Twijfelend stond Deb in Viridian City. Hoe vaak had ze er al wel niet over nagedacht om naar de Pidgey Postoffice te gaan en daar haar zelfgeschreven brief af te geven? Zelfs Sparky leek nu iets meer tevreden te zijn met de situatie, vooral omdat hij ontdekt had dat alles voor hem wou doen. De krassen op haar benen, die ze gekregen had toen ze iemand ontmoet had, waren nog duidelijk zichtbaar op haar benen. Sparky had toen al doorgekregen dat hij Deb wel kon vertrouwen. Ze was stuntelig, maar ook lief. Ze probeerde haar geduld bij hem te bewaren, iets wat hij wel accepteerde. Haar voer was lekker en ze kocht nieuwe zodra het op was. Ze probeerde altijd tijd voor hem te maken, maar het stal het gevoel van het gemis voor zijn baasjes nog steeds niet. Hij wou nog steeds naar ze toe, maar had niet meer zo de drang om gemeen te doen tegen Deb. Hij wilde wel bevriend zijn met haar, maar hij wist niet of hij erkend wilde worden als haar Pokémon. Zuchtend stond Deb heen en weer te wiebelen. ‘Wat zou ik doen, Sparky? Daar naar binnen gaan? Dan brengt de Pidgey mijn geschreven brief naar mijn ouders en is onze reis officieel,’ zei ze, terwijl ze even door haar haren wreef en hem daarna weer vragend aankeek. ‘Ik wil jou toestemming, Spark. Ik wil dat jij mij accepteert. Ik wil dat jij erkent dat we samen op reis kunnen gaan,’ zei ze, met een brok in haar keel. Ze boog zich naar Sparky toe, die instinctief een stap achteruit zette, maar haar wel bleef aankijken. ‘Pika,’ zei hij. Zijn oren hingen, wat aangaf dat hij zich niet goed voelde bij haar keuze. Of hij wist het zelf niet, dat kon natuurlijk ook. ‘Voordat ik een Pokémon vang, wil ik goed bevriend zijn met jou. Je moet weten dat jij altijd mijn eerste Pokémon zal blijven. Ik zet je heus niet aan de kant als ik een nieuwe Pokémon vang op mijn reis, hoor,’ beloofde ze hem, waarna ze hem even vragend aankeek. ‘Pika,’ zei hij opnieuw. Zijn kleine kraaloogjes schitterden, maar zijn verstand wou niet toegeven aan zijn gevoel. Hij wendde zijn blik arrogant af. ‘Pika!’ deed hij, waarna hij opzij keek. Zuchtend viel Deb op haar knieën. De pijnscheut die in haar knie vloog, kon haar niks schelen. Ze keek opzij.
Sparky’s blik schoot naar Deb. Hij wist niet wat hij moest doen. Een deel in hem zei dat hij haar moest accepteren en dat hij niet meer vijandig moest zijn, maar een ander deel zei dat hij haar moest blijven negeren, tot ze hem terug naar huis zou brengen. Maar Deb leek iemand te zijn die volhield. Ze wilde en zou op reis gaan, dus zou ze niet bij hem blijven hangen. Bij zijn keuze, dan toch. Hij ging mee, hij moest mee. Hij was gedwongen om mee te gaan. Zou hij het doen? Hij wist het niet. Zijn blik schoot opzij toen een paar jongens akelig dichtbij Deb kwamen. Ze zeiden iets in een onbekende taal, wat zelfs Deb niet verstond. Ze stond snel op en keek de jongens argwanend aan. Ze hielden alle drie een Pokéball vast. Ze schudde verbaasd haar hoofd. Wilden ze een gevecht? Ze wilde dat zelf niet. Ze kende Sparky nog niet goed genoeg en had nog niet geoefend op tactieken die hij kon leren. ‘Sorry, maar ik kan nog niet vechten,’ zei ze, terwijl ze naar Sparky wees. Die laatste ging argwanend op haar schouder staan. ‘Pika!’ zei hij arrogant tegen de jongens. Een jongen grijnsde en wees naar hem. De andere jongens knikten. ‘Rennen!’ zei Deb tegen Sparky, die knikte. Met Sparky op haar schouder, begon Deb naar een steegje te rennen. Hijgend bleef ze daar gehurkt zitten achter een vuilnisbak. De jongens liepen de steeg straal voorbij. Wat moesten ze van haar? Wilden ze een gevecht? Ze zuchtte even en begon toen terug te lopen naar de Pidgey Postoffice. Hier was ze wel een tijdje veilig. Ze pakte de brief uit haar zak, zuchtte toen even en liep naar een Pidgey toe, waarna ze de brief afgaf. Ze liep naar een bankje toe en ging zitten. Ook Sparky zuchtte en zette zich naast haar. De twee bleven naast elkaar zitten. Deb schrok op van een geluid en werd panisch bij het idee dat het de jongens weer waren.

OOC: Oh Chasie! ;D

Ik denk dat het gebruik van alinea's wel handig zou zijn Verder een leuke post! +2!

