Wat had ze het toch weer goed voor mekaar. Ze was de eerste (en enige) Commander van Team Rocket en mocht nu ook nog eens twee Grunts aan het werk zetten. Daarbij zat ze ook nog eens op "haar eigen" troon. Night had natuurlijk de enige troon in het hele gebouw in bezit om zelf op te zitten, maar Destiny had nog een andere stoel met hoge leuning weten te vinden en had die nu geconfisqueerd. Als een ware koningin zat ze op deze stoel, op het podium, in één van de auditoria die zich in het grote gebouw van Team Rocket bevond. Ze drukte op een knopje en er verscheen direct een vrouw. 'Laat Zinan en Hiro hierheen komen,' beval Destiny op strenge toon. 'Ja mevrouw,' sprak de vrouw met een buiging en ze verdween zonder verder te protesteren. Destiny grijnsde. Wat was het toch heerlijk om een hoge positie te hebben. Niet zo hoog als Night natuurlijk, maar het kwam al aardig in de buurt. Nog geen minuut later hoorde ze een mededeling door het gebouw galmen. 'Zinan en Hiro dienen zich onmiddellijk te melden in auditorium nummer 5c.' Ze grijnsde. Mooi, dan kon het niet lang meer duren voordat de twee hier waren. Eigenlijk zat ze niet zo heel lekker op deze stoel. Misschien was een andere houding beter. Ze draaide een kwartslag, sloeg haar benen over de armleuning en zakte wat onderuit. Haar rug leunde tegen de andere armleuning aan. Ja, dit was veel beter. Met haar lange vingers streelde ze de Dratini die nu op haar buik lag. Ze had de pokémon een paar dagen geleden gekregen van Night als felicitatie voor haar promotie. Ze was er in ieder geval erg blij mee, want nu had ze al twee draakpokémon in haar bezit. Even verdween haar grijns. Ze miste haar eigen pokémon, maar helaas, die moesten in Hoenn blijven. Het was wel jammer dat Dratini en zijn evoluties te enige, echte draakpokémon waren in Kanto. Het geluid van een open glijdende schuifdeur leidde haar af. Ah, blijkbaar waren haar twee "slaven" gearriveerd. Snel ging ze weer normaal in haar stoel zitten. Nou ja, normaal. Niet ieder mens zat in haar stoel alsof het een troon was en zij de koningin. Dratini lag opgekruld op haar schoot en viel rustig in slaap terwijl de twee Grunts naderden.

OOC: Zinan en Hiro, hier! (A)

+2

‘Zinan en Hiro dienen zich onmiddelijk te melden in auditorium nummer 5c,’ galmde er door het hoofdkwartier van Team Rocket. Hiro. Dat was hij.
Hiro keek om zich heen door zijn kamer, om te zien waar het geluid nou precies vandaan was gekomen. Het beviel hem niet erg dat ze op zo’n manier werden opgeroepen voor een opdracht. Wat voornamelijk kwam door het feit dat hij gehoopt had dat ze überhaupt geen opdrachten zouden hoeven uitvoeren.
Hoe dan ook; hij had weinig andere keuze dan naar de mensen te luisteren die hier een hogere positie bekleedden dan hij, anders stond hij zo weer op straat... zonder slaapplaats. Misschien ook wel zonder leven. Hij had eigenlijk geen idee wat er met de grunts die niet wilden luisteren. Liquidatie leek hem wat ver gaan, maar ja... daar kon de top wel eens heel anders over denken. Per slot van rekening was alles wat er hier binnen de muren van het hoofdkwartier gebeurde strikt geheim.

Hiro verliet zijn kamer, zich afvragend wie de andere persoon zou zijn die naar auditorium nummer 5c moest komen. Ondertussen gooide hij zijn enige gevulde pokéball af en toe omhoog in de lucht. Hij stond nooit stil bij de vraag of een pokémon in zo’n bal daar iets van merkte.
Hij kwam tegelijk met de andere grunt aan bij het auditorium. Uiterlijk waren ze in ieder geval in elk opzicht anders: hij had zwart haar, de onbekende juist wit; hij droeg slordige, ongewassen kleding, de ander was akelig net; hij was niet al te lang, zijn collega juist weer wel.
Hiro knikte de vreemdeling kort toe, voordat hij het auditorium binnen liep.

