Syrena opende haar ogen. Met een glimlach op haar lippen stond ze op van het bed, en liep naar de woonkamer. "Hallo!" begroette haar Opa haar al. Ze had geluk dat ze nu een slaapplaats gevonden had, nu ze ook buiten haar woonplaats kwam. "Hallo, opa!" groette de roodharige beleeft terug. Syrena smeerde snel een boterham, propte hem in haar mond en ging naar buiten. Fallen kwam met een blije glimlach achter haar aan. "Wel voor het donker weer terug zijn he?" riep haar opa haar na. Syrena knikte en liep toen verder. Haar opa woonde aan de rand van Viridian Forest, hij woonde alleen, want Oma was een jaar geleden overleden. Aan leukemie. Wat een naam. Alsof het zo leuk is. Syrena schudde haar hoofd en richtte zich weer op het bos, waar ze al gras zag bewegen vol met graspokemon. Ze zou eerst gaan trainen met Fallen. Fallen liep al naar voren toen een Caterpie voor hun neus sprong. Snel pakte Syrena haar pokédex erbij. De pokémon kon weinig aanvallen, maar Fallen ook. "Fallen, Stratch!" riep ze, en Fallen sprong naar voren, krabde de pokémon in het gezicht. Daarna sprong hij terug en wachtte op de tegenaanval van de pokémon. Die kwam met een Tackle, waar Fallen duidelijk niet op voorbereid was. Hij viel op de grond, schudde even verward met zijn kop en stond op, om weer op de Caterpie af te stormen met een Tackle. Fallen raakte het beestje volledig en het viel op de grond. Fallen ging weer wat naar achter, graaide met zijn klauwtjes, maar de pokémon bewoog niet meer. Syrena's gezicht klaarde op. Fallen sprong blij op en neer. "Goed zo Fallen!" riep Syrena blij.

-Haar eerste gevecht, is dit te snel? Dat de Caterpie dood is zegmaar? Mag ik dat wel doen? Het staat niet in de uitleg...-

Nee hoor, het is goed zo Julya. Bij zwakke pokémon zoals Caterpie is er in principe niet veel nodig om ze buiten westen te krijgen, dus niet dood. Dood zou wel heel erg zijn, want dan pleeg je gewoon een moord XD Wanneer je sterkere pokémon tegen komt zul je een gevecht langer moeten maken, maar voor dit gevecht was het wel voldoende. +1!

