Daar was hij dan, eindelijk had hij zijn starter pokémon. Niet bepaald de starter die hij wilde, maar je hoorde hem niet zeuren. Zijn grootouders hadden hem geleerd dat hij Pokémon goed moest behandelen. Hij zou dus niet steeds opbrengen dat hij heel graag een Charmander had gewild. Dan zou Otsu, zijn pas gekregen Squirtle, zich slecht voelen. Niet gewild. Dit moest hij zien te voorkomen. Hij zou laten zien dat hij ook een geweldige Coördinator kon worden zonder een Charizard! Een Squirtle was eigenlijk niet een slechte Pokémon voor een Coörinator. Het enige slechte eraan was dat het een onoriginele starter was. Hij had vele Coördinators gezien die allemaal trucjes deden met bubbel aanval. De eerste keer was het geweldig! Daarna begon het steeds saaier te worden. Nu zouden juryleden het waarschijnlijk niks vinden. Tenminste, hij vond het niks. Daarom was Charmander zo een goeie starter! Er waren nog niet zo veel combo’s voor een Charmander bedacht. Het enige wat hij nu zou kunnen doen is de Squirtle gebruiken in de tweede ronde, de vecht ronde van een contest.

‘’Okeey, Otsu.’’ Nate en Otsu hadden ondertussen een grote afstand afgelegd vanaf Professor Oak zijn lab naar de Southern Plains. Raar genoeg leek het minder lang te duren als je een Pokémon bij je had. ‘’Ik zal beginnen met mezelf voor te stellen.’’ Hij wist niet of het normaal was om tegen Pokémon te praten. Toch deed hij het om zich niet alleen te voelen. ‘’Ik ben Nate en ik ben vanaf vandaag jou trainer.’’ Hij glimlachte droogjes. ‘’Het is mijn doel om de beste Pokémon Coördinator te worden en daar heb ik jou hulp voor nodig.’’ Nate stak zijn duim op en keek kort naar de Squirtle om te kijken of deze alles begrepen had. Deze kwijlde en liep doodachtig vooruit. ‘’OMG,’’ zei Nate terwijl hij facepalmde. ‘’Je hebt helemaal niet geluisterd, hè?’’ Eerst had de Squirtle er schattig uitgezien, maar nu leek de Squirtle… Ja... Hij had er geen woorden voor. ‘’Keer maar terug..’’ mompelde hij terwijl hij de Squirtle zijn Pokéball in deed. Hij had zijn eerste gesprek met zijn Pokémon anders voorgesteld. Veel geweldiger!

Het eerste wat Nate nu zou willen doen was weer op zoek naar zijn fiets. Nadat hij tegen de boom was aangereden en zijn fiets kapot was gegaan was hij vergeten zijn tas van de bagagedrager af te halen. Heel slim van hem. Daar zat al zijn geld, eten en alle wat hij nodig had voor zijn reis. Het belangrijkste op het moment was zijn tent. Er was een kans dat hij Viridian City niet ging halen doorat het nacht werd. Dan zou hij in een tent moeten overnachten en zonder tent ging dat moeilijk. ‘’Daar zijn we dan, Southern Plains,’’ mompelde hij toen hij een grote bord zag waar op stond ; ’ U verlaat nu Pallet Town’. ‘’Ik ben pas een dag op reis en ik praat nu al tegen mezelf..’’ Doelloos strompelde hij vooruit. Gelukkig was hij midden op het pad geweest toen hij tegen de boom aan was gefietst. Zijn fiets zat dan gewoon op het pad en hij zou niet hoeven zoeken naar zijn fiets in het bos. ‘’Daar is het..’’ Kalmpjes keek hij naar zijn fiets. Het zag er nog steeds hetzelfde uit als toen hij de fiets had achtergelaten, er was maar een klein verschilletje. Zijn tas zat niet onder de bagegedrager.

Een leuke post, Kev! +3!

‘Sparky, dat is dus niet leuk! Geef hier dat ding!’ riep Deb, terwijl ze achter Sparky aan het rennen was. Hij had een tas gevonden en was hier wild mee aan het rennen over het veld van de Southern Plains. Boos rende Deb achter hem aan, terwijl ze de pijn in haar been probeerde te negeren. Dat ze een dag geleden in de struiken gevallen was, had haar geen goed gedaan. Blijkbaar leek Sparky dat niet zo veel te interesseren, want hij rende zo hard mogelijk door en negeerde ondertussen haar kreten van pijn. ‘Sparky, kom terug! Die tas is niet van jou! Dadelijk worden we opgepakt!’ riep Deb, maar het had geen zin. Sparky was al een flink eind weg en haar been belette het om verder te rennen. Met een grom viel ze neer op de grond. Fijn. Dadelijk zou de eigenaar komen van zijn tas, helemaal over de zeik en dan kon zij gaan uitleggen hoe het kwam dat zijn of haar tas weg was. Aangezien de stof van de tas haar echt jongensachtig leek, vermoedde ze eerder dat het een tas van een jongen was, dan van een meisje. Zijzelf had niet echt een jongensachtige tas, maar ook geen meisjesachtige. Nou ja, het was zwart, misschien vonden mensen het daarom wel jongensachtig. Ze zuchtte toen haar gedachten weer begonnen af te dwalen naar iets onbelangrijks. Gelijk schoot een idee haar te binnen. Ze loste haar rugzak van haar rug en hield het volgende moment een zakje in haar handen. Ze grijnsde toen ze naar de kippensoep keek. Hier kreeg ze wel een flinke oppepper van. Kippensoep was niet alleen handig om hyperactiviteit te veroorzaken, maar ook om gevallen zoals deze te voorkomen. Ze zou Sparky met het goedje makkelijk kunnen inhalen, alleen moest ze het wel nog even opdrinken.
Tevreden gooide Deb het lege zakje terug in haar rugtas. Ze had nog een warme thermoskan, dus had ze daar soep uit kunnen drinken. Ze voelde de adrenaline al door haar aderen gonzen. Het was raar dat ze hyperactief werd van kippensoep, maar meerdere dingen waren raar, niet dan? Haar blik gleed even rond. Ze merkte Sparky op, die op zijn rug in het gras lag. Deze keer de pijn negerend, begon ze richting hem te rennen. Sparky sprong gauw op en pakte een deel van de rugzak tussen zijn tanden, waarna hij begon te rennen. Dankzij het extra gewicht van de rugzak en ook dankzij haar eigen kippensoep, haalde Deb hem simpel in. Boos pakte ze Sparky bij zijn middel en trok hem naar zich toe. ‘Moet je nu telkens zo vervelend doen?’ zei ze boos tegen hem, waarna ze de rugtas oppakte. Ze merkte dat haar hyperactiviteit dankzij het dolle rennen verminderd was. ‘Zo, nu de eigenaar zoeken,’ mompelde ze. Ze kreeg al een rood hoofd bij het idee dat er dadelijk een of andere gozer zou staan met een dikke nek, die haar boos zou aankijken en haar vervolgens helemaal in elkaar zou slaan omdat ze zijn tas meegenomen had. Een rilling ging door haar heen en ze maakte snel vaart. Nee, ze moest zich niet laten bang maken door haar eigen gedachten. Misschien was het een schat van een jongen, die heel aardig voor haar was. Een paar blosjes verzamelden zich op haar wangen en ze giechelde even. ‘Pika!’ zei Sparky protesterend. ‘Je hebt gelijk, ik moet doorlopen,’ zei ze, terwijl Sparky op haar schouder sprong en even een likje over haar wang gaf. De band tussen haar en Sparky groeide eindelijk een beetje, wat ze wel fijn vond. Alleen haalde hij af en toe vervelende streken uit, zoals deze.
‘Dadelijk is het zo’n heel enge vent. Oh, Sparky, wat heb je toch gedaan?’ zei Deb, terwijl ze haar handen in haar zij zette. De rugtas van de jongen bungelde achterop haar rug. Tenminste, ze vermoedde dat het een rugzak van een jongen was. Haar eigen tas ving elke klap op dat ze veroorzaakte met zijn rugtas. Een eindje verderop zag ze iemand staan bij een fiets. ‘Was het hier?’ vroeg ze aan Sparky. Zijn ogen tuurden even naar de fiets. ‘Pika!’ zei hij. Het klonk instemmend, dus Deb vervolgde haar pad. Ze kreeg een rood hoofd toen ze jongen ietsje verderop zag staan. Het was dus inderdaad een jongen. ‘Ik durf niet,’ mompelde ze. Ze bleef stilstaan, in de hoop dat hij haar niet gezien had. ‘Pika,’ zei Sparky bemoedigend. Hij leek zichzelf een beetje schuldig te voelen, want zijn oren hingen. Hij gaf Deb als verontschuldiging opnieuw een likje en keek toen bemoedigend naar de jongen. ‘Goed, daar gaat hij dan,’ zei Deb. Haar hoofd werd mogelijk nog roder toen ze opmerkte dat het een trainer was. Die was zeker pas begonnen. Dat was dan ook fijn als je merkte dat iemand je tas meegenomen had. Voorzichtig naderde ze de jongen. Ach ja, ze kon elk moment nog wegrennen. Helaas was de hyperactiviteit dankzij haar nervositeit voor de jongen uitgewerkt, dus kon ze niet meer wegrennen, al zou ze dat al graag willen. ‘Hé!’ zei ze voorzichtig, terwijl ze dichterbij liep. ‘Ik geloof dat dit van jou is,’ zei ze, waarna ze de rugtas van haar schouder pakte en hem met een rood hoofd aankeek. Sparky keek schuldig naar de jongen. Zijn schattige blik was nu mogelijk nog meer schattig, omdat een oor overeind stond en de andere hing. Met een rood hoofd liep ze naar de Trainer toe en reikte ze hem zijn rugtas, terwijl ze oogcontact zoveel mogelijk probeerde te vermijden.

