De wind trok aan haar lange, blauwe haren, terwijl het haar terug probeerde te duwen in de richtig waar ze vandaan kwam. Kasumi moest flink trappen, ze had niet verwacht dat het zo hard zou waaien vandaag! Shui zat ontspannen in het mandje dat aan haar stuur hing, zijn ogen gleden nieuwsgierig over de veranderende omgeven. Ze waren net vijf minuutjes de stad uit en ze was nu al helemaal gesloopt. Die stomme wind ook! Ze trapte nog een kwartier stevig door en toen kwam ze eindelijk aan op haar bestemming; Mount Moon! Niet dat ze de berg in zou gaan, ooooh nee. Ze wilde met Shui trainen voor de Cerulean Contest en eigenlijk hoopte ze nog een nieuwe pokémon te vangen. Shui zou nu al het werk moeten doen tijdens de contest, dat moest de volgende keer anders. Met een zware ademhaling legde Kasumi haar fiets in het gras en ging ze ernaast liggen. Shui was ondertussen uit het mandje gerold en keek haar vragend aan. Ze zou toch gaan trainen? Kasumi wuifde even met haar hand. "Even uitrusten hoor," pufte ze. Shui draaide met zijn ogen en ging met een plof naast haar zitten. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Ongeduld. Híj had niet hoeven trappen! Ze streek haar witte zomerjurkje glad en keek even naar haar vrijwel platte lichaam. Ze was nu 13 jaar oud, maar ze zag er nog altijd uit alsof ze 11 was. De meeste mensen schatten haar dan ook veel jonger dan ze was. Niet dat het haar veel uitmaakte. Geestelijk was ze ook nog niet volwassen, dus dan was het toch fijn dat je lichaam daaraan synchroon liep? Terwijl ze in het gras lag en de voorbij drijvende wolken bestudeerde dacht ze na over de contest. De eerste ronde was een solo performance, dus ze moest alles uit de kast trekken om Shui zo mooi mogelijk te laten zijn. De Squirtle kende nog maar vier aanvallen : Tackle, Tail Whip, Bubble en Withdraw. Ze had al een Bubble-Withdraw combinatie weten te bedenken. Wat zou er gebeuren als ze Bubble en Tail Whip zou combineren? Zelfs de lichtste beweging kon een waterbel kapot maken, dus ook een zwakke aanval als Tail Whip.

Kasumi kwam overeind uit haar liggende houding en sprong overeind. Genoeg nagedacht, tijd voor actie. "Okee Shui, laten we beginnen." De Squirtle knikte enthousiast en liep een eindje van haar verdaan. "Doe eerst de Bubble Spin," zei ze vastberaden. Omdat ze het stom vond om 'doe de Bubble-Withdraw-combinatie' te roepen, had ze een naam voor de combinatie bedacht. De Bubble Spin. Shui trok zich terug in zijn schild en schoot zijn Bubble uit het gat voor zijn hoofd. Door de schuine hoek waaronder hij dit deed begon het schild als een razende rond te draaien, terwijl de bubbels om hem heen schoten. Kasumi dacht even na en riep toen: "Shui, stop je Bubble en steek je staart naar buiten!" Als de Squirtle het al een raar commando vond liet hij dit niet blijken. Hij deed de handelingen vrijwel gelijktijdig. Het schild bleef ronddraaien en Shui's staart sloeg een heleboel bubbels die nog vlakbij hem waren kapot. "En stop!" riep Kasumi. Shui schoot zijn ledematen naar buiten en stopte abrupt. En daar stond haar prachtige Squirtle, zijn armen in de lucht gestoken omringt door bubbels en glitters. Kasumi begon spontaan te klappen. "Fantastisch Shui!" riep ze uit, terwijl ze naar de Squirtle toe rende en hem omhelsde. "Zo maken we echt een kans!" zei ze enthousiast. "Squir!" bevestigde Shui vastberaden, terwijl hij zijn vuist balde. Kasumi schoot in de lach, maar hoorde plotseling een vreemd geluidje.

"Pieeee."

Verbaasd keek Kasumi om zich heen. "Hoorde je dat?" vroeg ze aan Shui, die zijn schouders ophaalde. Had ze het zich verbeeld?

"Piee..."

