ARYA ~ De hele ochtend had ze in de bibliotheek van Pewter City gezeten, boeken over Diglett lezend. Het was de moeite waard geweest: ze wist nu eindelijk of ze Oz binnen uit zijn pokéball kon laten. Het antwoord was simpel: nee. Het was niet echt waar Arya op gehoopt had. Ze had eigenlijk gehoopt dat het heel houden van een vloer weer een van de vele Diglett-mysteries zou zijn. Maar goed, dat was het dus niet. Diglett + vloer was gewoon een vernielde vloer.

Nu stond ze buiten, voor de deur van de Steengym, haar hand een eindje van de deurknop af. Was ze er al klaar voor? Ze was al een aardig tijdje in Pewter City. Als ze nu de gym zou uitdagen wilde ze Gwen en Ona inzetten, want die waren al het langst bij haar en dus ook het best getraind. Maar was het genoeg? Kon ze niet beter nog een paar dagen wachten? Ona had zich gisteren nou niet bepaald voorbeeldig gedragen en ze wilde niet dat de Tangela in Arya's belangrijkste gevecht tot nu toe vervelend ging doen. De gymleider zou haar meteen weer de deur wijzen als hij zag dat haar pokémon niet eens naar haar bevelen luisterde.
Langzaam trok ze haar hand weer terug. Misschien was dit toch niet zo'n goed idee. Ze zou over een weekje of zoiets wel opnieuw een besluit nemen. Of zou ze dat steeds denken als ze hier stond? Ze moest het toch ooit doen. Even wachtte ze nog. Zou het niet eigenlijk al wel kunnen? Ze onderschatte zichzelf wel vaker. Nee, toch nog maar niet. Later. Ze was gewoon nog niet klaar.
Ze bleef nog even bij de deur staan en draaide zich toen om. Ze liep het pad voor de gym af en bleef aan de overkant van de straat even staan. Waar zou ze vandaag heen gaan? Ze was de dag ervoor al naar Mount Moon geweest, dus misschien zou ze nu maar weer naar Viridian Forest gaan. Een beetje afwisseling was altijd goed, nietwaar?

Toen ze buiten de stad was liet ze haar drie pokémon tevoorschijn komen. Ona was vrolijk als altijd, maar Gwen keek boos. Het was niet moeilijk je een onweerswolkje boven haar hoofd voor te stellen. Oz' gezicht stond neutraal. Als hij zijn mond dicht had zag je hem niet eens en zijn ogen keken ook niet blij of boos. De Diglett keek in het rond en aan de lichte fronsrimpel die op zijn bruine voorhoofd ontstond maakte Arya op dat hij probeerde de omgeving in zijn geheugen te prenten. 'Kom, we gaan naar Viridian Forest,' zei Arya opgewekt. De drie pokémon volgden haar zwijgend. Één rondhuppelend en afgeleid wordend door alles wat bewoog, één die overal naar keek alsof hij door een museum liep en één die alleen maar recht voor zich uit staarde en probeerde zo ver mogelijk van de eerstgenoemde uit de buurt te blijven.

ONA ~ Ona huppelde steeds naar voorbijgangers, tikte hen aan en sprong giechelend achter een lantaarnpaal zodra de persoon omkeek. Ze liet een peuter bijna struikelen (helaas kon zijn moeder hem op tijd weg trekken) en haar tentakel was net op weg naar de fotocamera van een toerist toen Arya haar zei van het ding af te blijven. De toerist keek even naar Ona en wilde een foto maken, maar Ona sprong steeds weg, tot de toerist het schouderophalend opgaf. Ona's dag kon niet meer stuk.
Af en toe wierp ze even een blik op Gwen de chagrijn. Ona snapte niet wat die Charmander had. Was ze nou nog steeds boos om gisteren? Wat kon zij er nou aan doen dat Gwen meteen uitgeschakeld was als ze op de grond viel? Ona snapte niet waar ze zich druk om maakte. Nou ja, zo waren vuur-pokémon nu eenmaal, en dan vooral Gwen. Die had het temperament van drie pokémon samen.

