Langzaam liet hij zijn rugzak van zijn schouder zakken op liet hem met een plof op de grond landen. Hij was naar Seafoam Islands gegaan. Eigenlijk wilde hij een nieuwe pokémon vangen, maar hij had geen idee welke. Hier leefden vooral water en vuur pokémon. En met wie zou Frodo goed bevriend raken? Frodo leek op hem, hij was op zichzelf, hield van de natuur en was liever alleen. Maar Legolas zou geen gyms kunnen uitdagen met maar één pokémon. En hoeveel hij ook van Frodo hield, hij kon daar niet omheen. Tuurlijk trainden ze veel samen, maar terwijl Frodo sterker werd, werden de wilde pokémon te zwak voor hun. Legolas moest op zoek naar een tegenstander met getrainde pokémon. En eigenlijk wist hij niet of hij daar wel zin in had. Naast hem was Frodo gaan liggen, en duwde met zijn neus tegen de tas. Legolas knielde neer en aaide de kop van de Jolteon. “Ja jongen, ik heb ook honger,” zei hij en hij maakte de tas open. Hij pakte een etensbakje voor Frodo en deed daar wat pokévoer in en zette het voor Frodo neer, die daar dankbaar van begon te eten. Zelf haalde Legolas een boterham uit zijn tas en keek naar het bos terwijl hij die op at. Niet veel later voelde hij de kop van Frodo op zijn schoot. Legolas zuchtte en ruimde de spullen op. Hij stond op en keek naar zijn pokémon. “We moeten trainen, laten we eens kijken of een of andere water pokémon zin heeft om te vechten…” eigenlijk wilde hij gewoon een trainer met een vaporeon tegen komen ofzo. Maar ja. Hoe groot was de kans?

-open voor iedereen-

Terwijl Yume haar reis voortzette, stuitte ze op de zogeheten Seafoam Islands, een heerlijke plek om te ontspannen. Ashita snuffelde aan de grond toen ze eindelijk hun bestemming hadden bereikt. Sellia keek bedachtzaam in de zon die met z'n volle glorie over haar scheen. Het was een mooie dag. Yume's oog viel echter op de schaduwen van pokémon die het trio achter de rotsen bespiedden, maar niet wilden overgaan tot een actie. De reden dat ze hier was? Dat wist ze zelf eigenlijk ook niet, misschien wilde ze wel even tot rust komen, weg van alle steden en geschreeuw van mensen. Er zouden hier vast ook andere trainers zijn met dezelfde doeleinden, of ze waren hier voor de pokémon. Yume pakte uit haar schoudertas een paar besjes die ze vanochtend nog had geplukt en reikte ze uit naar de Eevee en Vulpix. Ashita met haar vrolijke 'Eevee!'-geluid kwam er meteen op af, terwijl Sellia er met een zo charmant mogelijke pas op afliep. Ze was nou eenmaal een coördinator en probeerde het beste uit haar vrienden te halen om ze gelukkig te maken. Sellia was over de training erg serieus en oefende non-stop haar door Yume gegeven rol. Die rol was zich te specialiseren in de rustige en gracieuze charme. Dat paste immers bij haar persoonlijkheid en haar evolutie. Ashita was te vrolijk en te springerig, dus die kreeg verteld om zich te focussen op schattige charmes, als een speelse kleine Eevee. Gelukkig was ze dat ook en hoefde ze daarover zich niet druk te maken. Toen beiden klaar waren met het eten van de besjes, was het maar tijd om op avontuur te gaan. "Laten we gaan." zei Yume glimlachend en Ashita sprong al vrolijk verder. Ze was altijd al vol met energie en ontzettend avontuurlijk, het zou Yume niets verbazen haar Eevee over vijf minuten terug te zien met een horde kwade pokémon achter zich aan. Misschien bemoeide ze zich iets te veel met alles. Sellia bleef naast Yume lopen zoals altijd. Na een tijdje gelopen te hebben zagen Yume en Sellia inderdaad Ashita achtervolgd worden door een paar pokémon, maar ze waren te ver in de verte om te kunnen zien wat voor een. Gelukkig heb ik Ashita Dig geleerd, dacht Yume, terwijl ze de Eevee onder de grond zag verdwijnen. De pokémon bleven even zoeken, maar gaven het al gauw op. Vlak daarna kwam Ashita weer boven en rende terug naar Yume. In haar "Eevee"-taaltje begon ze haar verhaal te vertellen, maar Yume vroeg zich af of Ashita wist dat ze haar niet kon verstaan. Uiteindelijk sloot ze haar verhaal af met een concluderende "Eev!". Sellia keek een beetje vreemd naar Ashita en begon in haar Vulpix-taaltje een verontwaardigend antwoord te geven, dat waarschijnlijk iets betekende als: 'Dat was het meest ongeloofwaardige verhaal dat ik ooit gehoord heb!' Yume glimlachte er alleen bij, het was weer het alledaagse liedje. Belangrijkere zaken waren: Zou ze op zoek moeten gaan naar een derde pokémon? Ze had nog geen advertenties gezien van aankomende contests, maar ze wilde wel voor de lol trainen voor de eerste gym. Niet alleen voor de lol, ook om haar pokémon zekerheid te geven. Er zijn nou eenmaal contest-rondes waarbij het doel een zo sierlijk mogelijk pokémon-gevecht houden is, daarin moeten ze getraind worden en niet alleen tegen elkaar. Maar zouden ze met z'n tweeën sterk genoeg zijn tegen zo'n gymleader? Yume wist dat deze belachelijk sterk waren, sterker dan elke andere trainer in die stad en omstreken. Ze zou dan meer nodig hebben dan Mimic, omdat dat zeker geen dubbelgevecht is. Yume keek afwezig naar Ashita, die alweer op avontuur uit was. Met haar kleine pootjes die lange afstanden gewend zijn door haar continue uitjes rende ze over de rotsige ondergrond, totdat ze weer avontuur rook. Nee, ze hoorde het. Vanachter een rots bespiedde ze een trainer, een jongen van 15 jaar oud met een Jolteon. Ashita schrok zich rot van de gelijkenis tussen haar en de Jolteon, zo'n ding had ze nog nooit gezien. Meteen rende ze terug naar haar trainster, die gelukkig dichtbij was, en begon tegen haar benen aan te duwen. Yume keek een beetje vreemd op, maar begreep wel dat ze Ashita moest volgen. Ashita rende vooruit naar de rots waar ze achter had gezeten. Yume volgde haar en zag de trainer opstaan, waarschijnlijk net klaar met zijn pauze. Naast hem was een Jolteon. Ze wist dat het een van de Eeveelutions was, maar was er nog nooit eentje tegen gekomen in het echt. Nu haar trainster erbij was gekomen voelde Ashita zich weer machtig en rende op de Jolteon af. Ze snuffelde aan z'n neus en liep een rondje om hem heen. Ze begreep er nog steeds niets van. Sellia, die intussen ook was aangekomen, liep ook op de Jolteon af, keek hem diepzinnig aan en ging toen maar zitten. Yume kwam toen naar de trainer toe, aangezien ze geen keuze meer had. "Ah, hoi!" zei ze een beetje aarzelend maar op een vriendelijke toon. Sellia liep naar haar trainster en sprong in haar armen. "Ik ben Yume, dit is Sellia en de Eevee is Ashita. We waren hier een dagje, maar Ashita kwam je Jolteon tegen." Dat laatste klonk inderdaad raar, maar als er iets was dat Ashita interesseerde, wilde ze niet weg totdat ze volledig begreep wat het was en wat het voor haar betekende. Oftewel, Ashita kon wel een paar uur met een object bezig zijn, als het object geen levend wezen was en het niet geïrriteerd begon te worden. Maar daarvoor was gelukkig Sellia, die wat meer van de wereld begreep. Helaas was Sellia vaak ongeduldig of werd Ashita kwaad op haar voor het 'spoilen' van haar ontdekkingen. Dit liep regelmatig tot een kleine ruzie uit. Maar ach, hun vriendschap lek er niet om te lijden. Sterker nog, misschien verbond het de twee pokémon wel.

