In volle vaart scheurde Destiny Fuchia City uit. De banden van haar motor maakten overuren terwijl de vrouw het gas vol open gooide en nergens voor op de rem trapte. Zelfs niet voor overstekende ouderen die haar woedend naschreeuwden vanaf de grond nadat ze hen bijna letterlijk van de sokken had gereden. Tss, aanstellers. Moesten ze daar maar niet gaan lopen. Zodra ze de stad had verlaten trok ze het gas zo mogelijk nog verder open. De weg door Flora Fields was hier niet al te geschikt voor, maar Destiny hield wel van een beetje spanning en maalde er niet om wanneer de motor door kuilen stuiterde of over stenen reed. Wanneer de motor weg zou glijden zou ze er gewoon afspringen. Simpel zat. De bloemen die langs de weg stonden werden ruw van hun bladeren ontdaan toen Destiny in volle vaart langs reed. Omringd door bloembladeren reed de vrouw verder, er totaal geen acht op slaand dat het er best mooi uit zag als iemand hier nu een foto van zou maken, maar dan zou die persoon zich op de weg voor Destiny moeten wagen om een foto te maken en aangezien ze nergens voor op de rem ging of uit week, was dat niet zo'n goed idee. Die persoon zou zijn leven dan niet zeker zijn. Destiny zou er niet warm of koud van worden. Hoewel, bloedspetters op haar motor zouden haar niet echt blij maken, maar dat was met één keer wassen ook wel weer verholpen.

Flora Fields hield al gauw op en de hoge gebouwen van Vermillion City werden zichtbaar aan de horizon. Een brede grijns verscheen op de Destiny's lippen toen ze het immense gebouw van Team Rocket boven de andere gebouwen uit zag torenen. Dat was haar bestemming, daar was Night. Haar grijns werd breder bij de gedachte aan de man, maar ze verdrong alle andere gedachten die bij haar opkwamen. Ze moest zichzelf inhouden, haar gezichtsuitdrukking mocht niks verraden. Niet aan de mensen om haar heen en niet aan haarzelf. De gebouwen voor haar rezen steeds hoger en al gauw reed ze door de stadspoorten heen. Vermillion City was zoals gewoonlijk een waar mierennest. Mensen waren op weg naar hun werk, zowel te voet als met de auto, en je een weg banen door het verkeer was een hel. Dat probleem had Destiny gelukkig niet. Met haar motor kon ze namelijk overal tussendoor. Dat was dan ook één van de redenen geweest dat ze het ding had gekocht. Naast het feit dat een motor stoer was en lekker hard kon natuurlijk. Behendig scheurde Destiny tussen de toeterende en stilstaande auto's door naar het centrum. Sommige chauffeurs gebaarden boos naar haar toen ze voorbij kwam scheuren, jaloers dat zij wel verder kon en zij niet. Sommigen probeerden haar zelfs de weg te versperren door de neus van de auto op de weg te zetten of een deur open te doen! Destiny week uit voor de auto's en reed het openstaande portier gewoon uit de deur. De chauffeur was eerst verbaasd en daarna woedend, maar Destiny bleef niet staan om naar hem te luisteren. Ze stak enkel haar middelvinger naar hem op en reed verder. Die man had mazzel dat ze een afspraak had met Night en dus geen tijd had om stil te staan, anders had ze hem er zeker van langs gegeven. Met of zonder pokémon.

Na een paar minuten door de binnenstad scheuren had ze eindelijk het hoofdkwartier van Team Rocket bereikt. Ze minderde vaart, sloeg linksaf en reed eerst langs het gebouw. Aan de zijkant van het gebouw zat de ingang van de parkeergarage. Het geluid van de brommende motor galmde door de stalen parkeergarage terwijl Destiny naar binnen reed. Ze had een eigen parkeerplaats,vlakbij de deur, naast die van Night. Het was een vrij groot vak dat ze voor zich allen had; als ze een auto had gehad had die zo naast haar motor in het vak gepast zonder dat het krap werd. Boven het vak was zelfs nog een prachtig naambordje opgehangen met Destiny Kashimuro, Commander. De vrouw parkeerde haar motor in haar parkeervak, zette hem uit en stapte af. Haar helm verdween in de buddy van de motor, waar ze haar tas met waardevolle dingen uit haalde. De tas hees ze over haar schouder, waarna ze door de deur naast haar parkeervak de garage verliet en het hoofdkwartier betrad. Met grote passen beende ze naar de lift, waarna ze op het knopje drukte en wachtte. Uiteraard was er ook een trappenhuis in het gebouw, maar de vrouw was niet van plan naar de achtste verdieping te lopen. Ze was sportief, maar je moest het niet gaan overdrijven. De lift arriveerde met een pling! en de vrouw stapte in zodra de deuren open waren. Er hadden een paar mensen in de lift gestaan, maar die stapten gelijk uit toen de lift was aangekomen. Destiny keek neerbuigend naar de Grunts die haar een begroeting toefluisterden en snel doorliepen. Pfff, watjes.

