Iria grabbelde de laatste bes uit haar zak. Ai! De laatste! Ze slikte, maar toch sneed ze de bes in drie deeltjes en gaf ze aan elke Pokémon één. Ze legde de stukken bes op haar handpalm, waarna ze door haar knieën ging en haar hand voor de Pokémon hield. "Hier is een tussendoortje," zei Iria tegen haar Pokémon. Ignis greep een stuk bes en ze begon er gretig op te knagen. Sky pikte in zijn stuk, iedere keer als hij pikte, verdween er een stuk vruchtvlees. Bloom keek raar naar de vrucht. Iria aaide de Oddish met haar andere hand. "Eet ook wat," zei ze tegen Bloom. De Oddish aarzelde, maar toen ze in de ogen keek van haar trainer, stoof ze op het eten af en at ze haar stuk op in één hap. Gulzig begon ze te kauwen en keek ze naar Sky. De Pidgey nam rustig hapjes van de bes, terwijl hij na iedere hap kalm kauwde. "OOOOOO!" tierde de Pokémon en in een drafje liep ze Sky omver en zette ze zich klaar om de bes van hem op te eten. Zo s,el als ze kon trok Iria haar hand weg. "Nee! Dat fruit is niet voor jouw!" snauwde Iria. De Oddish keek met twee grote 'puppyogen naar haar trainer, maar dat deed Iria niks. Bloom hield nog even vol, maar toen ze inzag dat dit onbegonnen werk was, zuchtte ze en draaide ze haar om. "Hier Sky," zei Iria vervolgens tegen haar Pidgey. Sky kwam aangelopen en stopte voor de handpalm. Hij at verder, tot dat ook zijn deel op was. Ignis had even toe zitten kijken hoe Iria Sky voerde, daarna had ze een rustig plaatsje gezocht om wat na te denken. Bloom was intussen aan de rand van een rivier gaan zitten en ze keek speels naar haar spiegelbeeld die in het glansde water werd weerspiegeld. Iria aaide Sky over zijn kopje, toen hij alles op had. Daarna stond ze recht en riep ze haar Pokémon bij elkaar om hun weg naar Lavender Town te vervolgen.

Het was in de late voormiddag toen Iria de contouren van Lavender Town zag. Eigenlijk zag ze eerst een toren. Dat moest vast Pokémon Tower zijn. Iria keek naar Ignis, ze liep -met gekruiste armpjes natuurlijk- naast de weg, ver genoeg van Bloom. Huh, waarom wilde ze nu niks te maken hebben met Bloom? Iria keek schuin naar de Charmander, toen ze dat had opgemerkt. Maar Sky haalde zijn vleugel voor Irias gezicht en zei: "Pi-pi-gey." Iria knikte zachtjes naar de Pokémon. Ookal wist ze niet wat hij zei, toch begreep ze de kern van zijn woorden. Hij wou haar beschermen met deze houding, die hij vroeger vaak aannam. Toch was Iria erg bezorg over de band tussen haar team, dat was toch erg noodzakelijk? Wel, het gebeurd nu alleen nog maar buiten trainingen en gevechten. Het zorgde ervoor dat Ignis op haar 'zwarte lijstje' kwam. Iria zuchtte en keek toen terug voor haar uit. Nu zag ze ook de huizen van het kleine stadje verschijnen. Lavender Town was echt heel klein, in vergelijking met de steden dat Iria tot nu toe al had bezocht. Het deed haar denken aan Pallet Town. Een rustige omgeving, maar toch kon het er erg druk worden. Dat was eigenlijk best begrijpelijk, omdat 'het lab' daar gevestigd was. Iria keek toch bedroefd naar het dorpje, ze kreeg terug heimwee naar huis. Naar Cito en Sofia. Misschien was ze beter niet door Centraal-Kanto getrokken en had ze better gewoon opgeheven. Een tweede zucht verliet haar mond, nu keek Ignis op. Zij had niet die stoere, trotse blik als anders. Nee, haar ogen waren nogal troebel, alsof ze elk moment een huilbui kon krijgen. Misschien had de Charmander ook heimwee? Ach ja, ze hadden mekaar, toch?

