Het was eindelijk zijn beurt om een Coördinator te worden. Na vele Contests gezien te hebben op TV, kon hij eindelijk zijn begin starter krijgen! Bij de meeste beginnende trainers zat er maar één vraag in hun hoofd. Squirtle, Charmander of Bulbasaur? Nate had er niet zo veel over nagedacht. Al voordat zijn grootouders hem hadden verteld dat hij een Coördinator mocht worden, en een starter kon ophalen bij Professor Oak, had hij al geweten dat van de drie starter pokémon Charmander zijn lieveling was. Er was niks mis met Bulbasaur of Squirtle. Het was gewoon dat hij Charizard, de laatste evolutie van Charmander, er gaaf uitzag in zijn ogen. Nog een voordeel aan Charizard was dat hij geen vogel pokémon hoefde te vangen en dat een Charizard heel handig kon zijn in de tweede ronde van een Contest. Hij had zelfs alvast een paar combo’s bedacht. Fire Spin en Flamethrower combo, hoe koel was dat? In zijn hoofd zag het er gaaf uit! Dan spinde de vlammen van de Fire spin om de Flamethrower, en uiteindelijk raakte ze elkaar en zorgde ze op een of andere manier voor een explosie waardoor het vuur in ringen naar beneden kwam vallen. Waarschijnlijk zou dit niet lukken en was het maar een onmogelijk verzinseltje. Toch was het leuk om er over te fantaseren.

Kort richtte Nate zijn blik op de kaart in zijn linker hand. Als het goed was, was hij in Viridian City aangekomen. Zonder zijn rechterhand van de stuur af te halen, vouwde hij de kaart weer op en zette deze in zijn vestzak. Hij was er nu echt bijna. Volgens de kaart zou hij dus nog alleen maar langs de Southern Plains moeten en dan had hij zijn bestemming bereikt. ‘’Links, rechts, links rechts,’’ mompelde hij terwijl hij langs mensen zigzagde. De stad was overdreven vol, het was raar dat ze geen fietspaden hadden. Het duurde niet lang voordat hij uit Viridian City was. Op de fiets ging dit heel snel. Nu nog alle maar de Southern Plains. Net als vele plekken leefde hier verschillende Pokémon. Als een persoon zonder Pokémon was het dus handig om zo snel mogelijk te fietsen om uit de gevaren zone te komen. Hij begon sneller te fietsen. ‘’Links, rechts, links, rechts,’’ mompelde hij weer terwijl hij de bomen ontweek. Hij stopte met het zinloos zigzaggen en ging midden op het pad rijden. Zo hoefde hij geen snelheid te verliezen, het was een lange weg en alleen soms zat er hier en daar een niet al te scherpe bocht. Hij begon nog harder te trappelen, toen er opeens een Caterpie verscheen op het pad. ‘’Oh, nee,’’ schreeuwde Nate nog uit. Het voelde vast niet fijn om overreden te worden door een fiets. Hij had al te veel snelheid opgebouwd, en de Caterpie was te dichtbij. Als hij nu zijn remmen ging indrukken werd hij van zijn fiets afgeschoten, en dat zou voor hem pijn doen. Dus had hij maar een keus. Hij draaide zijn fiets een andere kant op en sprong van de fiets. De fiets kwam hard tegen een boom aan zodat de fiets niet meer bruikbaar was. ‘’Fijn, daar gaat m’n fiets..’’ Hij liep naar zijn fiets toe en staarde deze kort aan. Dit kon hij niet meer laten maken. Gelukkig was er ook goeie nieuws, Pallet Town was al in zicht.