Frodo leek ineens afgeleid. Legolas keek hem aan, en toen in de richting waar hij heen keek. Wat was er te zien? In de verte zag Legolas een meisje lopen, misschien net iets jonger dan hij. Hij beet op zijn lip, had hij zin in een gesprek? Hij wist het niet, maar misschien was ze wel aardig. Hij moest het toch een kans geven. Hij kon niet voor eeuwig alleen en zonder vrienden blijven. Dan zou hij het gepest naar zich toe trekken, dat was ook niet de bedoeling. Dus, hij moest wel wat vrienden vinden. Maar vrienden vond je niet, die maakte je. Eens kijken of het makkelijk zou gaan of niet.

Ineens rende er een Eevee op Frodo af, die zich dood schrok. Even leek hij te willen rennen, maar de Eevee stopte voor zijn neus, en liep een rondje om hem heen. Frodo volgde de Eevee wantrouwend met zijn kop. Legolas keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de hyperactieve Eevee. Vergeleken met Frodo dan. Even daarna kwam er een Vulpix achter aan gelopen, keek Frodo even aan en ging toen maar zitten. Frodo keek Legolas verward aan, hij glimlachte even naar zijn pokémon, ookal voelde hij hetzelfde; wat nu?

Daarna kwam het meisje aangelopen die hij eerder had gezien. Blijkbaar waren dit haar pokémon. “Ah, hoi!” zei ze een beetje aarzelend, maar wel vriendelijk. “Hoi,” ook Legolas’ stem was aarzelend. De Vulpix liep naar het meisje en sprong in haar armen. Frodo liep weg van de Eevee en ging tussen Legolas’ benen staan, bijde pokémon in de gaten houdend. “Ik ben Yume, dit is Sellia en de Eevee is Ashita. We waren hier een dagje, maar Ashita kwam je Jolteon tegen,” zei het meisje dat dus Yume heette. Fijn, nu kon hij er niet meer omheen. Legolas knikte. “Mijn naam is Legolas, en dit is Frodo,” zei hij met een hoofdwenk op Frodo. Hij besloot toch maar een gesprek te beginnen. Of ten minste poging tot… “Dus… Ben je een coördinator of een trainer?” vroeg hij dus maar.

“Mijn naam is Legolas, en dit is Frodo,” Dat waren namen die niet vaak voorkwamen. Tenminste, ze had nog nooit mensen ontmoet met een stijl van zulke namen, maar het waren wel mooie namen. Dus de Jolteon heette Frodo. Ashita was klaar met haar tot in de puntjes uitgezochte inspectie en concludeerde dat het een pokémon was. Toen viel haar aandacht op de trainer van de nog steeds voor haar onbekende pokémon. Ze snuffelde van een afstandje, nog steeds geboeid maar met minder lef als eerst. “Dus… Ben je een coördinator of een trainer?” vroeg Legolas. "Ik ben een coördinator, maar omdat er zo weinig contests zijn, train ik met mijn pokémon om de eerste twee gyms uit te dagen. Het probleem is alleen dat Sellia zich te veel focust op nieuwe aanvallen, ze beiden alleen nog maar in een dubbelgevecht of in een gevecht tegen elkaar hebben meegedaan, en Ashita lijkt het nog niet echt te snappen." Haar groene ogen richtten zich op Ashita, die met elke minuut een klein stapje dichterbij Legolas stond, helemaal onder spanning maar vol met een soort van dapperheid, te veel nieuwsgierigheid dreef haar voort. "En jij? Heb je al badges of ben je ook een coördinator?" Yume wist haast bijna zeker dat het een trainer was, alleen wist ze niet hoe sterk hij was. De Jolteon die er zo sterk uit zag, leek niet coördinator-achtig en lette waarschijnlijk niet veel op houding. Of dat was haar gevoel, ze zag in al die contests op tv thuis nou eenmaal meer Flareons en Vaporeons dan Jolteons. Eevee's leken nou lekker populair. Vrolijke schattige beestjes met het grote trilemma: Vaporeon, Jolteon of Flareon. Alleen wist Yume niet zeker of trilemma een woord was, en als ze überhaupt zou willen plannen Ashita te laten evolueren moest ze eerst aan een steen komen, die ontzettend zeldzaam waren. Ook Sellia zou een Firestone nodig hebben om te evolueren. En uiteraard wilde ze zo'n keuze niet zomaar maken. Ach, het was te vroeg om over evolutie te praten, ze was nog niet ervaren genoeg. Plotseling vroeg ze zich af waarom de trainer hier was. "Ben je eigenlijk gekomen om nieuwe pokémon te vangen of gewoon een dagje uit?" vroeg Yume nieuwsgierig. Ha! Twee vragen in één keer. Ze wist niet waarom ze dat dacht.

