It isn't fair!

Onderwerp: It isn't fair! zo dec 16, 2012 4:41 pm

De verdoving liep langzaam ten einde en Iria zag geleidelijk aan de witte kamer. De machine naast haar bed, piepte gelijkmatig. Ze knipperde zachtjes met haar ogen, terwijl ze de kamer onderzocht. Waar was ze? Haar blik was nog niet zuiver, want ze was nog niet helemaal wakker. De geuren van ontsmetting drongen haar neus binnen. Ze kreunde zachtjes en langzaam bewoog ze haar hand. Een fijn buisje liep in haar arm. Ze volgde het en haar blik viel op een zakje met een soort water in, het druppelde langzaam langs het doorzichtige buisje in haar lichaam. Ze keek gefascineerd naar de werking van het zakje en hat water. Haar hoofd was leeg, ze had geen zorgen en ook geen pijn. Mhh, misschien een beetje op haar rug. De deur van de witte kamer werd geopend en een glimlachende dame met opgestoken bruin haar kwam naar haar toe gewandeld. "Goedemorgen Iria," zei ze zachtjes. Het meisje antwoordde met een kreun. De zuster glimlachte en ging daarna op de stoel naast het bed zitten. "Ik ben zuster Lyra, ik zal je helpen met je verblijf in ons ziekenhuis, het Pokémon Hospitaal." Iria keek op. "Ho-pitaal?" kreunde ze. "Ja, je bent opgenomen in het ziekenhuis omdat je een ernstige vergiftiging had door Beedrill, je had ook een grote wonde op je rug. Deze hebben we gehecht, het was niks ernstig. Je vergiftiging daarin tegen is veel ernstiger," zei Lyra zachtjes. Iria knikte en probeerde herinneringen van de gebeurtenis op te wekken. "Je zal hooguit 5 dagen hier moeten blijven, je moet een kleine twee weken, twaalf dagen, in een rolstoel zitten, minimum. Je rug mag nog niet belast worden," Opnieuw knikte het meisje alleen. "Maar tot nu toe doe je het goed! Je ligt hier al één dag en je lichaam reageert goed op onze zorg. Je Charmander daarin tegen heeft het zwaarder," Opeens schoot het Iria binnen. "IGNIS!" probeerde ze te gillen, maar in de plaats daarvan, kwam er een rauwe, doffe stem uit haar mond. De zuster leek even van haar stuk te zijn. De ogen van Iria stonden groot en tot haar verbazing was Iria al rechtop gaan zitten van schrik voor de diagnose van haar Pokémon. "Ja... Euh, Ignis is al veel beter dan jouw, ze loopt al, maar heeft ze heeft net als jouw een zware vergiftiging." De zuster duwde Iria zachtjes terug neer. "Blijf rustig, Iria, alles komt goed," Iria kon alleen zachtjes knikken, ze had niks gehoord over Ignis. Ze zag alleen beelden van de Charmander toen ze op het open veld waren. Grauw, dof, een zachte vlam... Verstrikt in haar gedachten keek ze uit het raam. Waar was ze eigenlijk? Ze had nog nooit gehoord van het Pokémon Hospitaal. Laat staan dat ze ooit van deze stad heeft gehoord. Misschien had ze erdoor gereisd, Misschien herkende ze de stad als ze even een kijkje ging nemen. Ze sloeg haar benen uit het bed. Ze kreunde zachtjes en langzaam ging ze rechtop zitten. Langzaam raakten haar tenen de koude vloer aan. Ze staarde naar haar benen, ze waren overdekt door een wit kleed dat langs haar hele lichaam viel. Langzaam raakte ook de bal van haar voet de grond en de hiel. Ze zette haar handen langs haar lichaam en langzaam zette ze af. Ze viel voorover en het buisje schoot los uit haar arm en ze kon nog net een buis pakken. Ze trok haarzelf recht. Ze kende deze soort buizen. Het was bedoeld voor mensen die terug leerde lopen, het hielp ze. Ze waren vooral in ziekenhuizen te vinden natuurlijk. Ze duwde haar vooruit en stapje voor stapje ging ze vooruit. Nu voelde ze af en toe een tinteling op haar rug, maar nog geen stekende pijn. Toen ze zo veruit schoof, dacht ze verder na over haar Pokémon. Waar waren Bloom en Sky eigenlijk? En was Arya opeens lucht geworden? Ze staarde voor haar uit, denkend aan stappen en vragen die onbeantwoord bleven. Toen ze na een paar keer schuifelen de vensterbank had bereikt, loste ze één hand van de buis en zette ze die op de vensterbank. Iria staarde naar buiten en eerst werd ze verblind door de ochtendzon, maar al snel zag ze de gigantische torens, typisch aan maar één stad; Celadon City.

