de twee als eerste reageerde. 'En Kane,' voegde ze er daarna snel aan toe. Als het goed was, hadden ze de kleine aarzeling niet eens gehoord in haar stem. 'Denken jullie er ooit over na om jullie Pokémon te laten evolueren?' Ze wees op de Caterpie en de Weedle en ging glimlachend zitten.

‘Het ons gemakkelijk maken,’ herhaalde Kean, Alexis’ woorden. ‘Nou, daar zijn we wel goed in.’ Kane beaamde dit door te lachen en op de bank te ploffen. ‘Zeker!’ zei hij, waarna hij direct zijn Caterpie uit zijn pokéball haalde. Het was weer tijd voor een frisse neus voor het kleine groene beestje. Ook Leon mocht zijn pokéball uit komen en de twee insectpokémon kropen nieuwsgierig over de tafel, terwijl Kean zich afvroeg of Alexis bang zou zijn voor insecten. ‘Waarschijnlijk wel,’ antwoorde Kane met het verwachte antwoord, waarna Alexis de trap af kwam en vroeg of ze wat wilden drinken. Na cola en appelsap te hebben besteld en de vrouw weer weg was, merkte Kean op dat Alexis zich niet heel erg op haar gemak leek te voelen. Kane antwoorde hierop dat ze misschien niet gewend was aan bezoek of echt bang voor hen was. En toen kwam de vraag van Kean. Dé vraag. ‘Maar... eh... ze is best wel aardig toch?’

Kane keek zijn broer enigszins verbouwereerd aan. Het was niet echt iets voor zijn tweelingbroer om zoiets te vragen. Hij wilde net antwoorden (iets vaags in de trant van “misschien, misschien ook niet” )toen Alexis de kamer weer binnenkwam en twee glazen neerzette. ‘Dankje,’ zeiden de twee jonge mannen in koor. Ze waren misschien niet altijd de netsten of de aardigsten, manieren hadden ze wel geleerd. Toen Alexis opmerkte dat ze Leon en Noel er wel lief uit vond zien, keken Kean en Kane elkaar nauwelijks zichtbaar glimlachend aan. Pluspunten voor Alexis, ze had geen insectenfobie en brak daarmee met het stereotype vrouw. Als Kean nog terug zou komen op het onderwerp “aardig” dan zou Kane dat ter sprake brengen, dan hoefde hij niet definitief te zeggen of hij haar aardig vond of niet.

Alexis kwam weer terug en zette twee kommetjes met appelsap neer. Ze keek er wat aarzelend bij en gaf toe dat ze geen idee had hoe de twee kleine pokémonnetjes dronken. ‘Ach, een rietje had niet misstaan,’ grapte Kane, terwijl Alexis rood werd en Leon en Noel lieten zien dat ze prima van een schaaltje konden drinken. Ze kropen zowat in de appelsap, maar dat maakte hen niet uit en Kean en Kane vonden het ook geen probleem. Kane merkte dat Kean weer over Alexis wilde beginnen, maar om de een of andere reden de vraag toch niet nog eens stelde. Misschien kwam het omdat ze zo doordringend aan werden gekeken door Alexis’ Thunder, die echter al gauw zijn aandacht leek te verliezen en tevreden ging liggen. Toch stelde Kean nog steeds niet zijn vraag opnieuw en Kane vroeg zich in stilte af waar die plotselinge aarzeling vandaan kwam, hoewel hij ergens van binnen het antwoord wel wist. Hij had altijd al geloofd dat vrouwen niets dan onheil betekenden, maar nu hij Alexis had ontmoet kreeg hij het idee dat dat geloof nog eens bevestigd werd. Hij hoopte dat hij het mis had. Hij had niet direct een hekel aan de jonge vrouw – nee, ergens zou hij haar best nog wel eens aardig kunnen gaan vinden – maar hij kreeg gewoon het gevoel alsof Kean zich anders ging gedragen met Alexis erbij. Of dat was misschien een groot woord, maar toch... iets knaagde er aan Kane en hij vond het absoluut geen prettig gevoel.

‘Kean,’ begon Alexis plotseling. ‘en Kane. Denken jullie er nooit over na om jullie Pokémon te laten evolueren?’ Kane keek naar Leon en Noel en glimlachte. ‘Nee,’ zeiden de beide jonge mannen tegelijk. ‘Als we dat hadden gewild, hadden we het allang gedaan,’ verduidelijkte Kean en Kane vulde hem lachend aan: ‘We zouden het gesjouw missen, als ze konden vliegen.’ Nee, Leon en Noel zouden nooit evolueren. Niet alleen omdat Kean en Kane dat niet wilden, maar ook omdat de twee Pokémon het zelf duidelijk ook niet wilden. Dat vertelde Kean dan ook aan de jonge vrouw. ‘Maar jij dan, train je jouw Charmander om uiteindelijk een Charizard te worden?’ vroeg Kane en direct daarna rommelden zowel zijn maag als die van Kean luidruchtig, maar Kane besloot er geen opmerking over te maken. Hoe vreemd het ook voelde, hij wilde Alexis een kans geven. Een kans om misschien, ooit, bevriend met hen te raken.

Aandachtig luisterde Alexis naar het antwoord wat de jonge mannen gaven en knikte belangstellend. Het was natuurlijk een voor de hand liggende reden. Ze keek tevreden naar hoe Caterpie en de Weedle zich te goed deden aan de appelsap. Ze was blij dat ze de juiste kommetjes voor hun had gepakt. Ze begreep wel dat de Pokémon niet wilden evolueren. Ze richtte haar blik op de twee mannen. Ze had extra scherp opgelet en ze had het gevoel gehad alsof het niet Kane was die begonnen was met spreken. Maar ze wist het niet zeker. Ze wist helemaal niks meer zeker. En ze vond bovendien ook dat ze zich abnormaal gedroeg. Alsof dit niet haar huis was, maar die van hun. En alsof zij hier de gast was en niet hun. Zij waren de gasten en zij was de gastvrouw, maar zo voelde ze zich eigenlijk niet. Eigenlijk wilde ze gewoon weglopen, zich verbergen onder een dekentje en nooit meer sociaal hoeven doen. En dit was niet de eerste keer dat ze dit gevoel had bij mensen. Ze had wel vaker gehad dat Thunder haar echt moest dwingen om eens naar buiten te gaan. Dat had de jonge Pokémon ook moeten doen vlak nadat haar vader overleden was. Het schuldgevoel jegens de dood van haar moeder en het verdriet na de dood van haar vader vloeiden algauw samen, wat het bijna ondraaglijk maakte voor de jonge Alexis om zich een fatsoenlijk leven te permitteren. Als ze soms stil in haar bed lag en aan alle emotionele dingen dacht in haar leven voelde ze soms nog dat schuldgevoel jegens haar moeder. En ze wenste zich soms ook de warme, veilige armen van haar vader, die er nu niet meer waren. Ze besefte zich met een schok dat het al een paar weken geleden was dat ze het graf van haar ouders een bezoekje had gebracht en ze beet even op haar onderlip. Ze schudde haar hoofd en keek Kean of Kane aan die haar een vraag stelde. Had hij die allang gesteld? Of nog niet? Ze besloot om geen opmerking over haar afwezigheid te maken, de afwezigheid dankzij de gedachten in haar hoofd dan toch. Ze keek even lipbijtend opzij. ‘Ik weet niet goed wat ik met Zippo wil doen,’ zei ze eerlijk. ‘Ik ben de laatste tijd ook niet zo bezig met het trainen van mijn Pokémon, moet ik eerlijk toegeven. Ik denk dat ik dat maar eens moet gaan oppikken.’

