Een Pokémon RPG forum dat zich volledig richt op Kanto en de eerste generatie Pokémon.
IndexZoekenLaatste afbeeldingenRegistrerenInloggen

Deel
 

 Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Ga naar beneden 
AuteurBericht
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
BerichtOnderwerp: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyza jan 04, 2014 10:41 pm

Terwijl haar vingers snel over de toetsen vlogen om een sms naar Kean te sturen, was Alexis nog altijd verward. Ze had gestreden met haar Starmie en haar Charmeleon om de badge binnen te halen.. en het was haar nog gelukt ook. Aan de ene kant maakte dit haar heel erg blij en wilde ze zo snel mogelijk de tweede gym doen, aan de andere kant werd ze nu ook onzeker. Oké, ze had bewezen dat ze kon strijden, maar zou dat genoeg zijn om ook de tweede gym aan te kunnen? En hoe zou Kean reageren als ze opeens met de eerste badge zou komen aanzetten? Zou hij het stom en kinderachtig vinden dat zij de eerste gym was gaan uitdagen, of zou hij trots op haar zijn? Ook al waren er jongens en meisjes die ongeveer dertien jaar waren toen ze de gym uitdaagden, zij hadden altijd dat doel voor ogen gehad. Maar zij niet. Zij was er juist van overtuigd dat ze het niet kon. Ze had nog maar pas geoefend met Kean en Kane en nu had ze al een badge in de wacht gesleept. Maar zou Kean het een waste of time vinden dat ze eraan mee had gedaan? Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Maar daar ging nu verandering inkomen. Zonder zich nog te bedenken, verstuurde ze het sms'je naar Kean: Kom zo gauw mogelijk naar Cerulean City, ik moet je wat vertellen xxxx. Ze kreeg een glimlach rond haar lippen toen ze het sms'je naar hem verstuurde. Elke dag sms'ten of belden ze wel. En soms ging ze eens langs hem. Maar ze wist dat hij het druk had en wilde hem niet storen. Ze bedacht zich net dat het een beetje opdringerig over zou komen als ze het sms'je zo geschreven had, maar het was nu eenmaal gebeurd. Ze wist niet hoe Kean het op zou vatten. Zou hij bezorgd worden en meteen denken dat er iets was? Of zou hij op dat moment een trainer bevechten en daardoor geen tijd hebben voor haar? Ze wist het niet. Ze werd onzeker van zichzelf. Ze keek naar Thunder, die naast haar liep. Hij had de hele wedstrijd in zijn Poké Ball gezeten. 'Volgende keer ben jij aan de beurt,' zei ze betuttelend tegen de Jolteon. En dat zou nog waar zijn ook, want de volgende gymleider gebruikte water-Pokémon, had ze al ontdekt. Thunder was daar vast een goede partij tegen, toch?

Het duurde een poosje voor ze Cerulean City bereikt had. De kortste weg - en waarschijnlijk ook de enige - was door de Mount Moon gaan. Gelukkig had ze dit pad al vaker bewandeld en wist ze precies welke kant ze op moest. In het begin was dat anders geweest. Toen was ze verdwaald geraakt en had ze van schrik heel hard staan huilen. Dat was ongeveer zes jaar geleden. Haar Jolteon had toen het hef in pootjes genomen en had haar naar buiten geleid. Daar was Alexis de Pokémon nog altijd heel dankbaar voor. Ze rilde even. Het was nog best fris hier. Gelukkig had ze in plaats van een jurkje een skinny jeans met een topje en daarover een vestje aangetrokken. En haar stijlvolle winterjas natuurlijk. Ze had vorig jaar een nieuwe gekocht en het stond haar nog best goed, al zei ze het zelf. Het was een donkerblauwe, met van die grote knopen, per twee gevestigd aan haar jas. Het was dan wel een gedoe om ze dicht te krijgen, maar dan had je ook wat. Alexis schrok op uit haar gedachten toen ze rumoer hoorde. Ah, ze had de stad bereikt. Daar was ze eerlijk gezegd wel blij mee, want haar voeten begonnen zeer te doen. Misschien omdat ze zich zo ingespannen had tijdens de wedstrijd, misschien omdat ze dichte hakschoenen aan had. Zo'n hakken waren het nu ook weer niet, maar groot genoeg om pijn van te krijgen aan je voeten als je er te lang mee liep. Alexis haalde opgelucht adem toen ze een bankje vond in het centrum van Cerulean City en ging uitgeput zitten. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek eens rond. Haar ogen bleven hangen bij een zwartharige man. Die leek een beetje op Nate. Een rilling ging door haar heen. Toen de man zich omdraaide, zag ze dat het hem helemaal niet was. De vervelende grijns was echter wel hetzelfde en als een echte charmeur waagde de man het om haar toe te knikken. Alexis knikte gauw vriendelijk terug en wendde haar blik af. Creep. Gelukkig had ze Thunder bij zich, die naast haar op de bank ging liggen en zich van geen kwaad bewust was. De man met de enge grijns werd echter verdreven toen ze dacht blonde haren te zien. En zonder echt te zien of hij het was, stoof Alexis op hem af en sprong.

- Alleen Kean Hayashi please :3

Met toestemming van Rolo/Mitsu
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyma jan 06, 2014 8:43 pm