Daarbinnen wachtte een nog jonge vrouw. Hoewel haar gothic-achtige uitstraling het eerste was dat opviel, vroeg Hiro zich meteen de seconde daarna al af hoe hij haar uit de weg zou kunnen ruimen. Per slot van rekening had hij liever háár baan dan de baan die hij nu had en het was een mooie opstap richting de volledige controle over Team Rocket.
Helaas leek elk plan dat in zijn niet al te creatieve brein opborrelde veel te veel moeite. Hij werd liever slapend rijk. Daarom keek hij ook niet al te blij, toen hij een paar meter voor de troon van de commander tot stilstand kwam en naar haar opkeek.

+2

Een ruime, moderne kamer. Voor de ramen hingen witte, smetteloze vitrages waar het zonlicht doorheen viel en in banen door de kamer viel. Er stond een tweepersoonsbed met de korte kant tegen de muur geschoven. Een bleke jongen lag op het bed, hoewel hij haast niet opviel met zijn witte kleding en witte haren tegen het witte beddengoed. Zijn donkere ogen waren op het eveneens witte plafon gericht, zijn hoofd was aangenaam leeg. Afwezig streelde Zinan met zijn hand, gehuld in een witte handschoen, over de kop van een Persian die opgerold op het bed lag. Calliope spinde tevreden en Zinan glimlachte. Het was toch fantastisch hoe een Persian ter grootte van een poema kon spinnen als een tevreden huiskat? "Zinan en Hiro dienen zich onmiddellijk te melden in auditorium nummer 5c," galmde er plotseling door de kamer. Zinan fronste. Hij werd wel vaker omgeroepen, daar niet van, maar de locatie verbaasde hem. Meestal werd hij op een kantoor of trainingszaal ontboden, maar het auditorium? De jongen zuchtte, schoof zijn benen van het bed af en kwam overeind. "Kom Calliope," zei hij, terwijl hij de Persian tegen haar schouder tikte. De Persian geeuwde uitgebreid, waarbij haar scherpe tanden zichtbaar werden, en kwam loom overeind. Zinan opende zijn deur en verliet zijn kamer, Calliope volgde hem op de voet.

Het was een eindje lopen naar auditorium 5c vanaf zijn kamer. Op zijn gemak struinde hij door de brede gangen. Het gebouw was hem vertrouwd geworden in de weken dat hij hier nu woonde. Hoe lang was het geleden dat Akio hem hier af had gezet? Vier, vijf weken? In die tijd hadden hij en Calliope veel trainingen ondergaan en tot zijn genoegen lag hij zelfs een eind voor op de meeste Grunts die nog maar net in het gebouw waren komen wonen. Zinan schikte zijn witte blouse en trok zijn witte handschoenen nog wat strakker. Hij zorgde er altijd voor om goed voor de dag te komen, het was iets wat hij van Akio had geleerd. Hij arriveerde bij het auditorium, maar hij was niet alleen. Een kleine jongeman met een ingevallen gezicht en een zwart baardje kwam van de andere kant aangelopen. Zinan keek de jongeman met een afgemeten gezicht aan. Dit moest Hiro zijn. Het leek wel zijn uiterlijke tegenpool. Hiro knikte hem toe, dus knikte Zinan terug, hoewel hij er zoveel mogelijk minachting in probeerde te leggen.

Ze betraden het auditorium en Zinan zag meteen de jongen vrouw die zich op het podium gepositioneerd had. Terwijl hij de trappen afdaalde bestudeerde hij haar. Haar houding was fier, verheven. Het was duidelijk dat ze een hoge functie bekleedde en daar erg mee in haar nopjes was. Haar kleding was alternatief, Zinan had nooit de moeite genomen om alle subgroepen en hun bijzonderheden uit zijn hoofd te leren. Dit kon duidden op problemen in haar jeugd of op een bijzonder slechte kledingsmaak. Hij bereikte het einde van de trappen en naderde de vrouw. Hij en Hiro hielde een paar meter voor het podium halt en moesten opkijken naar de jongedame. Dat beviel Zinan niet, hij was liever op de trappen blijven staan. De afstand die hij daardoor creëerde was echter te groot, dus was hij gedwongen om naar deze onbekende op te kijken. Zinan strekte de vingers van zijn linkerhand en voelde meteen Calioppe die haar kop tegen zijn vingertoppen aandrukte. Wat zou deze vrouw van hun willen?