Toen Iria een stap zette in het dorpje leek iedereen naar haar te kijken. Ignis was dichter bij Iria gaan staan en Bloom zat in haar pokébal. Een jongen stapte naar haar toe en begon angstig te grijnzen. Ignis trok haar snuit op en sloot haar ogen, toen ze het kind zag. Hij leek haast te lachen met Sky en Ignis toen Iria haar mond open deed. "Wat is er?" vroeg ze geïrriteerd. "Ach gewoon," zei de jongen. Hij leek wel iets rond de 14 jaar ofzo en hij had een houding van 'Kijk naar mij, kijk naar mij!'. "Ik vind het erg komiek, dat je zulke Pokémon hebt!" Oké, dat was erover. "O ja?" zei Iria geërgerd. "En wat dacht je van een gevecht?" De jongen leek even geschrokken te zijn, maar herstelde, toen hij zijn pokébal vast had. "Eén maar?" zei Iria al lachend. Maar voor ze iets kon zeggen greep de jongen een tweede pokébal. "Speedy! Magic! Kom er maar uit!" riep hij uit. Een witte flits verscheen, nee twee flitsen verschenen en langzaam kwamen de Pokémon in zicht. Een Eevee en een Magicarp. Waren dat zijn grote trots? "Oké, laten we beginnen! Speedy snelle aanval! Magic tackle!" riep hij uit. De Eevee stoof vooruit, terwijl de Magicarp vooruit probeerde te raken. "Je staart..." zuchtte de jongen. De Pokémon leek verwonderd te zijn, maar daarna sloeg hij met zijn staart en sprong de vis door de lucht. "Ignis vlammenwerper!" riep ze uit. De Pokémon wachtte af tot ze dicht genoeg waren, daarna kwamen er een reeks vlammen uit de bek van de Charmander. De Eevee e, de Magicarp waren alletwee in het vuur en schreeuwden van de pijn. "Sky windvlaag!" vervolgde Iria. De Pidgey vloog op en snoegeens met zijn vleugels. Wat wind duwde de vlammen weg en langzaam werden de vlammen gedoofd door de sterke lucht. aar de Pokémon werden allebei naar beneden gekatapulteerd en ze lande met een harde klap op de grond. Een rookwolk wikkelde zich rond de Pokémon en de jongen.

"Speedy! Magic!" hoorde Iria in de wolk. Langzaam daalde de grijze mist neer en kon Iria het tafereel mooi zien. Alleen Speedy stond nog recht, met veel moeite, terwijl Magic uitgeteld op de grond lag. Oké, ze moest echt verder, ze had geen tijd meer voor deze spelletjes! "Ignis eng gezicht!" schreeuwde Iria uit. De Charmander gniffelde en keek even weg. Toen ze haar blik terug vestigde op de Eevee en de jongen, stond het ventje versteend van angst naar Ignis te staren. Terwijl de Eevee naar hem liep en in zijn armen sprong, de Pokémon rilde van angst.'Ze moest het maar weten' dacht ze triomfantelijk. Sky lande op haar schouder terwijl Ignis haar blik van de twee haalde en haar trainer volgde. Iria liep verder. "Zeg mevrouw!" hoorde ze weer. Iria keek achterom. Een kleiner jongetje had naar gevecht zitten kijken en keek haar hoopvol aan. "Mooie Pokémon!" zei een ander naast hem. "Dank u wel dat je die pestkop een lesje hebt geleerd!" Iria lachte naar de kleine jongen terwijl de ander zei; "Hij heeft mij pijn gedaan!" Iria keek bezorg naar het jongetje en bukte zich voor het duo. "Graag gedaan hoor!" zei ze vriendelijk tegen de twee. De jongetjes lachten terug, de oudste -die iets rond de 9 leek- knikte, de ander -die 5 of 6 jaar was- liep achter Ignis aan. De Charmander rende boos weg en probeerde het kind af te leiden of weg te leiden van haar. "Goed, ik moet echt verder," zei Iria vervolgens tegen de twee. De kinderen knikten en draaiden zich om, om verder te spelen met een bal.