Het sissende geluid dat haar aandacht opeiste was afkomstig vanuit de keuken. ‘Sorry,’ excuseerde ze zich bij de mannen, waarna ze een sprintje trok naar de keuken, net niet uitgleed over de gladde vloer en tot stilstand kwam bij de pan. Ze trok het deksel er vanaf en maakte een zacht ‘oef’-geluidje bij de hete damp dat in haar gezicht opsteeg. Eén seconde later ging haar keukenwekker af en met een tevreden blik zette ze deze af. Ze roerde wat door de saus en merkte dat deze goed was. Ze opende drie blikken met Pokémonvoer – Zippo was nogal een vreetzak – en pakte drie kommetjes, waarna ze daar het Pokémonvoer in deed. Zacht neuriënd zette ze de kommetjes neer, tikte tegen haar Poké Balls om de Pokémon die erin zaten te waarschuwen dat het eten klaar was en goot de spaghetti af. Ze tilde de pan op en bracht deze naar de woonkamer en haastte zich terug naar de keuken om de andere pot ook te pakken. Ze zag hoe Thunder ongeïnteresseerd naar Zippo staarde, die uit zijn Poké Ball kwam alsof zijn leven er van afhing. ‘Eten is klaar,’ zei ze zachtjes tegen de mannen, waarna ze het gerief nog gauw uit de keuken haalde waarmee ze de spaghetti op konden scheppen en ze schoof zelf aan de tafel. Ze voelde zich een beetje zenuwachtig worden bij het aanzicht om spaghetti te gaan eten vlak voor Kean en Kanes neus. Ze was een echte sloddervos wat spaghetti betrof, de slierten vlogen altijd wel richting haar wang of haar kin en de saus zou het alleen maar erger maken. Maar goed, dat was haar grootste zorg nog niet. Haar grootste zorg was om een goede attitude op te houden tegenover de mannen. Ze was hier dan ook zo gevorderd in, kuch kuch. ‘Schep op, schep op, er is genoeg,’ zei ze glimlachend, hopend dat het niet te geforceerd overkwam en dat ze vooral niet merkten dat ze.. ach, laat maar, het kon ook moeilijk te missen zijn dat ze zenuwachtig was. Ze moest denken aan de opmerking van Kean of Kane. Zou ze haar Charmander moeten evolueren? Ze zou er best wel wat vaart achter kunnen zetten. En hij zou er ook minder verwend uitzien. Ze concentreerde zich op de mannen, probeerde een onderwerp te verzinnen wat vooral niet wanhopig zou overkomen. ‘Hebben jullie je goed geamuseerd tijdens het sneeuwballengevecht?’ vroeg ze. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, maar dat deel liet ze ook maar achterwege. Anders zouden ze al helemaal denken dat ze gek was. Ze keek naar één van de mannen en vroeg zich af of het Kean zou zijn. Ze negeerde het gevoel dat daarbij kwam en richtte zich verlegen op haar bord. Dit kon waarschijnlijk niet erger worden. Ze was dan ook zo verschrikkelijk hierin. Wat moesten Kean en Kane wel niet van haar denken?!

OOC: Heel laat, sorry! D:

‘Maar jij dan, train jij jouw Charmander om uiteindelijk een Charizard te worden?’ had Kane aan Alexis gevraagd. Kean negeerde zijn eigen rommelende maag en luisterde, want hij was oprecht geïnteresseerd in het antwoord van Alexis. Ze vertelde dat ze het niet zo goed wist en dat ze niet zoveel met trainen bezig was geweest de afgelopen tijd.
Kean keek haar licht ongelovig aan. In zijn ogen was het trainen van je eigen pokémon één van de mooiste dingen die er bestond. Voor zoiets zou je altijd tijd vrij moeten maken. Zeker als het een Charmander betrof, een pokémon die aardig wat boeiende aanvallen kon leren. Dat was iets heel anders dan – bijvoorbeeld – zo’n stomme Jigglypuff trainen. Hij opende zijn mond al om voor te stellen binnenkort eens samen te gaan trainen, toen er plotseling een sissend geluid uit de keuken kwam. Alexis sprintte er meteen vandoor. Een kort moment later klonk het irritante geluid van de keukenwekker door het huis.

Kean staarde naar Leon, die een behoorlijke bende met zijn appelsap maakte. ‘Ik hoop maar dat het eten niet is aangebrand,’ zei hij afwezig tegen Kane. ‘Ik sterf van de honger.’
Kane lachte kort. ‘Je moet wel heel goed je best doen om spaghetti te laten aanbranden. Dat is zelfs jou nog nooit gelukt.’ Kean grijnsde. Spaghetti was inderdaad een van de weinige dingen die de twee broers wél konden koken.
Op dat moment kwam Alexis de woonkamer weer binnen gelopen met een pan in haar handen. Niet veel later zaten ze met z’n drieën aan de tafel, met als achtergrondmuziek het schrokkende geluid van etende pokémon. Leon en Noel hadden een dun laagje appelsap laten staan en lagen nu opgerold op de bank te slapen.