Pling! Een sms’je. Kean kon wel raden van wie dat sms’je zou zijn, want er waren maar twee mensen op de wereld die hem sms’ten – en één daarvan zat op dit moment naast hem op de bank te gamen. Kean ramde nog wat extra hard op de knopjes van zijn playstation-controller. Het spel pauzeren was er op dit moment niet bij, want hij was in een episch gevecht met Kane verwikkeld. Zijn ridder-achtige creep met laserzwaard hakte onverbiddelijk in op Kean’s monsterlijke groene Azteekse god.
‘Trap dan!’ riep Kean fanatiek, waarbij hij zelf nog nét niet zelf van de bank opsprong. ‘Auw...’ Hij duwde op een van de pijltjes, terwijl het zwaardmannetje net begon aan het uitvoeren van een dodelijke zwaardsteek. ‘Nee... nee...’ Kean’s karaktertje probeerde wanhopig nog opzij te springen, maar tevergeefs. Een teleurgestelde kreet van Kean was het gevolg, maar die kreet werd ruim overstemd door de triomfantelijke lach van Kane. ‘3-1! Ik win!’
‘Dat kwam alleen maar omdat ik afgeleid werd,’ protesteerde Kean, maar daarop moest Kane alleen maar harder lachen. ‘Ik hoorde die pling net zo hard als jij, dus geen smoesjes,’ was het commentaar. Kean trok een niet al te aardig gezicht en haalde toen zijn telefoon tevoorschijn om Alexis’ bericht te lezen. Het was inderdaad Alexis die gesms’t had.
“Kom zo gauw mogelijk naar Cerulean City, ik moet je iets vertellen xxxx”
Kean fronste, zich afvragend hoe hij dat sms’je moest opvatten. Was het iets positiefs of iets negatiefs dat ze moest vertellen? Het was niet de eerste keer dat ze zichzelf in de nesten had gewerkt, dus het was ook niet onrealistisch om te denken dat ze weer in de problemen zat. Hij glimlachte. Typisch Alexis.

‘Ik ga even naar Cerulean,’ meldde Kean aan zijn broer. ‘De gym kan voor vandaag wel dicht, toch?’ Hij wachtte het antwoord niet af, maar sprong op van de bank. Kane vond het allang best: het was een lange nacht geweest vannacht (inspiratie voor nieuwe muziek diende zich meestal op de meest onmogelijke tijdstippen aan) en dus stond zijn hoofd toch niet echt naar vechten. Bovendien: hoeveel mensen kwamen er nou op één dag naar de Psychische Gym? De meeste mensen hadden moeite genoeg met de eerste vijf gyms.
Kean tilde Leon op van de bank en zette die op zijn schouder, waarna hij zijn Pokéballs van tafel pakte en met een laatste “Later!” verliet hij de kamer.
Vijf minuten later zat hij in de auto (Leon zat in zijn Pokéball. Het is niet echt verantwoord om te rijden met een rups op je schouder). Het was winter en koud en bovendien had er in Alexis’ sms’je “zo gauw mogelijk” gestaan, wat betekende dat hij het snelste vervoermiddel naar Cerulean City moest nemen – en dat was in ieder geval niet de benenwagen. En stiekem was hij natuurlijk ook gewoon lui.

De gehele weg naar Cerulean City (wat overigens niet heel ver was, hooguit een kwartiertje of zo), probeerde hij te bedenken wat Alexis te zeggen kon hebben. De meest idiote gedachten drongen zich bij hem op, maar alles wat hij bedacht was ofwel niet belangrijk genoeg om per se persoonlijk te moeten vertellen, ofwel zó onrealistisch dat ze zoiets ongetwijfeld niet zomaar ergens in Cerulean City zou vertellen, maar bij haar thuis.
Hij schakelde terug toen hij de bebouwde kom van Cerulean City inreed en draaide de muziek wat zachter, terwijl hij zocht naar een parkeerplaats. Daar, naast dat restaurant. Hij reed erheen, parkeerde zijn auto en vroeg zich toen af waar in Cerulean City Alexis zou zijn. Cerulean was niet zo groot als Saffron, maar desondanks geen stad waar je iemand in zou willen zoeken. Bovendien had Alexis ook benen, dus de kans dat zij ook rondliep door Cerulean was groot. Kean zuchtte en besloot maar gewoon naar de hoofdstraat te lopen. Als ze daar niet was, kon hij altijd nog bellen of sms’en.

De hoofdstraat was niet ver verwijderd van waar hij zijn auto had geparkeerd. Gelukkig kende hij de weg hier redelijk goed. Kane en hij bezochten regelmatig de steden en dorpen die rond Saffron lagen, bijvoorbeeld om te trainen of om pokéstuff te kopen.
Nauwelijks had hij een voet op het asfalt van de hoofdstraat van Cerulean City gezet, toen hij een enorme last op zijn schouders voelde. Vanuit zijn ooghoeken zag hij blauw haar over zijn schouder vallen en lachend draaide hij zich om. ‘Begroet je zo iedereen die je tegenkomt, of wist je zo snel dat ik het was?’ Hij kon moeilijk geloven dat Alexis lang de tijd had genomen om zich ervan te vergewissen dat hij het was geweest, dus óf ze herkende hem zo snel, óf ze besprong iedereen die ze tegenkwam. Hij wilde niet weten wat er was gebeurd als hij het niet was geweest die hier had gelopen, maar Kane... of een totaal onbekende. Hij gaf haar snel een kus ter begroeting en vroeg: ‘En... waarom moest ik hier zo snel heen komen?’
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptydi jan 07, 2014 7:49 pm

