Ralph was slim geweest. In de spanning die samenging met de twee Pokémon die richting de grond neerstortten had Ralph de Machop een Low Sweep laten uitvoeren voor een veilige landing dan bruut op je rug op de grond terecht komen. Zoiets had ze wel van hem kunnen verwachten, hij was zeker geen idioot. Pas toen het rook verdwenen was zag ze dat Elza nog op haar benen stond, klaar om verder te vechten. Olivia zag direct al bij de twee Pokémon dat een laatste klap fataal zou zijn voor de winnaar van het gevecht. Ze waren uitgeput en zwak en Ralph moest dat ook opgemerkt hebben, hij ging immers direct voor de aanval.  Ze werd wel verrast door zijn tactiek door de Machop Low Sweep op de grond te gebruiken om haar Spearow te verblinden.  Dat meende ze echter eerder in het gevecht gezien te hebben toen hij de Machop opdroeg om de takken van de struiken af te hakken en richting de Spearow te werpen. Dit was bijna dezelfde fout, ze kon altijd nog als trainer alles zien en zo ook nog de Machop’s gedaante. Elza kwam van voren en leek al haar laatste kracht in de aanval te zetten, het werd haar duidelijk dat dit geen bluf was. Dit werd echt de laatste aanval. Byu trok iets in elkaar, gezien hij amper iets kon zien, maar voelde dat hij gevaar opliep. Ze zou dan ook haar laatste troef gebruiken. “Peck en Fury Attack combo recht naar voren!” De Spearow volgde haar bevelen op en haalde uit met zijn snavel met de snelheid van een Fury Attack, recht de waas van zand in dat de Machop moest zijn. De Pokémon van Ralph zou geraakt worden, maar ook Byu door Elza’s Karate Chop en daarmee was het voorbij. De twee aanvallen raakten. Zowel Elza als Byu lieten een pijnlijke kreet horen die in het bos bleef galmen.

Ongerust stapte ze direct op de twee af, maar stopte ze toen de twee Pokémon uitgeput in elkaar’s armen en vleugels vielen, totaal niet in staat om de strijd voort te zetten. Het gevecht was voorbij, want om verder te vechten was niet trainer-waardig. Het was gelijkspel. Helaas geen directe overwinning, maar ze hadden hard gevochten. Olivia stapte weer op Byu af en trok hem voorzichtig van de grond en Elza af. “Goed gedaan hoor,” zei ze triomfantelijk tegen beide Pokémon, waarop ze de twee een aai over hun bol gaf. Ze hadden keihard gevochten en dit was ook een goede training voor beide geweest. Voorzichtig trok ze Byu dichter naar haar toe en tikte ze zijn Pokéball tegen zijn kop, waarna deze erin werd opgeslokt en ze het bolvormig voorwerp aan haar riem vast deed. Byu had alle rust nodig en dat kon niet beter dan de Pokémon Center in een van de twee grenzende steden te bezoeken en hem daarna een Berry te geven en niet zomaar een Oran. Een iets zeldzamere Figy Berry, die wilde Byu graag toen ze laatst in de Berry winkel stonden. Haar blik gleed naar Ralph en Elza, waarop ze de twee met een glimlach aankeek. “Je bent een waardige rivaal, Ralph en Elza,” Haar blik gleed even naar de Rapidash, “En Firefly, al wordt dat nog een tijdje,” Betekende dit dat ze nu échte rivalen waren? Haar allereerste rivaal, eindelijk! Haar nicht zou echt trots op haar zijn! En bovendien had ze nu iemand om zichzelf mee te testen, terwijl ze beide hun gymbadges zouden innen. Geweldig!

OOC: Godmode toestemming van Femke(Ralph Edel)

Ralph stemde in met het idee om elkaars rivalen te zijn in hun avontuur om de acht badges te verzamelen. Het gevecht wat ze net hadden gestreden was ook spectaculair en fijn geweest, exact zoals ze het hoorde van anderen. De adrenaline pompte door je aders en je voelde je bijna een met je eigen Pokémon. Geweldig. Haast wilde ze nog een gevecht houden, maar ze wist wel beter. In dat geval zou het zwaar oneerlijk zijn met een sterke Rapidash die niet naar  de trainer luisterde en een Squirtle die veel lager in niveau was. Bovendien liepen ze later misschien wel rond met geen Pokémon die voor hen kon strijden in het geval van nood. Om die risico op te lopen om enkel aan een fijn gevoel te voldoen was zacht gezegd, stom. Ralph aaide Firefly over diens snuit, voordat ze zijn blik tot een dichtbebost gebied volgde. Ze zag er niets vreemds in, en keek hem weer met een opgetrokken wenkbrauw aan. Hij vertelde hierna, alsof hij zelfs zonder te kijken haar niet begrijpende blik ontvangen had, dat hij naar het meer wilde gaan om een Pokémon te vangen. Ze herinnerde zich wel dat hij voor het gevecht erover was begonnen, en het leek haar best leuk om toe te zien hoe hij een Pokémon ving. Echter merkte ze een probleem op waaraan ze een tel eerder ook aan gedacht had. Met haar handen op haar heupen leunde ze iets naar voren met een diepe frons. “Hoe denk je dat te doen zonder een Pokémon die naar je luistert én nog kan vechten?” Ze had wel gezien dat hij een Potion toegediend had aan Elza, maar alsnog kon ze zeker niet direct nog een gevecht aan. En Firefly zou dus niet naar hem luisteren. Hij had daar toch over nagedacht moeten hebben, of was hij toch minder snugger dan ze dacht? Of zou hij met blote handen een Pokémon vangen wat haar stug leek. Er bleef maar één optie over en blij was ze er niet mee. Ze hees haarzelf overeind en snoof. “Ik weet niet of mijn Squirtle wel naar je gaat luisteren,” Vervolgde ze zachtjes en op haar hoede. Dat was de enige Pokémon die in goede staat verkeerde en gehoorzaam was. Aan Olivia.

OOC: Kon er niet heel veel aan toevoegen. Sorry! D:

Ralph reageerde met een verbaasde reactie, waaruit bleek dat hij niet haar Squirtle dreigde te gebruiken om een Pokémon te vangen. Ze bleef zich echter afvragen hoe hij dacht om dan een Pokémon weten af te zwakken zonder er persoonlijk betrokken bij te raken. Hij vervolgde met een wat wazige antwoord dat hij niet per se een Pokémon zou vangen en daarbij niet had bedoeld om haar Squirtle hiervoor te gaan gebruiken. Wilde Ralph niet zojuist overduidelijk een Pokémon vangen? Hij was dan misschien wel enkel over het meer begonnen, maar in zijn eerdere antwoord luidde dat hij daar heen zou gaan om iets te vangen. Nu ze dus daar heen gingen leek het haar logisch dat hij een vangst binnen wilde slepen. Ze rolde haar ogen, lichtjes wantrouwend over de verder vriendelijke jongen. “Natuurlijk,” Ralph liep toen op enkele alledaagse struiken af en schoof deze opzij, waardoor een klein pad zichtbaar werd. Het zat misschien wel onder de bladeren en takken, maar deze waren zodanig vertrapt dat het wel vaak gebruikt moest zijn. Zelfs zij zou amper het pad ontdekt hebben en een alledaagse trainer al helemaal niet. Nu vroeg ze zich enkel af hoe Ralph, ondanks dat hij hier wellicht vaak kwam, dit ontdekt had. Olivia wilde het aan hem vragen, maar zweeg. Ze liet het wel wachten.

