Syrena keek schichtig om haar heen. Elk geluidje deed haar opschrikken. Fallen liep naast haar en schrok ook toen zij schrok. Ze moest zichzelf kalmeren, anders maakte ze Fallen nerveus. De vlam op zijn staart lichtte elke keer op als hij schrok van haar. "Fallen, keer terug." zei ze, terweil ze de pokébal op de Charmander richtte. In een witte flits verdween de pokémon erin. Ze stopte de bal terug in haar tas en liep verder. Ze was niet van plan om iets te kopen, maar je wist maar nooit. Je moest nooit met honger in een supermarkt lopen, had haar vader altijd gezegt. En het klopte nog vaak ook. Ze glimlachte. "Binnen pretje?" hoorde ze achter haar. Haar ogen gingen wijdopen en ze draaide zich met een ruk om. De bruinharige jongen stond weer voor haar. "Wat wil je?" vroeg Syrena. Ze voelde dat haar stem trilde van angst. Wat moest die jongen van haar? De bruinharige jongen lachte. "Tja, als je dat wist zou je ineens een stuk minder bang zijn." zei hij. "Geef je die pokémon." vervolgde hij op doordringende toon. Syrena hielt het hengsel van haar tas goed vast. "Nee." het kwam er zelfverzekerder uit dan ze verwachtte. "Oh, gaan we stoer doen? Je weet het niet Syrena, maar ik ken je langer dan jij mij." De toon waarop de jongen sprak, maakte haar aan het rillen. Angstig deed ze een stap achteruit.

+1

Saffron City, de grootste stad van Kanto. Zinan wist nog goed hoe zeer hij onder de indruk was geweest van de stad toen hij het voor het eerst had bezocht. Het moet rond zijn achtste levensjaar geweest zijn. De toen nog jonge, aandoenlijke Zinan met zijn witte haren en donkere ogen was voor de vierde keer geadopteerd, ditmaal door een echtpaar die zelf al twee kinderen hadden. Ze hadden in een flat gewoond die zo klein was dat Zinan nog altijd niet begreep waarom ze er in hemelsnaam nog een kind bij hadden genomen. Vanuit zijn kleine kamer had hij wel uitzicht gehad op de stad met zijn tientallen wolkenkrabbers en straten vol krioelende mensen. Toch had het hem niet geraakt. Saffron had geen ziel, het was een lege huls van gebouwen die wachtten op de honderden toeristen die hun elk seizoen weer vulden. Domme mensen met fotocamera's en teveel geld in de portemonnee. Deze stad had niet voor niks de meeste criminaliteit van Kanto. Zinan snoof even en keek de straat uit. Het was druk, maar toch liepen de mensen met een boogje om hem heen. De oorzaak daarvan was Calliope. De grote Persian stond ontspannen naast hem, haar felle ogen vermaakt doch waakzaam. Ze zag eruit alsof ze gemakkelijk een volwassenen man kon vloeren, iets wat ze inderdaad zou kunnen. Wanneer Zinan de Persian haar gang zou laten gaan zou ze deze horde mensen waarschijnlijk opjagen als een kudde Tauros, maar dat zou op dit moment geen nut hebben. Sterker nog, het zou nadelig zijn. Waarom de aandacht op jezelf vestigen? Dat deden ze immers al genoeg, er waren maar weinig mensen die zo'n grote Pokémon los lieten lopen door zo'n drukke straat.