Alexis' glimlach ging van breed naar verliefd toen ze merkte dat ze inderdaad de juiste persoon had geknuffeld. Stel je voor! Dadelijk was het zo'n onbekende geweest. En dan zou je zien dat Kean juist op dat moment Cerulean City zou betreden, haar zou zien en ze een hele hoop gedoe zouden hebben. Maar al van dit was niet gebeurd en Alexis glimlachte zachtjes toen ze een kus op haar lippen gedrukt kreeg. Het voelde nog steeds raar, maar tegelijkertijd ook zo vertrouwd. 'Ik knuffel eigenlijk iedereen die ik langskom,' zei ze met een pokerface. 'Ik hou er van om onbekenden te knuffelen. Vooral mannen.' Ze knipoogde lachend naar hem. 'Nee, ik herkende je blonde haren meteen en hoopte eigenlijk wel dat jij het was voordat ik in je armen sprong. Ik zou me nogal geschaamd hebben mocht jij het niet geweest zijn. Dat zou ik mezelf nooit kunnen vergeven,' zei ze lachend, maar rode blosjes kwamen op haar wangen te staan. Ze was impulsief. En dat zou Kean normaal moeten weten. En ze kon zich goed in problemen verzeilen, dat al helemaal. Ze begon helemaal te glunderen toen Kean vroeg waarvoor hij nu eigenlijk moest komen. 'Ik heb je zoveel te vertellen,' zei ze, met een stem dat trilde van opwinding. Ze ging heel dichtbij hem staan en drukte al verliefd een kusje op zijn lippen terug. 'Kijk eens,' zei ze, waarna ze glimlachend de glimmende badge tevoorschijn haalde. 'Ik had weer eens een impulsieve bui. Ik besloot om Brock uit te gaan dagen. Maar jeetje, wat is hij moeilijk zeg! Ik ben blij dat ik Star in het begin heb gebruikt.' Vervolgens begon ze heel het verhaal te vertellen hoe ze met Star de Geodude verslagen had. Ze klapte opgewonden in haar handen voordat ze begon over Onix. 'Star werd verslagen door Onix vanwege zijn staart, maar nu komt het leukste.. Alleen moet ik je dan wel vertellen wat er vooraf is gebeurd, anders volg je het al helemaal niet meer.' En voordat Kean iets kon doen, haalde Alexis haar Poké Ball van Zippo tevoorschijn. Ze liet hem lachend uit haar hand glippen op de grond. Voordat de Poké Ball op de grond knalde, ging hij al open. De trotse Charmeleon kwam tevoorschijn. Zijn eerste actie was meteen beschermend voor Alexis gaan staan, wat de jonge vrouw nog steeds niet gewend was, aangezien haar vroegere Charmander haar altijd zo dwarszat en haatte.

Glimlachend wachtte Alexis op de reactie van Kean. Zou hij trots op haar zijn? 'Maar Zippo is natuurlijk niet zomaar geëvolueerd,' zei ze geheimzinnig, waarna ze glimlachte. 'Ik ben naar de Pokémon Tower gegaan,' bij deze woorden keek ze een beetje verschuldigd naar Kean, omdat ze wist dat hij dat misschien totaal niet goed zou vinden als hij er weet van had gekregen en haar sowieso had tegengehouden, 'en ben tijdens het trainen een wilde Gastly tegengekomen. Die viel ons zomaar aan. Ik heb hem bevochten met Zippo en...' Glimlachend haalde ze een tweede Poké Ball tevoorschijn. Echter, voor ze hem kon laten vallen, sprong de Poké Ball al open. Vervolgens kwam er een lachende Gastly uit die zowel rond Alexis' hoofd cirkelde als rond die van Kean. 'Hij is een echte lolbroek,' waarschuwde Alexis. 'Dus pas er maar mee op.' Zippo sloeg zijn armen over elkaar en sloeg hoofdschuddend de Gastly gade. 'Hé, ik kan mijn verhaal niet vertellen met jou, terug in je Poké Ball dus!' zei Alexis lachend, waarna ze de speelse Gastly terugstuurde en zijn Poké Ball gauw verkleinde voor hij er weer uit kon komen. Vervolgens begon ze enthousiast en haast buiten adem heel haar strategie met Zippo tegen Kean te vertellen. '.. en dus dook Onix dat gat in. Zippo vuurde zijn Flamethrower in dat gat op Onix af, Onix dook achter hem op en sloeg Zippo weg en opeens kwam er een grote stofwolk..' Terwijl Alexis vertelde, maakte ze grootse bewegingen met haar armen. Ze leek net een klein kind die een lolly ging krijgen, zo enthousiast was ze. '.. en toen lag die Onix daar opeens uitgeteld!' Alexis' ogen glommen en trots keek de jonge vrouw op Kean neer. Ze was best wel uitgeput van de wedstrijd en het lange vertellen, dus sloeg ze haar armen over elkaar heen en ze keek hem aan. 'En hebben jullie in de tussentijd nog wat gedaan?' vroeg ze nieuwsgierig, waarna ze ondertussen elegant naar een bankje begon te lopen en zich daar handig neerzette. Ze sloeg haar ene been over het andere heen en wenkte Kean plagerig om ook te komen zitten. Haar ogen glommen trots. Niet alleen omdat ze de wedstrijd had gewonnen, maar ook omdat ze Kean 'de hare' kon noemen. Hij was dan ook zo knap! Een tikkeltje dromerig keek Alexis naar Kean. Zippo wendde zijn blik af. Verliefde mensen waren echt zo erg, vond hij!
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyzo feb 02, 2014 3:03 pm

Grappend zei Alexis dat ze iedereen knuffelde die ze tegenkwam, vooral mannen. Kean lachtte en besefte weer eens hoe knap Alexis was, toen haar wangen tijdens het lachen een beetje verkleurden. Elke keer als hij bij haar was, vroeg hij zich opnieuw af hoe hij al die tijd had geleefd zonder Alexis. Er had al die tijd een gaatje in zijn hart moeten zitten; een gaatje dat nu opgevuld was. Toen had hij niet beter geweten dan een leven zonder vriendin, maar nu hij wist hoe het was om Alexis in zijn buurt te hebben, wilde hij haar nooit meer kwijt. Zijn leven, dat toch al niet beklagenswaardig was, was geperfectioneerd door die jonge vrouw met haar prachtige blauwe haren.
‘Ik heb je zoveel te vertellen,’ zei Alexis toen. Er klonk duidelijke opwinding door in haar stem, iets wat de nieuwsgierigheid van Kean opnieuw aanwakkerde. Hij wist nu in ieder geval dat wat Alexis ook ging vertellen niet vervelend was, want ze zag er vooral heel positief opgewonden uit. Bijna als een trainer die zojuist zijn Marsh Badge had gehaald in de gym van Kean en Kane. Maar ja, Alexis was geen trainer, dus zij zou geen badge hebben gehaald en ze was ook geen coördinator, dus een lintje zou het ook niet zijn. Bovendien was er de afgelopen tijd sowieso geen contest geweest. Dus wat zou het dán zijn?