Hij liet zijn Rapidash vervolgens terugkeren, wegens zijn opvallende verschijning en daar gaf zij hem gelijk in. Met de grootte van de Pokémon en de vurige manen zouden er direct Pokémon op de vlucht slaan. Of erger, het bos in de fik zetten wegens juist die vurige manen. Er doemde een beeld op van het bos, geheel bedwelmd onder zwarte rook en vuur met allemaal lijken van Pokémon en het luide, kwaadaardige gehinnik van de Rapidash. Geschrokken van de gedachte hield ze haar handen bij haar mond en deinsde ze terug. Haar hart klopte stevig in haar keel, terwijl ze gierde van de angst. Amper kon ze bevatten hoe dat in haar gedachte verschenen was. Zoiets vreselijks en inhumaan. De tranen prikte bijna in haar ogen, maar ze vielen gelukkig niet en bleven op hun plek. Nog geschrokken van het beeld knikte ze op Ralph’s aanzoek om te gaan naar het meer. Had ze de angst in haar gezicht kunnen zien? Ze hoopte dat het al weg getrokken was. De symptomen trokken weg toen ze het pad volgde en laagstaande takken opzij schoof. Haar hart bleef echter als een razende tekeer gaan. Soms keek Ralph achterom naar haar en knikte ze naar hem. “Takken houden mij niet tegen,” Wist ze een keer te zeggen toen hij voor de zoveelste keer haar kant opkeek.

Uiteindelijk kreeg ze een glimp van het meer in zicht. Een boel water Pokémon zwommen vredig in het glinsterende water of stonden aan de oever te rusten. Het was een prachtig meer al viel de grootte tegen met haar verwachtingen. Het was tweemaal zo klein, maar net zo vaak mooier dan verwacht. Verderop zag ze dat Ralph zich verschool achter een struik die aan het pad grensde en direct volgde ze zijn voorbeeld toen ze de plek bereikt had. Vragend keek ze hem direct aan, waarop hij het teken gaf om stil te zijn. Ze volgde het op en keek zwijgzaam richting het meer. Enkele Poliwag liepen vrolijk langs de oever, maar sprongen bij een overvliegende Pidgey het water weer in. Een paar Magikarp’s en Goldeen’s sprongen somsuit alle kracht uit het water en verdwenen vervolgens in het diepe. Er viel echter een Pokémon op; het was een Psyduck die met haar poot trok en dichtbij hun struik stond. Vanaf dit punt kon ze misschien zelfs de Pokémon ruiken. Van alle water Pokémon hier leek deze de zwakste te zijn en ook de sloomste, gezien het maar lomp rondliep. Indien Ralph iets wilde vangen leek deze Pokémon de beste kandidaat hiervoor te zijn. Olivia boog iets naar voren om de Pokémon beter te zien, maar gleed met haar voet uit over een kiezeltje en viel pal naar voren. Het had geluid gemaakt en de Water Pokémon schoten het meer in of doken naar het diepe. “Oh nee,” kraamde ze zachtjes uit waarop ze op haar onderlip beet. Daar ging zijn kans. Ze had het niet bedoeld om zijn kans mis te laten lopen. Verontschuldigend keek ze Ralph’s kant op en hield ze haar hoofd laag. Het was volkomen haar schuld.

‘Psy!’

De stem van de Psyduck klonk vrij luid en het volgende moment werden ze nat gespoten. Met een vertrokken gezicht kwam ze haast automatisch overeind om de boosdoener recht aan te kunnen kijken. De Psyduck. Deze zat haar geagiteerd aan te kijken en hield zijn kop vast. De Pokémon kraamde meerdere geluiden uit die een waarschuwende ondertoon hadden. Olivia snoof en wilde direct de Pokéball van Mizukage grijpen, maar deze zat niet meer aan haar riem. Hij was verdwenen. Geschrokken keek ze naar haar riem waar nu maar één Pokéball vastzat. “W-Waar is Mizukage’s Pokéball?” Ze keek haastig de plek rond, maar kreeg voor de tweede keer en ditmaal voor de volle laag een Water Gun tegen haar aan. Haar kleren raakten kleddernat. Geagiteerd keek ze de Psyduck aan. “Jij!” De Psyduck begon toen te schater lachen op de eendenmanier waar ze enkel meer geagiteerd van raakte. De Pokémon wilde haar gewoon woedend krijgen en op tijd had ze dit door en sloeg ze haar armen over elkaar en hervond ze enigszins weer kalmte. Maar goed, nu wist ze nog steeds niet waar Mizukage’s Pokéball was. Hij kon niet ver zijn. Zoeken kon ze echter niet, want dan werd ze weer nat gespoten door de Psyduck’s Water Gun.

Ze kon Ralph maar niet genoeg bedanken toen hij Mizukage’s Pokéball gevonden had. Bijna bewoog ze om de Pokéball van Ralph over te nemen, maar op tijd hield ze het tegen. Bij een kleine beweging schoot de Psyduck al een Water Gun en om weer nat gespoten te worden, voor de derde keer, was teveel. Ze kon enkel hopen dat hij de Pokéball haar kant op zou rollen of gooien, zodat ze Mizukage eruit kon verschijnen. Echter had de wilde Psyduck hele andere ideeën.  Deze stopte met haar gelach en schoot een waterstraal langs haar heen. Het scheelde maar een paar centimeters of ze was weer geraakt. De eerste twee keren schoot ze haar raak, maar waarom nu niet? Wacht eens even, was zij dan niet het doelwit? Wie dan wel? Haar vraag werd beantwoord met het geluid van een Pokéball die de grond raakte en open schoot. De Pokéball van Mizukage, dat was haar doelwit geweest. Olivia wierp de Pokémon een vuile blik toe, maar het zou de situatie niet gunstiger op maken. De Psyduck leek echter hierop niet te reageren; geen gelach of Water Gun. De Pokémon keek naar iets achter haar. Eerst gokte ze op Ralph, maar al spoedig zag ze Mizukage naast haar staan met glinstering in zijn ogen. Ze schrok een tel van hem. Hij zag er ook geagiteerd uit, maar ook vastberaden om zijn trainer te beschermen. Beschermd ging de Squirtle voor haar staan met zijn voorpoten opzij uitgestoken, ‘Waag het om haar iets aan te doen’. Op de achtergrond weerklonk Elza, de Machop van Ralph. Hij had haar dus erbij gebracht, maar eerder als back up, gezien zij en Mizukage in de frontlinie stonden.

Maar goed, het was tijd om de Psyduck te grazen te nemen! “Mizukage, gebruik Water Gun op de grond en dan Tackle met je schild!” De Squirtle opende zijn bek om een waterstraal af te vuren richting de grond tussen hem en de tegenstander, Psyduck, maar er gebeurde iets totaal onverwachts. De Psyduck keek verlegen richting de Squirtle en speelde als een typisch schoolmeisje met haar voorpoten. Dit leek bijna op een Charm of Attract, maar deze Pokémon leerde dat toch niet? Zeker een wilde niet? Ze keek naar het effect dat het op Mizukage had, maar de Squirtle was van het tegenovergestelde geslacht en leek er toch geen last van te hebben. Hij voelde zich enkel ongemakkelijk. Net zoals zij. “Val aan!” zei ze in de hoop om het gevecht voort te zetten. De Squirtle knikte en schoot een waterstraal richting de grond en wist na een paar tellen in zijn schild te kruipen en over het vochtige grond te glijden na een aanloop met zijn Tackle gebruikt te hebben. Een vrij directe aanval, maar Psyduck’s waren niet zo snel. Zeker met zo’n korte afstand zou de Pokémon het moeilijk kunnen ontwijken. De Pokémon bleef haar verbazen: deze liet zich raken en omarmde na diens val de schild van Mizukage en ze meende zelfs de Pokémon zien blozen. Ze kon amper bevatten wat er gaande was. Het leek alsof de Psyduck een oogje op haar Squirtle had. Mizukage kwam uit zijn schild en worstelde zich uit de sterke greep van de Psyduck. “Ralph, volgens mij vind die Psyduck…. Mizukage leuk,”Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze een tel over haar schouder om Ralph’s reactie en volgende actie te zien en horen. Zouden ze het gevecht nog doorzetten?

