Een zachte zucht vloog over Debs lippen, terwijl ze zich geconcentreerd richtte op Sparky. ‘Sparky, doe je Thundershock!’ riep ze. ‘Pika!’ riep hij, waarna hij naar de boom sprong, daarna zichzelf naar een tak verplaatste en van de tak afsprong. ‘Chu!’ riep hij hard, waarna er een hoop elektriciteit uit zijn rode wangetjes kwam. Ook zijn staart leek mee te doen in de aanval. ‘Probeer nu je staart hard tegen de grond te slaan!’ riep Deb. ‘Pika,’ zei Sparky verbaasd, waarna hij zich omdraaide, zodat hij met zijn hoofd recht naar beneden viel. Met ingehouden adem keek Deb toe hoe hij zich net op tijd wist om te draaien en zijn staart tegen de grond sloeg. Helaas was het enige effect een wegvliegend blaadje. ‘Pika,’ zei Sparky treurig, waarna hij de andere kant opkeek. ‘Het is niet erg,’ zei Deb vrolijk, waarna ze op haar Pikachu afliep en hem knuffelde. ‘Pika,’ zei Sparky verbaasd, maar hij duwde zijn kopje toch maar tegen Debs schouder. ‘Laten we oefenen met Dizzy!’ opperde Deb. ‘Dan mag Magikarp lekker in het water rusten,’ zei ze, waarna ze beide Pokéballs tevoorschijn haalde. ‘Nidoran, kom er maar uit! Magikarp, rust maar lekker uit in het water!’ riep ze, waarna ze een Pokéball naar het water gooide en de andere naar Sparky, die het simpel ontweek. ‘Nido!’ zei de roze Pokémon vrolijk. ‘Magi! Karp, karp!’ riep de andere Pokémon, die in het water net een of andere verzuipende vis leek. Deb wou Magikarp terugroepen, toen ze zag dat hij zijn draai eindelijk vond en rondjes zwom in het water. Tevreden knikte ze, waarna ze haar aandacht op Nidoran en Sparky richtte. ‘Oké, ik wil dat jullie je tactieken uitoefenen op elkaar,’ zei ze, terwijl ze van haar hand een vuist maakte en naar de twee keek, waarna ze knikte. Haar been voelde nog steeds een beetje raar aan en een pijnlijke blaar was nog te zien van de ervaring met de Charmander, maar de pijn was gelukkig al weg. Niet dat ze zich interesseerde voor de pijn, nee, die kon ze makkelijk handelen. ‘Pika!’ riep de Pikachu strijdlustig. ‘Nido!’ zei Dizzy, waarna hij op Sparky afrende en een Tackle wilde uitoefenen. De Pikachu ontweek dit echter simpel en vuurde een donderstraal op Dizzy af, die dit op zijn beurt weer ontweek. Ze waren allebei zo intensief aan het vechten, dat ze het kabbelende water naast zich niet opmerkten.

‘Pika!’ riep Sparky, waarna hij omhoog sprong. Grijnzend zag Deb toe hoe hij zich verplaatste naar Dizzy. ‘Tackle!’ riep ze naar de Nidoran, toen die verbaasd en vol in paniek naar Sparky keek. Ze wilde niet dat Dizzy zich zonder verweren hard zou bezeren. ‘Sparky, Quick Attack!’ riep ze. In de tussentijd dat ze hadden gevochten met de Magikarp en de Nidoran, had Sparky een nieuwe aanval geleerd: Quick Attack. Alleen moest hij zijn snelheid wel onder de knie krijgen, want dat wilde al wel eens mislukken. De Pikachu rende volop naar Dizzy. Hij had echter niet in de gaten dat er zich achter Dizzy een diep meertje bevond. Ook Dizzy en Deb hadden hier geen erg in. Deb niet omdat ze lette op de tegenaanval van de paniekerende Dizzy en Dizzy niet omdat hij een tactiek bedacht om de aanstormende Pikachu te ontwijken. Hij bedacht zich net op het laatste moment dat hij ook gewoon opzij kon rollen en deed dit dan ook. ‘Ja!’ riep Deb vreugdevol uit, maar haar lach verdween als sneeuw voor de zon toen Sparky in het diepe gedeelte van het water viel. Ze keek opzij naar Converse, maar die was te ver van Sparky af om naar hem toe te zwemmen. Ook bleek de Magikarp het nogal moeilijk hebben om zich voort te bewegen in het water, maar hij bleef in elk geval boven en oefening baarde kunst. ‘Ik kom al, Sparky!’ riep ze, toen ze hem kopje onder zag gaan. Haar vrees voor water vergat ze even en ze vergat ook even te beseffen dat ze totaal niet kon zwemmen en makkelijk meegesleurd kon worden onder water. Al haar aandacht ging nu naar het redden van haar Pikachu, zoals elk ander Trainer gedaan zou hebben. Ze rende naar het water, maakte een mooie boog in de lucht en kwam neer. Ze zwom snel onder water en zag dat Sparky buiten bewustzijn was. Zelf was ze ook maar een klein beetje heen en weer aan het trappelen om vaart naar beneden te maken. Ze greep de Pikachu bij zijn middel en schrok toen ze merkte hoe diep ze al was. Het oppervlakte van het water leek ver weg te zijn. Dizzy, die nog steeds boven stond, was als een gek heen en weer aan het rennen, verwijten aan het roepen naar Converse en als een gek aan het kijken naar het water, terwijl Deb beneden in het water vrijwel snel haar bewustzijn verloor. Het werd zwart voor haar ogen.

[Alleen Nate, graag Ik zei toch dat hij dramatisch ging worden? xD]

Wauw een Magikarp die niet kan zwemmen XD En met de drama valt het nog redelijk mee =p +3 voor jou!