"Ik hoorde het weer!" zei Kasumi, terwijl ze overeind sprong. Ze keek wild om zich heen, tot haar oog op een kleine, groene pokémon viel. Hij keek hun gebiologeerd aan, zijn ogen glinsterden. "Wat is dat?" vroeg Kasumi zich hardop af, terwijl ze voorzichtig naar haar fiets liep en haar Pokedex uit haar tas haalde. "Caterpie," vertelde het apparaatje haar. "De worm Pokémon. Zijn voeten hebben zuignapjes waardoor hij zelfs verticaal bomen kan beklimmen. Wanneer hij bedreigd word door één van zijn vele natuurlijke vijanden kan hij een vreselijke stank verspreiden via zijn antenne. Zijn eetlust is enorm, hij kan vele malen zijn lichaamsgewicht in bladeren eten. Wanneer hij evolueert bedekt hij zichzelf met een laag zelf gesponnen zijde." Kasumi klapte de Dex weer dicht en keek de Caterpie onderzoekend aan. Eigenlijk was hij wel schattig. Snel klikte ze de Dex weer open. "Evoluties," zei ze ferm tegen het apparaatje. "Caterpie kan tweemaal evolueren. Op level 7 evolueert hij in een Metapod door zichzelf in te spinnen met zijn zijde. Op level 10 breekt de cocon open en evolueert de Caterpie in een Butterfree." Met open mond staarde Kasumi naar het plaatje van de Butterfree. Die was prachtig! Vast besloten keek ze op. Ze zou die Caterpie vangen! "Okee Shui, aan het werk," zei ze, terwijl ze naar de Caterpie wees. "Doe je Tackle!" De Squirtle stormde op de Caterpie af. De BugPokémon probeerde nog weg te krijgen, maar hij was niet snel genoeg. Shui raakte hem vol en lanceerde hem enkele meters. De Caterpie kwam hard neer, maar herstelde zich en spoot een wit goedje op Shui af. "String Shot, melde de Pokedex die Kasumi nog altijd vast had. De zijde plakte Shui's benen aan elkaar, waardoor hij zijn evenwicht verloor. De Squirtle smakte voorover op de grond en gromde boos. "Shui, probeer je Bubble," zei Kasumi wat ongerust. Shui opende zijn bek en.. Een krachtige waterstraal schoot uit zijn mond en raakte de Caterpie frontaal. Dat was geen Bubble! Dat was.. "Watergun," zei de Dex weer. "Dat weet ik ook wel," mopperde Kasumi. "Goed zo Shui!" riep ze vervolgens naar haar Squirtle. Hij gromde wat, want hij lag nog altijd voorover in het gras. haar blik verplaatste zich naar de Caterpie. Die lag op zijn rug in het gras en was aardig toegetakeld. Jeetje, hij moest zeker 7 levels zwakker zijn dan Shui! Snel pakte ze een Pokéball uit
haar tas en gooide deze onderhands naar de Caterpie. De bal klikte open en zoog de Pokémon naar binnen. Zou hij blijven zitten?

De Caterpie probeerde nog even te ontsnappen, maar besloot toen dat hij met Kasumi mee wilde. Hij wilde ook zo mooi glinsteren! De bal stopte met bewegen en het rode lampje doofde. Gefeliciteerd! Je hebt een Caterpie gevangen!

De bal lag stil en het lampje doofde. "Jaaaa!" schreeuwde Kasumi opgewonden, terwijl ze op en neer stuiterde. "Shui, zag je dat? Ik heb een Pokémon gevangen!" De Squirtle stootte een kreun uit, terwijl hij zich half overeind drukte. "O jee, sorry!" riep Kasumi geschrokken. Snel rende ze naar Shui toe en bevrijdde zijn benen van het witte, plakkerige spul. Kasumi veegde haar handen schoon aan het groene gras en liep toen naar de gesloten Pokéball. Trots pakte ze de rood met witte bal op en keek er naar. "Kom er maar uit," fluisterde ze, terwijl ze op het witte knopje drukte. De bal schoot open en de Caterpie kwam tevoorschijn. Kasumi hurkte naast de Pokémon en glimlachte. "Dag jochie," zei ze vriendelijk. De Caterpie zette grote ogen op en keek haar beledigd aan. Verbaasd keek ze van de Caterpie naar Shui, die zijn hoofd schudde. Opeens begreep ze het. "O, je bent een meisje!" riep Kasumi uit. De Caterpie knikte en kroop wat dichterbij. "Piiee." Kasumi keek de Pokémon even bedenkelijk aan. "Je moet natuurlijk ook een naam hebben. Wat vind je van.. Miyu?" De Caterpie leek even na te denken, maar knikte toen. "Mooi! Welkom bij het team, Miyu," glimlachte Kasumi. Wauw, ze had nu al twee pokémon! Wat goed van haar!

+5 voor deze mooie post!

Voor het eerst sins haar heugenis had ze haar haar in een staart. Het was wennen om de wind in haar nek te voelen en ze had het in eerste instantie ook koud gevonden. Maar langzaam was ze eraan gewent, met de warmte van de zon. Rennend ging ze de heuvel op, waar ze beter uitzicht had. Ze zag een omgevallen boom. Daar kon Charmander wel op oefenen. Ze gooide de pokébal naar voor en de rode pokémon kwam er hyper springend uit. Nog voor ze een aanval kon zeggen racede hij al op de boom af en beukte er doorheen. Een goed geslaagde Tackle noemde ze dat. Trots kwam Fallen terug. Syrena lagte en aaide hem over zijn kop. Hij sprong op haar schouder en ze liepen verder. Ze wilde nog verder trainen, ze moest toch beter zijn dan nu wilde ze de eerste gym winnen. Maar nu dacht ze daar nog niet aan. Alleen aan trainen. Terweil ze verder liep zag ze in de verte een meisje met twee andere pokémon. Ze pakte de pokédex erbij, die vertelde dat de blauwe pokémon met het schild een Squirtle was, en de andere een Caterpie. Verlegen kwam ze dichterbij, waar haar duidelijk werd dat het meisje de Caterpie net gevangen had. "Gefeliciteerd met je vangst!' zei ze. Wat was dat nou?! Geen normale hoi ofzow? Nee zei moest weer aankomen met zo'n stom iets. "Eh... Ik ben Syrena" Zei ze toen maar. Verlegen keek ze naar het meisje.