Nog aardig slaapdronken stond Sishuri op uit haar slaapzak, gisteren had ze haar pokémon gekregen. Ze was zo druk met hem bezig geweest dat ze niet had gedacht aan een slaapplaats en gedwongen was om in het bos te kamperen. Ze haalde een Pokéball uit haar zak en liet Freeze eruit komen. De Squirtle keek haar nog steeds zo onschuldig aan als gisteren en wachtte tot zij iets zou doen. “Laten we maar eens opruimen, we moeten maar eens verder..” Snel kleedde ze zich om in haar normale kleding en rolde haar slaapzak op. Freeze bleef daar staan en volgde haar bewegingen, alsof hij er iets van wilde leren. Het begin van haar reis was helaas nog niet echt spannend geweest. De hele dag was ze pokémon tegen gekomen die haar eigenlijk niets boeide. Rattata’s, nee, daar voelde ze echt niets voor..
Toen ze eindelijk klaar was en snel had ontbeten ging ze weer op weg, het gras aan de zijkanten van het pad werd steeds hoger en de huizen verminderden zich. In de verte kon ze al een paar toppen zien van hoge bomen, daar moesten wel goede pokémon te vinden zijn! Ze keek achterom en zag dat Freeze nog steeds trouw achter haar aan liep. Zijn donkere oogjes nog steeds op haar gericht. “Ben je klaar om nieuwe pokémon te ontmoeten?” Vroeg ze uitdagend en zette een sprintje in. Freeze rende achter haar aan en in een mum van tijd stonden ze onder die bomen. Alles om hen heen leek wel te bewegen. Het gras stond hier al aardig hoog en om elke boom kon wel een nieuwe pokémon schuilen. Waakzaam liep ze naar voren, maar kon helaas nog niets of niemand zien. Freeze volgde haar voorbeeld, en had hetzelfde resultaat. “Niets, hè? Maar wat is daar erg aan, we kunnen nu tenminste ongestoord verder, niet waar?” Het leek even alsof ze een klein knikje kon zien, maar het kon ook verbeelding zijn. Samen gingen ze weer verder en hoe dieper ze in het bos kwam, hoe smaller de paadjes werden. Nog steeds was er geen teken van leven te zien, maar er moesten toch wel veel wilde pokémon hier leven? Bijna wilde Sishuri de zoektocht opgeven toen ze iets hoorde. Geen pokémon, maar een soort bevel. "Fallen, Scratch!" Sishuri keek naar Freeze en zag dat hij het ook had gehoord. Langzaam baande ze zich een weg door het gras en de bomen en zag toen een andere Trainer. Een meisje met als pokémon een Charmander. Ugh, weer die vuur pokémon. Maar ze bleef zich stil houden en bekeek het gevecht. Een wilde pokémon viel de Charmander aan, snel pakte Sishuri haar pokédex en las de gegevens af. Een Caterpie dus. Hmm, ze zagen er wel schattig uit, maar misschien moest ze maar wachten tot zij er zelf eentje tegen kwam. Als laatste zet deed de Charmander Tackle en de Caterpie viel verslagen neer. "Goed zo Fallen!" Riep het meisje blij, Sishuri stond nog steeds til. Maar Freeze begon opeens naar de Charmander toe te lopen, zijn rug naar haar toe gekeerd. Sishuri schrok en rende achter haar pokémon aan. “Freeze nee!” Ze kon hem nog net op pakken, voordat hij de Charmander lastig kon vallen. Nu stond ze voor de andere Trainer, haar ogen beschaamd dicht geknepen. “Sorry, hij luistert nog niet zo goed.” Ze keek haar Squirtle eventjes streng aan en richtte toen haar blik weer op de Trainer. Ze stak beleefd haar hand uit. “Hoi, ik ben Sishuri Kaimia, aangenaam kennis te maken.” Ze liet Freeze weer op de grond zakken. “Ik zag hoe je tegen die Caterpie vocht, het was echt goed.” Ze keek even naar de Charmander, net zo eentje die ze had gezien bij Professor Oak. “Ben jij ook bij Profesoor Oak geweest voor de starter pokémon? En heb jij er al eentje gevangen?” Ze wist dat ze de Trainer met vragen bestormde, maar ze kon het niet helpen. Ze wilde dolgraag alles van iedereen te weten komen. Ze had nu toch niet te doen en misschien kon dit wel uitlopen tot een vriendschap tussen hen. Anders kon ze weer gewoon verder gaan met haar zoektocht naar nieuwe pokémon, Freeze kon wel wat training gebruiken. Als hij nou maar zo goed luisterde als de Charmander naar die Trainer. Was ze misschien een slechte Trainer, was zij misschien het probleem. Ze zuchtte en ging neerzitten op het gras. Met haar vingers plukte ze een paar sprietjes uit de grond. Ze moest het gewoon proberen. Dan kwam alles vast wel weer goed..

OOC: Lekker veel praten..

Haha, noem je dit veel praten? =p Het kan nog veel erger =p +2!

Ineens zag ze een Squirtle aan komen lopen. Geschrokken keek ze rond. Waar was de eigenaar van deze pokémon. “Freeze nee!” hoorde Syrena toen ze keek op, recht in de ogen van een roze harig meisje. Verlegen keek Syrena haar aan. “Sorry, hij luistert nog niet zo goed.” verontschuldigde het meisje zich, terweil ze haar Squirtle streng aan keek. Syrena knikte. "Maakt niet uit, het kan gebeuren" sprak ze zacht. Het meisje keek haar weer aan en stak haar hand uit. Verlegen schudde Syrena hem, waarna ze met haar linkerhand haar rechter pols weer vast pakte, zo stond ze altijd. “Hoi, ik ben Sishuri Kaimia, aangenaam kennis te maken.” zei het meisje toen, waarna ze haar pokémon weer op de grond liet zakken. “Ik zag hoe je tegen die Caterpie vocht, het was echt goed.” vervolgde Sishuri toen. Syrena schudde beschaamt haar hoofd. "Ik vocht niet hoor, dat deed Fallen voor me. Ik ben Syrena. Syrena Crystal." Ze zag hoe het meisje naar Fallen keek. “Ben jij ook bij Profesoor Oak geweest voor de starter pokémon? En heb jij er al eentje gevangen?” vroeg het meisje toen. Syrena voelde zich gespannen worden door al die vragen. "Ehh, ja, hij komt van Professor Oak. Ik heb nog geen andere pokémon gevangen, dat was mijn eerste gevecht net." Ze sprak zacht, bijna fluisterend. Ze was een beetje bang, bang dat dit meisje haar ook zou uitlachen. Let maar op, het zal niet lang duren...