De lift steeg gestaag naar de achtste verdieping en Destiny wachtte ietwat ongeduldig tot ze op haar bestemming was aangekomen. Gelukkig maakte de lift geen tussenstops, alsof hij wist dat Destiny daar het geduld niet voor had nu. Niet veel later stopte de lift weer en gleden de deur open. Destiny stapte een vrij donkere gang in en beende rechtdoor naar het kantoor van Night. Ze klopte kort op de deur en ging naar binnen zodra ze hiertoe de uitnodiging kreeg. Ook in het kantoor was het niet bijster licht, maar dat deerde de vrouw niet. Zijzelf was ook meer een fan van duisternis dan van licht.  'Ah Destiny, ik verwachtte je al.' De stem van Night kwam haar tegemoet vanachter het bureau een aantal meter verderop. Destiny stapte naar voren en boog kort. 'Heb je de spullen die ik je gevraagd heb?' vroeg Night. De vrouw stapte verder naar voren tot aan het bureau en pakte haar tas. 'Niet helemaal,' antwoordde ze en ze opende haar tas. 'Articuno was helaas niet aanwezig, maar ik heb wel een veer gevonden die misschien van hem is.' Ze pakte de blauwe veer uit haar tas en legde die op het bureau van Night. 'Er groeide ook een bijzonder kristal in de grot,' ze pakte het ingepakte stuk kristal en legde ook dit op het bureau. 'Misschien dat het iets te maken heeft met Articuno.' Ze probeerde Nights gezicht te lezen, maar deze ging geheel schuil in de schaduwen dus dat lukte niet. 'En ik heb deze Scyther afgepakt van een kleine blaag die het waagde mij uit te dagen.' Ze legde de Darkball als derde en laatste voorwerp op het bureau en deed doen een klein stapje achteruit. Hopelijk zou Night tevreden zijn met haar bevindingen, ook al was het niet precies waar hij om had gevraagd.

OOC: Godmode met toestemming!

+5

Afwachtend stond Destiny voor het bureau van haar baas, starend naar de donkere gedaante in de enorm hoge stoel daarachter. Het duurde even voor de man begon te spreken, maar toen hij dat deed, werd Destiny er niet zo heel blij van. Of ze er niet aan had gedacht om te wachten tot Articuno terug zou komen. Waarom ze geen camera's had opgehangen. Destiny moest toegeven dat dit een mogelijkheid was geweest. Ze was echter niet van plan om daar voor eeuwig op een staan te gaan zitten wachten tot die verrotte ijsvogel weer eens terug kwam. Als ze heel eerlijk was had ze het gevoel dat de vogel daar al heel lang niet meer was geweest. Er was zelfs een kans dat hij terug was gegaan naar Ice Island in Johto. De vrouw verstarde toen Night zei dat hij teleurgesteld was in haar en wilde dat ze terug ging. Destiny overwoog om te protesteren, maar hield zich in. In plaats daarvan zei ze enkel 'Ja meneer.' Ze zou terug gaan, maar enkel om camera's op te hangen en de rest van het gangenstelsel onder Seafoam in kaart te brengen. Ze ging daar niet op die vogel zitten wachten met een zeer kleine kans dat hij zou verschijnen.

Destiny's ogen volgden de bewegingen van Night toen hij voorover boog en het in stof gewikkelde kristal pakte. Hij haalde de stof er af, keek er even naar, maar zei nog altijd niks. Plots ging er een deur open, waarvan Destiny in eerste instantie niet eens door had dat het een deur was, en een man in een witte labjas verscheen. Deze kreeg kort en bondig uitleg; onderzoeken. De man nam het kristal en de veer mee en verdween weer, waarna Night de Darkball pakte met de Scyther erin. Hij haalde een scanner tevoorschijn en Destiny hoorde stilzwijgend de informatie van het apparaatje aan. Hmmm, inderdaad een mooie vangst. To bad voor dat joch. Ze grijnsde even, maar die grijns verdween meteen weer toen Night haar kortaf gebood weer te vertrekken. Ze knikte kort, draaide zich om haar hakken om en verliet met stevige passen het kantoor. De deur wist ze nog rustig te sluiten, maar op de gang liet ze haar woede los. Ze foeterde op iedere persoon die haar voor de voeten liep en van de achtste verdieping tot aan de begane grond waren dat er best veel. Onderweg haalde ze nog wat camera's op voor in de grot van Articuno, waarna ze zich weer naar haar motor begaf. Bij het ding hield ze halt. Ze had eigenlijk helemaal geen zin om terug te rijden naar Fuchia City. Ze bedacht zich dat het joch en zijn vriendjes inmiddels wel weer waren ontdooit (of gevonden door andere mensen) en dat ze nu allemaal op de uitkijk waren voor haar. Even grijnsde ze bij die gedachte, maar ze had geen tijd om te vechten met boze ouders en agent Jenny. Ze had een taak, nog altijd dezelfde, en had haast. Ze wilde de camera's ophangen voor het echt donker ging worden.

Met dit besluit in haar achterhoofd beende de vrouw de parkeergarage uit. Buiten keek ze even om zich heen, waarna ze haar Dragonair tevoorschijn haalde en opstapte. De vlucht naar de Seafoam Islands zou lang zijn, maar dit was tijdbesparend. Zo hoefde ze haar motor niet meer te parkeren en kon ze in één streep doorvliegen naar de grot van Articuno. Hopelijk had Dragonair de ingang onthouden, dan konden ze gelijk naar binnen, de camera's installeren en weer vertrekken. O nee, ze moest ook nog het hele doolhof aan gangen in kaart brengen. Enfin, dat moest dan ook nog, maar ze zou niet voor eeuwig in die gangen ronddolen, hoe veel ze ook van Night hield. Dat ze van hem hield was echter een geheim, een geheim dat niemand wist en ook niemand mocht weten. Dragonair steeg op zodra Destiny goed zat, vloog eerst omhoog tot boven de gebouwen en bleef toen even hangen. 'Terug naar Seafoam Dragonair,' zei Destiny en ze klopte haar pokémon op de hals. Deze knikte en zette koers naar de eilanden in zee.

+3