Hoewel de Charmander droog had staan staren naar de twee trainers met het groepje pokémon, verscheen al snel een triomfantelijke grijns om zijn lippen. Ze zagen er absoluut niet gevaarlijk, maar juist vriendelijk uit, dus zag hij geen rede om het groepje te vrezen. Sarita, daarentegen, draaide arrogante haar hoofd weg en keek de richting op waar ze zojuist vandaan waren gekomen. Waar was haar Koninklijke troon heen? Die zou nu hier moeten zijn! Op dat moment voelde ze een pijnsteek in haar zij en opende ze haar snavel, waardoor de steen naar de grond toeviel. Voor hij echter de grond kon raken, werd hij uit de lucht gegraaid door een oranje poot. De Pidgey richtte haar blik op de eigenaar van deze poot en keek hem vuil aan. Dit werd enkel beantwoord met een brede grijns en een speelse blik, waarbij Alano de steen herhaaldelijk de lucht ingooide en hem weer opving met dezelfde poot. Vervolgens stak hij zijn tong uit en trok zijn ooglid omlaag met zijn vrije poot. 'Hallo, waar is jullie trainer?’ Alano en Sarita keken vragend richting de nieuwkomer en zagen dat de Diglett van het groepje hun kant op was gekomen. Opnieuw keek Sarita arrogant weg en besloot geen aandacht te besteden aan de Diglett of de rest. De Charmander, echter, haalde zijn schouders op en opende zijn mond. ‘Goeie vraag,’ mompelde hij en keek rond. Hij krabde nerveus over zijn achterhoofd heen. ‘Ik denk dat we d’r zijn kwijtgeraakt…’

“Wat?” De Pikachu bleven haar nieuwsgierig aanstaren, maar verder gebeurde er niks. Om de één of andere rede maakte haar dit alleen maar meer nerveus. Wegrennen kon niet, want de gele wezentjes versperde haar de weg en ze was bang dat, als ze er langs zou proberen te komen, ze geëlektrocuteerd zou worden. Helaas voor haar had ze verder geen pokémon bij zich om zich mee te verdedigen. Waarom moesten haar Pidgey en Charmander dan ook vechten om een stomme steen? Er waren zat andere dingen die glommen en veel meer waarde hadden. Maar nee, die van hun moesten weer bekvechten om een nutteloze steen. Chiaki werd uit haar gedachte gehaald doordat de Pikachu opeens wegrenden. Verbaasd hief ze een wenkbrauw op, maar was absoluut niet ontevreden over de huidige situatie. Tenzij, natuurlijk, er een groter gevaar nu op de loer lag. De brunette spotte opnieuw een Pikachu en hield haar adem voor een paar tellen in. Het wezentje begroette haar echter vrolijk, waardoor het er niet naar uitzag dat ze verder in gevaar was. Een kleine glimlach verscheen op Chiaki’s gezicht. “Hallo,” reageerde ze, waarna ze op de grond knielde en haar ogen niet van de Pikachu afhaalde. “Heb jij toevallig twee bekvechtende pokémon voorbij zien komen?” vroeg ze meteen aan de pokémon. Ze hoefde niet echt specifiek te zijn welke soorten het waren, aangezien ze betwijfelde of de Pikachu andere vechtende pokémon had gezien en haar daar naartoe bracht. Niemand kreeg het namelijk voor elkaar om over een simpel voorwerp te vechten behalve haar eigen pokémon.

Sun: De trainster waar Sun voor stond leek een beetje argwanend om haar aanwezigheid, maar bleek al gauw door te hebben dat Sun geen bedreiging voor haar vormde. Ze begon zelfs tegen Sun te spreken, iets wat de Pikachu erg leuk vond. Ze vroeg of er toevallig twee bekvechtende pokémon voorbij waren gekomen. Sun hoefde daar niet lang over na te denken. Ze knikte vrolijk, waarbij haar oren heen en weer flapten op haar hoofd. Ze stak haar rechterpoot uit en wees opzij, naar de andere kant van het bosje waar de twee pokémon eerder door verdwenen waren. 'Pika!' sprak Sun, wat in de pokémontaal vertaald kon worden als "die kant op!'. Om haar woorden kracht bij te zetten liep de Pikachu voor het meisje uit, de bosjes door, het pad op waar ze een paar minuten geleden nog had gelopen met haar trainster.