Haar ogen waren nog steeds gevestigd op de gigantische toren. "Pokémon Tower hé?" zei ze binnensmonds. "Geloof je in spoken?" zei een stem. Iria draaide haar om. Het was de kleinste jongen die het vroeg aan de oudste. "Ik weet het niet, er word gezegd dat er spoken leven in de Pokémon Tower," zei de oudste. "Iedere nacht worden de geesten van dode Pokémon wakker en dwalen ze rond in Lavender Town, iedereen die in de toren is om middernacht, verdwijnt... En wordt nooit meer terug gezien!" Iria gniffelde, vroeger vertelde ze ook griezelverhalen aan haar vrienden en vriendinnen, nu was dat verleden tijd... "Wat denk je Sky?" vroeg Iria aan haar Pokémon. De Pidgey knikte, Ignis knikte ook. Dit kon een leuk bezoekje worden aan Pokémon Tower!

Iria zette een stap in de marmeren toren. Meteen zag ze grafstenen. Ze stapte verder, maar iets gaf haar een ongemakkelijk gevoel, alsof ze bekeken werd. Ze keek even achterom. Niemand... Opnieuw keek ze naar de grote opening, wat een deur moest voorstellen. Ze snoof even en Sky voelde haar onrust. "Pi." zei hij geruststellend, terwijl hij zijn kopje tegen haar aandrukte. Ze aaide de Pidgey even, waarna ze haar omdraaide en verder stapte. Ignis was inmiddels al bij een grafsteen gaan staan. 'Scyn' stond erop. 'Voor onze geliefde Pokémon' stond eronder. Op het graf zelf stond een foto van een Ninetales. Aw. Een Ninetales. Iria sloot haar ogen en dacht aan Cito. Maar haar rust werd verstoord door Ignis. Zij vond het erg amusant en ze lachte naar de foto. Iria gaf een schopje tegen de Charmander. Dat was erg onbeleefd, lachen om iemands dood! Maar eigenlijk was Iria erg verdrietig om al die grafstenen te zien en voor ze het wist stond ze voor een ander. 'Phoenix' stond erop. Iria keek naar de foto, een prachtige Fearow stond erop. "Weet je, dat was mijn Pokémon." zei een stem de pestkop van daarnet stond in de ingang van de toren. "Phoenix? En Scyn?" vroeg Iria. "Ja, beide. Ze zijn omgekomen in een auto ongeval in Saffron City." vervolgde hij. "Wat erg voor je en je naam is..." "Dylan," zei de jongen. "En wat is jouw naam?" vroeg hij vervolgens. "Iria," zei ze. "Weet je, je best goed in dat gevecht met mijn Pokémon." zei hij al lachend. "Ach, je had me niet mogen uitdagen!" grinnikte ze. Dylan moest er zachtjes om lachen en kwam daarna dichter. Ignis was erg verwonderd dat deze Pokémon van hem waren en keek bewonderend toe. Speedy liep achter Dylan aan, gevolgd door een Vaperoen. "Dit is Bubble, Speedy is van mijn jongere broer. Hij stierf ook in het ongeval..." Zijn stem viel weg. Iria keek naar beneden en dacht aan haar ouders, dat was ook familie die ze niet kende en die ze misschien nooit ging leren kennen.