‘Schep op, schep op, er is genoeg,’ zei Alexis. Kean glimlachte. Het was duidelijk dat Alexis haar best deed een goede indruk achter te laten. Hij schepte meteen zijn bord vol met spaghetti, waarna Kane hetzelfde deed. Ondertussen vroeg Alexis of ze zich hadden geamuseerd tijdens het sneeuwballengevecht.
Kean dacht terug aan die middag en grijnsde. ‘Zeker, het was gezellig.’
‘Wel erg veel jonge trainers, maar ook een aantal bekenden,’ voegde Kane daaraan toe.
Kean knikte en zei: ‘Help me eraan herinneren dat ik Mitsu nog een keer bekogel.’
‘Met genoegen.’ Kane pakte zijn mes en vork op en zei toen: ‘Jammer dat Jenny het moest komen verpesten. Ze deed net alsof het illegaal is om sneeuwballen te gooien.’
Kean knikte en nam een hap van zijn spaghetti. ‘Ze kon er gewoon niet tegen dat ze zelf niet was uitgenodigd...’ en hij voegde daar terloops aan toe: ‘Lekkere spaghetti trouwens.’

Alexis richtte haar blik op de jongeman die als eerste begon te spreken. Ze twijfelde. Het was een beetje vervelend dat ze niet wist tegen wie ze het had, omdat ze dat juist wel graag wilde weten, maar ze vermoedde dat het voor de mannen juist best grappig zou zijn. Zij zou het misschien ook nog wel amusant vinden als zij een kloon naast zich had zitten en niemand wist wanneer zij sprak en wanneer haar wederhelft dat zou doen. Maar.. Werd het op een gegeven moment voor jezelf ook niet een beetje te gek? Nou ja, zij zou zich in elk geval niet zo fijn voelen als iemand haar constant met iemand anders zou verwarren. Ja, toegegeven, in het begin was het natuurlijk leuk, maar daarna… Ze probeerde haar eigen gedachtegang te verdrijven door geïnteresseerd te luisteren naar de antwoorden. Ze merkte dat de jongemannen goed op elkaar konden inspelen. Ze wisten precies welke opmerkingen ze moesten gebruiken om elkaar aan te vullen. Alexis bewonderde dat wel. Ze lachte om de opmerking over Jenny, ook al wist ze niet van wie van de broers het afkomstig was. ‘Ja, dat zou goed kunnen,’ zei ze lachend op de woorden dat Jenny er niet tegen zou kunnen omdat ze zelf niet was uitgenodigd. Ze glimlachte ontwapenend na de opmerking van één van de jongemannen. ‘Bedankt,’ zei ze, waarna ze zelf al wat meer gerustgesteld happen begon te nemen. Ze wilde niet te hongerig overkomen. Soms, als ze alleen was – en dat was bijna altijd – en ze zat met popcorn op de bank naar de tv te kijken, propte ze met één hand van alles naar binnen. Als ze alleen zat en ze at, dan deed ze alles zo snel mogelijk naar binnen proppen. Bij een pizza was dat heel erg, want die kon ze zonder schaamte met haar hand eten. Ze nam dan hele grote happen zodat heel de saus over haar wang gesmeerd werd. Thunder stootte haar dan aan en maakte een verontwaardigd geluidje, waarna Alexis hem op haar beurt een klein duwtje gaf en kinderachtig zei dat hij haar moest laten eten. Alexis had dus ook haar kinderachtige streken, hoewel ze meestal volwassen kon overkomen en streng was voor haar Pokémon, maar ook zorgzaam. Zoals het hoorde dus. Ze vroeg zich af of ze nog iets aan de jongemannen zou kunnen vragen, iets wat interessant was en waar ze goed over konden spreken.

Plotseling schoot haar iets te binnen. Ze vroegen toch of ze haar Charmander wilde trainen? Misschien kon ze voorstellen of zij haar daarmee wilden helpen! Ze beet op haar onderlip en probeerde oogcontact te maken met een van de twee. ‘Eh.. Ik zat te denken..’ Ze voelde hoe ze rood werd en nam een hap spaghetti om het te verdoezelen. Ze richtte haar blik kort op Thunder, die terug was gekomen van zijn kleine eetpartij en haar een soort van bemoedigende blik gaf, alsof hij wist dat ze het moeilijk had. ‘Wel, nu ik er zo over nadenk, over het trainen van mijn Charmander…’ Ze liet een korte pauze vallen. ‘Misschien zou het inderdaad niet zo’n slecht idee zijn om weer wat actiever te worden met mijn Pokémon. Ik bezoek wel stadjes en zo met ze, maar daar worden ze natuurlijk niet veel wijzer van. Dus zat ik misschien te denken of jullie eens een keer als jullie zin hebben samen tegen mij willen vechten?’ Ze keek hun glimlachend aan. ‘Of samen met mij willen trainen,’ corrigeerde ze zichzelf, waarna ze een beetje verward haar blik op haar bord richtte. Oh nee, ze was hier ook zo slecht in! Ze haalde diep adem en nam nog een paar happen. ‘Sorry,’ zei ze naar een korte stilte, waarna ze verlegen glimlachte. ‘Ik heb al niet meer zo’n contact gehad met mensen sinds…’ Ze dacht na. Had ze hun in de Pokémon Tower verteld over haar vader? Ze wist zeker dat ze het wel eens had laten vallen, maar ze had natuurlijk niet alles verteld. Het zou de sfeer ook een beetje verpesten als ze het nu zou doen, niet dan? De mannen zaten immers niet op een sentimenteel verhaaltje te wachten van iemand die hun uitnodigde om lekker spaghetti te komen eten bij haar. God, nee, dadelijk dachten ze nog dat ze hun dààrvoor had uitgenodigd, om haar hart te luchten! ‘Nou ja, laten we het er gewoon op houden dat ik nog veel moet leren,’ zei ze een beetje lachend, om haar eigen ongemak te verdoezelen. Ze wilde nu eigenlijk niet weten wat de mannen van haar vonden. En ze wilde al helemaal niet weten wat Kean van haar zou vinden als ze hem in een later stadium zou vertellen over haar vader en haar moeder. Het zweet kwam haar al in de handpalmen als ze er nog maar aan dacht en bedrukt at ze verder.

OOC: Ik hoop dat hij goed is! :O

Alexis had hele dikke minpunten gekregen voor haar opmerking dat ze weinig met trainen bezig was geweest de afgelopen tijd. Kane hoopte voor haar dat ze dat goed wist te maken met verschrikkelijk goede kookkunsten, hoewel hij er eigenlijk niet aan zou twijfelen dat hem iets goeds voorgeschoteld zou worden. Alexis was bezig met spaghetti, iets dat zelfs Kean nog zou kunnen maken. Dit zei Kane dan ook plagend tegen zijn ietsjepietsje jongere tweelingbroer, die daar eigenlijk niets op terug te zeggen had. Alexis kwam terug met – inderdaad – spaghetti die niet aangebrand was. Kane kon nog net een opgeluchte zucht binnenhouden. Eindelijk eten! Hij was bijna jaloers geworden op Noel, die aan een schoteltje appelsap genoeg had. Niet dat hij Alexis iets kwalijk nam, overigens, want zelfs hij zou geen kritiek leveren op iemand die zo erg haar best deed.