Summer: Zo braaf en trouw als Summer was, bleef ze Sun in de gaten houden, ook toen deze opzij begon te lopen. Summer maakte zijwaartse sprongen naar rechts om Sun vooral niet uit het oog te verliezen. Al gauw verscheen er een nieuw figuur op de radar van de Venonat; een mens. Het was zo te zien een meisje, waar Sun tegen begon te praten. Het meisje sprak terug en Sun leek te wijzen. Summer kon het hele gesprek volgen en begreep eruit dat de twee pokémon die ze had gehoord en gespot op haar radar bij het meisje hoorden. Summer stond echter met haar rug naar de twee pokémon toe, dus ze kon ook niet zien welke pokémon het waren. Net op dat moment kwam Sun tevoorschijn uit de bosjes en kon Summer haar radar uitschakelen. Hier was de pokémon erg blij mee, want nu kon ze kijken welke twee pokémon nou voor zoveel commotie hadden gezorgd. Het bleken een Charmander en een Pidgey te zijn, die ruzie hadden om... een steen?

Sora: Sora was nog gericht op de twee ruziënde pokémon op het pad toen Summer opeens in beweging kwam. De pokémon begon opzij te springen terwijl haar ogen nog altijd op de bosjes gericht waren. Was Sun soms aan het bewegen? Snel liep het meisje achter haar pokémon aan en niet veel later kwam Sun weer tevoorschijn uit de bosjes. Sora kon het niet laten even opgelucht adem te halen. Sun begroette haar vrolijk en sprong op haar schouder. 'Dag meisje, is alles goed gegaan in de bosjes?' De Pikachu knikte enthousiast en richtte haar ogen toen op de Charmander en Pidgey voor hen. 'Waar is jullie trainer?' vroeg het meisje aan de twee pokémon. De Diglett van Arya was ook al met de twee pokémon aan het praten, dus de kans was groot dat die dezelfde vraag had gesteld, maar aangezien Sora de pokémon niet kon verstaan, wist ze dat niet. Sun wees enthousiast in de richting van de struik waar ze uit was gekomen. Was de trainer van deze twee pokémon daar?

De Pikachu reageerde enkel door vrolijk te knikken en te wijzen, wat voor Chiaki al genoeg informatie was om te weten dat haar pokémon nog in orde waren. Als dat niet het geval was geweest, dan had het gele wezentje wel anders gereageerd, toch? De brunette keek toe hoe de pokémon de kant op liep waar ze zojuist naartoe had gewezen en kwam zelf ook recht, om vervolgens achter de Pikachu aan te lopen. Het wezentje wilde haar vast zo snel mogelijk herenigen met haar pokémon door haar te weg te wijzen, in plaats van haar doelloos te laten rondlopen om haar zoektocht voort te zetten. Chiaki volgde de Pikachu daarom maar op de voet, haar bruine ogen enkel en alleen op het gele beestje voor zich. Hierdoor had ze niet in de gaten dat haar mouw achter een tak vast kwam te zitten, totdat ze er een harde ruk aan voelde en iets naar achteren werd getrokken. Gelukkig kon ze haar evenwicht nog net bewaren door haar voeten te verplaatsen. Kwaad keek ze naar de boosdoener en gromde ernaar, terwijl ze een paar grove woorden doorslikte en de hand van haar vrije arm op haar mouw legde. Vervolgens probeerde ze zich zachtjes los te trekken, maar dat scheen nog niet te willen helpen. De brunette had er na een aantal pogingen genoeg van en besloot zich uiteindelijk maar los te rukken, wat wel scheen te werken, maar waardoor er nu een klein gat in haar mouw zat. Opnieuw gromde Chiaki kwaad, maar herinnerde zich al snel dat ze een ander doel voor ogen had gehad in plaats van de natuur mentaal te pijnigen met haar harde woorden. De brunette draaide zich snel om en rende de richting uit waar ze de Pikachu voor het laatst zag. Gelukkig voor haar was die niet al te ver weg meer, want ze was blijkbaar al bij haar bestemming.