Op dat moment haalde Alexis iets tevoorschijn, met de woorden dat ze weer eens in een impulsieve bui was. Kean staarde er even naar, niet wetend of wat hij zag de realiteit was. Hij zag een zilverkleurig, achthoekig schijfje, dat half zo groot was als de palm van zijn hand. Als hij niet had geweten dat Alexis geen trainer was, had hij geloofd dat het de Boulder Badge was. Ondertussen ratelde Alexis door en pas toen ze vertelde hoe het gevecht was gelopen, bracht hij uit: ‘Wait, what? Alexis...’
Maar wat hij ook had willen zeggen, de tijd werd hem niet gegund. Alexis haalde een van haar Pokéballs tevoorschijn en liet haar Charmander verschijnen. Tenminste, dat dacht Kean in eerste instantie, maar Zippo was gegroeid en verkleurd: hij was een Charmeleon geworden! Het was duidelijk dat Zippo zelf ook trots was op zijn evolutie, dat was te zien aan zijn houding. ‘Wauw, goed gedaan, Lexi... en Zippo natuurlijk!’ En in gedachten complimenteerde hij zichzelf ook, want hij betwijfelde of Zippo zover zou zijn gekomen als hij en Kane Alexis niet hadden aangezet om te gaan trainen. Het was een hardnekkig stukje ego in zijn karakter.
Vervolgens vertelde Alexis hoe het zover was gekomen dat Zippo was geëvolueerd. Verontschuldigend zei ze dat ze naar de Pokémon Tower was gegaan, maar in tegenstelling tot wat zij dacht, vond hij dat helemaal niet erg. De Pokémon Tower was waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet en door de vele Ghost Pokémon was het voor Kean en Kane ook een ideale plaats om te gaan trainen. Hij zag niet in waarom hij Alexis zou verbieden naar de Tower te gaan, als hij er zelf ook geregeld kwam. Ze was toch zeker geen kind meer? Dat het er gevaarlijk kon zijn, was voor hem sowieso niet helemaal duidelijk, want zelf had hij erg weinig besef van dat er zoiets bestond als “gevaar”.
Toen kwam er een tweede Pokéball tevoorschijn, maar dit keer wist Kean beter wat hij moest verwachten. Hij grijnsde toen er een Gastly tevoorschijn kwam. ‘Je bent een echte trainer geworden, hè,’ merkte hij op. ‘Pokémons vangen, gymbadges winnen...’ Maar zijn woorden gingen verloren in het gelach van de Gastly en de woorden van Alexis. Ze liet het spook terugkeren in zijn Pokéball, waarna ze enthousiast het verhaal over haar gevecht met de Onix hervatte. Kean luisterde geboeid en ook enigszins vertederd, bij gebrek aan een beter woord. Alexis kwam soms gewoon echt over als een klein kind, zoals ze zo enthousiast kon vertellen en daarbij wilde armbewegingen maakte. Tenslotte kwam ze bij de climax van haar verhaal: de Onix die uitgeteld op de vloer van de gym lag. Maar in plaats van dat ze hem nu daadwerkelijk de tijd gaf om te reageren, stelde ze de vraag of zij in de tussentijd nog wat hadden gedaan. Kean trok met een verbaasd lachje een wenkbrauw op en volgde Alexis naar het bankje. Soms vroeg hij zich af of Alexis wel prioriteiten kon stellen. Er waren immers belangrijkere dingen om over te praten dan over of Kane en hij vanmiddag een spel op de PlayStation hadden gespeeld of op de Nintendo.

‘Ben je eindelijk gekalmeerd?’ vroeg hij plagerig, terwijl hij bij het bankje bleef staan. Het simpele feit dat Alexis hem had gewenkt, weerhield hem ervan om te gaan zitten. Het was een kinderlijke eigenwijsheid om niet te doen wat er van hem gevraagd werd, ook al was Alexis’ gebaar niet als verplichting bedoeld. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jas om zichzelf een houding te geven.
‘Dus je bent een trainer geworden, hè?’ Hij glimlachte jongensachtig. ‘Je weet wel wat dat betekent hè? Nog maar vijf gyms en je staat tegenover de crème de la crème van Kanto. Alle andere gyms vallen dan in het niet. Jaja, de Psychische gym. Dan kun je nog zo’n enthousiaste Gastly hebben; je kunt Kane en mij niet aan hoor. En we doen niet aan vriendjespolitiek.’ Hij grijnsde ten teken dat ze hem niet al te serieus moest nemen (al geloofde hij wel daadwerkelijk dat Alexis moeite zou hebben met een dubbelgevecht) en ging toen pas naast Alexis zitten. ‘Tenzij je natuurlijk nog vaker met ons meetraint,’ zei hij. Hij legde nonchalant een arm om Alexis heen. ‘Maar het duurt nog wel even voordat we tegenover elkaar staan, eerst moet je Cynthia nog verslaan. Dat zou geen probleem moeten worden met Thunder... maar laat me het wel even weten als je je volgende gymgevecht houdt, oké? Ik zou graag toeschouwer en mentale steunpilaar willen zijn bij in ieder geval een paar van je gymgevechten.’
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyza feb 15, 2014 3:20 pm

