De Parkmuzikanten

Onderwerp: De Parkmuzikanten zo dec 01, 2013 1:39 pm

Jaren geleden, toen Kean en Kane nog jong en onbezonnen waren... nee, wacht, dat klopt niet. Laten we opnieuw beginnen: jaren geleden, toen Kean en Kane ook al jong en onbezonnen waren, om precies te zijn een jaar of zestien, vormden ze getweeën een soort band. Het was geen echte band te noemen, want ze traden eigenlijk nergens op en het was meer voor de lol, maar toentertijd noemden ze het een band en bovendien voelden ze zich toentertijd ook behoorlijk rockmuzikant. Toentertijd kenden ze overigens ook nog geen schaamte. Af en toe dacht de tweeling vol weemoed terug aan die dag dat ze hun versterkers en elektrische gitaren mee de straat op hadden genomen. Ze hadden al hun spullen in de drukste winkelstraat van Saffron City neergezet. Met een verlengsnoer naar een stopcontact in een van winkels hadden ze de versterkers aangezet. Hun gitaren glommen, hun microfoons waren aangesloten, er stond een jampotje klaar voor het geld, het rocken kon beginnen! Ze hadden een geweldige middag gehad, al dacht het winkelend publiek daar misschien anders over. Hun muziekkeuze was dan ook niet standaard geweest. De meeste straatmuzikanten speelden een rustig nummer, maar Kean en Kane natuurlijk niet. Zij hadden besloten een stevig rocknummer ten gehore te brengen, dat misschien zelfs richting metal neigde door de combinatie van gewone zang en grunts. Ze hadden wat geld weten op te halen, maar bovenal een heleboel lol beleefd.
En dat misten ze.

‘Weet je nog, toen we midden in Saffron City gitaar gingen spelen?’ vroeg Kane daarom op een gure herfstdag aan Kean. Kean knikte. ‘Ja...’ zei hij met duidelijke weemoed in zijn stem. ‘Dat waren goede oude tijden.’
‘Het hoeven geen oude tijden te zijn,’ merkte Kane op en Kean wist meteen waar zijn broer op zinspeelde. Hij keek hem met een grijns aan. ‘Are you serious?’ vroeg hij spottend, maar toch met enige hoop in zijn stem.
‘Waarom niet?’ zei Kane. ‘We zijn toch niet volwassen geworden.’ De afkeer droop van het woord volwassen, want volwassen... dat was iets wat ze echt niet wilden worden. Al vonden ze zichzelf wel heel volwassen. Het lag gewoon net aan de situatie, en de betekenis van het woord. Kean lachte. ‘Nee, zeker niet!’ zei hij en hij sprong op van de bank. ‘Kom op, let’s go.’

Zo kwam het dat ze niet veel later op weg waren naar Celadon City. Ze hadden besloten om dit keer niet een drukke winkelstraat op te zoeken, maar het park van de regenboogstad te vullen met de heerlijke klanken van keiharde rockmuziek. Al waren ze het nog niet helemaal eens over de nummers die ze zouden gaan spelen. Kean, gestoken in een vest van “zijn” band Safari Park, wilde natuurlijk niets liever dan die band coveren, Kane daarentegen was helemaal pro Leaf Green, daarvan droeg hij dan ook een trui. Uiteindelijk besloten ze gewoon heel eerlijk om en om een nummer te spelen, te beginnen met Leaf Green.
Ze waren nog maar net bij het tuinhek, toen ze al hun spullen neerzetten. Ze hadden versterkers mee, microfoons en hun elektrische gitaren: in andere woorden, meer dan je volgens de arbeidsinspectie zou mogen dragen.
‘Weet je wat,’ zei Kane, terwijl hij naar zijn gitaar staarde. ‘We kunnen de versterkers ook hier laten en onze accoustische gitaren meenemen.’ Daar stemde Kean maar al te graag mee in. Dus zo kwam het dat ze niet veel later voor een tweede keer op weg waren naar Celadon City, maar nu een heel stuk minder zwaar bepakt.