Viridian City. Hoe lang was hij hier al niet geweest? Sinds de dag, of eerder, nacht dat hij vertrokken was, was hij hier niet meer teruggekomen. Zijn moeder zou hem kunnen zien. Maar toch was hij teruggekomen. Hoe groot is de kans dat hij precies nu zijn moeder zou tegenkomen? Hij was niet zo dom om in de straat waar ze woonde rond te lopen. Nee, hij wist wel beter. Glimlachend keek Chase naar het Pidgey Postoffice, met Mint op zijn schouder, zoals gewoonlijk. Alexine stond naast hem. Hij kon zich de dag dat zijn moeder hem meenam naar die plek nog goed herinneren... Ze moest een brief posten en hij bleef maar zeuren of hij mee mocht. Uiteindelijk gaf ze toe en mocht hij mee. Zo indrukwekkend was het niet, maar op die leeftijd keek hij zijn ogen uit. Zijn moeder nam hem niet zo vaak mee uit. Alleen om naar een therapeut te gaan of om hem naar school te brengen, waar hij trouwens niet zo vaak naartoe was gegaan. Ja, die-
''Chase?''
Die stem. Hij herkende de stem. Zijn zusje. Waarom? Waarom moest hem dit overkomen? Hij draaide zich langzaam om om een tienjarig meisje te zien met bruin haar en paarse ogen, precies dezelfde als die van Chase. Een Spearow stond op haar schouder. Eerst had ze een verraste uitdrukking op haar gezicht, maar al snel was die vertrokken van boosheid. ''Chase, jij, jij... Wat doe je hier? Eindelijk het lef om terug te komen? Mam maakte zich zo'n zorgen... Ik kon het bijna niet uithouden, jij idioot! Waarom heb je mijn muts en mijn handschoenen?'' Blafte ze. Toen merkte ze Alexine op. ''Dus jij hebt Alexine! Ik had al zo'n vermoeden! Waarom doe je dit?'' Tranen glinsterde in haar ogen, maar haar gezicht was nog steeds vol woede. Chase slikte, maar toen veranderde zijn gezichtsuitdrukking ook. Kwaad. ''Poppy, ga... Ga weg...'' Poppy scheen niet onder de indruk te zijn. ''Heb je enig idee hoe bang mam was? Heb je enig idee, stommerd dat je bent?''
Chase scheen nog kwader te worden. Veel en veel kwader, tot hij uiteindelijk tegen haar begon te gillen. ''Ga weg! Ik zeg toch, ga weg!'' Hij ritste razendsnel zijn tas open en pakte zijn portemonnee eruit, die hij naar Poppy gooide, waarbij hij de hele tijd 'ga weg' gilde. Tranen gleden over zijn wangen; hij huilde nu. Het leek erop dat hij zijn emoties totaal niet onder controle kon houden. Na zijn portemonnee volgde een stel bessen (die Alexine geplukt had), een pen, een kleffe boterham en een stel stenen die hij in zijn tas had omdat hij dacht dat het evolutiestenen konden worden als hij ze kleurde. De stenen deden waarschijnlijk het meeste pijn. Poppy hield haar handen voor haar gezicht, draaide zich om en rende hard weg. Ze huilde nu ook. Voorbijgangers keken verbaast naar het tafereel, maar het kon hem niet schelen. Hij liet zich op de grond vallen en begon verder te huilen. Alexine deed liefkozend haar arm om hem heen, al vond ze het verschrikkelijk dom wat hij net gedaan had. Waarom had ze niet ingegrepen? Dit zou zeker een rumoer worden en zich over de stad verspreiden. Niet dat Poppy het niet aan haar moeder zou vertellen. Dit was niet goed, oh nee. Na twee lange minuten scheen de jongen iets gekalmeerd te zijn. Hij huilde iniedergeval niet meer. Er verscheen iets op Alexine's gezicht dat op een glimlach leek en ze liep naar de plek waar de spullen lagen die Chase naar Poppy had gegooid. Ze pakte als eerste de portemonnee op. Er scheen niets uit gestolen te zijn... Fijn. Ze wilde niet dat hij nog meer problemen kreeg. Niet dat hij vaak wat kocht. De besjes zagen er niet meer zo smakelijk uit, dus die liet ze liggen. De kleffe boterham... Nee, die had ze haar trainer sowieso niet laten opeten. Het broodje zag er vrij oud ooit. Ze probeerde de pen nog te vinden, maar die zag ze nergens liggen. Oké dan. Alleen de portemonnee was ook goed. Ze liep terug en overhandigde de portemonnee aan Chase, die het ding in zijn tas terugstopte en eindelijk volledig gekalmeerd leek. Goedzo. De Kadabra keek even om zich heen. Niet veel mensen meer, behalve een meisje met een Pikachu dat op een bankje zat, een vrouw met een krijsend kind en een man die de Pidgey Postoffice binnenliep. Niet heel druk, dus. Des te beter. Ze wist dat Chase niet van drukke plaatsen hield.

[Geen interactie met Deb, het spijt me. owo']

Voor jou dezelfde tip als voor Deborah; Alinea's! Verder een leuke post. +3!