"Gas!" hoorde ze. Iria keek om. Zag ze daar nu een wolk, binnen? "Dylan, zie jij dat ook?" vroeg Iria. Dylan knikte en zette een stap achteruit. Een Gastly kwam tevoorschijn, waarna hij naar Dylan vloog. "Gastly!" zei de Pokémon. "Ik heb je ook gemist!" zei hij terwijl hij de spook over zijn kopje aaide. "Na de dood van Scyn en Phoenix, verscheen deze Gastly, hij woont in de toren en hij wardeerd mij, alsof hij Scyn is. Scyn deed hetzelfde zoals hij," Het werd terug stil. "Ik wou de mensen weg van Gastly, vooral van mijn ouders, want ik wil dat hij vrij is en dat hij zijn eigen trainer vind." Iria werd stil en een paar tranen vertroebelde haar zicht. "Dat was prachtig! Ik heb nog nooit een trainer zo eerlijk zien handelen met Pokémon!" zei Iria haast geluidloos. Sky vond het best schattig, terwijl Ignis met opgetrokken neus verder keek naar de graven. Toen ik opeens iets warm tegen mijn been voelde, keek ik naar beneden. Ignis stond tegen mijn been geplakt en keek angstig naar een grafsteen. 'Smoke' stond er haast onleesbaar op. Onder de naam stond een datum, het was amper te lezen, dus Iria liet het achterwege en keek naar de foto. Het was een zwart-wit foto en een Gengar stond er met een brede grijns op. Het graf stond eigenlijk best ver weg van de andere graven en leek haast een donkere kracht te hebben. Opeens voelde ze iets op haar schouder, het was niet Sky, want hij zat op rechter. Iria keek naar haar linkerschouder, daar zat ie. Gastly. Scyn. Hij vloog naar het graf en keek er met grote ogen naar. Iria snapte het eerst niet, maar toen dacht ze aan haarzelf. Scyn was vast de zoon van deze Gengar en toen deze 'de dood' vond, bleef hij trouw bij haar graf. "Ik weet het Scyn," zei Iria zachtjes. "Het doet pijn..."

De Gastly keek op en leek eerst niet te begrijpen wat ze zei. Maar daarna vloog hij naar haar toe en deed hij een poging haar te troosten. "Bedankt Scyn," zei ze zachtjes. Een traan rolde over haar wang, ook Dylan kon zich niet langer inhouden en pikte even een traantje weg. Ze omarmde de Gastly en ze barstte in tranen uit. Haar ouders, waar ze ook mochten zijn, ze hield van hen... "Het is net als achtergelaten worden," fluisterde ze tegen de Gastly. "Je wil dat ze blijven en dan gaan ze toch... Maar ze moesten wel en één ding is zeker. Ze houd van jouw." Scyn duwde zijn gezicht dieper in haar kleren en Iria snikte nog eens. Na een paar minuten liet ze Scyn los. De Pokémon vloog weg en Iria draaide haar om, om naar Dylan te gaan. Ze keek triest naar beneden, terwijl ze aan een stevige tred vooruit wandelde. "Iria," zei een stem en een handdruk was te voelen op haar schouder. "Ik wil dat jij Scyn vangt." Iria keek op naar Dylan en schudde haar hoofd. "Scyn hoort hier thuis. Hier is hij bij zijn familie." "Maar jij bent nu deel van zijn familie." fluisterde Dylan. "Dat kan best zijn," fluisterde ze. "Maar ik beloof je, ik vang hem als het tijd is." Een klein glimlachje kwam op haar gezicht en samen liepen ze de toren uit...

{3 uur aan gewerkt!}

Erg mooi Iria, met mooie karakterontwikkelingen. Doodzonde van alle typ/spelfouten, waardoor het soms heel moeilijk was om te begrijpen wat je bedoelde. Het gevecht ging je wel erg gemakkelijk af, dat vond ik wat onrealistisch. Het eind was wat verwarrend. Scyn was toch dood? Waarom is hij dan opeens weer bij jullie? Daarnaast was het eerst een NInetales en toe weer een Gastly. Mooi, maar door de verwarringen krijg je wat minder punten.

+5