Syrena rukte met een pijnlijk gezicht te borstel door haar haren. Fallen zat voor haar op de grond met grote ogen toe te kijken. Syrena glimlachte. Wat zou er in zijn hoofd omgaan? Na dat de meeste klitten haar haar hadden verlaten borg ze de borstel op en stond op. "Kom Fallen, tijd voor een training." zei Syrena tegen de charmander. Fallen sprong op en volgde haar opgewekt. Syrena ging Lavender Town in, hier was ze als kind wel eens geweest. Fallen keek nieuwschierig rond, toen Syrena achter zich stemmen hoorde. Ze stond stil en keek achter zich, maar zag niemand. Een misselijk gevoel betrad haar buik. Was was hier aan de hand? Ze liep verder, nu met een zenuwachtig gevoel. Haar pokémon leek het te merken; hij keek de heletijd naar haar. Plots voelde Syrena hoe haar handen op haar rug werden geduwt en voelde een hand rond haar keel. "We verrassen je toch niet?" klonk een bekende stem. Syrena schrok, en Fallen werdt al gauw omsingeld door 4 chameleons. Ze waren dus met z'n vieren. "Zo te zien lukt het je nog steeds niet, aangezien dat miezerige beest nog niet geëvalueerd is?" Syrena voelde de tranen in haar ogen branden, maar ze durfde geen verzet te tonen. Ze waren te sterk, alleen door hun woorden al. Fallen keek verward naar de pokémon om hem heen, maar ook hij deed niets, alsof hij voelde dat zijn eigenaresse dan wat zou overkomen...