OOC: Hopelijk vind 'm wel leutig xD

En +4 voor jou!

Waarschijnlijk was dit het domste wat hij ooit had gedaan. Geen geld, geen kleding, geen eten, geen tent. Als hij een ervaren trainer was geweest was het niet zo erg. Dan zou hij waarschijnlijk al weten wat hij zou moeten doen. Nu was het zijn eerste dag. Hij was een total noob, geen een gevecht gewonnen. Hij wist niet eens zeker of hij ooit een gevecht zou kunnen winnen met zijn lompe Squirtle. Hij wist nog helemaal niks over zijn Squirtle. Geen aanval, niet wat hij lekker vond om te eten. Ze kende elkaar maar een half uur ofzo, dus dat kwam waarschijnlijk nog wel.
‘’Huh.. wat?’’ Verbaasd keek Nate op bij het horen van een stem. Een meisje? ‘’Thnx,’’ mompelde hij terwijl hij de tas aannam. Eerst moest hij even kijken of alles er nog in zat. Hij opende de tas en keek er kort in. AL zag het er rommelig uit, zat alles er nog in. ‘’Is dit kwijl?’’ Hij liet de kwijlachtige kant zien. Er zaten hier ook tandafdrukken. ‘’Laat maar, dank je voor het terug brengen van mijn tas. Ik zou dood zijn zonder de tas.’’ Hij zette zijn tas om zijn rug heen. Nu pas bekeek hij het meisje goed. Ze had opvallend lang, roze haar en blauwe ogen. Ze zag er als een ervaren trainster uit, maar de schattige Pikachu op haar schouder deed hem denken dat ze dit niet was.

‘’Gaat het wel? Je bent helemaal rood?’’ Hij zette een paar stappen dichterbij, zodat hun hoofden heel dichtbij elkaar zaten. Het rode was nu nog opvallender. Hij zetten vervolgens zijn hand op haar voorhoofd. ‘’Je hoofd is niet warm..’’ mompelde hij. Dus ze was niet ziek? ‘’Volgens mij heb ik wel een flesje water in mijn tas, wacht..’’ Hij haalde zijn tas weer van zijn rug. Zette deze op de grond en hurkte erbij. Langzaam opende hij de tas en zette een paar dingen uit de tas. Een paar volders die hij van zijn grootouders had gekregen om reclame te maken voor de Daycare, ze hadden hem gezegd at hij deze in alle steden moeset plakken. Een zaklamp, wat eten en helemaal onderaan in de hoek zag je een klein EHBO doosje. Er zat niet veel in. Verband, wat pleisters en een zakje medicijnen. Medicijnen waren natuurlijk niet heel belangrijk voor op je reis. Overal groeide wel berry’s die je kon gebruiken als medicijnen en elke normale trainer moest hier iets van afweten. Naast de EHBO doosje zat een flesje water. ‘’Hier.’’ Hij overhandigde haar het flesje water. Hiermee kon ze zichzelf misschien afkoelen. Het was niet al te warm, hij gokte dat het rond de 20 graden was.
‘’Ik ben Nate, ‘’ stelde hij zichzelf voor. Hij zette alles wat hij er eerder uit zijn tas had gehaald er weer in. En deed deze dicht. ‘’Ik ben een beginnende trainer, heb net mijn eerste Pokémon like een halfuur geleden gekregen.’’ Hij pakte de Squirtle zijn Pokéball erbij en liet deze even zien. Hij had vele verhalen gelezen. Allemaal over trainers die op reis gingen en uiteindelijk de Champion werden. Geen ervan was op de waarheid gebaseerd, toch waren ze leuk om te lezen. In al die verhalen stelde de trainers zich altijd voor aan mensen die ze tegenkwamen. Iets wat eigenlijk heel raar was. In het echte leven deed je dat veel minder snel. Toch deed hij het nu gewoon, het ging automatisch.

Thnx? Hoe spreekt Nate dat uit? XD +2!

De woorden van de jongen liet het effect van het blozen alleen maar vergroten. Met een rood hoofd keek Deb opzij en geschrokken keek ze toe hoe zijn gezicht dichterbij kwam. ‘Pika!’ zei Sparky, waarna hij zijn pootje op de wang van de jongen legde en even grijnsde. Hij vond het heel leuk dat de jongen zich bekommerde om Deb. Dat zou haar tenminste de opdracht geven om zichzelf wat meer tijd te gunnen. Sparky vond dat Deb helemaal niet op zichzelf lette, ook niet als ze pijn had. Ze deed altijd aan hem denken en dan pas verzorgde ze zichzelf. Hij zuchtte even toen ook nu Deb probeerde te ontkomen aan de woorden van Nate. ‘Dankjewel,’ fluisterde ze, waarna ze het flesje drinken aanpakte en een beetje water op haar hand liet komen. De plek waar de hand van Nate net had gelegen brandde, alsof zijn hand in vuur stond. Ze schrok even van haar eigen gedachten. Had ze inderdaad koorts? Was Nates hand zo koud geweest dat ze het vanzelf weer brandend warm kreeg? Ze moest moeite doen om zichzelf niet uit te lachen. Wie ging er dan ook zulke dingen van zichzelf denken? Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen, terwijl ze haar hoofd schudde en weer tot haar positieven kwam. ‘Aangenaam kennismaking, Nate. Ik Deborah Scott, maar noem me maar Deb,’ zei ze, waarna ze even glimlachte naar hem en daarna Sparky met twee handen vastpakte. ‘Dit is Sparky. Ik heb hem ook nog maar pas en hij was zo ondeugend om je rugtas mee te nemen, nogmaals sorry daarvoor,’ zei ze, terwijl ze opnieuw een rood hoofd kreeg bij het idee dat ze bijna in de problemen was gekomen omdat Sparky zo gek had gedaan. Ze glimlachte even lief naar de Pikachu, die grijnzend zijn schouders ophaalde. Het viel haar op dat het best stil geworden was op het grasveld, op de conversatie van Nate en haar na dan. Ze keek even naar hem en observeerde hem gauw even. Het was haar al opgevallen dat hij een voorkeur had voor de rode kleur, maar dat hijzelf bruine haren had. Nou ja, wie had er tegenwoordig nog felrood haar? Nou ja, als er roze haar bestond die je als originele kleur kon hebben, bestond dat vast ook bij roze. Oké, eigenlijk sloeg haar conversatie in haar hoofd nergens op, maar goed. Ze grijnsde even om zichzelf.