Leuke inhoud, maar er staan een paar schrijffoutjes in en dat is jammer. Je bent bij één woord een letter vergeten en lachen is met ch Een Charmander op je schouder lijkt me trouwens erg zwaar XD +1

Kasumi zat nog altijd op haar hurken bij Miyu, haar prachtige nieuwe aanwinst. Ze moest toegeven dat ze niet erg fan was van bugpokémon, maar Caterpie was nog best wel schattig. Die antenne was best cute, om over haar grote, zwarte ogen nog maar te zwijgen! Kasumi klikte haar pokédex weer open, richtte hem op Miyu en vroeg toen haar aanvallen op. "String Shot, Tackle," sprak het apparaatje. Toen het stil bleef fronste Kasumi. "En verder?" vroeg ze wat sarcastisch. "Caterpie leert op level 15 de aanval Bug Bite," antwoordde de Dex. Level 15?! Dan kon Miyu allang een Butterfree zijn. Kasumi zuchtte even. Juist, String shot en Tackle dus. "Gefeliciteerd met je vangst!" hoorde ze plotseling achter zich. Verschrikt stond Kasumi op en draaide zich om. Voor haar stond een jong meisje met lange, rood haar en een kanten jurkje aan. Kasumi glimlachte breed. "Dankje! Ze is mijn eerste vangst," vertelde het blauwharige meisje trots. Normaal gesproken vond ze het wat eng om met vreemden te praten, maar deze vangst had haar even een ego boost gegeven. "Eh... Ik ben Syrena," sprak het meisje toen. O jee, nu werd het al wat persoonlijker. Kasumi voelde haar wangen wat rood worden. "Ik ben Kasumi en dit zijn Shui en Miyu," antwoordde ze nu wat minder ferm, terwijl ze naar de desbetreffende Pokémon wees. Haar oog viel op de oranje Pokémon die naast Syrena stond. "Oh, je hebt een Charmander!" merkte Kasumi op. Shui had dat natuurlijk allang ontdekt en was naar de Charmander toe gelopen om kennis te maken. Miyu hield zich wat meer op de achtergrond, sterker nog, ze leek zich wel te verschuilen achter Kasumi's enkel! Het meisje zakte door haar knieën. "Je moet niet bang zijn Miyu," sprak ze zachtjes en bemoedigend. "Als je een grote, sterke Pokémon wil worden moet je ook kleine angsten zoals deze overwinnen." Wauw, nu voelde ze zich opeens heel wijs! De Caterpie keek haar even aan met haar grote, zwarte ogen en knikte toen. Vastberaden kroop ze naar de andere twee pokémon toe. Kasumi glimlachte en stond weer op. Nu moest ze natuurlijk wel haar eigen advies opvolgen om het goede voorbeeld te geven. Haar blik dwaalde over Syrena. "Dus, jij bent ook net begonnen? Ben je een Trainer of een Coördinator?" vroeg ze, terwijl ze naar Syrena's schouder staarde. Oogcontact maken was toch wel het lastigste van een gesprek voeren!

OOC: Niet erg veel, sorry! Mag ik je trouwens aanraden om je post in Word te typen, met de spellingscontrole aan? Die haalt fouten zoals 'terweil' er voor je uit. Het is namelijk terwijl.

+2!

Het meisje leek geschrokken van haar plotselinge aankomst. Syrena voelde zichzelf rood worden. "Dankje! Ze is mijn eerste vangst," vertelde het blauwharige meisje trots. Wauw, wanneer zou zij haar eerste vangst krijgen? Eerst zou ze met Fallen nog wat trainen, ook tegen andere pokémon, juist tegen andere pokemon, inplaats van een levenloze boom. "Ik ben Kasumi en dit zijn Shui en Miyu," antwoordde ze nu wat minder ferm, terwijl ze naar de desbetreffende Pokémon wees. Syrena knikte en keek nieuwschierig naar de twee pokémon. "Dit is Fallen," zei ze en ze wees op de charmander. "Oh, je hebt een Charmander!" merkte Kasumi op. De squirtle had Fallen al gezien en was al op fallen afgelopen om kennis te maken. Fallen leek het leuk te vinden en hij was vrolijk aan het 'praten' tegen de pokémon. Syrena keek naar de Caterpie, die wat meer verlegen leek. Kasumi sprak haar moed in en ook Caterpie durfde zich nu bij de pokémon te wagen. "Dus, jij bent ook net begonnen? Ben je een Trainer of een Coördinator?" vroeg ze, terwijl ze naar Syrena's schouder staarde. Syrena knikte. "Ik ben net begonnen ja, ik ben een Trainer en jij?"

Even een tip Syrena; Kopieer niet de volledige zinnen van Kasumi, dat irriteert namelijk enorm. Probeer je eigen zinnen te formuleren, dan is de post ook echt van jou!

