"Braaf, braaf." Voorzichtig stak Kate haar hand uit naar de Rattata. De kleine pokémon keek argwanend naar Kate's hand, twijfelend of hij moest wegrennen, in de hand bijten, of dat hij de hand kon vertrouwen. Achter Kate stond Ivy, die al even argwanend naar de Rattata keek. Hoe schattig Rattata er ook uit zagen, het was niets meer dan een feit dat deze schattigheid alleen van buiten zat. "Saur..." probeerde de Ivysaur haar trainer over te halen. Kate negeerde haar pokémon echter, en stak haar hand verder uit naar de Rattata. De Rattata zag Kate echter als een bedreiging, en sprong op haar af in een poging zijn aanvaller te kunnen verwonden. Instinctief sprong Ivy naar voren, om zo de Rattata af te weren met een Tackle aanval. De Tackle raakte, met als resultaat dat de Rattata wegvluchtte in de hoop dat de twee hem niet zouden achtervolgen. De Rattata hoefde zich geen zorgen te maken; Kate had iets anders aan haar hoofd.

"Ivy... Ik was er bijna!" mopperde Kate. Ivy keek haar trainer fronsend aan. Ze had niet gemerkt dat de Rattata haar aan had willen vallen, of wel soms? Een glimlach verscheen op Kate's gezicht. "Toch bedankt, Ivy." Kate hurkte, en omhelsde haar Ivysaur. Terwijl ze teleurgesteld was dat ze de Rattata niet had kunnen aaien, was dit voor haar geen reden om boos te zijn op haar Ivysaur. Als ze moest kiezen tussen het aaien van een Rattata en haar Ivysaur, dan was de keuze makkelijk. Ze zou voor Ivy kiezen, altijd. Bovendien waren er nog veel meer Rattata in de wereld. Zo erg was het niet als er eentje van haar wegvluchtte. Ze zou het heus wel voor elkaar krijgen om een Rattata te aaien, ooit. Als ze iets meer ervaring had met pokémon, misschien.

"Ah! Het is tijd om verder te gaan!" riep Kate plotseling uit. Ze sprong overeind, en keek vluchtig om haar heen, hopend dat niemand haar had horen schreeuwen. Als er ook maar iemand bi haar in de buurt kwam, klapte ze direct dicht. Het enige wat ze op dat moment nog kon was mompelen. Kate haalde opgelucht adem. Er was niemand in de buurt, gelukkig. Ze keek naar Ivy, die haar een begripvolle glimlach schonk. Terwijl Ivy het gedrag van haar trainer inmiddels gewend was, zou ze willen zien dat er verandering in kwam. Het zou niet alleen beter zijn voor haar, maar ook voor Kate. Het zou goed zijn als ze vrienden zou maken met iemand, wie het ook was. Kate's gedrag, echter, wees uit dat het nog een lange tijd zou duren voordat het eindelijk zo ver zou zijn. Ze was nog steeds even gesloten richting mensen als ze was geweest toen ze elkaar hadden ontmoet. Sterker nog, het was zelfs erger geworden.

Terwijl het de bedoeling was dat Kate begon te lopen, bleef ze stokstijf staan. Vaagjes vermoedend wat er aan de hand was, volgde Ivy Kate's blik. Ze had gelijk gehad. Kate had iemand gezien. Zelfs al was het persoon nog redelijk ver weg, dit was voor haar reden genoeg om aan de grond genageld te blijven staan. Ivy slaakte een zucht. Als het persoon ze al had gezien, was de kans dat hij hun kant op zou komen verschrikkelijk klein. "Saur..." Ivy duwde tegen Kate's been aan, in de hoop haar in beweging te krijgen. Natuurlijk zou Ivy haar trainer kunnen verplaatsen als het echt moest. De manieren waarop ze dat zou doen waren helaas niet al te vriendelijk, waardoor ze zichzelf er maar van weerhield. "Je... Je hebt gelijk. We... we gaan al," zei Kate. Ze draaide zich om, en liep in tegenovergestelde richting van het persoon. Ivy schudde met haar hoofd. Het zag er uit alsof ze een lange omweg zouden maken.

