Het was volop zomer en dat was te merken ook. Zodra Lillian die morgen één voet buiten de deur had gezet, kon ze al voelen dat vandaag een warme, zomerse dag zou worden. Perfect, want vandaag was het zondag en dus zou er weer een gezamenlijke buitenrit plaats vinden. Zoals ze gewend was, was er weer een grote opgave die voornamelijk bestond uit de kinderen uit de buurt. Lillian vond het wel gezellig om met een hele groep kids op pad te gaan. Haar paarden waren goed getraind en luisterden netjes, ook al hadden sommigen wel hun streken uiteraard. Vrolijk fluitend liep Lillian naar de stallen van haar manege. Ze werd op het erf al begroet door Jolt, haar Jolteon, en zodra ze de schuur binnen stapte begroetten ook de Ponyta en Rapidash haar. De blonde vrouw grinnikte. Heerlijk was dat, het zou haar nooit gaan vervelen. Wie vond het nou niet geweldig om ´s morgens begroet te worden door circa zestien pokémon?

Hoewel het nog maar acht uur in de morgen was, was het al aardig druk in de schuur. Er werd hard gewerkt in en om de stallen. De pokémon werden gevoerd, de stallen werden uitgemest en de gangpaden werden geveegd. Lillian nam even de tijd om iedere pokémon te aaien en ieder mens te begroeten. Rond kwart over acht verschenen de eerste ruiters al in de gangpaden. Ze liepen allemaal eerst langs het prikbord dat vlakbij de ingang hing, voordat ze naar de zadelkamer gingen. Op het prikbord had Lillian namelijk een lijst opgehangen met wie op welke Ponyta of Rapidash zou rijden tijdens deze rit. Uiteraard had iedereen ook de mogelijkheid om een voorkeur aan te geven, maar daar kon Lillian niet altijd iedereen zijn of haar zin in geven. Sommige Ponyta, zoals Lila en Snow White, waren erg gewild bij de leerlingen. Lillian keek toe hoe de kinderen naar het prikbord liepen en vervolgens naar de zadelkamers renden om zadels, hoofdstellen en borstels te halen. Iedere Ponyta en Rapidash had zijn eigen zadel, hoofdstel en borstelset. Uiteraard mochten de kids ook zelf borstels meenemen naar de manege, maar dat was op eigen risico, aangezien er nog wel eens borstels verdwenen.

Rond half negen was het een drukte van jewelste in de manege. In ieder stal stonden één of meerdere mensen te poetsen en te zadelen. Sommige kinderen werden geholpen door hun ouders, anderen weer door personeel dat in de manege rond liep en toevallig een niks te doen had. Lillian zelf begaf zich nu ook naar de stal van haar Rapidash. Zij moest zich immers ook klaar maken. Twister stond vrolijk op een bult hooi te kauwen en begroette haar vrolijk toen ze bij de stal aan kwam. ‘Goeiemorgen meisje, heb je zin in een ritje?’ de Rapidash knikte en drukte even haar neus tegen Lillians wang. De vrouw grijnsde breed en liep toen naar de zadelkamer om haar spullen te halen. Twister was nog lang niet klaar met eten toen Lillian in de stal aan kwam, maar dat was niet erg. De Rapidash kreeg ook wat meer eten dan normaal, want ze was er een paar dagen geleden achter gekomen dat haar geliefde Rapidash zwanger was. Blijkbaar had ze niet goed opgelet en was Blanco erop gesprongen. Ach, eigenlijk was het ook wel leuk, nu kreeg ze een veulentje! Die waren zo schattig! Langzaam gleed Lillian weg in een herinnering aan haar vroegere jaren op Cinnebar Island. Daar had ze ook altijd veel tijd doorgebracht op de Ponytafokkerij van Brendon Mayon. Ze zag weer voor zich hoe al die kleine Ponyta vrolijk door de wei sprongen. Ja, het zou geweldig zijn om een veulentje op de manege te hebben en ze wist zeker dat de kinderen dat ook geweldig zouden vinden.

Om klokslag negen uur zat iedereen op zijn of haar rijdier en konden ze vertrekken. Lillian liet de groep zich netjes opstellen in tweetallen achter elkaar. Ze liet twee ervaren ruiters achteraan rijden, zodat die de groep daar in de gaten kon houden. Zelf reed ze, samen met een gevorderde ruiter voorop. De minder ervaren ruiters reden in het midden. ‘Hebben jullie er zin in?’ riep Lillian naar de kids, waarop er een luid en volmondig ‘JA!’ te horen was. ‘Mooizo,’ glimlachte ze, waarop ze zich omdraaide en begon te rijden. Rustig begon de lange stoet van paarden de manege te verlaten, op weg naar een leuke rit door de natuur.

+3

Luid gapend liep Ryota over straat. Zijn poging om zijn open mond nog te bedekken met één van zijn handen mislukte grandioos. Hij kreeg zijn hand niet verder dan halverwege toen hij de gaap al voelde opkomen. Maar het interesseerde hem eigenlijk ook maar weinig. Zijn humeur was toch al verpest omdat het zo vroeg was. Daarboven op had hij ook nog eens amper slaap kunnen vatten die nacht, want daar was het natuurlijk weer te warm voor. De zomer had zo zijn nadelen. Kikaru daarentegen had een goede nachtrust gehad. Zijn trainer had hem de hele tijd jaloers aangestaard aan de ontbijttafel. Kikaru had vele pogingen gedaan om die blikken te negeren, maar kon het niet voor elkaar krijgen om zijn trainer niet terug aan te staren. Ryota’s moeder was echter blij dat haar zoon eens vroeg was opgestaan. Op die manier kon hij eens een gezonde ochtendwandeling maken. Hoewel ieder ander persoon een nog ergere ochtendhumeur van dit idee zou krijgen, werd zijn humeur er beter van. Een wandeling klonk inderdaad niet als een slecht idee. Misschien moest hij die maar eens gaan maken. Dan kon hij zijn hoofd ook nog eens leeggooien. Ryota stond op, schoof zijn stoel aan en liep de gang op, waar hij Mitsu tegenkwam. Deze begroette hem vrolijk en hij begroette haar terug, waarna hij snel naar de voordeur liep en meldde dat hij over een paar uur wel weer terug was.

“Pikapi?” mompelde de Pikachu vanaf de grond naar zijn trainer en keek hem vervolgens vragend aan. Ryota verstond hem niet, maar wist wel wat hij ermee bedoelde. “Ik heb geen idee waar we heen gaan. Laten we gewoon onze neus volgen,” antwoordde hij, om vervolgens een weg in te slaan. Zijn Pikachu volgde hem op de voet, maar zei verder geen woord. Hierdoor kon Ryota in zijn gedachte wegzinken. Toen hij niet al te lang geleden weer voor de deur van zijn huis stond, was enkel Mitsu thuis geweest. Ze was hem meteen om de nek gevlogen. Op diezelfde avond kwamen zijn ouders weer thuis en zagen hem toen met zijn zusje in zijn armen op de bank zitten tv te kijken. Beide waren verrast geweest om hem terug te zien, maar hij kon alleen van zijn moeder met zekerheid zeggen dat die blij was geweest. Zijn vader droeg een gezichtsuitdrukking die hij niet kende en die hij dus niet kon plaatsen. Ryota vermeed zijn vader liever dan dat hij hem tegen het lijf liep in huis. Dit was al jaren zo, maar sinds zijn thuiskomst was het nog veel erger. Daarom was hij ook veel liever in de buitenlucht. Ergens waar hij zijn ouwe niet hoefde te zien.