Goed. Waar al die weekhartigheid ineens vandaan kwam wist hij zelf eigenlijk ook niet. Oké, Kane had geen hart van steen en dat zou hij ook nooit beweren, maar tegenover de doorsnee medemens was hij ook eigenlijk nooit zo goedwillend als tegenover Alexis. Ergens had hij het gevoel dat het allemaal door Kean kwam, met zijn plotselinge “ze is best aardig toch?”. Hij draaide een sliert spaghetti om zijn vork heen, terwijl hij opmerkte dat hij het jammer vond dat Jenny het sneeuwballengevecht was komen verpesten. Kean beaamde dit en voegde er terloops aan toe dat de spaghetti lekker smaakte. Om dit te ondersteunen knikte Kane en nam hij een hap. Als hij thuis was geweest had hij nu met volle mond “lekker!” gezegd, maar hij besloot zich te gedragen. Alexis mompelde een “bedankt” en daarna was het even stil aan tafel.

De stilte werd verbroken door Alexis, die nogal onhandig een gespreksonderwerp probeerde aan te knopen. Nu kon Kane hier wat lullige opmerkingen over maken, maar hij besloot zich in te houden. Ergens had hij wel een beetje medelijden met de jonge vrouw, die een rode kleur kreeg, alsof ze een heel beschamende vraag zou gaan stellen. Eén mondhoek van Kane trok omhoog. Hij vroeg zich af wat ze wilde vragen. Wie van de twee nu wie was? Of ze het niet vervelend vonden om een tweeling te zijn? Meestal waren het dat soort vragen, gevolgd door “die vraag krijgen jullie vast altijd, vinden jullie dat niet vervelend?”. Maar Alexis bleek een andere vraag te willen stellen. Ze begon over het trainen van haar Charmander en toen wist Kane eigenlijk al wel hoe laat het was. Samen trainen. Natuurlijk. Alsof ze niets beters te doen hadden.

Die vijandige gedachte schrapte hij echter direct toen Alexis zich iets kwetsbaarder opstelde. ‘Ik heb al niet meer zo’n contact gehad met mensen sinds...’ Alsjeblieft, zeg niks meer! smeekte Kane in gedachten. Als ze ergens haar hart wilde luchten kon ze dat beter ergens anders doen, want aan Kean en hem zou ze weinig hebben. Hadden ze überhaupt wel eens met iemand anders dan henzelf over persoonlijke dingen gepraat? Als dat al zo was, dan kon Kane het zich niet meer herinneren. Nee, persoonlijke gesprekken, daar hield hij niet van. Gelukkig besefte Alexis ook dat dit niet het juiste moment was om sentimentele verhaaltjes op te hangen. ‘Nou ja, laten we het er gewoon op houden dat ik nog veel moet leren.’ Ze lachte erbij, maar zelfs voor een gebakken Magikarp moest het nog duidelijk zijn dat ze zich enigszins ongemakkelijk voelde.

Kean en Kane keken elkaar even aan. “ze is best aardig toch?” echode het door Kane’s hoofd, terwijl hij zijn broer twijfelend aankeek. Vriendschap... Hij wist dat dat zou voortvloeien uit een gezamelijke training. In ieder geval als het aan Alexis lag en waarschijnlijk ook als het aan Kean lag. En Kane? Ach, hij liet zich daar dan maar in mee gaan, als Kean het graag wilde. Hij liet de uiteindelijke beslissing dan ook aan Kean over en zei zelf niets meer dan een plagerig: ‘Als je het belang van trainen niet inziet, heb je inderdaad nog een hoop te leren.’ Kean voegde hier serieuzer aan toe dat ze best een keer gezamelijk konden gaan trainen. Ja dus. Kean wilde trainen. Eigenlijk was het voor hen misschien ook wel weer eens goed om tegen een stel vreemde Pokémon te trainen, hoewel Kane zijn twijfels had bij het niveau van Alexis’ Pokémon. Als ze al zo’n tijd niet getraind had... Maar ach, hij moest haar maar eens het voordeel van de twijfel geven. ‘Het zou voor onze Pokémon ook goed zijn,’ voegde hij dus maar aan zijn broers woorden toe en hij legde zijn bestek op zijn lege bord, terwijl zijn ogen naar de klok gleden. Hij begon zich wat ongemakkelijk te voelen, nu het hier zo verschrikkelijk vriendschappelijk werd. Daar was hij helemaal niet aan gewend.

Toch vond hij het nog te vroeg om te zeggen dat ze maar eens naar huis moesten gaan. Nee, hij moest een onderwerp zien te vinden dat hem wat minder aan het denken zette. Iets simpels, iets... ‘Dus,’ begon hij, duidelijk makend dat hij op een ander onderwerp over wilde stappen. ‘Welke van je Pokémon was de eerste?’ Waarop Kean er meteen een vraag achteraan gooide: ‘Heb je ze alledrie zelf gevangen?’ Kane hoopte maar dat deze op het oog zo simpele vragen ook simpel zou blijven en geen dramatische levensgeschiedenis aan het licht zou brengen. Nee zeg, dan zou hij er nog eens spijt van krijgen dat hij hier was blijven eten.

Alexis voelde zich eerlijk waar erg opgelucht toen de beide mannen toestemden. Ze wist niet hoe ze op het gevoel kwam, maar ze had het gevoel dat de één wat meer bereid was dan de ander. En daar kon ze ook bijna namen op gaan plakken, als ze het al juist had. Toch besloot ze om dat niet te doen. Ze was niet van plan om onderscheid te maken tussen de twee. Ze had trouwens gedacht dat tweelingen meestal hetzelfde dachten over dingen en hetzelfde handelden. Dit etentje bewees dat dit niet zo was. De een maakte de beslissing, de ander ging er in mee. Klopte dat een beetje? Ze wist het niet. Ze was op dit moment gewoon vreselijk dankbaar dat ze hier niet ergens een exacte kopie van zichzelf had rondlopen. Of was dat weer crue gezegd? Ze wist het eigenlijk niet zo. Ze wist eigenlijk niet veel. Ze had nooit sociale contacten gehad buiten haar vader en haar moeder. Ja, haar Pokémon natuurlijk ook, maar ze bedoelde sociale contacten qua mensen. Na de dood van haar twee meest dierbaren had ze ook geen zin meer gehad om contact op te nemen met anderen. Toen schoot haar iets te binnen. Ze had naast Kean en Kane wel nog met iemand contact gemaakt, met Yume. Hoe zou het met haar gaan? Ze wist het niet. Alexis had het contact niet echt onderhouden, had niks van zich laten weten. Ze betwijfelde of de coördinator soms nog aan haar dacht. Waarschijnlijk niet. Yume zou nu vast bezig zijn met wedstrijden. Ach, het was voor Alexis ook wel goed zo. ‘Dan kunnen we ergens deze periode nog wel eens afspreken met elkaar wanneer we gaan trainen,’ zei Alexis zachtjes, als een soort afsluiting op het lopende onderwerp. Ze wist niet wat ze er nog verder over kon zeggen.

