Blonde haren lieten zich meevoeren op de wind. Als ze los waren zouden ze wegwaaien, geleidt door de wind. Maar ze waren van het meisje met de kattenoortjes. Luna hielt de pokébal stevig in haar hand. Ze was zenuwachtig om weg te gaan, maar wilde het tegelijk ook. Het was eng om er alleen voor te staan, maar ook leuk. Luna liep de trappen naar de uitkijktoren op en keek uit over Kanto. Wauw, al die steden zou ze bezoeken, vele pokémon vangen. Dat was haar droom. Eerst zou ze Sunset trainen, de Vulpix die ze van haar opa had gekregen. Ze gooide de pokébal in de lucht en het diertje sprong in haar armen en likte haar gezicht af. Lachend aaide Luna Sunset. Ze zouden het samen doen, het hele avontuur. Luna zou er niet alleen voor staan. Sunset draaide haar kopje zodat ze de omgeving ook kon zien. Luna zag de ogen van haar pokémon groot worden. "Ja, het is groot he, lieverd?" zei Luna liefkozend. "Maar ik ben bij je hoor." zei Luna op geruststellende toon.

Julya, in je karakterkaart stond niks over kattenoren. Mutaties zijn niet toegestaan, enkel gewone mensen. Daarnaast heeft een persoonsvorm in de verleden tijd nooit dt. Ik kan je hier helaas nog geen hele punt voor geven.

OOC: ze heeft een diadeem met kattenoren erop . Sorry dat ik dat niet heb gezegt.

‘Je hebt mister Tink verplaatst! Hoe durf je! En dat was nog niet eens alles, je hebt hem ook helemaal wit geverfd!’ De wazig aanwezige stem klonk heel wanhopig en Sherry hoorde dat ze boos was. Liever boos dan verdrietig. ‘Tja, ik zei toch dat er wraak kwam wegens het feit dat je Cochise zo hebt mishandeld? En ik wist dat mam me tegen zou houden dus ik had het van te voren al verplaatst.’ Sherry’s toon was arrogant maar in haar ogen was amuze in af te lezen. Gelukkig zag haar zusje haar niet nu, breed grijnzend en proberend haar lachen in te houden. Sherry klemde de telefoon tussen haar wang en haar schouder in en luisterde naar het geschreeuw aan de andere kant van de lijn. ‘Luister Sacha, Cochise is geen opmaakpop, het is een levende pokémon, dus jij hebt meer geluk in jouw kamer met je gemister Tink gedoe. Die knuffel was ook zo akelig roze en zó niet like ponyta.’ Sherry zuchtte en speelde met haar paarse haar.
‘Jawel! Mijn vriendinnen zeiden dat ponyta altijd roze waren en dat iedereen anders loog. Dat mensen de foto’s photoshopten zodat ze minder meisjesachtig leken. Daarna hadden ze een foto laten zien van hun ponyta, die waren gewoon roze!’ Sherry fronste en haar mond trok zich tot een streep. ‘Luister, neem maar van mij aan, ponyta’s zijn niet zo,’ de zin was kortaf uitgesproken, hier had ze geen zin in. Het was al akelig genoeg dat haar ouders haar nummer hadden zodat Sacha haar steeds lastig kon vallen. ‘Nietus! Je liegt!’ Sherry hoorde aan de koppige stem dat Sacha helemaal door het lint ging. ‘Nou Sacha, heb ik ooit tegen je gelogen?’ Met die zin stak Sherry haar fietssleutel in het slot en haalde haar fiets van het standaard. ‘Ja! Je zei dat je geen tijd had voor wraak en toch had je al wraak genomen!’ Sherry zuchtte en nam haar telefoon in haar rechterhand. ‘Nee Sacha, ik heb niets gezegd. Ik zei dat het tijd was om te gaan en daarna ging ik weg. Geen woord over wel of geen wraak, behalve dat ik je terug zou pakken. Nou bij deze. Gepakt.’
Tijdens het gesprek probeerde Sherry haar tas onder de bagagedrager te proppen, verdomd moeilijk als je een telefoongesprek voerde. ‘En dat is dus een leugen!’ gilde haar zusje door de hoorn. ‘Au! Shi’ vloekte Sherry luid toen haar tas openviel en alles eruit viel. ‘Ooooh je mag niet schelden! Dat ga ik zegguuun!’ Sherry zuchtte en rolde met haar ogen. ‘Sacha, hier heb ik geen tijd voor! Ik moet Cochise en Levi trainen, serieus nadenken hoe het moet voor mijn eerste gymgevecht en dan moet ik proberen of Cochise klaar is om te evolueren. Bovendien heb ik hier-’ een rode straal met licht snoerde haar de mond. ‘Char!’ werd er luid en vrolijk geroepen voordat het beest wegrende. ‘Sacha! Zie wat je doet! Damn. Ik hang op.’ Boos gooide ze haar telefoon op de troep van haar tas en rende haar pokémon achterna. ‘Cochise hier!’ Cochise vond het echter veel te leuk om tikkertje te doen en rende zo hard hij kon.