Ryota doolde zo een lange tijd over een pad waar hij niet eens naar keek. De weg naar huis zou hij toch overal kunnen vinden. Kanto was geen vreemde plek voor hem. Niet zoals Unova dat was, tenminste. En zelfs daar vond hij altijd zijn weg terug. Het enige wat hij hoefde te doen, was op zijn gevoel te vertrouwen. Zacht geklak reek zijn gehoorgang en wekte hem uit zijn gedachtestroom. De jongeman keek op en zag in de verte een groepje ruiters aan komen hobbelen. Voorop waren twee Rapidash te zien waar twee volwassenen op zaten. Deze werden gevolgd door een groepje Ponyta met jongere trainers op hun rug, voor zover hij dat kon zien. Een frons verscheen langzaam op zijn gezicht. Sinds wanneer was er hier een manege? Hij had echt veel gemist sinds hij was vertrokken. En Mitsu had het hem niet eens meegedeeld. Kikaru was inmiddels weer op Ryota’s schouder beland tijdens dit proces. De Pikachu keek zelf ook verbaasd naar het groepje ruiters, die steeds dichterbij dreigde te komen. Zijn trainer stak begroetend zijn hand op naar de mensen. “Goedemorgen,” voegde hij er vriendelijk aan toe, maar of ze het allemaal gehoord hadden, betwijfelde hij. De man richtte zich tot de twee volwassenen vooraan de groep, denkend dat zij toch wel een antwoord wisten op zijn vraag. “Is er soms een manege in het afgelopen jaar bijgekomen, waar ik niks vanaf weet?” Misschien kon hij vandaag wel even een kijkje gaan nemen als die zich inderdaad in de buurt bevond. Niet dat hij per se een ritje wilde maken, maar gewoon uit nieuwsgierigheid.

Lillian kon het niet helpen dat er constant een enorme grijns op haar lippen speelde. Het was zo heerlijk om met Twister en de andere paarden van de manege te rijden. Ook de kinderen hadden er veel zin in, want er werd luidkeels gezongen en gekletst. Lillian wisselde een paar gezellige woorden met de ruiter naast haar toen ze opeens een tegenligger hadden. Het kwam niet veel voor dat ze zo vroeg in de morgen al mensen tegen het lijf reden. Soms kwamen ze wel wilde pokémon tegen, maar mensen eigenlijk nooit. De jonge man die hen tegemoet kwam, stak zijn hand op en begroette hen met een vriendelijke 'goedemorgen.' Lillian stak haar rechterhand op en begroette de man ook. Ze liet haar Rapidash bij de man halt houden en de stoet kwam ook tot stilstand. De kinderen begonnen meteen om zich heen te kijken, op zoek naar wilde pokémon terwijl Lillian een gesprek begon met de jongen. 'Is er soms een manege in het afgelopen jaar bijgekomen, waar ik niks vanaf weet?' vroeg hij, duidelijk niet op de hoogte van Lillians manege. Even vroeg het meisje zich af of ze dan toch meer had moeten adverteren, maar het kon ook zijn dat de jongen hier niet in de buurt woonde en het dus niet had meegekregen.

Ze glimlachte even en gaf hem toen zijn antwoord. 'Ja zeker, ik heb een paar weken geleden mijn manege geopend, een halve kilometer verderop.' Ze glimlachte nogmaals. 'Ik dacht dat ik toch wel voldoende posters had opgehangen haha, maar blijkbaar moet ik toch nog wat beter mijn best doen met adverteren.' Ze keek even naar de groep achter zich. De kinderen waren vrolijk spelletjes aan het doen en aan het zingen, maar sommigen waren ook ongeduldig en wilden verder met de rit. Ze wende zich weer tot de jongeman en zei: 'Je bent van harte welkom om eens een kijkje te komen nemen hoor. Mijn vriend is wel aanwezig op de manege, dus als je tijd hebt kun je er zo heen.' Ze gebaarde in de richting van waar ze vandaan waren gekomen en richtte zich toen tot de kids. 'Vervelen jullie je al?' Grinnikte ze, waarop ze een luid antwoord kreeg van "ja" en "nee", omdat de één graag verder wilde en de ander het niet erg vond om hier even stil te staan.

De blonde vrouw op haar Rapidash begon te glimlachen toen hij zijn vraag had gesteld. 'Ja zeker, ik heb een paar weken geleden mijn manege geopend, een halve kilometer verderop. Ik dacht dat ik toch wel voldoende posters had opgehangen haha, maar blijkbaar moet ik toch nog wat beter mijn best doen met adverteren.' Ryota grijnsde op een verontschuldigende manier en krabde met zijn rechterhand over zijn achterhoofd. “Ik weet zeker dat je genoeg hebt geadverteerd,” lachte hij op eenzelfde toon. “Ik ben alleen nog niet zo heel lang terug van Unova,” legde hij toen in het kort uit. De man zag dat de vrouw zich op de groep kinderen achter haar richtte en hij deed automatisch hetzelfde. Sommigen waren zich aan het vermaken met spelletjes, terwijl anderen verveeld rondkeken en hem zelfs beschuldigend aanstaarde. Natuurlijk, hij had hun ritje verstoord. Dat stelde ze vanzelfsprekend niet op prijs. De blondine op de Rapidash stelde aan hem voor dat hij een kijkje kon gaan nemen op de manege als hij tijd had. Haar vriend was er nog aanwezig. Ryota zelf zag dat idee niet helemaal zitten, vooral omdat hij de weg niet wist naar de manege. Het kwam natuurlijk niet voor dat hij ging verdwalen, maar hij zou flink gefrustreerd kunnen raken als hij het gebouw niet kon vinden.

“Is het erg als ik met jullie meeloop?” stelde hij daarom maar voor. Daarnet hadden ze ook stapvoets gereden en dat zou hij makkelijk bij kunnen houden. Daarbij was hij van plan geweest om een ochtendwandeling te maken en nu had hij tenminste gezelschap van iemand. Zelfs al wilde hij het eerst om zijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten. Het was duidelijk dat de kinderen verder wilden met hun Ponyta, alhoewel één deel van de groep zich wel aan het vermaken was met hun spelletjes of van de omgeving genoot. Ryota richtte zich even tot zijn Pikachu, die nog altijd aan zijn schouder hing en de majestueuze Rapidash aangaapte. Zijn trainer schudde zijn rechterhand vlak voor de Pikachu zijn ogen en wist daarmee diens aandacht te trekken. “Wat zeg je ervan, Kikaru? Wil je een kijkje nemen op de nieuwe manege?” vroeg hij met een brede grijns aan zijn pokémon. Deze knikte enthousiast en glimlachte breed, waarbij hij zijn ogen had gesloten om zijn lach meer effect te geven. Afwachtend richtte Ryota zijn aandacht weer op de blonde vrouw, hopend dat hij met hun mee kon lopen en niet zelf naar de manege hoefde te zoeken.

De man verklaarde met een verontschuldigende glimlach dat hij nog maar kort geleden terug was gekomen uit Unova en dus nog niet wist van de nieuwe manege. 'Unova, wauw, dat klinkt geweldig!' reageerde Lillian enthousiast. Zelf was ze nog nooit buiten Kanto geweest, dus verhalen over de andere regio's mocht ze altijd graag aanhoren. Helaas kon ze niet langer blijven staan om te kletsen, want het merendeel van de kids wilde verder. Gelukkig vroeg de man net op dat moment of het goed was dat hij met hem mee liep. 'Maar natuurlijk!' reageerde Lillian enthousiast, 'Dan kun je me meteen alles vertellen over Unova!' Ze grijnsde breed en gaf toen been aan Twister. Deze begon weer braaf met lopen en langzaam kwam de stoet achter haar in beweging. Lillian keek even glimlachend om zich heen. Het was echt prachtig weer, maar ze moest wel de tijd in de gaten houden. De paarden moesten vanmiddag ook nog aan het werk, dus ze moest er niet een al te lange rit van maken. Ze richtte haar ogen weer op de jongeman naast haar. 'Dus vertel, hoe is het in Unova?'