Tegen de tijd dat Alexis uitgepraat was en eindelijk rustig neer was gaan zitten, waren haar wangen rood geworden. Haar blauwe haar lag verwilderd rond haar hoofd heen en ze probeerde het enigszins te perfectioneren door haar vingers als klauwen door haar haren te halen. Ze klaagde een jammerlijk kreetje toen ze bleek steken achter een paar klitten en begon deze voorzichtig los te kammen door handig gebruik te maken van haar lange vingers. Ondertussen was Kean naast haar gaan zitten en Alexis voelde een bekende warmte door zich verspreiden toen zijn arm om haar heen lag. Onbewust schoof ze een beetje meer opzij zodat ze zijn lichaam tegen het hare voelde en legde haar hoofd comfortabel op zijn borstkas, waarna ze grinnikte en haar haren met rust liet. ‘De crème de la crème van Kanto,’ bootste ze hem na met een plagerig stemmetje. ‘Oh, wat hebben jullie toch een groot ego. Niks veranderd tegenover de eerste keer dat ik jullie ontmoette, zo te horen.’ Ze glimlachte even wazig toen ze dacht aan die tijd. Het had er toen sterk op geleken dat ze elkaar niet konden uitstaan. Zij was koppig en opstandig. Zij waren egoïstisch en een tikkeltje arrogant. Het was best raar dat ze op zo’n manier naar elkaar waren toegegroeid zoals nu het geval was. En dan had ze het vooral over zichzelf en Kean. Hij had haar al een paar keer samen met Kane, maar ook alleen gered. Ze was hem voor eeuwig dankbaar en wist niet wat ze terug kon doen voor hem. Ze twijfelde minstens wel twee keer per dag of hij haar wel echt leuk vond en bekeek zichzelf een stuk of vier keer per dag kritisch in de spiegel om zichzelf vervolgens te beoordelen op alle kleine, gedetailleerde imperfecties. Een verdwaald haartje op haar been hier, de kleine puist op haar neus daar, alles werd bekritiseerd en vervolgens geperfectioneerd. Ze had zelfs voor de eerste keer in haar leven haar wenkbrauwen geëpileerd. Het had pijn gedaan, maar het gevoel van voldoening was groot geweest nadat ze het resultaat had gezien. Het nadeel was dan weer dat haar nu spitse wenkbrauwen verscholen gingen onder haar blauwe, dikke haar. Ach, mocht het niet mooi zijn, dan zou het ook wel weer een voordeel kunnen zijn. Ze richtte haar aandacht weer op Kean en glimlachte. ‘Ik zal je zeker waarschuwen,’ beloofde ze hem vervolgens, met blozende wangen.

Even verstreek er een korte tijd waarin er niets gezegd werd. Alexis lag daar met haar hoofd op Keans schouder, breed glimlachend. Toch begon het stemmetje in haar hoofd weer te klagen dat ze misschien toch niet goed genoeg was voor Kean en ze haalde diep adem. Ze wilde hem niet met die vragen lastigvallen, ze wilde niet als een vrouw overkomen die over alles zeurde en over alles zijn mening moest weten. Zo waren er zoveel al. Ze wilde hem ook niet vragen hoeveel vriendinnen hij al had gehad en hoeveel keer hij verliefd geweest was geweest in zijn leven. Nee, ze moest deze conversatie soepel houden. Ze probeerde zich te focussen op het laatste onderdeel van hun gesprek. Gymgevechten, juist. Hij wilde bij haar zijn, haar mentale steunpilaar zijn. Vertelde haar dat al niet genoeg over zijn gevoelens voor haar? En hoe ze hier zo zaten, lekker knus? Dat zou hij écht niet doen als hij haar niet leuk vond, hoor. Deels gekalmeerd door haar eigen gedachten rechtte ze haar rug wat meer, zodat haar hoofd weer van zijn schouder kwam. ‘En welke gevechten zou je dan al zeker willen bijstaan?’ vroeg ze nieuwsgierig. Ze moest moeite doen om niet in zijn prachtige ogen te verdrinken. ‘Ik hoop dat je me dan niet ziet afgaan als het misgaat,’ zei ze dan, waarna ze voelde hoe ze begon te blozen. ‘Mijn teleurstelling na een verlies is namelijk soms nogal.. groot.’ Ze richtte haar blik blozend de andere kant op omdat ze hier zomaar haar zwaktes aan het toegeven was, maar wist Kean dit eigenlijk niet altijd al? Ze had soms het gevoel dat Kean haar beter kende dan zijzelf. En ze hadden elkaar al in nood meegemaakt, daar had ze zich ook zwak gedragen. Dat had hij dan toch ook wel gezien? Ze vond het vreselijk dat ze zich zo onzeker voelde in een relatie en voelde een brok in haar keel vormen. Ze slikte deze weg en dwong zichzelf om normaal te doen en alsjeblieft niet zo emotioneel te doen. Ze liet haar ene hand op zijn borstkas rusten en het andere legde tussen hun in op de bank, waarna ze hem onopgemerkt door zichzelf een tikkeltje onzeker aankeek, de angst weerspiegeld in haar ogen van al haar gedachten die zomaar door haar hoofd heen en weer schoten en geen uitlaatklep leken te vinden.

OOC: Welkom bij Alexis, een grote ommezwaai van gevoelens in één topic, haha xD
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyma apr 28, 2014 1:16 pm

Helaas was Alexis niet bepaald onder de indruk van zijn mooie speech waarin hij zichzelf en zijn broer de hemel in prees. Maar goed, dat had hij dan ook niet verwacht. Hij lachte toen ze zei dat ze een groot ego hadden en niets veranderd waren. Ook Kean dacht terug aan hun eerste ontmoeting en kon zich nu nauwelijks voorstellen hoe arrogant hij was geweest tegen Alexis, maar hij kon zich nog minder voorstellen dat ze elkaar toch elke keer weer tegen waren gekomen en daardoor nu hier zaten. Glimlachend vroeg hij zich af of er zoiets als het "lot" bestond, of dat Alexis hem gewoon gestalkt had en zich expres in de nesten had gewerkt als hij in de buurt was.
'Ik zal je zeker waarschuwen,' beloofde Alexis toen. Hoewel het leek alsof ze het meende, kon hij het toch niet laten om haar wantrouwend aan te kijken. Hij zag haar er wel voor aan dat ze Cynthia zou gaan uitdagen en hem weer zou verrassen met een badge. Vond hij dat erg? Tja, eigenlijk wel. Hij zou Alexis graag een keer willen zien vechten tegen een gymleider. Anderzijds hield hij ook wel van leuke verrassingen, dus wat dat betreft... Niet dat het iets uitmaakte wat hij vond, want Alexis zou toch wel doen waar ze zin in had. Dat was precies waarom hij haar leuker vond dan enig ander meisje dat hij ooit had ontmoet - naast het feit dat ze er verschrikkelijk leuk uitzag als ze bloosde... en als ze lachte... en als ze enthousiast was... en als ze... oh well, you get the point by now.