+2

¨Rustig wachtte Destiny op haar troon. Haar ogen waren gericht op de twee grunts die door de deur naar binnen waren gekomen en nu de trappen afdaalden. Ze had geen twee betere tegenpolen kunnen uitkiezen; als het om kleding en uiterlijk ging dan. De één was verzorgd en volledig in het wit gekleed, iets wat Destiny enorm de neiging gaf om een pot verf over de jongen heen te gooien, en de ander was een stuk slordiger en in het zwart. Ach, wat maakte het ook uit hoe ze er uit zagen? Als ze het klusje dat zij voor hen had maar uit konden voeren. Zo niet, dan zou het gauw gedaan zijn met hun carrière en zou zij twee nieuwe slachtoffers kiezen. Ze grijnsde een duivelse grijns terwijl de twee jonge mannen een paar meter voor haar bleven staan. Ze moesten tegen haar op kijken, omdat zij op een podium, op een troon zat. Dit alles deed haar veel plezier. ‘Welkom Zinan en Hiro,’ sprak ze terwijl ze op beide grunts neer keek. ‘Ik ben Destiny, jullie Commander en heb jullie hierheen laten komen omdat ik een opdracht voor jullie heb.’ Ze liet haar achternaam expres buiten beschouwing. Dat was namelijk beter voor als de twee gepakt zouden worden. Destiny zou voor hen net zo goed een codenaam kunnen zijn, zoals Night, en zonder achternaam was ze moeilijker te traceren.

Ze glimlachte even. ‘Zoals jullie vast wel weten is Team Rocket bezig met een geheime operatie. Deze operatie bestaat uit verschillende, kleine onderdelen en één van die onderdelen gaan jullie uitvoeren.’ Tijdens het praten streelde ze haar Dratini over zijn lichaampje. ‘Jullie opdracht is simpel: steel de aanwezige evolutiestenen uit het pokémoncentre hier in Vermillion. Het maakt me niet uit hoe jullie het doen, zolang het maar gebeurd. Zorg er wel voor dat jullie zo min mogelijk de aandacht op jezelf of de organisatie richtten. Ik neem aan dat ik jullie het belang daarvan niet hoef uit te leggen?’ Ze keek met opgetrokken wenkbrauw naar de twee mannen. ‘Goed, als jullie verder geen vragen hebben, dan kunnen jullie gaan.’ Ze gebaarde naar de deur en ging toen verder met het aaien van Dratini.

OOC: Natuurlijk mogen jullie nog vragen stellen, maar daarna kan dit topic (zodra er is gepunterd) dicht.

+2

De vrouw keek op hem neer met haar donkere ogen. Er stond duivels plezier in te lezen. "Welkom Zinan en Hiro. Ik ben Destiny, jullie Commander en heb jullie hierheen laten komen omdat ik een opdracht voor jullie heb." Zinan trok zijn wenkbrauw op. Was dít de nieuwe Commander? Hij had de geruchten gehoord. Geruchten dat Night voor het eerst sinds lange tijd een Commander had aangesteld. Wat er met de oude was gebeurt wist niemand. Hij had het moeten weten zodra hij het auditorium binnen was gelopen. Haar zelfgenoegzaam houding had niet gepast bij een tussenpersoon of trainer. Nee, ze had een bijzondere positie verworven en dat wist ze. Zinan vroeg zich af hoe ze hem had weten te bemachtigen. Zijn donkere oog viel op de Dratini op haar schoot. Dratini waren zeldzame pokémon. Had ze hem gevangen of gekregen? Gestolen was natuurlijk ook een optie. De vrouw, Destiny, ging verder met praten. "Zoals jullie vast wel weten is Team Rocket bezig met een geheime operatie. Deze operatie bestaat uit verschillende, kleine onderdelen en één van die onderdelen gaan jullie uitvoeren." Zinan betrapte zichzelf op een klein glimlachje. Eindelijk. Hij was hier nu een week of twee en na zijn eerste week had hij zich al afgevraagd wanneer ze hem eindelijk eens in zouden zetten.

"Jullie opdracht is simpel: steel de aanwezige evolutiestenen uit het pokémoncentre hier in Vermillion. Het maakt me niet uit hoe jullie het doen, zolang het maar gebeurd. Zorg er wel voor dat jullie zo min mogelijk de aandacht op jezelf of de organisatie richtten. Ik neem aan dat ik jullie het belang daarvan niet hoef uit te leggen?" Hij wierp de vrouw even een geringschattende blik toe. Kom nou, wat dacht ze dat hij was? Een amateur? Vanuit zijn ooghoeken keek hij even naar Hiro. Okee, hij was een amateur. Maar Zinan wist meer over Team Rocket en hun geheime operatie dan een Grunt zou moeten weten. Dat dankzij zijn charme en het heerlijke cliché van vrouwelijke assistentes. Hij bracht zichzelf terug naar het heden en keek op naar de vrouw. "Goed, als jullie verder geen vragen hebben, dan kunnen jullie gaan." Zinan knikte en draaide zich abrupt om. Hij beklom de trappen in alle rust, op de voet gevolgd door Calliope. Eenmaal buiten het auditorium wachtte hij tot Hiro naar buiten kwam. "Hiro," zei hij zakelijk, terwijl hij hem wenkte. Hij liep naar de dichtstbijzijnde matglazen deur en hield deze uitnodigend open. De deur leidde naar een ruime conference zaal. "Een kort moment van je tijd, alstublieft," zei hij vriendelijk doch formeel, om het verschil tussen hun nog eens aan te duiden. Hij glimlachte meesmuilend. Hij had al een volledig plan uitgedacht, Hiro zou geen keus hebben. Hij zou zich aan dat plan houden, tenzij hij natuurlijk een beter plan had.