‘Ik ben ook trouwens een beginnende trainer,’ zei Deb, terwijl ze Sparky weer op haar schouder liet klimmen. ‘Pika,’ zei hij vrolijk, waarna hij naar Nate wees en toen naar Deb. ‘Wat bedoel je?’ vroeg Deb met een rood hoofd, omdat ze zelfs haar eigen Pokémon niet verstond. Ook was het gewoon zo dat ze snel rood werd. Waarschijnlijk vloog het bloed bij haar veel te snel naar haar hoofd of zo. ‘Pika! Pikachu!’ zei Sparky. Hij stootte met zijn elleboog tegen Debs nek, waardoor Deb opeens een idee kreeg. Toen Sparky’s ogen ook nog aan het stralen waren, bevestigde dat haar gevoelens. Ze zuchtte even hoofdschuddend. ‘Sorry, hij plaagt me altijd als er een jongen in de buurt is. Hij is gewoon een pestkop,’ legde ze uit tegen Nate, terwijl haar hoofd met de minuut roder werd. Fijn, Sparky, je laat me dus echt afgaan, dacht ze met een rood hoofd, waarna ze even lachend over haar achterhoofd wreef. ‘Welke Pokémon ben je van plan om te gaan vangen?’ gaf ze het gesprek in een wanhopige poging een andere wending, maar Sparky keek haar alleen maar plagend aan. Ze besloot om hem gewoon te negeren en raadde dat Nate in stilte ook aan. Wacht maar, Sparky. Als er een vrouwelijke Pikachu bij je is, pak ik je terug, dacht ze, waarna ze even kwaadaardig grijnsde, maar deze grijns algauw weer liet vervliegen omdat het er ten eerste niet echt goed uitzag, ten tweede ze aan het praten was met een nieuwe Trainer die waarschijnlijk zou denken dat haar binnenpretje over hem ging en ze het ten derde gewoon zielig vond voor haar Pikachu. Ze keek Nate aan en probeerde haar rare gedachten compleet af te sluiten.

[Flut, I know ;D]

+3

‘’Waar heb je het over?’’ mompelde Nate droogjes. Hij had geen idee wat de Pikachu haar probeerde te vertellen en wat er zo plaagachtig was aan wat hij deed. ‘’De Pokémon die ik kreeg was een Squirtle.’’ Hij haalde de Squirtle tevoorschijn. ‘’Hij heet Otsu,’’ zei Nate nu terwijl hij zijn Squirtle aan keek. Er hing weer wat kwijl uit de Squirtle zijn mond en hij staarde doelloos vooruit. Hoe had professor Oak het voor elkaar gekregen om het schattig te doen in het lab? Misschien had hij honger? Dat hij daarom zo erg kwijlde. Normaal zou een Pokémon daar toch wat van zeggen? ‘’Hier.’’ Nate liep weer terug naar de fiets en ging staan op de kapotte fiets onderdelen. Doorat hij nu iets hoger stond kwam hij net bij een Oran Berry die in de boom hing. ‘’Vang.’’ Hij wierp de Oran Berry naar de Squirtle toe. Deze kwam uit zijn non- schattig mode en vind de Berry op. Hij at de Berry in een hap op zodat hij weet in zijn non-schattig mode kon gaan. ‘’Hier ook een voor je Pikachu.’’ Er zaten nu geen berry’s meer laag genoeg om te pakken, dus klauterde hij de boom in en plukte de Berry eruit. Hij sprong weer uit de boom en gaf de Berry aan de Pikachu. ‘’Ik ben een beginnende Coördinator.’’ De meeste mensen waren wel trainers. In zijn ogen was een Coördinator zijn een grotere uitdaging. Daar was er maar een winnaar en had je echte rivalen. Terwijl je als trainer gewoon langs verschillende gymleiders moest gaan voor een badge. Je hoefde maar beter te zijn dan een gymleider om een badge te krijgen, terwijl je als Coördinator beter moest zijn dan alle deelnemers.
Kalm keek hij om zich heen. Het zag er zo vredig uit. Er waren niet heel veel Pokémon te zien. Naast bomen gras en het padje tussen Pallet Town en Viridian City was er alleen zijn kapotte fiets te zien. ‘’Ik ben van plan een Jigglypuff te vangen, dat is een geweldige contest Pokémon.’’ Er waren natuurlijk wel nog meer Pokémon die hij wou vangen. Hij wou graag en team van 4 Pokémon hebben. Het maximale wat je bij je kon houden was 6 Pokemon. En hoe minder Pokémon je had, hoe meer aandacht je dus kon besteden aan elke Pokémon. Hij had dus nog maar 2 Pokémon om te vangen naast Jigglypuff en Squirtle. Hij had graag een team gewild van één water, vuur, gras en normaal Pokémon. Nu kon dit niet meer zo goed. Met Charmander als zijn vuur Pokémon had hij Horsea als water Pokémon gewild. Nu hij al een water Pokémon had moest hij een ander vuur Poémon kiezezn. Hij had dus de keuze tussen Vulpix, Growlithe, Ponyta, Flareon en Magmar. Geen van die Pokémon vond hij echt leuk, dus moest hij zijn team beeld veranderen. In water, normaal, gras, gif of iets in die richting.
‘’Dus,’’ mompelde hij. Ze hadden geen gesprek onderwerp meer, wat normaal was. Ze hadden elkaar nog maar net ontmoet. In de verhalen die hij las kwam er altijd een gevecht na een kort gesprek. Natuurlijk kon hij haar uitdagen voor een gevecht, maar was dit wel zo slim? Met haar Pikachu was ze in de voordeel. Ook was het handig om eerst te kijken of Squirtle zich wel normaal zou gedragen in een gevecht. Wat viel er nog meer allemaal te doen als een trainer? ‘’Heb je nog andere Pokémon naast je Pikachu?’’ Ze zei dat ze net begonnen was, maar twee Pokémon kon je ook zien als een beginnende trainer. Zelfs twee badges waren in zijn ogen een beginnende trainer. ‘’En is Pikachu je begin Pokémon?’’ Normaal kon je alleen kiezen tussen 3 pokémon als starter Pokémon. Dus het was speciaal om een begin Pokémon te hebben die geen Squirtle, Bulbasaur of Charmander was.

OOC : Jou post zijn awesome hoor :l Het zijn mijn post waar je amper iets mee kan doen, en kort achtig zijn :l

Jouw posts zijn ook leuk om te lezen hoor +2

"Sky boor!" riep Iria luid naar haar pokémon. De Pidgey sloot zijn vleugels en dook naar beneden, recht op de Weedle. De pokémon richtte zijn horen op Sky en er schoot een soort net uit. "Sky kijk uit!" riep ze. De Pidgey dook snel aan de kant en raakte de Weedle met volle kracht. "JA!" riep Iria en ze balde een vuist. De Weedle vloog door de lucht en landde een eindje verderop, waarna hij weg liep. "Goed gedaan Sky!" riep Iria blij en ze liep naar haar pokémon. Sky sprong blij op en neer, hij was de laatste tijd veel sterker geworden. Hij keek haar aan met zijn zachte groene oogjes. De Pidgey steeg op en landde op haar schouder, hij klemde zijn klauwtjes dicht, zodat hij gemakkelijk zat.