Dit obstakel werd echter snel voor haar weggenomen toen één van de mannen iets zei en de ander daar op doorging. Ze kreeg maar liefst twee vragen voor haar kiezen. Snel dacht ze na. Ze moest deze vragen beantwoorden zonder echt over de dood van haar ouders te beginnen. ‘Er was niet echt een eerste,’ beantwoordde Alexis de eerste vraag. ‘De Starmie, die toen nog een Staryu was, was van mijn vader en de Jolteon, toen nog een Eevee, van mijn moeder. Ik speelde met ze allebei in de tuin. Mijn vader was een trainer en mijn moeder een coördinator, maar ze wilden graag voor mij zorgen, dus stopte mijn vader zijn reis en mijn moeder haar wedstrijden. Daardoor kreeg ik de kans om hun beste Pokémon beter te leren kennen.’ Ze glimlachte bij die gedachte. ‘Ik heb ze niet zelf gevangen dus,’ kon ze de tweede vraag beantwoorden. ‘De Charmander heb ik trouwens uit een ei die ik van mijn vader had gekregen. Dus ik heb als het ware de Pokémon van mijn ouders overgenomen. Ik heb eigenlijk nog best veel geluk gehad dat ik zo’n goede band met ze heb, want niet alle Pokémon kunnen zo makkelijk zijn als je ze niet zelf vangt of traint.’ Ze keek naar Kean en Kane. ‘Ik heb ze daarna wel zelf opgevoed, maar ik heb er nooit echt iets mee gedaan. Ja, ik heb Eevee laten evolueren in een Jolteon en Staryu in een Starmie, maar dat is makkelijk gedaan als je een Thunder Stone en een Water Stone hebt.’ Ze grinnikte. ‘Ik heb wel heel lang getwijfeld of ik Eevee wel zou evolueren en zo ja in welke vorm, want een Vaporeon vond ik ook wel een mooie Pokémon.’ Ze glimlachte. ‘Maar ik had dus voor de donder-Pokémon gekozen aangezien ik al een water Pokémon had.’

Een korte stilte viel waarbij herinneringen in haar hoofd opkwamen en weer verdwenen, als vallende herfstblaadjes die vervolgens door een harde wind weggeblazen werden, om het maar even filosofisch te verwoorden. ‘En jullie dan?’ vroeg ze oprecht geïnteresseerd. ‘Hebben jullie je Pokémon zelf gevallen? En welke Pokémon was jullie eerste?’ Ze glimlachte. ‘Hebben jullie ook een favoriet?’ Het waren misschien nogal veel vragen om te beantwoorden, maar het was wel een goed onderwerp. Daar bedankte ze Kean en Kane in stilte voor. Ze keek naar diegene die zijn bord al leeg had. Ze dacht na. Hoe moest ze dit het beste verwoorden? ‘Als je nog honger hebt, schep gerust op,’ zei ze glimlachend tegen hem. Ze wilde niet opdringerig overkomen of zo, maar ze wilde wel een goede gastvrouw zijn. Terwijl ze het antwoord afwachtte, liet ze haar blik weer naar de mannen dwalen. Ze voelde hoe haar hart in haar keel klopte en voelde weer die vreemde spanning in haar buik. Ze besloot echter om het te laten voor wat het was. Misschien was het gewoon nervositeit omdat ze hier na zoveel tijd echt met mensen aan het communiceren was. Misschien was ze ook nog steeds heel bang dat er elk moment iets mis kon gaan, dat ze iets fouts zei of deed wat een negatieve invloed zou hebben op hun en waardoor ze hun wegjaagde. Ze had het gevoel alsof dit een soort geval was waarin ze vooral moest uitkijken dat ze de juiste dingen deed of zei en vooral geen minpunten scoorde bij hun, anders zou dat haar weer in een slecht daglicht zetten en dat zou haar zelfvertrouwen niet echt boosten. En ook nu, net als zo vaak, wenste ze dat ze meer ervaring had op het gebied van socialiteit en menselijke communicatie.

OOC: Ook al telt mijn post ongeveer even veel woorden, het lijkt net alsof mijn post kleiner is dan die van jullie XD

Op de twee vragen van Kean en Kane, begon Alexis met antwoorden dat ze haar Pokémon van haar ouders had gekregen. Ze was met ze opgegroeid. Kean dacht aan zijn eigen Weedle. Die had hij ook gekregen, al zoveel jaar geleden. Grappig eigenlijk, dat Pokémon als een soort cadeautjes werden weggegeven. Als je dat met een mens zou doen, zou je voor gek worden verklaard en in een of andere psychiatrische inrichting terechtkomen. Ach ja... was een Psychische gym niet net zoiets? Af en toe moesten ze in ieder geval wel als psychiaters optreden, als er weer één of ander sukkeltje met grootheidswaanzin hun gym betrad.

Uiteindelijk vertelde Alexis dat ze ervoor had gekozen haar Eevee in een Jolteon te laten evolueren omdat ze al een watertype had. En een vuurtype had ze natuurlijk ook al, in de vorm van een Charmander.
‘Verstandig,’ zei Kean knikkend, waarna hij zijn laatste hap spaghetti naar binnen werkte. Er viel een stilte, die ook door Kane benut werd om zijn bord leeg te eten. Kean dacht aan de Charmander van Alexis, of nou ja, eigenlijk meer aan Charizard. Als hij een Charmander had gehad, zou hij het wel weten: een Charizard was hartstikke sterk en – ook niet onbelangrijk – was uitermate geschikt als vervoermiddel. Hijzelf vond het nog altijd jammer dat hij geen pokémon had die hem overal naartoe zou kunnen vliegen.