‘’Stomme fiets..’’ mompelde hij uitgeput. Hij had nog nooit zoveel gelopen! Het leek zo dichtbij! Met zijn fiets had hij het in amper 5 minuten gehaald, maar met zijn looptempo had het hem een half uur geduurd. Zijn voeten waren uitgeput. ‘’Ik ben er…’’ Hij klopte op de deur van de Pokémon Labaratorium van professor Oak. Het was makkelijk te herkenen. Je kwam eerst uit bij een grote hek die open stond. Dan moest je overdreven veel trede oplopen om bij een groot gebouw te komen met een rode dak. Het was verwarrend dat er een windmolen naast het lab stond, dat zag er niet heel labachtig uit. Waarschijnlijk was dit er voor elektriciteit in geval dat de stroom uitviel. De deur werd geopend door een kort, blond meisje dat blij met een Pokéball in haar handen wegliep. Zonder iets te zeggen liep ze de trede af. Nate liep de laboratorium binnen. ‘’Ahh, Nate?’’ vroeg professor Oak onzeker. ‘’Hoe kent U me naam? En waarom wacht U bij de deur?’’ Raar staarde hij de Professor aan. Je moest toegeven, het was best wel eng. Een oude man, die je niet kende, maar hij kende je naam wel en hij wachtte je op? ‘’Je oma had al gebeld dat je langs zou komen.’’ Zonder wat te zeggen draaide hij om en liep hij weg. Nate verwachtte dat het de bedoeling was om professor Oak te volgen, dus deed hij dit maar.

Ze kwamen uit bij een kamer met een mooi uitzicht op de tuin van professor Oak. Deze zat vol met allerlei verschillende Pokémon! Zelfs meer dan normaal bij zijn hun daycare achtergelaten werd. ‘’Normaal geef ik een trainer de keuze tussen drie Pokémon,’’ begon professor Oak zijn verhaal. ‘’I know, I know,’’ onderbrak Nate hem. ‘’Ik weet al alles wat ik moet weten over wat ik voor je moet doen enzo, ik ben hier voorbereid gekomen.’’ Hij stak zijn beide handen vooruit. “Ik wil gewoon mijn Pokémon. Charmander graag.’’ Ongeduldig bleef hij de professor Oak aankeken die helemaal niet bewoog. Nate had zojuist 6 uur op de fiets gezeten, het duurde lang om te fietsen helemaal vanaf Lavender Town. Om het nog erger te maken was er niks meer over van zijn fiets, en had hij dus een half uur moeten lopen. Hij had nu echt geen zin om nog naar een preek te luisteren over wat hij allemaal wel en niet moest doen. Hij wist het allemaal wel. ‘’Ten eerste heb ik liever dat je me U noemt.’’ Professor Oak had zijn beide handen achter zijn rug gedaan en liep langzaam naar Nate toe. ‘’En wat ik wou vertellen was dat ik jammer genoeg zojuist twee pokémon heb weggegeven.’’ Hij haalde een Pokébal tevoorschijn. ‘’De Squirtle is de enige pokémon die over is.’’ Professor Oak duwde de bal haast in Nate zijn handen. Hij haalde snel 5 kleine pokéballs en een Pokedex tevoorschijn. ‘’Ik heb hoge verwachtingen,’’ zei hij nog voordat hij ook deze voorwerpen in Nate zijn hand duwde. ‘’Veel plezier ermee en veel geluk me je reis.’’ Nogal teleurgesteld staarde Nate de Pokéball uit. Squirtle. De Pokémon die hij het minst wou va de drie. Hij had zou graag een Charmander gewild, en hij had zichzelf al voorbereid op het feit dat Charmander misschien eerder genomen zou woorden. Het was logisch. Wie wou er nou niet zo een geweldige pokémon? Dus was zijn tweede keus Bulbasaur geweest en nu kreeg hij Squirtle. Hij moest het er maar mee doen.. ‘’Kom er maar uit.’’ Met een rode lichtstraal verscheen de Squirtle. ‘’Een bijnaam.. Otsu!’’ Hij staarde de nogal schattige Squirtle kort aan. ‘’Wij twee samen, zullen alle lintjes winnen! Lets go!’’ Hij deed een paar stappen naar de richting van de uitgang. ‘’Nog bedankt voor de Squirtle!’’ riep hij nog voordat hij de deur achter zich sloot.

Erg leuk! +5