Ignis daarin tegen, was heel jalours op Sky. Ze was de laatste tijd niet haarzelf en Iria maakte zich zorgen over haar pokémon. De Charmander had geprobeerd om een groep Beedrils aan te pakken, maar het leverde alleen maar wat schrammen op. Als Iria Ignis wou trainen, dan zou haar pokémon toch moeten leren om niet de held uit te hangen. Maar het veranderen van iemands karakter was moeilijk, zelfs voor een pokémon met veel strijdlust en zelfvertrouwen, een pokémon zoals Ignis.

Ze keek even omhoog, ze kon het proberen. "Oké Ignis kom er maar uit," mompelde ze en ze haalde de pokébal van de Carmander boven. Een rode straal schoot uit de bal en pakte te samen op de grond. Daar stond ze dan, Ignis, de o zo dappere pokémon. Meteen bij het zien van Sky haalde Ignis haar neus op en ze kruistte arogant haar pootjes. "We gaan trainen Ignis!" riep ze boos naar de Charmander. Bij het woord; 'trainen' sprong Ignis meteen recht en ze rende weg. "Hé! Wacht Ignis!" riep Iria haar nog na. Meteen zette ze de achtervolging in, wat wad Ignis snel voor een Charmander! "Blijf staan!" riep ze boos. Ignis grijnsde en versnelde haar pas. "Dat is niet grappig Ignis! Kom terug!" schreeuwde Iria en ze haalde de pokébal van de Charmander boven. Een rode straal vloog uit de bal. Mis! Ignis sprong lenig opzij en hobbelde verder. 'Zo kom ik nergens.' dacht Iria en ze keek naar Sky. Misschien kon ze... Boem! Met een smak viel Iria over een grote rots. Sky was nog net op tijd van haar schouder gesprongen. "Aauw," kreunde ze. Ze ging recht zitten en keek naar haar rechterbeen. De rode vloeistof sijpelde snel uit een diepe wonde. "Ignis!" gromde Iria. Ze probeerde met al haar kracht recht te komen. De pidgey ging terug op haar schouder zitten en keek haar bezorgd aan. Ze hield haar hand boven haar ogen en ze tuurde over het landschap. Waar kon die Charmander nou zitten? Ze keek achterom, een stenen pad die naar Pallet Town liep lichtte op in de zon. Wat verder zag ze Ignis lopen naar 2 trainers. "O nee!" zei ze hopeloos en ze sloeg haar hand in haar gezicht. Het meisje strompelde verder over het gras. Sky aaide haar met zijn vleugels en af en toe keek hij boos in de richting van Ignis.

"Char!" riep Ignis luid en ze huppelde verder over het pad. "Pika!" hoorde ze en de Charmader opende vragend haar oogjes. Ze zag 2 trainers, een met een pikachu. Ignis gniffelde, die kon ze goed beet nemen. De Charmander strompelde verder, zodat ze de aandacht kreeg van de twee mensen. "Char-mander..." zei ze droevig. Ze keek met haar grote ogen naar het meisje, een paar valse tranen rolde over de wangen van Ignis. daarna richtte ze haar op de jongen. Ze vergrootte haar ogen en ze keek extra schattig naar hem. Ze kwam voorzichtig dichterbij. Ignis liep naar de jongen en vanaf zijn schoenen keek ze hem hulpeloos aan. "Char..." zei ze opnieuw. Ze sloot haar oogjes na een minuut. De Charmander opende ze weer, maar deze keer zag je verraad in haar ogen. Een grijns sierde haar lippen en ze riep; "CHARMANDER!" Ze haalde diep adem en ze blies wat vuur in de richting van de jongen.

Iria kneep haar ogen tot spleetjes, toen ze wat vuur zag. "IGNIS!" gilde ze en ze rende verder. De pijn die door haar been liep negeerde ze en de warme vloeistof ook. Wat als Ignis weer streken uithaalde? Dan zat Iria in de problemen. Ze stopte vlak voor een fiets, te laat! ze struikelde er nog onhandig over en met een smak viel ze weer op de grond. De Charmander viel om van verschot. Iria kreunde en keek naar de Pidgey die voor haar gezicht vloog. "Ignis! Wat heb je nu weer gedaan!" bromde ze. Ze haalde de pokébal van de Charmander boven, een rode straal raakte Ignis en slokte haar op. Ze zuchtte, waarom deed ze dat toch? Iria probeerde recht te staan. Sky landde opnieuw op haar schouder, maar deze keer was zijn houding anders. Met een vurige blik keek hij naar de Pikachu. "PIDGEY!" gilde hij en hij hield zijn vleugel voor haar gezicht. "Sorry van Ignis mijn Charmander, ze kan soms wat irritant doen," Ze glimlachte naar de twee, "Ik ben Iria en dit is Sky, let maar niet op hem." zei ze verlegen. "Hopelijk heeft Ignis jullie geen pijn gedaan?" vroeg ze vervolgens. Iria kreunde en keek naar haar wonden. Een paar schrammen en 3 schaafwondjes, waar het bloed snel uit sijpelde. De Pidgey keek boos naar de Pikachu, klaar om zijn trainer te beschermen.

Let op je kommagebruik, Iria! En misschien helpt het om je post nog eens door te lezen, om de typfouten eruit te halen +3!

‘Jij boft maar weer,’ zei Deb vrolijk tegen Sparky, toen ze de Berry voor hem opving en aan hem gaf. ‘Pika!’ zei de Pikachu vrolijk, waarna hij dankbaar het besje aannam en het opat. Hij keek even argwanend rond, waarschijnlijk om in de gaten te houden dat niemand zijn besje zou afpakken. Dat vond Deb echter redelijk kinderachtig, want er was hier niemand die zijn besje van hem zou afpakken. Bovendien was zij er ook nog om diegene die het toch probeerde te berispen. ‘Een Jigglypuff, hè? Wel, ikzelf ben verzot op Magikarp, dus als ik hem zie, ga ik hem zeker vangen,’ zei ze vriendelijk. ‘Verder heb ik nog geen Pokémon,’ beantwoordde ze zijn vraag, waarna ze even bedrukt naar haar Pikachu keek. ‘Wel, hij is wel mijn eerste Pokémon, maar…’ Ze keek verlegen naar de grond en vocht tegen haar tranen. Eigenlijk was ze altijd al iemand geweest die haar emoties zoveel mogelijk probeerde in te houden en net deed alsof er niks aan de hand was, maar soms werd het haar ook wel eens te veel. Toch wilde ze haar verdriet tegenover niemand laten zien, ook niet tegenover Nate. Het zou echt afgang zijn als ze zou huilen in zijn buurt. Tenslotte had ze ook niet gehuild toen ze verstrikt was geraakt in doorns. Ze had Jellal daarna ontmoet. Een licht glimlachje kwam rond haar lippen. Jellal was ook een Trainer en hij was ook in zijn eentje. Alleen zou hij vast al bij Pewter City zijn, terwijl zij terug was gegaan om te kijken naar nieuwe Pokémon. En ze wou ook voldoende training voor Sparky hebben, dus dat waren haar redenen om terug te keren. ‘Ik heb Sparky alleen niet van professor Oak gekregen,’ zei ze, terwijl ze een beetje schuldbewust naar Sparky keek, die arrogant zijn blik van haar wendde. Hij kon er nog steeds niet tegen als ze begon te praten over haar thuissituatie, omdat hij er dan zelf ook weer aan herinnerd werd dat hij eigenlijk weg was van haar huis en niet meer terug zou komen daar. Een beetje verdwaasd keek ze van Nate naar Sparky en zuchtte toen nogmaals. ‘Het zit zo,’ begon ze. Ze moest nu echt goed over haar woorden gaan nadenken. De concentratie was van haar gezicht af te lezen. Ze mocht nu geen fouten maken, anders zou Sparky haar weer een hele dag negeren, maar ja, dat zou hij eigenlijk sowieso al gaan doen. ‘Ik ben weggelopen van huis,’ zei ze toen, waarna haar hoofd helemaal rood werd en ze even zacht zuchtte. Ze keek voorzichtig naar Nate en grijnsde toen even. ‘Dus eigenlijk is hij wel mijn starter, maar niet op de manier die ik gewenst had,’ verduidelijkte ze haar woorden, waarna ze even zuchtte. ‘Pika!’ zei Sparky, waarna hij arrogant opzij keek. Debs blik schoot ook opzij. Ze keek verbaasd naar de Charmander, die wel een schattige uitdrukking gaf. ‘Pika,’ mopperde Sparky. Deb merkte dat hij ietwat gespannen was. Zijzelf spande ook haar spieren en wachtte af.