Syrena bekeek haar pokémon nieuwsgierig. Kasumi bloosde een beetje, maar voelde zich ook trots. Shui was al veel sterker geworden en hij blonk van gezondheid. De roodharige stelde haar Charmander voor als Fallen. Dat was een leuke naam! Kasumi gaf haar Pokémon, knuffels en andere huisdieren en objecten altijd Japanse namen. Misschien was haar geringe Engelse kennis daar ook een oorzaak van, maar goed. Haar donkere ogen bleven op de drie Pokémon hangen. Shui en Fallen leken het goed te kunnen vinden. Misschien kenden ze elkaar al van professor Oaks lab! Ze wist dat de professor een fokprogramma had opgezet om elke nieuwe trainer de keus te kunnen bieden tussen Charmander, Bulbasaur en Squirtle, dus waarschijnlijk had hij er dan wel meerdere tegelijk. De kans dat Shui en Fallen elkaar al eens eerder hadden gezien was dus wel aanwezig. Ze richtte haar aandacht weer op Syrena en vroeg haar wat voor soort Trainer ze was. Het feit dat Kasumi haar niet recht aan keek leek Syrena niet te storen. Of ze liet in elk geval niet merken dat ze het onplezierig vond. "Ik ben net begonnen ja. Ik ben een Trainer, en jij?" sprak het roodharige meisje.Kasumi verplaatste haar blik even naar haar voeten en toen naar Syrena´s voeten voordat ze zichzelf zo ver kon krijgen om haar blik weer omhoog te richten. `Ik ben een Coòrdinator,` zei ze niet erg luid, maar wel verstaanbaar. Haar blik ging even naar Shui dit duidelijk geen enkel probleem had met het op gang houden van zíjn conversatie. Kasumi haalde even diep adem en zei: "We waren net aan het oefenen voor de Cerulean Contest. Misschien dat je het hebt gezien." Ze glimlachte wat. Ugh, waarom was praten met vreemden toch zo moeilijk? Misschien het feit dat ze constant bang was zichzelf voor gek te zetten. Bij bekenden of vrienden had ze er niet zoveel last van. Kasumi zuchtte zachtjes en haalde een hand door haar blauwe haren. Wauw, wat was ze toch sociaal bekwaam, kuch.

OOC: Pfff, ik kon niet erg veel met je post Julya. Probeer hem wat langer te maken.

+1

Syrena zag dat Kasumi moest blozen toen ze naar haar pokémon keek en richtte snel haar blik naar de grond. Ja, ze was heel goed in contact maken met andere mensen. Fantastisch. Kasumi antwoorde dat zij een Coördinator was. Wauw, dan was zij dus misschien wel aan het trainen voor het komende contest! Meteen daarna zei Kasumi dat ook, wat Syrena deed glimlachen. "Nee, niet gezien, maar ik weet zeker dat het er mooi uitzag." prees ze het blauwharige meisje. "Heb je al aan een gym meegedaan? Als coördinator mag je toch ook de eerste twee gyms uitdagen?" ze vroeg dat laatste omdat ze het niet zeker wist, ze had het van haar moeder gehoord, maar of die nou alles wist... Syrena zocht nog iets om te vragen, ze vond de stilte niet fijn. Zou het aan haar liggen dat Kasumi niet praatte? Niet dat zij zelf veel praatte, maar toch. Kasumi's stilte maakte Syrena onzeker.

OOC: Is dit beter? Sorry voor mijn vorige post...

Dit is stukken beter Julya! OOk goed geschreven Jammer dat het niet veel is, maar dat komt vanzelf! +1!

Syrena glimlachte naar haar. "Nee, niet gezien, maar ik weet zeker dat het er mooi uitzag," zei ze vriendelijk. Kasumi begon nog heviger te blozen. Dacht Syrena nou echt dat ze zo goed was? Ze was immers maar net begonnen! Shui was nu redelijk goed getraind, ze durfde het in elk geval aan om aan de Cerulean Contest mee te doen, maar het feit dat Syrena zo zeker wist dat het mooi was geweest.. Het bracht haar een beetje van haar stuk. Haar gedachten werden onderbroken door het roodharige meisje. "Heb je al aan een gym meegedaan? Als Coördinator mag je toch ook de eerste twee gyms uitdagen?" Verbaasd keek Kasumi op. "O ja?" zei ze verwonderd. Dat had ze nog nooit eerder gehoord! Nu werd het woord 'pokémon' dan ook zorgvuldig vermeden bij hun thuis, maar het verbaasde haar dat haar tante Cynthia het niet had gezegd. De eerste twee Gyms.. De Grondgym werd geleid door Brock en ze moest toegeven dat ze die best durfde uit te dagen met Shui. Hij had nu eenmaal het type voordeel. Aan de andere kant had ze wel eens gehoord dat Brock een Onix had... Een lichte huivering liep over haar rug bij de gedachte aan zo'n enorme, stenen slang. De tweede Gym was de Watergym, de Gym van haar tante! Kasumi was er niet zo zeker van of ze Cynthia wel uit durfde te dagen.. Ze was een sterke trainer. Karin bracht haar gedachten terug naar het heden. "Nee, ik wist niet dat het kon. Misschien dat ik het ooit wel ga doen," glimlachte Kasumi, waarbij haar blik naar Shui ging. De Squirtle keek even op, keek haar blij aan en ging toen weer verder met praten. Miyu hing er een beetje bij, maar Shui leek zijn best te doen om de Caterpie wat bij het gesprek te betrekken. Kasumi keek Syrena onderzoekend aan. "Heb jij al aan een Gym meegedaan? Of ben je echt nog maar net van huis vertrokken?" Ze merkte dat het al wat makkelijker werd om met dit meisje te praten. Die eerste paar minuten waren gewoon zo vervelend!

