Bij de aanblik van de jongen begon Sayuri zelf te rillen, terwijl ze de – voor nu – laatste restjes sneeuw uit haar nek probeerde te krijgen. Een deel was al gesmolten, waardoor er nu een klein stroompje zijn weg baande naar beneden. Ze drukte haar dikke, blauwe jas tegen haar rug aan, hopend dat de stof het vocht in zich op zou nemen.
Het meisje schrok op van twee sneeuwballen die tegen het bankje aan knalden, en van enkele woorden die niet erg vriendelijk klonken. Dat gold overigens ook voor de ogen die bij de stem hoorden. Het was de jongen die ze zojuist had aangesproken. Hij had groene ogen, waar Sayuri best jaloers op was. Hoewel blauw onder elke voorwaarde haar meest favoriete kleur was, vond ze groen voor ogen stiekem mooier. "Waarom ga je dan niet naar binnen?", vroeg ze aan de jongen, hoewel geschrokken van zijn toon, niet meteen weggejaagd. Ze had nooit gedacht dat er mensen een reden hadden om in een park te slapen. Ze was rijkdom en luxe gewend, maar zag deze dingen als vanzelfsprekend. Ze wist wel dat haar familie meer te besteden had dan anderen, maar dat er gezinnen waren die niet rond konden komen of mensen die op straat moesten leven was haar ontgaan. En anders had je toch het Pokémoncentrum waar trainers heen konden gaan? Dat de jongen geen alledaagse Pokémontrainer was, kon zij natuurlijk niet weten.

Toen Sayuri nieuwsgierig tussen de balken van het bankje doorgluurde, zag ze hoe de Hayashi tweeling druk bezig waren met een blauwharige jonge vrouw, die ze herkende als iemand die haar zojuist ook bekogeld had. Hadden de Pokémon die haar daarvoor geraakt hadden bij haar gehoord? Ze volgde de blik van de vrouw, hoewel dat niet gemakkelijk was in deze chaos, maar kwam inderdaad uit bij de schuldige Charmander. In ieder geval, Sayuri vermoedde dat het dezelfde was. Misschien kon ze nog een laatste...? Maar het meisje rilde en ze vermoedde dat de tijd voorbij was gevlogen. Impulsief als ze was trok ze haar dikke blauwe wanten uit, waarna twee zwarte handjes tevoorschijn kwamen. In haar wanten droeg ze een paar van die rekbare handschoentjes om warmteverlies tot het minimum te beperken. Nu schoof ze de voor haar iets te grote handschoenen van haar vingers, waarna ze snel haar wanten weer aan schoof. Ze keek naar de vingers van de jongen.
"Hier," zei ze, terwijl ze opstond. Zonder de jongen de kans te geven om ze terug te geven, draaide Sayuri zich om en haastte ze zich naar de uitgang van het park. Het en der werd ze nog geraakt door een sneeuwbal en onderweg probeerde ze nog een laatste slachtoffer te vinden. Ze gooide haar laatste in de richting van de blauwharige vrouw, maar keek niet om of te zien om het raak was of niet. Het was tijd om de warmte van het Pokémon Center op te zoeken en nog even tijd door te brengen met Nana. Het begon hoog tijd te worden om door te gaan met de reis – of eigenlijk om de reis te beginnen. Gyms uitdagen zou het hem vooralsnog niet worden, maar dat betekende niet dat ze niet alvast de juiste richting op kon gaan. Ooit zou het haar wel lukken!