Even was het stil tussen het tweetal, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Althans, niet als je het Kean vroeg. Hij genoot simpelweg van de aanwezigheid van Alexis en besefte dat hij haar eigenlijk dankbaar moest zijn voor haar gave om in de problemen te komen, anders had hij haar nooit beter leren kennen. Stel je voor! Dan had hij haar nog steeds uitgelachen om haar gedrag in de Pokémon Tower. Hij herinnerde zich nog goed hoe ze zich in eerste instantie niet had laten kennen tegenover hem en zijn broer, maar zodra duidelijk werd dat ze gymleiders waren, had ze haar koppige toon laten varen en had ze hen als haar meerderen erkent. Precies zoals dat hoorde, aldus de tweeling. Diep van binnen vroeg Kean zich wel af of dat feit - het feit dat hij een gymleider was - misschien de enige reden was waarom ze met hem om wilde gaan. Die nare gedachte schudde hij echter meteen van zich af door aan zijn andere goede punten in gedachten op te noemen. Per slot van rekening was slim, aardig, knap, een goede trainer... en oké, misschien ook een tikkeltje arrogant, maar daar viel natuurlijk niet aan te ontkomen als je zoveel goede eigenschappen had.

'En welke gevechten zou je dan zeker willen bijstaan?' vroeg Alexis plotseling. Meestal had hij wel meteen een antwoord klaar, maar nu niet. Hij was verrast door de vraag, omdat hij niet had verwacht dat ze hem serieus bij haar gymgevechten zou laten toekijken. Hij had eerder verwacht dat ze er alles aan zou doen om hem bij haar gevechten weg te houden of zo.
'Ach, je kan die gymleiders toch wel aan?' zei Kean, zodra Alexis aangaf dat ze niet zo goed tegen haar verlies kon. 'Het is allemaal niet zo moeilijk als het lijkt. Bij Cynthia zet je het bad onder stroom, bij Mitsu zul je iets creatiever moeten zijn en bij Miki zet je de boel in de fik. Ik zou me niet zo'n zorgen maken over verliezen.' Hij haalde zijn schouders op, al wist hij niet of Alexis net zo nuchter naar een gymgevecht kon kijken als hij. Hij had al veel meer ervaring met gevechten, terwijl zij pas een half jaar aan het trainen was. Als hij eerlijk was, geloofde hij dat Alexis nog een paar zware nederlagen zou moeten lijden voordat ze überhaupt bij de zesde gym was en als ze het dan tegen Kane en hem moest opnemen... aan de ene kant leek het hem leuk, aan de andere kant... Ze konden allemaal niet tegen hun verlies. Zij niet. Hij niet. Kane niet. Normaal gesproken kon het hem niets schelen dat zijn tegenstander huilend de gym verliet, maar als het Alexis was... zou het gevolgen hebben voor hun relatie als een van beide zou verliezen? Hij wist niet of hij haar nog wel zou kunnen aankijken als hij verloor, maar ooit zou zij van hem moeten winnen om mee te mogen doen aan de League. Maar met die gedachten moest hij haar niet lastigvallen. Ze was al onzeker genoeg en moest kunnen rekenen op zijn onvoorwaardelijke steun.

'Ik zou al je gevechten willen bijstaan,' zei hij met een glimlach die je alleen tegenkomt in de liefde. 'Maar als ik er één moet kiezen...' Hij dacht even na. 'Bij je eerstvolgende gevecht. Tegen Cynthia.' Hij knikte, overtuigd van zijn eigen keuze. 'Daar moet winnen geen groot probleem zijn, met Thunder aan je zijde.' En na dat gymgevecht zou hij haar doodleuk vertellen dat hij het volgende gevecht ook wilde zien. Of ze dat nou leuk vond of niet. Tegen Mitsu zou ze sowieso alle steun nodig hebben die ze kon krijgen, want vooralsnog had ze geen Pokémon die in het voordeel was tegen de Elektrische types die Mitsu zou gebruiken. En iemand moest er toch bij zijn om haar te troosten als ze verloor? Langzaam streelde hij haar haren, bijna alsof ze nu al had verloren en zijn troost nodig had. Misschien onderschatte hij haar gewoon te erg. Per slot van rekening had ze Brock ook zonder problemen en zonder zijn aanwijzingen weten te verslaan.
‘Hé, ehm, zullen we anders ergens op een terrasje gaan zitten? Om je overwinning te vieren?’
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyzo jun 22, 2014 2:00 pm

Alexis' onzekere gevoelens werden aan de kant geduwd terwijl ze zich een beetje suf tegen Keans schouder liet zakken. Ze keek naar de blauwe lucht boven zich en sloot genietend haar ogen. Haar hart bonkte verliefd toen ze Keans vertrouwde geur rook en ze moest weer denken aan hun eerste kus. Een verliefde glimlach verspreide zich rond haar lippen. 'Hmhm,' mompelde ze een beetje afwezig op het feit dat hij haar wedstrijd tegen Cynthia wilde bijwonen. Wat had hij nu ook alweer over Cynthia gezegd? Dat ze heel het bad onder stroom moest zetten? Ah, Cynthia was natuurlijk een water Pokémon-trainer. Ze dacht na. Ze had alleen Star als water-Pokémon. Ach ja, misschien zou ze toch wel een kans maken. En met Thunder stond ze ook in het voordeel, zoals Kean al aangegeven had. Goed, ze zou hem wel waarschuwen als ze Cynthia zou willen uitdagen. Maar dan zou ze eerst Ylvis een paar manieren moeten aanbrengen, want als de Gastly zo vrolijk bleef rondspoken, zouden ze natuurlijk nooit winnen. Haar ogen veilen dicht toen ze de zachte strelingen voelen door haar haren. Ze schrok lichtelijk op toen Kean voorstelde om een terrasje te gaan pikken en ze grinnikte even. 'Ja ja. En dan moet ik trakteren zeker,' zei ze. Ze stak haar tong uit om hem te laten weten dat het maar een grapje was en drukte uit automatisme een kusje op zijn lippen. Ze voelde blosjes verschijnen op haar wangen toen ze zich terugtrok. Het leek allemaal dan ook nog zo onwerkelijk. Heel het relatie-gedoe was voor haar nieuw. Ze had nog nooit een vriendje gehad, had zich daar ook nooit over bekommerd omdat ze altijd bezig was geweest met het zorgen voor haar familie of het zorgen voor Pokémon. Mannen hadden wel toenaderingen gedaan, maar ze had zich zorgvuldig afgesnauwd. En ja, ze was ook wel eens voor een date uitgevraagd, maar ze was nooit komen opdagen op die dag en had zijn nummer zo gauw mogelijk verwijderd uit haar telefoon nadat ze net alsof had gedaan dat ze hem zou gaan bellen. Nee, ze had mannen altijd op afstand gehouden, maar toch had Kean het voor elkaar gekregen om dichter bij haar te komen. Ze had geen enkel moment spijt gehad van het feit dat ze hem had toegelaten in haar leven. Ze was nu officieel zijn - hoe noemden ze dat? - meisje. Ze grinnikte even om haar gedachten.