Ennnnn +2!

Toen Syrena zei dat ze zeker wist dat haar training met de Squirtle er goed uit had gezien begon Kasumi te blozen. Onzeker richtte Syrena haar aandacht op de grond. Had ze iets verkeerds gezegt? Of juist niet? Toen ze begon over de Gyms keek het meisje verbaast op. "O ja?" zei het blauwharige meisje wat verbaast. Syrena lachte. Kasumi vertelde dat ze het ooit wel zou doen. Toen vroeg ze of zij al aan een gym had meegedaan. Syrena kleurde rood en schudde haar hoofd. "Nee, ik wil eerst nog wat trainen." en ik denk dat ik niet goed genoeg ben, spookde door haar hoofd, maar ze zei dat maar niet. Ze was blij dat ze eindelijk van die basisschool af was, eindelijk van die kl*te jochies af die haar zo nodig in de grond moestten stampen.

"hahaha, alsof jij ooit een goede trainer kan worden! Alleen al hoe lomp je zelf doet! Ik krijg medelijden met die pokémon die jij krijgt van Oak, meer zul je er niet krijgen, want vangen zul je vast en zeker niet kunnen." De woorden bleven maar door haar hoofd spoken. Tranen vormden zich in haar ogen, ze probeerde ze tegen te houden, Kasumi mocht niet zien dat ze huilde. Ze hou haar zwak vinden. Alleen maar om een herrinnering gaan janken, ja hoor! Maar het lukte Syrena niet haar tranen te bedwingen, langzaam werdt haar wang nat, gevolgt door de grond...

-Hier kan je vast wel wat mee hoop ik-

Aaaawh, arme Syrena! Het is trouwens gezegd en in de verleden tijd krijg je nooit een dt +2 voor een mooie inhoud en een sprong voorwaarts!

Syrena schudde haar hoofd. "Nee, ik wil eerst nog wat trainen," antwoordde ze. Kasumi knikte. Okee, dat was logisch. Bovendien leek het haar lastig en behoorlijk eng om het tegen Brock op te nemen met een vuursoort. Die waren nu eenmaal zwak tegen steen. Toen haar broer nog maar kort op reis was kreeg ze regelmatig brieven van hem. De eerste Gym in Hoenn was ook een steen gym, geleid door Roxanne. Jun had haar geschreven dat hij behoorlijk zenuwachtig was om met zijn Torchic tegen haar te vechten, maar het was hem uiteindelijk wel gelukt dankzij zijn Aron. Afgeleid door deze herinnering staarde ze naar de drie Pokémon die nog altijd in gesprek waren. Ze miste haar broer verschrikkelijk, maar nu ze zelf op reis was begreep ze wat voor band hij moest hebben met zijn Pokémon. Natuurlijk had hij ze niet achter kunnen laten. Als haar moeder nu plotseling zou besluiten om terug te gaan naar Hoenn, zou ze Shui dan wel achter kunnen laten? Maar het idee dat haar moeder zo ver weg zou wonen was ook niet echt geweldig.. Bovendien had ze hier een toekomst. Ze had haar eigen pokémon, ze was op reis en haar tante had haar aangeboden om later de Watergym over te nemen. Ze wist echter nog niet of ze dat wel wilde, het was zo anders dan Contests. Bovendien was dat allemaal nog veel te ver weg voor het dertienjarige meisje. Kasumi keek op en schrok. Huilde Syrena nou? "He, wat is er?" vroeg ze zachtjes, terwijl ze een stapje dichterbij deed. Had ze iets verkeerds gezegd? Of had ze misschien heimwee? Syrena was nu eenmaal net van huis vertrokken. 'Kom, ga even zitten," zei Kasumi, terwijl ze neerhurkte en op de grond klopte. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze wat bezorgd. Het was zo raar dat dit, voor haar nog vrij onbekende meisje, opeens begon te huilen. Of was dat normaal voor haar? Kasumi kon het zich niet indenken.

+2 voor een leuke post en een mooie herinnering!

"He, wat is er?" vroeg Kasumi verbaast toen ze begon te huilen. Stik, ze had het dus wel gezien. Kasumi zette een stap dichterbij haar. "Kom even zitten." zei het blauw harige meisje terweil ze zelf ook ging zitten. Syrena zag haar op de plek naast haar kloppen en kwam wat verlegen naast het meisje zitten. "Wat is er aan de hand?" Syrena haalde even diep adem. Ja, wat was er aan de hand. Kon ze dat wel uitleggen? Nu aan een vreemde. Niet dat ze verwachtte dat het meisje haar niet begreep maar. Nee wacht, daar was ze dus wel bang voor. Wat als ze haar niet begreep, haar uitlachte? Nee, daar zag Syrena Kasumi niet voor aan. "Ik.." begon Syrena hakkelend. "Op de basisschool werd ik gepest door een paar mensen. Ze zeiden dingen waarvan ze wisten dat het me pijn deed. Over mijn ouders bijvoorbeeld. Mijn moeder is dood en mijn vader... Nou ja, ik weet niet waar die is. Ze zeggen dat mijn moeder niet dood is, maar weggegaan omdat ze mij haatte. Ik weet dat het niet waar is, maar hoe vaker ze dat zeggen, hoe meer ik begin te twijfelen. Ook zeiden ze dat ze medelijden met mijn begin pokémon zouden hebben, ik zou het toch niet kunnen dus het dier zou zich gaan vervelen. En meer pokémon zou ik niet kunnen vangen. Dat zeiden ze, zonder genade. En ik begin het nog te geloven ook." Syrena voog de tranen met haar mouw weg en probeerde haar schokkende rug onder bedwang te houden. Ze bleef voor zich kijken, uit angst voor de reactie van Kasumi, ookal moest die nog komen.