OOC: Sorry Rolo, kon er niet meer uit krijgen XD

De vrouw leek enthousiast te zijn nadat hij had verteld dat hij in Unova was geweest. Een klein grijnsje verscheen rond zijn lippen hierdoor, ook al ging dat automatisch en had hij het zelf niet eens door. Dat hij mee wilde lopen, was daarom ook geen enkel probleem, mits hij natuurlijk over zijn avonturen in Unova vertelde. Ryota’s grijns verdween nog niet, terwijl hij de vrouw en haar Rapidash volgde en over een geschikte gebeurtenis nadacht. In zijn ogen was de regio geweldig, maar er waren ook een paar minpunten geweest aan zijn reis. Niet alleen de pokémon waar hij afscheid van had moeten nemen, maar ook omdat er een geheime organisatie dreigde op te staan, die zogenaamd voor de pokémon op zou komen. Het leek hem ongevaarlijk; een klein rebellenleger, maar toch baarde hij zich zorgen. Toen hij vertrok was echter alles nog ‘normaal’, voor zover het normaal kon zijn. Wat als er ook zoiets in Kanto gebeurde? Zou het dan uitgroeien of konden ze het verhelpen voor het erger kon worden? Het idee dat zijn zusje daarvoor zou moeten zorgen, maakte hem alleen maar ongerust. Natuurlijk stond ze er niet alleen voor, ze had nog collega gymleaders, maar toch…

'Dus vertel, hoe is het in Unova?' kwam de verwachte vraag van de vrouw. Ryota richtte zijn blauwe ogen op de blondine en opende zijn mond. “Het was… Anders, uiteraard. Maar het deed me goed om daar te zijn,” begon hij zijn verhaal. “De mensen daar zijn vriendelijk en ik keek mijn ogen uit op de verschillende steden en de verschillende pokémon. Helaas heb ik er niet echt eentje kunnen vangen,” vertelde hij. Ryota was de pokémon nog niet vergeten die aan zijn greep waren ontsnapt, maar misschien was het ook wel beter zo. Hij had het goed gedaan om ze daar achter te laten. Ze mochten toch niet met hem mee terug naar Unova en nu maakte hij tenminste andere mensen blij met z’n pokémon. Hij besloot er verder niet over te peinzen en liet zijn gedachten naar zijn ervaringen stromen. Uiteindelijk kwam hij bij de kermis uit van Nimbasa City. “In Unova hebben ze trouwens een soort pretpark. Ik hoorde dat er een achtbaan in het gymgebouw zat,” ging hij uiteindelijk verder met een brede glimlach op zijn gezicht. Vervolgens begon hij te grinniken. “Kikaru hier durfde het reuzenrad eerst niet in,” sprak hij, terwijl hij lachend naar zijn Pikachu wees. Deze keek hem kwaad aan, maar daar lette zijn trainer niet op. Waarschijnlijk kreeg hij dit toch net zo hard terug. Beseffend dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld, richtte hij zich weer tot de blondine. “Ik ben trouwens Ryota.”

De man hield zich even stil en probeerde zich een vraag voor de vrouw te bedenken. Er waren natuurlijk ook dingen die hij van haar manege wilde weten en omdat hij net een beetje over zijn reis naar Unova had verteld, vond hij dat hij ook recht op informatie had. “Een manege, huh?” mompelde hij. “Wat bracht je op het idee?”

Lillian: De stoet kwam weer op gang en Lillian was blij te zien dat de man met haar mee wandelde. Mooi, dan kon ze hem lekker uithoren over Unova. 'Het was… Anders, uiteraard. Maar het deed me goed om daar te zijn,' vertelde de man. Lillian knikte geïnteresseerd terwijl ze af en toe een blik op het pad wierp om te zien of ze nog steeds de goede kant opreden. 'De mensen daar zijn vriendelijk en ik keek mijn ogen uit op de verschillende steden en de verschillende pokémon. Helaas heb ik er niet echt eentje kunnen vangen.' Lillian knikte. 'Maar als je er eentje had gevangen, dan had je er niet echt veel aan gehad, aangezien ze Unova niet uit en Kanto niet in mogen.' Dat was ook één van de redenen dat Lillian nog nooit Kanto uit was geweest, omdat ze haar pokémon niet mee mocht nemen. 'In Unova hebben ze trouwens een soort pretpark. Ik hoorde dat er een achtbaan in het gymgebouw zat.' Hier moest de vrouw om lachen. 'Echt waar? Das dan lullig als je niet in de achtbaan durft maar wel de Gymleider wilt uitdagen.' Hoe zouden ze dat dan oplossen? Had je dan gewoon pech gehad? 'Kikaru hier durfde het reuzenrad eerst niet in,' ging de man verder, wijzend op zijn Pikachu. 'Hè?' reageerde de vrouw verbaasd, 'Maar ik dacht dat Kanto-pokémon Kanto niet uit mochten en dus ook niet naar andere regio's.' Of hadden ze dat soms veranderd in de tussentijd? 'Ik ben trouwens Ryota,' voegde de man toe aan zijn verhaal. Lillian schoot in de lach. 'O wat stom! Ik heb me ook helemaal niet voorgesteld! Ik ben Lillian, aangenaam.'

Twister: Vrolijk stapte de Rapidash voor de groep uit. Het was altijd leuk om met de kleine Ponyta en ruiters op pad te gaan, als haar trainster niet bleef staan om met mensen te kletsen ten minste. Zo ook vandaag was ze weer iemand tegen gekomen om tegen te praten, maar gelukkig was ze inmiddels wel zo slim om eraan te denken dat ze ook nog een groep kinderen bij zich had die graag verder wilde, net als Twister trouwens. Het liefst ging ze in volle galop door de landerijen heen, maar met een groep jonge ruiters onder haar hoede kon dat helaas niet. Ach, volgende keer beter. Tijdens het lopen bekeek Twister de omgeving, op zoek naar gevaar, terwijl haar trainster druk in gesprek was over Unova. Twister wist niet wat het was, maar het klonk gevaarlijk, dus ze wilde er niet heen.

Lillian: Na haar lange ondervraging was het tijd voor de jongen om háár te ondervragen. 'Een manege, huh? Wat bracht je op het idee?' Lillian grinnikte even. 'Tja, een goeie vraag. Ik ben opgegroeid op Cinnabar Islands, daar werkten mijn ouders op de Ponytafokkerij van Brendon Mayon. Ik ben dus zegmaar groot geworden met Ponyta en Rapidash en ik droomde ervan ooit een eigen bedrijf te hebben met heel veel van deze prachtige pokémon. En het leek me leuk om kinderen te leren rijden op deze prachtige pokémon.' Zo, dat was wel een lang verhaal zeg.

