Het kleine speedbootje kwam langzaam aan tot stilstand bij een eilandje, dat vermoedelijk Cinnabar Island was. Mark kwam meteen overeind, hij had geen tijd om het eiland te bestuderen dat kwam later wel! Het belangrijkste wat de jongen nu vond was een Pokémon Center vinden en om Vulpix te laten onderzoeken.. Nou ja, onderzoeken..? Eerder oplappen. ”We zijn er Mark,” klonk de stem van Danny ongerust waarbij de jongen knikte, Mark had Vulpix al van te voren uit haar Pokéball gehaald en in zijn vest gewikkeld zodat Zuster Joy geen moeite hoefde te doen om haar uit de bal te halen daarna had Mark Flynn teruggeroepen zodat hij niet op twee Pokémon hoefde te letten maar enkel alleen Toby was nu uit zijn Pokéball omdat hij dan alleen op de Pikachu hoefde te letten. Want Squirtle waren niet echt van die snelle lopers. Daarbij had de jongen zich niet eens de moeite genomen om zijn kleren aan te trekken alleen zijn sportschoenen had hij aangetrokken meer niet, deels omdat zijn schouder pijn deed, “Danny, waar ga jij zo lang naartoe?” vroeg Mark toen hij op de kade stond met zijn rugzak op zijn rug en Toby, de Pikachu naast hem,”Ik ga even naar huis om Mickey eten te geven en ik denk daarna even surfen,” antwoordde de man waardoor Mark moest grinniken aan de gedachte dat een oude man van in de 30 ging surfen, “Oke dan, ik zie je later wel,” reageerde Mark weer met een brede grijns, “Kom Toby, we gaan naar het Pokémon Center,” voegde hij eraan toe en begon langzaamaan te lopen, Danny zwaaide hem uit.

Mark keek naar het kleine vosje dat lag te slapen in zijn armen, ze zag er zo schattig uit. Hij moest er niet aandenken als hij er niet geweest was en die trainer met zijn Jolteon deze kleine Pokémon nog meer toegetakeld had, het brak zijn hart dat er mensen waren die Pokémon dit aandeden.. Zelf zou hij Toby niet eens een klap of een schop kunnen geven ook omdat ze meer waren dan partners. Ja, hij kon Toby als zijn beste vriend beschouwen maar nog steeds vroeg hij zich af hoe een Vulpix op de Seafoam Islands kwam, het zou toch niet zo zijn dat het kleine vosje daar achtergelaten was…? “Pix.” Mark keek op toen hij het zachte stemmetje hoorde van het kleine wezentje in zijn armen, even kneep ze haar donkerbruine oogjes dicht, door de felle zon, en keek vervolgens Mark vragend aan die een vriendelijke glimlach opzette, “We zijn op weg naar het Pokémon Center maak je maar geen zorgen, je bent veilig,” mompelde Mark en aaide het wezentje over haar hoofdje heen die haar oogjes sloot en weer inslaap viel. Mark begon wat sneller te lopen waarbij Toby nu op zijn vier pootjes moest lopen om zijn trainer bij te houden. Hij wou opschieten zodat het kleine vosje onderzocht kon worden want wat hij had beloofd wilde hij graag nakomen. Algauw zag Mark het kleine gebouwtje met het rode dak al langzaam tevoorschijn komen, ”Kom Toby,” mompelde Mark en stapte naar binnen toen de automatische deuren openschoven, even stopte hij weer met lopen toen hij zijn gewonde arm onverwachts bewoog en een scherpe pijn voelde maar negeerde het alweer en liep rechtstreeks door naar de balie, waar zuster Joy achter de balie stond, “ Goede middag, kan ik je ergens mee helpen, jongeman?” vroeg de zuster vriendelijk, Mark legde de Vulpix voorzichtig op de balie neer terwijl Toby ernaast sprong om mee te luisteren, “Kunt u deze Vulpix helpen, mevrouw? Ik vond haar op Seafoam Islands en ze is gewond geraakt aan haar achterpootje die ik zo goed mogelijk schoon heb gehouden,” vertelde Mark kalm zodat Zuster Joy bezorgt begon te kijken naar het kleine vosje en de vest dat om haar heen zat om haar warm te houden begon ze heel voorzichtig het kleine wezentje er uit te wikkelen, zo kon ze het pootje van Vulpix bekijken ook wierp ze een korte blik op de schouder van Mark, “Kom maar mee allebei,” zei zuster Joy vriendelijk terwijl er een Chansey aan kwam waggelen met een brancard waar ze het kleine vosje oplegde. Mark gebaarde naar Toby dat hij mee moest komen die gauw op zijn schouder sprong daarna volgde de jongen zuster Joy.