Aaaawh, arme Syrena! Het is btw, terwijl +2 omdat je zo zielig bent! *knuft*

Syrena ging naast haar in gras zitten en Kasumi keek haar bezorgd aan. Het was echt niet goed als iemand zomaar in huilen uitbarstte. Het roodharige meisje haalde even diep adem, waarschijnlijk om te kalmeren. Kasumi vroeg zich af of ze het überhaupt wel wilde vertellen. Ze waren immers nog vreemden voor elkaar. Aan de andere kant, je vroeg er wel een beetje om als je zomaar begon te huilen. "Ik.." begon Syrena langzaam. Kasumi keek haar aanmoedigend aan. "Op de basisschool werd ik gepest door een paar mensen. Ze zeiden dingen waarvan ze wisten dat het me pijn deed. Over mijn ouders bijvoorbeeld. Mijn moeder is dood en mijn vader... Nou ja, ik weet niet waar die is." Kasumi's ogen werden een beetje groter. Wow, okee, dat had ze niet verwacht. Ze slikte toen ze een steek in haar borst voelde. Haar vader was ook overleden, door een ongeluk. Ze vertelde het mensen zelden, omdat ze niet wilde dat ze haar zielig vonden. Haar moeder was een beetje gek geworden, depressief had ze het genoemd. Kort daarna waren ze naar Kanto verhuisd, waarbij ze Jun hadden moeten achterlaten. Ze wist niet wat ze had moeten beginnen als haar moeder ook nog eens verdwenen was. "Ze zeggen dat mijn moeder niet dood is, maar is weggegaan omdat ze mij haatte. Ik weet dat het niet waar is, maar hoe vaker ze dat zeggen, hoe meer ik begin te twijfelen," vervolgde Syrena. Kasumi beet even op haar lip. Hoe konden mensen dat doen? Zelf was ze daar nooit mee gepest, maar ze had anderen dan ook zoveel mogelijk gemeden. Wat ontzettend gemeen om dat soort dingen te zeggen!

"Ook zeiden ze dat ze medelijden met mijn begin pokémon zouden hebben. Ik zou het toch niet kunnen, dus het dier zou zich gaan vervelen. En meer pokémon zou ik niet kunnen vangen. Dat zeiden ze, zonder genade. En ik begin het nog te geloven ook." Syrena viel stil, haar rug schokte nog van het huilen. Kasumi staarde even voor zich uit, het was nogal veel om in één keer te verwerken. Syrena had haar zorgen over haar uitgestort, maar Kasumi kon het niet helpen om te denken dat ze er nu eenmaal zelf om gevraagd had. Ze had Syrena's tranen toch niet kunnen negeren? Het meisje ademde even zwaar uit. "Wow, ik snap dat het je even teveel werd," zei Kasumi meelevend. "Ten eerste, die stomme pestkoppen weten niks over jouw moeder. Ik weet niet hoe ze gestorven is, maar ik weet zeker dat ze van je hield en dat ze je echt niet in de steek wilde laten." Haar blik verschoof naar de drie Pokémon die ondertussen een spelletje waren gaan doen. Fallen zag er blij en gezond uit. Kasumi glimlacht. "Kijk toch een s naar die drie. Kijk hoe gezond en vrolijk Fallen eruit ziet. Zou de Pokémon van een slechte trainer er zo uitzien? Ik denk het niet." Kasumi legde haar hand op Syrena's schouder. "Je moet je niet teveel aantrekken van wat anderen zeggen. Sommige mensen zijn gemeen en willen je pijn doen. Dat zijn de mensen die je moet negeren." Ze vlocht haar vingers samen en legde haar handen in haar schoot. Het was vreemd hoe ze altijd wel de juiste woorden kon vinden als iemand van streek was, maar niet als ze een vreemde de weg moest vragen. Ach ja, ze hielp nu eenmaal graag.

Vergeet je de lidwoorden niet? =p (zie je eerste zin) +2!