Ashita had haar grote expeditie naar Legolas stopgezet en was afgeleid geraakt door Sellia's staarten. Sellia leek dit duidelijk niet te bevallen, en gebruikte zomaar uit het niets Double Team. Haar move was niet uitgebreid maar haar kopieën waren best echt. Er verschenen vijf Vulpix uit het niets. Ashita zag een grote uitdaging voor zich en gebruikte Quick Attack om door alle Vulpix heen te rennen totdat ze Sellia weer had gevonden. Sellia gebruikte Mimic en haastte ervandoor met haar gemimic'te Quick Attack als een opgejaagde kat, met Ashita er "Eev! Eev!" achteraan rennend. Yume keek naar haar rennende pokémon en drukte een hand tegen haar voorhoofd, ook wel bekend als facepalm, maar dan was er geen 'Klets' te horen wanneer haar hand haar voorhoofd raakte. "Niet alweer..." Ze richtte zich tot Legolas. "Omdat ze elkaar kunnen nadoen, zitten ze elkaar voortdurend achterna. Ik denk dat ze een paar seconden later wel terugko..." Ze was nog niet klaar met haar zin of Sellia racete haar armen in, zwaar hijgend, met Ashita achter zich aan die op Yume's schouder klom. Yume zette Sellia snel neer en pakte Ashita beet en keek recht in haar ogen. Ashita maakte haar "Eevee!"-geluidje en glimlachte met haar schattige snoetje naar Yume. Yume zuchtte, en zette Ashita op de grond, wetend dat ze nooit lang boos kon zijn op haar Eevee. Niet dat ze ooit echt boos was op Ashita. Ze was wel gewend dat ze altijd in de problemen kan en dat zij er soms een einde aan moest maken, maar eigenlijk vond ze het altijd wel leuk. Ashita ging samen met Sellia rustig zitten, iets wat ze altijd deed na een vrolijke achtervolgingspartij.


[ OOC: Sorry voor de late reactie, ik had het een beetje druk met school ; ) ]

"Ik ben een coördinator, maar omdat er zo weinig contests zijn, train ik met mijn pokémon om de eerste twee gyms uit te dagen. Het probleem is alleen dat Sellia zich te veel focust op nieuwe aanvallen, ze beiden alleen nog maar in een dubbelgevecht of in een gevecht tegen elkaar hebben meegedaan, en Ashita lijkt het nog niet echt te snappen." Legolas keek naar de Eevee. Deze ging met de minuut een beetje dichter naar hem toe, maar was duidelijk gespannen. "En jij? Heb je al badges of ben je ook een coördinator?" vroeg Yume toen aan hem. "Ik ben een trainer, maar heb nog geen badges. Frodo is mijn enige pokémon en je moet wel heel veel lef hebben om met een pokémon een gym te willen uitdagen, niet waar?" nee, hij had een tweede pokémon nodig, misschien nog wel een derde. Of twee geëvalueerde. "Ben je eigenlijk gekomen om nieuwe pokémon te vangen of gewoon een dagje uit?" hij keek haar aan. Kon ze gedachtenlezen of vroeg ze zich gewoon af waarom hij hier was? "In eerste instantie wilde ik gaan trainen, maar de pokémon die hier wilt zijn zijn geen partij meer voor Frodo. Dus ja, ik wilde er eigenlijk wel een gaan vangen, mocht ik een sterke tegen komen." antwoordde hij. Ach, hoe groot was de kans dat ze echt een goede pokémon tegen kwamen? Hij wilde zo ie zo een pokémon waarmee hij de eerste gym zou kunnen verslaan, maar welke had hij dan nodig?

Ashita leek zich niet meer zo in hem te verdiepen en was afgeleidt door Sellia. Of eigenlijk. Door de staarten van de vulpix. Alleen was Sellia daar niet zo blij mee, gebruikte Double Team om de Eevee in de war te brengen. Er verschenen vijf vulpix, die best echt leken. Ashita gebruikte Quick Attack om door alle Vulpix heen te rennen. Uiteindelijk rende de twee pokémon weg. "Niet alweer..." zuchtte Yume. Frodo keek omhoog naar Yume, en toen naar Legolas. "Omdat ze elkaar kunnen nadoen, zitten ze elkaar voortdurend achterna. Ik denk dat ze een paar seconden later wel terugko..." alsof ze was aangevlogen lag Sellia al weer in Yume's armen, nog voor ze haar zin had uitgesproken. Het meisje zette Sellia neer en pakte Ashita beet en keek haar recht aan. Ashita glimlachte met haar schattige snoetje naar Yume, die haar met een zucht weer neer zette. "Je zei dat je pokémon alleen in dubbelgevechten kunnen vechten toch? Als we nou eens tegen elkaar gaan vechten, maar dan een tegen een. Dat zou een goede oefening voor ons allemaal zijn." stelde Legolas voor.