'Maar als je er eentje had gevangen, dan had je er niet echt veel aan gehad, aangezien ze Unova niet uit en Kanto niet in mogen,' kwam de vrouw haar eerste reactie. Ryota knikte, terwijl zijn gezicht een serieuze blik afstraalde. De blondine had gelijk en daar kon hij niet onderuit komen, maar dat wist hij al langer dan vandaag. “Klopt. Daarom is het maar goed ook dat ik ze niet heb gehouden,” reageerde hij op haar opmerking. Het afscheid zou veel moeilijker zijn geweest als hij ze de hele rit bij zich had gehouden en ze dan achter moest laten. Nee, dan zouden andere trainers in Unova meer aan hun hebben en de pokémon zouden beter af zijn bij hen. “Maar dan zou ik of in Unova zijn gebleven of ik had ze sowieso weggegeven,” voegde hij eraan toe met een kleine glimlach. Misschien had hij dan zelfs de Gym Challenge gedaan als zijn pokémon daar behoefte aan hadden. Kikaru hield nog wel eens van een goed gevecht, maar hij respecteerde de keuze van zijn trainer om niet alle gyms af te lopen. Ryota zou echter wel eens een keer een gevecht tegen zijn zusje willen, alleen al om erachter te komen wie nu de sterkste was van hun twee, maar dat kon altijd nog. Niet?

'Echt waar? Das dan lullig als je niet in de achtbaan durft maar wel de Gymleider wilt uitdagen.' Een lichte grinnik ontsnapte uit zijn keel bij het horen van haar volgende reactie. Dat was inderdaad heel lullig, maar de meeste trainers waren juist dol op de achtbaan. De jeugd was sowieso al niet te stuiten als het om attracties ging, maar hij kon het zich wel voorstellen dat sommigen niet durfden. “Ik denk dat Elesa, de gymleader, daar wel een uitzondering voor maakt,” sprak hij, ook al was hij daar zelf nog niet zo zeker van. Hij had Elesa nog nooit ontmoet, maar wel verscheidene dingen over haar gehoord, zoals dat ze een supermodel was naast haar werk als gymleader en dat zij, net als Mitsu, elektrische pokémon gebruikte. Misschien kon zij het wel goed met zijn zusje vinden. Jammer dat ze elkaar waarschijnlijk nooit zouden ontmoeten, anders konden ze strategieën uitwisselen met elkaar. 'Maar ik dacht dat Kanto-pokémon Kanto niet uit mochten en dus ook niet naar andere regio's.' Ryota’s blauwe ogen gleden terug naar de vrouw, terwijl hij zich besefte wat hij net gezegd had. Het was waar, Kikaru had normaal gesproken Kanto niet uitgemogen. Dat was ook de rede dat hij Shuri niet mee had kunnen nemen. Gelukkig voor hem had hij het toch voor elkaar gekregen om zijn Pikachu mee te mogen nemen. Kikaru zou hij absoluut nooit achterlaten, in welke regio dan ook. Het duurde even, maar hij had de mensen uiteindelijk daarmee kunnen overhalen. “Kikaru is een uitzondering,” antwoordde hij kalm. Hij had ontzettend veel geluk gehad, dat moest hij toegeven.

De vrouw stelde zich uiteindelijk lachend voor als Lillian. Een glimlach sierde al snel Ryota’s gezicht. “Die naam heb ik nog nooit gehoord. Hij is trouwens wel mooi,” sprak ook hij ietwat lachend, waarna hij een vraag over de manege stelde. Hij werd allereerst beantwoord met het zachte gegrinnik van Lillian voordat hij een antwoord kreeg. De blondine was echter bereid om hem erover te vertellen en legde uit dat haar ouders in de fokkerij van Brendon Mayon werkten. Toen deze naam viel, keek Ryota verrast op. Hij had wel meer gehoord over deze man, maar dat was ook meer dan logisch. Niet alleen had Brendon een eigen fokkerij; hij was ook nog eens de gymleader van de zevende gym, die op Cinnabar Island zat gevestigd. “Dus jij hebt Brendon wel vaker gezien? Geluksvogel,” sprak hij grijnzend. Alhoewel hij eigenlijk net zo’n geluksvogel was. Nou ja, het was eigenlijk meer hoe je het bekeek. Als hij iemand was geweest die veel voor gymgevechten had gevoeld, dan was hij een nog grotere geluksvogel geweest, want dan was hij zelf een gymleader. Ach, hij kon nu ook vol trots rondbazuinen dat zijn zusje de gymleader van Vermillion City was. Het deed hem eigenlijk goed om te vertellen dat Mitsu het werk had gekregen in plaats van hem. Niet uit egoïsme, maar puur omdat het zijn zusje was waar hij zo trots op kon zijn. “Ik neem aan dat je niet alleen kinderen op bezoek krijgt?” grapte hij weer, een beetje doelend op zichzelf. Jonge trainers en kinderen waren vast niet de enige die interesse toonde in Lillian’s manege. Er waren zat jongeren en volwassenen die het ook nog wel eens mee wilde maken om op de rug van zo’n pokémon te mogen zitten.

Lillian: Lillian moest toegeven dat het heel gezellig was om met de jonge Ryota te praten. Hij was gezellig, vertelde leuke verhalen en was, zo schatte Lillian, waarschijnlijk niet veel ouder dan zij. Hij vertelde haar van alles over Unova, waar ze belangstellend naar luisterde. Ze zou bijna vergeten dat ze op een buitenrit was met een hele groep kids! Even keek ze achterom om te controleren of iedereen er nog was, maar de kinderen leken zich prima te vermaken. Snel richtte ze zich weer op Ryota en hun gesprek. Het was zo fascinerend om over Unova te horen. Uiteindelijk ging het gesprek van Unova naar haar manege en kwamen ze op Brendon uit. De jongen noemde haar een geluksvogel, omdat ze Brendon al heel vaak had gezien. Weer grinnikte de jonge vrouw. 'Haha hoezo? Het is een gewone man hoor. Tuurlijk, hij heeft zijn eigen Gym enzo, maar verder is hij net als jij en ik.' Ze klopte Twister even glimlachend op haar hals. Ja, Brendon was net als ieder ander, maar voor haar toch wel bijzonder. Aan hem had ze namelijk Twister de danken en zonder Twister had ze nooit gestaan op de plaats waar ze nu stond.

Twister: Het gesprek tussen haar trainster en de jongen ging verder en Twister vroeg zich af of Lillian nog wel in de gaten had waar ze was. Soms kon ze zo lang met iemand staan kletsen dat ze haar omgeving totaal vergat. Ze keek even achterom en merkte dat Lillian net op dat moment ook achterom keek naar de kinderen en Ponyta achter hen. Iedereen leek nog aanwezig, iets wat Twister gerust stelde. Mooizo. Stel je voor dat ze iemand van de groep kwijt raakten! En dat die persoon en Ponyta dan in de problemen kwam! Dat was niet goed! Nou waren de Ponyta van Lillian goed getraind, maar dan nog, met een onervaren trainer op je rug was zelfs de beste Pokémon niet in staat om alles uit de kast te halen.

Vera: Hadden ze nou echt gedacht dat ze weg konden gaan zonder haar? Natuurlijk niet, want anders had Lillian de zadeltassen van Twister wel thuis gelaten. Haar trainers wist wel beter, Twister ging nergens heen zonder Vera en andersom ook niet. Dat was dan ook de reden dat Vera in haar "eigen" zadeltas zat, lekker opgekruld te doezelen, heen en weer wiegend op de bewegingen van Twister. Vera sliep al bijna toen ze werd opgeschrikt door het plotselinge halt houden van Twister. Nieuwsgierig gluurde de Vulpix door een kiertje van de zadeltas naar buiten. Ze waren een jongen en zijn Pikachu tegen gekomen. Niks aan de hand dus. De Vulpix nestelde zich weer in de zadeltas en viel alweer bijna in slaap toen Twister weer verder liep. De stemmen van haar trainster en die van de jongen dreven de tas binnen en gleden haar oren in. Het gesprek ging over Unova, een plek die Vera niet kende. Nieuwsgierig bleef de Vulpix luisteren terwijl het gesprek van Unova, naar de manege, naar Brendon ging. Hmmm ja, de Ponytafokkerij op Cinnebar, wanneer gingen ze daar weer eens heen? Het was altijd zo gezellig om daar de andere Vuurpokémon op te zoeken. Misschien moest ze Lillian zo maar even overhalen om daar weer eens heen te gaan.