‘’Het gaat nu al best goed!’’ Het was ondertussen de derde dag geweest van hun reis. Nog steeds zaten ze in de Southern Plains. Niet omdat ze heel langzaam bewogen, maar ze amen gewoon alle tijd. Hij had Viridian City nog in de eerste dag gehaald en had dus in de Pokémon Center kunnen overnachten. Veel beter! Daar hadden ze een warm bed! Ook hoefde je niet bang te zijn om midden in de nacht aangevallen te worden door wilde Pokémon. Sommige wilde Pokémon deden dat echt! Vooral Beedril. Die vielen je gelijk aan als je in de buurt van hun nest kwam. Otsu was nog niet op de level om Beedril te kunnen verslaan dus als een beedril hun aanval moesten ze meestal wegrennen. Hij had nog maar drie aanvallen ; Tackel, bubbel en waterpistool. Geen van de aanvallen waren echt sterk. Zijn zwakste aanval op het moment was wel waterpistool. Al zou je het niet verwachten deed bubbel meer schade op Pokémon dan Water Pistool deed. De Water pistool aanval moesten ze dus gewoon veel trainen. Dan zou het hun sterkste aanval worden! ‘Laten we door gaan met oefenen.’’ Een wilde Caterpie verscheen. Een Pokémon op hun level. ‘’Ren op hem af!’’ De kwijl stroomde nog steeds heel snel uit Otsu zijn mond. Hij bleef met een doodse blik voorzichtig uit staren terwijl hij heel dichtbij de Caterpie kwam. ‘’Tackle!’’ Hij bukte de Caterpie naar achteren. Een voltreffer! ‘’Nu een water pistool!’’ Zoals hij vaker deed opende hij zijn mond zodat er een helder blauwe straal naar de Caterpie vloog. Er zat jammer genoeg niet genoeg kracht achter om de Caterpie te bereiken. Door de tackle was de Caterpie te ver weg gevlogen. ‘’Je max is dus 8 meter,’’ zei Nate kort. ‘’Voor het eind van de dag maken we hier 10 meter van!’’ Otsu knikte waardoor er wat kwijl op de grond viel. ‘’Ren op hem af, doe dan waterpistool!’’ Otsu rende weer naar de Caterpie. Voordat Otsu de kans kreeg om zijn aanval te doen tackelde de Caterpie Otsu. Otsu viel op zijn rug en kon niet meer opstaan. ‘’De Caterpie wint, alweer…’’ zuchtte Nate. Hij pakte zijn Squirtle op. ‘’Goed gedaan!’’ Ook al verloren ze nog steeds van Caterpies ging het steeds beter. Eerst deden ze amper schade op een Caterpie terwijl ze nu zelf een paar keer wonnen.

‘’Ik kom al Sparky!’’ hoorde hij iemand luid roepen. Was dat niet Deb haar stem? Hij draaide zich om in de verte Deb te zien springen in de rivier. ‘’Sparky… was dat niet haar Pikachu?’’ Snel pakte Nate zijn tas van de grond om een sprintje te zetten naar Deb toe. Zijn Squirtle rende achter hem aan. Het duurde niet lang voordat hij er was. Deb leek nog steeds te zwemmen naar de Pikachu. Haar zwemtechniek leek niet echt geweldig en de rivier was best wel diep. ‘’Onee..’’ Hij staarde zijn Squirtle aan. Deze kon heel weinig doen. Hij kon namelijk niet zwemmen. Ja, de water Pokémon die niet kon zwemmen. Het was zelf erger dan een Magikarp. Een Magikarp kon nog rondjes zwemmen of spartelen op het water om boven te blijven. Zijn Squirtle zakte gewoon naar beneden. ‘’Ik kom al..’’ Hij deed zijn schoenen snel uit. Deb was ondertussen zo diep dat je haar niet meer kon zien. Hij nam een diep adem voordat hij ook dook in het water. Even keek hij om zich heen. Deb was vrijwel gelijk te zien. Hij zwom op haar af en vouwde zijn armen om haar zij. Met een paar simpele bewegingen van zijn benen waren ze weer boven water. Hij haalde een van zijn armen weg om goed naar de kant te kunnen zwemmen, waar hij haar uit het water trok. ‘’Deb?’’ Moest hij haar op haar rug of op haar buik neer zetten? En was het nu de bedoeling dat hij haar mond-op-mond gaf? Dit was de eerste keer dat hij zoiets zag gebeuren! Hij wist niet wat hij moet doen. Haar naam schreeuwen was waarschijnlijk niet genoeg. Hij haalde de Sparky maar uit haar handen en zette deze naast haar neer. Volgens zijn logica zou het kloppen op haar rug kunnen helpen? Als ze wat water had ingeslikt zou hij het eruit kunnen kloppen? Hoe dom klonk dat. Het was niet dat ze veel water had ingeademd. Het leek alsof ze nog ‘wakker’ was toen hij haar kant kwam op zwemmen en dat ze pas bewusteloos raakte toen ze bij de Pikachu was aangekomen.

OOC : Ik denk dat het een beetje obvious is, maar ik heb toestemming gekregen om haar te godmodden :3

Een leuke post Nate, alleen jammer dat er aardig wat fouten in staan. Zo zijn er zinnen die niet kloppen en woorden die je niet goed hebt geschreven. Probeer je post nog eens door te lezen voor je hem post, of laat dit door iemand anders doen. Op die manier kun je de meeste fouten er wel uit halen +2 voor jou en je kwijlende, niet kunnen zwemmende Squirtle!

