De maan was een zilveren sikkel aan een dun bewolkte hemel. Tussen de flarden van verdampt waren schenen hier en daar doffe sterren. Het leek alsof er een waas over de hemel lag, waardoor de sterren niet op hun helderst konden stralen. Of het kwam gewoon door de lichtvervuiling van de stad. Net als elke stad was Vermillion niet zuinig met straatverlichting. Zinan stond met zijn rug tegen een boom, het bladerdak beschermde hem tegen het onthullende licht van de straatlantaarn. Naast hem gloeiden de ogen van Calliope, waakzaam als altijd. De lange jongen keek op zijn horloge. Drie minuten voor negen. Hiro was nog geen minuut geleden vertrokken om om het Pokémoncenter heen te lopen. Hij gaf hem nog twee minuten om in positie te komen, dan zou hij in beweging komen. Zinans ogen gleden naar de Persian die naast hem stond. "Je weet wat je moet doen, he?" vroeg hij, hoewel hij het antwoord allang wist. Calliope rolde dan ook met haar ogen en grauwde zachtjes. "Jaja, ik weet het wel," mompelde Zinan. Waarom voelde hij zich zenuwachtig? Okee, het was nog geen routine, maar een moeilijke klus was het niet. Zijn eerste klus, dat wel. Zijn kans om zich te bewijzen aan de Boss. Zinan was hier jaren voor getraind, helaas kon hij dat van Hiro niet zeggen. Alleen al bij de gedachte aan de slonzige jongeman betrok zijn gezicht. Waarom was hij nu weer aan zo'n leeghoofd gekoppeld? Als dit goed afliep ging hij het daar toch even met Destiny over hebben. Opnieuw keek hij op zijn horloge. Eén voor, showtime. "Kom Calliope," zei hij zacht, terwijl hij hurkte. De Persian ging overdwars voor hem staan en Zinan schoof zijn armen onder haar buik door. "Ugh," steunde hij toen hij het vole gewicht van de Pokémon in zijn armen voelde. Crap, waarom was Calliope dan ook zo groot voor een Persian? Zinan rolde langs de boom en zette zich af. Hij begon over de straat te rennen, recht op het Pokémoncenter af. De deuren gleden open en hij stormde naar binnen.

"Kan iemand me helpen?!" riep hij hijgend, met overslaande stem. Hij was altijd goed geweest in acteren. Zinan liet zich op zijn knieën vallen - auw - en legde Calliope op de grond neer. De Persian kreunde zeer overtuigend, de Pokémon was even goede actrice. Zuster Joy, die achter de balie stond, liet met een klap een multomap op de grond vallen en rende naar hun toe. "O nee, wat is er aan de hand?" vroeg ze bezorgd, terwijl ze bij hun neer knielde. "Ik weet het niet," kreunde Zinan, terwijl hij met zijn hand in zijn haar greep. "Ze was even weg en toen niet terug kwam ben ik haar gaan zoeken. Ze lag op de grond en kermde. Ze werd eerst erg agressief wanneer ik haar buik aanraakte, dus het was ene hele toer om haar op te tillen." De zuster boog zich over de Pokémon heen en vroeg tussen neus en lippen door: "Heeft ze dan geen pokéball?" "Nee, ze is van de hele familie en heeft nooit een bal gehad," antwoordde hij prompt. Zinan moest toegeven dat hij er niet aan had gedacht dat elke Pokémon wel een pokeball had, maar de zuster knikte alsof ze het vaker had gehoord. Ondertussen legde de zuster haar hand op Calliope's buik, waarop ze harder begon te kermen. Zodra de vrouw wat druk zette richtte de Persian bliksemsnel haar kop op en liet ze haar tanden op een centimeter afstand van Joy's arm dichtklappen. De vrouw schoot achteruit, terwijl Zinan riep: "Cassie, nee!" Hij gaf haar elke keer een andere naam als ze iemand om de tuin wilden leiden. "Cassie, ze probeert je te helpen," zei Zinan berispelijk. De Persian gromde angstaanjagend als antwoord. "Ik zal haar nader moeten onderzoeken. Chansey, haal de middelen die we nodig hebben uit de voorraad." "Nee!" zei Zinan hard. Hiro kon nog in de voorraadkamer zijn! Daarnaast moest hij iedereen uit de achterkamers zien te halen. Ondertussen had zuster Joy haar blik vragend op hem gericht. "Ze reageert heel slecht op jullie middeltjes. Hebben jullie geen natuurlijke producten?" zei de jongen met overtuigende bezorgdheid. Joy's gezicht ontspande weer wat. "Natuurlijk, daar hebben we altijd wat van liggen. Chansey, wil je het even pakken? Het ligt achter de balie. Dan leg ik onze patiënt op de brancard." De Chansey en de zuster liepen beide weg en Zinan blies zachtjes zijn adem uit. Dat ging net goed. Hopelijk ging het bij Hiro gesmeerd.