+2

De vrouw keek naar de twee jongens en verwelkomde hen met haar van zelfgenoegzaamheid doordrenkte stem: ‘Welkom Zinan en Hiro.’ De woorden die daarna volgden, hoorde Hiro niet, want zijn gedachten bleven hangen bij de volgorde waarin de commander hun namen zei. Waarom werd die andere jongen eerst genoemd? Was hij soms belangrijker?
Pas toen het woord “opdracht” viel, was Hiro weer bij de les. Een opdracht betekende werk. Werk betekende geld. Geld betekende Game Corner en Game Corner betekende een nieuwe pokémon! Alas, als je won tenminste. Hiro had nog niet bijster veel geluk gehad met zijn gegok, maar ooit zou hij zijn miserabele fortuin verdubbelen met die verslavende spelletjes!

Er volgde een uitleg over de opdracht. Hiro deed zijn best om zijn gedachten erbij te houden, maar concentratie was nooit zijn sterkste punt geweest. Desondanks wist hij de kernwoorden uit het relaas te vissen en kreeg hij een redelijk idee van wat ze moesten doen. Mocht hem iets toch niet duidelijk zijn, dan zou dat vers uit de wastobbe gekomen joch hier naast hem vast wel wat meer willen vertellen.
De vrouw waarvan Hiro de naam niet had meegekregen gebaarde dat ze mochten gaan – mits ze geen vragen hadden – en dat was dan ook wat de twee jongens deden. Zinan een seconde eerder dan Hiro.

Hiro kwam dan ook een seconde later boven aan de trap en werd meteen door Zinan benaderd. ‘Hiro,’ zei de witte jongen op een zakelijke toon. Hiro had zijn vader wel eens zo horen praten, maar alleen als het om geldzaken ging. Een goed teken natuurlijk, want geld was nou net iets waar Hiro behoefte aan had.
Zinan liep naar een deur en hield deze open, alsof ze zakenpartners waren of zoiets. Het zakelijke, afstandelijke en nette werd nog eens benadrukt toen de jongen zei: ‘een kort moment van je tijd, alstublieft.’
Hiro was volwassen genoeg om niet te gaan stralen bij het woordje “u”, maar toch vond hij het vreemd om zo te worden aangesproken. Over het algemeen was hij gewoon je. En bovendien kon niemand het ooit wat schelen als ze wat van zijn tijd afnamen. Niet dat Hiro er ooit over nagedacht had dat zijn tijd een bepaalde grens had... hij was niet bepaald filosofisch ingesteld. Sterker nog: hij wist niet eens wat filosofie inhield. In zijn wereld bestonden er immers geen liedjes zoals Hakuna Mattata, die kinderen laten nadenken over onbekende woorden.

En omdat Hiro niet van filosofie gehoord had. En omdat het nog niet tot hem doorgedrongen was waarom Zinan hem zou willen spreken. En omdat zijn woordenschat niet al te breed was, liep Hiro de zaal in en zei simpelweg: ‘Ja?’
+3

