Ze had besloten dan maar meteen haar hele voorraad aan te vullen. Als ze toch in het winkelcentrum was, kon ze net zo goed haar hele voorraad geneesmiddelen aanvullen en een paar nieuwe schoenen kopen. Of beter gezegd; Haar medicijnen bestellen en een van haar paren hooggehakte rijglaarzen naar de schoenmaker brengen, om ze te repareren. Als je altijd het zelfde droeg, zoals Alessandra, dan was je bekend met repareren in plaats van iets nieuws kopen. In haar geval al helemaal, omdat ze haar kleding had laten maken door een kleermaker. Ze had het zelf ontworpen, de patronen afgeleverd bij een kleermaker en het resultaat twee weken erna opgehaald. Daarna had ze bijna nooit wat anders gedragen, zodat mensen haar herkenden. Met de kleding die ze droeg straalde ze uit dat ze gymleider was en daardoor was er meestal niemand die haar aansprak. Het was algemeen bekend dat de gymleider van Fuchsia City niet de meest sociale of aardige persoon was.
Nu liep ze met twee plastic tassen aan haar arm; Een bevatte wat voedsel voor de terugreis, de ander had ze volgestouwd met marshmallows. Niet zichtbaar natuurlijk, dat zou gewoon gênant zijn. Welke goed nadenkende, nuchtere jonge vrouw zou er nu alleen voor marshmallows naar Saffron City komen? Nou, zij dus, maar dat hoefde de wereld echt niet te weten. Nee, vriendelijk bedankt, dat hield ze liever voor zichzelf. Ze hield de meeste dingen eigenlijk liever voor zichzelf, maar dit was echt een geheim. Haar dirty little secret. Goed, zo erg was het niet als iemand erachter kwam, het waren geen drugs, maar toch. Ze had liever dat men erachter kwam dat ze af en toe nog wel een sigaret opstak dan dat mensen het gingen hebben over haar vreemde verslaving aan marshmallows. Ja, ze rookte af en toe. Alleen als ze extreem gestrest was en geen andere uitweg zag om te kalmeren. Verslaafd was ze niet, en je zag het ook niet terug. Haar tanden waren witter dan wit en haar nagels stevig. Geen droge haren, er was niets dat erop wees dat ze af en toe een sigaret opstak.
Intussen hadden haar voeten haar naar Metal Alley gebracht, voeten gestoken in platte schoenen. Dat maakte haar lengte een stuk minder indrukwekkend, bracht het terug naar haar natuurlijke korte bouw. Ze was altijd al dun geweest, altijd al klein geweest. Eerst omdat ze ziek was en niet kon groeien, daarna omdat het gewoon niet in haar genen zat om groter te worden. Alessandra had ermee leren leven, maar erg prettig was het niet. Nog steeds werd ze soms raar aangekeken als ze vertelde dat ze 21 was. Heel vaak werd haar verteld dat ze eruit zag als zestien en waar de meeste vrouwen dat als een compliment zouden opvatten, werd Alessandra er maar pissig van. Ze had eigenlijk liever niet dat iedereen haar maar bleef beoordelen op haar lengte, ze had meer in haar mars dan alleen uiterlijk. Haar armen mochten dan dun zijn, het zou niet de eerste keer zijn dat ze geen pokémon nodig had om zich te verdedigen.
Ze manoeuvreerde handig tussen de mensenmenigte door, sloeg een zijstraatje in. Het was haar nu te druk, ze zou wel wachten tot het tijd was om te lunchen. Dan gingen de meeste mensen naar een terrasje en kon zij op haar gemak weg uit het centrum, zo snel mogelijk weer terug naar Fuchsia City. Het was een reisje van een dag of twee, maar als Alessandra flink doorstapte kon ze vanavond al in Celadon City zijn. Desnoods zou ze even op Ennea’s nek gaan zitten, terwijl die het land doorkruiste. Dat was altijd al handig geweest aan een grote pokémon, dat je er meestal wel op kon rijden. Alessandra deed dat ook wel, maar niet al te vaak. Ennea hield er niet van om als rijdier gebruikt te worden, hoe goed ze er ook voor werd beloond. Het was een vechter, de Venusaur, net als haar trainer.
Voordat ze het wist was ze weer een hoek omgeslagen, daarna een straatje uitgelopen en totaal de weg kwijt geraakt. Ze had nu eenmaal geen geweldig richtingsgevoel in steden; Alles lijkt immers op elkaar in een wereld van stenen. Vandaar dat ze bleef staan, tassen in haar rechterhand geklemd. ‘Goh,’ mompelde ze bij zichzelf, iets wat ze wel vaker deed, ‘Blijkt dat ik toch geen rustige middag ga krijgen.’ De reden voor haar conclusie was simpel. Ze was totaal gedachteloos het territorium van een Persian binnengewandeld en de pokémon stond nu voor haar neus. Licht gromde het beest, terwijl Alessandra een wenkbrauw optrok. Ach, als het beest ruzie zocht, kon hij het krijgen. Ze reikte met haar linkerhand – goed dat ze die vrij had, ze was namelijk links – naar een pokéball en liet er een pokémon uit. ‘Tettares, het lijkt erop dat er iemand problemen aan het zoeken is. Handel het even af, wil je?’ Ze gaf hem niet eens de opdracht voor een aanval, keek de Tentacruel alleen even aan. Maar voordat Tettares ook maar een aanval had kunnen wagen, hief Alessandra haar hand op. ‘Wacht heel even, Tetta. Het lijkt erop dat we gezelschap hebben.’ Er was inderdaad iemand, een mens waarschijnlijk, van achteren genaderd. Alessandra draaide zich niet om, liet slechts de tassen op de grond vallen. Of de persoon wegging of niet, was volledig zijn of haar keuze. Maar Alessandra ging geen contact leggen op zo’n cruciaal moment.
OOC; Open, zolang je niet bang bent dat Al je aanvalt.
Nee, wees niet bang; Dat doet ze niet.
|
Een Pokémon RPG forum dat zich volledig richt op Kanto en de eerste generatie Pokémon. 
Profiel
Pokégear
