Met zijn handen onder zijn hoofd gevouwen en zijn ogen gesloten lag een twaalfjarige jongen op zijn rug in het gras. Op zijn buik lag een kleine Eevee opgekruld te slapen. Kenji luisterde naar het gefluit van de Pidgey en Spearow om hem heen terwijl hij in de tuin van zijn moeders huis lag. Het was een mooie dag. Een prachtige dag om iets te gaan doen. Om op pokémonreis te gaan bijvoorbeeld. Daarvoor was je echter wel een paar dingen nodig en dat waren een pokédex en pokéballs, dingen die hij op dit moment nog niet in zijn bezit had. Dat zou als het goed is binnen nu en heel snel veranderen. Hij had namelijk een postPidgey geleend bij het postkantoor in het dorp en een brief gestuurd naar professor Oak.

Professor Oak was de beroemde pokémonprofessor uit Pallet town. Alle kinderen die gingen beginnen met hun pokémonreis gingen altijd eerst naar deze man toe om bij hem hun eerste pokémon uit te kiezen. Kenji deed dat echter niet. Hij had ruim een jaar geleden zijn eigen pokémon al gevangen, Céline. Daarvoor had hij toen wel de Lapras van zijn moeder moeten stelen, maar het was veel cooler om te zeggen dat je je eerste pokémon zelf had gevangen, dan dat je hem had gekregen van een oude man in een witte labjas. Enfin, hij had professor Oak dus een brief gestuurd met het verzoek of hij wat spulletjes naar hem op wilde sturen. Het was namelijk een aardig lange reis van Cerulian naar Pallet Town, een reis die Kenji best wilde maken, maar zonder dex en balls leek het nogal zinloos. Stel dat hij een coole pokémon tegen kwam onderweg? Dan kon hij die niet eens vangen!

Plotseling werd hij uit zijn gedachten gehaald door de stem van zijn moeder. 'Kenji?' De jongen opende zijn ogen en draaide zijn hoofd opzij. Zijn ogen vonden zijn moeder, een vrouw van bijna dertig, met blauw haar, net als hij. 'Wat?' vroeg de jongen, niet echt geïnteresseerd. 'Er is een pakketje voor je.' Meteen was Kenji alert. De jongen schoot overeind, waardoor Céline van zijn buik viel. De Eevee schrok wakker en maakte een verschrikt piepgeluid toen ze door de lucht vloog en op vier pootjes op de grond lande. 'Sorry Céline,' reageerde de jongen tegen zijn geliefde Eevee, waarna hij naar zijn moeder toe liep. Hij negeerde het feit dat zijn Eevee een scène aan het schoppen was en deed alsof ze bij haar landing haar poot had verzwikt. 'Het staat op je kamer,' vertelde zij hem, waarop de jongen zich naar zijn kamer begaf. Céline drentelde vrolijk achter hem aan. Op zijn kamer aangekomen zag Kenji meteen de kleine doos die op zijn bed stond. Met een brede grijns opende hij de doos. Een vrolijke glinstering schoot door zijn ogen toen hij de vijf pokéballs en een pokédex zag liggen. Ook zat er een briefje bij van professor Oak, welke hem veel succes wenste en hem verzocht om toch een keer langs te komen in Pallet Town, zodat hij ook wist wie hij nu eigenlijk was. Kenji had wel vermeld dat hij de zoon was van de gymleider van Cerulean City, maar daar had de man natuurlijk niet meteen een beeld bij. Met de dex in zijn handen ging Kenji op zijn bed zitten. De vijf pokéballs lagen naast hem op het bed. Nu hij alles had kon hij eindelijk vertrekken op zijn reis! Hij kon niet wachten! Het kon hem niet schelen of zijn moeder het goed vond of niet, hij zou toch wel gaan.

OOC: Godmode Cynthia met toestemming!

Kenji deed zijn nieuwe pokédex open en richtte deze op Céline. De Eevee kantelde vragend zijn kopje toen de pokédex hem iets over Eevee's in het algemeen vertelde. Kenji glimlachte. Ja, dat wist hij allemaal wel. Dat Eevee echter in drie verschillende pokémon kon evolueren, dat wist hij nog niet. Kenji zocht in zijn dex en vond de drie evolutievormen van Eevee. Hij kon in een water-, een vuur-, of een elektrische pokémon veranderen. Hmm, dat was eigenlijk best wel interessant. Een waterpokémon, daar zou Kenji zijn Eevee nooit in laten veranderen, aangezien hij een hekel had aan die pokémon. Een vuurpokémon viel ook meteen af, want die was zwak tegen water, al moest hij toegeven dat een Flareon er wel heel cool uit zag. Een elektrische pokémon leek hem toch de beste keus, vooral omdat deze sterk waren tegen waterpokémon en zijn moeder daar een hekel aan had. Mwuhahahahaha, hij zou Céline in een Jolteon laten evolueren, haar verder trainen en dan de vloer aan vegen met zijn moeder. Mwuhahahahaha!

