Part 1 – Beyond the Door

I know doubts will leave me be
In the moment that I see
If I look through
Look beyond the door
The In-Between – Beyond the Door

De spanning gierde door haar lichaam. Ze trilde van top tot teen. Ze keek op.
De gym van Pewter City was bijna het tegenovergestelde van het gymgebouw in Saffron City, de enige andere gym die Quirina ooit gezien had. Was het gebouw in Saffron wit en modern, dit was meer een grot. De hele gym leek uitgehakt uit een groot rotsblok. Het was grauw, grijs... maar bij lange na niet zo onuitnodigend als die andere gym.
Hoewel Quirina hartstikke nerveus was voor haar allereerste gymgevecht, keek ze er ook verschrikkelijk naar uit. Eindelijk een echt gevecht. Eindelijk een gevecht tegen een trainer. En dan niet zomaar een trainer, nee, een gymleider! Ze zou zich van haar beste kant laten zien. Ara had tegenover de Zubats al bewezen dat hij goed kon vechten, dat zou hij vandaag weer laten ziet. Tegen rots en steen.
Quirina haalde de pokéball van haar pokémon tevoorschijn en keek ernaar. Ze kon haar arme Ara bijna zenuwachtig hóren zijn. Ze hoopte maar dat hij kon presteren onder druk, want dat de druk hoog zou zijn, dat stond vast. Ze was hier naartoe gekomen met hoge verwachtingen en ze was van plan die verwachtingen waar te maken. Dat wist Ara. En Ara wist ook dat hij haar niet wilde teleurstellen.

Quirina verkleinde de pokéball weer en hing deze terug aan haar riem. Ze haalde nog eens diep adem en keek achterom, naar de vrolijke, lichte buitenwereld. Waarom stond ze hier nog? Waarom liep ze niet gewoon naar binnen? Ze had hier zo lang naar uitgekeken, ze zou nu toch niet terugkrabbelen? Een vastberaden uitdrukking verscheen op haar gezicht. Ze moest dit doen. Wat er ook achter de deur lag, het zou haar sterker maken.
Ze zette een stap naar voren... en toen nog een... en nog een. Toen opende ze de deur en werd ze begroet door duisternis. Maar de duisternis was niet zo erg als de stilte die in Mount Moon had geheerst. Dit was de duisternis die het gevecht dat volgde alleen maar mooier zou maken. En terwijl ze zichzelf zo geruststelde en naar binnen liep, sprongen de lampen aan. Het zou beginnen.

Part 2 – Dawn of Victory

Gloria, gloria perpetua
In this dawn of victory
Rhapsody of Fire - Dawn of Victory

Meteen zag ze de man die aan de andere kant van de enorme ruimte op een grote stoel zat – zijn stenen troon. Ze keek hem recht aan en probeerde haar zenuwen te verbergen.
‘Brock!’ zei ze luid. ‘Ik daag je uit tot een gevecht!’ Haar stem galmde door de holle hal naar de gymleider toe, die op zijn beurt grijnsde en opstond. ‘Aanvaard!’ zei hij simpelweg, waarna hij een korte blik opzij wierp. Instinctief volgde Quirina zijn blik en ze zag dat er langs de kant van het strijdveld een scheidsrechter stond. Stond die daar net ook al? Ze wist het niet. Haar blik was gefixeerd geweest op de enige persoon die er op dit moment toe deed: de gymleider, Brock. Het was een grote man, gebruind en gespierd. Maar Quirina wist dat uiterlijke kracht helemaal niks zei in een Pokémon gevecht. Het ging om tactiek, snelheid, behendigheid – en type-voordeel, iets wat zij op het moment in ieder geval niet had en ook nooit zou hebben in deze gym.
‘Gymleider Brock zal strijden tegen...?’ zei de scheidsrechter met de stem van iemand die het gewend is om in een grote zaal te praten.
‘Qui,’ zei Quirina met haar ogen nog altijd op Brock gericht. Hij ziet eruit alsof hij heel goed weet hoe je kleine meisjes verpletterend kunt verslaan... Toen kreeg ze haar zenuwen wat beter onder controle en vulde ze snel aan: ‘Quirina Kato.’
De scheidsrechter knikte kort en vervolgde: ‘Beide trainers mogen twee Pokémon gebruiken. De uitdager mag haar Pokémon wisselen, de-’
‘Ik heb maar één Pokémon,’ kon Quirina niet nalaten om mee te delen. Als Brock dat al vreemd vond, dan liet hij dat niet merken. Waarschijnlijk zouden er wel vaker trainers langskomen met maar één Pokémon. Maar dan wel met een gras of water Pokémon, dacht Quirina zenuwachtig. Ze wist nog niet goed hoe ze het gevecht tegen Brock moest gaan winnen. Hoewel haar vertrouwen in Ara rotsvast was, wist ze niet of het ook rots-vernietigend was. Ze beet op haar lip. Ze moest niet zo zenuwachtig zijn, want dan werd het natuurlijk helemaal niks!

