ARYA ~ Een kwartier nadat Arya Pewter City had verlaten om met Gwen en Ona te trainen in de bossen, begon het zacht te miezeren. Even later begon het te regenen en binnen tien minuten plensde het. In het begin boden de bomen enige beschutting, maar nu de bladeren ook nat waren, kwamen er alleen maar extra grote druppels vanaf. Met het toenemen van de regen, was het goede humeur van Arya en Gwen flink achteruit gegaan. Arya weigerde echter terug te gaan naar de stad, want ze was vastbesloten hard te trainen en zich niet tegen te laten houden door wat spatjes. Ona vermaakte zich prima. Als graspokémon hield ze evenveel van regen als planten en ze sprong vrolijk door de groeiende plassen. Het gespat en gegiechel maakte Arya, maar voornamelijk Gwen, alleen maar nog chagrijniger. Ona vond het wel grappig dat Gwen zo'n slecht humeur had en vrolijk danste ze rond de geïrriteerde Charmander. Gwen gromde, maar Ona was niet onder de indruk.

Arya besloot dat ze misschien toch beter naar de stad terug konden gaan. Het pad waarover ze liepen was modderig en Arya prefereerde een droge kamer in het Pokémon Center boven het natte bos. Zoveel kwaad kon het nu ook weer niet om een dagje vrij te nemen. Die gym liep ook niet weg. Arya stelde zich voor hoe het grote gebouw opeens pootjes kreeg en ervandoor wandelde en ze glimlachte even, waarna ze zich omdraaide, haar pokémon riep en in de richting van Pewter City begon te lopen. Haar vrolijkheid verdween meteen weer toen ze na drie stappen bijna uitgleed in een waterplas, haar muts van haar hoofd in de modder viel en haar sjaaltje aan een tak bleef haken. Boos griste ze de muts van de grond, brak de tak af zonder moeite te doen haar sjaal van de doorns te peuteren en stampte nijdig verder, terwijl ze achter zich Ona's gegrinnik hoorde. 'Ona, kun je geen moment even ophouden met dat irritante gegrinnik van je?' viel ze uit tegen de Tangela. Ona zweeg. In haar ogen waren pretlichtjes te zien, maar ze was in ieder geval opgehouden met lachen.


GWEN ~ Gwen voelde een ruk aan haar poot en ze viel languit in een modderplas. Zonder te kijken wist ze al dat het Ona weer was. Kon die Tangela geen moment ophouden met haar irritante gedrag? Ze gromde terwijl ze opstond. Nu was ze dat irritante wezen echt zat. Ze draaide zich om een deed Ember op Ona. Door de regen had het niet zo veel effect als ze had gehoopt. De helft van de aanval was al geblust door de regen voor hij bij Ona aankwam, maar toch moest het wel pijn doen. 'Nou zeg, je neemt het meteen weer zo serieus op. Het was maar een grapje hoor,' zei Ona beledigd. Toen Gwen zich omdraaide hoorde ze zacht gegrinnik. Oké, nu was het klaar. Ze vloog de Tangela aan. Stukjes tentakel (die net zo snel weer aangroeiden) vlogen in het rond. Nu werd Ona ook boos. Ze wikkelde de tentakels die niet meteen werden afgeslagen om Gwen, zodat ze niet meer kon bewegen. Gwen worstelde om los te komen en bestookte Ona met Ember, maar de blauwe tentakelbal weigerde haar los te laten. Arya, die het tumult had gehoord, draaide zich om. 'Gwen, Ona, hou daar mee op!' riep ze boos. Ze pakte hun pokéballs nog niet, waarschijnlijk omdat ze erop hoopte dat ze vanzelf op zouden houden. Dit was niet het geval. De beide pokémon waren niet van plan op te geven. Gwen zag dat Ona's tentakels plotseling rood werden en tot haar schrik bemerkte ze dat ook om haarzelf een rode gloed hing. Ze merkte ook hoe haar Ember zwakker werd. Ook werd ze een beetje moe en het kostte steeds meer energie de aanval vol te houden. 'Ona, wat doe je?' vroeg Arya een beetje ongerust toen ze Gwen zag verzwakken. Gwen besefte dat ze snel iets moest doen. Als Ona lang door bleef gaan met Absorb, want dat was de aanval die ze nu deed, zou ze straks nog verslagen worden door een graspokémon met een lager level dan zij. Dat liet haar trots niet toe. Ze besloot Smoke Screen te proberen. Ze had de aanval twee dagen geleden geleerd, maar hij was nog zwak en lukte niet altijd. Ze blies en een rookwolk kwam uit haar bek. Het lukte! Toen de rook Ona bereikte, begon deze te hoesten en ze liet Gwen los. Gwen landde netjes op haar pootjes en begon meteen weer Ember te doen.