‘Best, dan blijf je daar.’ Nonchalant draaide ze zich om en liep sierlijk weg, haar haar vrolijk zwaaiend in de wind. De pony boven haar ogen werd omhoog geblazen door een plotselinge windstoot, waardoor de tweede pokébal open ging en Levi voor Sherry’s neus stond.
Sherry had er nu de pest in. ‘Levi, haal Cochise op.’ beval ze kort, ze had er bijhoorlijk de pee in dat dit juist haar moest gebeuren. ‘Per?’ Sherry hoorde gewoon de vraagteken in zijn.. stem. ‘Maakt me niet uit hoe je het doet, waarmee je het doet en of je het goedschiks of kwaadschiks doet, als je het maar gewoon doet,’ snauwde Sherry gebrand. ‘Per!’ jubelde de kat-pokémon, en weg was die. De stilte die erna kwam was heerlijk, geen zusje, geen vervelende, wegrennende pokémon, geen telefoon, geen auto’s en geen gepraat. Yes wat een perfect life.
Goed, nu voelde ze zich echt een noobie, zwijmelen over de stilte. Geweldig.

Tijdens het oprapen van de dingen van haar tas merkte ze een map op, de map van Kanto. Misschien wel zo handig om te kijken waar ze naartoe ging. Met een rustig gebaar vouwde ze de map open en bekeek de kaart rustig. Nu was ze in de Southern Plains. Nog even en dan was ze in Pallet Town. Misschien kon ze daar nog wel rustig shoppen en bessen kopen.
‘Ring. Ring,’ ging de telefoon. Zwaar geïrriteerd keek ze op het kleine oplichtende schermpje, na enkele seconden wist ze dat het om Sacha ging. Hoe dan ook, ze nam op. ‘Wat?’ zuchtte ze de telefoon in. ‘Ik wilde alleen zeggen..’ oke, daar kwam het, ‘je mag nooit meer mijn kamer in!’ Sherry gierde het uit, niet langer in staat om haar lachen in te houden. ‘Hehe succes. Maar waar staat mister Tink nu in? Ehm… denken… denken. Hehe ohja, mijn kamer. En vanaf nu zal ik me op jouw niveau verlagen en ook maar zeggen dat jij niet meer in mijn kamer mag slapen.’ Sherry grijnsde spottend, ‘whoops. Maar waar moet jij dan naartoe?’ vroeg ze met gespeelde wanhoop. ‘Ohja, niet naar mijn kamer!’ Sherry grinnikte zachtjes, altijd leuk hoe ze kinderachtig ging doen, alleen maar om Sacha te pesten. ‘Maar van mama mocht ik in jouw kamer!’ Sherry sloeg haar ogen neer, praten in telefoon kon ook wel zonder naar de zon te staren. ‘Maar waarom zeg je dan dat ik niet meer in je kamer mag komen? Want je hebt er dan toch geen? Of heb ik het nou potverdikkie fout?’ Sherry opende haar ogen en begon met één hand haar spullen verder in te pakken. ‘En bovendien, ik ben de enige die een sleutel heeft van de kamer, dus ik kan linea recta naar huis toe komen om je dwars te zitten.’ Sherry zuchtte en voelde haar maag knorren. Ze had honger. ‘Ja maar jij bent heel ver van huis.’ hoorde ze haar zusjes stem, met behoorlijk veel ‘ikbenbeterdanjij’ erin. Hehe. ‘Maar zover ben ik niet klein zusje, en voor zover ik weet kan jij niet spijbelen? Dus ga jij maar snel naar school, ik wacht je wel op. Adieu.’ en met die laatste woorden beëindigde ze het telefoongesprek.