Terwijl het zwart haar langzaam overnam, voelde Deb hoe Sparky in haar armen een beetje heen en weer bewoog. Ze merkte dat haar adem wegging en de geluiden op de achtergrond vervaagden ook, alsof er heel luide muziek opstond die te luid was om nog te weerstaan. Ze schrok dan ook toen ze opeens een snijdende ademhaling door zich voelde heengaan. Ze kuchte en water vloog uit haar mond. ‘Pika,’ zei Sparky zwakjes, terwijl hij om zich heen keek. Zijn blik bleef verbaasd hangen bij Nate en zijn Squirtle. Zwakjes legde Deb haar hoofd opzij. ‘Sparky,’ klonk er als een fluistering over haar lippen, alsof de wind zijn naam zei en niet zijzelf. Ze keek glimlachend naar Sparky, die opzij keek. ‘Tja,’ leek hij te zeggen, maar het was gewoon zijn kreet die een beetje zachter was dan normaal. Zijn oogjes waren aan het glinsteren. Langzaam zakte Debs hoofd opzij en verbaasd keek ze naar Nate. Haar blik gleed naar zijn Squirtle. Daarna merkte ze Converse pas op, die een beetje heen en weer aan het spartelen was en de tijd van zijn leven leek te hebben. Dizzy rende naar haar toe en sprong op haar, waarna hij haar allemaal likjes begon te geven. ‘Dizzy, ik ben in orde,’ fluisterde ze zachtjes, omdat ze nog steeds niet hard kon praten. Haar keel deed ontzettend veel pijn en ze had het verschrikkelijk koud. Sparky leek met hetzelfde probleem te zitten, want ze zag een rilling door hem heen trekken. Ze keek naar Nate en glimlachte dankbaar naar hem. ‘Je wilt niet weten hoe dankbaar ik je ben,’ fluisterde ze hem toe, waarna ze een beetje overeind kwam. Zwarte vlekken verzamelden zich voor haar gezicht, maar ze schudde ze boos weg. Ze keek naar Sparky, die zelf weer in slaap gevallen leek te zijn. Zijn lichaam lag er maar zwak en koud bij. Deb kwam geheel omhoog en kuchte nog een beetje water uit. ‘Ik heb geluk gehad,’ zei ze, terwijl ze Nate glimlachend aankeek. Haar ogen glinsterden van de dankbaarheid die in haar blik verscholen lag. Ze wreef even op haar rug, waarna ze naar Sparky keek. ‘Hij is moe,’ merkte ze op, waarna ze zachtjes aaide over zijn kopje. Zijn oortjes bewogen wel mee, maar hijzelf leek zich totaal niet te interesseren voor wat er om zich heen gebeurde. Debs blik gleed opzij naar Nate en daarna naar zijn Squirtle.

Voorzichtig kwam Deb omhoog, waarna ze op haar knieën voor Nate ging zitten en kort haar armen rond zijn nek sloeg. Ze legde haar hoofd even tegen de zijkant van zijn hoofd en gaf hem een aai over zijn rug. Ze trok zich terug en grijnsde. ‘Dankjewel, Nate. Als jij er niet was geweest, was ik vast en zeker verdronken,’ zei ze glimlachend, terwijl ze haar eigen rode hoofd een beetje probeerde te verbergen door haar haren uit te knijpen. Water droop op de grond en ze merkte op dat haar kleren en haar schoenen nat waren, maar dat kon haar niks schelen. Ze voelde zichzelf vermoeid, alsof ze marathon gelopen had. Ze wou dat ze kon gaan slapen, maar het was midden op de dag en bovendien was Nate bij haar, ze kon het niet maken om nu te gaan slapen. ‘Ik kan totaal niet zwemmen,’ zei ze lachend, terwijl ze haar benen optrok en haar armen om zich heensloeg om het een beetje warmer te hebben. De blaar bij haar been brandde heftig, maar ze negeerde het. Ze pakte een Pokéball en riep Converse terug, waarna ze dat ook bij Dizzy deed. De Magikarp werd terug in zijn bal gezogen en Dizzy even later ook. Sparky opende zijn oogjes even, maar zakte vrij wel daarna weer weg. Ze zuchtte even. ‘Heb jij het ook zo koud?’ vroeg ze rillend, terwijl ze moeite deed om de overgebleven energie die ze had niet helemaal te verspillen. Ze wreef over haar armen en keek ondertussen rond om de zwarte vlekjes zo goed mogelijk te laten verdwijnen. Ze merkte dat hoe meer ze bewoog en hoe langer ze wakker probeerde te blijven, hoe kouder het werd. Ze trok haar benen nog meer naar zich toe en drukte haar wang tegen haar knieën, waarna ze even glimlachte naar Nate om te doen alsof er niks aan de hand was. ‘Wel toevallig dat je hier in de buurt was,’ merkte ze op, terwijl ze haar stem vervloekte omdat die trilde en haar zo verraadde. Ze merkte op dat Nate meer lichaamswarmte had en ongezien schoof ze wat dichterbij. Ha, dat was fijner. Zonder lichaamswarmte zou ze immers de hele tijd moeten lijden.

Stiekem is iemand knuffelen godmode, maar dat boeit lekker even niet =p Je zegt trouwens in de eerste alinea dat ze volledig overeind komt, om vervolgens in de tweede alinea te zeggen dat ze half overeind komt. Beetje verwarrend XD +2 voor je post!