Haar ogen werden groot van verbazing. Was ze helemaal van West-Kanto naar het uiteinde van Midden-Kanto gegaan!? Oké, dat was echt niet eerlijk. Eerst bekogeld worden door Beedrill en nu helemaal terug naar het begin?! Toen ze het gekraak van de deur hoorde, draaide ze haar om. Lyra stond in de deuropening met een slapende Charmander in haar armen geklemd. Langzaam liep ze naar binnen en legde ze de Pokémon eerst neer op het bed, voor ze rustig richting Iria liep. "Rustig meisje, ga alsjeblieft terug liggen in het bed..." "NEE!" riep Iria uit. Ze loste haar arm van de buis en probeerde vooruit te lopen, maar nu voelde ze de stekken in haar rug. Ze kreunde en viel voorover, struikelend over haar voeten. De zuster kon nog net Iria opvangen voor ze de grond raakte. "Waarom heb ik opeens zoveel pijn?" kreunde Iria. Lyra leek erg sterk, nee wacht, ze wás sterk, want ze droeg Iria zo terug naar het bed. "Omdat je verdoving in dit zakje zit," Ze wees het waterding aan, toen ze Iria in het witte bed had gelegd. Langzaam bracht ze het buisje terug in haar arm en legde ze de dunne deken terug over haar lichaam. Vanuit de plek in haar arm, voelde ze hoe de verdoving zijn werk deed. het verspreide zich langzaam en de pijn trok zo snel weg als ze was gekomen. Genietend sloot Iria haar ogen. Daarna opende ze ze terug en keek ze Lyra recht aan. "Ik heb Ignis mee," zei ze liefkozend. Het meisje wierp een krampachtige glimlach naar de zuster. Lyra pakte de Charmander op, opdat moment opende Ignis haar blauwe oogjes en staarde ze Iria aan. Ook zij leek pijn te hebben, maar ze hield haar sterk, zoals altijd... Het meisje staarde Ignis aan en zij leek ook een glimlach te kunnen maken.
De volgende dag~

~Iria~

Het licht van de ochtendzon scheen door de ruit van het ziekenhuis. Langzaam opende Iria haar ogen en keek ze even rond. Er was een klein bedje naast de hare, waar Ignis rustig lag te slapen. Sky en Bloom zaten in de zetels in de hoek van de witte gevangenis. Ze zuchtte en keek vervolgens de kamer rond. Niet veel bijzonders, vooral wit... Haar blik viel opeens op een bakje dat aan een haak bungelde. Ze noemde het de 'optrekstok', dit was iets dat boven je bed hing en waarmee je je kon optrekken. Ze greep het ding en trok haarzelf op. Daarna pakte ze het bakje en begon ze met de knoppen te spelen. Ze kreeg door dat de ene knop ervoor zorgde dat de leuning van haar bed omhoog ging en een andere zorgde er dan weer voor dat ze weer omlaag ging. Ook waren er knoppen die hetzelfde deden met haar voeteinde. Ze kon ook haar bed naar boven en onder doen. Toen ze klaar was met het prutsen en trucjes doen met het bakje, probeerde ze de grote gele knop waar een ventje opstond. Gretig begon ze erop te drukken, maar niks gebeurde, ze drukte nogmaals en nog eens en nog eens en... Lyra kwam opeens door de deur gestormd. "Wat is er?" gilde de zuster. Iria grijnsde breed en toonde de afstandbediening aan de zuster. "Ik probeerde de grote geel knop," "Dat is om mij te roepen!" riep Lyra, helemaal overstuur. "Sorry." zei Iria zachtjes en langzaam hing ze het bakje terug aan de haak aan het ding. Lyra begon zich te ontspannen en liep naar Iria toe. "Laten we ons klaarmaken voor ontbijt," zei ze. Ondertussen was Sky al wakker geworden en rekte hij zich uit in de grijze zetel. Mhh, misschien was niet alles hier wit... De zuster pakte een soort plat ding uit een kast aan de andere kant van de kamer, niet aan de kant van het raam, waar Iria's bed stond. Ze klapte het open en nu zag Iria dat het een rolstoel was. "Vergeet het! Ik ga daar niet in!" bromde Iria naar Lyra. De vrouw glimlachte en zei vervolgens; "Ik heb goed nieuws," Ze rolde de stoel naar de zijkant van het bed en ze verwijderde het deken van Iria's lichaam. "De medicatie werkt sneller dan verwacht en morgen wordt ja al ontslaan uit het ziekenhuis." Iria fleurde een beetje op, maar daarna bedacht ze zich dat ze wel twee weken in een rolstoel moest zitten. "En de rolstoel?" vroeg ze voorzichtig. "Dat is natuurlijk voor twee weken," bevestigde Lyra. "Maar hoe graak ik dan thuis? Ik kan toch niet de hele weg over Mt. Moon rollen?!" De zuster staarde haar aan en schuifde de benen van Iria uit het bed, om vervolgens het meisje in de rolstoel te zetten. "Er bestaan nog auto's, we brengen je wel thuis," "Thuis?! Ik wil helemaal niet naar huis! Ik wil verder doen met mijn reis! Ik wil trainen voor de gym! Ik heb werk te doen en ik kan hier niet zomaar wachten om terug naar huis te gaan om dan te horen van m'n tante dat m'n reis over is?!" De tranen welde op in haar ogen. "Ik ga niet zomaar naar huis! Breng me maar terug naar Viridian City!" Ze werd door Lyra onderbroken, toen ze wees naar de deuropening. daar stond een bekend iemand. Sofia...