‘Pika!’ riep Sparky arrogant. Hij sprong voor Deb neer, op haar schoot. Zijn kraaloogjes gleden naar de jongens,die langzaam dichterbij kwamen. Deb slikte even en sloeg haar blik neer, maar algauw richtte ze die weer omhoog. Vijandig keek ze de jongens aan. ‘Ga weg!’ siste ze. Ze kon bang zijn, maar ze kon ook goed genoeg fel zijn. Als iemand haar plaagde of pestte, dan liet ze diegene een goed weten wat ze er van vond. Toch was het zonder Sparky’s hulp moeilijker om deze problemen aan te pakken dan anders. Maar nu Sparky zo zelfverzekerd voor haar stond, klaar om haar belagers elk moment aan te vallen, voelde ze zichzelf ook zelfverzekerd. ‘Wij willen een gevecht. En als wij winnen, krijgen wij die Pikachu,’ zei een van de jongens, waarna hij naar Sparky wees. ‘Pika!’ riep die vijandig. Hij laadde al stroom op, maar Deb schudde haar hoofd en hield Sparky tegen door hem op te pakken. Ze wou net iets zeggen, toen een luid huilende jongen haar aandacht trok. Ze keek opzij en zag een jongen zitten, met een Kadabra rond zich heen. Ze slikte even en deed een stap achteruit. Dankzij de jongen werd ze afgeleid. Haar zelfverzekerdheid vloeide weg en ze stond versteend voor de jongens, die even verbaasd naar het tafereel voor zich keken, maar hun blik toen weer naar Deb wendden. ‘Jullie krijgen mijn Pikachu nooit! Hij is van mij,’ zei Deb vijandig, waarna ze haar armen rond Sparky heensloeg, die haar verbouwereerd aankeek. Weer verbouwereerde hij zich om het feit dat ze zo lief voor hem was, ondanks dat hij niet de makkelijkste Pokémon was. Zijn kraaloogjes gleden naar de jongens toe, die haar grijzend aankeken. ‘Om het even, we hebben wel makkelijkere middelen,’ zei een jongen en hij kwam dichterbij. ‘Pika!’ fluisterde Sparky.
‘Nee, laat me met rust!’ zei Deb gejaagd. De jongen gooide zijn Pokéball en een Pokémon die zij niet kende kwam uit de Pokéball. Snel pakte ze haar Pokédex. Een Growlithe. Die had ze nog nooit gezien. Ze deed een paar stappen achteruit. ‘We vragen het je nog een keer,’ siste de jongen voor haar. ‘Of je vecht nu meteen met ons, of we pakken je Pikachu op onze eigen manier,’ zei hij boos. Hij hield overduidelijk niet voor mensen die tegenstribbelden. ‘Stik erin!’ riep Deb, waarna ze Sparky stevig in haar armen nam en toen begon te rennen. ‘Hé, blijf staan jij!’ riepen de jongens. ‘Pikachu, Thundershock!’ riep Deb. Met een sprong belandde Sparky in de nek van een van de jongens, terwijl Deb de Growlithe probeerde te negeren. Hij zag eruit alsof hij haar elk moment kon aanvallen. Een brok kwam in haar keel, vooral veroorzaakt door de wanhoop. Als die Growlithe haar zou aanvallen, dan zou ze weer bang zijn voor Pokémon. Maar ja, ze was altijd al bang geweest voor aanvallende Pokémon. ‘Pikachu!’ riep Sparky, waarna hij een van de jongens een schok gaf en toen weer naar Deb rende. Omdat de jongen met een schreeuw op de grond viel, stopte zijn Growlithe trouw en keerde zich om, om vervolgens naar zijn baasje te gaan. Gejaagd rende Deb verder. Haar heup botste hard tegen een container, maar ze negeerde de pijn die toen door haar lichaam schoot. Al wat ze kon denken, was dat ze hier zo snel mogelijk weg moest zijn. Het waren echt van die ongure types hier, in Viridian City. Ze zou straks wel in het Viridian Forest gaan slapen, ze bleef niet hier. Hier was het veel te gevaarlijk. Als die jongens haar weer zouden herkennen, dan had ze nog een probleem.
Af en toe keek Deb achterom, terwijl ze moe begon te worden van het rennen. Ze keek echter niet voor zich en zag daarom de jongen ook niet. Hard botste ze met haar lichaam tegen iets, waarna ze voorover viel en hard op de grond landde. Snel draaide ze zich om en keek of Sparky niet gewond was. Toen dit niet het geval bleek te zijn, keek ze verontschuldigend naar de jongen. Ze schrok toen ze merkte dat het de huilende jongen was die ze daarnet ook al had gezien. Maar dat betekende dat ze gewoon een blokje omgelopen was en dat die jongens van daarnet hier elk moment konden terugkeren! Als ze de straten van Viridian City ook maar een beetje goed kenden, wisten ze dat ze net doodliep. Ze zuchtte en keek naar de jongen. ‘Sorry, ik keek niet uit,’ zei ze, terwijl ze haar gejaagde stem onder controle probeerde te krijgen. Ze wreef over die schaafwond die zich op haar knie bevond. Ze kwam overeind en trok haar rokje recht. Ze trok de uiteinden van haar shirt tot over haar schouders, waarvoor het shirt dan ook uiteraard gemaakt was. ‘Pika,’ zei Sparky en hij keek achterom. Deb knielde naast de jongen neer en zuchtte even. ‘Hé, gaat het wel?’ vroeg ze, terwijl ze haar hand bemoedigend op zijn schouder legde. Ze werd haast bang van de Kadabra. Hij leek even groot als Ponyta die haar aangevallen had, maar dat kon helemaal niet. Ze probeerde het enge beeld van een op haar afkomende Ponyta te negeren en richtte haar aandacht toen volledig op de jongen.

OOC: Haha, hopelijk is deze goed ;D

Alinea's Deb! +3 voor je post!

Alexine zuchtte. Ookal hield ze zielsveel van Chase, hij kon af en toe behoorlijk irritant zijn. Gelukkig huilde hij niet meer. Ze had er een hekel aan als hij huilde. Ze zuchtte voor de tweede keer en keek nogmaals om zich heen. Viridian City, de plek waar haar thuis was. Waarom bracht Chase haar niet naar huis? Ze had geen flauw idee waarom hij geen contact met zijn moeder had. Hoorde hij dan niet juist contact met haar te hebben? Hij had toch... Eh... Schizofrenie. Ja, dat was het. Ze was een behoorlijk slimme Pokémon en ze had het woord ooit opgevangen uit een gesprek dat Ann door de telefoon met iemand hield. Die aandoening zorgde ervoor dat hij meer zorg nodig had. Waarom was Ann er dan niet? Wat verwarrend allemaal. Ze keek weer naar haar trainer en ging maast hem zitten; het leek er niet op dat hij van plan was weer op te staan. Mint kroop naar onder en ging op Chase zijn schoot liggen, haar glinsterende kraaloogjes gesloten. Zij had geen zorgen. Zij was niet verantwoordelijk voor Chase. Waarom zij dan wel? Eigenlijk wist ze het antwoord zelf wel. Chase had niemand anders, aangezien Ann er niet was, en ze kon haar moederlijke gevoelens niet onderdrukken. Maar goed ook. Anders zat hij nu waarschijnlijk in een inrichting. Ze focuste weer op Chase, die zijn ogen gesloten had. Ah, wat lief.
Razendsnel opende hij zijn ogen toen er iets of iemand tegen hem opbotse. Hij dook in elkaar, geschrokken. Alexine stond gelijk op en richtte haar naar hetgene dat tegen haar trainer aanbotste. Misschien was het gevaarlijk... Nee, dat was niet het geval. Het was een meisje. Ze was op de grond gevallen en leek een schaafwond op haar knie te hebben. Net goed. Krijg je ervan als je tegen haar dierbare trainer aanbotste. "Het geeft niet." Mompelde Chase zachtjes, die over zijn schouder naar het meisje keek. Hij was niet bang, of angstig, of in de war? Alexine fronste. Misschien had hij een goed gevoel bij de trainer... Of was die zogenaamde 'schizofrenie' niet actief. Als dat mogelijk was. Hij liet het toe dat de onbekende een hand op zijn schouder legde. "Ja, het gaat wel. Bedankt." Was zijn antwoord. Mint opende ook haar ogen en keek nieuwsgierig naar de andere Pikachu, die blijkbaar van het meisje was.
Alexine, in tegenstelling tot haar trainer, liet het niet toe dat de onbekende een hand op Chase zijn schouder legde. Ze ging voor het meisje staan. "Kadabra!" Siste ze. Het betekende 'blijf van hem af!' maar aangezien geen van de mensen om haar heen haar taal sprak, konden ze het niet weten. Ze hield haar kostbare lepel naar voren en haar ogen begonnen te gloeien - ze bereidde waarschijnlijk een aanval voor.