''Het was me al opgevallen dat je niet kon zwemmen.'' Om al het water uit zijn haar te krijgen schudde hij zijn hoofd heen en weer. Het water zou Deb ook raken, maar dit boeide hem niet. Hij trok zijn jack uit en zette deze op de grond naast hem. Door het water er in was het alleen maar zwaarder. Waarom had hij zijn schoenen eigenlijk uitgedaan voordat hij het water in sprong? Zijn jack was veel zwaarder geweest. Naja. Het boeide niet meer veel. Nate liep naar zijn schoenen en trok deze weer aan. Het liefst zou hij gelijk nieuwe kleren willen aandoen, maar hij had alle kleren in de Pokémon Center in zijn kamer gelaten. Hij had geen zin gehad om het elke dag mee te sleuren dus had hij gevraagd aan zuster Joy of hij de sleutel een paar dagen bij zich mocht houden. Zo hoefde hij niet elke dag de sleutel aan haar te vragen en had hij een opberg plek voor zijn spullen. Nate pakte zijn jack weer van de grond en kneedde deze uit. Een plasje water viel op het grond. Hij deed de jack weer om en probeerde zo streng mogelijk naar Deb te kijken, al was het een mislukte strenge blik. Je kon wel zien dat hij het probeerde. Hij deed zijn beide handen in zijn zij. ‘’Heb je nooit van je grootouders geleerd dat je niet zo dichtbij het water moet staan? Het kon verkeerd aflopen.’’ Hij probeerde het streng te laten klinken, maar dit deed het niet. Wat hij zei meende hij natuurlijk wel. Ze was oud genoeg om te weten dat het niet slim was om zo dicht bij te zijn bij een rivier. Helemaal als je niet kon zwemmen. Keek hem nou. Hij was pas drie dagen op reis en hij klonk nu al als een oud dammetje. Normaal zou hij hier niet boosachtig om geworden zijn. Dan zou hij na afloop er om lachen, maar nu was het anders.

‘’Ik heb het niet heel koud,’’ gaf hij antwoord op haar vraag. ‘’Ik zat minder lang in het water dan jou.’’ Het was niet zo een heel goeie reden waarom hij het niet koud had. Hij vond het raar, voordat hij in het water was gesprongen had hij het kouder gevonden. Normaal zou hij het nu juist koud hebben. Naast het feit dat hij helemaal nat was waaide de wind best hard. Hij gokte dat het iets kouder was dan de dag ervoor. De dag ervoor was het prachtig weer geweest! Rond de 25 graden. Er waren veel Pokémon tevoorschijn gekomen en hij en Otsu hadden echt goed kunnen trainen. De max van hun water pistool was van 3 naar 7 meter gegaan. Terwijl hij vandaag de hele ochtend had moeten trainen om het van 7 naar 8 te brengen. Er waren gewoon veel minder Pokémon gevechten geweest. Met geluk zouden ze het deze dag nog naar 10 meter kunnen brengen. Dat was hun doel van de dag. Het was vandaag 19 geraden. Waarom de tempratuur zo gedaald was wist hij niet. Het was de dagen ervoor allemaal rond de 22 geweest.

‘’Ik zie dat je meer Pokémon hebt gevangen.’’ Ze had beide Pokémon al in de Pokeball gedaan, maar hij had ze kunnen zien. Een Magikarp en een Nidoran. Ze had eerder gezegd dat ze een Magikarp wou vangen. Het was haar dus gelukt. Ze had zelfs een derde Pokémon! Terwijl hij nog vast zat met maar een Pokémon. Tijdens het gevecht met Iria had hij ook al gezien dat de Pikachu veel sterker was dan Otsu. Een rivaal kon hij haar dus niet noemen. Ze zouden pas echt rivalen kunnen zijn als hij echt wat kon doen. Zijn doel om Jigglypuff te vangen stond dus nog vast. Dan moest hij zijn beide Pokémon op de level kunnen krijgen van de eerste Gymleider. Hij zou de gymleader natuurlijk niet uitdagen. Hij was een Coördinator. Die deden aan Contest. Dit betekende niet dat hij niet kon trainen om de gymleaders de level te komen. Zo hij tussen de Contest een doel. Anders zou hij niks te doen hebben na al zijn combo’s geleerd te hebben. Dit moest natuurlijk niet!

‘’Ugh..’’ kreunde Nate terwijl hij plaats nam naast Deb. ‘’Domme steen..’’ mompelde hij er snel achterna. Hij ging scheef zitten zodat hij met zijn hand bij een steen kon waar hij op zat. Een mooie kleur voor een steen. Niet dat dat hem interesseerde. Hij wierp de steen naar achteren. Een luide plof was te horen achter hun. ‘’Oeps..’’ Hij draaide zich om. De steen was gekomen tegen een beedril nest die niet ver van hun vandaan zat. ‘’Dat was niet mijn bedoeling!’’ riep Nate uit. Hij pakte zijn tas snel van de grond. Meestal rende hij gewoon weg voor een Beedril. Nu was het niet echt een groep, het waren er maar drie. Het kwam maar heel weinig voor dat Beedril in kleine aantallen aanvielen. Nu kon hij niet wegrennen, dat was hetzelfde als Deb in de steek laten. ‘’Wat zullen we doen?’’ vroeg hij maar. ‘’Wegrennen, of denk je dat we ze aankunnen?’’

Wat is een oud dammetje? XD Ik neem aan dat je oud dametje bedoelt? Het is trouwens dan jij Je bent ook ergens een paar woorden vergeten in je zin waardoor de zin niet meer klopt. +2 voor jou!