‘Geodude, ga!’ riep Brock, nadat de scheidsrechter alle regels had opgedreund. Hij gooide een Pokéball het veld op en met een rode flits verscheen het gearmde stuk steen. Quirina had haar huiswerk gedaan en wist tegenover wat voor Pokémon ze stond. Massief steen. Nu zou blijken hoe sterk de snavels van Amon en Atum werkelijk waren.
‘Ara, laat zien wat je kunt!’ riep ze, terwijl ze de pokéball opgooide. De tweekoppige vogel verscheen met een rode flits op het gevechtsveld. Atum slaakte het kenmerkende vogelgeluid van Doduo’s en toen richtten beide koppen zich dreigend tot de Geodude, hun vijand.
‘Geodude, Rock Polish!’ riep Brock. Wat die aanval precies deed, wist Quirina niet. Ze had zich nooit zo verdiept in andere aanvallen dan die haar Doduo kon leren. Het deed er ook niet toe, hield ze zichzelf voor. Ze moest aanvallen, aanvallen en aanvallen. Zonder oponthoud. Haar Ara had een goed uithoudingsvermogen en was snel, dáár moest ze haar voordeel uit halen.
‘Ara, doe Quick Attack en dan Fury Attack!’
Ara rende meteen op de Geodude af, die inmiddels van Brock nieuwe instructies kreeg. Blijkbaar was het eerdere bevel dat hij had gegeven, geen echte aanval geweest, maar eerder een verdedigende move.  Hoewel de Geodude de opdracht had gekregen de aanval te ontwijken, was Ara veel sneller. De Doduo beukte op volle snelheid tegen het rotsblok aan en de tegenstander werd daardoor een flink eind naar achteren gesmeten. Quirina zag echter meteen dat het mis was. Haar Doduo stond te wankelen van de fikse klap. Vlees tegen steen. Ze had het kunnen weten... Maar wat had ze anders kunnen doen? Elke aanval die Ara kende vereiste een treffen tussen de Geodude en de snavel of kop van Ara. Er was geen hoop dat ze dit zou winnen. Hoe had ze zo dom kunnen zijn om het toch vandaag al te proberen? Ze keek vertwijfeld naar Ara, die een aanval van de Geodude op eigen houtje ontweek en toen besefte ze dat ze haar Pokémon nu niet in de steek kon laten. Ze waren samen deze keiharde wereld binnengestapt en ze zouden ook samen elk gevecht aangaan.
‘Kom op, Ara!’ riep ze. ‘Growl!’ De Doduo deed meteen wat hem gezegd werd, terwijl Brock zijn Geodude even wat naar achteren haalde. Quirina probeerde uit het gedrag van Brock op te maken wat hij van het gevecht vond, maar zijn smalle ogen verrieden niks. Of zag ze toch een spottend lachje op zijn gezicht?
‘En nu Rage!’ riep ze snel, omdat ze zag dat Brock zijn Geodude ook een opdracht wilde geven. Ara schoot naar voren en begon het stuk steen venijnig aan te vallen.
‘Wacht,’ zei Brock zacht. Even dacht Quirina dat hij het tegen haar had en ze keek nieuwsgierig naar het gevecht om te zien of er soms iets flink mis was. Maar het enige wat ze zag, was dat de Geodude geen moeite deed om zich te verdedigen en ook totaal geen last leek te hebben van de aanval van Ara. Brock begon hard te lachen.
‘Geef het toch op, kind!’ zei hij. ‘Zie je niet hoe weinig jouw Doduo kan uitrichten?’ Zijn lach was bulderend, als de donder op een benauwde zomeravond. Quirina keek hem boos aan.
‘Ik geef niet op!’ snauwde ze. ‘Ik heb nog niet verloren!’
Brock stootte nog een akelig lachje uit en zei toen onheilspellend: ‘Maar nu wel.’ Zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij riep: ‘Self-destruct!’ Quirina’s ogen werden groot. Ze keek naar de twee vechtende Pokémon. Haar Doduo op nog geen centimeter afstand van de Geodude...

BWAM!

Een enorme knal deed het gebouw op zijn grondvesten trillen. Ara werd met een ontzagwekkende kracht naar achteren geslagen en ook Quirina had moeite om te blijven staan. Haar ogen waren nog steeds groot. Ze durfde niet te knipperen, alsof ze met die ene fractie van een seconde van duisternis het gevecht zou verliezen. Maar ze had al verloren. Ara lag uitgeteld tegen een groot rotsblok. Zijn veren waren geknakt, zijn ogen gesloten.
Quirina slikte en probeerde wanhopig om niet te huilen. Daar lagen haar dromen. Aan stukken geknald door de suïcide-actie van een stom rotsblok. Ze was gekomen met de wil om te winnen – ze had ergens diep van binnen steeds geloofd dat ze zou winnen, dat ze niet kón verliezen. Maar de woorden van de scheidsrechter lieten niets van die hoop heel:
‘Beide Pokémon zijn uitgeschakeld, Brock heeft nog één Pokémon over. Brock is de winnaar!’
Zichtbaar teleurgesteld haalde Quirina haar pokéball tevoorschijn, zodat ze Ara terug kon laten keren.  ‘Kom een andere keer terug,’ klonk de stem van Brock, niet geheel onvriendelijk. ‘Maar train eerst en vang meer Pokémon.’
Quirina knikte. Ze moest vechten tegen haar tranen en vertrouwde haar stem niet. Ze hing de pokéball terug aan haar riem, mompelde een zacht ‘Bedankt voor het...’ wat nietig wegstierf in de immense ruimte. Ze knikte kort om haar woorden toch nog enige kracht mee te geven en verliet toen de gym. Buiten barste ze in huilen uit, haar stemmen huilden met haar mee.

Pas veel later, toen haar tranen op waren en ze bij het pokécenter was geweest, zei ze tegen zichzelf: ‘Dit was een les. We gaan trainen en dan... dan komen we terug.’