"In eerste instantie wilde ik gaan trainen, maar de pokémon die hier wilt zijn zijn geen partij meer voor Frodo. Dus ja, ik wilde er eigenlijk wel een gaan vangen, mocht ik een sterke tegen komen." "Hmm," zei Yume bedachtzaam "Er zijn inderdaad wel sterke vuur- en waterpokémon te vinden, vooral in deze tijd van het jaar." Ze was dol op de lente. Ook al was winter het eerste seizoen, de lente was voor haar het echte begin. Het jaar bloeide in de lente, raakte zijn hoogtepunt in de zomer en in de herfst en winter maakte het zich klaar weer uit te bloeien volgend jaar, in de lente. "Maar gaat het daarbij om de kracht van de pokémon van buiten, of de innerlijke wilskracht?" vervolgde Yume haar reactie, diep in haar eigen gedachten gezonken. "Nooit heeft het eerste het tweede overwonnen. Tenminste niet in het einde... Maar ik dwaal af." zei ze glimlachend. Toen kwam Legolas met een idee. "Je zei dat je pokémon alleen in dubbelgevechten kunnen vechten toch? Als we nou eens tegen elkaar gaan vechten, maar dan een tegen een. Dat zou een goede oefening voor ons allemaal zijn." "Hmm, dat klinkt interessant." zei Yume, terwijl ze naar haar beide pokémon keek. Wie van de twee zou het gevecht aankunnen? Ze keek twijfelend naar de pokémon en die wisten dat ze het zelf moesten gaan bepalen. Ashita keek naar Sellia, en toen naar het nog steeds voor haar onbekende pokémon. Sellia leek iets in Vulpix-taal te zeggen dat leek op een uitleg van wat Frodo was. Toen ze klaar was met haar uitleg, schoot Ashita naar Yume toe en besloot deze uitdaging aan te gaan. Ze klom zo vlug als ze kon op haar schouder en "Eevee"te naar de Jolteon en zijn trainer. "Ik en Ashita accepteren je gevecht." glimlachte Yume, terwijl ze over de kop van haar Eevee kriebelde. "Trouwens, ik weet niet hoe sterk Frodo is, en vooral ten opzichte van Ashita, dus zou ik als de verschillen net iets te groot blijken te zijn Sellia ook mogen inzetten?" vroeg Yume. Ze wist dat het anders een iets te grote deuk in Ashita's zelfvertrouwen kon geven, en dat was iets dat ze niet wilde riskeren. Sellia was serieuzer in de training en waarschijnlijk ook iets sterker dan Ashita. De Jolteon zag er sterk uit, en aangezien het de enige pokémon was van deze trainer's party zou hij de alle training en aandacht hebben gekregen die hij maar nodig had. Was zij dan in het nadeel of hij? Het ergste nadeel van één pokémon hebben is dat je maar één Voltorb of Electrode tegen hoeft te komen en je rent al paniekerig naar het pokémon center omdat de explosie een one-hit KO was. Zo dacht zij er tenminste over. Yume begon om zich heen te kijken, en checkte of deze plaats een geschikte plek was voor een gevecht. Het leek er wel op, er was genoeg ruimte om te bewegen wanneer alle drukte van de baan was. Wat voor tactiek moest ze gaan gebruiken? Wat had ze geleerd van de Jolteon? Niet zoveel eigenlijk. Ehh... dan maar op intuïtie. Jolteon is een electric-type pokémon. Misschien elektrisch...snel als een klap? Dus misschien doordat Frodo een electric-type was, was hij ontzettend snel? Zoiets kon worden opgelost met Quick Attack, en dan zou ze een soort van combinatie moeten verzinnen. Ashita had vooral aanvallen die Frodo in de war kon brengen, of minder goed kon laten richten, zoals Sand-Attack en Double Team. Mimic en Swift waren goede aanvallen, maar kon Ashita wel een van Frodo's aanvallen mimic'en? Als Sellia toch nodig bleek te zijn kon ze Dig gebruiken, dat zou effectief moeten zijn. Toch? Ze wist het niet, ze twijfelde. Ze wist niet of grond effectief was tegen elektrisch. Waarom moest ze die les nou weer missen? Niet echt dat het een les was, er was nou eenmaal een zender op tv die soms wat over verschillende types informeerde. Vuur, water en gras waren de hoofdelementen. De 'lessen' over de andere types had ze niet echt bijgewoond. Ze wist wel dat Sellia als vuurtype het niet zo goed zou doen tegen grond, maar dan was er ook nog rots. Aargh, te ingewikkeld! De combinaties waren zelfs makkelijker. Het zou mogelijk moeten zijn duizenden combinaties te verzinnen, maar ze zou misschien eerst kunnen focussen op wat Legolas voor tactieken heeft. Haa, ze had zin in het gevecht. Ze wachtte eerst op de antwoorden van Legolas, maar ging alvast een paar meter verderop staan, om een onzichtbaar gevechtsveld zichtbaar(der) te maken.

