Karakter Kaart

Naam: Zinan Minami

Leeftijd: 20 jaar

Geslacht: Mannelijk

Woonplaats Vermillion City

Uiterlijk: Zinan is lang en gracieus gebouwd. Met zijn 1.92 meter kan hij slungelig overkomen, maar hij is sterker dan hij lijkt. Zijn haren zijn wit, zijn ogen donker. Hij heeft vrij zware wenkbrauwen, een klein gevormde mond en een bleke huid. Hij draagt alleen witte kleding en vrijwel altijd handschoenen. Wanneer hij deze uit zou doen, zou je een onbeschadigde, babyzachte huid aantreffen.

Karakter: Zinan is vrij introvert als het over hemzelf gaat. Hij praat nooit over zijn verleden of persoonlijke voorkeuren. Wel is hij neerbuigend naar anderen, veracht hij slijmerij om bij de baas op een goed blaadje te komen en weet hij altijd wel een snerende opmerking te bedenken.

Familie: Onbekend. Zinan is gevonden op de stoep van en weeshuis. Hier heeft hij zes jaar geleefd, waarna hij werd geadopteerd. Vanaf dat moment keerde hij meerdere malen terug naar het weeshuis, enkel om opnieuw geadopteerd te worden en weer terug te keren.

Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt: Grunt

Pokémon:
Calliope ♀ (Persian)
+- lvl 40
Switcheroo
Scratch
Growl
Bite
Fake Out
Fury Swipes
Screech
Faint Attack
Taunt
Power Gem
Slash
Shock Wave

Aeolus  ♂ (Scyther)
+- lvl 30
Vacuum Wave
Quick Attack
Leer
Focus Energy
Pursuit
False Swipe
Agility
Wing Attack
Fury Cutter
Slash

Thalassa ♀ (Gyarados)
+- lvl 35
Thrash
Bite
Dragon Rage
Leer
Twister
Ice Fang
Aqua Tail

Geschiedenis:
Het was een koude avond in oktober. De winter leek vroeg te komen en wind rukte aan ramen en deuren. Het was die avond dat er een vrouw zich door de straten van Fuchsia City haastte. In haar handen hield ze een bundeltje, bestaande uit vele lappen stof en een bleke baby. Zijn gezichtje was altijd bleek geweest, maar nu was het bijna blauw van de kou. De vrouw legde de baby voor een donkere, afgebladerde deur en dekte het nog even goed toe  met de lappen. Toen bonkte ze twee keer hard op de deur, waarna ze er vandoor ging. De baby begon te huilen, moe, koud, hongerig en verlaten. Zo werd Zinan op de stoep van het weeshuis gevonden.

De vrouwen in het weeshuis zorgden goed voor hem, of in elk geval zo goed ze konden. Hij was immers niet het enige kind dat ze te verzorgen hadden. Samen met 24 andere jongens sliep hij op één zaal. Er waren ook nog 16 meisjes, die hadden hun eigen zaal. Ze werden strikt gescheiden, ze aten aan gescheiden tafels en mochten niet samen naar buiten. Zo waren er nog veel meer regels waar ze zich aan moesten houden. Zinan groeide er op, vond het normaal. Van de andere jongens hoorde hij echter hoe het er in een echt huis aan toe ging, de jonge Zinan kon het zich niet voorstellen.

Toen hij zes was werd hij geadopteerd. Zinan was een lieflijk jongentje geweest met sneeuwwitte haren en donkere ogen. Het echtpaar was dolgelukkig met hem en in het begin was Zinan ook blij met hen. Hij verhuisde naar Viridian City, aan de andere kant van Kanto. Het echtpaar was al heel lang op zoek naar een geschikt jongentje en hadden door heel Kanto weeshuizen bezocht. Zinan kreeg zijn eigen kamer, iets wat hem totaal vreemd overkwam nadat hij zes jaar met 24 jongen op één kamer had geslapen. Het duurde dan ook niet lang of hij begon de andere kinderen te missen. Het echtpaar was heel aardig voor hem. Ze kochten nieuwe kleren, gaven hem lekker eten en stuurden hem naar de openbare basisschool. In zijn nieuwe huis en op de nieuwe school golden opeens allemaal andere regels die Zinan niet begreep en dus niet accepteerde. Hij begon zich te verzetten, zo erg dat het echtpaar hem na enkele weken bestempelde als onhandelbaar. Ze brachten hem terug naar het weeshuis.

