Naam: Dilas Caelum

Leeftijd: 19 jaar.

Geslacht: Jongen

Woonplaats: Vermillion City

Uiterlijk: Zijn haar kleur is zwart, en zit altijd in hetzelfde soort kapsel. De haren op zijn achterhoofd zijn stiekeltjes en de voorplukken hangen in zijn gezicht. Z’n kastanje bruine ogen priemen precies tussen twee grote plukken haar door. Dilas heeft een tenger postuur, maar zijn licht gespierde borstkas en armen maken hem van boven iets breder. Naast dat is hij niet heel erg groot, zijn lengte schommelt iets tussen de 1m70 en de 1m74.

Karakter: Deze jongen is gesloten, erg gesloten. Hij toont zijn gevoelens niet, zeker niet zijn verdriet. Dit komt merendeels ook omdat hij simpel weg niet weet hóé hij z’n emoties juist moet uitten. Als klein kind had hij hier al problemen mee nadat zijn moeder overleed. Hij is ook heel verlegen. De moed om iemand aan te spreken ontbreekt bij hem. Hij is bang dat mensen hem te snel verkeerd zullen oordelen. Zijn verlegenheid verbergt hij door “acting cool” te doen. Vaak houd hij zichzelf voor dat hij geen contact wil met andere mensen. Door dit gedrag heeft Dilas maar heel weinig vrienden. Ondanks dit alles, zal Dilas ook een andere kant hebben. Naarmate de tijd verstrijkt, zal hij losser worden en veel zelfverzekerder.

Familie: Een overleden moeder, Stella. En een vader, genaamd Zack.

Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt: Oudere trainer.

Pokémon: Arcanine, Solution.
Solution is een Pokémon die het tegenovergestelde is dan haar trainer. Ze is vrolijk, speels en laat duidelijk merken als ze het er ergens niet mee eens is. Vrijwel elke Pokémon vind ze leuk, tenzij die gemeen tegen haar doet.

Ponyta, Lucis.
Hoewel de meeste vuur Pokémon best wel energiek zijn, is deze Ponyta heel lui. Het liefst zit Lucis in zijn Pokéball of ligt buiten te slapen onder een lekker zonnetje. Toch heeft Lucis wel van die momenten dat hij actief bezig is.

Geschiedenis: Dilas werd geboren in Vermillion City. Tijdens zijn geboorte was zijn vader, Zack, niet aanwezig doordat die te druk was met zijn bedrijf. Ondanks dat Dilas toen een baby was, en niet echt wist wat er allemaal gaande was, ontbrak de band met zijn vader. In zijn eerste levensjaar raakte Dilas erg gehecht aan zijn moeder, die destijds ziek was. Echter wist niemand dit. Stella, zijn moeder, had het voor iedereen verborgen gehouden omdat ze niemand ongerust wilde maken. Ze vond dat ze alle tijd die ze had met haar zoon moest doorbrengen en niet in het ziekenhuis. Enkele jaren later, twee om precies te zijn, viel ze door de mand. Ze was bleek, moest constant overgeven en viel op een gegeven moment flauw. Toen dat gebeurde was Dilas alleen met haar. Hij had geen idee wat er aan de hand was en raakte in paniek toen zijn moeder niet meer wakker werd. Hoewel hij toen nog maar drie jaar was, was hij niet dom. Hij had de telefoon gepakt en een aantal toetsjes ingedrukt waardoor hij uiteindelijk uitkwam bij een alarmnummer. Tegen de tijd dat de ambulance er was, was zijn moeder alweer bij gekomen. Ze werd afgevoerd naar het ziekenhuis, terwijl Dilas bij de buren werd “gedumpt”.
Twee maanden later kwam zijn moeder weer thuis. Er was een ziekte bij haar geconstateerd die niet meer te genezen was. De doctoren hadden vast gesteld dat ze nog maar zes weken te leven had. Stella wou die laatste zes weken doorbrengen met haar zoon, dat was haar laatste wens. Dilas was blij dat zijn moeder weer thuis was maar er werd hem niks verteld dat ze er binnenkort niet meer zou zijn. Echter bleef zijn moeder langer leven dan de doctoren hadden voorspelt. Véél langer. Drie jaar bleef ze in leven, totdat ze op een ochtend niet meer wakker werd. Dilas was toen zes en was er kapot van. Het ergste vond hij nog dat hij de avond voor haar dood lelijk tegen haar had gedaan. Dat maakte de pijn veel erger. Eén week na zijn moeders dood werd ze begraven. Halverwege de dienst was Dilas huilend weggerend. Zijn vader ging hem achterna, maar niet om hem te troosten. Hij ontving een klap tegen zijn wang en er werd tegen hem gezegd dat hij terug moest komen, zich moest vermannen. Wat dat betekende wist Dilas niet, wat hij wel begreep dat hij moest ophouden met huilen. Want met huilen loste je niks op. Met zijn vader ging hij terug, waar de dienst zich voortzette.
De jaren daarna kreeg Dilas alles wat zijn hartje begeerde, zijn vader wou namelijk niet dat hij gezeur zou krijgen met zijn zoon. Ook al kreeg Dilas alles wat hij wou, voelde hij zich toch niet gelukkig. Hij voelde zich alleen, verlaten. Alsof hij de enigste persoon op de wereld was. Op school ging het niet goed. Hij sprak niet en sloot zichzelf af van de groep waardoor hij geen vrienden had.
Voor zijn dertiende verjaardag kreeg Dilas zijn eerste Pokémon van een vriend van zijn vader, die de naam Len droeg. De jongen was erg blij met zijn Pokémon en speelde er veel mee. Naast het spelen trainde hij zijn Pokémon ook. Dat was de eerste keer in een lange tijd dat hij zich niet alleen voelde. Hij zag zijn Pokémon als een vriend, een vriend die de leegte opvulde. Dus noemde Dilas zijn Pokémon Solution. Solution, omdat de Pokémon zijn grootste probleem oploste.
In al die tijd was zijn relatie met z’n vader nog slechter geworden dan het al was. Dilas vond dat zijn vader teveel werkte, teveel bezig was met zijn eigen in plaats van hem. Vaak hadden ze laat in de avond ruzie en soms werden die ruzies wel eens gewelddadig. Door dit had Dilas besloten rond te gaan reizen, met Solution. Op zijn vijftiende liep hij weg van huis.

Like's: Uitdagingen, mediteren, muziek luisteren en boksen

Dislike's: Arrogante mensen, dansen, lezen, niks doen.

En verder..: Vanaf jongs af aan deed hij aan boksen, dat hij leerde van een goeie vriend van zijn vader