Haar lippen brandden nog lichtelijk van het kusje, al was hij nog maar zo klein. Haar blauwe ogen fixeerden zich op een gedaante verderop. Hé, had ze hem ooit niet eerder gezien? Ze probeerde een glimp van hem op te vangen, maar hij was verdwenen in de menigte. Ach ja, het zou wel iemand zijn dat ze toch niet kende. Ze was het voorval al vergeten toen ze zich omdraaide naar Kean. 'Jeetje, wat ben je toch knap,' mompelde ze. Meteen voelde zich vreselijk rood worden. Had ze dat nu juist hardop gezegd? Ze grijnsde even haast verontschuldigend naar Kean, schraapte toen haar keel en liep toen half stikkend van het lachen naar een café die zich wat verderop bevond. Kean zou vast wel volgen, maar ze wilde niet dat hij haar vreselijk rode gezicht zag. Toen ze een terrasje zag opdoemen glimlachte ze naar Kean en wees naar het terrasje. 'Daar?' vroeg ze zo kalm mogelijk om haar eerdere woorden te kunnen maskeren. Hopelijk zou hij haar nu niet gaan uitlachen of zo. Toen ze zich weer naar voren draaide, zag ze dat er een knap meisje op een stoel bij het terras zat. Ze had blonde haren, had een zonnebril op en had zo te zien een mooi uiterlijk. Alexis beet op haar lip toen ze zag dat het meisje naar Kean keek en ze haar zonnebril een beetje naar beneden schoof. Alexis voelde zich gelijk onzeker worden en voelde een enorm knagend gevoel vanbinnen, terwijl ze tegelijkertijd wilde dat het meisje niet bestond. Was dit nu een gevoel van jaloezie? Instinctief pakte ze de hand van Kean vast terwijl ze haar blik fixeerde op het meisje. Een kleine schok ging door haar heen toen het meisje haar blik beantwoordde met een nijdige trek rond haar lippen, maar dit kon Alexis ook. Ze boorde haar ijsblauwe ogen zo nijdig in de ogen van het meisje dat deze gauw haar zonnebril weer naar boven schoof en met een nijdig gezicht haar blik af wendde. Triomfantelijk draaide Alexis zich naar Kean toe. 'We kunnen ook ergens anders gaan zitten?' vroeg ze daarna, waarna ze een klein kneepje in zijn arm gaf en, om te benadrukken dat Kean van hààr was, een kus op zijn wang drukte. Zo. Nu was dat mens weer aan zet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Kean Hayashi
Kean Hayashi
Gymleider

Profiel Vrouw Leeftijd : 30
Aantal berichten : 567
Poképoints : 170
Reputatie : 51
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Man
Leeftijd: 24
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
http://goldenlionofra.deviantart.com/
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptyzo aug 10, 2014 11:41 am

‘Ja ja, en dan moet ik trakteren zeker,’ zei Alexis nadat Kean had voorgesteld om ergens wat te gaan drinken. Lachend merkte hij op dat dat precies het plan was, want hij wist heel goed dat het een grapje was. Tenminste, hij ging er voor het gemak maar even van uit dat Alexis niet zó negatief over hem dacht dat hij geen geld voor haar wilde uitgeven.
Opeens merkte Alexis op dat hij toch wel erg knap was. Kean keek haar verbaasd, met opgetrokken wenkbrauwen aan en toen schoot hij, evenals Alexis, in de lach. Natuurlijk wist hij dat hij knap was, maar daar had hij eigenlijk nooit echt bij stil gestaan. Like, wat kon het hem zelf schelen? Ja, het zou balen zijn geweest als hij hamsterwangen, konijnentanden en olifantenoren had gehad, maar dat was niet het geval en hij wist zeker dat dat kwam omdat hij nou eenmaal een goddelijk uiterlijk verdiende. (kuch).

Samen liepen ze naar het dichtsbijzijnde caféetje. Nou ja, samen? Alexis had blijkbaar haast en liep iets voor hem. Tja, wat had hij dan verwacht? Als híj een gratis drankje kreeg aangeboden, wilde hij toch zeker ook meteen het duurste van de kaart bestellen?
‘Daar?’ vroeg Alexis. Kean knikte. Hij gunde het terrasje eigenlijk nauwelijks een blik waardig, want hij vond het allemaal wel prima als Alexis het ook prima vond. Hij wilde al het terras op lopen, toen Alexis zijn hand vastpakte. Nou was dat op zich niets noemenswaardigs, het voelde heel logisch en natuurlijk, maar blijkbaar had Alexis iets gezien wat haar niet beviel. ‘We kunnen ook ergens anders gaan zitten?’ zei ze op een vragende toon. Kean moest toegeven dat hij niet helemaal kon volgen waarom ze hem daarna een kus gaf. Was ze bang dat hij anders niet naar haar zou luisteren en wél hier zou gaan zitten? En waarom wilde ze hier eigenlijk niet zitten? Het was een prima terras, zag hij nu. Lekkere stoelen, het zonnetje scheen, het was niet extreem druk, maar ook niet zo leeg dat je je afvroeg of er een bepaalde reden was dat er niemand naar dat café kwam.