‘Char..’ klonk er opeens van achter haar. Sherry draaide zich om en keek naar haar twee pokémon, Cochise reed op de rug van Levi en Levi spinde wat. Sherry zag dat Cochise een schaafwond had, vlak achter zijn oog. Waarschijnlijk had Levi wat geweld moeten gebruiken om de charmander te temmen. Even bleef Sherry stil waarna ze haar schouders ophaalde en Cochise terug riep. ‘Dankje.’ sprak ze kort, waarna ook Levi werd opgeslokt door de straal van de pokébal.
Inmiddels was haar tas ook weer ingepakt en zat die achterop haar fiets. Met haar gebruikelijke, norse gezicht stapte Sherry op de fiets en reed verder, naar Pallet Town. Waarom ze naar Pallet Town ging in plaats van straigt to Pewter City, waar de eerste gym stond, was omdat ze het gevecht zo lang mogelijk wilde uitstellen. Nadat ze had gezien dat haar persian duidelijk sterker was dan haar Cochise, had Sherry besloten om sowieso te wachten tot Cochise zou evolueren. Dan maakte ze toch iets meer een kans tegen Brock, niet heel veel, maar toch wel een beetje.
Sherry was zo pessimistisch over het gevecht, omdat ze wist dat vuur tegen steen niet veel zou uithalen. Het harnas van de steen pokémon zou waarschijnlijk heel veel vuur kunnen houden, zo niet alles. Of Levi veel profijt zou hebben tegen de Onix, wist Sherry niet. Daarom wilde ze ook eerst zich verdiepen in zulke dingen. Wie niet sterk was moest dan maar slim zijn. En als het op Cochise aankwam, was hij geen van beiden. Wat moest ze toch met zulke pokémon?
Of Levi slim was, moest Sherry nog uitzoeken, wat ze wel wist was dat de pokémon eerst nadacht voor ze iets ging doen. Bah, een denk-pokémon, net wat ze nodig had. Sherry had liever het soort pokémon dat zich hersenloos op een actie stortte, veel beter. Zoals Cochise was. En hij paste nog wel precies in de beschrijving, hij was namelijk hersenloos. Of, op heel, heel veel momenten dan. Niet op de momenten dat hij door het vuur ging voor Sherry, dan was hij heel geconcentreerd en nuchter. Helaas kon je niet alles hebben in de wereld en deed hij het op de momenten erna niet.

Met een behoorlijk vaartje karde ze Pallet Town in. De stad waar ze haar starter had opgehaald, bijna vier jaar geleden. ‘Shit, dan heb ik afgelopen vier jaar niets gedaan,’ wauw wat kneuzig eigenlijk.
Sherry wist dat het niet helemaal waar was, ze was naar school gegaan, en met de extra inzet had ze toestemming om haar reis eindelijk af te maken, voor te zetten. Daarmee kreeg ze vrijstelling van school en andere verplichtingen, als ze haar hersenen maar niet liet verwateren. Sherry grinnikte, gelukkig was zij wel sterk én slim. Daar had je veel mee namelijk in dit leven.
Intussen was Sherry al gearriveerd bij haar bestemming, het kleine herbal shopje. Misschien dat ze hier wat besjes hadden, en potions. Nieuwe schoenen had ze ook nodig, helaas was Sherry vergeten dat ze hier geen grote, goede winkels hadden. Niet goed genoeg voor de kwaliteit schoenen die ze zocht. Gebrek aan een ego had ze niet, zeer zeker niet.

