•Viridi•
Ze keek nog even met een argawande blik naar Flora Fields, waarna ze zich omdraaide en naar de grote toren in de verte liep. Lavender Town. Ze grijnsde breed, ze voelde zich goed, het was een prachtige dag. De zon scheen zachtjes op haar rug. Toen kreeg ze een idee. "Keith," De Venusaur sprong voor haar en zijn tentakels schoten naar haar toe waarna ze zich rond haar wikkelde en hij Growth deed. Hij duwde haar op zijn rug en Viridi bleef even versteend zitten. Hij begon luid te grommen. Ze zuchtte duwde haar hand in haar gezicht en zei; "Ik heb niks... Jij idioot," De Pokémon keek haar en knikte alsof hij het niet volkomen zeker wist. Ze leunde naar voren en knikte traag terug naar hem. "Er. Is. Niks. Jij. Idioot." Hij zuchtte opgelucht en gebon terug te krimpen waarna zijn tentakels Viridi terug op de grond zette. Zijn houding was niks veranderd, het deerde hem niet echt veel. Hij wist wel dat ze het niet meende. "Ik wou enkel zeggen dat we wat konden trainen op combinaties," Hij knikte begrijpelijk. Keith was krachtig, maar niet echt elegant... Ze duwde haar handen tegen haar lijf en keek met een strakke blik naar Keith, hij draaide zich om en zette zijn poten uit elkaar. "Keith, begin met Leech Seed, maar," Ze begon te grijnzen en haalde met haar hand uit naar het niks. "Sla ze in het rond met je tentakels, wat betekent dat je ze dus omhoog moet spuiten en met veel kracht," Hij knikte en spoot toen met een ongeloofelijke kracht zaadjes uit zijn bloem. Toen schoten zijn tentakels vanonder zijn bladeren en ze sloegen alle bollen weg. Er schoten er hier en daar en zag er wel nog grappig uit. Viridi knikte, het was niet echt elegant, maar het toonde de preciesie van haar Pokémon aan, ze wou een eindresultaat bereiken. Ze had al lang iets in haar hoofd dat ze wilde uitwerken.

"Vervolg met Growth," Keith zijn wortels schoten de grond en zorgden voor wat barstjes in de aarde. Net opdat moment schoten er overal plantjes uit de grond. Leech Seed. Dit deed dat, het zorgde voor plantjes en verdraaide de energie net als Absorb, maar het zag er mooier uit. De plantjes begonnen te groeien, net als Keith. "Begin maar alavst je Solarbeam op te laden," Keith knikte zachtjes en er verscheen een witte bol op zijn rug. Het was echt mooi. Een grote Venusaur in het midden van een overwoekerd terrein, met een lichtbol op zijn rug. Het verdween terug en nu zag Viridi haar kans. "Solarbeam en daarna Petal Dance," Keith sloot zijn ogen. Een witte straal schoot naar de hemel. Solarbeam kwam uit de bloem van de Pokémon. De kracht van de aanval zorgde ervoor dat wat plantjes die nog niet zo'n sterke wortle hadden werden weggeblazen. De straal werd zachter en meteen daarna zag je bloemblaadjes in het rond dansen. Ze wikkelde zich rond Keith en trokken de resterende plantjes de grond uit. De Venuasaur verdween tussen de tornado van plantjes. Het was een erg mooi zicht. "Brul Keith, brul!" Ze hoorde een gegrom en toen een hals gebrul, het was de rest van zijn Solarbeam die bovenaan de tornado te zien was. Het was vandaag zonnig dus kon Keith sneller Solarbeam opladen. De straal spatte uiteen, net zoals de torando en die bedekte het gehele veld in bloemblaadjes en restjes van planten. De Venusaut bleef ongeschonden achter. Viridi lachtte blij. Keith had het geweldig gedaan. Ze rende naar hem toe en knuffelde hem. Hij wikkelde zijn tentakels rond haar lijf en deed hetzelfde bij haar.

•Keith•
Nadat ze hadden geoefend wandelde ze verder. De toren van Lavender Town werd met de stap groter en iedere stap dat Keith zette werd hij allerter. Er kon zo uit het niks een wilde Pokémon of trainer tevoorschijn komen. Hij duwde zijn ogen tot spleetjes toen hij voor de zoveelste keer een voetafdruk zag en hij duwde Viridi zachtjes eromheen, alsof het een giftige Weedle was. “Serieus Keith? Er is echt niks aan de hand hoor je,” Hij keek niet op, luisterde half, maar hoorde wel wat ze zegde. Hij was hier maar om één reden en dat was haar beschermen. Zijn rode ogen keken van langs en naar rechst en als er iets in zijn gezichtsveld bewoog, kon het niet aan zijn giftige blik ontsnappen. Het was krachtiger dan zijn tentakels en sterker dan een Wrap. Het kon litteken maken op de sterkste ziel. Ach ja, zo dacht hij erover. Misschien kwam het ook door zijn impossante grote? Ne, het was zijn blik, ja zijn blik. Wie was er nu bang van een grote Venusaur? Alleen watjes, zoals de meeste wilde Pokémon, waaronder Oddish. Hij keek terug naar Viridi, maar deze keer keek zij niet naar hem. Hij zuchtte en concentreerde zich terug op de weg naar Lavender Town. Hij had gehoord dat er spoken zaten, ha, wat een grap!