Lillian: Langzaam aan stuurde Lillian Twister het pad op dat weer richting de manege ging. Ze moest goed opletten dat ze niet te ver afdwaalden, want anders waren de kinderen niet op tijd terug op de manege. Niet dat zij het zo erg zouden vinden, maar de ouders zouden het niet zo grappig vinden als Lillian uren later dan afgesproken terug kwam. 'Ik neem aan dat je niet alleen kinderen op bezoek krijgt?' reageerde Ryota terwijl ze verder liepen. Lillian grinnikte. 'Haha, nee, ik krijg ook genoeg tieners en zelfs volwassenen op bezoek,' vertelde ze vrolijk. 'Ik heb zelfs een paar lessen speciaal voor ouders.' De rit vorderde en de manege kwam alweer in zicht. 'Kijk, dat is mijn grote trots,' reageerde de vrouw terwijl ze in de verte wees.

Lillian lachte en vertelde hem dat Brendon ook maar een gewone man was. Ryota reageerde daarop met een glimlach. De blondine had gelijk. Gymleader of niet, zij waren ook maar gewone mensen. Daar had hij waarschijnlijk meer ervaring mee dan Lillian. Zijn zusje gedroeg zich alles behalve als een gymleader, voornamelijk omdat ze vaak te enthousiast reageerde op een uitdaging. En heel soms kreeg ze dan geen lucht meer, waardoor Ryota haar weer moest helpen. Hoe ze nou eigenlijk was sinds ze die enorme last op haar schouders kreeg, wist hij eigenlijk niet, maar hij gokte erop dat ze niet zo heel veel was veranderd. “Daar heb je gelijk in. Ik kan beter weten,” sprak hij, waarbij hij zijn ogen even op Kikaru vestigde. Deze keek veel betekend terug, wetend waar zijn trainer aan dacht, en toverde uiteindelijk een brede grijns op zijn snoet. Ryota’s aandacht was echter alweer getrokken door Lillian, die even grinnikte en vervolgens een tweede reactie gaf. Dit keer was het een antwoord op zijn eerder gestelde vraag, waarin ze vertelde dat ze ook veel tieners en volwassenen over de vloer kreeg. Een gerustgestelde glimlach verscheen voor een aantal tellen rond zijn lippen toen hij dat hoorde. Hij was dus niet de enige 24-jarige die interesse toonde voor de manege, zelfs al was het meer omdat zoiets nieuw voor hem was. De blondine vertelde hem vervolgens dat ze zelfs ouders een aantal lessen gaf, waarop hij weer een beeld in zijn hoofd vormde waarin zijn eigen ouders op twee Rapidash zaten. Hij kon zijn vader moeilijk voorstellen op zo’n pokémon, maar hij zag zijn moeder er wel voor aan om die uitdaging aan te gaan. Misschien was het wel een leuk cadeautje voor hun jubileum ofzo.

'Kijk, dat is mijn grote trots.' Ryota volgde Lillian’s priemde vinger, die naar een groot gebouw wees. Een verraste blik had zich al snel in zijn ogen gevormd en hij moest moeite doen om de neiging te onderdrukken met open mond te staren. De manege was vele malen groter dan hij had verwacht. Was hij werkelijk waar maar één jaar weg geweest? “Met een nadruk op grote? Ik begin te denken dat ik langer weg ben geweest,” sprak de jongeman zonder er erg in te hebben dat hij wat eruit floepte. Ook Kikaru leek verbaasd te zijn. Stond dit gebouw er al langer en hadden ze er gewoon niet op gelet of was het gewoon plots uit het niets herrezen? Ryota moest toegeven dat hij hier nooit echt een wandeling maakte, dus wist hij niet zeker of zo’n groot gebouw er al eerder had gestaan. “Ik weet niet of ik onder de indruk of jaloers moet zijn op zoveel grond,” lachte hij toen. Zelfs op een afstand kon hij de stallen en één van de rijbakken al zien. Hierdoor raakte hij steeds nieuwsgieriger en wilde hij de rest van de pokémon eigenlijk nog wel zijn. De Ponyta waren vast en zeker niet de enige bewoners op zo’n groot terrein. Hij vroeg zich af of Lillian tijd en zin had om hem een kleine tour te geven. “Zou je het erg vinden om me een rondleiding te geven? Ik zou graag een kijkje willen nemen,” vroeg hij voorzichtig, waar Kikaru nog een enthousiaste ‘Pika!’ aan toevoegde.

Lillian merkte aan de opmerking van de man, als antwoord op haar reactie dat een Gymleider ook maar een gewoon mens was, dat hij meest wist dan hij haar vertelde. Kende hij soms ook één van de Gymleiders persoonlijk? Of was dit helemaal niet zo en verbeeldde ze het zich alleen maar? Even overwoog de jonge vrouw om er een vraag over te stellen, maar ze besloot toen dat het eigenlijk niet echt van belang was om het te vragen. Als de jongeman het nodig vond om dit met haar te delen, dan zou hij dat vast en zeker wel doen, op den duur. Of ze moest gewoon wachten tot haar nieuwsgierigheid op dit gebied verder was gestegen en ze het uiteindelijk toch zou vragen. Bij het zien van haar manege leek zijn mond even open te vallen. Lillian had hier dikke pret om. Hij was zeker onder de indruk, of verbeeldde ze zich dat alleen maar? 'Met een nadruk op grote? Ik begin te denken dat ik langer weg ben geweest,' reageerde de man bij het zien van het enorme gebouw en de vele grond er omheen. Lillian grinnikte weer. 'Haha dat valt toch wel mee? Het heeft me een paar maanden gekost om alles op te bouwen, maar uiteraard niet alleen, ik had hulp.' Ze glimlachte weer even naar de jongen en keek toen weer naar haar Manege.

Langzaam aan dreven haar gedachten weg naar vroeger. Ze had al jarenlang het idee voor de manege in haar hoofd gehad, ieder detail had al minstens vier jaar voor de start van de bouw op papier gestaan, zelfs tot en met de Ponyta die mee zouden gaan aan toe. Uiteraard had het allemaal wel wat voeten in de aarde gehad, aangezien het bouwen van een manege, de aanschaf van materialen en het kopen van paarden niet goedkoop was, maar het was haar allemaal gelukt en daar was ze trots op. Lillian werd uit haar gedachtegang gehaald dor de stem van Ryota die zei: 'Ik weet niet of ik onder de indruk of jaloers moet zijn op zoveel grond.' Lillian grinnikte voor de zoveelste keer. 'Beide?' reageerde ze met een speelse glimlach op haar lippen. Ze zou zelf in ieder geval wel heel jaloers en onder de indruk zijn wanneer zij iemand zou ontmoeten met zo'n grote manege op zo'n jonge leeftijd. Gelukkig was het haar allemaal gelukt. Uiteraard had ze een tijdje de vrees gehad dat het haar niet zou lukken om haar grootse plannen tot uitvoer te kunnen brengen, maar alles was op zijn pootjes terecht gekomen, met een beetje hulp van haar ouders, haar vriend en Brendon uiteraard. 'Zou je het erg vinden om me een rondleiding te geven? Ik zou graag een kijkje willen nemen,' reageerde Ryota kort na zijn vorige opmerking. 'Natuurlijk wil ik je een rondleiding geven!' reageerde Lillian enthousiast. Misschien iets té enthousiast, maar dat maakte haar niet zo veel uit. Ze vond het fijn om te zien dat de jongen zoveel interesse leek te hebben in zijn manege. Zelfs zijn Pikachu wilde wel een rondleiding.