OOC: Hiro, komt u maar!

+3 voor dit prachtige acteerwerk!

Terwijl de laatste mensen in de stad hun ogen sloten en hun koffers naar dromenland pakten, sloop er een duistere gedaante langs het pokécenter. Het was Hiro, geheel in het zwart gekleed, zodat hij op leek te lossen in de duisternis. Even daarvoor had hij zijn collega Zinan achter zich gelaten. Zinan had zichzelf de taak gegeven om voor afleiding te zorgen en Hiro vond dat best. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om het andere deel van het plan uit te voeren?
Hij sloeg nog een hoek van het pokécenter om en toen zag hij de deur die niet op slot zou zijn. Een tinteling joeg door zijn lichaam. Dit was het. Zijn eerste opdracht voor Team Rocket en zijn kans om te bewijzen wat hij waard was. Zou hij al promotie krijgen na deze eerste opdracht? Hij grijnsde – niet wetend dat er echt wel wat meer voor nodig was om promotie te krijgen.

Voordat hij de deur van het gebouw opende, of zelfs maar binnen de kring van licht daaromheen ging staan, haalde hij zijn enige gevulde pokéball tevoorschijn. Zonder iets te zeggen liet hij Quack verschijnen. Even keken de twee elkaar aan. Hiro en Quack. Mens en pokémon. Partners in crime. Toen liep Hiro met grote stappen naar de deur en luisterde ademloos. Zodra hij zichzelf ervan overtuigd had dat er echt geen geluid aan de andere kant van de deur te horen was, opende hij het enige obstakel dat nog tussen hem en de evolutiestenen stond.

Het licht kwam als een schok. Om een of andere onduidelijke reden had Hiro verwacht dat het helemaal donker zou zijn in het pokécenter, dat hij alleen maar naar binnen hoefde te sluipen en wat stenen als de eerste beste berries moest gaan verzamelen. Nu moesten zijn ogen echter wennen aan het licht en, hoewel er niemand aan de andere kant van de deur was, voelde hij zich een stuk ongemakkelijker. Hij dook wat in elkaar voordat hij verder liep. Elke stap die hij zette, leek in zijn eigen oren een orkaan van geluid te veroorzaken.
Plotseling hoorde hij stemmen. Geschrokken bleef hij staan, maar al snel drong het tot hem door dat hij Zinan hoorde praten. Dat betekende dat de zuster in ieder geval afgeleid was. Ietwat meer op zijn gemak gesteld liet Hiro zijn ogen door de ruimte dwalen, op zoek naar een wegwijsbordje met daarop geschreven: “Opslagkamer”, of beter nog; met een plaatje met Evolutiestenen, dan was het voor Hiro tenminste ook te begrijpen. Helaas werd er geen rekening gehouden met de hedendaagse inbreker en moest hij het op zijn eigen houtje uit gaan zoeken.

Hiro had geen enkel besef van de tijd terwijl hij en zijn Golduck het pokécenter begonnen te doorzoeken. Ze openden wat deuren en luisterden gespannen of de zuster er niet aan kwam, totdat het tweetal uiteindelijk op een grote kast stuitte.

Je hoeft geen evolutiesteen gezien te hebben om er een te herkennen, dat besefte Hiro toen hij naar de inhoud van de kast staarde. Hetzelfde moment vroeg hij zich af hoeveel stenen hij eigenlijk mee moest nemen. De hele lading? Of was één ook wel genoeg? Waar hadden de Rockets die stenen überhaupt voor nodig? Misschien moest hij er maar gewoon van elke kleur een meenemen...
‘Wat denk jij, Quack?’ Hiro keek zijn pokémon niet aan toen hij deze vraag stelde, want hij wist dat Quack toch niet zou antwoorden in een voor hem begrijpelijke taal. Hiro begon nadenkend aan zijn baardje te plukken en besloot toen om zoveel mogelijk mee te nemen als hij kon. Hij opende de zwarte tas die hij om zijn schouder had hangen en gooide daar de eerste stenen in. Een vuur, een gras en die blauwe zou ongetwijfeld een watersteen zijn. Hiro bleef er niet te lang bij stilstaan, want hij wist dat Zinan de zuster zelfs met al zijn charmes niet eeuwig kon afleiden.


OOC: En toen kwam er geen zinnig woord meer uit ^^"

En ook +3 voor onze hedendaagse inbreker =p