+3

Orochi sloot zijn ogen en haalde diep adem. De geur van vers gras drong zijn neusgaten binnen en hij zuchtte. Rustig keek hij uit over de heuvels tussen Pallet Town en Viridian City. Het was zag er heel anders uit dan de wildernis waar hij in opgegroeid was, maar dit landschap beviel hem ook prima. Het was er rustig in groen en daar hield hij van. Vervolgens keek Orochi naar beneden waar Semilla tegen zijn been aan stond te leunen en over het landschap uitkeek. Kort daarop keek ze hem even aan gevolgd door een speelse "Saur!" voordat ze het gras in huppelde. Orochi rende zijn Pokémon achterna door het hoge gras. Pidgey vlogen op uit het gras als hij langs liep.

Plotseling stopte Semilla met rondspringen. Het leek wel alsof ze ergens tegen opbotste. Orochi liep wat dichterbij om het beter te kunnen zien. De Bulbasaur was inderdaad tegen iets opgebotst, een Rattata. De paarse muis wreef geërgerd over zijn snuit en keek de Pokémon en haar trainer venijnig aan. Orochi wierp een scherpe blik naar de Rattata om in te schatten of Semilla hem aan zou kunnen. "Dat moet lukken." Dacht hij bij zichzelf. "Semilla gebruik je Tackle op die Rattata." Zei hij tegen de Bulbasaur die naar hem glimlachte voordat ze zichzelf op haar tegenstander wierp. De paarse muis was even verrast door de snelle beweging van zijn tegenstander waardoor hij de aanval niet kon ontwijken. Daarna herpakte de Rattata zich om vervolgens een Quick Attack uit te voeren. Semilla werd flink geraakt en viel op haar rug. Orochi dacht diep na. "Wat voor aanvallen kan Semilla nog meer?" De enige Pokémon met wie hij al ervaring had was Predicador, maar hij was er vrij zeker van dat de Bulbasaur geen aanvallen van hem kon leren. Plotseling schoot er hem iets te binnen. Bulbasaur kunnen toch Leech Seed? Orochi aarzelde geen moment en zei tegen Semilla dat ze op moest staan en haar Leech Seed moest gebruiken. Ze keek haar trainer even vreemd aan alsof ze het niet helemaal snapte, maar voerde kort daarop toch de aanval uit. De zaden die uit de zaad op haar rug op de Rattata neerkwamen ontkiemde meteen en begonnen aan zijn levenskracht te zuigen. Semilla leek weer helemaal hersteld te zijn van de klap van daar net. De paarse muis liet zich niet lang bezig houden. Hij ontdeed zich van de plantjes en beet de Bulbasaur in de zaad op haar rug. Semilla jammerde van de pijn. "Ai!" Dacht Orochi. "Dat is een gevoelige plek." Snel pakte hij twee Pokéballs uit zijn rugzak. De ene gebruikte hij om de Bulbasaur terug te trekken en daarmee te verlossen van haar aanvaller. De andere gooide hij omhoog. Midden in de lucht barste de bal open en kwam Predicador tevoorschijn waarna Orochi de bal weer op ving. De Rattata leek niet geïntimideerd door het grote groene inscect en bleef staan waar hij stond. Predicador bleef roerloos staan zonder enig geluid te maken totdat zijn trainer hem de opdracht gaf om Double Team uit te voeren. Toen kwam de Scyther bliksemsnel in beweging. Zo snel dat het leek alsof er nog vijf Scyther om de paarse muis heen cirkelde. "Predicador, gebruik je Slash!" Schreeuwde Orochi naar zijn 'Pokémon. Voordat de Rattata in de gaten had wat er gebeurde vloog het enorme mes van de Scyther op hem af. De muis kreunde en viel op de grond neer.