‘Dankuwel.’ Ze knikte kort, haar mondhoeken strak omlaag, haar serieuze en norse gezicht. Het gezicht dat typisch Sherry was. Nors was nog niet eens het woord, het woord was lastig. Maar Sherry’s gezicht stond gewoon niet vrolijk, misschien was dat de benaming, maarja, wanneer was ze wel vrolijk? Behalve als ze haar familie kon treiteren.
Sherry beende weg van de toonbank waar ze zojuist wat bessen en potions had gekocht. De besjes zaten verpakt in een trommeltje zodat ze niet geplet zouden worden door de rest van haar spullen en de potions zaten in de zijvakjes in haar tas.
‘Bliep, bliep,’ hoorde Sherry vanuit haar tas. Hmm, wie zou haar nu sms’en? Gelijk toen ze het nummer checkte wist ze dat het Sacha was, het was pauze dus die zou nu thuis zijn om over te blijven.
‘Sorry Sherry!’ stond er leeg in het sms’je. Sherry zuchtte en gooide met een achteloos gebaar gelijk haar telefoon in de tas. Met dat liep ze de winkel uit.
Misschien kon ze nog wel even naar de uitkijktoren gaan, dat had ze al eerder willen doen, maar toen had ze er geen tijd voor. Sherry opende de deur en liet hem achter haar rug dicht vallen. Met grote stappen liep ze naar boven, tot ze niet verder kon. Er was nog iemand in de toren, Sherry liep erlangs en keek naar voren. Het uitzicht verbaasde haar, ze kon haar stad zien, ergens in de verte. Sherry graaide in haar zak en liet Levi en Cochise tevoorschijn komen. ‘Kijk,’ mompelde ze zachtjes, ‘want zometeen gaan we weg.’

Cochise was helemaal niet bezig met kijken, hij ging onbezorgd achter de staart aan van de persian. Na een tijdje misgegrepen te hebben kreeg hij hem te pakken en zette zijn scherpe tanden erin. Met een luide brul deed ze scratch om haar staart te bevrijden.
Door het gestoei deed Sherry afwezig een stap naar achteren om de twee de ruimte te geven, Cochise mocht toch nog een keertje op zijn nummer gezet worden door de streek eerder deze dag.
Doordat ze niet oplette toen ze naar achteren liep botste ze tegen iemand op, met haar paarse ogen keek Sherry naar het meisje dat ze had geraakt. Ze wilde ze zich niet verontschuldigen tegenover het meisje, alleen was het wel nodig, zij liep namelijk tegen het blonde meisje aan. Haar mondhoeken trokken nog chagrijniger omlaag. Haar wenkbrauwen waren gefronst en Sherry sloeg haar lokken naar achteren. ‘Sorry, zag je niet.’ Met een strakke blik keek ze in de ogen van het blonde meisje met de diadeem. Kattenoren zeg je? Geweldig.
Plots zag ze een rode vlam uit de bek van Cochise komen en hij brandde de persian aan zijn snuit. Sherry draaide zich om en bracht de charmander met haar voet uit evenwicht. Voorzichtig, want ze wilde hem geen pijn doen. ‘Dimmen jij.’ beval ze streng.


OOC, ik wist niet of je nou echt in de toren was, maar nergens in je post stond dat je de toren verliet, dus Sher is dan ook in de toren xD (misschien had je m onder het kopje uitkijktoren kunnen plaatsen voor de duidelijkheid :3)

Mooie post met vrijwel geen fouten. Alleen het telefoongesprek was soms wat verwarrend (in de trant van; wie zegt wat?). +7!