De tweeling kwam vrij regelmatig in het park van Celadon City. Ze waren er natuurlijk geweest met het grootse sneeuwballengevecht vorige winter, maar tussendoor ook nog op wat vrije dagen. In Saffron City ontbrak het aan een park zoals in Celadon, vandaar.
Nu gingen ze op een van de weinige bankjes zitten die nog vrij was. Kean zette een doosje voor hen neer, die er meer voor de sier stond, dan dat ze daadwerkelijk het doel hadden om geld op te halen. Toen keek hij het park door. Er liepen aardig wat mensen te genieten van het najaarsweer, dus er was ook aardig wat publiek. Mooi, want voor de publiciteit deden ze het natuurlijk allemaal. Het was af en toe gewoon heerlijk om in het middelpunt van de aandacht te staan. De tweeling keek elkaar aan, knikte en begonnen toen met het eerste nummer: 21 Pokéballs van Leaf Green. Ze speelden de intro en toen begon Kane te zingen. Leaf Green was zijn favoriete band, dus hij zou bij dit nummer de leadzang op zich nemen. Bij het volgende nummer, van Safari Park, zou Kean het merendeel mogen zingen.

Onderwerp: Re: De Parkmuzikanten di feb 04, 2014 2:30 pm

Het verrassend zonnige najaarsweer was Kane naar zijn hoofd gestegen. “Jongen, je bent niet goed wijs,” zou zijn moeder gezegd hebben, als ze gehoord had wat hij tegen Kean had gezegd en waarmee hij hun middagbesteding bepaald had. ‘Het hoeven geen oude tijden te zijn,’ dat waren de woorden die Kane had gesproken en daarop waren de jongemannen meteen enthousiast geworden: het werd tijd om wat oude hobbies naar boven te halen! Bewapend met versterkers en gitaren waren ze het huis uit gelopen, na eerst gekibbeld te hebben over de verschillen en overeenkomsten tussen Leaf Green en Safari Park (“Maar je kunt toch niks van Leaf Green spelen als alle bladeren van de bomen zijn!” “We gaan naar het Rainbow Park, het is toch belachelijk om daar iets van Safari Park te gaan spelen!”). Bij het tuinhekje voelden ze hun spieren echter al protesteren. Nu konden ze twee dingen doen: hun Pokémon wat spullen laten dragen (en nee, dan heb ik het niet over Leon en Noel!) of de boel weer naar binnen brengen en hun acoustische gitaren erbij pakken. Omdat hun Pokémon het werk laten doen, teveel op slavernij leek, kozen ze voor de laatste optie. Akoestische muziek kon ook heel mooi zijn!

Een ontspannen wandeling later arriveerden de twee jonge mannen in het park van Celadon City. De zon weerschitterde vrolijk in het water van de Dewgong-fontein en het prettige weer had duidelijk meer mensen aangetrokken tot het park. Zonder te overleggen kozen Kean en Kane een bankje uit, waar ze gingen zitten en een klein bakje voor hun voeten zetten. Old school. Kane glimlachde bij die gedachte en tokkelde even op zijn gitaar, terwijl Kean de zijne tevoorschijn haalde. Ze keken elkaar aan en knikten toen. Meer was er niet nodig om de twee “aan het werk” te krijgen. 21 Pokéballs was een goed acoustisch te spelen nummer van de rockband Leaf Green en omdat Leaf Green Kane’s favoriet was, was het aan Kane de eer om de vocalen op zich te nemen. Daar had de jongen geen enkele moeite mee. Hij had een aardig stemgeluid, en al had hij nog geen noot goed kunnen zingen, dan nog zou hij zich daar niets van aantrekken.

'Do you know what’s worth fighting for, when it’s not worth dying for,' begon de jongeman. Waar het nummer precies over ging, nou, dát moest je Kane niet vragen, wel wist hij dat het te maken had met Pokémonoorlogen uit het verleden en de moedige Pokémon die gestorven waren in dergelijke oorlogen, maar ook over individualisme en het respecteren van je Pokémon. 'One, twenty-one Pokéballs, lay down your arms, give up the fight.' Eigenlijk was het een te depressief nummer voor een mooie dag als deze, maar ach, het was ook wel weer een mooi nummer. Misschien dat ze straks iets vrolijkers konden zingen.

'Throw up your Pokéballs, into the sky, you and I,' eindigde Kane het nummer. Onderwijl waren er mensen blijven staan luisteren en die klapten nu. Of ze het mooi hadden gevonden of niet, dat was moeilijk te zeggen (misschien klapten ze wel uit beleefdheid), maar dat vond Kane ook eigenlijk helemaal niet belangrijk. Hij grijnsde naar zijn broer toen iemand een muntje in het doosje gooide. ‘Pay Day?’ suggereerde Kean en Kane knikte en daarop begonnen ze een nummer van Safari Park te spelen, zonder meer aandacht te besteden aan het publiek, dan af en toe een vriendelijke glimlach hun kant op te werpen.