‘Pika!’ riep Sparky opeens waarschuwend. Debs blik ging van Nate naar de Charmander. ‘Nate!’ riep ze geschrokken, toen ze de blik van de Charmander zag. Snel liep ze naar Nate toe, die maar een paar centimeter van haar afstond en wendde haar rug naar de Charmander en haar gezicht naar Nate, zodat ze de afstand tussen de Charmander en Nate nog meer verwijderde. Ze voelde iets warms tegen haar been. ‘Pika!’ schreeuwde Sparky geschrokken. ‘Au,’ mompelde Deb, toen ze een warmte van jewelste tegen haar been voelde. ‘Pika!’ zei Sparky toen arrogant, waarna hij van Debs schouder sprong en arrogant naar het meisje voor zich keek. Deb wendde haar gezicht van Nate af en merkte op dat haar been een beetje verschroeid was. ‘Dat doet pijn,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze naar het meisje keek. ‘Nee, hij heeft alleen mijn been verbrand, maar dat ben ik zelf schuld,’ zei Deb glimlachend tegen het meisje. Ze was immers zelf voor Nate gaan staan om de aanval van de Charmander op te vangen. En bovendien wilde het meisje niet nog maar zorgen baren, want ze leek zichzelf al zo te ergeren aan het gedrag van haar Charmander. Of misschien vond ze het juist stiekem leuk en was ze hun diep vanbinnen dik aan het uitlachen. Deb schudde haar hoofd even bij dat idee en keek naar het meisje haar been. ‘Gaat het wel met jou?’ vroeg ze daarna bezorgd. Ze wees naar de been van het meisje en vervloekte zichzelf omdat ze geen doekjes had. Ze zuchtte even. ‘Ik heb wel wat verband om rond je been te doen?’ vroeg ze, aangezien ze niet veel meer kon doen. ‘Sparky, nee!’ zei ze daarna, toen ze Sparky vijandig zag kijken naar de Pigdey. Hij was een Thundershock aan het laden, dat merkte ze. ‘Pika,’ zei hij, terwijl hij zijn poten wijder uit elkaar zette. Voordat Sparky de Pidgey kon aanvallen, pakte Deb haar Pokémon op en ging toen naast Nate staan. Haar been was helemaal rood uitgeslagen en ze meende een paar blaren te zien, maar voor de rest deed het alleen maar een klein beetje pijn. ‘Ik ben Deborah Scott, maar noem me maar Deb,’ zei ze, om het voorstellen maar achter de rug te hebben. Glimlachend keek ze het meisje aan. Sparky sprong terug op haar schouders, maar bleef wel uitdagend kijken naar de Pigdey.

[Nee Nate, jouw posts zijn heel goed! :3 Ik kan er juist wel wat mee :3]

+3

Opeens klonk Deb haar stem anders. Had hij iets verkeerd gevraagd? Straks was haar eerste Pokémon dood gegaan ofzo? Moest hij zeggen dat ze hier geen antwoord op hoefde te geven? Voordat hij dit kon had ze al antwoord gegeven op zijn vraag. Weggelopen. Iets wat hij niet kon voorstellen. Hij had altijd veel liefde gehad van zijn beide grootouders. Minder van zijn ouders. Die hadden hem in de steek gelaten. Dus als hij zijn hele leven had gewoond bij zijn ouders zou hij het misschien ook hebben gedaan. Eigenlijk zou hij moeten zeggen dat het beter was om naar huis te gaan, maar hij kende haar thuis situatie niet. Hij wist niet waarom ze was weggelopen. Het kon ook zo zijn dat haar ouders fout zaten en het dus heel normaal voor haar was om weg te lopen. Wat moest hij eigenlijk zeggen in zo een situatie? Gelukkig hoefde hij niks te zeggen, want een Charmander verscheen voor hen. Een perfecte kans om over iets anders te praten.

Een Charmander? Er verscheen zomaar een Charmander voor hem en de Charmander zag er zo schattig uit! Zou het een wilde Charmander zijn? Dit was zijn geluksdag! Een Squirtle en een Charmander! ‘’I’m so gonna catch you,’’ mompelde hij. Hij haalde een lege Pokéball tevoorschijn. De goeie volgorde was verzwakken, dan vangen. Hij keek kort naar zijn Squirtle. ‘’Otsu.’’ De Squirtle keek hij aan. Gelukkig, hij had wel geluisterd en wist at hij Otsu heette. ‘’Charmander!’’ hoorde hij de Charmander zijn stem nu. De Charmander opende zijn mond en blies wat vuur zijn richting op. ‘’O, nee..’’ Hij probeerde weg te duiken. Dit was niet nodig omdat Deb al voor hem sprong. ‘’Deb, waarom deed je dat?” Hij bekeek haar been kort, was dat een brandwond? Wat moest je doen bij een brandwond? Het was niet heel erg, er zat niet zo veel kracht achter de aanval. Toch kon het zijn dat het erger werd als haar been een tijdje zo bleef. ‘’Water…’’ mompelde hij. Tien minuten lang? Had hij wel genoeg water bij zich voor tien minuten lang. ‘’Otsu, kan jij misschien water pistool?’’ De kwijlende Squirtle liep zij kant op en schoot een niet al te sterke water pistool naar Deb haar been. Dus hij kon wel wat. Het was niet sterk, maar het was al heel wat dat hij het kon! Het zou waarschijnlijk er raar uitzien. Ze stond normaal en dan voelde ze opeens wat nats tegen haar been aan. Dit was alles wat hij kon doen. Er zat niks in zijn EHBO doosje wat handig was voor haar.

Het duurde maar enkele seconde voordat de trainster van de Charmander verscheen en deze terug liet keren in haar Pokéball. Jammer, geen wilde Charmander. Hij had zichzelf voor niks zo blij gemaakt. De Trainster, Iria, kwam met haar andere Pokémon, een Pidgey, en stelde haarzelf voor. Al gelijk was er te zien dat de Pidgey die ze had voorgesteld als Sky en Deb haar Pikachu elkaar niet mochten. Er was niet veel aan te doen. ''Ik ben Nate, dit is Otsu,'' stelde hij zichzelf en zijn Squirtle nu voor. Raar, toen hij naar Pallet Town was gekomen had hij in zijn drie urige reis geen een trainer of trainster tegengekomen. Nu hij terug ging vanaf Pallet Town kwam hij er gelijk twee tegen. ''Sorry, mijn fiets staat in de weg?'' Hij had haar eerder zien vallen over zijn fiets. Het was misschien handiger om de fiets van de pad af te halen. Hij liep naar de fiets toe en haalde deze van de pad. ''Zo.'' Hij kopte het stof van zijn handen af nadat hij de fiets in de struiken naast de boom had gezet. Nu zou niemand er last van hebben.