Blijkbaar was haar Squirtle aantrekkelijk; een blauwe schildpad. Ze zag niet echt dat ene in hem, maar in de Pokémon wereld bleek dat anders te gelden. Een Psyduck vond hem aantrekkelijk, volkomen logisch in hun wereld.  Ralph stemde met haar hypothese in. Het was ook overduidelijk gezien de Psyduck zo verlegen gedroeg en amper wilde vechten met haar Squirtle. Olivia sloeg een zucht. Even was ze verloren in wat ze nu zou doen en wat vooral Ralph’s beslissing hierover zou zijn. Ze bleef echter de twee Pokémon in de gaten houden. De Psyduck liep strompelend op de Squirtle af om hem een knuffel te geven na door hem aangevallen te zijn. Duidelijk zag ze hoe Mizukage anders over haar dacht en continu van haar greep probeerde los te worstelen. Het gevecht bleef voor nu zeker achterwegen. Ralph leek na enige tijd getwijfeld te hebben aan haar te vragen of ze de Psyduck genoeg afgezwakt hadden. Gezien de kracht die de Psyduck nog had om Mizukage knuffels te geven en hem achterna te zitten, leek het niet zo te zijn. Er was wel veel meer voor nodig om de Psyduck af te zwakken. Nu vroeg ze zich enkel af of zij eerst de Psyduck iets zou afzwakken of hij met zijn nog zwakke Elza. Het leek haar beter om iets uit te halen, maar het gevecht moest echt door hem gestreden worden. Zij had ook zelfstandig, zonder de hulp van haar nicht haar Spearow weten te vangen. Het was wel een begin dat de Psyduck trager was dan normaal en al een versnelde Tackle tegen haar lijf had gekregen. “Nog een boel verzwakken met Elza, maar eerst..  “mompelde ze, waarop ze naar het schouwspel keek waarbij de Psyduck de Squirtle stevig knuffelde.

Ze zag dat haar Pokémon amper een kant op kon. Ze had genoeg gekregen van het gedrag van de verliefde Psyduck en besloot er een einde aan te maken. “Mizukage, zet je af tegen haar buik met je achterpoten en bijt in haar voorpoten!” De Squirtle leek haast opgelucht te zijn door een commando gekregen te hebben en trok zijn bek open om vervolgens hard in de voorpoten van de Psyduck te bijten. De eend Pokémon reageerde pas na enkele tellen op de pijn en liet hem los, waarop de Squirtle zich tegen haar buik afzette en recht naar voren schoot. Ze snelde naar haar Squirtle toe, knielde voor hem en greep hem vast. “Ben je oké?” vroeg ze snel, en Mizukage knikte, maar hij bleef ongemakkelijk. Met een glimlach liet ze hem terugkeren in zijn Pokéball. Dat was genoeg drama en romantiek. Ze hees haar zelf overeind en maakte plaats voor Ralph en Elza. “Succes, beide,” Hopelijk zou hij de Pokémon vangen en waren ze tijdelijk van de Pokémon af. Ze kon niet nog meer van dit aan. In de tussentijd kwamen er tranen in de ooghoeken van de Psyduck, waarna ze de twee trainers aankeek met een kille, vastberaden blik. De Pokémon liet woeste geluiden horen en wapperde woedend met haar voorpoten. “Liefde doet pijn, hea?” zei Olivia op zachte toon met een grijns. De Psyduck leek haar te horen en schoot voor de derde keer een Water Gun naar haar. “Stop!” zei Olivia luid, maar de Psyduck leek ditmaal meer interesse te hebben in Ralph en Elza. Ze balde haar voorpoten en wapperde er toen mee, alsof dat er intimiderend uit zou zien. Met haar armen om haar heen keek ze geamuseerd toe. Al mocht ze kleddernat zijn, nu helemaal,  wilde ze Ralph’s vangst niet missen.

Ralph bedankt haar en begon toen aan het gevecht tussen hem en Elza tegen de Psyduck. Ze hoopte dat hij de Psyduck wist af te zwakken, zodat hij haar kon vangen. Daar had ze zeker meerdere redenen voor, zoals dat ze niet meer nat gespoten werd door een Water Gun en dat Mizukage niet meer geknuffeld werd door haar. Het gevecht begon al spoedig en ze lette grondig op de bewegingen van de twee vechtende Pokémon. Natuurlijk was de Machop afgezwakt door eerder, maar deze liet er amper iets van merken tot haar eigen verbazing. De eerste aanval van de Psyduck miste, maar ze was dan ook voorspelbaar geweest. Echter miste vervolgens ook de aanval van Elza, doordat de Pokémon nog wel snel genoeg was om deze te ontwijken. Eerder vandaag had Byu dat kunnen ontwijken doordat Spearow van nature vrij snel zijn, maar wanneer een Psyduck dat ook kon vroeg ze het wel een of ander af. Zeker gezien dit exemplaar gewond was. De Psyduck haalde fel uit met haar scherpe klauwen tegen het lichaam van de Machop aan nadat ze de aanval ontweken had. Zoveel zou deze aanval niet gedaan moeten hebben, maar elke rake aanval kon alsnog de laatste zijn. Haar blik gleed naar Ralph die vrij gespannen zich op het gevecht concentreerde. Het viel hem op dat hij tot nu toe amper iets herhaalde uit hun eerdere gevecht. Dat was hopelijk een goed teken, hoewel hij toen meer gebruik gemaakt had van de omgeving. Het was echter al heel goed dat hij niet twee commando’s achter elkaar aan het geven was, dan zou zelfs een wilde Pokémon het kunnen doorgronden. Plotseling glommen Ralph’s ogen waarna hij een nieuwe commando aan Elza gaf, hij had een idee. Direct keek ze weer naar de twee Pokémon en zag ze nog net Elza een rake Karate Chop uitdelen aan de Psyduck. Ze kon het niet helpen door geamuseerd te grijnzen toen de Psyduck naar haar pijnlijke hoofd greep. Het was nooit leuk om Pokémon in pijn te zien, maar had ze dit niet een beetje verdiend? En bovendien was ze ook gewoon gerust dat Ralph een aanval wist te raken, herstel, twee aanvallen gezien een Low Sweep hierna volgde van Elza.  Helaas was kort daarna ook de aanval van de Psyduck raak en was Elza ook kleddernat geraakt door haar overbekende Water Gun. Het hield ook nooit op.