‘En jullie dan?’ vroeg Alexis toen. ‘Hebben jullie je Pokémon zelf gevallen?’ Er volgde nog een aantal vragen en de mededeling dat ze best nog meer op mochten scheppen, maar Kean’s gedachten bleven bij de eerste vraag hangen. Hij grijnsde.
‘Gevallen?’ vroeg hij met opgetrokken wenkbrouw en toen sarcastisch: ‘Jazeker, we hebben onze Pokémon helemaal zelf laten vallen.’
Kane had haar verspreken blijkbaar ook gehoord, want hij haakte moeiteloos in op Kean’s woorden: ‘Of bedoelde je te zeggen dat ze uit de boom zijn gevallen? Nee hoor, we hebben ze geplukt voordat ze overrijp waren.’
De tweeling lachte. Ze hadden er geen moeite mee om versprekingen af te straffen, vooral omdat ze zelf zelden betrapt konden worden op versprekingen. Uit beleefdheid schepte Kean, nog nagrinnikend, nog een klein beetje spaghetti op zijn bord, waarna hij de opscheplepel doorgaf aan Kane, die op zijn beurt ook nog een schep sliertjes op zijn bord gooide.
‘Maar serieus nu,’ zei Kean na Alexis even de kans te hebben gegeven zich te verdedigen. ‘Leon en Noel, onze kleine rupsjes, waren de eerste.’
‘Gekregen van onze ouders,’ voegde Kane daaraan toe. ‘En sindsdien zijn we onafscheidelijk.’
‘Mijn Hypno komt van de kermis, als Drowzee gewonnen bij een of ander spel. Ik ben niet zo’n fan van Pokémon als prijzengeld weggeven, maar toen kwam het me goed uit.’
‘Jou wel, ja,’ zei Kane zuur. Beiden dachten ze terug aan die dag. Kane was behoorlijk teleurgesteld geweest dat hij geen Pokémon had weten te winnen. Kean had de Drowzee wel willen delen met zijn broer, maar dat had hun vader niet goedgevonden.
‘Jou uiteindelijk ook,’ antwoordde Kean met een grijns. ‘Anders had je Kaleb nooit gekregen.’ Dat moest Kane beamen.
Toen keek Kean Alexis weer aan en zei: ‘Voordat je denkt dat we lui zijn geweest en al onze Pokémon hebben gekregen: we hebben Gray en Gary wel zelf gevangen, op een van de eilanden.’ Waarmee hij insinueerde dat Alexis zelf wel lui was geweest.
‘Én we hebben ze allemaal getraind, inclusief Leon en Noel,’ zei Kane scherp, een duidelijk verwijt naar Alexis, die haar Pokémon niet echt had getraind. Kean knikte instemmend. Misschien waren ze wat hard tegen Alexis, maar tja... ze konden het gewoon niet bevatten dat iemand zijn Pokémon niet trainde. Ze verspilde de talenten van haar Pokémon. Bovendien zou ze zo ook nooit gymbadges kunnen halen en ontnam ze Kean en Kane – op een indirecte manier – hun bron van inkomsten. Gelukkig waren er nog honderden andere trainers die wel zo aardig waren af en toe hun Gym binnen te komen wandelen.

Kean keek naar zijn bord, dat al weer leeg was, daarna zocht hij naar een klok. Hij had niet zoveel zin om laat in de avond, in het stikdonker en in de ijzige kou, nog naar huis te moeten lopen. Ze konden na het eten maar beter zo snel mogelijk weer naar huis gaan.

OOC: Typfoutjes worden genadeloos afgestraft, hehe.
En ik denk dat onze posts langer lijken omdat we vaker op enter drukken. Ach ja, wat maakt het ook uit xD

Even wist Alexis niet waar de mannen het even hadden en keek ze hun raar aan. Daarna besefte ze zich haar foutje en sloeg ze haar hand voor haar mond, terwijl een rode kleur zich verspreidde over haar wangen. Oh, nee! Ze had haar woorden verkeerd gezegd! Normaal gebeurde dat nooit! Nou ja, dat was eigenlijk best wel cynisch, want ze kwam nooit in contact met andere mensen. Maar hoe kon ze nu toch zo stom zijn? Ze voelde hoe de kleur zich verder verspreidde toen de mannen er allebei wel plezier in leken te hebben. Ze voelde zich, tegen al haar principes in, kleiner worden. Ze wilde het liefst onder de grond zakken, wilde dat ze de tijd een beetje terug kon draaien en deze onvergeeflijke fout niet had gemaakt, maar dit kon ze niet. En ze werd er nog hard op aangekeken ook. Ze keek rood zijnd toe naar Kean en Kane en hoorde hun woorden. Tegen beter weten in vormde zich een brok in haar keel. Ze wist het ook niet, maar ze raakte er op de een of andere manier best gekwetst van. Ze wist ook niet hoe het kwam, was ook vooral niet van plan om het te laten zien aan de mannen, want dan werd ze pas echt uitgemaakt voor aanstelster. Ze richtte zich met een rood hoofd op haar bord en beet op haar onderlip, net zo hard tot het pijnlijk aanvoelde en haar papillen al snel de smaak van bloed te verwerken kregen. Ze likte het bloed gauw weg zodat het niemand zou opvallen en keek hun daarna weer aan. Ze besloot om er niks op te zeggen, om gewoon flauw te glimlachen. Ze probeerde haar eigen schaamte vergeten door zich op hun verhaal te concentreren, wat haar gelukkig redelijk goed afging, maar het gevoel van schaamte bleef toch een beetje hangen. Waarom voelde ze zich eigenlijk zo beschaamd? Omdat één van de mannen hun mening haar toch meer interesseerde dan ze zelf zou willen, ook al kon ze het nog steeds niet goed uitleggen? Ze richtte haar blik echter nog beschaamder op haar bord toen Kean of Kane haar een soort voor 'lui' uitmaakte. Oké, zij had haar Pokémon zelf niet gevangen, maar was dat nog een reden om...? Ze besloot om het gewoon zo te laten, voelde zich eigenlijk vreselijk gefrustreerd. In de Pokémon Tower had ze zo'n grote mond, maar hier liet ze gewoon over zich heenlopen, blijkbaar.