OOC : Ugh : Srry, flut >.<

Je hebt een beetje veel typfouten gemaakt. Lees je post anders nog eens door voor je hem plaatst. +2

‘Nee, hij heeft alleen mijn been verbrand, maar dat ben ik zelf schuld,’ zei het meisje. ‘Gaat het wel met jou?’ vroeg ze daarna bezorgd. "Ja alles in orde hoor," zei Iria tegen haar. ‘Ik heb wel wat verband om rond je been te doen?’ vroeg het meisje daarna. "Het is goed hoor, het zijn maar een paar schrammen, het is niet zo erg hoor," zei Iria.‘Sparky, nee!’ riep het meisje toen ze zag dat haar Pikachu een aanval wou uitvoeren op Sky. ‘Ik ben Deborah Scott, maar noem me maar Deb,’ zei de trainster. ''Ik ben Nate, dit is Otsu,'' vervolgde de trainer. ''Sorry, mijn fiets staat in de weg?'' zei Nate en hij legde de fiets aan de kant. "Nogmaals sorry van Ignis, ik was aan het trainen met Sky, toen ik klaar was wou ik Ignis trainen. Ze ging er gewoon vandoor," zei Iria. "Misschien kan ik met jullie trainen?" vroeg ze voorzichtig.

Sky kneep zijn oogjes tot spleetjes en keek vijandig naar Sparky. Langzaam gleed zijn blik naar Otsu. De Squirtel keek wat vragend rondt. Die blik vondt Sky maar nieks. De Pidgey sprong van haar schouder en landde voor Otsu. Natuurlijk was Sky veel kleiner, zelfs voor een Pidgey was hij veel te klein. Toch was hij trots en bleef hij in zichzelf geloven. "PI!" donderde Sky. hij sloeg eens hard met zijn linkervleugel. "PIDGEY!" gromde hij opnieuw. De kleine donderwolk stormde naar de Squirtel.

"Sky!" zei Iria. De pidgey draaide zich om en vloog naar de schouder van zijn trainster. "Nou wat denk jullie? Een 2 op 2 gevecht? Sparky en Otsu tegen Ignis en Sky. Goed?" vroeg Iria. Ze haalde de pokébal van Ignis boven en ze schudde er zacht mee. Haar blik veranderde van spijt naar strijdlustig. Sky deed haar na, net zoals hij altijd deed. Iria lachte en wachtte geduldig op het antwoord van de twee tieners.

Bij werkwoorden in de verleden tijd hoeft geen t erachter. +1

Een vage glimlach kwam op Debs lippen, terwijl ze haar schouders ophaalde en naar Nate keek. ‘Dat was wel het minste wat ik voor je kon doen, hoor. Bovendien kan ik best wel veel hebben,’ zei ze en ze deed net alsof ze geen pijn had, terwijl haar been brandde. Ze had geen broek aan, alleen een rok, want ze droeg altijd een rok. Ze voelde de brandwond daarom harder, maar negeerde het. Haar blik gleed naar de Trainster voor haar. Ze vond het niet zo heel erg dat het meisje haar geraakt had. Zij kon er immers niet veel aan doen, haar Charmander wel, maar ook op de Charmander was Deb niet boos. Waarom boos worden op een Pokémon als dat niks zou helpen? Bovendien werd de band tussen mens en Pokémon daar ook niet beter van. Ze keek opzij naar Sparky. Hem had ze ook met liefde proberen te behandelen, hoe gemeen hij ook deed. Ze had hem wel eens een keertje zachtjes vervloekt, maar dat had hij toch niet gehoord. Sparky sprong op haar schouder, alsof hij haar gedachten duidelijk kon horen. Ze keek even naar het meisje. Ze kende haar naam nog niet, maar ze leek wel aardig. Als ze het dus goed kon opmaken aan de hand van de woorden van het meisje, was Sky dus haar Pigdey en Ignis haar Charmander. Wat een leuke namen voor Pokémon. Zijzelf koos ook de meest gekke namen voor haar Pokémon, maar wel namen die stoer overkwamen. Een klein glimlachje sierde haar lippen. Haar blik gleed opzij naar Nate en bleef daar even hangen, waarna ze merkte dat ze aan het staren was en snel wendde ze haar blik af. Haar blik was vragend geweest, ook om toestemming. De Trainster daagde hun namelijk uit voor een gevecht. ‘Pika!’ zei Sparky arrogant, waarna hij voor Deb sprong en uitdagend naar de Pigdey keek. Zijn blik gleed opzij naar Otsu, terwijl hij een klein knikje gaf naar de Squirtle. Plotseling laadde hij een Thundershock en vuurde die rakelings op de Pigdey af, maar miste expres. ‘Pika! Pikachu! Pi, pika!’ riep hij boos naar de Pigdey. Daarna wendde hij zijn blik naar Otsu. ‘Pikaaa!’ zei hij vijandig, alsof hij daarmee wilde zeggen dat hij die Pigdey dolgraag een lesje wilde leren. Zijn blik gleed opzij naar zijn Trainster, die hem hoofdschuddend aankeek. ‘Sorry voor zijn arrogantie, hij meent zich heel wat,’ verontschuldigde zij zich bij de Trainster.

Debs blik gleed opzij naar Nate. ‘Wat vind jij, Nate? Wij tegen haar?’ vroeg ze, terwijl ze een hoofdknik deed naar het meisje. Zij vond het wel een leuk idee. Het gaf haar de optie om nog dichterbij haar Pikachu te komen. Hun band zou nog groter worden en misschien zou ze binnenkort klaar zijn om de Gym te gaan uitdagen. ‘Pika,’ zei Sparky vijandig, terwijl hij een paar stappen naar voren deed en arrogant naar de Pigdey keek. Zijn blik gleed opzij naar het meisje, maar Sky werd in de gaten gehouden door hem. Hij was beschermend voor Otsu gaan staan, waar Deb best wel trots op was. Haar Pokémon zou altijd beschermend zijn tegenover zijn vrienden. Misschien had Sparky opeens een band gecreëerd met Otsu zonder dat hij dit zelf wist. Was dat niet altijd bij Pokémon? Dat zij sneller bevriend met elkaar werden dan mensen? Of juist niet. Sky en Sparky bleken elkaar niet altijd te mogen, maar misschien voelde Sparky zich ook wel gewoon bedreigd door de verschijning van Sky. Misschien was Sky juist zo boos tegenover Sparky omdat hij zo reageerde op zijn Trainster. Kalm keek Deb vragend opzij.

[Ik kon er echt niks zinnigs van maken, sorry xD]

+3!

Langzaam keek Otsu naar boven, de Pidgey kwam zijn kant op vliegen. Ook Sparky, de Pikachu kwam zijn kant op. De Pidgey leek boos te zijn en viel hem dus aan. Tenminste, het was een soort van aanvallen. Hij bewoog zijn vleugels hard zodat er wind op hem af kwam. Otsu deed geen moeite om dit te ontwijken. Waarom zou hij? Otsu werd niet weggeblazen of iets in die richting. Hij viel gewoon achterover. Niet op zijn rug, gewoon dat hij nu zat. Otsu probeerde weer op te staan maar dit lukte niet. Hij moest zich helemaal omdraaien en zijn korte potje afzetten tegen de grond. Zijn dode blik veranderde, het zag er nog steeds heel raar en emotieloos uit, maar het was gewoon anders raar en emotieloos. Zijn ‘boze’ blik. Sparky keek hem aan. Otsu knikte toen hij door had wat de Pikachu probeerde te zeggen. Als het een gevecht zou worden zouden ze moeten winnen! Otsu knikte weer om te laten zien dat hij het begreep.