Sishuri bleef kijken naar het meisje wat voor haar stond, haar linkerhand geklemd om haar rechterpols en knikte op haar verontschuldiging. Freeze keek naar de Charmander die daar stond en zijn staart zwiepte een beetje heen en weer. “Maakt niet uit, het kan gebeuren.” Zei het meisje zacht en bijna kon ze haar niet verstaan, Sishuri slikte een beetje zenuwachtig. Wat als ze echt niets van haar af wilde weten, wat zou er dan gebeuren? Ze gaf haar een hand en schudde die even en pakte toen weer met haar hand haar pols vast. Sishuri keek even om zich heen, de Caterpie lag nog steeds een soort van bewusteloos daar op de grond en bewoog zich niet. Beschaamd schudde het meisje haar hoofd. “Ik vocht niet hoor, dat deed Fallen voor me.” En eindelijk kon Sishuri haar naam te weten komen. Misschien was er toch nog wat hoop voor hen om vrienden te worden of zoiets. “Ik ben Syrena. Syrena Crystal.” Sishuri kon zien dat Syrena gespannen was en ze probeerde om haar vragen in te houden. Wie weet was ze nog jonger dan zij en bouwde ze nu allemaal druk op haar. Misschien moest ze maar meteen vertrekken, des te beter ze weer verder kon met haar training. Freeze keek nog steeds naar de vuur pokémon en hield zijn blik er maar niet vanaf. Zachtjes en bijna onopmerkzaam porde ze hem in zijn schild. De Squirtle keek verbaasd op met zijn onschuldige blik die hem zo schattig maakte. “Kappen, doe niet zo onbeleefd. Toe nou, ik probeer een vriend te maken en dat helpt niet echt als jij constant naar die pokémon staart.” Siste ze zacht naar hem. Freeze leek een beetje beledigd, maar ging er niet echt op in, zijn pootjes droegen hem naar het hogere gras en hij verdween tussen de talloze sprietjes. Zonder zich zorgen te maken over haar eerste pokémon keek ze weer naar Syrena en hoorde nog net haar antwoord op haar vraag. “Ehh, ja, hij komt van Professor Oak. Ik heb nog geen andere Pokémon gevangen, dat was mijn eerste gevecht net.” Sishuri knikte en liet zien dat ze het begrepen had, ze keek even om en zag een paar meter verderop wat sprietjes bewegen en een blauw kopje eruit steken. Een glimlach verscheen op haar gezicht en even moest ze erom lachen. Freeze kon zich soms gewoon een beetje dwaas gedragen, maar hij bedoelde het goed. Opeens kwam een idee haar hoofd in schieten, als ze beide nog niet veel ervaring hadden en beide net begonnen waren, konden ze dan niet voor de lol even een gevecht houden? Ze keek hoopvol naar Syrena, in de hoop dat ze meteen zou reageren op haar uitdrukking. Maar ze kon al van te voren weten dat ze haar gedachten niet zou kunnen lezen. “Misschien kunnen we een klein pokémon gevecht houden, gewoon als vriendschappelijke wedstrijd. Beide hebben we nog maar één pokémon, dus is dat eerlijk. En beide hebben we nog niet veel ervaring, misschien één of twee gevechten, maar verder ook niet veel. Het zou een hartstikke eerlijk gevecht zijn, geen items niets. Wat zeg je ervan?” Wat wilde ze toch graag even een écht Trainer gevecht houden met iemand. Voor de eerste keer kon ze Freeze’s krachten op de proef stellen, geen zwakke wilde pokémon die binnen twee aanvallen al knock-out waren. Maar echt een pokémon met ongeveer hetzelfde niveau. Ja, dat wilde ze nu. Dus zou ze daar ook al haar energie op in zetten. Ze zelfs als Syrena het af zou keuren, kon ze toch wel andere tegenkomen? Misschien had ze dan wel al een nieuwe pokémon bij haar team toegevoegd. Ze haalde haar schouders op om die gedachten weg te werken en draaide zich om naar het hoge gras. “Freeze, kom nou maar terug!” Het gras in de verte bewoog even en kwam op haar af. Opeens sprong er een blauwe schim op en landde op haar borst. Ze viel bijna om, maar wist haar evenwicht te behouden. Vrolijk sprong Freeze op en liet zien wat er in zijn handjes zat. Twee besjes, rond maar met een blauwe kleur. Zonder ze nog verder te laten zien draaide hij zich om naar de Charmander en reikte zo’n besje uit naar de pokémon. “Aww..” Zei Sishuri en ze hield haar handen voor haar hart. Het zag er zo schattig uit, dat tegenpolen elkaar gewoon aardig konden vinden. En dan dat ze elkaar nog maar net hadden ontmoet, dat maakte alles compleet en super schattig. “Het spijt me als je dit niet wilt, maar toch, om een kleine vriendschap te zien ontstaan zoals dit, daar kan mijn hart gewoon niet tegenop. Ze kennen elkaar niet eens en toch..” Ze zuchtte even tevreden en liet weer een glimlach op haar gezicht verschijnen. “Misschien is dit wel de echte waarheid achter vriendschap. Toch?” Ze keek naar Syrena en wachtte op een antwoord. Maar toch, weer was ze gestart met al die vragen, kon ze daar dan niet mee stoppen? Soms haatte ze echt die nieuwsgierigheid die door haar hoofd heen spookte..