Zinan was dolgelukkig. Er waren een paar kinderen weg en enkele nieuwen waren erbij gekomen, maar verder was alles nog hetzelfde. Niemand begreep dat hij zo blij was om terug te zijn en de verzorgsters leken zelfs een beetje boos. Maar ach, zeiden ze, je word zo weer geadopteerd. Daar hadden ze gelijk in. Na een half jaar werd hij opnieuw geadopteerd en opnieuw keerde hij na een paar weken terug naar het weeshuis. Dit herhaalde zich meerdere malen. Sommige echtparen hielden het bijna een jaar met hem uit, sommigen maar enkele weken. Naarmate Zinan ouder werd, werd hij minder vaak uitgekozen. Hij verzuchtte zich, het leek erop dat hij eindelijk kon blijven.

Na zijn vijftiende verjaardag veranderde dit alles. Er kwam een man binnen, hij was heel anders dan de gemiddelde persoon die een kind wilde adopteren. Hij droeg een zwart pak en had zijn haren strak naar achteren gekamd. De man heette Akio en verklaarde een leerling te zoeken. Zinan was geïntrigeerd door deze vreemde man en vroeg wat hij dan zou leren. Akio zocht iemand om op te leiden tot een pokémon trainer. Er ontvlamde een gigantisch vuur in Zinans hart. Pokémon! Iets wat hier in het weeshuis altijd zo ver weg had geleken, lag nu in zijn hand bereik. Zinan overtuigde de man om hem mee te nemen, Akio was wel gecharmeerd van zijn hartstocht en goede praatjes.

Het tweetal stapte in een dure, zwarte auto en vertrok. Ze reden naar Celadon City en parkeerden de auto onder een duur appartementencomplex. Zinan was zwaar onder de indruk, maar wist het goed te verbergen. De jongen wilde niet laten blijken dat hij zo overdonderd was. Hij en Akio namen de lift naar de 22e verdieping, waarna de man Zinan rondleidde in zijn appartement. Hij wees Zinan zijn kamer en meldde dat hun training morgen zou beginnen. Toen de jongen eenmaal alleen was liet hij zich even gaan. Hij stuiterde door de kamer; hij werd een pokémon trainer! Daarna snuffelde hij de hele kamer door, probeerde de flatscreen tv uit en experimenteerde met zijn verstelbare bed. Zinan pakte zijn schamele bezittingen uit en ging toen slapen, vol verwachtingen over de volgende dag.

Die ochtend vloog Zinans deur om 7 uur open, waarna Akio bars zei dat hij op moest staan. Geeuwend deed de jongen wat hem bevolen werd en al gauw stond hij aangekleed in de huiskamer. Akio gebaarde naar de bank, waar Zinan plaatst nam, en keek hem indringend aan. “Zinan, wat weet jij over pokémon?” De jongen knipperde verbaasd met zijn ogen en voelde dat het bloed naar zijn wangen kroop. “Niets, meneer,” stamelde hij. Akio knikte alleen, zichtbaar tevreden. Toen begon Zinans opleiding. Akio vertelde hem alles over de soorten pokémon in Kanto en daarbuiten, de verschillende types, aanvallen, sterktes en zwakheden. Ook leerde hij hem over het gebruik van pokémon in het dagelijks leven en wat ze allemaal zouden kunnen bereiken door middel van pokémon. Zinan luisterde geïntrigeerd, zoog alle informatie op als een spons.

Het duurde een jaar voordat Zinan voor het eerst echt in contact kwam met pokémon. Akio nam hem mee naar wedstrijden en fokkerijen en liet hem alles opdreunen wat hij over de pokémon die hij zag wist. Een hoogtepunt in zijn leven was toen ze naar een Persian Breeder gingen. De hokken waren klein, vol en donker geweest, maar dat had Zinan niet gestoord. Soms kon het nu eenmaal niet anders. Daar kreeg hij van Akio zijn eerste pokémon, een Meowth die hij Calliope noemde, naar één van de muzen van de Griekse oudheid. Toen begon het zware deel van zijn opleiding.