•Viridi•
Toen ze eindelijk in Lavender Town waren aangekomen, kon Viridi Keith wel meppen. Moest hij echt voor iedere struik stoppen om te kijken of er geen Pokémon in zat? Oh kom aan! Je bent een Venusaur! Geen Magicarp! Had ze zo'n dertig keer gedacht. Maar goed, ze waren eindelijk in Lavender Town, het was niet erg een indrukwekkende stadje. Klein kon je het ook niet noemen, maar wat zij gewend was, was niks in vergelijking met Lavender. Het was er stil, geen horde menigte die langs de straten heen en weer aan het rennen waren. Nee, er waren rustige voorbijgangers die vriendelijk knikjes gaven gepaard met een brede glimlach. Viridi keek ze met een blik die kon doden aan ze keken wel meteen weg. Ze moest niet zo behandeld worden. Zij was Viridi Flora Green! Niet één of ander klein kind dat door de straten van een klein stadje huppelde met haar bange Venusaur. Dat deel van de Venusaur was gedeeltelijk waar. Hij was inderdaad bang, bang voor Viridi. Bang dat zij pijn zou lijden. En dat irriteerde haar. Ze kon moeilijk een andere Pokémon gaan halen, want Keith was eigenlijk niet te vervangen. Onder dat beschermende hoesje zat een knuffeldier en een goede vriend. Maar naarmate de jaren waren verstreken, verdikte het hoesje almaar meer en kon ze de echte Keith niet meer terugvinden. Ze zuchtte bij die gedachte en wende zich af. Ze waren nog steeds aan de rand van de stad. Ze draaide haar om en liep terug de stad uit. Keith keek haar verbaasd na, maar holde daarna achter zijn baasje aan.

Ze keek nieuwsgierig rond en stopte in het midden van het grasveld dat niet zo ver van Lavender Town was. Ze ging gaan zitten , gooide haar tas in het gras en leunde naar achter. Viridi sloot haar ogen en genoot van de zon die haar huid als een warme jas warm hield. Toen overschaduwde iets haar. Eerst lette ze er niet op, maar toen ze het koud kreeg, opende ze wel meteen haar ogen. Haar giftige blik kruiste die van Keith. Ze kookte van woede. “Keith, ga uit mijn zon,” knarste ze. Waar was hij nu weer bang voor? Dat ze zich zou verbranden? Dat was nu echt overdreven. De Venusaur ging niet weg en bleef mooi staan. Viridi ging rechtop zitten en probeerde hem weg te duwen, maar het was tervergeefs. Ze sprong recht en keek met een vurige blik naar Keith. Hij keek op een wat dwaze wijze naar haar. Ze bleven zo naar elkaar staren en staren. De ander wachtte op de ander, of het was eerder Viridi die wachtte op Keiths' zijn antwoord. Maar er kwam niks en langzaam werd het meisje bozer en bozer. Ze balde haar vuisten en begon te knarsen met haar tanden waarna ze geïrriteerd op de grond begon te stampen. “Keith...” gromde ze naar de Pokémon. Maar hij reageerde niet en knipperde alleen even met zijn rode ogen. Viridi zuchtte, draaide haar om en smeet haarzelf in het gras. Wacht... Nee... Toch niet, Keith vangde haar. Nu dat was de druppel. ”Laat me los!” donderde ze en de Venuasuar liet los, maar zo voorzichtig mogelijk. Met gekruiste armen bleef Viridi zitten. Keith stond nog steed op die achterlijke wijze naar haar te staren. Wat had ze een zin om hem een mep te verkopen.