Blozend keek Deb naar de grond. Ze werd gewoon terechtgewezen door een joch dat twee jaar jonger dan haar was! Nou ja, hij leek toch iets jonger dan haar te zijn. Ze wist niet of het precies twee jaar was, maar zo leek het wel. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik lette er niet op. Mijn Pokémon waren daar aan het rennen en aan het vechten, ik was te enthousiast om te kijken,’ zei ze, terwijl ze haar benen optrok en haar hoofd op haar knieën legde. Schaamtevol keek ze opzij naar Nate. ‘Je hebt gelijk. Wat ben ik voor een Trainer?’ fluisterde ze zachtjes. Ze zag niet eens wanneer haar eigen Pokémon gevaar liepen! Ze zuchtte even en keek een beetje beschaamd opzij naar Nate. Hij leek echt geschrokken te zijn. Of was hij gewoon boos omdat ze zo onvoorzichtig geweest was? ‘Waarom maak je je zo’n zorgen, Nate? Er is niks gebeurd,’ fluisterde ze, terwijl ze dondersgoed wist dat er wel iets had kunnen gebeuren als hij er niet geweest was. Converse zou haar niet zijn gaan redden en Sparky was bewusteloos. Dizzy kon niet zwemmen, dus Nate was de enige die in de buurt was om haar te helpen. Ze was toch blij dat hij het gedaan had. Ze knikte even, nog steeds beschaamd, op de bevestiging van Nate. Ze had inderdaad drie Pokémon gevangen. Haar blik gleed echter geschrokken opzij toen hij opeens een steen weggooide. ‘Oh nee,’ kreunde ze, toen ze de boze, rode ogen van een Beedrill zag. Snel sprong ze overeind en hoestte nog een keertje, waarna ze vijandig naar de Beedrill keek. Snel ging ze, uit slechte gewoonte, voor Nate staan. Bij haar was het dat ze liever had dat zij getroffen werd, dan dat de mensen met wie ze goed kon opschieten geraakt werden. ‘Sparky!’ riep ze. ‘Oh nee, vergeten!’ kreunde ze, toen ze zag dat Sparky nog altijd op de grond lag. Ze dacht razendsnel na. Converse zou haar ook niet kunnen helpen, dus dan was Dizzy de enige oplossing. ‘Op goed geluk,’ mompelde ze, waarna ze de Pokéball tevoorschijn haalde van Dizzy. ‘Dizzy, Tackle!’ riep ze, waarna ze de Pokéball richting de Beedrill gooide. Die week achteruit in de lucht en keek woedend naar Dizzy, die versuft uit zijn Pokéball kwam, maar daarna meteen in actie schoot. Deb was ondertussen weer naast Nate gaan staan. ‘Dit hebben we zo opgelost!’

Echter, dankzij haar manier van snel denken, had ze niet gerekend dat er nog twee andere Beedrills waren. Ze trok algauw de conclusie dat ze dit niet alleen aankon. Met een gil sprong ze op haar buik. Een harde plof was in haar maag te voelen en ze voelde iets scherps over haar schouder gaan. Daarna keek ze omhoog en zag ze dat een Beedrill voor haar opdook. ‘Sparky!’ riep ze, toen ze merkte dat de Beedrill koers wilde zetten naar de Pikachu. ‘Oh nee, van hem blijf je af!’ snauwde Deb, waarna ze snel overeind krabbelde en naar Sparky rende. Op goed geluk ontweek ze nog een Beedrill, waarna ze zonder al te veel schaafwonden naast Sparky stond. Snel nam ze die in haar armen. ‘Nido!’ riep Dizzy opeens, waarna hij naar voren stoof, zijn hoorn een witachtig licht gaf en hij keihard botste tegen de Beedrill, die daarna op de grond viel. Veel enthousiasme kon Deb niet opbrengen voor de nieuwe aanval van haar Pokémon, want algauw zag ze dat een andere Pokémon naar Nate vloog. ‘Nate, kijk uit!’ riep ze, maar ze vond het onmogelijk voor hem om de aanval te ontwijken. En al zou hij het ontwijken, een nieuwe Beedrill zou hem zo weer kunnen raken. ‘Tijd voor mijn aanval,’ zei ze. Ze keek naar Sparky, legde die zorgvuldig neer tussen een hoop groen gras zodat hij niet opviel en rende daarna naar Nate. Helaas struikelde ze onderweg en werd haar aanval dus onderbroken. Ze viel op de grond en voelde nogmaals iets scherps langs haar schouder gaan, maar deze keer langs de andere. Roepend om hulp legde ze haar handen tegen haar achterhoofd en verborg ze haar hoofd in het gras, terwijl ze wenste dat Nate die steen nooit had weggegooid of dat zij gewoon ermee had ingestemd om te gaan rennen. Alhoewel… De Beedrills hadden hun toch wel te pakken gekregen. ‘Dizzy!’ gilde ze. Haar Nidoran was echter vol in gevecht met aan andere Beedrill. Hij probeerde zijn Horn Attack nogmaals te gebruiken, alleen ging dat niet al te goed. Deb keek machteloos toe hoe een Beedrill richting haar vloog en bereidde zich voor op een harde klap. Niet veel later voelde ze inderdaad iets hards tegen haar zij vliegen, waardoor ze opzij rolde. Haar haren vielen als een sluier voor haar gezicht en zwak bleef ze zo liggen, terwijl een andere Beedrill alweer op haar afkwam. Ze hoopte maar dat Nate ondertussen al iets verzonnen had en zichzelf ook kon verweren. Ze kneep haar ogen dicht en verwachtte opnieuw een harde klap.

Haha, kijk dit is drama =p +3!