Luna streek haar haar naar achter en pakte Sunset op. “Vul,” zei deze, terwijl ze haar kop tegen Luna aan drukte. Luna glimlachte en zette haar weer neer. Ze zou moeten beginnen met trainen, wilde ze dat Sunset evolueerde. Maar dat zou nog wel even duren, daar was het blonde meisje zich wel bewust van. Makkelijk zou de weg niet worden, nee, in tegen deel. Maar dat wist ze ook. En dat vond ze ook geen probleem. Ze was niet alleen, ze wist dat haar broer ook op reis was in Kanto, ze zou hem zo tegen het lijf kunnen lopen. Net als andere bekende die ze liever niet tegen kwam. Luna zuchtte toen ze haar mobiel hoorde en keek naar het oplichtende scherm. Dave. Eens kijken wat hij wilde. “Met Luna,” zei ze. ‘Met Dave,’ hoorde ze door de telefoon. ‘Alles goed?’ een glimlach verscheen op haar gezicht. “Zeg, ben je veranderd ik pap ofzo?” sinds wanneer was hij zo bezorgt om mij? ‘Nee, ik moest van pap vragen of alles goed met je was, omdat mam zich nogal zorgen maakt,’ antwoordde hij. Hoe voorspellend. “Alles gaat goed ja,” ze werd afgeleid door dat ze voetstappen op de trap hoorde. “Ik moet gaan, ik spreek je nog wel,” met die woorden hing ze op. Ze kwam liever geen andere mensen tegen. Maar misschien dat het deze keer mee viel. Een meisje met paars haar kwam de trap op, ze had haar nog niet gezien. Luna keek nieuwsgierig naar de pokémon van het meisje. Een Charmander en een Persian. Duidelijk was dat de Charmander even op zijn plek gezet moest worden. Het meisje deed een paar stappen achteruit om hun ruimte te geven en botste tegen haar aan. Ze draaide zich naar Luna toe. Het meisje was duidelijk ouder dan zij was. “Sorry, zag je niet.” Zei het meisje. “Maakt niet uit,” zei Luna zacht. Sunset stond verbaast naar de twee pokémon te kijken, wilde duidelijk vrienden maken. Luna versperde haar met haar been de weg. “Wacht maar heel even meis,” zei ze tegen de pokémon. Sunset keek haar aan, ging zitten en wachtte tot de pokémon bedaard waren. Luna zag een vlam uit de bek van de Charmander komen, tegen de Persian aan. Het meisje bracht de Charmander met haar voet uit evenwicht. ‘Dimmen jij.’ Luna grinnikte even, maar hield daar snel weer mee op. Ze was blij dat Sunset wel naar haar luisterde. Nu kwam de vulpix wel wat dichterbij de andere twee pokémon. Nou ja, ze zou slim genoeg zijn om weg te lopen als het gevaarlijk werd, ze kende Sunset wel. Luna wendde zich tot het meisje. “Ik ben Luna, is alles goed met die twee,” dat begon weer goed. Als ze ergens niet goed in was, was het in gesprekken beginnen. Maar daar zou het meisje snel achter komen.

OOC: Oh, ja sorry, zal de volgende keer even opletten. Sorry van deze post, kreeg er echt niet meer uit.

+2, denk eraan dat na een vraag een vraagteken moet!

Sherry had gemeend zachte woorden gehoord te hebben voordat ze de kamer had betreden, de woorden moesten van het meisje zijn, aangezien zij de enige mond was in deze ruimte. Ach, whatever. Het maakte haar ook niets uit, not her business. Sherry praatte ook, nothing spectaculair. Nu zou ze een nobelprijs moeten winnen. Sherry grinnikte en schudde haar haar uit, waardoor een paarse lok voor haar schouder viel.
Met haar handen kamde ze door het lange, dunne, paarse haar. Haar paarse ogen gingen afwezig door het landschap voor haar. Door de lucht vlogen pidgeys en spearows. In een van de bomen dichtbij hing een Caterpie en verderop, in een weilandje, graasden ponyta en rapidash.
Sherry had het niet zo op paarden-pokémon, puur omdat Sacha er zo gek op was. Ze was er zo gek op dat Sherry er een hekel aan had gekregen, vlak na haar twaalfde verjaardag. Dus nu had ze er niet veel mee.

Over een paar weken zou haar zusje jarig zijn, damnit nee. Zin had Sherry niet. Integendeel, ze had zin om de dag compleet over te slaan. Haar ouders zouden eisen dat ze met een cadeautje thuis kwam zodat ze met zijn allen de verjaardag gingen vieren bij Sherry’s opa en oma. Gezellig, op de koffie bij twee fossielen.
‘Oh hoe is het op school?’ ‘Heb je nog fijne vriendjes en vriendinnetjes?’ ‘Heb je weer een wond? Niet zo vaak vechten Sherry! Kersenpitje van me.’
Sherry kneep haar ogen al vermoeid dicht als ze eraan dacht. Sherry vocht met anderen wanneer ze wilde en als ze het wilde, no matter what. Natuurlijk vonden haar ouders het niets, ze vonden het al helemaal niets dat Sherry vaak won.