Ook voor jou weer; alinea's! Verder een leuke post ^^ +2!

Een klein glimlachje verspreidde zich rond Debs lippen toen de jongen haar excuses accepteerde. Haar glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon toen de Kadabra van hem haar boos aankeek. Ze schreeuwde het uit toen de Pokémon opeens voor haar stond. Was ze nu een aanval aan het laden? ‘Pika!’ zei Sparky vijandig, waarna hij beschermend voor Deb kwam staan. Zijn vier poten waren tegen de grond gedrukt en zijn kraaloogjes keken vijandig naar de Kadabra. Hij luisterde aandachtig naar wat de Kadabra zei en liet zijn verdedigende houding toen iets afzwakken. ‘Pika!’ zei hij, terwijl hij naar Debs hand wees en toen een gebaar maakte naar Kadabra. Aangezien Deb niet echt de taal van Pokémon sprak en het daarom ook niet begreep, keek ze vreemd. Sparky sprong naar voren en tikte berispend met zijn hand op de hare, die nog altijd op Chases schouder lag. ‘Oh, ja, natuurlijk,’ mompelde Deb, waarna ze gauw haar hand wegtrok. Haar hoofd begon een beetje te kleuren en verontschuldigend keek ze de Kadabra aan. Ze gaf een gil toen ze zag dat diens ogen aan het gloeien waren. De Ponyta doemde weer in haar hoofd op en gejaagd viel ze achteruit. Haar ellebogen schaafden hiermee, dat voelde ze door haar shirt heen. Bang keek ze naar de Pokémon voor zich. Ze was voor bijna niks bang, behalve voor Pokémon die haar pijn wilden doen. Ze liet zich op haar rug zakken en keek doodsbang naar de Kadabra. Haar gezicht stond gespannen en haar spieren waren ook gespannen, alsof ze Kadabra elk moment ging aanvliegen. Maar ze wist van zichzelf dat haar spieren zich altijd spanden als ze doodsbang was voor iets of iemand. ‘Nee, alsjeblieft, ik botste per ongeluk tegen je Trainer, ik deed het niet expres,’ zei ze zacht jammerend, terwijl ze haar handen voor haar ogen hield om die enge ogen niet te hoeven zien. ‘Pika!’ zei Sparky, die uitdagend voor Kadabra stond. ‘Pika! Pikachu! Pika, pika!’ zei hij, waarmee hij duidelijk probeerde te maken dat het Debs schuld echt niet was. Deb keek alleen maar met grote ogen naar de Kadabra en probeerde ondertussen het verhaal wat er werkelijk gebeurd was daarnet nog even kort in haar hoofd te herhalen. Ze wilde dat Kadabra haar begreep. Ze schrok even toen Sparky naast haar sprong en zich beschermend op haar buik zette. Zijn staart hield hij uitdagend in de lucht en hij laadde stroom.
‘Sparky, nee! Dit is niet de juiste manier! Ik kan het uitleggen,’ zei Deb gauw, terwijl ze een hand op de rug legde van Sparky. ‘Pika?’ zei die verbaasd, waarna hij omkeek. Zijn ogen ontmoetten die van zijn Trainer. Hij knikte en sprong van haar af, maar hij keek Kadabra wel dwangmatig aan. Hij hield haar in de gaten terwijl Deb opstond en niet naar Kadabra’s gloeiende ogen probeerde te kijken. Het idee dat er elk moment een aanval op haar afgevuurd kon worden, maakte haar bang. Haar blik gleed naar de jongen. ‘Ik ben Deborah ‘Deb’ Scott. Ik botste per ongeluk tegen je op, omdat twee jongens mij achtervolgden. Ik ben een Trainer en ben afkomstig van Pallet Town,’ zei ze snel, terwijl ze haar Pokédex tussen het elastiek en haar dij uithaalde. Ze opende Dexter en liet hem haar identiteit opdreunen. Ze klapte hem dicht en stak hem opnieuw onder de elastiek van haar rok, waarna ze daar haar stof rond haar lijf over deed en de jongen wanhopig aankeek, bang zijnd voor de Kadabra. ‘Ik zweer het je! Ik werd achtervolgd. Ik weet niet waar die jongens nu zijn, maar ik probeerde voor hun te vluchten. Ik botste per toeval op je, echt waar!’ zei ze wanhopig, terwijl ze naar de Kadabra keek. De ogen die gloeiden gaf haar nog wel het meest de angst die ze haatte. Ze deed een paar stappen achteruit en voelde de angst in haar hart steeds meer toenemen. Ze dacht aan de ervaring met de Ponyta, wat rillingen over haar rug liet gaan. Na al die jaren was ze het dus nog steeds niet vergeten.

Zie de tip onder je vorige posts Verder zit ik te twijfelen of je nou godmode of niet. De Kadabra had namelijk al kunnen herstellen nadat Deborah haar hand had weggehaald +1 voor je post.