Zinan keek de kleine, zwartharige jongen minachtend aan. Zoals hij daar stond! Het was duidelijk dat Hiro niet erg snel van begrip was. Waarom hadden ze dan hun tweeën aangesteld voor deze klus? Zinan beschikte over de beauty en de brains, dus was had Hiro dan? Bijster sterk zag hij er niet uit, meer alsof hij gewend was om in de goot te slapen. Een valse glimlach kroop over Zinans gezicht, terwijl zijn 'partner in crime' de vergaderzaal betrad. Dat moest het zijn, Hiro was geschikt voor het vuile werk. De lange, slanke jongen wachtte even tot Calliope langs hem was gelopen, stapte toen ook de ruimte binnen en trok de deur achter zich dicht. "Ja?" vroeg Hiro. Zinan streek zijn smetteloze witte overhemd glad, terwijl hij zijn ergernis over de desinteresse van jongeman probeerde te negeren. "We hebben een opdracht gekregen," begon hij koeltjes, waarna hij opkeek en Hiro met zijn kille, grijze ogen aankeek. "Was je soms van plan om halsoverkop naar het Pokémoncenter te rennen?" Zinan trok zijn linkerwenkbrauw op en nam even de tijd om Hiro minachtend aan te kijken. Toen begon hij langzaam heen en weer te lopen door de kamer. "De evolutiestenen kunnen in de opslagkamer van het center liggen, maar er bestaat ook een kans dat ze op een kantoor liggen. Hoogstwaarschijnlijk liggen ze in een gesloten kistje of kluis. We zijn een plan nodig waarbij we genoeg tijd hebben om naar de stenen te zoeken. Gelukkig voor jou heb ik er al één bedacht." Zinan glimlachte schuin, maar er lach geen vriendelijkheid in de lach. Hij was kil, minachtend. Calliope zat naast de deur en volgde haar trainer met haar felle ogen. Zij wist hoe hij was, maar dat zat haar niet dwars. Ze pasten goed bij elkaar.

"Zo gaan we het doen: Ik zorg samen met Calliope voor een afleiding. We doen het 's avonds, dan is er maar één zuster aanwezig. Ik houd haar en haar Chansey bezig, zodat jij achterom in kan breken. Als ik het goed heb is er een achterdeur die pas 's nachts op slot en alarm word gezet. Vanuit daar moet je gemakkelijk de voorraadkamer en het kantoor kunnen doorzoeken." Zinan hield halt en steunde met zijn handen op de grote, ovalen tafel. Zijn oog viel op een glas en een kan water. Hij schonk wat water in het glas en liet het ronddraaien in zijn glas. "We opereren morgenavond, om 9 uur moet het rustig genoeg zijn." De jongeman keek met een schuin oog naar Hiro. "Zijn er nog vragen?" vroeg hij met een stem waarin enig vermaak doorklonk. Hij zou zich doodlachen als Hiro dit simpele verhaal alsnog niet begrepen had.

OOC: Had helemaal niet gezien dat je al weer gepost had! Je mag Hiro weg laten gaan, als hij geen vragen heeft

+2

Het was Hiro duidelijk dat hij hier met een heel ander persoon te maken had dan zichzelf. Zinan praatte netjes, dacht na voordat hij iets deed en nam meteen de leiding. Hiro luisterde naar de woorden van Zinan die nu eens minachtend, dan weer zo afstandelijk en koel als de maan klonken.
Zinan legde uit wat het plan was, maar Hiro – met zijn beperkte concentratievermogen – had moeite hem te volgen. Wat hij wel begreep, was dat Zinan in de korte tijd nadat ze de opdracht hadden gekregen, al goed had nagedacht en al precies wist wat hij wilde gaan doen. Hiro moest bekennen dat hij niet eens had geweten dat er evolutiestenen in het pokécenter lagen, noch dat ’s avonds minder zusters aanwezig waren dan overdag. Dat waren details die hem altijd ontgingen. Ergens ergerde hem dat verschrikkelijk, maar aan de andere kant; waarom niet Zinan het denkwerk laten doen? Als hij zijn geld maar kreeg en ook wat eer voor zijn harde werk, dan vond hij het wel best.

Zwijgend keek Hiro toe hoe Zinan rondliep en zichzelf wat water inschonk. Plotseling keek Zinan hem aan en vroeg of hij nog vragen had. Hiro deed zijn best om niet op te schrikken en er net zo zelfverzekerd en slim uit te zien als Zinan. Hoewel hij al niet meer zeker wist wat nou de volledige strekking van het plan was, knikte hij om Zinan’s vraag te beantwoorden. Het had niet heel moeilijk geklonken. Gewoon naar wat stenen zoeken in het pokécenter en ze meenemen. Was het zoveel anders dan het stelen van een pokémonei?
‘Het is helemaal duidelijk,’ antwoordde Hiro en voegde daar op een zo zakelijk mogelijke toon aan toe (zijn vader imiterend): ‘Als je me nu wilt excuseren? Ik was nog met belangrijke dingen bezig in mijn kamer. Ik zie je morgenavond.’ Zonder op een reactie te wachten liep Hiro weg om zijn “belangrijke dingen” te hervatten. Uitrusten was immers één van zijn prioriteiten.

+1