Alano keek de Diglett achterdochtig aan toen deze naar de steen in zijn poot leek te staren. Het was zijn steen en hij zou er alles aan doen om hem van anderen te beschermen. Hij had er immers moeite voor gedaan om hem te zien liggen en op te rapen. Natuurlijk had hij er eerst nog aan gedacht om hem aan zijn trainer te geven, maar die had hem blijkbaar niet gewild. De Pidgey kreeg hem echter niet. Over zijn lijk dat Sarita hem in haar poten kreeg. Moest ze maar niet zo verwend doen. Zijn trainer had daar overduidelijk ook genoeg van. Chiaki moest eens weten hoe dichtbij ze had gezeten met de benaming van haar Pidgey. Op dat moment kwamen de meisjes ook naar hen toegelopen, waarop één van de twee dezelfde vraag aan hem stelde als de Diglett een moment geleden had gedaan. Het oranje draakje schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders terneergeslagen op als reactie op de vraag, maar besloot verder niks te zeggen. Dat hoefde ook niet, want het meisje raakte al afgeleid door haar eigen pokémon. Een Pikachu was een moment geleden al op haar schouder gesprongen en het leek erop dat die haar trainer al antwoord wilde geven. Ze wees namelijk naar de struiken waar ze zojuist uit was verschenen, wat Alano’s aandacht ook wel trok. Niet veel later verscheen daar inderdaad een bekend figuur met bruin haar en bruine ogen.

Sarita keek dit keer ook op en merkte dat hun trainer weer op het toneel was verschenen. Haar kraaloogjes begonnen te glanzen bij het zien van de brunette, blij dat haar troon was wedergekeerd en dat ze zich geen zorgen meer hoefde te maken of ze ooit nog wel op het comfortabele hoofd van het meisje kon zitten. De Pidgey wilde opstijgen en haar troon herclaimen, maar toon ze het gezicht van Chiaki zag, wist ze dat ze dat beter achterwege kon laten. Het stond namelijk op onweer toen ze haar pokémon in het vizier kreeg. De brunette liep kwaad op het groepje af en ging vlak voor haar twee pokémon staan, waarbij ze haar handen in haar zij porden. “Zijn jullie nou helemaal gek geworden?! Wat als dat nou veel dieper was geweest?” Chiaki wilde veel meer uitbrengen, maar werd gestopt door een warm gevoel om één van haar benen. Ze keek omlaag en zag dat het haar Charmander was, die de steen had laten vallen, enkel om haar been te kunnen omhelzen. Een paar tellen later voelde ze zich geleidelijk kalmeren. “Whatever,” zuchtte ze. “Ik ben allang blij dat jullie ongedeerd zijn.” Sarita besloot toen dat dit haar kans was haar zetel weer te bemachtigen en landde bovenop Chiaki’s hoofd. Deze negeerde de Pidgey en draaide zich naar de twee vrouwelijke trainers die haar pokémon blijkbaar gezelschap hadden gehouden. “Sorry als ze voor overlast hebben gezorgd, ofzo,” verontschuldigde ze zich. Vervolgens richtte ze zich op de Pikachu die haar daarnet uit de brand had geholpen en haar een hele zoektocht had bespaard. “En jij ontzettend bedankt.”