OOC: Inspiratie

‘Hoe zou ik jou eens noemen…’ Uiteindelijk had ze besloten dat de charmander een naam moest hebben, naamloos was ook niet cool. Terwijl ze haar haren borstelde dacht ze na over een passende naam. Een indianen naam zou wel passend zijn dacht ze. Iets met moedig, of heldhaftig. Zometeen zou ze gelijk achter de computer duiken om een leuke naam te zoeken. ‘AUW!’ Tranen sprongen in haar ogen. Sherry hield de borstel voor haar neus en zag een enorme paarse pluk haren hangen. ‘Auw!’ Beledigd wreef ze over de plek waar ze nu een pluk haren miste. ‘Char. Char.’ hoorde ze achter zich. Charmander hief zijn voorpootjes en keek haar lief aan. ‘Ik kom eraan.’ Snel gooide ze de borstel met de pluk haren ergens op haar bureau en haastte zich naar beneden. Ongeduldig wachtte ze tot de computer aanging nadat ze het ‘aan’ knopje had ingedrukt. Springend wachtte ze tot de computer eindelijk het welkomstscherm liet zien. Met een haastig gebaar trok ze een stoel vanonder de tafel en plofte neer. “Indiaanse namen.” Googlede ze. De ene site na de andere site doemden op maar geen enkele was nuttig. ‘Cochise!’ riep ze plots hard door de kamer. “Indiaanse jongensnaam voor ‘Beroemd krijger leider van de Chiricahua Apache.’” Perfecte naam. Met pretoogjes keek ze naar de charmander die verbaasd naar haar keek. Sherry pakte de pokémon op en danste met hem door de hele kamer, meerdere malen ‘Cochise’ roepend. ‘Cochise, dat is jouw naam!’ Uiteindelijk zette ze de ietwat overrompelde charmander weer op de grond en liet hem terugkeren in zijn bal. Ze pakte twee treden tegelijk toen ze naar boven stormde, naar de werkkamer van haar moeder. ‘Mam! Mam! Ik heb een naam voor charmander! Cochise! Een indiaanse jongensnaam. Het betekent ‘beroemd krijger leider van de Chiricahua Apache’. Super gaaf toch?’ Geen idee wat “Chiricahua” betekende maar dat maakte niets uit. ‘Ja natuurlijk is het gaaf!’ zei haar moeder met een warme stem. Sherry haastte zich naar buiten. Het was ochtend en de zon scheen op haar gezicht. Het verwarmde haar armen en maakte haar warm. Toch koos ze ervoor om een jas aan te doen, ze ging fietsen en misschien kon ze het dan koud krijgen. ‘Oh wacht even.’ het was in zichzelf gemompeld terwijl ze haar fiets nog even tegen de schuur drukte. Sherry rende nog naar binnen, verruilde haar witte muts voor een dieproze pet en draaide hem opzij zodat de cap van het ding in haar nek lag. Ze was klaar om te gaan. ‘Doei mam! Ik ben vanavond weer terug!’ schreeuwde ze naar boven. Zonder op antwoord te wachten smeet ze de deur dicht en sprong op haar groene fiets. Anderhalf uur later kwam ze aan in het stadje dat de naam Lavender droeg. Lavender Town. Een mooie plek om naartoe te gaan vond ze. Nog even en ze was in het parkje, net buiten Lavender Town. Daar kon ze oefenen met Cochise. De huizen gleden aan haar voorbij, ze fietste in een redelijk rustig tempo. Sherry had vandaag een spijkerrokje aangedaan met daaronder kleine, witte gympen. Haar T-shirt was geel met een enorme zon erin dat glimlachte. “Happy sunshine” stond erop. Over het shirtje had ze nog een groen vest aangetrokken, tegen de wind dat door haar zomerjas heen drong. Inmiddels had Sherry haar jas om haar middel geknoopt omdat het zo warm was. Samen met haar vestje wapperde nu ook haar jas in de wind. In de verte zag ze iemand staan dat een meisje vasthield. Het meisje had tranen in haar ogen. Daarnaast stonden nog vier onbekende pokémon en dan nog een andere charmander. Snel haalde ze haar pokédex tevoorschijn. Charmeleon, de Vuur Pokémon. Het heeft klauwen zo scherp als een scheermes en zijn staart is uitzonderlijk sterk. Daarnaast stond er nog dat dat de evolutie was van charmander. Wow, wat waren ze mooi. Sherry wist dat dit meisje in moeilijkheden was, net als de omsingelde charmander. Stilletjes riep ze Cochise op. Ze wist welke aanvallen hij kende, scratch en ember. Niet heel erg indrukwekkend maar toch. Toen Cochise zag wat er gebeurde blies hij boos met zijn neus. Even groeide de vlam op het puntje op de staart van de charmander. ‘Rustig jochie, eventjes wachten.’ Met trillende handen zette ze haar fiets op slot en stak het sleuteltje in haar jaszak. ‘Oke Cochise, probeer jij een charmeleon?’ haar stem klonk bevend. Dit zou ze nooit alleen kunnen doen. Haar hart bonkte in haar keel, zo spannend vond ze het, daarnaast vond ze het ook enorm eng. ‘Oke Cochise!’ Riep ze opeens hard, ‘doe nu je scratch op die pokémon en daarna gelijk je ember.’ Net als net klonk haar stem bevend. ‘Char! Char!’ Met die aanvalskreet sprong hij midden in de kring van de pokémon en liet zijn klauwen over de neus van een charmeleon krassen. Gelijk sprong hij op en vuurde vuur af op de pokémon. ‘Char!’ Riep hij kwaad. ‘Eh. Eh. Doe nog eens scratch!’ klonk de paniekerige stem van Sherry. Cochise sprong op de rug van een van de slachtoffers en zette zijn klauwen in de rug van het dier. Wat was ze stom. Die charmeleons waren natuurlijk duizend keer sterker dan haar pokémon, plus dat het ook vuur pokémon waren. Sherry wou niet dat Cochise gewond raakte bij dit oneerlijke gevecht. Hulpzoekend keek ze van links naar rechts.

OOC: ik geloof dat je Charmeleons bedoelde ipv Chameleons [a]

+2 voor jou!