"Wow, ik snap dat het je even teveel werd," zei Kasumi toen ze uitgesproken was. Syrena knikte en plakte een dankbare glimlach op haar gezicht. Zou ze haar zielig vinden? Dat was ze toch ook! Zou ze ooit nog een tweede pokémon vangen? Kon ze dat? Nee, dat is wat iedereen haar zei. "Ten eerste, die stomme pestkoppen weten niks over jouw moeder. Ik weet niet hoe ze gestorven is, maar ik weet zeker dat ze van je hield en dat ze je echt niet in de steek wilde laten." Syrena keek het meisje aan. Dit was de eerste keer dat ze zo iets hoorde. Misschien moest ze zelf eens de positieve kant naar boven gaan halen, eens kijken hoe helder de wereld werd! "Kijk toch een s naar die drie. Kijk hoe gezond en vrolijk Fallen eruit ziet. Zou de Pokémon van een slechte trainer er zo uitzien? Ik denk het niet." Vervolde Kasumi. Syrena schudde haar hoofd. "Nee, je hebt gelijk. Hij ziet er gelukkig uit." gaf ze toch wel trots toe. Syrena voelde een hand op haar schouder en glimlachte. "Je moet je niet teveel aantrekken van wat anderen zeggen. Sommige mensen zijn gemeen en willen je pijn doen. Dat zijn de mensen die je moet negeren." Syrena knikte. Het werd toch tijd dat ze zich op aardige mensen ging focussen. Ze haalde wat pokémon brokjes uit haar zak. "Mogen..." ze dacht even na hoe de pokémon van Kasumi ookal weer heette. "Shui en Miyu ook?" ze wachtte met neerleggen tot ze antwoord had, maar zag al snel dat ze het eerst had moetten vragen en dan pas de brokjes uit haar zak had moeten halen. Fallen stak zijn klauwtjes tussen haar hand en probeerde ze de brokjes te pakken te krijgen. "Nee, nee." zei ze vriendelijk tegen haar pokémon, maar wel streng. Fallen zuchte nep-geïrriteerd en er verscheen een glimlach op zijn bek. De zon kwam weer tevoorschijn en verwarmde hun ruggen. Fallen sloot zijn ogen tegen de zon en genoot van de warmte. Syrena's blik dreef naar Shui, zou hij wel tegen de zon kunnen? Syrena wist het niet, maar zou al snel het antwoord krijgen. "Bedankt Kasumi." zei ze toen ze besefde dat ze het meisje nog niet eens had bedankt voor haar troostende woorden.

OOC: Beetje kort sorry

Gelukkig gaat het om de inhoud Probeer niet te veel te citeren (zinnen letterlijk overnemen uit de post van Kasumi) dat zorgt voor herhaling, waardoor je post minder kan worden +1!

Kasumi glimlachte breed toen Syrena toegaf dat Fallen er toch best wel gezond en gelukkig uitzag. Ze was best goed in het opvrolijken van mensen, vond ze zelf. Helaas had het nooit echt zo bij haar moeder gewerkt, maar zelfs toen ze nog maar 9 jaar oud was geweest had ze haar moeder al getroost. Wanneer haar moeder huilde was ze bij de vrouw op schoot gekropen, haar omhelst en gezegd dat alles goed zou komen. Meer had ze niet kunnen zeggen, want ze miste haar vader ook verschrikkelijk. Kasumi herinnerde zich nog dat ze bij de begrafenis had gevraagd wanneer papa weer wakker zou worden. Haar moeder had door de tranen niets uit kunnen brengen, dus was haar oma door haar knieën gegaan. Ze had Kasumi's handen gepakt en haar ernstig aangekeken. 'Kasumi, luister. Dit is erg belangrijk. Je papa zal niet meer wakker worden' Met grote ogen had ze naar de tranen van haar oma gekeken. Ze had oma nog nooit zien huilen. 'Je zult nu heel goed voor je mama moeten zorgen,' had oma gezegd, terwijl ze in Kasumi's handen kneep. Het meisje had geknikt. Ze geloofde oma, maar dat maakte haar erg verdrietig. Kasumi slikte en duwde de herinnering van zich af. Sinds ze was begonnen aan haar reis had ze erg veel aan haar vader gedacht, misschien wel teveel.

"Mogen Shui en Miyu ook?" Verward keek het blauwharige meisje op. Al gauw besefte ze dat Syrena wat Pokémonbrokjes uit haar zak had gehaald en deze nu afwachtend in haar hand hield. Fallen had duidelijk geen zin om te wachten en probeerde de brokjes tussen Syrena's vingers door te peuteren. Kasumi glimlachte zwakjes. "Ja, natuurlijk." Shui en Miyu waren intussen ook al bij het roodharige meisje komen staan. Miyu verschool zich nog altijd achter Shui, maar ze durfde tenminste wel naar Syrena toe te komen. "Bedankt Kasumi," zei het meisje toen. Kasumi glimlachte nu oprecht. "Geen dank. Ik vind het echt rot voor je dat mensen zo gemeen tegen je waren vroeger." Haar stem klonk oprecht, maar ook een beetje boos. Waarom deden mensen dat eigenlijk? Gewoon omdat ze zelf zo zielig en stom waren en hun ego's zo klein waren dat ze die alleen konden strelen door anderen de grond in te boren? Bah. Haar donkere ogen gleden over het meisje naast haar. "Zeg Syrena, waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg Kasumi nieuwsgierig.

Uhmmmmmm +2!

Syrena zag Kasumi glimlachen toen ze toegaf dat haar Charmander er toch gezond en vrolijk uitzag. Syrena voelde dat ze zelf ook lachte en werd langzaam rustiger. Toen leek Kasumi even weg te zijn, maar Syrena zag duidelijk iets van verdriet in haar ogen. Maar ze liet het maar, als er wat was dan moest Kasumi het zelf willen vertellen.