De jongeman streek even door zijn haren, stak zijn handen in zijn zakken en begon in de richting van het winkelcentrum te lopen. Calliope volgde hem alsof ze met een zijden draadje aan zijn broekriem vast zat. Schijnbaar op zijn gemak liep Zinan door de winkelstraat. Ook al was hij een lid van Team Rocket, hij voelde zich volledig op zijn gemak in een mensenmassa. Het enige teken dat hij lid was van de organisatie was de rode R die op de punt van zijn overhemd was geborduurd. Die R, die misschien een duimlengte hoog was, was onopvallend. Het zou net zo goed een merk kunnen zijn. Ze waren bijna bij het grote warenhuis toen Calliope begon te blazen. Het was een kort, waarschuwend geluid, maar voldoende om Zinans zintuigen op scherp te zetten. Zijn donkere ogen gleden over de mensenmassa en bleven op een jong meisje met fel rode haren hangen. Haar uitdrukking was angstig, haar houding afwerend. Zinan rolde even met zijn ogen bij het zien van het tafereel. Werden die dieven nou echt steeds jonger? In elk geval was dit soort kleinschalige criminaliteit niet wenselijk. Eenlingen konden grotere plannen van hun organisatie verpesten door ondoordachte acties. Met enkele grote passen stond Zinan achter de jongen met het bruine haar. Hij legde zijn hand, gehuld in een smetteloze witte handschoen, op diens schouder. Met zijn donkere ogen keek hij op de jongen neer. "Pardon, mag ik vragen wat je hier probeert te doen?" vroeg Zinan enigszins spottend. Calliope cirkelde om hem heel en stond vrijwel naast het roodharige meisje. Haar schoft reikte vrijwel tot aan de heup van het meisje. De Persian grauwde als waarschuwing. De jongen kon niet veel ouder zijn dan het meisje (?) en was stukken kleiner dan Zinan. Die zou ze makkelijk aan kunnen.

OOC: Okee, ik neem maar aan dat je buiten staat? Je geeft erg weinig informatie over zowel je omgeving als over die onbekende jongen. Ik heb maar een vraagteken gezet bij die laatste zin, als het niet klopt moet je even PMen.

+3

Syrena zag hoe de bruin harige jongen een stap in haar richting deed. Ze moest iets doen, hem tegen houden, maar hoe? Ze had spijt dat ze Fallen had gevraagt terug te gaan in zijn pokebal, dan had ze nu iemand gehad die iets meer durfde uit te halen dan zij zelf. Toen zag Syrena een wit harige jongen met een Persian. In een paar grote stappen stond hij achter de bruin harige jongen. De persian circelde om hun heen en stond naast Syrena. De rug van de pokémon was even hoog als haar heup! Een grom die uit de bek van de Persian kwam deed haar schrikken. "Pardon, mag ik vragen wat je hier probeert te doen?" vroeg de wit harige jongen spottend. De bruinharige draaide zich met een ruk om, zag dat zijn 'tegenstander' heel wat ouder was dan hijzelf. Blijkbaar schrok hij er van. "Niets." kwam er nors uit zijn mond. Hij wierp nog een blik op Syrena en maakte zich uit de voeten. Syrena zuchte en keek van de jongen naar de pokémon. "D-dank jullie wel." zei ze verlegen. Ze voelde haar tas zwaarder worden en deed hem open. Fallen had duidelijk genoeg er van om in de pokébal te zitten. Hij sprong uit de tas en keek de twee vreemden aan. Nu pas besefde ze hoeveel geluk ze had gehad. Hoeveel mensen hadden er niet gewoon door gelopen? Veel, veel meer dan je zou denken. "Ik ben Syrena." zei ze maar. Ze haalde wat pokéblokjes uit haar tas en keek de jongen vragend aan. "Mag jou Persian een paar?" normaal was ze verlegener geweest, maar ze moest nu toch haar dank tonen. Ze had nu pokémon loos kunnen zijn.

ooc: Ja ik stond buiten. Sorry van de weinige informatie...

+1

De jongen draaide zich met een ruk om, waarbij Zinans hand van zijn schouder gleed. Zinan glimlachte geamuseerd bij het zien van de angst van de jongen. Het feit dat hij groter en ouder was leek de jonge overvaller haast meer te intimideren dan de uit de kluiten gewassen Persian die nu met verlangende ogen naar zijn rug keek. "Niets," antwoordde de jongen nors. Zinan trok even zijn scherp getekende wenkbrauw op. Niets? Juist, een zeer omvattend en volledig onjuist antwoord. Veel mensen leken het woordje als vluchtwoord te gebruiken. Waarom lach je? Niets. Waar denk je aan? Niets. Wat ben je aan het doen? Niets. Als Zinan iets geleerd had in de 19 jaar dat hij nu op deze aarde rondliep is dat er nooit niets was. Er was altijd iets. Een mens dacht altijd wel aan iets, deed altijd wel iets, lachte niet zonder reden. Daden waren nooit zonder reden en de manier waarop de jongen naar het roodharige meisje keek voordat hij zich uit de voeten maakte impliceerde dat er inderdaad veel meer dan 'niets' aan de hand was. Het roodharige meisje slaakte een verlichte zucht. "D-dank jullie wel," sprak ze zacht, onzeker. Zinan snoof even zachtjes. Hij begreep waarom de jongen haar als slachtoffer had gekozen. Ze was stil, verlegen, zwak. Als ze pokémon bij zich had die iets van waarde voor hem of voor de organisatie kon betekenen zou het gemakkelijk zijn om hem mee te nemen.