Mark liep langzaam achter de zuster aan die vervolgens ergens verderop, een behandelkamer in verdween. De jongen fronste lichtjes terwijl hij en Toby een blik uitwisselde maar stapte vervolgens het kleine kamertje binnen. Zuster Joy gebaarde dat hij naast haar moest komen staan, ”Kan je misschien meer vertellen wat er gebeurd is? Heb je enig idee hoe ze zo toegetakeld is?” vroeg zuster Joy toen heel onverwachts waar Mark van opschrok,”N-nee, ik zat daar gewoon en ze kwam opeens tussen me benen doorkruipen om bescherming te zoeken. Het eerste wat me opviel was dat het een Vulpix was en dat ze gewond was meer niet,” legde Mark uit waarbij zuster Joy aandachtig naar hem had geluisterd,” Laten we het erop houden dat jullie er beide goed vanaf zijn gekomen daarbij geef ik haar een pijnstiller voor de pijn en ga ik haar pootje nog meer schoonmaken dan moet ze voorlopig daarna goed rusten,” had zuster Joy toen geantwoord op het verhaal van Mark maar waarbij Mark haar schaapachtig aan had gekeken. Hij ging zitten op een klein krukje en aaide geruststellend over haar hoofdje heen toen de rozeharige vrouw het verband van haar achterpootje er voorzichtig afhaalde, het leek alsof het kleine vosje kalmeerde als ze recht in de grote blauwe ogen keek van Mark. Toby was op de behandeltafel gesprongen en plofte neer naast zijn trainer die hem vervolgens over zijn rode wangetje aaide, waar het gele wezentje van had genoten. De jongen keek langzaam toe hoe de zuster het pootje zorgvuldig verbond met een verbandje, “Zo, dit moet denk ik wel voldoende zijn,” sprak zuster Joy toen ze klaar was met het verbinden waarnaar ze een blik wierp op Mark’s gewonde schouder, dat er behoorlijk rood uitzag maar Mark verborg de wond door zijn hand ertegen aan te drukken toen de vrouw er na keek, “Dit is niks, echt waar,” zei Mark haastig terwijl de jongen knalrode wangen.. het deed wel pijn maar als hij voor iedere schaafwond na moest worden gekeken…? Op dit moment was deze pijn niets vergeleken met zijn enkel toentertijd, die pijn was ook veel erger geweest dan wat hij nu voelde.. Nou ja, misschien deed dit ook wel behoorlijk pijn maar liet hij er niks van merken aan Toby, Vulpix en zuster Joy. De zuster gaf hem toen een klein doosje met medicijnen die de jongen aanpakte en vervolgens in zijn tas stopte zodat hij nu Vulpix van de behandeltafel pakte en in zijn armen sloot,”Bedankt zuster Joy voor de moeite en uw tijd,” zei Mark met een glimlach daarna liep hij met Toby en het kleine vosje in zijn armen naar buiten toe.
Even zette hij Vulpix op de grond neer zodat hij zijn t shirt aan kon trekken want het begon al langzaam in de namiddag te lopen daardoor werd het wat frisjes om in zijn blote bovenlijf rond te lopen,”Vulpix, ik heb je eigenlijk officieel gevangen…” Mark herinnerde het zich opeens weer en knielde naast haar neer waarbij het kleine vosje opkeek, “Wat dacht je ervan om met mij en Toby mee te gaan om samen met zijn drietjes alle Contest langs te gaan?” vroeg Mark met alle voorzichtigheid waarbij het kleine vosje vrolijk opsprong en daarna weer terug zakte op haar achterwerk, ”Vuuuuulpix,” antwoordde het wezentje met een hoog stemmetje en likte liefdevol zijn vingers,”Oke, dat is dan geregeld.. Alleen nu nog een naam,” mompelde Mark met een vrolijke twinkeling in zijn ogen, “Wat dacht je van.. Zoey?” sprak hij toen weer, het kleine wezentje reageerde met nog een vrolijke ‘Pix!', wat Mark als ja beschouwde, “Dan heet je vanaf nu Zoey, welkom bij het team meisje.” Terwijl ze werd opgetild door Mark. Nu was het de vraag wanneer hij terug zou keren naar het vaste land.. Hopelijk kon hij in Pallet Town afgezet worden en vanaf daar veel gaan trainen…

Let op je komma en puntgebruik! Het is wel leuk om te lezen +4