Het eerste half jaar vochten ze enkel tegen bomen, stenen en zichzelf. Calliope’s aanvallen werden geperfectioneerd, terwijl ze tegelijkertijd steeds nieuwe moest leren. Toen de Meowth na vier maanden evolueerde werd hun training alleen maar zwaarder. Soms zat Zinan er helemaal doorheen, vervloekte hij Akio en zijn barbaarse trainingsmethode, maar de volgende dag stond hij gewoon weer om 7 uur op en trainde hij verder. Zinan en Calliope bouwden een goede band op, voelden elkaar perfect aan. Na het eerste half jaar begonnen ze trainers uit te dagen. Velen versloegen ze met gemak, dus stelde Akio hun aan steeds sterkere tegenstanders voor. Wrede mannen en vrouwen die hun pokémon tot de dood zouden laten vechten als het moest. Zinan werd er hard van, maar niet wreed. Hij zou Calliope nooit iets ernstigs laten overkomen.

Hij leefde 4 jaar bij Akio. In die tijd was hij van een stille wees veranderd in een elegante jongen met stijl en charme. Overal waar hij ging benijdden mensen hem om zijn kleding, geld en prachtige Persian. Het was zo’n dag, ze liepen door het centrum van Celadon City en lieten zich de bewonderende blikken en geluiden welgevallen, toen Akio plotseling tegen hem zei: “Het wordt tijd dat je mijn werkgever gaat ontmoeten.” Zinan was stom verbaasd geweest, Akio had hem nooit echt verteld wat hij deed en voor wie hij werkte, maar hij verborg zijn verbazing en antwoordde dat het een eer zou zijn. Die middag reden ze naar Vermillion City. Ze reden over een lange, brede weg die eindigde bij een gigantisch, glazen gebouw. Zinan merkte meteen op dat er overal camera’s hingen en er bovendien veel bewaking was. Toen hij Akio hiernaar vroeg, lachte de man. “Belangrijke mensen zijn nu eenmaal veel bescherming nodig,” had hij raadselachtig gezegd.

Akio werd meteen herkend, maar ze waren achterdochtig omdat Zinan erbij was. Het duurde wel een paar minuten tot Akio ze had duidelijk gemaakt dat ze een afspraak hadden en Zinan niks zou uitspoken. Ze reden verder, parkeerden en stapten uit. De jongen was niet snel meer onder de indruk, maar het glazen gebouw met al zijn camera’s en bewaking waren toch behoorlijk indrukwekkend. Hij vroeg zich af wie dit allemaal nodig was en dit überhaupt kon betalen. Akio voerde hem door het lichte gebouw, duwde hem de lift in en drukte op het knopje van de bovenste etage. Ze wachten en ondertussen voelde Zinan dat hij zenuwachtig werd. Hij was bijna nooit zenuwachtig. De lift stopte en ze betraden een ruime hal waarin twee glimmende deuren prominent aanwezig waren. Akio gebaarde dat hij moest wachten en  ging het kantoor binnen. Zinan wachtte en streek met één vinger over de pokéball van Calliope. Hij wilde dat ze naast hem stond.

Al gauw kwam Akio terug en wenkte hem. Zinan hief zijn hoofd en stapte over de drempel. Het kantoor was licht door de enorme ramen, maar de man achter het bureau was gehuld in schaduwen. “Zinan, welkom,” sprak hij, maar de jongen kon niet opmaken of de toon nou echt vriendelijk was. Akio gaf hem een duw in zijn rug, dus liep Zinan wat verder naar voren. “Ik heb van Akio gehoord dat je een aardig goede trainer bent,” zei de man opmerkzaam. Zinan keek hem onbewogen aan en antwoordde: “Ja meneer.” Hij hoorde een lachje. “Nou Zinan, mannen zoals jij kunnen we altijd gebruiken. Heb je misschien interesse om je aan te sluiten bij Team Rocket?” De vraag bleef trillend in de lucht hangen. Zinan voelde zijn keel droog worden. Dit was zo’n typisch verzoek dat eigenlijk niet kon worden geweigerd. Waar had Akio hem ingesleept?!