Plotseling werd er kort op de deur geklopt, waarna zijn moeder pardoes zijn kamer binnen kwam wandelen. Kenji schrok zich een hoedje en probeerde zijn spullen nog te verbergen, maar doordat zijn moeder zo snel en plotseling was gearriveerd, had hij daar geen tijd meer voor. Ze bazelde iets over lunch, waarna ze opeens stil viel. Kenji richtte zijn blik op de vrouw, welke zijn spullen zag en een vraag op hem afvuurde. 'Hoe kom je daar aan?' Kenji trok zijn wenkbrauw op. Duh, dat was toch logisch? Hij had toch net een pakketje gekregen, of niet soms? 'Was je soms van plan op reis te gaan zonder het met mij te overleggen?' Kenji trok zijn wenkbrauw nog verder op. Dubbel duh! 'Ja,' sprak hij resoluut, waarna hij opstond, naar zijn kast liep en daar zijn rugzak uit haalde. Hij had de tas gisteren al ingepakt, omdat hij wel had verwacht dat het pakketje van professor Oak binnenkort aan zou komen. Hij stopte de pokéballs en zijn dex in zijn rugzak en hees deze over zijn schouder. 'En je houdt me niet tegen,' sprak hij uitdagend, waarna hij zijn slaapkamer uit wandelde. Céline huppelde vrolijk achter hem aan. Kenji stak de woonkamer over en ging door de tuindeur naar buiten. Daar griste hij wat broodjes van de tafel, dronk zijn glas limonade leeg en ging toen naar de keuken. Daar deed hij het brood in een trommel, welke hij ook zijn tas deed. Vervolgens zette hij koerst richting de voordeur, hopend dat hij die zou halen.

Helaas, een gemakkelijke ontsnapping was hem niet gegund. Hij hoorde de stem van zijn moeder achter zich en nog geen tel later stond er een Vaporeon tussen hem en de deur. Kenji knarste met zijn tanden. Waarom kon ze hem niet gewoon laten gaan? Zij was als jong meisje, iets wat Kenji zich maar moeilijk voor kon stellen, toch ook op reis geweest? Waarom mocht hij dan niet gaan? Ja, hij wist het op zich wel. De reis van zijn moeder was niet helemaal goed afgelopen. Het verhaal en gezeur over zijn vader had hij vaak genoeg aan moeten horen. Kenji was echter van mening dat hij niet zou moeten lijden onder de fouten van zijn moeder. Dat waren haar problemen, niet de zijne. Helaas leek ze dat nog niet helemaal door te hebben.

Kenji keek even naar de Vaporeon en wende zich toen tot zijn moeder. 'Ik ga toch wel,' sprak hij tegen haar zonder enige vorm van respect in zijn stem. 'Als ik nu niet mag, ga ik vanavond wel. Je houdt me niet langer hier in deze stad vast.' Hij boorde zijn groene ogen, die hij van zijn vader had geërfd, in haar blauwe ogen. Hij wist dat hij daar erg intimiderend en doordringen mee kon kijken, dat had ze hem ook al zo vaak verteld. 'Wou je soms een pokémongevecht met me? Want ik verzeker je, ik zal winnen.' Hij keek haar uitdagend aan. Hij wist heus wel dat de Vaporeon van zijn moeder veel sterker was en meer had getraind, maar Céline was klein, licht en behendig en daar kon hij vast wel gebruik van maken.

Hij was er klaar voor. In zijn hoofd maalden al verschillende technieken rond welke verschilden van gewoon keihard aanvallen, naar tactisch gebruik maken van de sterke punten van Céline en de zwakke punten van Alex, wat allemaal neerkwam op grootte en snelheid. Zijn tactische overdenkingen werden echter heel snel afgekapt toen zijn moeder zuchtte en toegaf. 'Goed dan, ga maar. Ontdek de wereld, ontmoet nieuwe pokémon. Op een dag zal ik met je vechten, in de gym, maar niet nu.' Wat? Kenji kon zijn oren niet geloven. Was dit soms een grap? Zijn moeder leek het te menen, want ze riep Alex bij zich, zodat de deur niet meer geblokkeerd werd. Achterdochtig keek Kenji de vrouw aan. Wat was ze van plan? Hem in de rug aanvallen zodra hij zich had omgedraaid? Nee, dat was niks voor zijn moeder. Zij was niet zo gemeen. Dat was hij wel. Snel draaide Kenji zich om. Hij moest niet langer nadenken. Hij moest gebruik maken van dit zwakke moment van zijn moeder en maken dat hij weg kwam.

Snel overbrugde de jongen de laatste meter naar de deur, welke hij open gooide en gauw naar buiten liep. Céline drentelde vrolijk met hem mee, erg benieuwd naar waar ze vandaag heen gingen. Kenji was wel vaker met Céline naar buiten geweest, maar meestal gingen ze dan naar zijn grootouders. Vandaag was dat echter niet het geval. Hij zou weg gaan uit Cerulian en de wijde wereld intrekken! Verbaasd over zijn succes om het huis uit te komen liep Kenji verder. Terwijl hij liep kwam echter wel de neiging bij hem omhoog om achterom te kijken. Zou zijn moeder hem volgen? Of had ze Alex achter hem aan gestuurd? Snel draaide hij zich om, maar de voordeur van zijn huis was gesloten en nergens was een teken van Alex. Kenji grijnsde tevreden. Mooi, dan kon hij nu eindelijk op reis! 'Het is zover Céline,' sprak hij tegen zijn geliefde Eevee. 'We gaan op reis.' 'Eeeeveeee!' riep zijn pokémon blij, waarop het tweetal samen verder liep.

OOC: Hèhè, Kenji kan eindelijk op reisXD

+5 voor al je posts in dit topic.