"Hmm," zei Yume bedachtzaam "Er zijn inderdaad wel sterke vuur- en waterpokémon te vinden, vooral in deze
tijd van het jaar." Legolas knikte. Ja, er waren inderdaad vooral vuur en water pokémon te vinden. Eigenlijk wilde
hij een water pokémon. Om wat preciezer te zijn; een Vaporeon. Natuurlijk wilde hij een Vaporeon, omdat hij dacht dat Frodo, als Jolteon zijnde, misschien makkelijker contact maken met een evoluatie van een Eevee. Maar dan zou hij een Eevee moeten vangen, en die waren hier niet. En dan had hij ook een steen nodig, maar met een beetje geluk had zijn moeder of vader die nog wel ergens in de kast liggen, goed verstopt. Legolas zuchtte. Hij wilde gewoon een Eevee. "Maar gaat het daarbij om de kracht van de pokémon van buiten, of de innerlijke wilskracht?" vervolgde Yume haar reactie, diep in haar eigen gedachten gezonken. "Nooit heeft het eerste het tweede overwonnen. Tenminste niet in het einde... Maar ik dwaal af." zei ze glimlachend. Legolas keek op. “Natuurlijk gaat het om Innerlijke wilskracht. Zonder dat heb ik niets aan een pokémon. Maar kracht in aanvallen is ook belangrijk.” Zei Legolas. "Hmm, dat klinkt interessant." zei Yume als reactie of zijn voorstel voor een gevecht. "Ik en Ashita accepteren je gevecht." glimlachte Yume, terwijl ze over de kop van haar Eevee kriebelde. "Trouwens, ik weet niet hoe sterk Frodo is, en vooral ten opzichte van Ashita, dus zou ik als de verschillen net iets
te groot blijken te zijn Sellia ook mogen inzetten?" vroeg Yume. Legolas knikte. “Uiteraard, maar laten we eerst eens kijken. Frodo is namelijk nog maar net geëvalueerd. Het zou me niets verbazen als ze niet zoveel in kracht verschillen.” Intussen was Frodo al naar voren gelopen, en zijn houding was meteen veranderd; hij had zijn kop geheven en zijn ogen boorden in die van Ashita. Legolas wist dat Frodo de pokémon bang wilde maken. Eens kijken hoe sterk Ashita was. Zowel fysiek als mentaal. “Jij mag beginnen,” zei hij.

-sorry van de kortheid...-

De houding van de Jolteon veranderde toen deze zich klaarmaakte voor het gevecht. Intimidatie, dat was iets dat als eerste opviel. Ashita was echter alles behalve bang totdat het tegendeel was bewezen, oftewel; totdat ze wist tegen de grond geslagen te zullen worden in twee tot tien seconden. “Jij mag beginnen,” zei Legolas en Ashita stootte een vastberaden 'Eevee'-kreetje uit. Ze kon nu niet beginnen met Mimic dus zou iets anders moeten proberen. En dat betekende een kleine combinatie. Nu maar hopen dat ze snel genoeg was..."Oké dan. Ashita gebruik Double Team!" Ashita vermeerderde haarzelf in viervoud, door zo hard te bewegen dat er een illusie ontstond van vier Eevee's. Ze waren allemaal Ashita, maar eentje zou kunnen aanvallen. Zelfs zij wist niet welke dat zou worden. De vier Eevee's splitsten zich op en in groepen van twee renden ze langs de zijkanten van Frodo. Maar een van de Eevee's aan de rechterkant verdween in het niets. Was Ashita moe geworden van het overspringen en kon ze de laatste niet meer halen? vroeg Yume zich af, maar daar had ze geen tijd voor want ze moest alweer het volgende commando geven. De drie Eevee's waren nu rondjes aan het rennen rondom de Jolteon, alledrie met de klok mee. Dat moest ook wel omdat Double Team eigenlijk gewoon Ashita was die zo snel bewoog dat het leek alsof ze in drievoud was, en om een kopie van haarzelf iets anders te laten doen dan zijzelf was meer een soort van 'super-multitasken', als dat een woord was. "Nu! Swift!" riep Yume en een neppe Eevee stond stil voor Frodo en verdween op het moment dat haar echte Eevee naar boven sprong. De derde neppe Eevee was waarschijnlijk ook ergens verdwenen. Ashita gebruikte Swift, ze zwiepte met haar pluizige staart en ze vuurde gele sterretjes af op de Jolteon en op de gehele omgeving. Het was geen belachelijk sterke aanval nee, maar het secundaire effect van Swift was dat het nooit miste. Ashita landde op de grond, nog niet wetend of dit Frodo had geraakt, maar wel trots op haarzelf. Maar Yume hoefde dat niet te weten, want Ashita stopte met bewegen, waardoor nu haar tegenstander ruim de kans had om aan te vallen. Ze hoopte dat het niet al te veel schade zou aandoen, maar de Jolteon was pas net geëvolueerd, misschien kende het niet de sterke moves van electric-types die ze altijd op tv ziet. Ach wie hield ze voor de gek. Haarzelf in ieder geval niet. Ze zette zich schrap, net zoals Ashita, die zich probeerde te focussen.

Legolas zag dat Ashita niet schrok van Frodo's poging tot intimidatie. Hij glimlachte. Ze waren misschien nog wel sterker dan ze eruit zagen. En Frodo was het niet gewent om tegen pokémon van zijn soort te vechten. "Ashita, gebruik Double Team!" de eevee verviervoudigde zich rond Frodo, die de Eevee's een voor een strak aan keek, maar niet kon zien wie de echte was. De vier Eevee's splitsten zich weer in twee, en Legolas merkte dat Frodo nu echt in de war begon te raken. "Focus, Frodo!" riep hij met een kalme stem. Maar een van de Eevee's aan de rechterkant van Frodo verdween in het niets. Zou de Eevee moe zijn geworden? Drie Eevee's waren er nu over, en renden nog steeds langs Frodo. "Nu! Swift!" Legolas keek naar de drie overgebleven kopieën, waarvan er een voor Frodo's neus stil bleef staan. Frodo kraste met zijn nagels in het niets, toen Legolas de echte Ashita naar boven zag springen. "Focus!" riep hij nog een keer. Ashita schudde met haar pluizige staart en er kwamen gele sterretjes uit. Een paar raakte Frodo, die zijn kaken op elkaar klemde om geen teken van zwakte los te laten. "Frodo! Thundershock!" riep Legolas. Frodo rende naar de Eevee en deed de aanval. Een gele flits raasde op de Eevee af. Frodo sprong terug en keek om, kijkend wat het effect zou zijn.

OOC: Ik wist niet precies hoe de thundershock moest, of het vanuit zijn bek kwam, of z'n poot ofzo... en sorry dat de post echt heel kort is...