GWEN ~ Zodra ze in de buurt kwamen van het bos begon Gwens humeur een beetje op te klaren. Ze vond het altijd prettig om in de natuur te zijn. Ze vroeg zich af hoe het was om daar te leven. Om te gaan en staan en staan waar je wilt. Om 's nachts te slapen onder de sterren. Het leek haar prachtig. Maar zij had het nooit meegemaakt en zou het nooit meemaken. Nou ja, het slapen onder de sterren misschien wel een keertje, maar alleen als Arya het goedvond. Dat was meteen het probleem. Arya moest de meeste dingen goedvinden voordat het kon en één daarvan was buiten slapen. Nu, niets aan te doen. Zo is het nu eenmaal, dacht ze. Ze liep naar Oz toe. Hij keek haar vragend aan. 'Oz,' begon ze. 'Ja?' zei hij. 'Hoe is het eigenlijk om in het wild te leven?' Oz zweeg even en er verscheen een denkrimpel in zijn voorhoofd. 'Het is... bijzonder,' begon hij daarna. 'Het lijkt zo normaal als je in het wild leeft, maar bij een mens leven is heel anders. Wild zijn is fijn. Het is mooi. Je ziet veel. Je maakt vrienden, maar ook vijanden. Er zijn ook nadelen. Eten vinden kan moeilijk zijn, vooral in de winter. Pidgeys mogen dan vaak bijgevoerd worden door de mensen, maar andere pokémon hebben dat voordeel niet. 's Nachts kan het koud zijn. Of regenachtig, dat is ook niet fijn, al had ik daar onder de grond weinig last van,' vertelde de Diglett. 'Mis je het?' vroeg Gwen. Weer zweeg Oz een tijdje. 'Ja,' zei hij toen, 'Ja, wel een beetje. Maar bij Arya is het ook heel fijn.' 'Maar zou je teruggaan als je kon?' vroeg Gwen door. Nu hoefde Oz niet zo lang na te denken. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, ik laat Arya niet in de steek,' zei hij. 'Hm.' Gwen keek weer voor zich.

ARYA ~ Aangekomen in het bos gebeurde er eerst niet veel bijzonders. Gwen versloeg zonder veel moeite een Caterpie, Ona begon het takslingeren saai te vinden en klom weer op Arya's rug en Oz deed niet veel bijzonders. Hij ging alleen in een kaarsrechte lijn vooruit en keek wat om zich heen. Arya vroeg zich af waar Gwen en hij het net over hadden gehad. Het was in ieder geval iets geweest waarbij Oz na had moeten denken voor hij antwoord gaf, maar dat was niet echt een hele grote aanwijzing.
Plotseling schoot er een blauwe sliert uit een struik die aan Gwens poot trok. De Charmander viel om en gromde kwaad. Op zich niets bijzonders, Ona haalde wel vaker dit soort geintjes uit, ware het niet dat Ona op het moment op haar rug zat en de tentakel toch echt vanuit die struik gekomen was. Zaten en wilde Tangela in Viridian Forest?

ONA ~ Ona liet zich van Arya's rug af op de grond zakken en liep nieuwsgierig naar de struik. Wie was die Tangela die het blijkbaar ook leuk vond voorbijgangers te pesten? Ze hoorde een giechellachje uit de struik komen dat verdacht veel op haar eigen giechellachje leek. De wilde Tangela sprong uit de struik met een vrolijke twinkeling in haar ogen. Ona grinnikte. Haar wilde soortgenoot grinnikte ook. Gwen stond er bij met een enigszins geschokte uitdrukking op haar gezicht en Ona moest lachen. De wilde lachte mee. 'Hoe heet jij?' vroeg Ona. 'Ik heb geen naam. Noem me maar Naamloos. Dan heb ik toch wel een naam, maar dat is dan Naamloos. Snap je 'm? Naamloos?' Ona schaterde het uit. 'Naamloos, hihihi, da's 'n goeie!' Gwen kreunde. Naamloos keek naar de Charmander als een Pidgey die naar een Caterpie keek. Ze stak haar tentakels uit en Gwen zette een paar stapjes uit. 'Oh nee, oh nee,' zei ze, haar pootjes afwerend voor zich. Naamloos' tentakels schoten naar voren en ze tilde Gwen hoog de lucht in. Ze begon vrolijk rond te springen, net zoals Ona altijd deed. 'Hé, hou op!' riep Arya. Natuurlijk had het geen nut. 'Ona, doe Absorb!' Ona luisterde niet. Waarom zou ze? Dit was toch leuk? Ze had het idee dat ze vandaag nog veel plezier zou beleven met Naamloos. Ze was zo leuk en grappig!
'Oz, Scratch,' probeerde Arya. Oz het braverikje luisterde natuurlijk wel meteen en hij kwam snel dichterbij. Ona sprong op zijn hoofd, net zolang totdat hij de grond in dook. Toen hij een eindje verderop weer boven kwam sprong Ona weer op zijn hoofd. Dit ging zo een tijdje door totdat zich op het hoofd van de arme Diglett een flinke bult begon te ontwikkelen en hij het opgaf.

