Verveeld keek Destiny om zich heen terwijl ze op haar Dragonair over zee vloog. De uitgestrekte watermassa kon haar weinig boeien. Naar haar mening was het saai, want het zag er compleet hetzelfde uit, welke kant je ook op keek. Overal was water te zien, al sprong er hier en daar wel eens een pokémon boven water. Voornamelijk nutteloze Magikarp en Goldeen. Geen van beide waren haar aandacht waardig noch haar inspanning. Ze ging echt niet tegen zo'n waardeloze waterpokémon vechten. Kijk, als het nou een Gyarados was, dan was het een ander verhaal, maar ja, die had ze nog niet gezien vandaag en dus vloog ze rustig verder. Na een tijdje vliegen had ze dan eindelijk haar doel bereikt; The Seafoam Islands. Ze koos voor het grootste eiland en liet haar Dragonair daar op het strand landen. 'Goed gedaan Dragonair.' Ze klopte haar draakpokémon even op zijn hals, waarna de pokémon in zijn pokéball verdween. De bal stopte ze weg, waarna ze zich omdraaide en haar blik over de grote rotsmassa op het eiland liet glijden. Het zag er ongerept uit en niets wees erop dat zich een groot gangenstelsel onder de rotsen bevond, maar Destiny wist wel beter. Er bevond zich hier ergens een ingang die haar zou brengen bij een lang gangenstelsel dat zich diep onder deze drie eilanden door slingerde. Er waren vele verhalen over de Seafoam Islands in omgang, over het ontstaan van de eilanden en de geheimen die het waarborgde. Destiny was vooral geïnteresseerd in de verhalen over een legendarische pokémon die hier diep in de grotten zou leven. De pokémon was echter nog nooit gevonden. Destiny snoof. Losers. Waarschijnlijk hadden gewoon niet goed gezocht. De Seafoam Islands stonden er namelijk om bekend dat het gangenstelsel dat ze verborgen een gigantisch doolhof was en dus kon je er gemakkelijk verdwalen. Het vinden van een legendarische pokémon was dan ook geen eitje.

Enfin, genoeg nagedacht, tijd voor actie. De jonge vrouw haalde een andere pokéball tevoorschijn en gooide die op. Een Zubat kwam tevoorschijn en bleef voor haar vliegen. 'Scan die rotsen daar en zoek naar een ingang,' beval ze haar pokémon op strenge toon. De Zubat kraste, draaide zich om en vloog naar de rotsmassa toe. Destiny volgde hem een stukje en bleef voor de hoge rotsen staan. Ze zou pas naar boven klimmen als haar Zubat wat had gevonden. Haar ogen volgden de vliegende pokémon terwijl hij supersonische golven op de rotsenmassa los liet en rond vloog. Na een tijdje kwam de pokémon bij haar terug. 'Heb je de ingang gevonden?' vroeg ze, waarop de Zubat knikte en voor haar uit vloog. Behendig klom Destiny achter de pokémon aan. De ingang bleek verborgen achter een paar hoge rotsen, ver achterin, maar was gelukkig niet afgesloten. De grote rotsen onttrokken het enkel uit het zicht. Mooi, zover ging haar plan aardig gesmeerd. Ze stapte de ingang door en kwam terecht in een stenen gang die vrij stijl naar beneden liep. Op haar hakken liep ze naar beneden en hoewel op hakken een grot doorlopen niet de meest gemakkelijke taak was, was bij Destiny maar weinig wankelheid in haar passen te bespeuren. Zubat vloog met haar mee en het geluid van zijn flapperende vleugels en haar hakken op de stenen waren de enige geluiden hoorbaar in de stenen gang.

Een tijdje liep Destiny door de steeds donker wordende gang die haar een lange tijd naar beneden voerde. Ze had al snel het gevoel dat ze onder de zeespiegel was beland en dit werd nog eens bevestigd door kleine druppels die her en der door het plafond naar beneden lekten. Destiny keek er even naar en hoopte, ergens ver weg in haar achterhoofd, dat het dak het niet zou begeven. Ze had geen zin om te moeten zwemmen, laat staan te verdrinken. Na zeker een kwartier lopen, al voelde het veel langer, hield de gang eindelijk op met naar beneden lopen en kwam ze bij een kruispunt. Ze keek naar haar drie mogelijkheden; links, rechts of rechtdoor. Welke zou de beste keuze zijn? 'Zubat, scan de gangen,' beval ze haar pokémon. Hij zou kunnen zien welke gangen dood liepen en dus een verspilling van tijd waren en welke gang ze het beste konden nemen. Uiteindelijk, na de gangen alle drie gescand te hebben, vloog Zubat naar de rechter gang. Destiny volgde haar pokémon zonder enige twijfel. Ze had de Zubat al zo ver onder controle dat die het niet meer in zijn hoofd haalde haar voor de gek te houden. Deed hij dat wel, dan hingen hem grote problemen boven het hoofd. Zubat leek echter de juiste gang gekozen te hebben, want ze kwam geen doodlopende wegen tegen. Ze kwam wel nog een paar keer een kruising tegen, maar ook daar liet ze Zubat scannen.