Net toen ze niet meer wilde geloven dat er hulp kwam zag ze dat Fallen weg keek, ze volgde zijn blik en zag een ander meisje. Opgelucht haalde ze adem, haalde haar voet van de grond om uit te halen. ‘Oke Cochise!’ riep het meisje ineens hard, ze had paars haar, en had ook een Charmander. ‘doe nu je scratch op die pokémon en daarna gelijk je ember.’ de stem van het meisje klonk bevend. "Fallen, help hem!" riep ze naar haar pokémon die haar afwachtend aan keek. Hij krabde de eerste de beste Charmeleon in het gezicht, om hem vervolgens met tackle een stukje verder te duwen. Syrena trapte de jongen die haar vast hielt tegen zijn schenen, voelde de greep om haar keel versterken waardoor ze bijna stikte, maar daarna werdt ze los gelaten. "Wat leuk, het misbakseltje heeft een vriendin, nou meis, lang zal het niet duren voor ze ziet wat voor waardeloos kind je bent." hij richtte zich op het paarsharige meisje. "Verknoei je tijd niet door haar te helpen" zijn stem klonk dreigend. Syrena keek naar de zes pokémon die in gevecht waren. Ze zag dat een van de Charmeleon tegen over Fallen niet oplette. "Nu Fallen!" riep ze, en haar pokémon krabde de pokemon in het gezicht alsof zijn leven er vanaf hing. Syrena slikte, misschien was dat ookwel zo. De jongens zouden hun doden als het moest, en dan was zij ook schuldig als het andere meisje omkwam. Nee nee, nog niet zo denken! De andere charmander sprong op de rug van een Charmeleon en zette zijn klauwen erin. "Fallen, kom op!" riep Syrena, ze zag hoe Fallen over de buik van een Charmeleon krabde, maar dat leek het dier amper te voelen. Ze keek naar het meisje en toen hun blikken elkaar kruisden knikte ze dankbaar. Maar ze waren er nog niet...

OOC: Ja, dat bedoelde ik, sorry!

+1 voor je posts tot nu toe!

Syrena was verbaast bij het zien van de blikken van de twee charmanders. Ze waren vastbesloten te winnen, dat was te zien. Alsof er geen leven meer zou zijn als ze verloren. Misschien was dat ook wel zo. Als ze verloren, hadden ze misschien ook geen leven meer. De dood, hoe zou dat zijn? Toen hun blikken elkaar kruisden glimlachte het meisje even. Het paarsharige meisje leek geschrokken van de man, die ineens naar haar toe kwam. Syrena kon het zich wel voorstellen, zij was zich ook dood geschrokken. Zonder te antwoorden gaf ze haar Charmander nog een opdracht. Syrena keek naar Fallen en knikte dat hij mee moest met de andere. Alleen zouden ze het niet redden. Cochise tackelde de pokémon en krabde gelijk, de zekerheid verdween echter toen een van de Charmeleons hem in de staart beet. Het paars harige meisje zei hem met zijn staart te bewegen, waardoor de bek van zijn aanvaller tegen een steen werd geslagen. Fallen kon net een aanval van een van de andere 3 ontwijken. Deze leek vorlopig even bewusteloos te zijn. Met een zucht pakte de eigenaar van de Charmeleon de pokébal en riep hem terug. Met een witte flits verdween het beest in de bal. Daarna deed Cochise ember er werden de twee Charmeleons in het gezicht geraakt. Syrena besefde dat dit geen zin had; vuur tegen vuur. Het dier werd getackeld en op de grond geboord, waarna de andere op hem sprongen, met Fallen wanhopig aan hun poten trekkend. Gelukkig vond de Charmander een uitweg en rende weg. Het meisje gaf nu een befel waarvan Syrena schrok. Was dit slim? Om de man aan te vallen? De Charmander sprong naar de man, die de vlammen in het gezicht kreeg gevolgd door de nagels. Fallen keek haar aan en ze knikte. Fallen sprong op de rug van de man en begon zijn nek te bewerken met zijn nagels. nu pas leken de charmeleons wakker te worden en vlogen de 3 op de charmanders af. Bang zette deze twee hun nagels alleen maar meer in de rug van de man die het woedend uit schreeuwde. De andere drie jongens begonnen zich ermee te bemoeien en trokken hardhandig de twee pokémon van de rug van de man af en smeet ze naar de twee meisjes toe. Syrena knielde bij haar pokémon neer, die verward met zijn kop schudde. Kwam er nou niemand hun te hulp?

OOC: Ja, ik werd jaloers op je postsheet... (A)

Leuke postsheet! +1!