Ona liep naar Naamloos toe en keek even naar Gwen, wiens gezicht weer op onweer stond. Naamloos was zo slim geweest om ook haar staart te pakken, zodat ze die niet bij haar tentakel kon houden. 'Naamloos, gooi haar naar mij!' riep Ona vrolijk. Maar Naamloos luisterde niet. Ze gooide Gwen wel de lucht in, maar ving haar zelf weer op voordat Ona haar kon pakken. 'Nouhou, Naamloos, nu ben ik,' zei Ona licht geïrriteerd. 'Nee, jij mag niet,' zei Naamloos. Ze klonk een beetje als een bazige peuter die zelf op de schommel wilde blijven in plaats van de andere kindjes een beurt te geven. 'Alleen ik mag. Ze is míjn speeltje,' Er klonk een protest van boven, maar niemand luisterde er naar, behalve Arya, die een beetje wanhopig stond toe te kijken. Toen veranderde haar uitdrukking en met vastberaden passen liep ze naar Naamloos. Ze pakte een tentakel vast om Gwen omlaag te halen, maar Naamloos was daar niet van gediend. 'Je blijft van mijn speelgoed af! Het is van mij, van mij, van MIJ!' riep ze boos en ze stampte met haar voetjes op de grond. Toen begonnen haar tentakels rood te gloeien. Arya werd ook rood en na een tijdje viel haar hand omlaag en wankelde ze een paar stapjes achteruit. 'Hé, nu is het wel genoeg,' zei Ona. 'Eerst pak je Gwen af en vervolgens val je Arya zomaar aan!' Ze schudde een grote wolk Sleep Powder van haar tentakels, maar vergat één klein detail: Tangela waren er immuun voor. Voor de rest viel iedereen in slaap. Ze hoorde Oz luid snurken en wist zonder te kijken al dat er waarschijnlijk zo'n groeiende en krimpende luchtbel uit zijn neus kwam. Goed, van hem kon ze dus geen hulp verwachten. Nou ja, dit kon ze zelf ook wel. Ze was Ona! Zij was wel beter dan een of ander soortgenootje zonder naam!

Ze wikkelde haar tentakels om die van Naamloos heen en deed Absorb. Naamloos deed ook Absorb. Er gebeurde weinig als je allebei evenveel energie van elkaar stal. Naamloos leek echter heel tevreden met zichzelf te zijn. Ona vroeg zich af waarom ze zo blij keek, toen ze opeens begon te groeien. Binnen een paar seconden was ze tien centimeter groter dan Ona. Ze kon al Growth! Maar dat ging niet zomaar! Niemand was beter in iets dan zij! Boos besloot Ona het gewoon ook te doen, maar dan beter. Ze spande zich in en wonder boven wonder lukte het nog ook. Ook zij groeide ongeveer tien centimeter. Ze grinnikte toen ze Naamloos' teleurgestelde uitdrukking zag. Die had blijkbaar gehoopt dat dat een kunstje was dat Ona niet kon overtreffen.

Aangezien ze allebei al Growth hadden gedaan en Absorb en Sleep Powder nu geen nut hadden besloot Ona Constrict te doen, haar enige andere aanval op Ingrain na. Gelukkig bleek Growth ook Naamloos' beste trucje te zijn. De twee Tangela wikkelden hun tentakels om die van de ander en begonnen een soort wedstrijdje wie de ander het eerst omver kon trekken. Naamloos had Gwen een eindje verderop op de grond gelegd oom haar tentakels vrij te houden.
Ze draaiden steeds meer tentakels om elkaar heen, maar geen van beiden gaf het op. Ze waren gewoon precies even sterk. De na-aper, dacht Ona, hetzelfde lachje, hetzelfde gedrag, hetzelfde level. Het enige wat zij anders heeft dan ik is haar stomheid.
Toen Ona zich los wilde maken van Naamloos om een andere tactiek toe te passen merkte ze plotseling dat het niet lukte. naamloos leek op hetzelfde moment op hetzelfde idee gekomen te zijn en probeerde ook los te komen, maar het lukte niet. Hun tentakels zaten helemaal in de knoop. Ze keken elkaar aan.

ARYA ~ Arya was de eerste die wakker werd. Doordat ze groter was dan Oz en Gwen had Sleep Powder op haar een minder groot effect. Het eerste wat ze zag waren de twee Tangela die met elkaar in de knoop zaten. Ze keken eerst elkaar en daarna haar met grote ogen aan. Het duurde even voordat de vreemde situatie tot haar doorgedrongen was: Ona zat vast aan een wilde Tangela. 'Goed,' zuchtte ze, 'Hoe gaan we dit oplossen?' Ze pakte Ona's pokéball, maar ze kon haar niet terug laten keren omdat ze zo in de knoop zat. Oké, dit moet ik dus met de hand gaan doen, dacht ze. Ze ging bij de twee op de grond zitten en begon langzaam de knopen te ontwarren. Dit ging nog lang duren...