Spoedig herstelde Elza zich en gebruikte ze haar Leer op de Psyduck om de verdedingsniveau te verlagen en hiermee waarschijnlijk spoedig het gevecht te beëindigen. De Psyduck leek er echter niets van aan te trekken en leek zelfs nog veel kracht te bezitten, ze had immers in het échte gevecht enkel schade opgelopen door twee rake aanvallen. De rest kwam door Mizukage die zich van haar af wilde worstelen en zodoende haar voorpoten gebeten had, zich tegen haar afgezet had en zelfs nog met een Tackle geraakt had. De Leer zou weinig moeten uitmaken, Ralph moest hoe dan ook nog een paar rake klappen uitdelen. Dat deed hij ook; Elza schoot naar voren, klaar om een Karate Chop uit te delen, maar eenmaal voor de Pokémon deed ze een andere aanval, namelijk Low Sweep. De Psyduck was compleet verrast, slaakte een kreet en viel voorover op de grond. Dat was een prima verassingsaanval geweest. Nu was het moment van de waarheid; wist hij haar te vangen? Ralph wierp een lege Pokéball op de Psyduck, die erin verdween, voordat deze lichtjes heen en weer bewoog op de grond. Het stopte met wiebelen. Olivia’s hartslag nam toe, terwijl ze gespannen toe keek. Er konden twee dingen gebeuren, hij kon op het laatste moment open knallen of hij had haar gevangen. De Pokéball bleef stil liggen en het rode lichtje doofde. Een gerust gevoel vulde haar lichaam, waarna ze op Ralph af liep. “Gefeliciteerd, je hebt de Psyduck gevangen!” Feliciteerde ze hem, gevolgd met een schouderklopje. Haar rivaal had dus een Water Pokémon gevangen, een Psyduck zelfs. Nu bleef er maar een ding opzitten en dat was een bijnaam voor de nieuwe aanwinst. Ze trok haar arm terug en keek richting de stilliggende Pokéball. “Dus,” Begon ze, waarna ze hem in haar ooghoeken aankeek, “Wat wordt haar naam?”

Ralph leek tevreden te zijn over een vangst en ze kon hem moeilijk ongelijk geven. Buiten het karakter van de Psyduck kon de Pokémon aanvallen van het type Water, Ice en zelfs Psychic. Dat was niet gek. Dus nu had hij, buiten Firefly, de mogelijkheid om met meerdere typen aan te vallen. Dat kwam vooral doordat Machop vaak Ice Punch, Thunder Punch of Fire Punch leerde. Eerlijk gezegd raakte ze een beetje jaloers nu zijn team er nu al goed uit zag, terwijl haar Pokémon maar hoogstens aanvallen van vier á vijf verschillende Typen hadden. Ze propte echter het gevoel weg, ze bleef alsnog tevreden met haar team en wilde de vrolijke sfeer niet verpesten. Door haar diepe gedachten miste ze ook zelfs bijna de naam die hij aan de Psyduck gegeven had, Aquarius. Voor een tel keek ze hem met een frons aan. Noemde hij nou de Psyduck, ‘Waterman’? Dat was een vreemde keuze, maar het was te begrijpen met het Water type van de Pokémon. Bovendien, herkende ze de naam ook van een bekende energiedrank en toen ze het met de Psyduck vergeleek kon ze moeilijk haar lach inhouden. Ze moest toegeven dat een Psyduck de vorm had van een forse, naar beneden gedrukte fles. De Pokémon was ook vrij energiek, dus kon ze wel de connectie zien. Voor Ralph bleef ze in dit geval een ‘Watervrouw’, maar voor haar een forse fles van een energiedrank merk. Toen ze hem weer aankeek zag ze dat hij zijn Machop terugriep, en dat was verstandig ook. Elza moest op dit punt zeker uitgeput zijn van de twee gevechten die zo kort achter elkaar waren gekomen. Het leek haar ook verstandig om direct naar de Pokémon Center te gaan.

Ze wilde het idee voorstellen, maar Ralph bracht direct de pas gevangen Pokémon er weer bij. Ze begreep waarom hij dit deed; kennismaking, maar het leek haar niet verstandig. Wat als de Psyduck weer hen twee onder ging spuiten? Trainer of niet, de Psyduck leek het type die het gewoon zou doen. En ja, hoor. De Psyduck keek na een kort gesprekje met haar nieuwe trainer weer fel naar haar toe. Er was amper iets veranderd. Olivia snoof. Ze wilde graag met Aquarius een goede band mee weten op te bouwen, maar het ging moeilijk wanneer ze het liefje van de Pokémon rust wilde gunnen. De Pokémon leek haast voor de aanval te gaan, maar Ralph had eindelijk met zijn nieuwe rang als trainer voor de Psyduck haar weten halt te roepen. Ze was opgelucht toen de Pokémon met tegenzin luisterde en rustig ging zitten. Haar felle blik bleef echter op haar gericht staan. Wat er ook nu gebeurde, nu kon ze ten minste vertrouwen op Ralph dat het goed zou komen. Een tweede gevecht was dus onnodig, hopelijk.

Een fris windje streek langs haar nek en gaf haar kippenvel. Wakker geschud met het besef dat ze nog nat was hield ze bibberend haar armen over haar borst. Brr, dat was ijskoud. Het was misschien al bijna middag, het bleef aardig fris en de wind leek toe te nemen in kracht. “K-k-ko-koud..” Klonk haar bibberende stem, waaraan ze zag dat Ralph hetzelfde leek te beseffen. Ze waren nog steeds nat. Gelukkig kwam hij met een goed idee, hij liet Firefly tevoorschijn komen met diens hete vlammen op een veilige plek en stond toen dichtbij diens vurige manen. Zonder te twijfelen volgde Olivia zijn voorbeeld en sloeg ze weer een opgeluchte zucht toen de warmte de kou leek te verdrijven. “Bedankt, Firefly en Ralph,” zei ze zacht, waarop ze met een glimlach naar hem knikte. Toen haar kleren vrij droog waren liep ze van de Rapidash af, richting het paadje dat terug naar het grote pad leidde. Ze waren nu opgedroogd, maar was het dan niet handig om eindelijk naar de Pokémon Center toe te gaan? Hun Pokémon konden niet continu in zulke staat toch verkeren. Het Center van Viridian moest vanaf dit punt het best te bereiken zijn via het pad van eerder. Ze draaide zich even om naar Ralph en zijn twee loslopende Pokémon. “Tijd om even de Pokémon Center een bezoek te gaan brengen?”

Een paar tellen later stapte Ralph pas van Firefly vandaan. Eerlijk gezegd, kon ze de hitte ook niet langer aan, steeds had ze het gevoel dat ze bij een verkeerde beweging verschroeid werd. Het was wel te verwachten dat Ralph trainer zijnde van de Rapidash er beter tegen kon. Hij reisde vaak op de Pokémon en zat daardoor dicht bij diens vurige manen en na verloop van tijd had hij er wel aan gewend moeten raken. Ze bleef zich echter een beetje schamen dat ze als eerst afstand van de Pokémon genomen had, dan leek ze zwak. Niemand leek het echter op deze manier op te vatten en Firefly hinnikte vrolijk, terwijl Ralph nog in een prima humeur leek te verkeren. Ze moest er geen zorgen over maken. De hitte was uit te houden. Ze kon echter het beeld van eerder die dag niet wegstoppen: Viridian Forest in de fik met de krankzinnige gehinnik van Firefly op de achtergrond, galopperend door de vlammen. Even leken haar handen te trillen door die gedacht, dus verborg ze deze onder haar mouw. Het was maar op hol geslaagde fantasie en niet de waarheid. Bovendien leek Firefly zo vredig en geen gevaarlijk Pokémon die een bos in de fik zou steken. Misschien zelfs geen Caterpie kwaad zou doen, buiten een gevecht natuurlijk. Overhaast kwam ze op de conclusie om het geheim te houden voor Ralph, als hij het te horen kreeg kon dat hun jonge vriendschap verbreken. Geen enkel individu zou het leuk vinden om een vooroordeel over zijn Pokémon te horen te krijgen, zeker niet iemand die je al iets beter kent. Olivia was opgelucht dat ze dan ook van onderwerp waren gewisseld.