Sora: Het duurde niet lang of er kwam een meisje met bruin haar tevoorschijn uit de struiken. Ah, dit was vast de trainster. Dat moest ook wel, want anders zou het heel stom zijn dat het meisje de Pidgey en Charmander nu de wind van voren gaf. Sora keek zwijgend toe. Het was wel duidelijk voor haar dat het meisje bezorgd was geweest om haar twee pokémon. Even keek ze naar haar eigen pokémon. Ja, zij zou ook boos worden van bezorgdheid als die drie er zomaar vandoor zouden gaan. 'Sorry als ze voor overlast hebben gezorgd enzo.' Verbaasd keek Sora op. De brunette stond nu voor haar en bood haar excuses aan. Even moest Sora moeite doen om niet in lachen uit te barsten toen ze zag dat de Pidgey op het hoofd van het meisje zat, maar ze wist zich in te houden. 'Het geeft niet hoor, ze zijn niet lastig geweest. We hadden zelf al last van een groep wilde Pikachu.' Ze gebaarde naar de bosjes even verderop. 'Ik hoop dat jij geen last van ze hebt gehad?'

Sun: Sun was blij dat de trainer en haar pokémon weer bij elkaar waren. Ze keek nieuwsgierig toe terwijl het meisje de twee streng toesprak en keek haar toen vrolijk aan toen ze haar bedankte voor haar hulp. 'Pika!' riep Sun, wat voor mensen kon worden opgevat als een "geen dank!" Even keek Sun naar de Pidgey die nu op het hoofd van het meisje zat. Hmmm, zou dat leuk zijn? Sun keek even naar het hoofd van Sora, terug naar de Pidgey en toen weer naar het hoofd. Oké, even uitproberen! Vrolijk sprong Sun op het hoofd van Sora en keek trots om zich heen. Hé, zo zag ze veel meer! Dit was leuk! Helaas ging het niet helemaal goed. Eerst leek Sora haar hoofd nog wel stil te kunnen houden, maar een paar seconden later begon haar hoofd langzaam opzij te kantelen. Verder en steeds verder, tot Sun er ondersteboven af viel. Met een harde bonk viel de Pikachu op de grond, waar ze even op haar rug bleef liggen. Auw, dat deed pijn...

Spring: De Bulbasaur keek vrolijk toe hoe Sora steeds meer vrienden maakte. Het was fijn om te zien dat het meisje steeds meer, vriendelijke, mensen leerde kennen. Dit was goed voor haar ontwikkeling vond de Bulbasaur. Helaas was niet iedereen even slim bezig, want nadat de twee opgedoemde pokémon de wind van voren hadden gekregen, leek Sun te hebben besloten dat zij net zo licht was als een Pidgey en dus wel op het hoofd van Sora kon zitten. Spring zag het al gebeuren voor de Pikachu goed en wel zat, maar haar reactievermogen liet haar toch even in de steek. Of misschien wilde ze de Pikachu wel niet vangen, omdat die van een smak op de grond meer zou leren dan van een redding van haar. In ieder geval belandde de Pikachu op de grond, waar ze even uitgeteld bleef liggen. Spring liep rustig naar de Pikachu toe, stak haar roede uit en tilde de Pikachu overeind. Ze zette de pokémon weer neer en vroeg met een schuin hoofd: 'Gaat het?'

Sora: Sora moest toegeven dat, hoewel Sun wel vaker impulsieve acties had, de Pikachu haar dit keer wel echt wist te verrassen. Het ene moment zat ze op haar schouder, niet lang daarna op haar hoofd en binnen een minuut lag ze op de grond. Het groenharige meisje wist niet wat de Pikachu had bezield dat ze opeens op haar hoofd was gaan zitten, waarschijnlijk had de Pidgey haar op een idee gebracht, maar Sun had toch wel kunnen raden dat zij veel zwaarder was dan de kleine vogelpokémon? Blijkbaar niet, want ze had het toch geprobeerd en lag nu op de grond. Spring had de Pikachu al overeind geholpen en de gele pokémon zat nu op de grond. Sora hurkte naast haar en keek de pokémon schattend aan. 'Gaat het Sun?' Hopelijk had de pokémon nu geen hersenschudding, want dat zou wel een beetje vervelend zijn. Niet dat Sora haar nodig was voor haar gymgevecht, maar toch.