ARYA ~ Dit gevecht begon uit de hand te lopen. Wat eerst een klein ruzietje was tussen Gwen, die al chagrijnig was door de regen, en Ona, die weer boos werd van Gwens heftige reactie op haar geplaag, begon nu een hele strijd te worden. Als dit niet snel ophield kon hun ruzie zelfs zo erg worden dat ze ook later niet meer samen in een twee-tegen-twee gevecht zouden kunnen staan, omdat ze dan niet de tegenstander, maar elkaar zouden gaan bevechten. Arya haalde hun pokéballs tevoorschijn, maar net op dat moment rende Ona weg voor Gwens Ember, achtervolgd door de boze Charmander. Arya rende achter de twee aan en de gedachte kwam in haar op dat ze wel erg vaak achter haar pokémon aan moest rennen.
Arya had het geluk dat Ona via een smal zijpaadje weggerend was in plaats van dwars door het bos. Helaas zag Arya het in deze situatie niet echt als een geluk. Ze had veel liever gehad dat de twee gewoon waren blijven staan.
Al gauw stonden er minder bomen om haar heen dan eerst en iets later kwam ze aan bij de bosrand. Voor haar lag de ingang van een grot of tunnel. Ze meende zich vaag te herinneren dat ze op de kaart Diglett Cave had zien staan in Viridian Forest, dus ze dacht dat dat deze grot zou zijn. Ze zag ook Gwen en Ona. De Tangela had halt gehouden voor de ingang van de grot, waar de twee het gevecht voortzetten.

ONA ~ Ona deed Sleep Powder, maar de wind blies het lichte poeder weg voor het bij Gwen kon komen. Gwens Ember werd helaas niet gehinderd door de wind, maar gelukkig konden Ona's tentakels geen brand vatten door de aanhoudende regen. Zo hadden ze beide last van het weer. Gwen was in het voordeel door haar type en level, maar ze was flink verzwakt door Absorb, terwijl Ona daar juist energie van had gekregen. Gwen begon weer Scratch te doen en Ona deelde rake klappen uit met haar tentakels. Ongemerkt liepen ze zo de grot in.
Ona werd opgeschrikt toen de grond onder haar voeten begon te bewegen. Geschrokken sprong ze achteruit en zag dat Gwen hetzelfde deed. Wantrouwig keken ze naar de aardehoop die zich vormde. Toen kwam er een bruin ding uit de hoop. Het had glimmende zwarte oogjes en een roze neus. 'Waarom verstoren jullie mijn middagdutje?' vroeg het wezen en hij keek met een keurende blik naar de twee hijgende, modderige en gewonde pokémon. 'Maken jullie ruzie? Tsk, wat kinderachtig. Laten we dit eens rustig uitpraten.'