“Team Rocket, meneer?” sprak Zinan onwetend om tijd te winnen. De schaduw maakte een afkeurend geluidje. “Akio, heb je hem helemaal niks over ons verteld?” Akio schuifelde hoorbaar met zijn voeten. “Nee meneer, ik dacht dat u het hem liever zelf zou willen vertellen..” Akio liet zijn stem wegsterven. De schaduw zuchtte en begon toen met praten. Hij vertelde wat Team Rocket was, waar ze voor stonden en wat ze deden. Langzaam begon Zinan het te begrijpen. Team Rocket dacht precies zo over pokémon en de wereld als hij! Daarom had Akio hem hierheen gebracht! Aan het eind van het verhaal stond er een scheef glimlachje op Zinan’s gezicht. “Meneer, het zou me een eer zijn,” zei hij plechtig. “Welkom bij Team Rocket, Zinan,” zei de stem terug, waarna er een stilte viel. Zinan voelde dat Akio hem aan zijn mouw trok, dus draaide hij zich om en liep hij het kantoor uit.

Hij en Akio reden terug naar Celadon City, alleen maar om Zinans spullen te halen. Daarna reden ze weer terug naar het gebouw in Vermillion City. Zinan kreeg een pasje om binnen te komen, een lijst met huisregels en etenstijden en de sleutel van zijn eigen appartementje. Zinan nam afscheid van Akio en settelde zich toen in zijn nieuwe kamer. Hij haalde Calliope uit haar pokéball en vertelde haar alles wat er was gebeurt. Dit was het begin van hun nieuwe leven!

Like's:

• Calliope
  
• Nieuwe kleding kopen
  
• Zijn  ideeën tentoonspreiden
  

Dislike's:

• Bekrompen mensen (in zijn ogen bekrompen)
  
• Vuile kleding (of vuil in het algemeen)
  
• Mensen die hem tegen spreken.
  

En verder..: In de tijd dat hij bij Akio woont heeft hij de gewoonte ontwikkeld om enkel witte kleding en schoenen te dragen. Je zult hem nooit in een andere kleur zien.

Sorry Car, maar hier ben ik dan!

Allereerst moet ik zeggen dat ik de inhoud van je KK erg leuk vind =3 Bij je uiterlijk staat alleen dat hij gracieus is gebouwd, maar dat hij door zijn lengte slungelig over kan komen. Ik heb het gevoel dat die combi niet helemaal klopt, maar dat kan aan mij liggen =')

Citaat :

Zinan is vrij introvert als het over zichzelf gaat

Deze zin loopt een beetje raarXD Volgens mij moet het 'hemzelf" zijn.

Citaat :

bestaan uit vele lappen stof en een bleke baby

"bestaande uit"

Citaat :

Het tweetal stapte in een dure, zwarte auto en vertrokken

"vertrok"

Citaat :

duur appartementen complex

"appartementencomplex"

Citaat :

barbaarse trainingsmethode. Maar de volgende

"trainingsmethode, maar de"

Citaat :

Overal waar hij ging benijdden mensen hem om zijn kleding, geld en prachtig Persian.

"beneden mensen hem" "prachtige Persian"

Citaat :

Het word tijd dat je mijn werkgever gaat ontmoeten.

"wordT"

Citaat :

voor wie hij werkte. Maar hij verborg zijn

"werkte, maar hij"

Citaat :

bewaking ware toch behoorlijk indrukwekkend

"waren"

Citaat :

Nee meneer, ik dacht dat u het liever zou willen vertellen..

"dat u het liever zelf zou willen"

Citaat :

Akio en settelde toen in zijn nieuwe kamer

"settelde zich toen"

Over het tentoonspreiden heb ik ook mijn twijfels, volgens mij is het tentoon stellen of verspreiden namelijk Verder is je KK goed =3 Als je dit even aan zou willen passen is hij goedgekeurd!

Aangepast! Met gracieus bedoel ik lang en slank, maar dan kan je best slungelig overkomen (: Verder is het wel benijdden, niet beneden. Tentoonspreiden is ook een goed woord.