De groep vorderde richting de manege en al gauw reden ze door de grote poort die toegang gaf tot het terrein. Lillian stuurde haar Rapidash naar de schuur waar de stallen zich bevonden en stapte daar af. 'Oké iedereen, netjes jullie Ponyta en Rapidash afzadelen en poetsen, spullen opruimen en dan mogen ze naar buiten in het middelste weiland.' De kinderen knikten, stapten van hun rijdieren en liepen met hen aan de teugel al kletsend de grote schuur binnen. 'Volg mij Ryota, ik moet even Twister verzorgen en dan kan de rondleiding beginnen.' Ze glimlachte even naar de jongen, pakte Twister bij de teugels en leidde de Rapidash naar haar stal.

Lillian scheen zijn reactie op het zien van de manege grappig te vinden, aangezien ze opnieuw begon te grinniken. 'Haha dat valt toch wel mee? Het heeft me een paar maanden gekost om alles op te bouwen, maar uiteraard niet alleen, ik had hulp.' Ryota keek verbluft naar de blondine. ‘Valt wel mee’, zei ze? Als het inderdaad zou meevallen, dan was hij allang verhuisd. Het viel allemaal niet mee om zomaar te zeggen dat je het huis uitging. Daarom had hij eerder al besloten om op reis te gaan door Unova. Misschien had hij door een vreemde speling van het lot wel een huis daar kunnen krijgen. Hij had immers gezegd dat hij in Unova zou blijven als hij daar pokémon had gevangen die echt bij hem wilde blijven. Helaas was dat niet het geval, maar hij wist ook niet zeker of hij het wel had volgehouden in een andere regio. Kanto was zijn thuis. Hier woonden zijn vrienden en familie. Hoewel hij het niet altijd evengoed met alle familieleden kon vinden, kon hij er niet onder uit. Hij zou heimwee krijgen en mensen met hun pokémon missen. Het was misschien maar beter zo. Hij zou nog altijd in een andere stad kunnen wonen, mocht zijn vader hem teveel worden, maar ook dat betwijfelde hij. Zelfs al zou hij in Pewter of Viridian gaan wonen, Vermillion bleef nog altijd zijn thuis. De blondine reageerde weer met een grinnik. 'Beide?' sprak ze met een veelbetekende glimlach. Ryota toverde een grijns tevoorschijn. Lillian had waarschijnlijk gelijk. Hij was inderdaad onder de indruk en jaloers. Zo’n groot grondgebied zou hij wellicht wel willen hebben. Misschien niet om een manege op te bouwen, maar het kon ook voor andere doeleinden worden gebruikt. Zoals bijvoorbeeld een opvang voor pokémon. Dat leek hem eigenlijk wel wat. Aan de andere kant, hij zat dan wel dag in dag uit vast aan zijn thuis en hij was nog altijd zo’n persoon die van zijn vrijheid wilde genieten. Een groot grondgebied opkopen was dus niet zo’n heel slim plan voor hem, maar daar legde hij zich dan ook bij neer.

'Natuurlijk wil ik je een rondleiding geven!' kwam de enthousiaste stem van de vrouw weer. Ryota lachte even vermaakt. Was ze altijd zo blij met interesse in de manege of was hij gewoon één van de weinigen die daadwerkelijk zulk interesse erin toonde? Ach, het maakte niet uit. Hij had veel liever dat ze er enthousiast over was dan dat ze zelf ongeïnteresseerd reageerde op geïnteresseerden. Zulk volk bestond ook nog. Daar had hij jammer genoeg ervaring mee, want die stonden nog wel eens in een Pokémart. De jongeman keek naar zijn Pikachu, die van zijn schouder afsprong en op vier poten voor hem uitliep. Ze waren bijna bij de manege en hij kon het zich voorstellen dat zijn pokémon ook zijn benen wilde strekken. Of poten. Ondanks dat hij vooruit liep, wachtte Kikaru netjes op de vrouw des huizes voor de poort. Het was nogal onbeschoft om als vreemdeling als eerste iemands grondgebied te betreden als er geen toestemming was gegeven. Dat was één van de dingen die hem door Ryota was aangeleerd, maar hij had weinig moeite hoeven doen om dat te moeten onthouden. Hij was dan wel een pokémon, maar zelfs hij begreep de principes van privacy. Lillian sprak al snel de ruiters toe en vertelde de jongeman dat hij haar moest volgen. Deze knikte, riep zijn Pikachu bij zich, die in eerste instantie aandachtig naar de kinderen en hun Ponyta keek, en liep toen achter de vrouw aan. Hij keek toe hoe ze haar Rapidash naar de stal toe leidde en liet toen zijn blik ronddwalen, die uiteindelijk landde op één van de overige stallen in de schuur.

Nieuwsgierig liep hij erheen en maakte meteen oogcontact met de Rapidash die erin huisde. Hij durfde de staarwedstrijd niet te breken, maar toch raakte hij afgeleid door het naamplaatje die hij vanuit zijn ooghoeken zag. ‘Layla’ stond er in lichtgele letters opgeschreven. Lichtjes glimlachend stak hij zijn hand toen over de deur die haar belette om eruit te komen, maar de reactie was alles behalve wat hij verwachtte. De merrie deed bang een stap naar achter en Ryota voelde zich voor een moment schuldig. Hij haalde echter niet zijn hand weg en zijn blik was ook niet van haar weg te slaan. Opnieuw ving hij de hare en langzaam maar zeker liet ze haar hoofd richting zijn hand zakken. De man opende zijn handpalm en liet haar eerst zijn geur in zich opnemen voordat hij voorzichtig over haar neus heen streek. “Je hebt een stel mooie pokémon, Lillian,” sprak hij ietwat luid, bang dat de blondine hem anders niet zou horen. Hierdoor voelde hij dat Layla haar spieren weer aanspande. Toen haar echter duidelijk werd dat hij er geen kwade bedoelingen mee had, ontspande ze zich weer lichtelijk. Op dat moment liet hij zijn blauwe ogen zoekend rond glijden, die enkele tellen later hun doelwit hadden gevonden. Kikaru stond geïnteresseerd bij Lillian te kijken. Ryota grinnikte, draaide zich toen terug naar Layla en liet zijn hand nogmaals over haar neus strijken.