Als ik het me goed herinner komt Thundershock inderdaad uit de vacht van Jolteon Swift komt trouwens uit de bek van een pokémon, mits deze er één heeft

Thundershock was het antwoord op haar aanval. Ashita werd geraakt en kromp lichtjes in elkaar. "Gaat het?" Vroeg Yume, maar Ashita knikte al toen de vraag nauwelijks gesteld was. Sellia was naast Yume gaan zitten en besloot woorden te schreeuwen in de Vulpixtaal die waarschijnlijk soortgelijk waren aan de woorden van een coach die tegen een voetballer stond te schreeuwen dat hij verder moest spelen. Het leek de Eevee niet te bevallen, gelet op de blik die ze op de vulpix wierp. Kon ze nou echt dat over haar heen laten komen zonder iets terug te doen? Vroeg Yume zich af, maar haar vraag werd al snel beantwoord: Nee. De Eevee raasde op Sellia af en begon driedubbel zo hard te Eevee'en tegen haar als de Vulpix tegen Ashita net. "Ashita, we zitten in een gevecht," zei Yume wanhopig, maar stiekem geamuseerd. "Quick Attack" Ashita stopte met haar preek en schoot in de aanval zo snel als ze kon. Ze kon niet echt iets anders kiezen, anders kon de Jolteon eerder aanvallen door deze ruwe onderbreking. Ashita rende om de Jolteon heen in haar Quick Attack. "Nu!" Riep Yume en Ashita dook op de Jolteon af en hoopte zo de Jolteon te raken. Toen ze klaar was met haar aanval draaide ze zich weer om naar Sellia, niet eens wetend of de aanval succesvol was geweest of niet. Yume sloeg haar hand tegen haar voorhoofd, ze kon nu geen aanval of commando geven om Ashita's aandacht te trekken. Een uitstekende kans voor haar tegenstander om toe te slaan. Ze probeerde Ashita's aandacht toch maar te trekken terwijl die verder was gegaan met haar preek. "Ashita, concentreer je, snel!" Ashita kon het niet horen door haar eigen geEevee. Sellia had het wel gehoord en gebruikte Ember op Ashita's vacht om haar aandacht te krijgen. Ashita Eevee'te hysterisch en rolde over de grond, maar had gelukkig weer haar aandacht bij het gevecht. Maar was dat op tijd?

OOC: ook sorry voor deze korte post, moet gaan en ik dacht dat Thundershock ergens uit Jolteon's vacht kwam of zoiets xD

Ashita werd geraakt door de Thundershock van Frodo en krimpte een beetje in elkaar. Yume vroeg de Eevee of het ging, en Sellia ging naast Yume zitten en begon Ashita toe te schreeuwen in haar eigen taal. De Eevee werd afgeleid en begon terug te roepen naar Sellia. Yume weisde haar pokémon er al snel weer op dat ze in een gevecht zaten en gaf haar Eevee de volgende aanval; Quik Attack. Ashita stopte meteen met haar preek tegen Sellia en rende op Frodo af. Ze begon rondjes om hem heen te rennen en raakte hem toen. Ashita rende daarna meteen weer naar Sellia, waarop Legolas zijn wenkbrauw optrok. Ook Yume sloeg haar hand tegen haar hoofd. Frodo was op zijn zij gevallen en stond nu weer op. "Ashita, concentreer je, snel!" maar de Eevee kon haar niet horen door haar preek. Maar Sellia hoorde het wel en deed Ember op Ashita's vacht. Ashita gilde hysterisch en rolde over de grond, maar was wel weer geconcentreert. "Frodo Bite!" riep Legolas. Frodo rende naar de eevee toe, die nog steeds op haar rug lag. Hij beet in haar buik, en ik haar voorpoten. Toen rende hij weer terug naar Legolas, kijkend of hij Ashita ook echt pijn had gedaan.

"Frodo Bite!" Yume kende die aanval. Toen Ashita nog op haar rug lag viel de Jolteon haar aan en raakte haar buik en voorpoten. Ashita kreunde even, maar kwam overeind toen de Jolteon terug bij zijn trainer was. "Ashita gaat het goed?" vroeg Yume. Ashita leek haast bijna te zeggen: 'Ik ben net verbrand op mijn rug en gebeten, maar ik kan nog door!'. In plaats daarvan zei ze een korte 'Eev!' tegen haar trainster, misschien nog wel serieuzer dan eerst. Streep dat misschien maar weg. Haar vastbeslotenheid was te lezen in haar ogen. Toen Yume Ashita's houding merkte van achteren, grijnsde ze. Ze had haar concentratie voor de rest van het gevecht. Ook Sellia verheugde zich. "Nu Ashita! Sand Attack!" Ashita gooide razendsnel met haar poten zand in de lucht, maar dat was pure afleiding. Het was niet eens bedoeld de pokémon te raken, integendeel, het zou een wonder zijn als het dat deed. Ashita rende toen op de Jolteon af. "Mimic!" Yume grijnsde. Mimic was de aanval die de aanval van de tegenstander kopieerde. De eerste aanval was Thundershock, daar kon Yume niet heel veel mee. Bite was echter een ander verhaal. Het had schade gedaan op haar Eevee, ze kon dat niet ontkennen. Ze gebruikte Mimic ook niet al te vaak in gevechten. Ashita maakte een sprong en gebruikte Mimic op de Jolteon, binnen een flits groeide er een klein lichtje van de Jolteon naar Ashita over en Ashita gebruikte Bite op Frodo. Ashita sprong snel terug na haar aanval en rende toen naar haar kant van het veld, wachtend op de aanval, wetend dat ze het niet veel beurten meer kon uithouden. Toch zou ze doorvechten tot het einde. Yume was daar zeker van. Zo was Ashita ook. Ze leek het niet te zijn, maar Ashita was gewond. Niet ernstig, maar ook niet licht. Yume wist dat omdat ze haar Eevee langer dan vandaag kende. Ashita was geneigd zichzelf tot het einde te pushen om te winnen. Verliezen was voor haar een correctie, winnen was het bewijs dat ze het goed deed. Yume hoopte alleen dat Ashita's kleine onderbreking met Sellia niet al te veel voordeel had opgeleverd voor de trainer tegenover haar. Niet dat ze hem niet de overwinning gunde, ze hield alleen van eerlijke gevechten. Ze wilde weten hoe ver haar vaardigheden waren gekomen. Wat ze wel had gemerkt was dat Ashita en Frodo niet zo ernstig verschilden in niveau. Natuurlijk was de Jolteon sterker, maar het verschil was niet zo groot dat ze Sellia in moest schakelen. De kansen waren bijna gelijk. "Ashita maak je klaar." waarschuwde Yume haar, wachtend op de aanval van de tegenstander. Alle Jolteon stonden bekend om hun enorme snelheid. Frodo's aanvallen ontwijken werd dus nog een hele opgave. Sellia was geconcentreerd op het gevecht, haar rode ogen gefixeerd op het stuk veld van de tegenstander. Ze had het gevecht van dichtbij bestudeerd en was tot de conclusie gekomen dat dit een interessant gevecht zou worden. Yume keek in dezelfde richting. Ze wist dat een Eevee tegen haar evolutie altijd wel een vreemd gevecht was. Een Eevee was in de statistieken zwakker dan de drie evoluties van een Eevee, maar ze geloofde in Ashita. Bovendien kon ze de uitslag van het gevecht niet voorspellen. Haar lichtgroene ogen gingen van haar Eevee naar de Jolteon, gespannen wachtend op de volgende aanval.