Een Pokémon gevecht? Twee tegen één. Het kon handig zijn. Hij had geen ervaring in Pokémon gevechten. Dus als iemand hem hiermee hielp dan was het ook heel nuttig voor hem. ‘’Ok!’’ Hij knikte en keek zijn Squirtle even aan. Hun eerste Pokémon gevecht was tegen een trainer. Zelf een dubbel gevecht! Hun zaten in het voordeel. Niet alleen moes Iria op twee Pokémon tegelijkertijd letten, ook was Deb haar Piakachu in het voordeel qua type bij Sky en Otsu was in het voordeel qua type bij Ignis. Eigenlijk vond hij het best raar. Beide meisjes waren gewond, allebei aan hun been. Eentje was verbrand terwijl de andere bloede. Zou het niet veel slimmer zijn als ze eerst naar Viridian City gingen om naar hun wonden te laten kijken? Nee. Hun hadden liever een Pokémon gevecht. Weer kon hij er niks over zeggen. Het was niet zijn keus of ze gingen of niet. Als hij in zo’n situatie had gezeten zou hij gelijk zijn gegaan. Of was hij nu raar omdat hij zo dacht?

Er was niet zo veel plaats voor een gevecht. Ze zaten dan ook midden op het pad. Het was waarschijnlijk slimmer om te vechten op het gras. Dan zouden ze ook niet in de weg zitten als iemand langs kwam fietsen, ofzo. Wel was het jammer dat je geen gebruik kon maken van de omgeving op normaal gras, iets wat bij bomen wel kon. Niet dat Otsu dat kon. Het was een Squirtle. Die klommen niet in bomen. Die konden alleen maar vechten op land en in het water. ‘’Laten we van het pad af gaan,’’ stelde Nate voor. Hij wachtte niet op een antwoord van de meisjes en liep naar een plek zonder obstakels. Hij verwachtte dat Deb en Iria achter hem aan zouden lopen. Otsu deed dit in ieder geval wel. Hij bleef staren met de dezelfde blik en deed dus niet veel. ‘’Okeey, dit word onze eerste gevecht.’’ Nate bukte naar zijn Squirtle. ‘’Ik verwacht niet dat we winnen, maar laten we in ieder geval onze best doen.’’ Hij stak zijn hand een beetje en wachtte op een high five van de Squirtle. Deze kreeg Nate niet.

Opnieuw slordige fouten in je post. +2 voor jou!

Iria hoorde maar al te graag dat de twee haar uitdaging accepteerde. Een vaag glimlachje sierde haar lippen en ze volgde Nate. Sky hield zijn blik op de Pikachu, waarna hij langzaam zijn aandacht richtte op het strijdveld. Het was niet de eerste keer dat hij tegen een trainer vocht. Nate zag er een beginnende trainer uit, terwijl Deb er heel ervaren uitzag. Ongeduldig beet Iria op haar lip. Haar eerste dubbel gevecht! Ze keek naar rechts, recht in de ogen van Sky. De Pidgey was er klaar voor, woede en bescherming dreef hem voort. Sky was altijd zo geweest, Iria had de Pidgey gered van een Spearow en nu wou hij vast iets terug doen voor haar.

"Ignis laten we vechten!" riep Iria opgewonden. Ze gooide de pokébal in de lucht, deze sprong open. Uit het voorwerp schoot er een straal, het rode licht stopte op de grond en de contouren van een Charmander werden duidelijk. Daar stond ze; Ignis, de pokémon die alles deed om te tonen dat ze de beste was. Net zoals iria al verwachtte, sprong Ignis opgewonden op en neer. Iria wendde haar blik van de Charmander en ze bekeek het landschap eerst goed. Hier en daar stond er een boom, maar het was voornamelijk vlak. Iria haalde diep adem en zei toen; "Laten we beginnen, ik zal beginnen,"

Iria dacht eerst goed na, ze wist het! ze had een hele aanval uitgestippeld. "Oké Ignis rookgordijn!" schreeuwde ze uit. De Charmander knikte en haalde diep adem. Rook ontsnapte uit haar bekje en omringde de omgeving. "Sky wacht af, Ignis vlammenwerper!" Ignis knikte en haalde vervolgens diep adem. Een reeks vlammen verdween in de rook. "Sky vlieg boven de rook, zoek Otsu en doe dan snelle aanval," de Pidgey knikte en steeg op. Hij verdween in de zwarte gas en toen werd alleen het geluid van de vlammen hoorbaar. Die wild danste op het ritme van de wind. Iria hoorde dat Sky zijn positie innam en zich klaarmaakte om de Squirtel aan te vallen. Met een zucht dook de Pidgey in de zwarte wolken, nog sneller dan hij ooit vloog.

OCC: Sorry voor de late post, het is toetsenperiode.

+1

Deb balde vijandig haar vuist, maar het was voor haar echter alleen maar een teken dat ze er steeds meer klaar voor ging zijn. Haar blik gleed even opzij naar Nate, waarna ze naar Sparky keek, die juist uitdagend keek naar het meisje. Vijandig liet hij zijn blik naar de Pigdey glijden. Deb kon al wel weten wat hij dacht. Hij vond dat hij de Pidgey zijn onderspit moest delven. Zijn kraaloogjes fonkelden vijandig. Ze waren nog zwarter dan eerst en alleen het witte schijnsel, dat een klein bolletje vormde in zijn beide ogen, gaf aan dat het Sparky was. Voor de rest leek hij een volslagen onbekende. Iemand waarbij het leek alsof hij elk moment agressief kon worden en iemand pijn kon doen. Deb wist wel beter. Door de ontwikkelde furie tegenover de Pigdey, waren Sparky’s attitudes om te vechten alsmaar groter geworden. De Pokémon was van plan om dit gevecht aan te gaan en ook nog eens om hem te winnen. Hij leek echt zo zeker te zijn van zijn zaak, dat Deb besloot om hem gewoon maar zijn gang te laten gaan. Natuurlijk zou de Pokémon wel moeten luisteren naar wat ze zei, maar ze vermoedde dat dit voor de Pikachu geen probleem was. Hij luisterde altijd wel, alleen vergat hij in zijn enthousiasme en zijn vechtlust soms wel eens wat echt belangrijk was. Debs blik gleed opnieuw opzij naar Nate, maar het meisje had al aangevallen. ‘Sparky, sta klaar!’ riep ze, toen ze opeens een rookgordijn tevoorschijn zag komen. ‘Pika!’ zei Sparky alert, maar hij stootte met zijn staart zachtjes tegen Otsu, om de Pokémon zelf ook op het standje alert te zetten. Hij vermoedde dat als hij dat niet zou doen, Otsu sowieso geraakt zou worden. Het leek hem nou niet bepaald dat de Pokémon echt aan het opletten was, iets wat hij wel grappig vond, aangezien een gevecht toch wel belangrijk was. ‘Pika,’ zei hij, waarna hij zijn oren naar voren richtte en zich concentreerde op het naderbij komende geluid. ‘Sparky, spring omhoog!’ riep Deb, maar het was iets te laat. Doordat de Pikachu snel omhoog moest springen, had hij geen tijd gehad om zijn staart ook in veiligheid te brengen. Het puntje van zijn staart stond daarom dan ook in brand. ‘Pika, pika!’ riep hij boos, waarna hij neerkwam en aan zijn staart begon te blazen. Hij vond het verschrikkelijk irritant, dat was te zien.

‘Sparky, je Thundershock op de Pidgey richten!’ riep Deb. Ze vond de Charmander nu onbelangrijk. Nates Otsu was immers in gevaar. ‘Pikachu!’ riep Sparky, waarna hij zijn donderstraal afvuurde op de Pidgey. ‘Spring nu achteruit en ga op zoek naar Charmander door de rookgordijn! Zodra je hem gevonden hebt, doe je je Quick Attack!’ riep Deb, terwijl ze snel nadacht. Als Sparky Charmander al zou vinden, dan zou het slechts een kwestie van tijd zijn dat de Charmander geraakt zou worden. Maar als Charmander een aanval zou doen in de rookgordijn en die raak zou zijn, zou Sparky ernstig verwond kunnen zijn. Verbeten dacht ze na. Nou ja, een gevecht was altijd wel met risico’s, maar wilde Sparky niet teveel pijn doen aan allemaal aanvallen. Dat verdiende hij immers niet. Toch voelde het alsof hij het wel zou gaan halen. Nou ja, alles wat ze kon doen, was afwachten.