Lillian moest toegeven dat ze het erg gezellig vond met Ryota. De jongen leek erg geïnteresseerd in haar manege en had zelf ook een hoop leuke verhalen te vertellen. Op de manege aangekomen zette de vrouw eerst haar eigen Pokémon op stal en verzorgde haar. Ondertussen keek Ryota in de stallen rond en had onbewust besloten haar meest bange paard te benaderen. Even keek de vrouw toe hoe de man toenadering zocht bij de Rapidash, die hier in het begin totaal niet van gediend was. Logisch, de Rapidash was geen held en liet dit iedere keer weer duidelijk merken. Ryota bleef echter rustig en wist het uiteindelijk zelfs voor elkaar te krijgen om contact te krijgen met Layla. Even glimlachte Lillian, waarna ze verder ging met Twister. Ze haalde het zadel, het hoofdstel en de zadeltassen van de Rapidash en bracht deze naar de zadelkamer. Vervolgens pakte ze een paar borstels en borstelde de Pokémon tot deze weer glansde. 'Je hebt een stel mooie Pokémon Lillian,' hoorde ze de jongen plots zeggen. Een grijns verscheen op haar lippen. 'Dankje! Dat vind ik zelf nou ook.' Ze verliet de stal van Twister, deed deze goed dicht en borg haar borstels op. 'Ik zie dat je Layla al hebt ontmoet?' glimlachte ze terwijl ze zich bij de jongen voegde. 'Dag meisje,' glimlachte ze vervolgens naar Layla, welke haar oren spitste en een paar stappen naderbij kwam. Ze hield Ryota echter wel scherp in de gaten. Lillian aaide de Rapidash even over haar neus en keek toen naar de jongen. 'Zoals je ziet is deze Rapidash geen grote held, maar het is wel een schat van een Pokémon.' Ze glimlachte nogmaals en keek de jongen toen weer aan. 'Zal ik je dan nu maar even die rondleiding geven? Of wil je nog even staan knuffelen met Layla?'

Lillian bedankte hem voor zijn compliment, verdween even en kwam toen bij hem staan. 'Ik zie dat je Layla al hebt ontmoet?' vroeg ze met een glimlach. Hij lachte even en plaatste onschuldig zijn rechterhand achter zijn hoofd. Hopelijk vond ze het niet erg dat hij rond was gaan neuzen en zonder toestemming bij één van haar Rapidash’ stallen had gestaan, maar daar leek het in ieder geval ook niet op. De blondine schonk Layla ook nog even wat aandacht en gaf hem toen wat uitleg over de pokémon in kwestie. Hij knikte, ten teken dat hij het begrepen had, en liet zijn donkerblauw ogen nog even over de Rapidash glijden. Het was absoluut niet zijn bedoeling geweest om haar angst aan te jagen, maar ze leek niet al te bang voor hem te zijn geweest. Hij had haar immers mogen aaien en dat was dan al heel wat met zo’n karakter. 'Zal ik je dan nu maar even die rondleiding geven? Of wil je nog even staan knuffelen met Layla?' Nog voordat hij het in de gaten had, was er een lichte blos op zijn wangen gekomen. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Kikaru naar hem grijnzen, maar dat probeerde hij met al z’n macht te negeren. Daarbij hoefde hij zich niet te schamen, zelfs al keek zijn Pikachu hem zo aan. Er was niks met het aaien van een Rapidash, toch? “A-Als je het niet erg vindt,” begon hij, een beetje zenuwachtig door zijn eigen pokémon en de opmerking van Lillian. “Dan neem ik het eerste aanbod graag aan,” vervolgde hij, nu iets kalmer dan daarnet.

Op dat moment viel hem iets in. Op weg hier naar binnen had hij een aantal pokémon gezien die leken te patrouilleren. Een vraag was hem toen te binnen geschoten, maar die was even snel weer verdwenen, omdat hij meer met de omgeving bezig was geweest. Gelukkig kwam die nu weer terug. “Zou ik Shuri mogen vrijlaten?” vroeg hij voorzichtig, waarbij hij een pokéball tevoorschijn haalde. “Ze is een vrij kalme Ninetales. Ik denk niet dat ze verder voor problemen zal zorgen en dit interesseert haar misschien ook,” voegde hij eraan toe. Shuri zou het hem vast niet vergeven als hij deze kans voor haar liet lopen. Ze was niet alleen in contact met pokémon van haar eigen soort, maar ook nog eens in de buitenlucht. Net als hij hielden zijn pokémon daar ook enorm van. Dat was één van de redenen dat Kikaru eigenlijk nooit in zijn pokéball zat. Hetzelfde gold voor Hikari. Ze waren gewoon in vrijheid opgegroeid. Shuri ook wel. Tenminste, dat had hij van zijn vriend gehoord en hij vertrouwde er blindelings op dat zijn Ninetales daadwerkelijk in vrijheid had mogen leven, maar toch begreep ze het dat ze af en toe in zo’n klein, rond voorwerp moest huizen. Ryota richtte afwachtend zijn blik op Lillian, wachtend op goedkeuring.

De man leek zich te willen verontschuldigen voor het zomaar aaien van Layla, maar de vrouw had het niet als een beschuldiging bedoeld. Ze vond het juist fijn, en ook wel opvallend, dat de man uitgerekend met Layla contact zocht. Hij had net zo goed naar één van haar hengsten kunnen stappen, maar had, onbewust (zo vermoedde Lillian), haar bange merrie Layla uitgekozen. Dit moest ze maar eens in de gaten houden. Ze vroeg de man of hij nu een rondleiding wilde, of dat hij nog even bij Layla wilde blijven. Met een ietwat rood hoofd en een beetje stotterend verklaarde de man dat hij graag haar eerste aanbod aan nam. 'Mooi, dan zal ik je hier even rondleiden.' Ze wilde zich omdraaien en net gaan vertellen over de stallen toen de man haar nog een vraag stelde. Ze draaide zich naar hem om en keek hem glimlachend aan. 'Natuurlijk mag je haar los laten lopen! Ze is van harte welkom op mijn terrein. Hier lopen genoeg andere pokémon rond waar ze kennis mee kan maken.' Ze glimlachte nogmaals en begon toen met haar tour. 'Goed, aangezien we al in de stallen zijn, zal ik maar hier beginnen. Dit zijn dus de stallen. Ik heb in totaal twintig stallen, waarvan er momenteel zestien in gebruik zijn. Ik heb tien Ponyta die hier op de manege werken, samen met nog vijf Rapidash, zes als je mijn eigen Rapidash ook meetelt. Iedere Pokémon heeft zijn of haar eigen kleur.' Ze wees hierbij op de namen die op de stallen stonden. 'De naam is in die kleur geschreven, zodat je weet welke kleur van welke Ponyta of Rapidash is. Het halster, touw, hoofdstel, zadeldekje en de deken zijn allemaal in deze kleur, net als de borstels. Zo houden we alle spullen een beetje uit elkaar.' Tijdens het vertellen liep ze langs de stallen en wees van links naar rechts. 'Dit hier is de voederkamer. Hier bewaren we al het voer voor de paarden. Alleen het personeel mag hier komen, tenzij een ruiter toestemming heeft om het paard waar hij of zij op heeft gereden te voeren, maar in principe doen we dat allemaal zelf. De ruimte hiernaast is de zadelkamer, waar dus alle zadels, hoofdstellen en borstels zijn.' Lillian liet de verschillende ruimtes zien en ging de man toen voor naar haar binnenbak. 'Dit hier is de binnenbak. Hier rijden we eigenlijk alleen als het slecht weer is, dus als het regent, of wanneer het te koud is om buiten te rijden. Verder mogen hier de Ponyta en Rapidash even lekker rondrennen wanneer ze niet in de wei kunnen. Goed, heb je tot nu toe vragen?' Vragend keek ze de man aan. Ze kon zich voorstellen dat ze nu een heleboel informatie over hem heen had gestort en dat er misschien ook wel vragen naar boven waren gekomen.

