Zenuwachtig stond Deb op een afstandje naar een Caterpie te kijken. Het gevoel dat ze hem moest vangen, negeerde ze totaal. Een Caterpie was leuk, maar ze wou nog even wachten. Eerst wou ze haar band met Pikachu verbeteren. Oftewel: Sparky. Ze had hem een bijnaam gegeven, die hij bovendien niet echt leek te mogen, maar daar trok zij zich niets van aan. Ze had hem meegenomen, dus moest hij zich maar aan haar normen binden. Over Sparky gesproken, waar was hij? Ze keek rond en zag hem toen een eindje verderop, zittend op een steen. Hij leek net een mens, mocht je zijn gele kleur, zijn kleine uiterlijk en zijn kraaloogjes niet meetellen. Hij keek somber voor zich uit, wat haar ergens wel pijnigde. Maar Sparky begreep gewoon niet dat ze het beste voor hem wou. Ze had geen andere keuze gehad. Ze had alleen maar kunnen ontsnappen thuis. Ze had toch een Pokémon mee moeten nemen? Haar keuze was gevallen op Sparky. Nou ja… Haar keuze kon ook alleen maar vallen op Sparky. Naast Sparky hadden ze namelijk geen bruikbare Pokémon meer. Ze zuchtte even en wreef over haar achterhoofd, terwijl ze een kaart vasthield en die aandachtig bestudeerde. De kaart weergaf de plattegrond van Pallet Town naar Viridian City, alleen was ze er nog niet echt wijzer van geworden. En Sparky deed helemaal niks. Hij hielp haar niet en bleef daar alleen maar zitten. Ze was het na een tijdje zat. ‘Pika,’ zei Sparky. ‘Ja, Spark, ik probeer ook iets te vinden, maar dat lukt niet altijd!’ beet ze hem toe. Vijandig sprong de Pikachu op. ‘Nee,’ kreunde Deb, toen ze zag wat hij van plan was. Ze bereidde zich al voor op de heftige schok, maar Sparky’s aandacht werd opeens afgeleid. Zijn kraaloogjes gleden naar een bepaald punt verderop. Deb kwam voorzichtig dichterbij en keek toen naar waar Sparky keek. Verderop stond een Pokémon. Ze glimlachte breed toen ze opmerkte dat het een Pidgey was. ‘Kom, Sparky, we gaan hem vangen!’ zei ze vrolijk. Sparky sloeg echter zijn armpjes over elkaar heen en keek boos de andere kant op. Verslagen liet Deb haar handen langs haar heupen zakken. ‘Waarom doe je niet gewoon wat ik zeg?’ Wat een harde klank moest hebben, was een zachte ondertoon geworden. Ze was compleet hopeloos. Ze was de reis begonnen met een Pokémon die nauwelijks naar haar wilde luisteren, laat staan haar bevelen opvolgen.
Verslagen liet Deb zich naast Sparky zakken. Chagrijnig zag ze toe hoe de Pigdey wegvloog. ‘Fijn, dat had dus onze kans kunnen zijn, Sparky!’ zei ze boos tegen hem. ‘Pika!’ reageerde hij fel. ‘Oh, dus ik ben de schuldige? Sorry hoor, maar jij bleef op die rots zitten!’ zei Deb boos, terwijl ze met haar wijsvinger naar Sparky wees. Die laatste kwam boos overeind en zette zijn handen in zijn zij. ‘Pika! Pika! Pikachu!’ zei hij boos, terwijl hij met wilde gebaren aan Deb duidelijk probeerde te maken dat ze hem terug naar huis moest brengen. Helaas verstond ze hem niet. Ze schudde alleen verbaasd haar hoofd en keek toen boos de andere kant op. Boos stampte Sparky met zijn kleine voet op de grond en deed zijn armen over elkaar, waarna hij ook de andere kant op keek. ‘Ik kan dit niet, Sparky,’ zei Deb verslagen. ‘Pika!’ was Sparky’s boze antwoord. Dat ze zo wanhopig werd, vond hij volledig haar eigen schuld. Hij was meegenomen uit zijn favoriete huis dankzij haar, dat kon hij haar niet zomaar in dank afnemen. En dan nog te bedenken dat hij een hele tocht met haar mee moest maken door Kanto. Hij rilde al bij de gedachte. Hij wou het niet. Hij wou gewoon terug naar huist en lekker in zijn nest gaan liggen. ‘Pika!’ zei hij plotseling. Hij trok aan Debs arm. Die laatste was verslagen voor zich uit aan het kijken. ‘Ik ben een mislukking,’ zei ze bedroefd. ‘Pika!’ Sparky sprong op en neer, terwijl hij bleef trekken aan haar arm. ‘Ja, ik weet dat je me niet goed genoeg vindt,’ antwoordde Deb geïrriteerd, maar keek toch omhoog. Haar blik werd getrokken naar een schim. Ze slikte even. Was hier verder nog iemand of was het verkeerd gezien? Snel sprong ze overeind en sloeg haar armen beschermend rond Sparky, waarna ze die oppakte en tegen zich drukte. Sparky keek haar echter verbaasd aan. Deed ze dit echt na alles wat hij gedaan had tegen haar? Zijn ogen schitterden even, maar algauw kwam de felle glans weer en keek hij ook opzij.

OOC: Sango Higura, alstublieft! ;D

Whahaha erg leuk, zo'n opstandige pokémon (al komt het me wel erg bekend voor uit de pokémonserie ) En let op je vervoeging van het werkwoord willen! +2 voor je post!