Ralph stemde in om naar de Pokémon Center te gaan en liep al richting het paadje, waar zij op hem wachtte.  Firefly oogde kalm en volgde Ralph gehoorzaam en dat was het moment dat ze pas zag dat Aquarius verdwenen was. Ze had zijn stem vaag gehoord en toen het geluid van een Pokéball toen ze in haar gedachten verzonken was. De Psyduck zat zeker te rusten in haar Pokéball en dat was maar goed ook. Om meerdere redenen. Al spoedig liet hij de Rapidash terugkeren voor haar gezicht, terwijl hij de Pokémon bedankte. Een golf van opluchting ging door haar heen toen de Pokémon van het zicht ontnomen was en geen gevaar zou vormen voor het bos. Ralph voegde zich bij haar toe en schoof enkele takken weg die het paadje belemmerde. Verrast keek ze hem aan, waarop hij een lichte buiging maakte en haar voor liet gaan. Hij had dus toch zo zijn manieren, want de meeste jongens die zij kende waren pestkoppen en geinden maar wat rond. Nooit waren ze beleefd voor de meiden geweest, buiten het joch dat ze gered had, natuurlijk. En Ralph. Olivia knikte naar hem. “Als je dat maar weet!” Met een glimlach stapte ze het paadje op, maar kon ze het niet helpen dan lichtjes te blozen. Het was raar om een puur vriendelijk jongen tegen te komen, haast onwennig. Enkele taken schoof ze opzij voor Ralph, en nu nam ze de taak over van Ralph om de ander in de gaten te houden. Zodoende wist ze uiteindelijk op het pad te komen waar ze elkaar ontmoet waren. Vanaf dit punt was het maar een paar minuten lopen naar de stad! Vol enthousiasme liep ze het grote pad af naar de ingang en kwam ze uiteindelijk in Viridian City. Haar aandacht werd direct getrokken door een paal waar een klok aan vast gemaakt was; 11:10. En ze was hier al sinds… een uur of negen, gokte ze? Wauw, de tijd vloog voorbij.

Ze wachtte vervolgens op Ralph. Persoonlijk kende ze de meest belangrijke plaatsen van de stad, terwijl hij het wel helemaal uit zijn duim kon zuigen. “Laten we gaan!” Oké, nu begon ze op haar nicht, Mitsu te lijken, maar ach, het zat in de familie.  Spoedig bereikten ze de Pokémon Center en gaf ze haar Pokéball’s aan de zuster achter de balie, voordat ze op een dichtbij zijnde stoel besloot te gaan zitten, zo dicht mogelijk bij de balie. Het zou wel even duren voordat ze hun Pokémon uitgerust terug kregen. Met haar hand op de stoel naast haar hield ze de plaats voor Ralph bezet. Ze had weinig keus; het was vrij druk in de Pokémon Center en alle andere zitplaatsen waren snel bezet wanneer ze vrijkwamen. Toen ze verwacht had dat hij al zijn Pokéball’s gebracht had, trok ze haar hand terug en merkte ze direct hoe haar hand gestopt was met het trillen. Het terugkeren van Firefly had haar goed gedaan, het bezorgde haar minder zorgen. Nogal slecht van haar, maar ze kon er niets aan doen. Afwezig staarde ze naar de trainers die er rondliepen, elk met of zwakke of zeer sterke Pokémon. Het leek haar toch ergens verstandig om haar angst uit te leggen, al had Ralph er misschien niets van gemerkt. Het zou enkel dan aan haar knagen voor een veel te lange tijd. De lach trok uit haar gezicht en vormde een streep. Het was moeilijker dan verwacht. “Ehm… Ralph,” Begon ze zacht, waarna ze haar handen tot twee vuisten balde. Ze wilde niet zwak ogen, maar sterk. Olivia keek Ralph strak in zijn grijsblauwe ogen aan. “Voordat we  het pad opliepen om een Pokémon te vangen had ik een vreemd beeld gekregen. Jouw Rapidash, Firefly galoppeerde met krankzinnig gehinnik door de Viridian Forest die in vuur en vlam stond. Veel Pokémon waren omge-“Het beeld keerde in alle hevigheid terug en direct sloeg ze haar handen weer voor haar mond. De misselijkheid kwam terug, maar het was deze keer minder. Haar handen trilden weer, maar ditmaal gaf ze er niet om. Ze wilde weten wat Ralph’s reactie hierop was. Aandacht bleef ze hem aanstaren, terwijl ze haar handen van haar gezicht haalde en op haar knieën legde.

Weet je, ze had er beter niet over kunnen beginnen. Het zou Ralph een verkeerde indruk van haar geven en misschien zelfs onnodige angst en onzekerheid over Firefly laten ontwikkelen. Het was een tamme Pokémon die echt maar met veel moeite het verschrikkelijke Rapidash in haar fantasie kon worden en laat staan, een bos in de fik zetten en zo de Pokémon daarin afmaken door de rook en de hitte. Zoals ze de Rapidash eerder die ochtend geaaid had, kon deze echt niet daar in staat zijn. Toch? Olivia kon echter geen goede oordeel hierover geven, het was en bleef Ralph’s Pokémon en die van zijn zus. Hij kende de Rapidash door dik en dun en zou haar anders gewaarschuwd hebben of zelfs de Rapidash helemaal niet hebben openbaard. Terwijl ze probeerde om Firefly goed te praten, voelde ze zich amper kalmeren wat uitzonderlijk was. Ze had blijkbaar misschien toch te weinig vertrouwen in Firefly of ze geloofde het beeld te sterk, of… Beiden? Wat haar enkel kon kalmeren waren enkele geruste woorden van Ralph betreft de Pokémon, maar ze raakte niet vrolijker met zijn huiverende reactie. Ook hij leek geschokt hierdoor te zijn, wat ze verwachtte, en ademde rustig in en uit om zichzelf te kalmeren. Hij trilde echter net zo heftig als haar handen, maar bewust leek hij er niet van te zijn, gezien hij haar vervolgens recht aan keek.

De gerustellende woorden van Ralph leken maar deels effect te hebben, zo vertelde hij dat de mogelijkheid er was, maar dat het niet plotseling zou gebeuren, zeker met Firefly. Deze reactie had ze ook van hem verwacht als de trouwe trainer van Firefly, maar ze wilde wel weten of hij haar nog serieus nam. Ralph bleef ernstig, maar raakte onzeker, wendde zijn blik af en krabde aan zijn achterhoofd. Met tot spleetjes getrokken ogen keek ze hem aan, er kwam nu iets, niet waar? Hij was onzeker óm een reden. Was hem iets te binnen geschoten dat hier een rol inspeelde? De jongen keek haar echter aan na zijn hoofd licht geschud te hebben. Hij beweerde dat het niet zomaar zou gebeuren en hij de Pokémon wel in toom kon houden. Terwijl hij sprak kwam er een vastberaden glimlach op zijn gezicht te staan. De jongen concludeerde dat het haar wilde fantasieën moesten zijn geweest en daarmee leek de conversatie opgehouden te zijn, gezien zijn blik meer afwezig werd. Dat… Het was maar haar op hol geslagen fantasie geweest? Ze voelde zich beledigd, maar ze begreep dat Ralph een andere bedoeling had met die woorden; hij wilde haar gerustellen en weten te kalmeren. En hij had ten minste naar haar geluisterd. Olivia staarde hem met een frons aan en wendde toen verloren haar blik van hem af. “Fantasie, huh?” mompelde ze zachtjes, waarop ze richting de balie keek. Het voelde echter vrij levensecht, ze kon haast de vlammen weten voelen en de giftige rook inademen en haar longen voelen prikken. Ze wilde echter ook geloven in Firefly. Ze kruiste haar vingers en sloeg haar ogen dicht. Ja, ze moest in de Pokémon geloven. De Rapidash die ze geaaid had en rustig zat te grazen, terwijl de twee trainers met hun Pokémon vochten. Het was een vriendelijke, zachtaardige en vooral rustige Pokémon.