Met een glimlach vertelde Lillian hem dat Shuri van harte welkom was op de grond van haar manege. Terwijl hij haar gezichtsuitdrukking weerspiegelde, liet hij de pokéball van zijn geliefde Ninetales openklappen. Langzaam maar zeker veranderde het witte licht in de welbekende vorm van de pokémon, waarna niet veel later ook diens kleuren verschenen toen het witte licht verdween. Kikaru sprong naar zijn vriendin toe en begroette haar met zijn gebruikelijke vrolijkheid. Ook Ryota verwelkomde haar in de buitenlucht. Shuri knikte dankbaar naar zowel trainer als pokémon en richtte zich toen op de onbekende blondine. “Shuri, dit is Lillian. Ze is de eigenares van de manege waar we ons nu in bevinden en staat op het punt om ons een rondleiding te geven,” stelde de jongeman Lillian aan haar voor. De Ninetales keek geen moment van de vrouw weg tijdens de introductie. “En vice versa,” ging hij verder, hoewel het dit keer tegen de blondine was. De vrouw liet er echter geen gras over groeien en begon toen aan haar rondleiding. Ryota hield zich meteen stil en luisterde aandacht naar haar woorden, die hem vertelden dat de manege twintig stallen bevatte, waarvan er zestien in totaal werden gebruikt. Lillian hield geen enkel stukje informatie over de stallen geheim, dat was tenminste zijn indruk, want zelfs de uitleg over de kleuren van elke Ponyta of Rapidash en hoeveel er van hun aanwezig waren werd niet achtergehouden. Zodra hij merkte dat ze in beweging kwam, liep hij achter haar aan en volgde haar vinger met zijn blik wanneer ze naar iets wees. Het tweetal liep toen een apart soort kamer binnen die nog aan de stallen vastzat, waarna Lillian vertelde wat het nut van deze kamer was en Ryota zijn blik over het voer liet glijden. Wat een hoop voer lag hier opgeslagen! Aan de andere kant, het waren veel monden die gevoerd moesten worden, dus zo vreemd was dit niet. De volgende ruimte die ze betraden was de zadelkamer; een plek waar de man meer te zien had dan alleen voer. De vele zadels, hoofdstellen en borstels die hier lagen opgeslagen hadden, zoals Lillian al zei, ieder hun eigen kleur, die gepaard ging met de verschillende pokémon in de stallen. De blondine had vast een kapitaal neer moeten leggen om dit allemaal te kunnen bezitten. Waarschijnlijk moest ze dat nog steeds…
 

 'Dit hier is de binnenbak. Hier rijden we eigenlijk alleen als het slecht weer is, dus als het regent, of wanneer het te koud is om buiten te rijden. Verder mogen hier de Ponyta en Rapidash even lekker rondrennen wanneer ze niet in de wei kunnen. Goed, heb je tot nu toe vragen?' De man keek naar de enorme bak zand, kruiste zijn armen over elkaar heen en opende toen zijn mond. “Misschien een beetje off-topic, maar hoe lang heeft het geduurd voordat dit allemaal rechtstond?” vroeg hij verbouwereerd. Hij kon gewoon niet geloven dat Lillian dit tijdens zijn afwezigheid neer heeft kunnen zetten. Aan de ene kant was een jaar vrij lang, maar naar zijn smaak ging het jaar snel voorbij. Hij kon het natuurlijk ook verkeerd hebben ingeschat. Er zouden vast veel mensen aan hebben meegewerkt of hij was daadwerkelijk zijn gevoel voor tijd kwijt. Op dat moment voelde hij iets tussen zijn benen door rennen. Vragend keek hij omlaag, maar zag dat de dader alweer weg was gerend. Zoekend liet hij zijn blik over de binnenbak glijden en zag toen dat zijn Pikachu als een bezetene door het zand heen probeerde te rennen, gevolgd door een… Vaporeon? Ryota hief verbaasd een wenkbrauw op, maar een mogelijk scenario speelde zich al snel in zijn hoofd af. Kikaru had de Vaporeon vast uitgedaagd voor een spelletje. Als Lillian er niet bij was geweest, dan had zijn handpalm nu contact gemaakt met zijn voorhoofd. Hoe had hij ook kunnen denken dat zijn altijd energieke Pikachu zich ging gedragen? Kikaru mocht zich soms dan wel volwassen gedragen, maar van tijd tot tijd ging hij wel eens te ver. Zijn trainer wilde hem een halt toeroepen toen hij plots weer iets tegen zijn been aanvoelde en bijna zijn evenwicht erdoor verloor. Toen hij naar de bron ervan wilde zoeken, zag hij dat zijn Ninetales zich bij de twee had gevoegd en zich boven op de Pikachu had gegooid, die door het zand zijn evenwicht was verloren en op de grond was gevallen. “Zelfs Shuri?!” bracht hij verbouwereerd uit. Ryota slaakte een diepe zucht en liet toen voorzichtig zijn blik naar Lillian glijden. Hopelijk was ze niet al te kwaad om de… Streken van zijn pokémon. Hoewel hij er bijna zeker van was dat het alleen aan zijn Pikachu lag.  

OOC: Excuseer de laatheid.

Lillian: Lillian vertelde honderduit over de manege en verloor haarzelf bijna in haar eigen enthousiasme. Tja, mensen moesten haar ook niet naar de manege vragen, want het was echt haar lust en haar leven. Gelukkig kon ze haarzelf een halt toeroepen toen ze bij de binnenbak aan waren gekomen. Misschien har Ryota wel een aantal brandende vragen die hij wilde stellen! Zodra ze hiernaar vroeg kreeg ze inderdaad een vraag terug, over hoe lang de bouw van dit alles had geduurd. 'Bijna een jaar,' reageerde de vrouw met een glimlach. 'Ik geloof dat we nu net een week of drie open zijn.' Ze grinnikte en keek toen verbaasd op toen ze opeens Ryota's Pikachu de bak in zag rennen, op de voet gevolgd door 'Aqua?' reageerde de vrouw verbaasd toen ze de Vaporeon van haar vriend zag rennen. Dit was nieuw. Al gauw voegde ook de Ninetales van Ryota zich erbij en Lillian kon het niet laten te lachen. Het zag er ontzettend gezellig uit. Jolt kwam naast haar staan, ging zitten en keek hoofdschuddend naar de drie spelende Pokémon. 'Volgens mij kunnen ze het wel goed met elkaar vinden,' grinnikte Lillian, waarna ze stralend naar Ryota keek. 'Zullen we verder gaan met de tour? Dan kunnen zij nog even lekker spelen.' Afwachtend keek ze naar de jongeman.

Jolt: Van een afstandje had de Jolteon het allemaal in de gaten gehouden. De onbekende jongeman met zijn Pikachu, waar zich later een Ninetales bij voegde, en Lillian die hen een tour door de manege gaf. Waren ze te vertrouwen? Tot nu toe had hij niks verdachts aan de man en zijn Pokémon opgemerkt, dus misschien zat het wel goed met hen. Zodra de tour verder ging, volgde hij op een afstandje en bleef toen om een hoekje staan toen het gezelschap bij de binnenbak stond. Ze leken niks te doen, alleen praten, maar toen kwam opeens de Pikachu van de man voorbij gerend, op de voet gevolgd door 'Aqua? Aqua wat doe je!' siste Jolt boos toen hij zijn vriendin langs zag rennen, achter de Pikachu aan. 'Stel je niet zo aan Jolt, geniet eens van het leven!' riep de Vaporeon terug, waarna ze de Pikachu de rijbak in volgde. Jolt gromde en bleef staan, maar toen ook de Ninetales in de bak verdween, wilde hij toch dichterbij komen, omdat hij het niet zo goed kon zien door de twee volwassenen die zijn uitzicht blokkeerden. Hij voegde zich bij zijn trainster en ging zitten, kijkend naar de drie spelende Pokémon in de bak. De Jolteon schudde zijn hoofd. 'Hier waren ze toch veel te oud voor?'