Scherpe zonnestralen schenen fel, door de ramen van het Pokémon Center in Cerulean City. De stralen bereikte nog net niet de slapende Mark en zijn Pokémon; een Pikachu lag opgekruld naast zijn kussen, een kastanje bruine kop van een Vulpix rustte op zijn onderarm en een Squirtle lag languit op zijn buik te snurken. Pas toen de warme zonnestralen, Mark’s gezicht raakte, opende de jongen zijn grote blauwe ogen. Langzaam kwam hij overeind terwijl hij rechtop ging zitten en hij een geeuw onderdrukte. Met een hand gooide hij met alle voorzichtigheid de deken van zich af zodat Toby, Zoey en Flynn door konden blijven slapen. Integendeel, Zoey opende haar oogjes en sprong vrolijk tegen hem op, als ochtend groet op haar manier. Mark reageerde door haar vriendelijk aan te kijken zodat hij met zijn hand over haar hoofdje heen ging, “Goeie morgen, meisje. Lekker geslapen?” fluisterde Mark tegen de Vulpix, die op zijn schoot sprong en zijn gezicht probeerde te likken maar haar poging mislukte toen de Vulpix haar evenwicht verloor. De jongen ving haar vingervlug op en zette haar recht op zijn schoot neer, “Heb je misschien wat honger?” De Vulpix schudde met haar hoofdje maar tot haar ongenoegen begon haar maag te knorren. Mark grinnikte zachtjes toen Zoey haar oortjes beschamend omlaag liet zakken, alleen maakte Mark het niets uit en zette drie volle bakken voer neer, vervolgens liep hij naar de tafel waar zijn kleren op lagen, daarna pakte hij zijn kleren voor vandaag en verdween de bad kamer in.
Na enkele minuten kwam Mark weer tevoorschijn uit de badkamer, aangekleed en wel. Toby en Flynn waren nu ook wakker en hadden zo te zien, hun ontbijt al op. De jongen begon breed te grijnzen, “Lekker geslapen?” vroeg Mark met een ondoordringbare grijns, Flynn negeerde hem zoals gewoonlijk maar de Pikachu gaf hem een vrolijke ‘Pika’ als groet, Mark liep op zijn rugzak af en pakte hem op. Daarna liep de jongen naar Zoey, die al bij de deur stond te wachten het beestje popelde blijkbaar om met Mark te trainen, Flynn liep ook naar hun twee toe maar Toby had er toch meer moeite mee dan zijn twee vrienden. “Toby, alsjeblieft.. ik heb geen zin in dat fiasco van gisteren, kom gewoon mee,” zei Mark met een licht geïrriteerde ondertoon in zijn stem en wilde net de deur uit lopen tot de Pikachu hem toch maar gewoon volgde.
Zoey liep vrolijk voor hem en Toby, terwijl Flynn wat van de rest afliep..

Toen het groepje op het trainingsveldje was, iets verder van het Pokémon Center vandaan, maakte Mark een aantal schietschijven. Dat was speciaal voor Zoey.. gezien zij nog geen een aanval had laten zien. Of wel maar dat was hij dan vergeten, dacht hij vertwijfeld. Een aanval wist hij in ieder geval zeker.. Fireblast maar of ze die kon, wist Mark niet zeker, hij kon in ieder geval wat proberen, zodat hij een beeld kon krijgen van wat Zoey allemaal al kon.. even aarzelde hij maar kreeg toen een idee, hij zou gewoon wat roepen en kijken wat er uitkwam.” Zoey, gebruik je Fireblast!” riep Mark aarzelend en wees naar de schiet schijven die ze moest raken, Zoey echter, keek hem vreemd aan maar rende op de schietschijven af en opende haar bek waarna ze kleine vuurballetjes op de schietschijven afvuurde. Ze waren allemaal mis… Op een na. Mark kon zichzelf wel slaan..! Hoe kon hij niet weten dat Zoey die aanval niet kon? Dat was duidelijk een Ember. Mark schaamde zich dood maar Zoey maakte het niets uit, ze kwam al naar hem toe gerend en gaf hem een liefdevol kopje tegen zijn hand aan, alsof ze wou zeggen dat het haar helemaal niets uitmaakte. Gelukkig voor Mark kreeg hij een nieuw idee! “Flynn, kom eens hier!” De Squirtle kwam langzaam aanwaggelen en bleef voor hem staan terwijl hij Mark vreemd aankeek, “Squir?” zei de Squirtle toen ietwat grof maar met een vragende blik en Mark glimlachte als antwoord,” Ik wil dat jij je Bubble afvuurt in de lucht en Zoey jij, gaat met je Ember die belletjes proberen kapot te maken," legde Mark toen met een brede grijns uit. De twee Pokémon knikte vastbesloten, “Begin!” riep hij. Flynn haalde diep adem, en zuchtte toen diep uit waarnaar er een zee van bellen de lucht inschoten. Zoey deinsde even angstig achteruit, want die belletjes waren best mooi maar zagen er van bovenaf er erg bedreigend uit maar toen zette ze een stap voren. En opende haar bek waarna ze haar Ember op de belletjes afvuurde, die uiteen spatte, maar ze raakte niet alles… de meeste kwamen niet verder dan Zoey zelf. “Oke, stop maar, genoeg voor vandaag,” zei Mark en keek even droevig voor zich uit. Hij was hartstikke tevreden op beide, Flynn en Zoey hadden even goed hun best gedaan maar toch baatte het hem zorgen… had Zoey dan nog steeds geen zelfvertrouwen in haarzelf of kwam het door hem? Ze had hem immers verwond met die aanval. Herinnerde hij zich nu pas.