Na een tijdje hield het tweetal halt. Ze waren aangeland bij een ondergrondse stroom. Destiny haalde haar kleine tasje van haar schouder, opende deze en haalde er een apparaat uit tevoorschijn. Het apparaat was klein, compact en bestond eigenlijk voornamelijk uit een beeldscherm met aan de rechterzijkant twee knoppen. Op het beeldscherm waren dubbele lijnen te zien; de gangen die Zubat had gescand. De scanner registreerde namelijk wat Zubat met zijn supersonische golven "voelde". Destiny glimlachte toen ze zag dat ze al een aardig groot stuk van de gangen had blootgelegd. Ze stopte het apparaatje weer terug en haalde de pokéball van Dragonair tevoorschijn. De pokémon verscheen, dook in het water en Destiny klom op één van de kronkels in haar lichaam die boven water bleef. Zubat vloog voor hen uit en scande de gangen. De ondergrondse stroom was vrij lang en ging zelfs stukken naar beneden via kleine watervalletjes. Destiny was hier toch wel wat van onder de indruk en hoe dieper ze kwam, hoe meer opwinding er ontstond in haar lichaam. Na een tijdje verscheen er rechts van haar een gang waar Zubat meteen in verdween. Destiny spring van de rug van Dragonair, welke uit het water klom en haar volgde. Zubat leek iets gevonden te hebben, want hij flapperde opgewonde met zijn vleugels en leek haar te roepen. Destiny rende naar voren, de gang uit, om te zien wat haar pokémon nou precies had gevonden.

+5!

In eerste instantie was euforie het eerste wat in Destiny naar boven kwam. Ze had de grot van de legendarische Articuno gevonden! Het was haar gelukt! Wat zou Night trots op haar zijn! Haar euforische gevoel maakte echter plaats voor regelrechte teleurstelling toen ze zag dat de immense grot leeg en verlaten was. Nee! Hoe kon dat nou? Woest keek Destiny om zich heen. Waar was die verdraaide ijvogel als je hem nodig was? De grote pokémon was in geen velden of wegen te bekennen en dat maakte haar bui er niet beter op. 'Aaargh!' riep de vrouw. Ze hoorde geschrokken gefladder en even keek ze hoopvol op, alsof Articuno plotseling uit een hoekje tevoorschijn kwam, maar het was maar een zwerm Zubat. Stomme beesten. 'Dragonair, Dragonpulse!' Ze wees met een strenge vinger op de zwerm Zubat. Haar pokémon gehoorzaamde en vuurde een pulserende, blauwe straal op de vluchtende pokémon af. Ze werden vol geraakt en velen stortten ter aarde. Destiny negeerde haar eigen Zubat en het feit dat deze misschien gekwetst zou zijn door deze actie. Hij moest allang blij zijn dat ze zich niet op hem af reageerde.

De geraakte Zubat lagen zielig op de grond, maar Destiny besteedde verder geen aandacht aan hem. Ze was hier niet gekomen voor die walgelijke Zubat, ze was hier voor Articuno! Dat deze legendarische pokémon niet aanwezig was, was wel een enorme domper. Ze tuurde even naar het grote, verlaten nest dat zich in het midden van de grot op een rotsplateau in het water bevond. Wie weet lag daar nog iets bruikbaars. Een ei ofzo. 'Dragonair, we gaan een eindje surfen,' sprak ze tegen haar pokémon. De pokémon knikte, begaf zich naar het water en gleed erin. Voor de tweede keer vandaag stapte Destiny op één van de kronkels die boven water zat en voer zo naar het eiland in het midden. Daar aangekomen stapte ze af en inspecteerde ze het nest. Er lagen een aantal veren in die erop wezen dat het nest onlangs nog was gebruikt. De veren waren namelijk nog niet verkleurd en er lag ook nog geen dikke laag stof op. De veren hadden een donkerblauwe kleur en de vrouw vermoedde dat ze van Articuno waren. Ze waren echter wel wat aan de korte kant naar haar mening. Ze besloot de veren mee te nemen voor verder onderzoek en stak ze dus in haar tas. Ze snuffelde nog wat rond in het nest, op zoek naar andere aanwijzingen of misschien een ei, maar helaas, het geluk was niet aan haar zijde.