De eerste zin van je tweede alinea klinkt een beetje vaag +2!

‘’Ehh..’’ Wat moesten ze nu doen? Iria was al begonnen met aanvallen. Haar Charmander had twee aanvallen afgevuurd, een rookgordijn snel gevolgd door een vlammenwerper. Er was maar weinig wat ze aan de rookgordijn konden doen. Die aanval viel haast niet te ontwijken en deed geen schade. Dus door dat geraakt te worden boeide niet veel. De wind blies de rookgordijn op den duur wel weg. ‘’Probeer de vlammenwerper te ontwijken!’’ Otsu rende zo snel mogelijk weg, toen hij merkte dat hij het niet zou halen sprong hij plat op zijn buik op de grond en verstopte hij zich in zijn schild. De schild ving veel van de schade op, maar de aanval was sterk genoeg geweest om Otsu toch wat schade op te leveren. Otsu klom weer uit zijn schild en keek verward heen en weer. Hij zat nog steeds in een dikke rookwolk. Dit keer was het een goed iets. De Pidgey zou veel moeite hebben met het vinden van Otsu nu hij niet meer op dezelfde plek stond als eerst . Zelfs al vond Sky Otsu was Sparky er nog altijd om hem te beschermen. Terwijl het voor Sky moeilijk was om Otsu te vinden, was het voor Otsu makkelijk om Ignis te vinden. De rook was ondertussen al iets minder dik waardoor je de vlam op Ignis zijn staart zag schijnen. ‘’Otsu, gebruik je waterpistool op Ignis!’’ hoorde je Nate zijn stem luid. De Squirtle opende zijn mond en een straal water schoot eruit. De straal was niet sterk genoeg om Ignis te bereiken. Iets wat niet te zien was buiten de rookgordijn.

‘’Otsu, kan je toevallig ook een snelle draai?’’ hoorde je Nate weer roepen. Een snelle draai was een heel handige aanval tegen een rookgordijn. De rook zou meedraaien met de aanval en als Otsu een ander kant op vloog zou het rook van het strijdveld af gaan. Dan zou de Squirtle weer op zijn gemak terug kunnen gaan om weer door te kunnen vechten. Het bleef stil, geen antwoord van Otsu. Otsu ging in zijn schild, maar veel gebeurde er niet. ‘’Dus geen snelle draai..’’ mompelde Nate teleurgesteld toen hij opmerkte dat er niks gebeurde. Hij keek kort naar links waar Deb stond. ‘’Gebruik dan maar een bubbel, weer richting Ignis!’’ Deze bubbel was wel sterk genoeg om de afstand af te leggen tussen Otsu en Ignis. Otsu opende zijn mond en bubbeltjes vlogen door de donkere rookwolk naar Ignis. Het was Nate opgevallen dat zijn Squirtle nog nooit wat gezegd had. Ook niet als hij een aanval gebruikte. De meeste Pokémon hoorde je hun eigen naam zeggen. Een Charmander zei: ’char’. Een Pikachu zei : ’pika’, enzovoort.

Weer keek Nate richting Deborah. Voor een beginnende trainster was ze fantastisch! Haar Pikachu was duidelijk op een hoger level dan Otsu. Nate vond Deborah niet een geweldige trainster omdat Sparky op een hoog level zat, maar omdat ze zichzelf zo ontspannen kon houden tijdens een gevecht. Haar stem klonk zelfverzekerd en ze leek snel beslissingen te kunnen nemen. Iets wat heel handig was in een gevecht. Nate was nog lang niet op die level. Hij kon wel namen van aanvallen roepen, maar dat was het. Otsu luisterde braafjes naar de commando’s. Het was niet zo simpel om een goeie Pokémon trainer te worden. Als je alleen aanvallen hoefde te kunnen roepen zou iedereen nu op champion level zitten.

Je gebruikt soms verkeerde lidwoorden. Ook voor jou +2!

Iria balde haar handen tot vuisten en ze keek gespannen naar het tafereel. Sky had net een thundershock ontweken. De bliksemstraal rijkte naar de blauwe hemel en vervaagde langzaam. Ook Otsu begon in actie te komen, een paar keer had Nate geprobeerd om Ignis aan te vallen met 'waterpistool', maar de rook was te dik. Hij leek geen verdere aanvallen te doen en nu zag Iria haar kans. "Ignis gebruik je 'vlammenwerper en 'rookgordijn' te samen!" riep Iria naar haar pokémon. Ignis knikte en richtte haar daarna naar de zwarte mantel. "Wacht op mijn teken, Sky doe 'gust'," riep ze beheerst naar haar pokémon.

De kleine Pidgey vloog boven de zwarte wolken en keek naar Iria. Ze bleef stokstijf staan. Al die tijd was Sky een trotse en dappere pokémon geweest, die zich niet liet beheersen door zijn woede. Maar deze keer zag ze in zijn ogen 'het vuur' dansen. 'Het vuur' van zijn brandende woede. Een vuur die niet te blussen was. Iria slikte en verdronk in die blik, het leek wel alsof de wereld stopte met draaien en de wind nooit meer zou terug. De tijd stond even stil...

"Char!" riep een bekende stem. Iria werd wakker geschut uit haar trans, een windvlaag was komen opdagen en waaide zo hard dat er een paar planten uit de grond werden getrokken. De rook werd weggeblazen en een open veld werd zichtbaar. Het meisje wende haar blik naar boven, ze zag Sky, die woest met zijn vleugels sloeg. "Stop Sky! Zo is het genoeg!" riep ze naar haar pokémon. Sky leek haar niet te horen, hij negeerde haar gewoon en deed gewoon verder met zijn aanval. Iria balde haar handen opnieuw en ze keek naar Ignis. "Nu," zei ze zachtjes. Ignis haalde diep adem, het vlammetje op haar staart begon hevig te dansen. Een lange straal vlammen kwam uit het bekje van de Charmander. Rondt het vuur wikkelde zich een strook van rook die er sierlijk rondt danste. De aanval van Otsu werd weg geslaan door de wind. De bellen spatte open en vulde de lucht met druppels water. Sparky was een snelle aanval aan het doen. De gele pokémon was amper zichtbaar en zonder dat Iria het wist raakte hij Ignis. De Charmander schoof achteruit en bleef even onbeweeglijk staan. Met haar ene pootje pakte ze wat aarde en verbrandde ze het, waarna ze terug begon met de combinatie van rook en vuur. Iria had deze aanval al eerder gedaan, maar dan met de Vulpix van haar tante. Het was zo dat de rook door de druk van het vuur al het water wegblaast en het vuur beschermde tegen water en wind.

Sky haalde diep adem en stopte even. De Pidgey stortte naar beneden, aan hoge snelheid. Zijn vurige ogen waren gesloten en het lichaam maar door de lucht tollen. "SKY!" riep Iria paniekerig. Hij zou te pletter storten en als hij zo door deed. Vlak voor de grond zag Iria het, zijn vleugels gingen langzaam open, net als zijn ogen. Zijn vleugels begonnen te gloeien en straalde een wit licht af. 'Air slash' dacht Iria. Met een harde slag van zijn vleugels kwamen er een paar schijfjes in dezelfde kleur als zijn vleugels vrij. De aanval van Sky werd naar de vlammenwerper van Ignis gegooid. Iria keek met grote ogen naar het tafereel. De schijfjes vlogen mee met de rook. "Ik noem deze aanval 'Vuur snijder'," zei Iria zacht en met een harde knal verdween de hele omgeving in de rook.

Je gebruikt veel onlogische zinnen, vooral op het einde. Lees je post nog eens door voordat je hem plaatst +1