Ze schrok van de scherpe opmerking. Ze keek de mannen aan. Ze leken het allebei heel goed met elkaar eens te zijn. Ze beet op haar onderlip, waardoor het wondje op haar lip weer begon te bloeden en weer een roestige smaak veroorzaakte in haar mond, maar het kon Alexis weinig schelen. De sfeer was tot nu toe nog best leuk geweest, nog verdraagzaam. Maar dit was alles behalve verdraagzaam. Ze werd voor lui uitgemaakt, op haar foutieve vraag, waarin één foutief woordje zat, werd nogal sarcastisch ingespeeld, om vervolgens half een verwijt te moeten verwerken van één van de broers omdat ze haar Pokémon weiniger getraind had dan zij. Ze was het ergens zat om zo over zich heen te laten lopen, maar waarom kwam ze dan niet voor zichzelf op? Ze lachte ongemakkelijk, maar zelfs een alcoholist kon nog zien dat deze glimlach nep was, om haar gevoelens zoveel mogelijk te verbergen. 'Juist ja,' mompelde ze. Ze was wat met haar vork over haar bord aan het spelen om de ongemakkelijke sfeer te verdelgen, evenals haar pijnlijke gevoel, maar het lukte gewoonweg niet. Ze keek beide mannen aan. 'Dan zal ik maar...' Haar zin stopte, ze wist echt niet wat ze moest zeggen. Ze voelde zich gekwetst, verward en op haar plaats gezet, maar ook pijnlijk beseffend dat ze gelijk hadden. Ze had niet getraind. Natuurlijk niet, als je niet sociaal bent, kun je ook niet trainen. Ze beet op haar onderlip en stond daarna op om zich een houding te geven. Ze nam de pan met spaghetti en spaghettisaus weg en bracht het naar het aanrecht. Ze liep terug naar de woonkamer en keek naar de klok, waar ze beide mannen doorheen de avond al best veel blikken op had zien werpen. 'Het is laat,' zei ze zachtjes. 'Misschien is het het veiligste om nu te vertrekken. Het is donker, maar nog wel te doen.' Ze keek hun kalm aan, probeerde haar gevoelens te onderdrukken en ging weer zitten, waarna ze hun aankeek. Nee, ze mocht niets laten merken van haar gevoelens. Dadelijk.. Ze dacht na. Waarom was ze toch zo bang om niet fel voor zich op te komen? Wat hield haar tegen? Ze wist het echt niet, maar ze voelde een zwaar bedrukt gevoel op haar borstkas komen. Het gevoel wat de reden gaf waarom ze zo bang was om met mensen in contact te komen. Omdat ze dus zo konden zijn. Had ze het daarom altijd vermeden? Ze wist het niet. Ze wist ook niet of ze zo blij moest zijn met het feit dat ze de mensen voor haar beter had leren kennen. Ze wist niks meer. Ze keek de broers afwachtend aan.

OOC: Pff, krijg maar lekker medelijden met haar ja, stelletje gemene mensen xD

Alexis leek hun antwoorden en opmerkingen niet zo leuk te vinden, meende Kane te zien aan het gezicht van de jonge vrouw te zien. Hoe ging dat spreekwoord ook alweer? Lachen als een Gymleider met kiespijn? Hoewel Kane wist dat hij en zijn broer zich nu schuldig zouden moeten voelen, voelde hij geen schuld. Zo waren ze nu eenmaal, altijd scherp. Als ze daar niet tegen kon, nu ja, dan moest ze hen maar naar huis sturen. Ze wist vanaf hun eerste ontmoeting al dat ze niet altijd even subtiel waren, dus ze had kunnen weten dat er wat opmerkingen zouden volgen. Vooral als je bekende dat je je Pokémon niet zo vaak trainde. Dan kon je rekenen op een afrekening. Kane hoopte dat ze er een les uit zou halen en wat vaker zou gaan trainen, dan wilde hij best een poging wagen haar wat minder vaak te bekritiseren.

Eigenlijk kwamen Alexis’ woorden wel een beetje als een opluchting. ‘Het is laat,’ zei ze. ‘Misschien is het het veiligste om nu te vertrekken. Het is donker, maar nog wel te doen.’ Kane knikte en dacht na. Hoe zouden ze dit het beste op kunnen lossen? Hij wilde graag naar huis en wist dat Kean daar ook behoefte aan had, maar toch voelde hij er weinig voor om de jonge vrouw zomaar achter te laten. Ze leek hem een gevoelig zieltje. Hij wilde er niet de oorzaak van zijn dat zij ’s nachts niet kon slapen en met een pikachuknuffeltje in haar armen lag te huilen om wat zij allemaal tegen haar gezegd hadden. Maar langer blijven zat er ook zékersteweten niet in. Straks barste Alexis nog in huilen uit. Wat moesten ze dan? Toch leek de jonge vrouw zich sterk te houden.

‘Ja... Ik denk dat wij maar eens naar huis gaan,’ zei Kean uiteindelijk, na een kort moment van stilte waarin ze alledrie een hoop te overdenken hadden. Kane knikte. ‘Bedankt voor het eten, het was lekker.’ En Kean beaamde dit, terwijl ze hun borden op elkaar zetten. Even overwoog Kane om voor te stellen dat ze zouden helpen met de afwas, maar toen bedacht hij zich dat hij daar 1) een hekel aan had en 2) er nog een berg afwas op hen stond te wachten die voor morgenavond gedaan moest zijn, omdat ze anders zelf geen schone borden meer hadden. Dat zei hij dan ook op een verontschuldigende toon: ‘Ik zou je graag helpen met de afwas, maar ik vrees dat er voor ons nog nachtwerk staat te wachten op het aanrecht.’ Ook Kean haalde verontschuldigend zijn schouders op. Beide jongemannen stonden op en schoven hun stoelen aan. ‘Fijne avond nog,’ als je dat gaat lukken, ‘en tot bij de training.’ Kane glimlachte naar Alexis en Kean vroeg: ‘Volgende week was het, toch?’ en hierop stelde Kane voor: ‘Maandag, 2 uur, op de Flora Fields?’ Als er iemand was die op dat moment naar de Gym wilde komen, zou die persoon tegen een teleurstelling aanlopen en ergens vond Kane dat wel een vermakelijk idee. Soms was er gewoon niets leuker dan zenuwachtige mensen die bij een gesloten Gym aankwamen.