Opdat moment liep Zoey boos van Mark en Flynn weg naar Toby ,die ongeïnteresseerd naar de training van haar en Flynn zat te kijken. “Toby!” De Pikachu keek haar ongeïnteresseerd aan en bestudeerde een grassprietje maar bleef zwijgen, alsof hij het niet hoorde. “Waarom werk je Mark zo tegen?” snauwde Zoey en ging zo voor hem staan dat hij nergens heen kon maar de Pikachu bleef zwijgen, “Die jongen doet hartstikke zijn best om ons te helpen, maar jij bent heel erg ondankbaar voor wat hij voor je doet!” Beet ze Toby toe maar had tranen in haar ogen. Toby kwam overeind en draaide zijn rug naar haar toe, zodat hij dat zielige gedoe niet hoefde te zien. “Je hebt geen idee wat ik voel,” begon hij zacht maar Zoey sprong met een sierlijke sprong voor hem neer en keek hem doordringend aan, “Wel als je het mij vertelt, “ reageerde Zoey met zachte stem maar met een felle blik, de Vulpix ging voor hem zitten maar Toby draaide zich opnieuw om, zijn gezicht verbergend. “Ik heb een… hekel aan vechten en trainen,” begon Toby, ergens schaamde hij zich ervoor maar Zoey leek het te begrijpen maar Mark blijkbaar niet, anders staarde hij niet naar de lucht. “En dat begrijpt Mark niet, hij is nog een kind,” voegde hij er verbitterd aan toe. De Vulpix schudde met haar kop, “Hij is misschien dan een jongetje van 11 maar hij geeft om je. Als hij je niet zou begrijpen wat je voelde, waarom dwingt hij je dan niet om mee te doen? Dus wat je zegt is onzin. Dat je onzeker over jezelf bent oké maar schuif het niet op Mark af, want het is niet zijn schuld.” Nadat Zoey dat gezegd had liet Toby zijn oren zakken en keek haar onzeker aan.. Ze had helemaal gelijk. Hij was bang om opnieuw te falen vanwege Volttackle ondanks hij dolgraag de aanval wou leren, had hij vroeger veel te sterkere tegenstanders uit zitten dagen en dat was niet goed afgelopen voor hem en Mark. Hij had de jongen zelfs een paar keer in gevaar gebracht omdat hij zo roekeloos was geweest en dat wilde hij juist nu voorkomen, daarom wilde hij niet trainen of vechten. Toby keek op en merkte dat Zoey nog steeds bij hem zat en hem ongerust aankeek, “Toby.. ga naar Mark toe en ga met die jongen die aanval oefenen.” De Pikachu zette een flauwe glimlach op als antwoord en rende toen naar Mark toe.


“Pikapi!” Mark schrok op bij het horen van de stem van zijn Pikachu maar zette een glimlach op, “Wat is er, jochie?” vroeg de jongen verbaasd en keek zijn Pikachu aan, “Pikaaa, Pikachu, chu-chu Pika-pikachu,” zei Toby maar Mark wreef ongemakkelijk over zijn hoofd, hij had niet echt begrepen wat het wezentje bedoelde, maar toen hij in die vastbesloten blik keek begon het hem langzaam te dagen. Mark kreeg een onbehaaglijk gevoel die zich verspreidde over zijn lichaam toen hij terug dacht aan gisteren maar besloot met Toby in te stemmen, “Ik ben je tegenstander.. Er zijn geen wilde Pokémon in Cerulean City te vinden en bomen kunnen je onnodig pijn doen,” zei Mark met een vastbesloten blik. Toby keek even twijfelend naar de jongen voor hem, langzaam gleed zijn blik naar Flynn die hem even aankeek en toen knikte, “Pika.”
Mark glimlachte tevreden terwijl hij tegenover zijn Pikachu ging staan, die nerveus naar Mark keek,” Toby! Ik wil dat je mij zo hard mogelijk raakt met je Quick Attack!” riep Mark en zette zijn rechtervoet achter zijn linker neer om zo in balans te blijven staan toen Toby zich stevig had afgezet en recht op hem af kwam rennen met een felle witte streep achter zijn kont.
Mark kneep zijn ogen dicht toen Toby hem hard raakte tegen zijn buik maar zo een pijn deed de klap niet eens. De Pikachu keek hem even ongerust aan maar Mark stak zijn duim op, ten teken dat hij verder kon, “Nog een keer, zo hard mogelijk!”
Zo ging het even door tot… Toby opnieuw met zijn Quick Attack hard tegen Mark aan knalde, die toen achteruit wankelde en uiteindelijk viel. Mark kreunde even door de klap en had zijn oog dicht geknepen maar had een brede grijns op zijn gezicht, hij wreef over zijn pijnlijke arm heen en kwam toen gewoon weer overeind, “Dat was de juiste Quick Attack! Morgen doen we fase 2 van Volttackle, Auw.” Flynn en Zoey kwamen ongerust naar hen toe gewandeld maar Mark glimlachte alleen, “Dat zal wel behoorlijk blauw zijn morgen,” grinnikte de jongen terwijl Toby breed glimlachte terwijl Flynn en Zoey enkel en alleen knikte. Daarna liep hij naar zijn rugzak toe, “laten we voor nu stoppen en Cerulean City bekijken!” zei Mark enthousiast en zijn Pokémon stemde met hun trainer in.

Een mooie post Mark, maar ik wil je er wel wijzen dat Volttackle een hele sterke aanval is en het lijkt me erg stug dat jouw Pikachu die kan. +3 voor je post!