Het was alsof de Pokémon in de pokeball van het meisje hem had horen denken. Haar tas zwol opeens op en ze opende hem vlug. Er kwam een Charmander tevoorschijn en aan zijn conditie te zien was het meisje nog maar een beginneling. Ze had geluk dat die onwetende Pokémon haar tas niet in vlammen op had laten gaan. Ooit was Charmander een vrij waardevolle Pokémon geweest, maar dat was nu verleden tijd. Dankzij het uitgekiende fokprogramma van professor Oak waren de drie starterpokémon altijd aanwezig voor beginnende trainers en coördinatoren. Een Charizard was pas het stelen waard. De zachte stem van het meisje haalde hem uit zijn gedachten. . "Ik ben Syrena." Hij keek haar enkel aan en knikte. Het was in deze situatie niet noodzakelijk om zijn naam te noemen, dus was hij ook niet van plan om dit te doen. Hoe minder hij opviel, hoe beter. Syrena stak haar hand in haar tas en haalde er wat Pokéblock uit. "Mag jou Persian een paar?" Zinan lachte even kort. "Je mag het proberen, maar ik waarschuw je; ze is een keiskeurige eter." Natuurlijk zou Calliope de blokjes niet aannemen. Ze was eersteklas Pokémonvoer gewend en at enkel Pokéblock van de allerhoogste kwaliteit. Iets wat deze blokjes hoogstwaarschijnlijk niet waren. Écht goede Pokéblock maken vereiste veel vaardigheid en oefening. Ze waren dan ook behoorlijk duur in de aanschaf.

OOC: Je mag Calliope godmoden in je volgende post. Ze zal er niet eens aan snuffelen, maar meteen hooghartig haar kop wegdraaien

+2

De jongen glimlachte even kort toen Syrena vroeg of de pokémon van de jongen wat Pokéblock mocht. Een kieskeurige eter, dus waarschijnlijk zou de pokémon niet eens gaan kijken, maar het was het proberen waard. Ze zakte iets door haar knieën en toonde de blokjes aan de pokémon. Deze gunde haar geen blik en liep met haar kop hooggeheven weg. Syrena streek haar haar achter haar oor en gaf de blokjes aan Fallen. Deze leek niet te begrijpen waarom de Persian ze had afgestaan en propte ze naar binnen. Even voelde Syrena iets van schaamte voor het gedrag van haar pokémon. Ze moest hem maar eens manieren leren. Of niet, dat ze lekker anders waren. Waarom zou ze altijd de goedkeuring van andere moeten hebben? Ze moest gewoon lekker haar eigen leven gaan leiden!

Waarschijnlijk was de Persian hogere kwaliteit voedsel gewent. En dan pokéblock aannemen van een vreemd verlegen meisje? Nee, natuurlijk niet. Wat had ze zich wel niet in haar hoofd gehaalt. Maar ja, kon zij weten dat de Persian hogere kwaliteit gewent was. Alhoewel, dat had ze wel kunnen zien. Nou ja, wat gebeurd is, is gebeurd. Daar valt nu toch niets meer aan te veranderen. Zou de jongen zelf al badgets hebben gewonnen? Gewoon vragen... "Heb je al met Gyms meegedaan?" zei ze zachtjes. Syrena hielt niet van stiltes, ze waren zo ongemakkelijk. Meestal dan.

Graag even melden dat je toestemming hebt om te godmoden onderaan je post +1