"Goed gedaan, Predicador." Zei Orochi en aaide het insect over zijn kop. Daarna pakte hij zijn Pokéball die de Scyther met een rode flits naar binnen haalde. "Hopelijk heeft Semilla geen erge schade opgelopen aan die beet." Mompelde Orochi terwijl hij Semilla opnieuw uit haar Pokéball liet. De Bulbasaur kwam meteen bij hem staan met grote vriendelijke ogen en riep vrolijk "Saur!" Orochi tilde haar op en knuffelde haar stevig. "Zo te zien heb je niks." Zei hij opgelucht. Hij zette Semilla weer neer en keek om zich heen. Plotseling viel hem iets op. Ongeveer honderd meter verderop stond een meisje met een Pokémon. Ze keek hem even aan, toen draaide ze zich om en liep weg. Orochi aarzelde niet en riep haar na. "Hey,wacht even!" Hij had al een tijdje geen mensen meer gezien, dus het zou fijn zijn als hij even een praatje met haar kon maken. "Kom mee, Semilla!" Riep Orochi terwijl hij in de richting van het meisje rende.

Een mooie post! Leuk om eens iets van jou te lezen! +4! Opvallend trouwens dat je de Rattata niet vangt =p

"Hey,wacht even!" klonk een stem, hoogstwaarschijnlijk van het persoon dat zich achter hen bevond. Dat waar Kate van had gehoopt dat het niet zou gebeuren, wat zojuist werkelijkheid geworden. Het persoon had haar gezien. Ze wilde doorlopen en doen alsof ze hem niet had gehoord, maar werd tegengehouden door Ivy, die haar pad volledig had weten te blokkeren. Terwijl Kate niet geïnteresseerd was in vreemde mensen, of eigenlijk mensen op zich, was zij dat wel. Koppig bleef ze de weg van haar trainer blokkeren, totdat de trainer en zijn pokémon eindelijk dicht bij genoeg waren om er zeker van te zijn dat er geen uitweg meer was voor Kate. Zelfs nog voor dat Kate zich had omgedraaid, waren haar wangen al rood gekleurd door schaamte. “Saur…” mompelde Ivy, om haar trainer hierbij een bemoedigende glimlach te schenken.

Kate draaide zich twijfelend om naar de jongen, om hierbij haar gezicht omlaag te houden. Haar blik was in eerste instantie gericht op de schoenen van de jongen, totdat deze de Bulbasaur die bij de jongen hoorde had gevonden. Zo had Ivy er een tijdje geleden ook uit gezien, of niet soms? Haar blik schoot kort naar haar Ivysaur, die inmiddels naar voren was gelopen om haar evolutie-genoot te begroeten. Ivy stak haar rechter roede uit naar de Bulbasaur bij wijze van begroeting, samen met een beleefde glimlach. In tegenstelling tot haar trainer, was Ivy alles behalve bang voor vreemden. De trainer bijna vergetend, hurkte Kate en strekte ze haar hand uit in een poging de Bulbasaur te aaien. Bulbasaur waren zo schattig… Ze zou er bijna spijt van krijgen dat ze Ivy ooit had laten evolueren.

Het duurde even voordat Kate herinnerde dat de Bulbasaur niet alleen was. “Ah! S-sorry!” riep ze uit. Gehaast kwam ze weer overeind, opnieuw blozend van schaamte. “Sorry, i-ik wilde niet… Ik … Ik bedoel…” Kate stopte met praten, en focuste haar blik opnieuw op de schoenen van de jongen. Waarom was het zo moeilijk om een normaal gesprek te hebben met iemand? Alles dat ze het bereikt met Mitsu, leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn. Ze was weer terug bij af. Wat zou ze op het moment graag door de grond zakken. Het was Ivy die haar redding bood. “Saur!” De Ivysaur stak deze keer haar roede uit naar de jongen, eerst vriendelijk glimlachend, om daarna een verontschuldigende blik op haar trainer te werpen. De Ivysaur keek de trainer vervolgens weer aan, met een blik die zowel nieuwsgierig als veroordelend was. Als hij ook maar iets zou doen dat er voor zou zorgen dat Kate’s zelfvertrouwen nog minder zou worden… Wel, het zou in ieder geval niet prettig zijn.

