Daar stonden ze dan, klaar om de wereld te veroveren. Ken’ichi hield de Pokéball van Excalibur in zijn klamme handen, terwijl hij luisterde hoe de presentator de toeschouwers verwelkomde. Het was druk op de tribunes, wat zowel een goed teken als een slecht teken kon zijn. Als hij won, dan waren er veel getuigen. Maar als hij verloor, dan waren er ook veel getuigen. Ken’ichi probeerde zijn zenuwen in bedwang te houden, want hij wilde er niet uit zien als een trillend rietje, als iemand met plankenkoorts. Hij wist wat hem te doen stond. Excalibur wist wat hem te doen stond. Ze hadden hier jaren voor getraind en vandaag was het de dag waarop alles bij elkaar moest komen. Eén misstap kon hen fataal worden, dat wist Ken’ichi. De tegenstanders waren niet mis. De meisjes Tsuda en Ashari hadden beide al twee ribbons in de wacht weten te slepen, dat zei wel iets over hun kwaliteiten. Ken’ichi keek naar de Pokéball in zijn handen. Hij had de twee meisjes al aan willen spreken, hen een beetje proberen te verleiden in de hoop dat ze hem de overwinning wat makkelijker zouden geven, maar hij had zijn stem niet vertrouwd vanwege de zenuwen en had hun dus niet meer dan een sprankelend witte glimlach gegeven. Hij hoopte dat het genoeg was.

‘Dan presenteer ik u nu Ken’ichi Saito met Excalibur!’

De naam Excalibur galmde door de zaal en Ken’ichi hoopte dat de naam net zoveel indruk zou maken als dat de naam Saito deed. Mensen kenden zijn vader, het werd tijd dat ze zijn zoon ook leerden kennen. De jongen liep het podium op en zette zijn voeten stevig op de grond, rechtte zijn rug en glimlachte. ‘Excalibur!’ riep hij, terwijl hij diens Pokéball omhoog gooide. Uit de rode straal van de bal verscheen de Scyther, die meteen datgene deed waar ze al op geoefend hadden – nauwelijks was het rood verdwenen, of de Scyther schoot er vandoor. Een Quick Attack naar de ene hoek, toen naar de andere, toen naar een derde hoek.

‘Pursuit!’ riep Ken’ichi, toen Excalibur onderweg was naar de vierde hoek. Zonder aarzeling stopte de Scyther, hoewel hij nog iets doorschoot door zijn snelheid, en voerde een felle Pursuit uit. Het waren meer dansbewegingen dan echte aanvallen, dat was waar ze op getraind hadden. Ken’ichi gaf niet om de kracht van een aanval, maar des te meer om de uitstraling. Het moest mooi zijn, niet effectief. ‘Focus Energy, Pursuit, Pursuit!’ riep Ken’ichi, terwijl de zenuwen nog altijd door zijn lichaam gierden. Scyther nam rust, focuste en voerde toen nog een serie Pursuits uit – slagen met zijn messen volgens een nauwkeurig geoefend patroon. Ken’ichi zag hem hier en daar in de fout gaan, maar hij hoopte dat de jury het niet zou zien. Zij wisten niet wat ze geoefend hadden, misschien vielen de fouten niet op.

‘Over op Rain Dance!’ De Rain Dance slaagde wel helemaal en al gauw kwam een bui regen naar beneden. ‘Terug naar Pursuit!’ Excalibur sloeg met zijn messen door de regen heen, wat een mooi effect opleverde. Het was nog verre van perfect. Voor een grotere show had Ken’ichi er graag lichten bij gehad, die de druppels konden laten oplichten en Excalibur in duisternis konden hullen, maar hij moest het doen met wat hij nu had. ‘En stop!’ Excalibur draaide, met zijn messen uitgestoken, een pirouette. De regen stopte en toen de laatste druppels op de vloer vielen, stopte ook Excalibur met draaien en bleef hij stokstijf staan. Ken’ichi glimlachte opgelucht – Excalibur had tijdens het oefenen veel moeite gehad met het draaien en stilstaan – en liet zijn Pokémon terugkeren. Hij maakte een buiging naar de jury, knipoogde naar zuster Joy en verliet het podium. Alles wat ze nu nog konden doen was wachten op de uitslag. Hij wendde zich kort tot Chiaki en Kasumi. ‘Dames,’ zei hij, op een vriendelijke toon. ‘Ik wens jullie een plezierige uitvoering.’ Ook hen gaf hij een knipoog – die werkte bijna altijd – en toen zag hij Lucas en voegde hij er snel aan toe: ‘En jou natuurlijk ook. Break a leg, vrienden.’ En hij wierp hen alle drie nog eens een ontwapenende glimlach toe. Wie weet waar het goed voor zou zijn.

thank you Sarah of Kickstart!