ARYA ~ Arya pakte haar pokédex. Het rode apparaatje vertelde haar dat het bruine ding een Diglett was. Hij zag er een beetje geïrriteerd uit. Hij zei iets in zijn vreemde pokémontaaltje. Opeens viel Arya een idee in. Het was misschien niet helemaal eerlijk voor de Diglett, maar Ona en Gwen moesten hun woede ergens kwijt en dan liever niet op elkaar... 'Ona, grijp hem met je tentakels en doe dat, eh, rode gloed ding. Gwen, doe Ember, maar probeer Ona's tentakels niet te raken.' zei ze tegen de twee pokémon. Ze had nog niet de tijd gehad om op te zoeken hoe de net geleerde aanval van Ona heette en ze kende niet alle aanvaller die Tangela kon leren uit haar hoofd.
De Diglett hoorde haar woorden en wist Ona's tentakels te ontwijken door terug in de aarde te duiken. Even was Arya bang dat hij ervandoor gegaan was, maar hij dook snel weer op. Daarbij vloog een flinke hoeveelheid zand in de gezichten van Gwen en Ona. Ze deden hun ogen dicht en probeerden het zand eruit te wrijven. Terwijl ze dit deden had de Diglett de kans om opnieuw aan te vallen. Hij koos Gwen als slachtoffer. Hij bewoog heel snel, maar aan de krassporen die op Gwens gezicht verscenen voor ze achteruit sprong was te zien dat hij Scratch had gebruikt of anders een soortgelijke aanval. Scratch? Hoe kon een Diglett Scratch doen? Hij had niet eens armen! Hoewel, Arya had eens gelezen dat Diglett voeten hadden (al wist ze niet of dat waar was, niemand had ze immers ooit gezien voor zover zij wist), maar als dat waar is kon het best dat hij ook ergens handen met nagels eraan verborgen hield onder dat hoopje aarde. 'Ona, Gwen, probeer het opnieuw,' zei Arya toen haar pokémon het zand uit hun ogen gewreven hadden. Enkele keren misten ze, die Diglett was zeker snel. Opeens slaakte de Diglett een luide en angstaanjagende kreet. Het was een verschrikkelijk geluid en deed pijn aan je oren. Astonish, dacht Arya. Ona en Gwen deden hun poten/tentakels voor hun oren, maar ze konden het geluid niet buitensluiten. Toen hield het op. Ona herstelde zich snel en voor de Diglett kon reageren hadden haar tentakels zich om hem gewikkeld. Perongeluk schoot een van haar tentakels uit een sloeg Gwen vol in haar gezicht. Gwen deed op haar beurt niet heel veel moeite om haar Ember goed te richten en enkele vuurballetjes raakten Ona's tentakels. De tentakels kleurden rood. Niet door het vuur, dat werd al gauw gedoofd door het regenwater dat er nog in druppels aan hing, maar door Absorb. De Diglett begon ook een rode gloed te verspreiden. Hij trok hard aan Ona's tentakels en na een paar rukken slaagde hij er in opnieuw onder de grond te duiken. Gwen hield net iets te laat op met Ember en Ona kreeg de volle laag. Ona keek Gwen wantrouwend aan, niet wetend of ze nou expres te laat was gestopt of niet. Ze leek echter te besluiten zich er nu niet druk om te maken. Er was nog een Diglett die verslagen moest worden. Gwen, Ona en Arya speurden de grond af op zoek naar een oprijzend hoopje aarde. Ze hoefden niet lang te wachten. Na een paar seconden barstte de grond achter Ona open en aan de rondvliegende stukjes blauwe tentakel te zien deed hij opnieuw Scratch. Ona wankelde. 'Gwen, Scratch!' riep Arya. Heel even aarzelde Gwen. Scratch doen betekende wel Ona helpen. Aan de andere kant: door de Tangela te helpen liet ze wel zien dat zij beter was dat de hulpbehoevende Ona. Ze sloeg toe en dreef de Diglett met ferme krabben achteruit. 'Ona, Ingrain,' zei Arya tegen de verzwakte Tangela. Ona zette een paar wankele pasjes achteruit, weg van de Diglett, en liet wortels de grond in groeien. Arya zag haar met de seconde weer sterker worden. Toen de Diglett, onder de krassen, een eind achteruit ging om even op krachten te komen, droeg Arya Ona op Sleep Powder te doen. Ona schudde het blauwe poeder uit haar tentakels en wapperde het naar de Diglett toe. Hij probeerde nauwelijks om nog wakker te blijven. Hij kon wel wat rust gebruiken nu. Zijn zwarte kraalogen vielen dicht en een luid gesnurk vulde de grot.

De Diglett had zich goed verweerd. Hij had het nog lang uitgehouden tegenover twee tegenstanders. Goed de tegenstanders waren beide al verzwakt, maar toch, het was een flinke prestatie. Opeens vroeg Arya zich af of de Diglett geen goede teamgenoot zou zijn. Hij was heel snel en ook behoorlijk sterk. Arya besloot Gwen zometeen te behandelen voor de krassen die ze had opgelopen. Nadat ze een poging had gewaagd de Diglett te vangen. Net toen ze op het punt stond een pokéball naar zijn hoofd te gooien, twijfelde ze of het wel mocht. Het gevecht was niet helemaal eerlijk geweest, twee tegen één. Het was natuurlijk geen trainergevecht, maar toch...