‘Vul.’ Het piepstemmetje bracht haar uit haar afwezigheid en ze draaide haar hoofd naar het meisje. Pas nu merkte ze de vulpix van het andere meisje op. Leuk, vulpix, die waren epic cute, ze konden nog sterk zijn ook. Hun evolutie was ninetales, een pokémon die bijzonder mooi was. Dit was ook een pokémon die Sherry graag wilde vangen. Misschien zou ze dat ook wel doen, nog voordat ze Brock zou uitdagen. Als ze de pokémon niet zou vinden dan was dat niet getreurd.
Sherry besloot, dankbaar om deze uitstel kans, om het gevecht zodanig uit te stellen tot ze sterk genoeg was, met hopelijk een nieuwe pokémon. Maybe.

Toen Sherry zich had verontschuldigd had het meisje zachtjes gezegd dat het niets uit maakte. Sherry had niets meer nodig om het meisje in te schatten. Dit leek haar het onzekere typetje. Hmm. Voordat ze er een opmerking over kon plaatsen had Cochise de persian aan zijn snuit gebrand.
Na haar actie keek Sherry neer naar haar charmander. ‘Kan je je geen moment gedragen? Ik kan je ook terug roepen in je pokébal en je geen eten geven. Don’t worry want ik doe het,’ haar stem klonk streng, Sherry was niet bang om de pokémon vanavond geen eten te geven, hij zou gewoon in zijn pokébal blijven tot de volgende dag.

Beledigd krabbelde Cochise op en keerde zijn rug om naar Sherry. Sherry trok haar mondhoeken nog meer naar beneden, ongehoorzaamheid tolereerde ze niet, vooral niet bij Cochise. Om het erger te maken hoorde ze gegrinnik van het meisje achter haar. Zowel zij als Cochise vond het niet leuk en hij stuurde ember naar het meisje toe.
Levi sprong voor de vlam, vlak voor het meisje. Met haar bijt nam ze Cochise daarna in haar mond en liet hem daarna uit haar bek vallen. ‘Goed Levi,’ prees ze haar pokémon, zacht mompelend.
Sherry draaide zich om en wendde zich tot het meisje. ‘Nogmaals sorry, Cochise is chagrijnig.’ Met een arrogant gebaar zwaaide ze haar paarse lok naar achteren en keek het meisje aan. Ze stelde zich voor als Luna. Sherry knikte uit beleefdheid, nu was het niet gepast om onaardig te doen voor het meisje, door haar schuld had ze bijna geen gezicht meer. Niet dat het haar veel softer maakte ofzo. ‘Sherry.’ Sherry stak haar hand uit, wachtend tot het meisje haar de hand zou schudden.

Sherry had wel manieren, ze kon zich prima gedragen tegenover anderen, maar wat was daar nou grappig aan? Niet veel.
Weer trok Cochise alle aandacht naar zich toe door achter de vulpix aan te gaan. Dit was toch de druppel die de emmer liet overlopen. ‘Cochise! Gedraag je. Jezus ik schaam me dood voor je.’ Lie, tuurlijk schaamde ze zich niet voor Cochise.
Levi begon voor ouder te spelen en ging voor de vulpix zitten. Met zijn grote ogen keek hij rustig naar het diertje. Ze leek ‘hoi’ te zeggen tegen de vulpix. Schattig.


OOC. ik vind het een goede post [aa]

+4, maar denk aan de volgorde van de gebeurtenissen. Je plakt nog erg veel acties van je pokémon voordat Luna zich voorsteld, terwijl dat dus logischerwijs niet ik Luna's post voor (kan komen) komt. Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Luna schrok toen de Charmander een ember op haar afstuurde. Als reactie wilde ze naar achter springen, maar ze stond al tegen het hek aan. Sunset naast haar leek verstijft. Zo, daar had ze ook veel aan. Op het laatste moment sprong de Persian tussen haar en de vlam. Geschrokken mompelde ze 'bedankt,' tgen de pokémon. Het meisje verondschuldigde zich nog een keer voor haar pokémon en stelde zich voor als Sherry. Ze stak haar hand uit, die Luna verlegen aannam.

"VUL!" Luna draaide zich met een ruk om. De Charmander zat haar vulpix achterna. Luna zag Sunset haar bek open doen. "Sunset, wáág het niet!" Sunset schrok van haar toon en deed snel haar bek weer dicht. ‘Cochise! Gedraag je. Jezus ik schaam me dood voor je.’ weer beschermde de Persian Sunset door voor haar te gaan staan. Sunset keek in de grote ogen van het dier en groette verlegen terug.

+1 voor deze post en de bovenste post samen.