"Nu Ashita! Sand Attack!" riep Yume haar pokémon toe. Legolas keek naar Frodo. Ashita gooide met haar poten zand in de lucht, waardoor Frodo's zicht verslechterde. Frodo kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde naar het zand. "Mimic!" hoorde Legolas Yume roepen. Frodo's kop schoot omhoog. Ashita sprong omhoog en ik een flits groeide er een lichtje van Frodo naar Ashita. De Eevee rende naar Frodo toe, die nu in de war was, en deed Bite. Frodo werd in zijn oren en poten gebeten, waarna Ashita weer terug rende. Frodo stond een beetje door zijn poten gezakt, terwijl het weer helder werd op hun 'battlefield'. Legolas dacht na, al was dit niet te zien aan zijn gezicht. Als hij nu weer Bite zou doen zou Ashita dat ze weer kunnen mimicen, en Frodo was al op zijn zwakste punt geraakt; zijn oren. Of Ashita dit door had gehad wisten ze allebij niet. Hij zou het er gewoon op wagen. "Bite, Frodo!" riep hij naar de Jolteon. Frodo schoot onmiddelijk naar voren en probeerde de buik van ashite te raken met de aanval. Hij rende weer terug naar Legolas en legde zijn oren naar achter, voor het geval Ashita ook weer bite zou doen.

Toen ze Legolas weer een commando zag roepen en de Jolteon weer in actie kwam, reageerde Yume snel: "Ashita ontwijk!" Ashita probeerde te ontwijken en in plaats van dat Frodo haar buik raakte, raakte hij een van haar achterpoten met Bite. Dit gaf minder schade aan Ashita, maar het zou haar snelheid negatief beïnvloeden, dacht Yume. Ze dacht even na en keek goed naar de Jolteon. Toen zag ze dat hij zijn oren bedekt hield. Zou het kunnen? Op deze manier zouden zij verliezen, maar als Ashita een paar goede hits op zijn oren zou kunnen raken. Ze hadden nu Bite tot hun beschikking. De grote vraag was: Zou Ashita snel genoeg zijn? Als ze dat niet was, zou ze bij de volgende beurt uitgeschakeld zijn. Dit zou Yume goed moeten aanpakken: Met een combo. Misschien kon ze haar snelheid wel compenseren met een van haar eigen moves: Quick Attack. Dat gaf haar de mogelijkheid eerst aan te vallen. De Quick Attack zou haar alleen snel dichtbij brengen, maar de Jolteon niet snel raken met Bite. Er was dus een risico dat het deze beurt kon eindigen. "Klaar Ashita?" Ashita kreunde, maar knikte toch zonder geluid. Ze was duidelijk gewond nu. Als pokémon een videospel zou zijn met Hit Points, of HP, dan zou dat van Ashita nu op rood zijn. Ja, dit was haar laatste aanval. Ze zou het alles geven. Misschien, heel misschien was de sterkste aanval die ze kon krijgen in dit gevecht op de waarschijnlijke zwakke plek van de Jolteon genoeg om te winnen. Dit was alleen een pure gok. Yume slikte, haar hart bonkte van spanning, maar ze voelde dat ze ervan genoot. Haar combinaties kunnen uitvoeren in een echt gevecht tegen een trainer met een Jolteon. Daar ging ze dan. Yume wees in een epic gebaar naar de Jolteon. "Ashita, gebruik Quick Attack!" Ashita knikte en rende op de Jolteon af. Links, rechts, links, rechts. Ze was dichtbij de Jolteon. Yume's ogen sperden wijd open. "Nu Mimic!" Ze zag een lichtje overgaan van de Jolteon naar haar Eevee. Ashita sprong en gebruikte Bite. Echter was er zoveel zand en gedonder dat ze niet goed kon zien of het effectief was geweest of niet. De Jolteon zou nu Ashita uit kunnen schakelen. Yume knipperde een paar keer goed met haar ogen, totdat ze het veld goed genoeg kon zien, maar de Vulpix naast haar had zeer goede ogen en zou het dan dus eerder zien dan zij. Yume keek naar de Vulpix en beiden keken verwachtingsvol naar elkaar, lichtgroen tegen dieprood. Ze zouden het niet weten totdat ze naar het gevechtsveld keken. Yume deed haar ogen even dicht en keek toen naar de uitslag van deze beurt. Was het de finale en wie zou dan gewonnen hebben? Het was een leuk en spannend gevecht, dat was het inderdaad...