Een leuk post Roos, alleen is het wel de persoon die en niet het persoon dat. Voor persoon hoort sowieso de te staan en niet het +3!

Na een korte sprint stond Orochi vlak voor het meisje. Het viel hem al meteen op dat het meisje een stuk kleiner was dan hij. Nu was dat niet zo vreemd, Orochi was vrij groot voor zijn leeftijd en was nu wel gewend dat hij op de meeste mensen neer moest kijken. Het meisje stond doodstil met haar ogen strak naar de grond gericht waardoor Orochi haar gezicht moeilijk kon zien. Wat hem wel opviel was dat haar gezicht zo rood als een tomaat was. Plotseling kwam de Pokémon van het meisje naar voren. Het was een Ivysaur. "Dat is de geëvolueerde vorm van Bulbasaur, toch?" Dacht Orochi bij zichzelf. De Pokémon strekte een van zijn roeden uit bij wijze van begroeting en glimlachte vriendelijk. Semilla pakte de roede vast met die van haarzelf en schudde hem speels op en neer. "Die Ivysaur is helemaal niet verlegen in tegenstelling tot haar trainster." Dacht Orochi.

Opeens, alsof ze zomaar vergeten was dat hij er stond, bukte het meisje zonder iets te zeggen en probeerde Semilla te aaien. De Bulbasaur bleef rustig staan en liet alles maar over zich heen komen, maar Orochi was toch ongerust. Hij kende het meisje helemaal niet en uit haar houding kon hij niet opmaken wat ze met zijn Pokémon van plan was. Net toen hij er iets van wilde zeggen leek het meisje zich te herinneren dat de Bulbasaur ook nog een trainer had en kwam ze snel weer overeind. “Ah! S-sorry!” riep ze uit terwijl haar hoofd nog steeds knalrood was. “Sorry, i-ik wilde niet… Ik … Ik bedoel…” Toen zweeg ze opnieuw en staarde weer naar de grond. Orochi haalde zijn schouders op. Wat moest hij hier nu weer mee? Hij dat meisje nog niet aankijken zonder dat ze dichtklapte.

"Saur!" Zijn aandacht werd getrokken door de Ivysaur die haar roede naar hem uitstak en vriendelijk glimlachte. Orochi pakte de roede voorzichtig aan en schudde er een keer mee. De Ivysaur keek hem strak aan. De blik van de Pokémon was niewsgierig, maar had ook iets wantrouwends, iets dreigends in zich. Er ging een rilling door de jongen heen. Hij had het gevoel dat de Ivysaur hem iets duidelijk probeerde te maken, ook al wist hij niet precies wat. Het had wel duidelijk met haar verlegen trainster te maken. Voorzichtig kwam Orochi iets dichter bij het meisje staan met de blik van de Ivysaur nog steeds op zich gericht. "Hallo.." Zei hij zachtjes om haar niet te laten schrikken. "Je mag mijn Bulbasaur best aaien hoor." Vervolgde hij en wierp een blik in de richting van Semilla die een zeldzaam moment had waarbij ze rustig in het gras zat, inplaats van dat ze rondhuppelde. "Ze heet Semilla. Hoe heet jij eigenlijk? Ik ben Orochi, voor ik het vergeet." Vertelde de trainer en deed een paar stappen achteruit. Hopelijk had hij nu het ijs een beetje gebroken en konden ze wat praten.

+2 voor je post. Let er trouwens wel op dat na een gesproken zin er geen hoofdletter volgt wanneer je er "vertelde" of "vervolgde" achter zet.