Kasumi had verward op gekeken toen ze vroeg of haar pokémon ook voer mochten. Kasumi stemde toe en Syrena opende haar hand, terweil ze snel een pakte en aan de verlegen Miyu gaf. Ze zag al dat ze nooit zelf voor de andere zou durven gaan. Haar bedankje naar Kasumi werd weggewuift, maar dat maakte haar niet uit. Het antwoord klonk oprecht, maar een beetje boos. Syrena zuchtte. Tja, zulke mensen zijn er nu een maal. Syrena keek haar aan toen Kasumi vroeg waar ze van daan kwam. "Ik kom uit Pallet town." antwoorde het roodharige meisje. "En jij?" vroeg ze er achter aan.

Terwijl is met een "ij" lieverd!

Met kleine stapjes schuifelde Miyu dichterbij het roodharige meisje. Shui leek het helemaal niet eng te vinden, zo'n vreemd persoon. Maar Miyu had altijd erg afgezonderd geleefd. Als kleine Caterpie had ze veel vijanden en ze verschool zich het grootste gedeelte van de dag. Nu had ze een Trainer, betekende dat dan dat ze minder te vrezen had van Pidgeotto en ander gevogelte? Dat zou echt een opluchting zijn. Shui had ondertussen al een klein, bruin ding en zijn handen en genoot zichtbaar van de smaak ervan. Het meisje met de vurige haren pakte een bruin blokje van haar hand en bood het haar aan. Miyu twijfelde. Aan Shui te zien was het eetbaar, maar dan moest ze hem wel uit de vingers van het meisje pakken. De kleine Caterpie schraapte haar moed bij elkaar, overbrugde de laatste afstand en pakte het brokje snel uit Syrena's vingers. De Pokémon kroop meteen een stukje bij de anderen vandaan, bang dat ze het af zouden pakken. Geïnteresseerd snuffelde Miyu aan het bruine ding en nam toen voorzichtig een hapje. Het smaakte totaal anders dan de bladeren, grassen en bessen die ze normaal at, maar het was best wel lekker! Met snelle, kleine hapjes at Miyu het brokje op. Plotseling stond Shui naast haar, de Squirtle grijnsde breed. "Het smaak goed, he?" zei hij vriendelijk. Miyu glimlachte een beetje en knikte. Misschien was dit leventje toch niet zo slecht.

Geïntrigeerd volgde Kasumi de bewegingen van haar nieuwe vangst. Miyu was zo anders dan Shui! Ze was heel timide, bang zelfs. Nieuwsgierig, maar op haar hoede. Shui was soms meer een overenthousiaste stoomwals zonder ogen. Het meisje richtte haar aandacht weet op Syrena. "Ik kom uit Pallet town. En jij?" Pallet town! Dat was helemaal in het zuiden, heel ver hier vandaan. "Jeetje, dan heb je al een behoorlijk eind gereisd!" zei Kasumi verrast. "Ik woon nu in Cerulean City, maar ik ben geboren in Lillycove, in Hoenn," vertelde ze vervolgens. Ze was er trots op dat ze uit Hoenn kwam en ze miste de regio nog steeds. Kanto had natuurlijk ook zijn charmes, maar toch.. Haar blik ging naar Shui. Hij zou Hoenn nooit kunnen zien. Het was verboden om Pokémon uit hun regio te halen. Bah, wat had ze toch een hekel aan die wet. Ze snapte ook echt niet waarom hij was ingesteld. Iets met het behoud van de originele soorten, blablabla. Maar het weerhield haar broer er wel van om bij hun te komen wonen, net als dat het haar later misschien ervan zou weerhouden om terug te gaan naar Hoenn..

OOC: Sorry voor het late antwoord!

Miyu is zo schattig! *glinsterende oogjes* Uhm.. +3!

"Jeetje, dan heb je al een behoorlijk eind gereisd!" zei Kasumi verrast. "Ik woon nu in Cerulean City, maar ik ben geboren in Lillycove, in Hoenn," vertelde ze vervolgens. Syrena keek naar Shui en Miyu. "Dus zij... Zullen jou geboorteplaats nooit kunnen zien?" vroeg ze. Zij zelf zou ook wel naar andere regio's willen trekken, op onderzoek uit gaan, maar niet zonder haar pokémon. Maar dat kon niet. En Kasumi's familie, zou die nog in Hoenn wonen? Syrena durfde het niet te vragen, bang om een gevoelige snaar van het meisje te raken. Syrena keek hoe Miyu het blokje uit haar handen gritste en snel een plek voor haar zelf op zocht. Ze leek wel bang, op haar hoede. Wat zijzelf ook was. Typisch hoe pokémon iemands karakter konden spiegelen. Eng bijna.

Fallen keek hoe de Caterpie het blokje uit de handen van zijn baasje gritste en een plek voor haar zelf opzocht. De Charmander liep naar Syrena toe en keek haar met grote, schattige ogen aan. "Nog een!" riep hij, maar het enige wat zij zou verstaan was "Char!" Hij wist het wel, maar misschien zou ze het begrijpen en wel nog wat krijgen. Maar dan zouden de andere ook moeten krijgen. Maar dat zou zijn trainer toch wel begrijpen...

+1. Ik denk trouwens dat je nog wel wat meer uit je post had kunnen halen