Alexine knikte goedkeurend toen de trainer haar hand weghaalde, maar haar ogen bleven gloeien. Het was overduidelijk dat ze de onbekende niet mocht. Wie aan Chase zat, zat aan haar. Dat was al zo toen hij nog maar een klein kind was. Ze had hem altijd meer gemogen dan Poppy. Ze wist niet waarom, maar het was gewoon zo. Niemand mocht aan hem zitten. Oh, die irritante moederlijke gevoelens... Ze botste perongeluk tegen Chase aan? Nou en? Dan had ze beter uit moeten kijken. Ging die Pikachu het echt tegen haar opnemen? Dacht hij dat echt? Ze was veel en veel sterker, dat moest hij ook weten. Even Psycho Cut en de elektrische Pokémon was er geweest. Ze keek weer naar de onbekende trainer. Dom wicht, nu had ze het met haar aan de stok. Nog even laden, en dan-
"Alexine." Chase stond op en staarde naar de Kadabra. "Alexine, het is goed. Echt waar. Kalm aan." Waren de rollen vandaag omgedraaid? Meestal was het Alexine die Chase kalmeerde. Alexine hield haar kop even scheef, maar knikte toen langzaam.
"...Kadabra." Ze begreep het. Ze draaide zich naar de trainer. "Ka. Kadabra." Waarschijnlijk zei ze dat het haar speet, alhoewel ze de trainer nog niet helemaal vertrouwde. Chase glimlachte en keek ook naar het meisje. "Leuk je te ontmoeten, Deb! Sorry voor Alexine's gedrag. Ze doet altijd zo~" Hij grijnste. Zijn persoonlijkheid leek stabiel. "Twee jongens achtervolgde je? Hoe-" Toen merkte hij de PokéDex op. Zijn ogen begonnen te schitteren en hij rukte het ding uit Deb's handen. "Is dat een PokéDex? Wauw! Hij is... Hij is zo mooi!" Hij staarde naar het apparaat. Alexine rolde met haar ogen en Mint klom op Chase zijn schouder. "Mag ik hem hebben? Asjeblieft?" Hij drukte de PokéDex tegen zich aan, niet van plan hem los te laten. Oh nee, zeker niet.

Het spijt me Chase, maar ik moet je een waarschuwing geven voor godmode. Je pakt de pokédex uit de handen van Deborah, maar die heeft in haar post duidelijk staan dat ze hem weer wegstopt. Ze heeft hem dus niet meer in haar handen. Houd hier rekening mee!

De spanning laaide alleen maar op. Ze merkte dat Sparky zich nog meer schrap zette dan hij al deed. Was hij zich aan het opladen voor een gevecht? ‘Pika!’ zei hij vijandig, waarna er kleine flitsen rond zijn rode wangetjes kwamen. Hij laadde net zijn aanval en wou die net uitoefenen op Kadabra, toen de jongen tussen hun inkwam. Vijandig sprong de Pikachu achteruit en bleef hij argwanend naar de jongen kijken. Net zoals Kadabra Deb niet in de jongen zijn buurt wilde hebben, wilde Sparky ook dat de jongen uit Debs buurt bleef. Hij sprong op Debs schouder en keek de jongen arrogant aan. Daarna gleed zijn blik pas opzij naar de andere Pikachu. ‘Pika!’ zei hij opeens, terwijl zijn oren even overeind stonden en toen weer neergingen. ‘Wat heb je?’ vroeg Deb verbaasd, toen Sparky naar de andere Pikachu bleef kijken. Ze grinnikte even en richtte haar blik daarna op de jongen. Geschrokken keek ze naar de jongen toen die naar voren kwam. ‘Hé, wacht!’ riep ze. Verbaasd keek ze hoe de jongen haar met schitterende ogen aankeek. Ze grinnikte even. Vond hij de Pokedex echt zo belangrijk? Ze snapte niet hoe hij zoveel aandacht aan dat ding kon schenken. Maar dat betekende dus wel dat hij geen Trainer was. Hij was waarschijnlijk een Coördinator. Mooi. Zij interesseerde zich wel voor die mensen. Ze had het zelf nog nooit gedaan en had de keuze gehad om mee te doen, maar ze deed het niet. Ze wou Trainer worden en nu was ze er een, haar moeder vond dat ook goed en haar vader vond het helemaal geweldig. Toch waren er spanningen in het huwelijk geweest mede dankzij de keuze voor wat ze zou worden. Ze zuchtte even en keek daarna hoofdschuddend naar de jongen. Sparky keek ondertussen nieuwsgierig naar de andere Pikachu.
Rustig deed Deb een stapje dichterbij, zodat ze voor de jongen stond. Deze keer negeerde ze Kadabra, wat ze ook maar beter kon doen. Ze wou niet bang worden van een Pokémon, niet opnieuw. Die Ponyta was al traumatisch genoeg, ze kon een aanval van een Kadabra er zeker niet bij hebben. Toch geloofde ze dat de Pokémon haar op de een of andere manier echt beschuldigde van het omduwen van de jongen, ook al was het niet expres. ‘Sorry, jongen, maar dat kun je niet houden,’ zei ze, terwijl ze naar de Pokédex wees. ‘Ik heb het nog nodig, weet je? Ik moet er andere Pokémon mee analyseren om meer over ze te weten te komen als ik met ze vecht. Ook ken ik nog niet alle soorten bij naam en daarmee weet ik de naam wel. Bovendien is het mijn identiteitskaart, het is het officiële bewijs dat ik Trainer ben en bij Professor Oak ben langs geweest,’ vertelde ze, terwijl ze trots naar Dexter keek. Ze wreef even over haar achterhoofd toen ze de hebberige blik van de jongen weer voor zich zag. ‘Sorry, maar je kan het echt niet houden. Ik raad je aan om Trainers te blijven ontmoeten, als je toch zo geïnteresseerd bent in dat ding,’ zei ze, waarna ze de Pokédex weer voorzichtig terug uit de handen van de jongen pakte. Omdat ze kracht zette, lukte dit. Ze stak de Pokédex weer tussen het elastiek en haar blote vel van haar dij in en keek de jongen toen glimlachend aan. ‘Maar wat is je naam?’ vroeg ze, met oprechte interesse. Ze probeerde zo weinig mogelijk aandacht aan de Kadabra te schenken,deels bang zijnd dat die haar opnieuw zou proberen aan te vallen. Sparky’s aandacht was volledig naar de Pikachu op de jongen zijn schouder gegaan.

[Korter dan vorige keer]

Lieverds coördinatoren hebben ook een pokédex! Iedereen krijgt er één! +2 voor je post.