Deb had er voor gekozen om te vechten. Dat betekende dat hij moest blijven en hij haar zo veel mogelijk moest proberen te helpen. Bubbel was een zinloze aanval. Normaal was het sterker dan een water pistool, maar niet als de Pokémon waar ze tegen vochten de bubbels makkelijk kon doorprikken. ‘’Onee..’’ Hij staarde zijn Squirtle aan. Water Pistool was de enige aanval die ze konden gebruiken. Hoe minder de afstand tussen de Pokémon zou zijn, hoe meer schade de aanval zou doen. Dat was wel een beetje logisch. De Waterpistool kon een max van 8 meter bereiken, maar als een tegenstander 8 meter verder geraakt zou worden, zou hij maar geraakt worden door het water. Terwijl als een Pokémon recht voor Otsu stond en dan geraakt werd hij helemaal door de water pistool werd meegesleurd en weggeblazen.Het was dus de bedoeling dat ze de Beedril dichterbij zouden lokken. Zoals Nate al hoopte kwam er een Beedril naar hem toe vliegen. Perfect! ‘’Otsu.’’ Otsu kwam al zijn kant op gerend. Dit ging niet heel snel, maar hij stond voor Nate voordat de beedril was aangekomen. ‘’Water Pistool!’’ Otsu nam diep adem. Hij deed zijn mond dicht. Het was duidelijk te zien dat zijn mond was gevuld met water, omdat zijn wangen dikker leken te worden. Hij opende zijn mond zodat er een niet al te krachtige straal water naar de Beedril vloog. De Beedril wist met zijn snelheid de aanval makkelijk te ontwijken. Hij ging weer door met aanvallen, maar viel nu niet Nate, maar Otsu aan. ‘’Ga terug in je schild.’’ Heel langzaam kroop Otsu in zijn schild. Het was geen Withdraw aanval, dat was een verdediging aanval waarbij een Squirtle in zijn schild kroop. Daarbij zou de verdediging van de Squirtle stijgen, maar bij Otsu deed dit het niet. De enige verdediging die hij kreeg was van zijn harde schild. Wat gelukkig hard genoeg was om geen schade op te lopen van de steek van de Beedril.

‘’We kunnen ze nooit alle drie verslaan.’’ Het leek slechter te gaan met Deb dan met hem. Zij moest tegen twee Beedril vechten terwijl hij er tegen een moest bevechten. Dizzy, haar Nidoran, leek nog wel wat schade te kunnen doen bij de Beedril, maar ook hij was niet sterk genoeg om meerdere Beedril aan te kunnen. Hij kon zich alleen consenteren op één, zodat Deb een andere Beedril moest bezighouden. Bij hem was het zo dat geen van de Pokémon schade opliep. Otsu zat veilig in zijn schild, maar kon geen schade geven aan de Beedril. ‘’We moeten Deb helpen. Gebruik je waterpistool in je linkervoorpoot gat.’’ Otsu deed als hem gevraagd werd. Een waterpistool schoot uit de gat waardoor Otsu de tegenovergestelde richting op werd geschoten, naar Deb toe. ‘Kom uit je schild en doe een water pistool in de lucht.’’ Eerst leek het zinloos, maar toen het water weer naar beneden kwam vallen en de vleugels raakte van de beedril was te zien waarvoor de aanval was. Als er water op de vleugels zat kon hij niet vliegen. De Beedril landde dan ook. ‘’Deb, denk je dat je ze kan verslaan als ze op de grond blijven?’’ Hij zou er voor zorgen dat ze niet meer de lucht in gingen door water pistool in de lucht te blijven vuren. De Beedril verloren zo al hun snelheid. Nu moesten ze er alleen voor zorgen dat alle drie de Beedrills de vleugels werden geraakt.

OOC : Hopelijk kan je er wat mee :3

Volgens mij is, wanneer een Squirtle zich terugtrekt in zijn schild, dit automatisch Withdraw Verder een mooie oplossing voor het bestrijden van de Beedril! +2!
Volgens de Bulbapedia beschrijving van Withdraw komt er dan een blauwe gloed om de Pokémon.

Langzaam ontwaakte Deb van haar trance. De harde klap van de Beedrill had haar even in trance gebracht en haar naar een plek gebracht waar geen pijn bestond. Ze werd een beetje meer wakker en keek opzij naar Otsu, de Squirtle van Nate. Oh ja! Ze waren aan het vechten tegen Beedrill en dat ging niet echt geweldig. Snel stond ze op en keek ze om zich heen. Ze zag dat Sparky ook al langzaam begon te ontwaken. Hij kwam een beetje overeind. Zijn oortjes bewogen heen en weer, terwijl hij zich probeerde te beseffen wat er ook alweer gebeurd was. Snel dacht Deb na. Sparky kon misschien niet heel veel doen, maar zou hij ook geen begin kunnen maken? Hij laadde waarschijnlijk maar een beetje stroom, maar ze konden het nog altijd proberen. ‘Sparky!’ riep ze naar de Pikachu, die zijn blik opzij richtte en haar vragend aankeek. Debs blauwkleurige ogen schoten even opzij naar de Nidoran, die nog altijd aan het vechten was met de Beedrill. Een andere Beedrill, die naar haar wilde toevliegen, was verzwakt dankzij de aanval van Otsu. Zijn vleugels zaten onder het water, waardoor hij moeilijk kon opstijgen. Hierdoor leek zijn razernij echter steeds meer toe te nemen. ‘Denk je dat je een donderstraal kunt afvuren?’ vroeg ze hoopvol aan Sparky, die haar even twijfelend aankeek. Daarna knikte hij vastberaden en rende naar haar toe. Zijn blik gleed even dankbaar van Otsu naar Nate, waarna hij snel nadacht. Hij probeerde zijn kracht een beetje te hervatten, maar het ging maar moeilijk. ‘Sparky, Thunderschock!’ riep Deb, toen de Beedrill opnieuw aanstalten wilde maken om naar hun toe te gaan. ‘Pika!’ riep de Pikachu vijandig, waarna hij zijn stroom oplaadde en die er het volgende moment via zijn rode wangetjes liet uitkomen. De straal raakte de Beedrill volop, die een geïrriteerd geluidje maakte en daarna snel wegvloog. ‘Pika!’ zei Sparky vijandig. ‘Dizzy, Horn Attack!’ nam Deb opnieuw het heft in handen. Dankzij de waterstraal was niet alleen de Beedrill die haar aangevallen had vertraagd, ook de andere Beedrills hadden de klap opgevangen. ‘Nido!’ riep de Nidoran vijandig, waarna hij zich opnieuw stootte tegen de Beedrill. Die was zo erg verwond geweest van al eerdere klap, dat hij gemakkelijk omviel op de grond. Beide Beedrills vlogen weg. Hijgend keek Deb naar de andere Beedrill, die nog geen enkele klap had opgevangen en Otsu’s waterstraal soepel had ontweken.