Ze staarde zwijgzaam naar haar schoenen, totdat ze ineens Ralph’s ocarina hoorde. Ze keek hem verrast vanuit haar ooghoeken aan, terwijl het lied haar bekend voorkwam. Van wat eigenlijk? Op de achtergrond meende ze ook muziek te horen die sterk met die van Ralph overeen kwam. Ze glimlachte zacht. Dat kon hij echt goed. Zonder iets te zeggen luisterde ze voor enkele tellen naar het lied dat Ralph bespeelde. Ze voelde zich al snel kalmer, maar bewuster van het feit dat het gedoe met Firefly verre van over was. Helaas, maar ze kon het niet loslaten. Zolang kon ze wel kalmeren, Firefly was immers aan het rusten in de Pokémon Center. Dat kon niet mis gaan. Toch? “Ralph, zou je dat mij willen leren?” vroeg ze zacht, terwijl ze richting de ocarina wees en Ralph aankeek. Afleiding was datgene wat ze nodig had en dit was goed genoeg ervoor. Zo konden ze ook de tijd doden en leerde ze iets nieuws. “Ik heb zelfs niet eerder een fluit bespeeld, dus heb je echt met een nieuweling te maken,” zei ze met een zwakke glimlach, maar ze vervolgde met een vastberaden lach,” Ik zal echter wel mijn best doen!” Ze boog haar arm en stropte haar mouw van die arm terug als teken dat ze het aan kon. Wie weet kon ze deze nieuwe ervaring ooit gebruiken, want hoe vaak kwam je nou iemand tegen die een ocarina bespeelde?

Het beste voorbeeld dat ik kon vinden van het Pokémon Center-muziekje op de ocarina:

Duidelijk had ze Ralph met haar vraag verrast, maar alsnog glimlachte hij spoedig met een knik erachter aan. Hij leek hun eerdere conversatie al vergeten te zijn betreft de Rapidash. Hij gedroeg zich namelijk weer als de Ralph die zij kende en dat was misschien ook beter. Ze wist Ralph aan het lachen te krijgen met haar opmerking en dat voelde vrij goed aan. Het was echt beter zo dan de ernstige sfeer eerder. De jongen beweerde dat het vrij gemakkelijk was. Op school had ze enkel eens op een trommel geslagen en daar bleef het bij, noch een fluit, noch een ocarina bespeeld. Zelfs als het makkelijk zou zijn, maakte het haar een klein beetje zorgen dat ze zou falen voor Ralph’s gezicht. Maar was dat eigenlijk zo erg? Nu ze erover nadacht zou het weinig moeten uitmaken, Ralph zou haar toejuichen en eventueel helpen. Niets ergs. Aandachtig keek ze toe hoe Ralph de ocarina en het koordje losmaakte en aan haar liet zien. Wauw! Er zaten inderdaad meerdere gaten in op vreemde plaatsen, maar het leek nog steeds aardig op een fluit. Van het instrument keek ze weer naar Ralph die de werking ervan uitlegde. Het kwam erop neer dat er meerdere soorten ocarina’s waren en dit een al bekend exemplaar was, doordat het twaalf gaten had. Vervolgens begon hij over de noten en legde hij al zijn vingers over de gaten om vervolgens door het mondstuk te blazen en zijn vingers eraf te halen. Het leek van hoog naar laag te gaan qua toonhoogte. Olivia knikte aandachtig en luisterde toen naar de vertraagde versie van het achtergrondmuziekje. Na een aantal keren goed beluisterd te hebben, knikte ze toen Ralph vroeg of ze het wilde proberen en nam ze het instrument van hem over. Wat onwennig bracht ze haar mond naar het mondstuk en plaatste ze eerst al haar vingers over de gaten heen. Eerst had ze een paar hoge tonen nodig. Ze experimenteerde met de tonen door goed te luisteren naar welke toon er klonk wanneer ze een vinger verwijderde. Aah! Dat waren de tonen die ze nodig had. Ze blies en verwijderde soms haar vingers van de gaten en wist met enige moeite enkel de eerste paar tonen van het muziekstukje te krijgen. Het was echter al heel wat voor een groentje.

Op dat moment hoorde ze Ralph naast haar zeggen dat ze later de les kon krijgen. Ze knikte instemmende en overhandigde de ocarina. Het was wel vrij snel geweest, dus waarom wilde hij nu al afkappen? Toen zag ze dat Ralph, nadat hij de ocarina weer om zijn hals had, zijn Pokéballs ophaalde bij de balie. Oja! Daarom, dus. Ze was het haast vergeten met de ocarina les. Olivia kwam overeind, baande zich een weg door de groep trainers en bedankte de zuster. Voorzichtig bevestigde ze vervolgens de Pokéballs aan haar riem, en liep ze weer door de menigte en kwam ze bij de uitgang uit waar Ralph op haar aan het wachten was. “En nu?” vroeg ze toen ze hem ingehaald had. Ze keek hem licht vragend aan. Hun Pokémon waren genezen en ze twijfelde of ze nog verder wilde trainen. En ze begreep het volkomen indien Ralph zijn nieuwe aanwinst, Aquarius de Psyduck, wilde gaan trainen in zijn uppie. In afwachting van een antwoord keek ze even van hem weg. De zon scheen volop en in de verte zag ze een zwerm Pidgey voorbij vliegen richting de Viridian Forest. Het was nog steeds ochtend, het einde ervan, maar ze konden nog van alles doen indien Ralph nog even met haar in Viridian wilde ronddwalen. Olivia keek Ralph weer aan en hoopte dat hij een antwoord klaar had staan.

Poké Mart, huh? Dus daar wilde Ralph nog heen, dat vond ze geen enkel probleem. Wie weet kon ze wat extra spullen in kopen, zoals een Berry of enkele Potions.  Beiden waren handig, gezien ze haar Pokémon al te graag wilde belonen na hun inspanningen en met extra Potions op zak kon ze misschien voor een langere tijd haar Pokémon trainen in Viridian Forest. Het was een slim idee en met een glimlach knikte ze instemmend naar hem. Ralph liep al voorop en spoedig haalde ze hem nogmaals binnen een korte tijd in. Het was niet heel ver weg van de Pokémon Center als ze het correct had, hoogstens honderd meter verderop. Terwijl ze de straat doorliepen passeerden ze enkele winkels, de een was een mini supermarkt en de ander weer een restaurant. Wacht, restaurant? Dat was een café, wacht, nee, niet dát café, toch? Olivia stond abrupt stil en keek over haar schouders richting het café en kon nog diens naam lezen;  De SlowpokeStaart. Dezelfde café waar ze een tijdje geleden met haar nicht wat gedronken had. Ze staarde met een vies getrokken gezicht richting het café. De naam beviel haar nog steeds niet en dat zou nooit anders zijn, maar zou het niet fijn zijn om even wat te drinken daar? Ze zou heel misschien worden herkend, maar hoe groot was de kans dat dezelfde lui daar nu nog zouden werken en op deze dag? Zich weer beseffend van Ralph’s aanwezigheid keek ze hem kort aan. Als het goed was zouden ze gewoon beide wel een glaasje chocolademelk kunnen betalen, dat was ten minste het enige waarvan ze wist dat ze het serveerden. De vorige keer kwam ze hier echter ook de ouders van een trainer tegen, maar rond dit uur moest de kans kleiner zijn.