[OOC: Woesj :'D Korte post, maar dat komt omdat ik jou de beslissing van het gevecht laat bepalen(of als je het einde van het gevecht wilt uitstellen mag je doen dat de aanvallen mis zijn of zoiets ;3) Anyways, je hebt toestemming Ashita je volgende post te godmoden :3 Mij maakt het echt niet uit wie er wint xD]

Yume riep dat Ashita Frodo's aanval moest ontwijken. Eevee sprong weg, maar Jolteon staan bekend om hun snelheid. In plaats van dat Frodo haar buik raakte, raakte hij haar achterpoot met Bite, wat hun eigenlijk beter uitkwam; dat zou negatief effect hebben op Ashita's snelheid. Legolas zag dat Yume naar Frodo keek, die zijn oren bedekt hielt. Dat viel niet te ontkennen. "Klaar, Ashita?" vroeg Yume aan de Eevee, die kreunde maar wel knikte. "Wees klaar, Frodo" zei Legolas kalm. De Jolteon zette zijn poten uitelkaar en hielt de Eevee goed in de gaten. "Ashita, gebruik Quik Attack!" riep Yume. De Eevee rende op Frodo af tot ze dichtbij Frodo was. "Nu Mimic!" er groeide opnieuw een lichtje van Frodo naar Ashita. Ashita sprong, Frodo dook weg, waardoor het heel wat zand op werd gegooit en zowel Yume als Legolas niets meer zagen. Toen sprong Ashita uit de stof wolk. Het zand ging weer liggen en Legolas wierp zijn blik op Frodo, die tot zijn opluchting nog overeind stond. "Maak het af" de beide pokémon waren zwak, dat was Legolas niet ontgaan. Frodo rende voor de laatste keer op Ashita af, als een krijger die de laatste slag slaat op zijn vijand, als een leeuw die op zijn prooi spring. Toen hij dichtbij genoeg was sprong hij op en krabde over haar hals. Ashita gebruikte opnieuw Mimic en kraste Frodo over zijn oren. Frodo deed Bite op haar achterpoot, en de Eevee viel neer. Frodo slenterde terug naar Legolas, zwenkend van links naar rechts, maar hij bleef koppig staan. Legolas liet hem terug keren en haalde wat uit zijn zak. Een handje blokjes. Hij liep naar Yume toe. "Goed gedaan, je had Frodo echt bijna!" zei hij vriendelijk. Hij gaf haar de blokjes. "Hier, dit gebruik ik altijd als ik heb verloren, het sterkt je pokémon weer aan." zei hij.

[pb me maar als je het ergens niet mee eens bent!]

Toen de wolk optrok, zag Sellia het al en Yume moest eerst nog een paar keer knipperen. Het was uiteindelijk Ashita die uitgeschakeld was. Yume liep naar Ashita toe en pakte haar voorzichtig op. Legolas rommelde wat in zijn tas en haalde er een paar blokjes uit. "Gefeliciteerd met je overwinning, het was echt heel spannend." zei Yume tegen Legolas, voordat hij iets had gezegd en haar een paar blokjes had gegeven. Ze wist niet precies goed hoe deze werkten, maar ze zou die uitproberen. "Bedankt." zei Yume glimlachend, terwijl ze er een paar aan Ashita voerde, die zwakjes haar ogen open deed. Ze haalde Ashita's pokébal uit haar tas en liet Ashita terugkeren. Ze stopte de pokébal weer terug in haar tas en Sellia sprong meteen in Yume's armen. "Het was een goed gevecht voor trainer en pokémon. Nu weet ik tenminste waarop we voorbereid moeten zijn." Sellia knikte alleen instemmend, de trainer goed onderzoekend. Ze zag niet elke dag een trainer die zo gewaagd was aan hun niveau. Of ze waren te sterk, of ze waren nog maar net weg, nog niet geschikt voor een pokémongevecht, maar dit was een goed gevecht geweest. Yume kon een paar goede combinaties afvuren op de Jolteon en het ontdekken van de zwakke plek was een keerpunt geweest. Het ging dus om meer dan alleen aanvallen? Geen wonder dat trainen zo populair was. Yume ging het zeker gebruiken voor haar coördinatordoelen, ze wist dat ze dit niet alleen wilde doen, maar ze zag dat het heel natuurlijk was. Yume keek even naar de zon, het begon te schemeren. Was het gevecht zo lang geweest? Aah, de tijd verstreek wanneer leuke dingen werden gedaan, niet? Ze hoopte dat Ashita zich snel beter zou voelen, maar daar had ze veel vertrouwen in: De Eevee was misschien hyperactief, maar ook fysiek niet snel uit het veld te slaan. Daarom, wist Yume, had Ashita het zo lang volgehouden. Ze had een sterke Eevee. "Ik denk dat wij de boot terug gaan nemen." zei Yume tegen Legolas. "Het begint laat te worden en ik heb het niet zo op nachtpokémon. Bovendien moet Ashita uitrusten." Yume glimlachte. Vandaag was een bijzondere ervaring geweest. Ze had gevochten, ze had Seafoam Islands bezocht en een nieuw persoon ontmoet. "Laten we snel nog een keer een gevecht houden." zei Yume met een licht enthousiaste toon in haar stem. Ze ging door haar knieën, zette Sellia voorzichtig op de grond en deed haar tas rond haar arm, voordat ze de Vulpix weer optilde. Ze begon richting de boot te lopen, tenminste.. de plek waar ze van de boot was afgestapt. De boot was vast al een paar keer heen en weer gevaren om trainers af en op te zetten. Toen ze wat verder weg was gelopen, draaide ze zich nog een laatste keer om naar Legolas om te zwaaien, voordat ze haar reis voortzette.

[Topic uit :3 Awesome gevecht ]