Recht voor haar neus stonden de pokémon. Eentje was al uitgeschakeld en teruggeroepen. De pokémon met de naam Fallen hielp Cochise goed en vocht alsof zijn leven ervan af hing. Cochise vocht iets relaxter dan de pokémon Fallen, waarom wist Sherry ook niet zo goed. Het was gewoon het aanblik op de pokémon, de glinstering in zijn grote ogen. Zijn bewegingen waren beheerst en blijkbaar wist hij wat hij deed of kon doen. Het shirt van de man scheurde een beetje door de twee charmanders die houvast probeerden te krijgen bij hem. Drie andere jongens stormden op Cochise en Fallen af en smeten die voor hun voeten neer. ‘Cochise!’ Riep ze paniekerig uit. De pokémon wreef verdwaast over zijn kop, hij stommelde wat en stampte met zijn pootje op de grond. Hij knorde en probeerde op te staan. Stomdronken wankelde hij op zijn poten. ‘Cochise stop.’ haar stem klonk bezorgd. Snel liep ze naar haar charmander toe en aaide hem over zijn koppie. Met een bezorgde frons keek ze omhoog, naar de resterende vier charmeleons die het gemunt hadden op Cochise en Fallen. Was er nou nog niemand? In haar ooghoeken vond ze beweging. Een blauwe pokémon vuurde water af op de charmeleons. Yeah, eindelijk hulp, het was ook vele malen effectiever dan vuur tegen vuur. Twee van de charmeleons werden vol geraakt door de waterstraal en bleven liggen. Wow. In één klap twee pokémon. Snel haalde ze haar pokédex tevoorschijn. Vaporeon, bubble jet Pokémon. Vaporeon houdt van vers, schoon water en ze kunnen hun lichaam weg laten smelten als water. Daarnaast stond er nog bij dat het een evolutie was van de pokémon Eevee. Super cool! Nu waren alle pokémon uitgeschakeld en stonden de jongens er alleen voor. Sherry ging niet de mannen bevechten, zijzelf was elf. Een meisje van elf ging niet vechten tegen volwassen mannen. Dat liet ze over aan de echte professionals die hun geld daarmee verdienden. Sherry kon haar ogen niet afhouden van de blauwe pokémon, de vaporeon. De mevrouw had de pokémon ‘Alex’ genoemd dus dat was waarschijnlijk zijn naam. Niet verkeerd trouwens. Alex. Net als de naam Fallen en Cochise. ‘Char!’ Bromde Cochise opeens. Sherry’s aandacht vloog gelijk weer naar het meisje, de vier mannen en de vrouw die net hun had gered.

OOC: ja dankje xD

Graag gedaan trouwens, jullie werden toch belaagd door Charmeleon, niet Charmandar? +2 voor je post!
ohja. verbeterd ^^'

Het paarsharige meisje snelde ook naar haar charmander toe, die stomdronken probeerde te blijven staan. Syrena keek hulpeloos om zich heen, rende weg toen een van de jongens op haar af kwam. Ze ging weer naast het meisje staan en riep de charmander bij zich. Dit winden ze nooit. Het was onmogelijk zonder hulp. Vuur tegen vuur, en dan ook nog zwak tegen sterk. Tja, te voorspellend niet? In haar ooghoeken zag ze een blauwe waas. Ze keek verbaast om en zag een water straal de andere Charmeleons weg blazen, tegen een muur, bewusteloos. Als ze nou zelf ook een water pokémon had gehad... Ze herkende deze pokémon wel, het was een Vaporeon, die had haar moeder ook gehad. De water evaluatie van een eevee. Na nog twee aanvallen van het indrukwekkende dier waren de vier charmeleon uitgeschakeld. Wauw. De vrouw keek de man woedend aan. Syrena was te veel van slag om te horen wat ze zei, maar het klonk boos. Woest. Syrena keek naar het meisje naast haar. Plots besefde ze wat voor een geluk ze hadden gehad. Als deze vrouw hun niet had gezien, hoe was het dan afgelopen? Heel anders. Héél anders. Ze bekeek het tavereel eens, de vier uitgeschakelde charmeleon, de vrouw met de alerte Alex, hoe de pokémon heette. En de twee meisjes. Ze zag dat Fallen een beetje aandacht vroeg en gaf hem een aai over zijn kop. "Je hebt het heel goed gedaan hoor!" zei ze. Verlegen keek ze naar de vrouw. Maar ze waren er nog niet. Wat zouden de jongens nu doen? Weggaan?

OOC: Sorry, voor die jongens heb ik geen idee hoe ze nu zouden reageren...

Het geeft niet Meid +2 voor je post en het is trouwens "dit gingen ze nooit winnen" of "dit wonnen ze nooit", niet "dit winden ze nooit" Wel leuk om te zien dat je vooruit gaat!