‘Ik wil wel vooraan staan hoor, pap. En ik wil ook een handtekening.’ Dat had Jasmine gezegd toen haar vader haar op haar verjaardag twee kaartjes had gegeven voor het snel uitverkochte Jigglypop. ‘Ik zal zien wat ik kan doen, lieverd,’ had haar vader gezegd. ‘Maar een handtekening krijgen zal niet makkelijk zijn.’ Jasmine reageerde met een pruillip. ‘Ik vind dit geen leuk cadeautje als ik geen handtekening krijg.’ ‘Maar lieverd...’ ‘Als je geen handtekening voor me wilt halen, geef ik dat tweede kaartje aan iemand anders hoor!’ Om te voorkomen dat deze verjaardag uit zou monden in een fiasco, beloofde Hideki Inoue zijn dochter dus maar dat hij op Jigglypop wel even een handtekening voor haar zou regelen, maar hoe hij dat moest doen...?

Inmiddels was de grote dag aangebroken en stonden ze in de rij voor het festival. Of beter gezegd: Hideki stond in de rij, want Jasmine ging natuurlijk niet al die tijd zitten wachten. Pas een half uur voordat de hekken open zouden gaan, sloot zij zich aan bij haar vader, die toen al goed twee uur had staan wachten, om hem de oren van het hoofd te kletsen over de band waarvoor ze hier gekomen was: Unown Direction.

‘Ze zullen toch wel Steal My Pokémon spelen, he? Ik zou ze echt stom vinden als ze dat niet doen. Denk je dat ik met ze mee mag zingen? Misschien vragen ze me wel op het podium. Ik ken de hele tekst uit mijn hoofd! Ik denk dat ik hun grootste fan ben.’ Jasmine ratelde verder, maar hoorde ondertussen achter zich een paar meisjes gillen dat ze backstage gingen en Unown Direction een huwelijksaanzoek gingen doen. ‘Mag ik ook backstage, papa?’ vroeg ze, na een boze blik naar achteren geworpen te hebben. ‘Ik denk dat ze dat wel gezellig vinden, denk je niet. En een eer. Hun grootste fan ontmoeten. Ja, ik denk dat ze dat wel leuk vinden.’ Haar vader hield wijselijk zijn mond.

En toen gingen eindelijk de hekken open en begon het gedrang. Er werd een heleboel geduwd en Jasmine hoorde iemand zeggen dat ze flauw ging vallen en toen werd het geduw nog erger. ‘Kijk uit waar jullie lopen!’ snauwde Jasmine tegen niemand in het bijzonder. ‘Papa, ik kreeg net een eleboog tegen me aan! Zeg er wat van!’ Maar haar vader moest op dat moment de tickets laten zien en zijn tas laten doorzoeken. Jasmine had ook een tasje bij zich en die moest ook doorzocht worden, maar er zat niets illegaals in: haar pokéball van Ali Baba en een a4-tje met daarop “I <3 Unown Direction”, die ze tijdens het optreden in de lucht zou houden. Het was allemaal zorgvuldig gepland: de band zou haar a4-tje zien, haar het podium oproepen en haar mee laten zingen met Steal My Pokémon en daarna zou ze beroemd worden en veel geld verdienen en dan kon ze haar gymbadges kopen in plaats van winnen.

Eenmaal gecontroleerd, rende Jasmine gelijk als een kip zonder kop het grasveld op. Ze had geen idee welke kant ze op moest, maar haar vader was gelukkig achter haar aan gerend en sleurde haar mee naar het juiste podium, waar ze wonderbaarlijk genoeg inderdaad vooraan kwamen te staan. ‘Hoe lang moeten we nog wachten?’ vroeg Jasmine. ‘Ik sta er toch. Kunnen ze niet gewoon beginnen?’ Ze keek naast zich en zag dat daar nog meer Unown Direction fans stonden. ‘Tssk, zie je dat papa. Die aanstellers hebben Unown Direction op hun armen geschreven.’  

NaNoWriMo Wordcount: 38.225/50.000

Nerveus stond Yosshi in de inmiddels ellenlange rij voor de ingang van het Jigglypop festival. Samen met zijn achterneef, Kichiro Yamada, ging hij vandaag voor het eerst naar een festival en dat gaf hem een enorme kick. Hij was niet heel erg thuis in muziek, maar er waren ook een hoop andere activiteiten op het festival, die heel erg gerelateerd waren aan Pokémon en hij vond de muziek van Bowling for Pokéballs wel leuk. Zijn neef Kichiro kwam hier voornamelijk voor Bowling for Pokéballs. Hij was achttien en had de band al een paar keer eerder gezien en had nu dus gevraagd of Yosshi het leuk vond met hem mee te gaan. Hij had nog een kaartje over gehad en niet specifiek iemand in gedachten gehad om uit te nodigen.

‘Bowling for Pokéballs begint zo als eerste,’ vertelde Kichiro. ‘Daarna kunnen we het festivalterrein rondlopen en meedoen aan activiteiten of andere bandjes gaan zien.’ Yosshi knikte. Hij vond het allemaal best. Hij vond het vooral al heel erg stoer dat hij zomaar mee mocht met zijn grote neef. Hij was nu al onder de indruk van het festival. Er stonden heel erg veel mensen in de rij en vooral ook heel veel mensen die ouder waren dan hij. Even was Yosshi bang dat hij misschien te jong was en niet naar binnen zou mogen, maar toen hij dit opmerkte tegen zijn achterneef, stelde die hem al gauw gerust. ‘Geen zorgen, joh,’ zei hij en hij vervolgde plagend:‘Er is zelfs een hoek voor kleuters ingericht, dus als je te jong bent voor het gewone programma, kun je altijd daar nog gaan kijken.’