“Wat denk je ervan om even te gaan pauzeren?  We hebben ook rust nodig,” Vroeg ze met een glimlach, waarop ze alvast het café binnenliep. Direct toen ze de deur open getrokken had  keek een figuur naast het raam haar geschrokken aan, maar bedaarde deze zich snel, alsof zij niet degene was die hij zocht. Het was een roodharige jongen met vrij kort haar en donkerrode ogen met een jonge Vulpix op zijn schoot die vredig in dromenland zat. Geen alledaags figuur, maar ze was overduidelijk niet degene die hij zocht, dus hield ze de deur open voor Ralph, waarna ze op de bar stapte. Er stond niemand achter, dus drukte ze op een bel en wachtte ze zwijgend af. Har blik gleed weer naar het interieur, zoals de vorige keer en het zag er eigenlijk exact hetzelfde uit, buiten hier en daar een andere poster of schilderij. Deze keer was het ook rustiger en waren er maar hoogstens vijf mensen, zij en Ralph in begrepen. Na enkele tellen verscheen er een mollige man met een klein snorretje aan de bar die haar eerst aandachtig opnam, voordat hij naar haar scheen te willen luisteren, alsof ze eerst goedgekeurd moest worden. Dit negerend besloot ze maar te bestellen. “Doe maar chocolademelk, en wat wil jij, Ralph?” Ze keek even richting Ralph en kruiste haar armen voor haar buik. Op de achtergrond zag ze de roodharige van eerder afwezig naar buiten kijken met zijn handen onwennig en nerveus op de tafel tikkend. Op wie wachtte hij? Hé, hij was niet haar zaak, maar ze gaf toe dat ze nieuwsgierig was en niet enkel wegens zijn gedrag. Een Vulpix zag je door diens zeldzaamheid ook niet elke dag. Ze schudde echter de gedachte uit haar hoofd. Aandachtig wachtte ze op Ralph’s keuze.

Wat simpel. Ralph ging enkel voor water, maar het bleef een dorstlesser. Toen de twee glazen klaar stonden betaalde ze haar deel, evenals Ralph en zag ze hem eerder dan haar richting een tafel lopen dat dicht bij het raam zaten. Voordat ze echter haar glas chocolademelk aangenomen had, liep een tweede figuur naar de bar toe die de ander begroette en vroeg om een doek. De man gaf het hem, waarna deze een blik richting de balie wierp en hun blikken kruiste. Verrast keek ze naar de man, gezien ze hem duidelijk herkende als het persoon die hier werkte toen zij hier met haar nicht was. Dit was de man die Mitsu, haar nicht, toen herkend had. De man was even verrast, maar herstelde zich en liep met het doek over zijn schouder omgeslagen op haar af. Licht ongemakkelijk groette ze de meneer, waarop ze haar chocolademelk vastgreep. ‘Zo zo, ben je nu zonder je nicht?’ vroeg de meneer, waarop ze met een klein glimlachje op knikte. “Dat klopt,” antwoordde ze, hoewel dat misschien niet nodig was. De meneer liet een glimlach zien en nu pas zag ze dat haar aanwezigheid in zijn café de man echt had opgevrolijkt. Zo net leek hij nog zo nors. Zijn blik gleed even naar haar chocolademelk. ‘Weer hetzelfde zo te zie-‘ De man die haar het glas gegeven had kwam ertussen, nieuwsgierig, maar ergens ook licht geagiteerd en vroeg aan de meneer wie ze was. ‘Dit is het nichtje van Mitsu Hotaka, de gymleider van de Vermillion Gym. Ze was hier eerder geweest met haar nicht,’ De man snoof kort, maar leek toch minder geagiteerd te ogen, gezien hij zwakjes glimlachte naar haar en vervolgens verder met zijn werk ging. “Fijn om u weer te zien, maar ik ga nu wel even zitten met een vriend. We hebben een zware dag achter de rug,” De man knikte, maar er stond een valse grijns op zijn gezicht, alsof hij een andere betekenis in haar woorden zag.

Lichtjes op haar hoede liep ze op de tafel af waar Ralph zat en ging ze zitten en plaatste het glas voor zich. Direct zag ze achter Ralph het gezicht van de roodharige jongen, die haar fel aankeek en elk moment iets leek te gaan uitschreeuwen, maar zijn mond hield. Waarschijnlijk omdat ze in een café zaten en iets opeens uitkramen erg ongeplaatst was. Ze besloot zich weer op Ralph te richten, terwijl ze haar handen om de warme beker hield. “Ik ben hier eens eerder geweest, maar genoeg over dat. Wat wilde je eigenlijk nog in de Poké Mart kopen? “ Vroeg ze, waarna de deur achter haar opensloeg en een vreemd figuur binnenliep. Een mollige man met een zwarte snor en een vreemd pak aan. Deze stapte direct op de tafel met de roodharige jongen af en ging tegenover hem zitten. Dit was dus degene waarop hij wachtte, maar die man leek zo onguur. Wat voor een zaken had hij met die gast? Maar was het haar zaak om ermee te bemoeien? Haar blik gleed terug naar Ralph, maar ze bleef nogal nieuwsgierig. ‘Wat? Je hebt niet de Pokémon bij je?! Je had het mij beloofd!’ Kraamde ineens een stem uit en het leek van de jongen te komen die overeind geschoten was en over de tafel heen leunde. De mollige man snoof en kraamde zachtjes woorden uit die niet te verstaan waren voor haar, maar wel voor de jongen die het jasje van de man stevig vastgreep en met moeite naar zich toe trok. ‘Wat zei je nou?!’ De man trok zijn hoofd weg en wurmde zich zonder veel moeite los van zijn greep. Hij trok zijn kleren strak. ‘Tsk, rotjoch. Hoe kan je zo naïef zijn? Zeker jij uit alle Trainers die het incident overleeft hebben,’ Incident? Het gesprek stopte echter toen het personeel op de twee stapten en vroegen hun te vertrekken uit het café. Zwijgend keek ze toe hoe de mollige man en de roodharige jongen langs hun tafel liepen. De jongen wierp enkel kort een blik op haar, voordat hij verdween met de Vulpix achter hem. Toen ze verdwenen waren en het personeel hun werk hadden hervat was het zeer stil in de café. Zwijgend keek ze Ralph aan, voordat ze een slok van de chocolademelk nam. “Dat was… heftig. Begreep jij er iets van?”

Veel aanwijzingen kreeg ze amper van Ralph toen hij als reactie op haar vraag fronste. Zachtjes zei hij iets over het vage concept van een Pokémon en een incident, waarvan de roodharige jongen de overlever van bleek te zijn. Veel duidelijker werd het er niet op. Lichtjes teleurgesteld dat hij niet meer wist, hoewel ze dat had kunnen verwachten, staarde ze naar de lichte trillingen die de bewegingen van zonet te weeg hadden gebracht in haar chocolademelk. Haar nieuwsgierige karakteristiek kwam naar boven en ze had geen zin om het in te houden. Het was allemaal tenslotte zo mysterieus. De roodharige jongen met een zeldzame Vulpix bij zich, de nonchalante reactie van de oudere man, de emoties die opspeelden en ook nog een zeker incident en een Pokémon. Dit zou ze niet laten rusten. Ze rustte haar hand horizontaal voor haar mond, terwijl ze zwijgend uit het raam keek en de schimmen van de twee individuen nog kon onderscheiden tussen de mensenmassa. Toen schoot haar nog iets te binnen, de leeftijd van de jongen kon amper ouder dan 13 zijn geweest. Indien hij twaalf of iets ouder dan dat was….. Ureka! Het was een vermoeden, maar ze kon misschien wel gokken welk incident dat kon zijn geweest. Daar wist zij persoonlijk vrij veel over. Het had immers betrekking tot haar eerste paar dagen. Haar paarse ogen gleden terug richting Ralph en zijn drankje, die nog amper leeg was. Was het heel erg dat ze een neiging had om hem mee te sleuren en achter de twee aan te gaan? Vast niet. Het leek haar net te abrupt, bedacht ze nog vrij op tijd, voordat ze nog maar iets bewogen had.