Alexis had wel verwacht dat de twee mannen op haar woorden zouden ingaan. Het was ook gewoon laat en ze moesten nog helemaal terug naar huis lopen. Alexis voelde er echter niet veel voor om de mannen te vergezellen op hun tocht terug. Dat hadden zij ook niet bij haar gedaan. Bovendien waren ze met hun tweeën en dat scheelde al. En ze waren ook geen kleine kinderen meer, misschien zouden ze zich juist ongemakkelijk voelen als de jonge vrouw mee zou lopen. Toch had ze het gevoel dat ze graag mee wilde lopen, alsof ze zichzelf een verzekerd gevoel voor hun veiligheid wilde geven. Nee, oké, ze gaf het toe. Voor één iemand zijn veiligheid het meeste dan. Alexis schudde haar hoofd, probeerde haar gedachten te verdoezelen en zich te focussen op wat er gezegd werd. Ze grinnikte even. ‘Ik zou het ook niet toestaan als jullie wilden helpen, ik heb jullie immers uitgenodigd,’ zei ze vriendelijk tegen de mannen. Het was immers waar. Ze kon het toch niet maken om hun mee te laten helpen? Bovendien was de afwas niet zo heel veel en had ze dan tijd om in haar eentje na te denken over de avond en over hun voorstel voor te trainen. Over dat, één van de broers zei nog iets en de ander vulde hem aan. Alexis keek hun aan en knikte goedkeurend. ‘Dat is goed,’ zei ze, toen ze de datum te horen kreeg en het uur. Zou ze daarvoor ook nog wat trainen? Misschien was het wel het handigste als ze niet alles van die datum liet afhangen, misschien zouden de mannen dat ook wel fijner vinden. Alexis wist het toch niet zo. Het zou de eerste keer in tijden zijn dat ze weer trainde met haar Pokémon, wat als het tegen zou vallen?

Alexis wist even niet wat ze moest doen. Haar socialiteit had haarzelf heel erg verbaasd. Ze moest het nu echter goed afmaken, anders zou ze een slechte indruk achterlaten. ‘Dan zal ik jullie maar uitlaten,’ zei ze, waarna ze haar stoel wegschoof. Ze zette haar bord op die van de mannen. Deze zou ze later wel opruimen, ze moest eerst een goede gastvrouw zijn en hun uitlaten. Ze hoopte dat ze onderweg niet zou struikelen. Ze ging de mannen voor, verwachtend dat deze wel achter haar aan zouden komen. Ze wilden toch naar huis immers, nietwaar? ‘Ik zal er zeker zijn,’ verzekerde ze de broers nogmaals extra. ‘Ik zal ook van te voren wat trainen, zo hoeven jullie in elk geval niet teleurgesteld in me te zijn als Zippo het van de eerste keer niet echt goed doet.’ De Charmander hoorde deze opmerking natuurlijk weer en Alexis hoorde hem van de woonkamer haar boos naroepen. Ze grinnikte even, waarna haar blik weer serieus werd. ‘Ik eh…’ Ze keek verlegen naar haar voeten. ‘Bedankt voor.. Nou ja, bedankt dat jullie me willen helpen in elk geval,’ zei ze zachtjes. ‘Ik weet ook wel dat ik niet zo’n geweldige trainer ben door mijn Pokémon nog steeds niet getraind te hebben, ondanks dat ik al in dit stadium verkeer en ik weet dat het geen goed excuus is dat het de laatste tijd nogal moeilijk voor me is geweest.’ Ze schraapte haar keel. ‘Maar goed, ik zal jullie tips dus goed opvolgen,’ zei ze zo vrolijk mogelijk. Ze opende de deur en voelde vervolgens een koude buitenlucht aan. Ze rilde even en sloeg haar eigen armen beschermend rond haar heen, waarna ze de mannen mentale steun bood voor deze kou te trotseren. En dat ze blij was dat zij het niet moest doen. Een beetje ongemakkelijk keek ze de mannen aan. Wat was nu de bedoeling? Moest ze hun een hand geven, een begroeting zeggen of.. een kus geven? Oh God, ze was echt zo slecht in dit. ‘Nou eh…’ zei ze blozend. ‘Tot ziens dan maar, dan zie ik jullie wel op onze afgesproken plek!’ Diep vanbinnen vervloekte ze zichzelf. Ze hoopte dat ze het in elk geval niet verprutst had.

Nadat was afgesproken dat ze volgende week met het trainen van Alexis' Pokémon zouden beginnen, ging Alexis hen voor naar de deur. Ze verzekerde hen ervan dat ze vóór maandag nog wel zou trainen. Keans gedachten gingen al naar de volgende maandag. Zou er dan ook zoveel sneeuw liggen? Hij had eigenlijk niet zoveel zin om de hele dag door de sneeuw te sjokken, maar ja, de datum was nu afgesproken. Hij vroeg zich wel af hoe lang de Charmander een gevecht in de sneeuw zou volhouden. Er lag meer sneeuw dan dat vlammetje op zijn staart zou kunnen doen smelten en verdampen. Nou ja, misschien was deze Charmander niet zo zwak als Kean inschatte. In zijn gedachten waren Charmanders nog altijd onlosmakelijk verbonden met beginnende trainers. De meeste trainers hadden al een Charmeleon tegen de tijd dat ze Cynthia moesten uitdagen en al een Charizard tegen de tijd dat ze bij de Psychische gym waren aanbeland.
Alexis bedankte hen omdat ze wilden helpen met het trainen, waarna ze zichzelf de grond in begon te praten over dat ze niet getraind had. Kean wilde graag zeggen dat het allemaal niet zó erg was en dat er meer in het leven was dan alleen trainen. Maar buiten het feit dat hij dat zelf onzin vond, had hij ook het vermoeden dat hij dan héél véél aan Kane uit te leggen had tijdens hun wandeltocht terug naar Saffron City. Daar had hij na zo'n vermoeiende (maar o-zo leuke) dag nou net geen behoefte aan.

'Maar goed, ik zal jullie tips dus goed opvolgen,' zei Alexis uiteindelijk, waarna ze de deur opende. Koude lucht stroomde meteen naar binnen en Kean trok zijn jas snel aan. Kane deed hetzelfde. Oh, crap, dacht Kean wel. Hoe ver was het ook alweer lopen naar Saffron City? Ze zouden ergens halverwege nog vastvriezen!
Kean draaide zich om om te zien of Leon en Noel inmiddels ook naar de deuropening waren gekomen en liet zijn Weedle toen terugkeren in diens Pokéball. Hij ging zijn arme wormpje niet door de kou laten teisteren. Dat zou hij nooit overleven. Ook Noel zat in een mum van tijd in zijn Pokéball. In andere woorden: ze waren er klaar voor om de ijzingwekkende tocht naar huis te trotseren.

Kean en Kane stapten naar buiten. 'Doe de deur maar gauw dicht,' zei Kean, maar half serieus. 'Anders is je huis de hele avond niet meer warm te krijgen.' Toen staken ze beiden hun hand op en liepen door de knerpende sneeuw weg bij het huis. De tocht terug naar hun eigen huis was lang, koud en stil.

OOC: ofzoiets. XD Einde topic, in ieder geval.

Profiel Pokégear