~Sofia~

Toen ze het nieuws had ontvangen over Iria, had ze meteen haar zak gemaakt en vertrok ze zo snel ze kon naar Celadon City. Cito was van nieuwsgierigheid mee gekomen. Ook Davon haar Raichu en Sellona, haar Butterfree, waren mee gegaan naar het ziekenhuis. Toen ze in pas de tweede dag aankwam, was ze zo echter al volledig in paniek. Maar toen ze voor de deur van Iria's kamer stond en haar woorden hoorde dat het meisje helemaal niet naar 'huis' wou, omdat ze bang was van Sofia... Dan werd de vrouw stil en dacht ze na, ze was inderdaad van plan om Iria haar reis te beeïndigen, maar als Iria zo dacht over 'thuis'... "Iria, liefje," zei ze ze alsof ze niks gehoord had. Iria haalde haar neus op en de Pidgey landde op haar schouder. "Ben je hier om mij mee te nemen naar 'huis'?" vroeg ze. "Nee, ik..." "Nee, wat?! Je bent hier om alles af te pakken wat ik wou?! Wat ik wil?! Ik kan me perfect redden! En ik heb jouw daar niet voor nodig! Als jij denkt dat ik de godganse dag netjes op m'n bed ga zitten, starend naar de wolkjes! Dan ben ik weg! Ik kies zelf wat ik met mijn f*cking leven doe en jij hebt daar geen woord in te zeggen! Jij gaat niet bepal..." "Ik haal je niet terug, ik wil zeggen hoe trots ik ben op jouw." Tranen drupten van haar neus en landde op de schoot van Iria. "Ik... Sorry, ik neem je niet meer gevangen schat, ik ben gewoon blij dat je in orde bent..." Iria werd stil en een Oddish kwam bij het gezelschap staan. Lyra was ondertussen Ignis aan het verzorgen. "Nu, laten we dit niet verpesten door een stomme ruzie, goed?" Iria knikte, trillend van opluchting. Ignis, zo heette de Charmander, werd op de schoot van Iria gezet. Sofia wist de naam van Pokémon maar als te goed, omdat de dokters ook haar hadden vermeld. "Nu, wie zijn deze lieverds?" vroeg Sofia liefkozend.

~Iria~

Na het ontbijt en gesprek met Sofia, kwamen er wat dokters in de witte kamer binnen. Ze deden testen en namen bloed. Na het middageten en een wandeling door het kleine parkje van het ziekenhuis, waren de lange mannen met de witte jassen terug. Ze wilden Sofia spreken en die kwam na een goed kwartier terug. "Goed nieuws!" zei ze al lachend. Je mag na het middageten naar huis, Euh... Terug aan je reis beginnen." Iria lachte haar tante toe, zo erg was het hier nog niet geweest. Nu moest ze alleen nog maar die plastice boterhammen opeten en dan kon zie die witte gevangenis verlaten en trainen voor Brock nog maar een keer uit te dagen. Toen ze voor de derde keer die dag aanschoof aan de witte tafels, raakte er geen hapje van het vieze brood door haar keel. Ze wou terug aan haar reis beginnen. Hoe vroeger, hoe beter! Sofia had het wel door en rap at ze haar vieze eten op. Daarna keek Iria toe hoe Sofia kleren uitkoos voor Iria. Vanuit haar rolstoel kon ze alles eigenlijk perfect zien. Ze koos voor een zwarte skinny jeans met een rode t-shirt, deze was met kleuren en frulletjes opgemaakt, waardoor het leek alsof er een vlam danste op de buik van de shirt. Dan koos ze nog voor een zwarte, stoffen jasje, ze had het niet zo voor leer. Met wat hulp van Sofia deed Iria haar kleren aan en voor het wist zat ze al in de grijze auto van haar tante, met haar Pokémon naast haar op de bank, op weg naar huis. De nacht viel en Iria sloot haar ogen, dromend over haar reis, vergat ze al haar zorgen en pijn...