Deb rende snel naar Nate en ging naast hem staan. ‘Roep Otsu terug,’ waarschuwde ze hem, waarna ze naar de Beedrill keek. ‘Dizzy en Sparky!’ riep ze naar de twee Pokémon, maar die wisten zonder haar bevel ook wel wat ze moesten doen. Uitdagend gingen ze naast Otsu staan. Ze leken wel een goed team met hun drieën. Helaas begaf Beedrill zich aan de waterkant, waar hij naartoe was gevlogen om even uit te rusten. ‘Ik heb een idee!’ riep ze opeens, waarna ze naar haar overige Pokéball keek. ‘Alles of niets,’ zei ze. ‘Converse, steun Sparky in zijn sprong!’ riep ze, waarna ze de Pokéball naar het water gooide. Even later verscheen er een heftig heen en weer spartelende Converse. ‘Verdorie, Converse, blijf stilstaan!’ zei Deb wanhopig, toen ze zag dat de Beedrill zich naar Converse omdraaide. Sparky begon al te rennen naar de waterkant, maar zijn blik gleed naar het water. ‘Pika!’ zei hij strijdlustig, waarna hij sprong op de rug van Converse. Converse bleef van verbazing stilstaan, wat Sparky zag als een teken dat hij kon springen. ‘Quick Attack en daarna je Thunderschock!’ riep Deb, die de strategie al van te voren had uitgedacht. ‘Pika!’ riep Sparky. Hij raakte de Beedrill volop en deed toen zijn Thundershock. De Beedrill werd geraakt en zoemend vloog hij weg. Met een achterwaartse salto landde Sparky weer veilig op het land. Verbaasd keek Deb naar haar eigen handen. ‘Het werkte,’ zei ze toen, nog steeds verbaasd zijnd. ‘Het werkte!’ zei ze daarna vrolijk, waarna ze haar handen vrolijk op Nates schouder legde. ‘We hebben de groep Beedrills verslagen!’ zei ze vrolijk. Een steek in haar zij bedierf echter de pret en zuchtend zakte ze door haar knieën. Spark was zelf ook in elkaar gezakt, alleen was hij zo vermoeid, dat hij in slaap gevallen was. Deb was echter een beetje gedesoriënteerd voor zich uit aan het kijken. ‘Oh nee, het begint al avond te worden,’ merkte ze haar volgende probleem op. Ze had namelijk nog altijd geen slaapgerief bij zich.

[Natuurlijk, niet zo onzeker! ;D]

Hoewel ik je laatste aanvallencombi niet helemaal begrijp, vind ik het toch goed gevonden! +3!

Was het echt gelukt? Ze hadden drie Beedril kunnen verslaan! Vooral Deborah en haar Pokémon hadden veel gedaan. Ze had alle drie de Beedril kunnen verslaan. Al was dit zeker niet gelukt zonder Sparky, haar Pikachu. Terwijl Nate en Otsu niks hadden kunnen doen. Dit maakte niet uit. Ze kwamen er nog wel! Ze zouden trainen en een paar levels up gaan. Daarna zouden ze opzoek gegaan naar een tweede team lid. Het liefst wou Nate een Jigglypuff. Dat had hij al meerdere keren gezegd. Al was het niet erg als hij een andere Pokémon eerder kreeg. Pokémon zoals Oddish, Nidoran of Gastly zou hij graag vangen. Als hij ze zou tegen komen dan zou hij ze ook proberen te vangen. ‘Avond?’’ herhaalde hij Deb terwijl hij de lucht in keek. Ze had gelijk. Hij had er helemaal niet op gelet! Jammer, hij had nog wat langer willen trainen. Hij had zijn doel van de dag blijkbaar niet gehaald. ‘’Laat me je helpen.’’ Hij liep naar Deb toe en bekeek haar kort. Hij stak haar hand naar haar uit. Ze zou alleen maar haar hand op de zijne moeten zetten en dan zou hij haar helpen opstaan.
De koude wind blies tegen zijn nog natte kleren aan zodat hij nu ook last begon te krijgen van de kou Hij was het helemaal vergeten, een paar minuten eerder zaten ze nog in de rivier. Na de Pokémon aanval vergat je dit snel. ‘’Er gebeurd altijd wel iets spannends bij jou in de buurt.’’ Nate bukte om zijn tas van de grond te pakken en deze om zijn rug te doen. Al snel ging hij weer normaal overeind staan. De eerste dag had hij zijn tas kwijtgeraakt, al was dat niet spannend. De andere dagen was er niet echt iets gebeurd. Het waren gewoon normale dagen. Kwam hij haar weer tegen, begonnen de spannende dingen weer. Eerst werd het zwemmen in de rivier en daarna een gevecht met beedril. Een normale trainer zou een aangevallen door Beedril normaal vinden. Hijzelf vond dit nu ook deels, maar dit was zijn eerste keer dat hij echt met ze vocht, wat het spannend maakte.
Nate rolde de nog natte mouwen van zijn vest op. Hij haalde zijn Pokébal tevoorschijn en richtte deze op zijn Squirtle. Een rode straal schoot naar Otsu en slokte deze op. ‘’Heb je nog hulp nodig met je been?’’ Het was hem al opgevallen dat ze haar been had bezeerd. Hij zou het niet erg vinden om haar te helpen. Ze moesten waarschijnlijk toch dezelfde kant op. Hij had haar niet eerder gezien in de Pokémon Center, maar waar moest ze anders overnachten? Hij betwijfelde dat ze gewoon buiten sliep. Sommige trainers deden dit wel, ze hielden er van om close te zijn bij de natuur. Ze vonden dat het erbij hoorde. Nate zou dit nooit begrijpen. Hij had liever een warm bed in een veilige kamer. ‘’Ga je ook naar de Viridian City? De pokémon center heeft gratis kamers voor trainers.’’ Waarschijnlijk wist Deborah dit al, toch kon het geen kwaad om het te vertellen.