“Maak je drankje af. We gaan eens als Sherlock en Watson spelen,” zei ze met een amuserend lachje zachtjes. Dit was een overduidelijke hint vanuit haar kant. Zonder iets verder aan toe te voegen nam ze enkele grote slokken van de chocolademelk die al sterk afgekoeld was. De jongen zou misschien een grotere connectie met het incident hebben dan ze dacht, indien haar vermoeden juist waren. Zij was niet zo erg in de puree beland. Het verklaarde dan direct ook over welke Pokémon het zou kunnen gaan; Zapdos. Wel was het onduidelijk hoe zo’n ongure, ergens vrij zwak ogende figuur een legendarische Pokémon had weten te vangen zonder dat iemand ervan wist. Zelfs haar vader die tenslotte onderzoek naar deed. Het moest een andere Pokémon zijn, maar welke? Terwijl ze zat te peinzen beet ze op haar onderlip en verschenen er denkrimpels op haar voorhoofd. Zich amper hiervan bewust nam ze haar laatste paar slokken van de chocolademelk en stond ze direct van haar stoel op en greep ze Ralph bij zijn pols vast. Ze verwachtte dat hij inmiddels ook al klaar was met zijn drankje en sleurde hem met een brede lach de mensenmenigte in.  Hoe ze door de menigte heelhuids kwam was een vraag die onmogelijk beantwoord kon worden en dat gold ook voor haar metgezel.

Na de straat overgestoken te zijn liet ze Ralph’s pols los en besefte ze pas wat ze gedaan had in een actie die zo natuurlijk had aangevuld. Ze deed het gewoon. Lichtjes verward keek ze naar haar hand, waarmee ze hem net meegesleurd had en kon een lichte blos op haar wangen niet verbergen.  Dat was nogal gênant. Nu maar hopen dat Ralph niet de verkeerde indruk hiervan kreeg. “Ehm, dat was niet geheel de bedoeling. Ik wilde je wel hier krijgen om achter hen aan te gaan,” verontschuldigde ze zich op ongemakkelijke wijze, waarbij ze haar handen achter haar rug verborg en vlug haar rug naar hem toe draaide. Even geen oogcontact zou de blos laten wegtrekken. Ze wilde het voorval vergeten en direct verder gaan met de missie. Met haar handen ditmaal op haar heupen keek ze de straat door, maar vond ze nog amper een teken van de twee. Ze kon het echter niet daarbij laten en liep de straat door en controleerde de eerste twee steegjes, totdat het raak was. Bij de derde steeg zag ze tussen een plas en wat derrie de pootafdrukken van een kleine Pokémon en de zoolafdrukken van de man en jongen zitten. Voordat ze de steeg in liep, gebaarde ze richting Ralph om dichterbij te komen en wees ze met haar neus richting de steeg. Daar zaten de drie figuren, of een tikkeltje verder. De kans om ontdekt te worden wilde ze niet riskeren. Ook Ralph niet. Dan bleef er een optie over; een Pokémon. Een Squirtle, Rapidash en Machop zouden teveel opvallen, maar een Spearow die in een steeg rondscharrelde zou niets nieuws moeten zijn. Zo traag en stilletjes mogelijk greep ze Byu’s Pokéball en opende die waar spoedig een Spearow achter haar verscheen. Zwijgend. Diep door haar kniën gebogen gaf ze hem zijn opdracht op fluisterende toon. “Controleer de steeg. Zie je een man, een jongen en een Vulpix, kras dan luid en houd ze in het oog,” Byu knikte, maar keek haar een tel verward aan waarom hij zo’n opdracht kreeg in plaats van te vechten. Ze antwoordde het met rollende ogen. Was dat duidelijk voor hem? Pokémon hoefden niet enkel te vechten, right? Byu nam genoegen met dat antwoord en fladderde weg, recht de steeg in. Nu was het wachten geblazen, wachten op het luide gekras van een Spearow.

Spearowww!

Geen gekras. Het was een pijnkreet. Met haar hart wild kloppend in haar keel gaf ze niet meer om een voorzichtige benadering en rende ze de steeg in, enkel om te zien hoe een Arbok Byu met diens lichaam vastklemde. “Byu!” kon ze enkel uitschreeuwen, waarop een man verscheen. De man van eerder die met een amuserende grijns een sigaartje opstak. ‘Yo,  meisje,’ Luid snoof ze op het woord ‘meisje’. De man negeerde dat en stapte naar voren om haar beter te zien in de donkere steeg. ‘Aah, dat nichtje van eerder. Hoeveel geld zou het opbrengen om je te kidnappen, hier en nu. Wil je daarachter komen? ‘ Olivia’s woede borrelde in haar op en ze balde haar vuisten die ze beschermend voor haar sloeg. Met enige zelfbeheersing wist ze niet direct op hem af te rennen en op dezelfde plaats te blijven staan. “Laat de Spearow los! NU!” De man lachte luid en tikte de punt van zijn sigaar opzij. ‘Calm down. Sigaretje?’ Wat moest ze nu doen? De Arbok zag er intimiderend uit en was zeker veel hoger qua niveau dan Mizukage. Byu bleef pijnkreten van zich horen, terwijl het lijf van de Arbok met de seconde strakker om diens lijf trok. De man volgde haar blik en nam een diepe teug van zijn sigaar. ‘Mijn Arbok heeft weer wat te eten. Dankzij jou,’ Ze knapte. Met de woede in haar ogen stormde ze op hem af en wilde ze hem een stoot geven, maar trapte de man haar gemakkelijk van zich af. ‘Dat was alles?! Oké. Arbok, pers het leven uit dat mormel uit,’ De slang Pokémon knikte en kneep de Spearow nog harder.

Olivia was intussen pijnlijk op haar rug op de smerige steeggrond beland met enkele scheuren bij haar shirt en broek. Een schram op haar knie begon te bloeden en haar handen deden veel pijn, maar ze raapte haar moed bij elkaar op en kwam traag weer op haar voeten en knieën.  “Bijn-“ Een harde klap kwam tegen haar rug aan, waardoor ze met een harde klap op haar knie en buik op de grond neerkwam. “Au!” Haar handen deden meer  pijn dan eerder, nieuwe schrammen waren ontstaan en de oude verergerd, terwijl nu ook haar haren haar zicht belemmerde. Iets zwaars lag op haar rug, iets warms en levends. Het voelde niet bepaald aan als een Pokémon, maar echt een mens. En niet zo’n enorme ook. “W-Wat?” Ze raakte ongerust van dat idee en draaide haar hoofd met moeite over de grond en zag nog net een hand van een ander naast haar schouder liggen. Even ontnam het zicht haar adem, maar toen de vingertoppen bewogen, ademde ze opgelucht uit. Wie het ook was, het leefde nog. Het was echter de man niet. Ze zag zijn schoenen verderop staan, tussen haar bruine haren door, vloekend en stampend op de grond. ‘Wat?’ Een tweede stem hoorde ze, recht boven haar. Ze herkende het direct, maar vaagjes. Wie was het? Moeizaam trok ze haar onderlijf naar zich toe, waarop de ander meer van zich liet horen. ‘Ho.. ho.. ho! Voorzichtig!’ Het kwam te laat aan en het persoon dat op haar rug beland was, rolde van haar af en kwam naast haar terecht op de grond op zijn rug. “Sorry,” Zei ze zwakjes, waarop ze nog net zijn haarkleur kon herkennen. Rood. Wacht. Dit was…- Toen kwam er weer iets tegen haar aan, ditmaal tegen haar achterhoofd en alles werd zwart voor haar ogen.