Hij volgde Alexis’ blik naar een knappe jonge vrouw met blond haar die op het terrasje zat. In haar zonnebril werd de rest van het terras weerspiegeld. Stijlloos, arrogant kind, dacht Kean, die heeft de pubertijd nooit helemaal achter haar gelaten. Misschien was Alexis net als hij allergisch voor domme blondjes (want dit was natuurlijk een dom blondje, dat was wel te zien aan de sletterige manier waarop ze iets naar voren boog en met haar lange vingers lichtjes het glas raakte, waarbij haar zorgvuldig gelakte nagels kort tegen het glas tikten). Hij wierp haar dan ook een licht minachtende, maar vooral ongeïnteresseerde blik toe.
‘Ik vind het prima,’ zei Kean tegen Alexis. Hij keek de straat door. ‘Daar, bij die blauwe parasols?’ Hij liep al een beetje in die richting, ervan uitgaand dat Alexis wel zou volgen.


OOC: Dus... geweldige post [/sarcasm] Ik kon niet echt verder zonder godmode toestemming en zo, dus zeg jij maar dat ze naar een ander terrasje lopen, of zo Razz
Terug naar boven Ga naar beneden
Alexis Vegas
Alexis Vegas


Profiel Vrouw Leeftijd : 27
Aantal berichten : 519
Poképoints : 122
Reputatie : 37
Pokégear
PokéGear
Geslacht: Vrouw
Leeftijd: 23 jaar
Pokémon:
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Emptywo aug 13, 2014 8:25 pm

Alexis had zin om in haar handen te klappen als een klein kind. Zij had gewonnen! Zij had deze conversatie gewonnen! Kean was van hààr en niet van dat mens! Ze besloot dat het echter te ver zou gaan en ze wilde geen scène schoppen, maar het was wel leuk om te zien hoe het blondje keek toen Kean haar verder geen blik waardig meer gunde. Alexis' blik gleed naar de heup van de dame, waar ze twee Poké Balls aan gevestigd zag. Ach, ze konden het later altijd nog op een andere manier uitvechten. Maar niet met Kean erbij. Dat zou too much zijn. Bovendien had Kean al wel getoond dat hij verder geen interesse had in het meisje. Ze pakte snel Keans hand vast toen hij naar het terrasje met de blauwe parasols begon te gaan. Ze legde, terwijl ze aan het lopen waren, haar hoofd tegen zijn schouder. Ze wist nog steeds niet zo goed hoe ze met al die gevoelens om moest gaan en ze had het gevoel dat Kean in lachen uit zou barsten als ze sentimenteel op hem zou gaan reageren, dus hield ze maar gewoon even haar mond. Het terrasje was op geen verre afstand van het blonde meisje af, maar Alexis besloot om gewoon met haar rug naar het meisje toe te gaan zitten zodat ze daar in elk geval geen last meer van had. En mocht de trut toch nog een probleem hebben dan had ze nog altijd haar Pokémon bij zich. Ze hoorde Thunder laag grommen en keek snel om zich heen, maar er was niemand te zien. Hij moest vast nog steeds die invloed dragen van dat moment dat zij bijna geëlektrocuteerd werd door die enge man die zij en Kean hadden ontmoet en waarbij Thunder niks had kunnen doen voor zijn bazin. De Pokémon lag naast Alexis, maar je kon zien hoe hij duidelijk met één oog alles in zijn omgeving in de gaten hield, klaar zijnd om zijn bazin te verdedigen als dat zou moeten. Alexis hoorde hem weer grommen, deze keer wat duidelijker en ze keek hem verbaasd aan. 'Wat heb je toch?' zei ze tegen hem. Ze grinnikte even en haalde toen out of nowhere een beetje pokévoer tevoorschijn. Thunder legde zijn pootjes tegen de rand van haar stoel en hees zichzelf op. Alexis gebruikte de gelegenheid om hem een kusje op zijn neusje te geven en daarna een knuffel, waarna ze hem het pokévoer gaf.

'Zo, nu richt ik me maar weer op jou, voordat je jaloers wordt,' zei ze tegen Kean, waarna ze hem een knipoog gaf. Ze had netjes gewacht tot hij was gaan zitten en wenkte toen de ober. De ober kwam algauw aanzetten met een vriendelijke lach. 'Voor mij een eh...' Ze was zo diep aan het nadenken dat ze de slijmerige grijns van de ober niet zag. '... cola alsjeblieft.' Ze besloot om het voor nu bij een cola te houden. Ze wilde geen alcohol drinken, niet met Kean in de buurt. Het leek haar gewoon niet gepast. Een alcohol-lucht zou namelijk niet erg prettig zijn. Bovendien was ze sowieso al niet zo'n drinker. Alleen net na haar vaders overlijden had ze gedronken, maar dat was om de pijn te verwerken en die tijd was gelukkig voorbij. Opnieuw hoorde ze het lage gegrom van Thunder en keek opzij. 'Thunder,' zuchtte ze. 'Er is hier niemand of niks die ons pijn kan doen, oké?' Ze boorde haar blik in die van Thunder en nukkig wendde hij zijn kopje af, alsof hij boos wat dat Alexis hem op de een of andere manier niet wilde geloven van wat hij zag en waar hij haar voor wilde waarschuwen. Alexis wendde haar blik weer naar Kean en boog zich naar voren. 'Hij doet al de hele tijd zo,' zei ze zachtjes tegen hem. 'Laatst had hij me 's nachts wakker gemaakt met zijn gejank en gegrom. Net alsof een of andere creep voor mijn deur stond, of zo.' Ze rilde even bij het idee en verwierp de gedachte toen met een glimlach. Die ene enge man was weg. Thunder zag gewoon weer eens dingen. Een vriendelijke grimas kon immers snel voor een enge grijns worden aangezien als je je dingen begon te verbeelden, right? Ze wilde echter wel weten wat Keans idee er over was. Misschien zag hij iets wat zij niet in de gaten had en dan kon het wel handig zijn om dat te weten te komen, toch?
Terug naar boven Ga naar beneden

Gesponsorde inhoud


Profiel
Pokégear
Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Vide
BerichtOnderwerp: Re: Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE] Empty

Terug naar boven Ga naar beneden
 

Being happy, confused and everything at once. [PRIVATE]

Vorige onderwerp Volgende onderwerp Terug naar boven 
Pagina 1 van 1

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
Kanto Experience :: Central Kanto :: Cerulean City-