+2

Heel even verbaasd zijnd gleden Debs ogen naar Nates hand. Meende hij dit nu? Ze had ook zelf overeind kunnen krabbelen. Ze wist niet dat vrienden, of wat zij en Nate dan ook waren, echt zo vriendelijk konden zijn. Ze moest toegeven dat ze vroeger niet veel vrienden had. Mensen bleven ver uit haar buurt om de een of andere reden. Nou ja, ze gaf ook wel toe dat ze soms een beetje kwaad overkwam, maar dat was zeker niet expres. Haar vader was een vriendelijke man, dus daar kon het in elk geval ook al niet aan liggen. Ze keek even om zich heen en liet haar blik toen nogmaals naar Nates hand glijden, waarna ze haar hand op de zijne legde. Rustig keek ze om zich heen, waarna ze besefte dat ze geen slaapmateriaal had. Ze sliep altijd in de bossen. Maar dat werd langzaamaan kouder. Met een rood hoofd keek Deb opzij naar Nate. ‘Nate, er is iets wat ik je moet vertellen,’ zei ze zachtjes, waarna ze even door haar roze haren ging. Ze dacht even na over hoe ze haar woorden het best zou kunnen gebruiken. ‘Ik slaap niet in Pokémon Center. Omdat ik weggelopen ben thuis, ben ik mijn slaapmateriaal ook vergeten en slaap meestal in de bossen, aangezien ik soms nog een tijdje bij een paar plekken blijf voor mijn Pokémon,’ zei ze, waarna ze even over haar achterhoofd wreef. ‘Maar een Pokémon Center zou natuurlijk niet mis zijn!’ zei ze er snel achteraan. Een rilling van genot ging over haar rug toen ze dacht aan een lekker warm bed. Misschien zou ze het zelfs zo fijn liggen als ze er eenmaal in lag, dat ze zich die dag erna niet meer kon bewegen. Dan zou ze altijd blijven liggen in dat heerlijke bed. Nee, maar voor Sparky, Dizzy en Converse zou het ook fijn zijn. Nou ja, Converse hield ze natuurlijk in de Pokéball. Hij zou hun alleen maar wakker houden met zijn gespartel. Toch vond Deb dat ze binnenkort eens moesten trainen met de Magikarp. Hij kon nog niet veel andere aanvallen dan Splash. Sterker nog, hij kon er helemaal geen. Dan zou ze eens een keertje een zwakke tegenstander op moeten zoeken om te trainen met hem. Dizzy en Sparky konden daar eventueel wel bij helpen. Debs blik gleed naar haar been en ze voelde opnieuw de pijn. Ze werd plots vermoeid.

‘Oef, al wat ik nu nodig heb, is een warm bed,’ gaf ze eerlijk toe. ‘En Sparky ook,’ fluisterde ze zachtjes. Ze wees naar haar Pokémon, die lekker aan het slapen was. Glimlachend liep Deb op haar Pikachu af en pakte hem in haar armen. ‘Je hebt heel goed gevochten. Jij en Otsu zijn een goed team, zoals al eens eerder gebleken is,’ zei Deb zachtjes. ‘Rust maar lekker uit,’ mompelde ze. Ze greep naar zijn Pokéball en wilde Sparky terugkeren, maar opeens opende die zijn ogen. ‘Chu,’ zei hij, waarna hij met zijn staart naar de Pokéball wees en daarna zijn hoofd schudde. ‘Maar daar voel je jezelf misschien comfortabeler in dan in mijn armen,’ protesteerde Deb. ‘Pika,’ zei Sparky opstandig. ‘Sparky…’ Maar voor ze haar zin af kon maken, gaf Sparky haar een likje over haar wang, zodat ze helemaal sidderde. ‘Goed dan, onschuldig beest,’ zei ze lachend, waarna ze weer naar Nate liep. ‘Ja, Nate, de koppigheid heeft hij dus niet van mij, ik zou niet durven,’ zei ze, waarna ze even fluitend omhoogkeek en daarna stralend begon te lachen. Ze was helemaal vrolijk, maar ook verschrikkelijk moe. De vermoeidheid was waarschijnlijk in haar ogen te lezen. ‘Laten we dan maar naar Viridian City gaan. Ik sta amper nog stevig op mijn benen,’ zei ze eerlijk, waarna haar blik even naar haar benen gleed, maar ze besloot om daar niet zo veel mee te doen. Haar ogen gleden even naar Nates ogen, waarna ze over haar achterhoofd wreef en daarna Sparky goed vasthield. ‘Naar waar ben je eigenlijk van plan om naartoe te gaan? Misschien kan ik een eindje met je meelopen,’ zei ze enthousiast, waarna ze opzij keek. Helaas zou het nog veel trainen zijn voordat ze een Gymleider kon gaan verslaan. Maar dat zou nog wel lukken. Ze glimlachte even bij het idee dat ze haar eerst bagde zou hebben. Dan zou ze dus officieel een goede Trainer zijn. Ze rilde al van opwinding bij het idee, maar probeerde haar enthousiasme een beetje te stillen en liet haar blik vragend opzij glijden naar Nate. Stiekem hoopte ze dat ze nog even met hem mee kon gaan. Hij was immers de enige die nu echt als een vriend aanvoelde en na de ervaring met de Beedrills voelde ze er sowieso weinig voor om alleen door het Viridian Forest te gaan, waar ze Jellal had ontmoet.

[Met de slaap in mijn ogen, een postje getypt ;D]

Je reageerd wat weinig op Nates woorden. +3