GWEN ~ Gwen kwam naar Arya toe en keek naar de pokéball in haar hand. Daarna keek ze Arya vragend aan. Waarom gooi je hem niet? vroeg ze daarmee. 'Nou ja, het was natuurlijk niet helemaal eerlijk, zo twee tegen een, dus ik weet niet...' begon Arya. 'Hoezo niet eerlijk? We waren al verzwakt hoor. Eigenlijk op halve kracht. Ik vind dat dat als één telt. Bovendien, wie gaat het hier controleren? Vang die pokémon als je hem wilt hebben,' antwoordde Gwen. Arya kon haar natuurlijk niet verstaan, maar door haar toon kwam de boodschap wel ongeveer over. 'Dus jij vind dat ik hem moet vangen?' vroeg Arya aarzelend. Gwen knikte ongeduldig. 'Ehm, oké dan,' zei Arya. Ze gooide de pokéball, maar miste. het rood-witte ding rolde de grot verder in en verdween achter een rotsblok. Arya giechelde zenuwachtig en pakte een nieuwe. Dit keer was het raak. De Diglett verdween in en rode flits en de bal bleef knipperend op de grond liggen. Ingespannen tuurde Gwen naar de bal. Zou ze er een nieuwe teamgenoot bij krijgen?

Fan-tas-tisch. Sorry dat ik pas zo laat reageer! Alvast +7 voor je post.

De bal wiebelde nauwelijks heen en weer, het lampje doofde vrijwel meteen. Gefeliciteerd, je hebt een Diglet gevangen!

ARYA ~ Ze had een Diglett gevangen! Ze kon bijna niet geloven dat het lampje zo snel al was gedoofd. Ze was bijna bang dat de Diglett op het laatste moment onder de grond was verdwenen en er nu gewoon een lege bal lag. Langzaam liep ze naar de pokéball toe en raapte hem op. Ze haalde diep adem. 'Kom er maar uit,' zei ze toen en ze liet de bal openspringen. Een lichtflits verscheen, verplaatste zich naar de grond en veranderde in de Diglett. Arya was de regen helemaal vergeten. Ze voelde alleen maar vreugde. Ze had opnieuw een pokémon gevangen! Ze liep naar de Diglett toe, ging op haar knieën zitten en aaide de Diglett over zijn bruine kop. 'Hoe zullen we je noemen?' vroeg ze zich hardop af. 'Goed, eerst maar eens... ben je een jongen?' Ze vond de Diglett er niet erg meisjesachtig uitzien, maar misschien was dat wel een kenmerk van Diglett. Ze kende de soort niet zo goed. De Diglett leek een beetje beledigd dat ze daaraan twijfelde, maar knikte. Arya zuchtte opgelucht. 'Goed, nu een naam...' Ze dacht even na. Ze dacht aan de naam Eduard, maar die vond ze toch niet helemaal bij hem passen. Misschien...Oswald? Oswald, dat klonk eigenlijk best leuk, maar een beetje te... tja, te wat eigenlijk? Ze wist het niet, maar toch leek Oswald haar niet de geschikte naam. Iets wat er op leek... Ozzie? Nee, dat klonk zo als een troetelnaampje. Wacht! Dat was het! Arya haalde opnieuw diep adem. 'Ik heb iets bedacht...' begon ze aarzelend 'Ik hoop dat je het leuk vindt... Wat dacht je van... Oz?' De Diglett dacht diep na en hij kreeg een grote fronsrimpel op zijn voorhoofd. Arya keek hem zenuwachtig aan. Ze wilde niet dat hij het een stommen naam zou vinden. Uiteindelijk knikte hij nadenkend. Zo van: hmja... Oz... klinkt wel redelijk ja. Toen glimlachte hij. 'Di,' zei hij en Arya kreeg de indruk dat het iets van 'ja' of 'goed' betekende. Arya keek blij naar de Diglett. Naar Oz, haar nieuwe reisgenoot.

Nadat Arya Gwens krabwonden had verzorgd met een Potion liep ze nog een eindje de grot in om de eerste pokéball die ze had gegooid te zoeken. Het zou zonde zijn als ze die kwijt was. Ze wist waar hij achter een rots was gerold, maar vreemd genoeg kon ze hem niet vinden. Misschien is hij meegenomen door een wilde Diglett, dacht Arya schouderophalend. Ach, zo'n ramp was het niet. Pokéballs kostten nou ook weer geen fortuin. Ze liep weer naar buiten. Leek het maar zo of was de regen wat minder geworden? Ze wendde zich tot haar reisgezelschap. 'Kom,' zei ze, 'we gaan terug naar Pewter City.' Haar drie pokémon volgden haar.