Yosshi keek om zich heen en zag veel mannen met lange haren en zwarte t-shirts aan, en veel meisjes met ondergekalkte armen. Hij keek even naar zijn eigen kleding: een gewoon t-shirt en een spijkerbroek. Het viel waarschijnlijk wel op dat hij nooit op festivals kwam. Zelfs zijn achterneef had zich aangepast aan het festival en droeg een zwart t-shirt met daarop de Jigglypuff van Jigglypop en de line up van vorig jaar.

Na lang wachten gingen de hekken open en begon iedereen te lopen en te duwen. Yosshi was even bang dat hij platgedrukt zou worden tussen zijn neef en een dikke man die een vlecht in zijn baard had, maar na tien minuten kwam hij toch levend het festivalterrein op. Hij was Kichiro even kwijt en voelde lichte paniek in zich opkomen, maar al gauw verscheen zijn achterneef weer ten tonele en wenkte hem mee te komen naar het podium. ‘Hier treedt Bowling for Pokéballs zo op!’ zei Kichiro luid, om over het gegil en geschreeuw van duizenden enthousiastelingen uit te komen. Ze waren tussen de mensen bij het podium gaan staan, op de derde rij ongeveer. Kichiro raakte al snel aan de praat met twee mannen die naast hem stonden en ook fan waren van Bowling for Pokéballs. Het viel Yosshi op dat ze heel erg op elkaar leken en na een tijdje drong het tot hem door dat hij een foto van de twee mannen in de Pokémongids had zien staan – dit waren twee gymleiders!

NaNoWriMo Wordcount: 38.751/50.000

Een familieuitje! Ken’ichi kon begrijpen dat zijn ouders hem en zijn zus graag mee wilden nemen naar de rocklegende Steelica, maar dachten ze nou echt dat het een goed idee was om zijn zus en hij bij elkaar in de rij te zetten? Het ergste was nog dat Fíona een ongezonde obsessie had als het aankwam op Unown Direction, die tot overmaat van ramp op hetzelfde podium optraden als Steelica. Hoe de organisatie ooit op het idee was gekomen om een stel kraaien als Unown Direction zo voor Steelica neer te zetten was Ken’ichi echt een raadsel. Niet dat hij veel met Steelica had... Zijn ouders hadden trouwens ook niet zoveel met de band. Maar hé, het was een legendarische band en dus moesten ze er bij zijn, toch? Voor zijn ouders was het ook een beetje jeugdsentiment, omdat Steelica doorbrak in een periode dat zij jong waren.

‘Waarom hebben we geen VIP-tickets?’ vroeg Fíona, die met haar armen over elkaar geslagen afkeurend naar een stel metalheads keek die met modder aan het gooien waren. ‘We hébben VIP-tickets,’ reageerde haar vader. ‘Maar we zijn niet de enigen met die tickets en daarom moeten we alsnog in de rij staan.’ Natuurlijk hadden ze VIP tickets. Ken’ichi wierp een geïrriteerde blik op zijn zus. Dat had hij haar ook wel kunnen vertellen. Hun moeder ging echt nergens heen waar ze geen VIP-tickets voor had, dat zou Fíona nu toch zo onderhand wel weten?

‘Goed,’ begon vader A’ryou. ‘Over vijf minuten gaan de poorten voor de VIP-tickets open. Weten jullie nog wat ik gezegd heb over het festivalterrein? Jullie blijven bij elkaar en bij ons. Ik wil niet de halve dag over het festivalterrein aan het zoeken zijn naar twee verdwaalde kinderen, knopen jullie dat goed in jullie oren?’ Fíona en Ken’ichi knikten, maar wierpen elkaar meteen daarna een felle blik toe. Fíona wilde graag naar Unown Direction, maar Ken’ichi wilde daar het liefst zo ver mogelijk uit de buurt blijven en ging liever naar ReBat, die hadden tenminste een mooie vrouw op het podium staan. Maar dat vond Fíona dan weer geen goed argument. Ze hadden inmiddels nog steeds geen afspraak gemaakt over hoe ze dat probleem op zouden lossen en dus zou het nog even spannend blijven waar ze uiteindelijk zouden belanden.

De hekken voor de VIP-tickets gingen open en de enkele tientallen mensen die gezegend waren met zo’n duur kaartje, begaven zich naar binnen – nadat hun tassen gecontroleerd waren, uiteraard. Ken’ichi kreunde zachtjes toen de man van de security zijn deodorant vond en in de kliko smeet. ‘Heb je nou toch zo’n flesje meegenomen?’ vroeg A’ryou verwijtend. ‘Ik had je nog zo gezegd dat je die toch niet mee naar binnen mag nemen.’ Ken’ichi pakte zijn tas weer aan en draaide zich naar zijn vader. ‘Hoe moet ik vandaag anders overleven? Ik ga niet de hele dag in mijn eigen zweet lopen hoor!’ Voor één keer was zijn zus het met hem eens, maar A’ryou wuifde hun bezwaren weg. ‘Kom, we gaan een mooi plekje zoeken om van het festival te genieten. En geen gemaar, jullie mogen blij zijn dat jullie deze kaartjes hebben gekregen. Veel van jullie leeftijdsgenootjes staan nu buiten het terrein te bedelen om kaartjes.’

En die woorden deden Ken’ichi opfleuren, want hij wist wat voor mooie verhalen hij na afloop van het festival aan iedereen die het maar horen wilde kon vertellen. “Jij kon er niet bij zijn omdat het festival zo snel uitverkocht was? Wat jammer voor je... Ík had VIP-tickets.”

NaNoWriMo Wordcount: 39.337/50.000