Mint keek nieuwsgierig naar de andere Pikachu en stootte een blije 'pika!' uit. Ze had geen soortgenoten meer gezien nadat ze met Chase meereiste, dus ze vond het geweldig. Eens wat anders dan de bazige Alexine. Ze zette zich schrap en sprong naar voren, landend op de andere schouder van Deb. Het kon makkelijk, aangezien ze nogal klein was. Ze maakte een geluid wat sterk leek op een giechel. Alexine keek hoofdschuddend naar Mint. Zomaar op iemands schouder springen. Zij durft. Wat verschrikkelijk ongehoord. Zoiets zou Alexine nooit doen. Eigenlijk best logisch, omdat zij niet klein was. Chase scheen niet eens te merken dat zijn Pikachu niet meer op zijn schouder zat, hij had alleen maar oog voor de PokéDex. Wat een prachtig apparaat. Zo'n ding zou geweldig zijn om te hebben. Het analyseerde Pokémon... Fantastisch om gelijk alles te weten te komen over een Pokémon. Zelf had hij er nooit één gekregen. Misschien omdat hij een coördinator was. Misschien omdat hij nooit bij professor Oak langs was geweest, uit angst dat zijn moeder ingelicht werd. "Ik mag hem niet houden?" Echt niet? Wat gemeen. Gunde ze het hem niet? Hij beet op zijn lip en keek tamelijk treurig, maar zijn blije uitdrukking verscheen weer toen ze verder vertelde over de PokéDex. "Dat weet ik! Geweldig, niet? Ik heb altijd al zo'n ding willen hebben." Ja, maar daarvoor moest hij eerst bij professor Oak langsgaan en dat wilde hij niet. "Je bent bij de Pokémon professor geweest? Waar is je starter?" De starters van Kanto waren Charmander, Squirtle en Bulbasaur, als hij het zich goed herinnerde. Hij vond altijd Charmander het mooist. Vuur Pokémon behoorde tot zijn favorieten, alhoewel hij er zelf geen één bezat. Achja. Psychische en elektrische types waren ook mooi. Hij keek even bedenkelijk, maar liet toen de PokéDex weggepakt worden. Hij snapte dat zij het ding nodig had. "Mijn naam? Chase. Chase Campbell. De Kadabra naast me," hij wees naar Alexine. "Is Alexine. Mijn Pikachu... Wacht, Mint, waar zit je?" Hij keek even speurend om zich heen, om uiteindelijk Mint op Deb's schouder te zien. Hij giechelde zachtjes. "Dat is Mint."

[Mijne zijn nog veel korter. ono]

Het gaat om de inhoud jongens, niet om de lengte. Zeggen dat Mint op de schouder van Deborah springt is eigenlijk ook een beetje godmode, maar ik zie het door de vingers =p +1 voor jou!

Een verzadigd grijnsje kwam om Debs lippen toen ze de jongen zo enthousiast over de Pokédex hoorde vertellen. Ze knikte even bij de woorden die hij zei en humde af en toe, om te laten weten dat hij gelijk had. Niks was leuker dan de enthousiasme van een Coördinator van een Trainer aan te horen. Op dat vlak was ze net zoals professor Oak, want die vond dat ook zo. Een lichte blos verscheen op haar wangen toen de jongen, die dus Chase heette, de vraag stelde waar haar starter was. Ze zuchtte even en wreef toen over haar achterhoofd. ‘Wel, ik was verplicht om langs te gaan bij hem, alleen maar voor mijn Pokédex,’ antwoordde ze, waarna ze even aarzelde of ze het Chase wel zou vertellen. Misschien werd hij boos of bezorgd en ging hij naar haar ouders toe om te vertellen wat er was. Aan de andere kant leek die optie vrij onlogisch. Chase wist haar ouders niet eens te wonen en waarom zou hij gaan? Hij kon toch moeilijk haar droom afpakken? Bovendien vond haar vader het goed dat ze Trainer werd, alleen had hij het waarschijnlijk op een andere manier willen verwezenlijken, haar en zijn droom. Het was namelijk de droom van beide dat zij op pad zou gaan, badges zou verdienen en ’s werelds beste Pokémontrainer zou worden. Natuurlijk dacht ze daar zelf niet al te veel aan, want ze vond dat ze soms niet de juiste attitude had om Trainer te zijn. Soms kon ze echt ongeduldig zijn, zoals bij Sparky. Ze wou hem altijd het beste aanleren en dat accepteerde hij niet altijd even goed. ‘Goed dan, ik ben bij mijn ouders weggelopen en heb Sparky meegenomen,’ zei ze. Ze keek even naar beneden, omdat ze haar hoofd rood voelde worden, maar keek daarna weer naar Chase, om een soort van zijn reactie te peilen. Ze vond het wel leuk dat ze nu eindelijk de waarheid verteld had, maar vond het jammer dat hiermee misschien kon veroorzaken dat Chase zich zou wegdraaien en niet meer naar haar om zou kijken. Zou haar dat eigenlijk kunnen schelen? Ze kende hem immers nog maar een paar minuten. Ze dacht even na, maar ze kon niet op het antwoord komen. Aan de ene kant vond ze het wel erg, omdat hij wel aardig leek, maar aan de andere kant maakte het haar ook niet veel uit.
Verzonken in gedachte keek ze een tikkeltje dromerig naar Chase. Haar blik werd algauw weer helder toen ze Sparky opeens hoorde joelen. Ze keek opzij en zag dat een andere Pokémon op haar schouder zat, ook een Pikachu. Mint, hoorde ze de naam aan. Ze glimlachte even. ‘Wel, hallo Mint,’ zei ze vrolijk. Daarna keek ze naar Kadabra en slikte even. Waarschijnlijk vond de Kadabra haar nog steeds niet leuk, maar ze kon toch wel een poging wagen? ‘Hoi, Alexine!’ zei ze zo voorzichtig mogelijk, waarna ze even zwaaide naar de Pokémon. Er trok een siddering in haar lichaam bij het idee dat Alexine haar zou aanvallen. Ze keek naar Sparky, die zich van geen kwaad bewust was. Nee, als Alexine haar zou aanvallen, zou Sparky hier echt niet zo rustig op haar schouder zitten en zou Chase hier echt niet zo rustig voor haar staan. Hij hield Alexine daarstraks ook tegen, toch? ‘Ze mogen elkaar!’ zei Deb vrolijk, toen Sparky tegen Mint sprong en haar een beetje opzij duwde met zijn eigen lichaam. Hij probeerde ruimte op Debs schouder te creëren voor beide, maar gezien dat Debs schouder niet erg breed was en Deb zelf eigenlijk ook heel erg slank was, ook in haar schouders en andere lichaamsdelen, kon hij dit niet zo heel goed doen. ‘Pika!’ zei hij, waarna hij vragend naar de grond wees en vervolgens zelf op de grond sprong. ‘Pikachu!’ joelde hij vrolijk, terwijl hij heen en weer sprong en naar Mint keek. Die werden vast goede vrienden, vermoedde Deb. Ze glimlachte even voorzichtig naar Chase. ‘Ben je hier opzoek naar een Contest?’ vroeg ze vervolgens. Ze wist totaal niet wat Coördinators precies deden en had er dan ook geen idee van wanneer er contesten waren. Het zou wel leuk voor Chase zijn, mocht er vandaag eentje zijn. Dan ging ze zeker met hem mee, aangezien ze wel eens wou zien hoe dat allemaal in zijn werking ging. Ze keek naar Sparky, die Mint nog altijd aan het lokken was. ‘Laten we ergens gaan zitten,’ stelde ze voor, terwijl ze naar een bankje wees. Ze verstijfde toen ze één van de jongens van daarnet verderop opmerkte. Zijn rode muts was opvallend tussen de menigte mensen. Gelukkig was zijn gezicht gedraaid, dus merkte hij haar niet op. Hopelijk zou hij zich niet omdraaien… Ze bande de gedachten uit haar hoofd, keek glimlachend naar Chase en hoopte dat hij de spanning niet opgemerkt had en dat hij zijn blik ook niet toevallig richtte op de jongen.