Toch wat teleurgesteld dat haar zoektocht haar alleen een paar veertjes had opgeleverd stond de vrouw weer op. 'Nair!'
'Wat is er Dragonair?' de vrouw draaide zich om om te kijken waar haar pokémon was. De blauwe draak-pokémon was aan de andere kant van de grot en wees met haar staart naar iets in de hoek van de grot. Destiny kwam nieuwsgierig dichterbij en werd door Dragonair naar de hoek gebracht. In de hoek glinsterde een blauw kristal dat Destiny nog nooit had gezien. Het was helder blauw, bijna doorzichtig en het deed haar sterk aan ijs denken. Niet vreemd natuurlijk als je naging dat dit de broedplaats van Articuno was. Ze stak haar hand uit en liet haar vingers over het kristal glijden. Het voelde glad en koud aan, als ijs, precies zoals ze had verwacht. Hmmm, dit kristal zou nog best eens de moeite van het onderzoeken waard kunnen zijn. Misschien moest ze er maar een stukje van meenemen. Dan keerde ze in ieder geval niet met lege handen terug, want ze telde de veren niet echt mee als een waardevolle ontdekking. Als het de veren van Articuno waren, dan was het natuurlijk wel weer waardevol, maar daar durfde de vrouw niet helemaal op te hopen.

Ze zette haar tas naast zich neer, stak toen beide handen uit naar het kristal en brak er een stuk af. Het geluid van brekend glas galmde door de grot heen en even keek de vrouw omhoog, alsof ze verwachtte dat de grot nu in zou gaan storten. Dat zag je ook wel eens bij opgravingen op tv. Dan haalden mensen iets waardevols weg en dan werden er bobytraps geactiveerd zodat je er nooit levend met de schat vandoor kon gaan. Nu gebeurde er echter niks en dus wikkelde Destiny het stuk krystal in een sjaal die ze toevallig bij zich had en stopte het voorzichtig in haar tas. Ze deed de tas dicht en hees hem weer over haar schouder, waarna ze weer om zich heen keek. Zo, was hier nog wat te doen? Zo te zien niet echt, dus was het tijd om te gaan. Ze zou natuurlijk het gangenstelsel onder de Seafoam Islands verder in kaart kunnen brengen, maar eerlijk gezegd voelde ze daar niet zo veel voor. Daarbij was dat niet haar missie geweest. Haar missie was het vinden van Articuno en dat was helaas niet gelukt. Ze hoopte dat Night wel blij zou zijn met het kristal en hopelijk zouden de veren ook wat informatie geven.

'Kom jongens, we gaan, 'sprak de vrouw resoluut en ze liep langs de waterkant in de richting van de gang waar ze in eerste instantie vandaan was gekomen. Ze had eigenlijk niet zo heel veel zin om weer door al die gangen terug te moeten lopen. Hmmm, hoe kwam Articuno hier eigenlijk vandaan? De vrouw keek instinctief omhoog, maar ze zag geen opening in het dak. Jammer, maar er moest een andere uitgang zijn. 'Zubat, zoek een andere uitgang, eentje die rechtstreeks naar buiten gaat.' De pokémon knikte en vloog langs de vele openingen en liet daar zijn supersonische geluidsgolven op los. Bij één opening bleef de pokémon hangen en hij leek haar te roepen. De opening was echter een eind boven de grond en was behoorlijk groot. Destiny grijnsde. Waarschijnlijk was dat de tunnel die Articuno gebruikte om buiten te komen. Ze stapte op haar Dragonair en deze vloog achter Zubat aan de tunnel in. Wind suisde in haar oren terwijl ze in een vlot tempo door de tunnel schoten. De geur van zout zeewater bereikte haar eerder dan dat ze de zee zag, maar al gauw schoten ze naar buiten door een gat in het plafond van de berg. Destiny grijnsde breed toen ze buiten waren en liet haar Zubat terugkeren in zijn pokéball. Zo, tijd om terug te keren naar de Headquarters in Vermillion City.

OOC: Dubbelpost met toestemming!

Hier en daar een paar kleine foutjes, ik neem aan dat je boobytrap bedoeld? XD Maar weer +5 voor jou!

Uh ja, dat bedoelde ik inderdaad XD