OOC: Ik had echt bagger weinig inspi toen ik dit schreef. En ik weet dat ik veel dingen herhaal.

Ik vroeg me eerst even af waarom je de ene zin schuin zette en de andere dik gedrukt, maar ik zie nu dat je zo onderscheid maakt tussen wat Syrena en Sishuri zegt XD +2 voor je post.!

Ongemerkt porde het meisje de squirle in zijn schild. “Kappen, doe niet zo onbeleefd. Toe nou, ik probeer een vriend te maken en dat helpt niet echt als jij constant naar die pokémon staart.” Siste ze zacht naar hem. Syrena glimlachte. “Misschien kunnen we een klein pokémon gevecht houden, gewoon als vriendschappelijke wedstrijd. Beide hebben we nog maar één pokémon, dus is dat eerlijk. En beide hebben we nog niet veel ervaring, misschien één of twee gevechten, maar verder ook niet veel. Het zou een hartstikke eerlijk gevecht zijn, geen items niets. Wat zeg je ervan?” zei het meisje. Syrena keek op. Water tegen vuur. Allebij 50% kans om te winnen. "Is goed, lijkt me leuk." zei ze. Ze was toch wel benieuwt hoe andere trainers het deden met hun pokémon. Syrena zag dat de Squirtle terug kwam met twee besjes, en een ervan aan Fallen gaf. Die keek verbaast maar nam hem met een grijns op zijn kop aan. “Het spijt me als je dit niet wilt, maar toch, om een kleine vriendschap te zien ontstaan zoals dit, daar kan mijn hart gewoon niet tegenop. Ze kennen elkaar niet eens en toch..” Ze zuchtte even tevreden en liet weer een glimlach op haar gezicht verschijnen. “Misschien is dit wel de echte waarheid achter vriendschap. Toch?” zei ze weer. Syrena knikte, haar blik op de twee pokémon gericht. "Ja, je zou zeggen dat ze elkaar niet zouden mogen omdat tja.. Het is wel water en vuur." zei ze met een glimlach op haar mond.

OOC: Keek ik in mijn topic ding op me profiel, zag ik deze. Sorry van de late reactie !

Uhm, nou vooruit, +1