[Misschien kan je hier iets mee?]

ALINEA'S DEBORAH! +2 voor je post.

Natuurlijk. Natuurlijk was het verplicht om bij professor Oak langs te gaan. Oh, wat had hij dat graag gedaan. Misschien konden coördinators ook een PokéDex krijgen! Daarmee wist hij gelijk van elke Pokémon de naam. Aangezien zijn moeder hem amper naar buiten nam en Alexine de enige huispokémon was, kende hij er nog niet zoveel. Zijn moeder vertelde nooit over Pokémon. Best jammer, eigenlijk. Maar waarom had ze niet gelijk een starter opgehaald? Was dat ook niet verplicht? Niet dat hij er veel van wist. Hij had alleen maar dingen op de televisie gezien. Poppy wist veel meer van Pokémon dan hij, aangezien zij wel buiten mocht spelen. Ze was altijd gek op Spearows geweest. Hij had geen idee waarom; hij vond ze maar eng met hun boze blikken. Alhoewel Alexine ook niet altijd even vriendelijk keek. "Bij je ouders weggelopen? En je hebt die Pikachu meegenomen?" Zei hij vragend. Zelfs Alexine leek het te interesseren. Dat was... Precies hetzelfde verhaal als bij hem! Het enige verschil was dat hij maar één ouder had en Alexine had meegenomen. Hij grijnste breed. "Ik ook!" Riep hij blij. Was het wel gepast om hier blij door te zijn? Het leek er niet op dat hij zich daar iets van aantrok. Hij was dus niet de enige! Alexine's aandacht was in de tussentijd alweer weg, en ze draaide dromerig haar lepel met haar psychische krachten om haar heen.
"Pikaaa!" Was het antwoord van Mint toen Deb hallo tegen haar zei. Haar knalgele oren met zwart aan het uiteinde stonden vrolijk overeind. Alexine keek even op naar haar en bromde 'Ka' waarbij ze de lepel uit de lucht pakte en er lichtjes mee zwaaide. Ze mocht Deb nog steeds niet, maar ze wilde Chase niet teleurstellen. Oh nee, zeker niet. "Pikapika!" Kraaide Mint toen ze van Deb's schouder afsprong. Met een klein plofje landde ze op de harde tegelgrond, waarna ze enthousiast rondjes begon te rennen. Alexine schudde haar hoofd. Pikachu's waren zulke simpele Pokémon. Als Mint niet zo simpel was, hielp ze ook met Chase verzorgen, en deed ze niet dingen zoals rondjes rennen, in bomen klimmen of gedachteloos op Chase zijn schouder zitten.
Chase schudde zijn hoofd. Ookal was hij een coördinator, hij had er nog steeds niet aan gedacht mee te doen aan een wedstrijd. Daar moest hij eerst zijn geliefde Pokémon wat meer voor trainen. Natuurlijk, Alexine kon makkelijk winnen bij de tweede ronde. Maar Mint was een kluns, en haar wilde hij inzetten bij de eerste ronde. Met het niveau dat ze nu hadden, kon dat echt niet. Ze zouden afgaan. "Ik moet eerst mijn Pokémon beter trainen." Vertelde hij, waarbij zijn Kadabra goedkeurend knikte. "Ergens zitten? Graag! Ik heb ook wel honger." Alexine fronste. Zei hij nou echt dat hij honger had? Meestal at hij niets en verwaarloosde hij zichzelf. Zij moest hem dan altijd eraan herinneren dat hij moest eten. Misschien deed het praten met Deb hem goed... Nee, natuurlijk niet! Hij had gewoon even een van zijn goede momenten. Chase maakte aanstalten om naar een bankje te lopen en wenkte Mint, Deb en Alexine, die al door had dat ze mee moest lopen. Ze was slim.

Wanneer er na een gesproken zin zoiets komt als "zei hij" of "riep Mint", hoort er een komma te staan aan het einde van de gesproken zin, gevolgd door een kleine letter +1!

Een lichte glimlach verspreidde zich rond Debs gezicht. Daarbij negeerde ze de jongen totaal die een eindje verderop stond. Ze kon haar aandacht alleen nog maar op Chase houden. Zijn vrolijkheid was ook zo aanstekelijk ! Ze was blij dat ze hem ontmoet had. Nu hoefde ze heel Viridian City tenminste niet in haar eentje te doorkruisen. Bovendien leek Sparky het ook wel fijn te hebben bij Mint, de Pikachu van Chase. Ze keek glimlachend toe hoe Sparky achter Mint aanrende en ondertussen in zijn eigen taal tegen haar sprak, ook al had Deb echt geen idee wat de Pikachu allemaal zei. Ze knikte en liep mee naar het bankje, waarna ze ging zitten en haar spijkerrok en shirt wat fatsoeneerde. Ze mocht dan wel op een Trainer lijken, haar kledingstijl werd er niet echt door aangepast. Deb hield ervan om, zoals bijna elk ander meisje, haar benen wat frisse lucht te geven. Ook haar schouders gaf ze frisse lucht. Het was dan ook niet raar dat ze voornamelijk rokjes en truitjes die afzakten van haar schouders had meegenomen. Ze glimlachte even naar Chase, waarna ze even bedenkelijk keek. ‘Je hebt honger?’ vroeg ze nogmaals. Hé, ze was nu toch in Viridian City, dus dan zou ze straks een nieuw broodje voor zichzelf kunnen gaan halen, dan kon ze die uit haar tas aan Chase geven! Blij zijnd met dit idee, gleed haar hand in haar rugtas, waarna ze even tussen haar kleren graaide. ‘Aha,’ zei ze vrolijk, waarna ze een hand vol boterhammen pakte. Ze had ze op eigen wijze proberen te smeren en had haar favoriete beleg gebruikt, alleen wist ze niet of Chase boterhamworst wel lekker vond. Zij kon er in elk geval geen genoeg van krijgen, dus dan zou dat met Chase toch ook het geval kunnen zijn?
‘Hier, ik heb wel iets voor je,’ zei ze glimlachend, waarna ze hem de boterhammen liet zien en ze op zijn schoot legde. ‘Je mag er zoveel van eten als je wilt, ik moet straks toch met mijn beetje geld inkopen doen en mijn kleren laten wassen,’ zei ze. Ze glimlachte even en wreef door haar haren. ‘Ik denk dat ik binnenkort een water Pokémon ga vangen,’ zei ze lachend. ‘Die kunnen mijn kleren immers sneller uitwassen,’ grinnikte ze vrolijk. ‘Weet je, ik vind Magikarps heel erg interessant. Ik heb op tv gezien dat ze later evolueren in een heel stoere Pokémon, alleen ben ik de naam vergeten,’ vertelde ze honderduit over haar favoriete Pokémon. ‘Dus zodra ik die vind, ga ik hem vangen,’ zei ze vechtlustig, waarna ze even glimlachte. Sparky bleef even staan. ‘Pika!’ zei hij daarna, waarna hij zijn vuistje opstak. Deb knikte hem bemoedigend toe, waarna hij weer verder rende. Speels sprong hij op Mints rug. ‘Pika!’ zei hij vrolijk. Deb richtte haar aandacht weer op Chase, omdat ze ook best wel benieuwd was wat zijn favoriete Pokémon was, naast Alexine dan. ‘Welke Pokémon zou jij zeker nog willen vangen?’ vroeg ze, waarna ze even glimlachte en haar hand door haar haren haalde. Gelukkig werden ze niet te lang, maar ze had een schaar bij, dus knipte ze er gewoon een deel vanaf. Bovendien was er één lok die recht in haar gezicht viel en die lang moest zijn en blijven van haar. Haar andere lokken vielen ook in haar gezicht. Haar hele voorhoofd werd bedekt door perfect glanzend haar. De rest van haar haren vielen langs haar. Ze reikten tot aan haar onderrug. Ze schudde haar hoofd even en probeerde niet meer na te denken over haar haren. Haar blik gleed opzij en een hoog gilletje verliet haar mond.
Deb, die nu bleker zag dan ze al was, sprong een meter omhoog toen er opeens een Growlithe naast haar op de bank stond. Hij keek haar woedend aan, zijn felrode ogen fonkelend. ‘Ga weg,’ mompelde ze zwakjes. ‘Pika!’ zei Sparky vijandig, waarna hij de Growlithe aankeek. ‘Grow!’ riep hij, waarna hij ineendook. Deb voelde zich week worden toen ze eraan dacht dat Growlithe waarschijnlijk zo’n gedrag vertoonde omdat hij haar wou aanvallen. Ze herkende hem vaag, alsof ze hem al eens eerder had gezien. Ze schrok even en richtte haar blik toen naar Chase. ‘Die jongens waar ik het over had zijn hier,’ fluisterde ze zo zacht mogelijk tegen hem. De Growlithe zou haar immers kunnen horen en dan zijn baas leiden naar haar. Ze schrok toen ze zijn puntige tanden opmerkte. ‘Sp-Sparky, Thundershock!’ riep ze trillerig. ‘Grow!’ riep de Growlithe vijandig. Deb zag dat hij vuur laadde en naar haar keek. Ze schreeuwde het uit, maar Sparky sprong al omhoog en laadde zijn donder. ‘Pika.. chu!’ riep hij, waarna een sterke lading energie uit zijn rode wangetjes kwam en Growlithe bereikte. De Growlithe schreeuwde en viel toen op de grond. ‘Kom, je kan dat broodje wel ergens anders op eten!’ riep Deb gejaagd, toen ze de eigenaar van de Growlithe verderop merkte. ‘Daar is ze!’ riep hij, maar voordat hij iets kon doen, had Deb Chases hand al gepakt, Sparky bij haar geroepen en begon te rennen. ‘Alexine, Mint, probeer ons bij te houden!’ riep ze, terwijl ze zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. ‘Sparky, Thundershock!’ zei ze tegen Sparky. ‘Chu!’ riep hij, waarna hij opnieuw donder laadde en dat richting de jongens schoot. Daarna liet hij zich weer op haar schouder vallen. Bij een steegje stopte Deb en hijgend zakte ze naast een vuilniscontainer neer. ‘Sorry!’ zei ze verontschuldigend tegen Chase. ‘Ik breng je alleen maar in de problemen,’ zei ze zacht, van schaamte blozend en haar gezicht naar de grond richtend.

[Ik kon het niet laten en hij werd een beetje lang xD]

Deborah, allereerst zou ik het op prijs stellen wanneer je eens alinea's zou gebruiken in je posts. Ten tweede krijg ook jij een waarschuwing voor godmoden zonder toestemming. Chase meeslepen is namelijk godmode. Als je hier toestemming voor hebt, dien je dit te melden onder je post. Daarbij is donder een vrij sterke aanval en ik ben er niet zeker van of jouw Pikachu die nu al hoort te kennen. +1 voor je post.