“Wee!” klonk er opeens en Keith keek op, draaide zich om en deed meteen Growth. Viridi zag haar kans en glipte van Keith weg om de situatie beter te zien. Niet veel verder van hen had een soort worm met een punt op zijn kop het zich gemakkelijk gemaakt, of zo leek het toch. Toen kwam Viridi op de naam van de Pokémon. ”Weedle!” gilde ze blij uit. De Pokémon keek op, hield liefkozend zijn kopje schuin en deed een soort lachje na. Ondertussen was de Venusaur naast haar gegroeid en de lach verdween van de Weedle zijn gezicht en een bange uitdrukking verscheen. Keith stapte naar voren en blies vijandig naar de Weedle. Hij keek naar Viridi en dan weer naar Keith en sprong toen op. Zijn bange blik was zo omgeslagen in een boze glans. Keith deinzde even achteruit door de reactie van de kleinne Pokémon, maar herstelde zijn houding al snel. De worm schoot naar voren en deed String Shot. Het plakkerige goedje raakte Keith in het geizcht en hij niks meer zien. Viridi vond het een intressante strategie. De Venusaur leek niet echt onder de indruk te zijn en probeerde het goedje van zijn gezicht te trekken met zijn tentakels, maar dat was tervergeefs. Viridi rolde met haar ogen en haar blik gleed naar de Weedle. Kritisch sloeg ze haar armen over elkaar en leunde ze een beetje op één been. De worm keek haar aan en toen hij zag dat ze keek, schoot hij naar voren. Keith was nog steeds niet van houding veranderd en was nu woest aan het spul aan het trekken. Toen de worm vlak voor de Venuasuar stond, sprong hij op en deed hij Pioson Sting. Het was raak, maar Keith voelde er amper iets van. De Weedle vervolgde een deed ze veel mogelijk keer Poison Sting als het kon. Maar ooit moest dat spul wel eens weggaan. En na het twinstige shot brak het witte goedje van Keiths' gezicht. Boos gromend schoot hij een Solarbeam op de Weedle af. De Pokémon kon geen kant op omdat hij vlak voor zijn tegenstander stond. De witte straal vloog tegen de worm aan en schoot hem naar de andere kant van het veld, waar hij onbewegelijk bleef liggen.

Trïomfantelijk begon Keith te grijnzen. Viridi had een beetje compasie met de Weedle, maar draaide haar na een paar tellen staren toch om. Ze dacht even een aanwinst te kunnen hebben voor haar team, dat was dus een foute gedachte geweest. De Venusaur bleef staan, zelfs nadat Viridi een paar stappen in de richting van Lavender Town had gezet. Ze keek op en volgde zijn blik. Ze bleven hangen bij het bruine lichaam van hun net verslagen tegenstander. Trilde het nu? Ja, het trilde! Traag kwam de Pokémon overeind, het had erge schade opgelopen, maar was nog niet klaar met dit gevecht. ”Daar hou ik van,” grijnzde Viridi. De Weedle schoot naar voren en deed Poison Sting, waarna hij een kort en krachtig String Shot deed, waardoor de angel in het witte spul werd vermengd. Het raakte Keith aan volle snelheid en hij leek even van zijn stuk gebracht. De Weedle zag zijn kans en schoot naar voren hij spoot overal String Shots, rond de poten van de Venusaur, zijn kop enzovoort. Toen Keith helemaal ingepakt was, leek het wel alsof de zwakkere Pokémon had gewonnen. Trïomfantelijk paradeerde hij langs Viridi. Maar toen schoten bloemblaadjes in het rond. Keith was toch niet? Het meisje draaide haar met een ruk om. Keith was Petal Dance aan het doen. Zo snel als de blondini kon rende ze weg, ze wou niet opgeslokt worden door de torando, niet dat ze dat zou maar het kon altijd. De Weedle bleef droogjes staan en keek er vijandig aan, waarna hij met String Shot de blaadjes van zich af probeerde te houden, dat was tervergeefs. Hij werd opgetild, werd geraakt door de scherpe roze dingen en werd krachtig op de grond gegooid. Keith kwam ondertussen woest brullend los uit het plakkerige spul, hij was verward door de Petal Dance en schoot nog wat Solarbeams in het rond, in de hoop de Weedle te raken. Hij verwonde enkel zichzelf door tegen een steen te botsen en een boom op zich te krijgen, die hij met zij tentakels naar het niks gooide. Toen hij eindelijk was uitgeraasd, en de verwaring waarschijnlijk gedaan was, kwam hij met een schuddende kop naar Viridi. De bruine worm lag intussen opgerold in het gras, hij zag er niet goed uit. Was het gedaan had ze gewonnen? En opnieuw opende de Weedle zijn kraaloogjes om trillend overeind te komen. Het meisje keek verbaasd op en keek daarna naar Keith. Pff... Had ze zijn toestemming nodig? Ze draaide haar om en rende naar haar tas die nog steeds mooi op zijn plaats stond. Ze had een stuk of 7 Pokébals bij haar, gevonden op zolder. Ze ritste de groen/roze tas open en rommelde er heftig in. Ze kwam een tandeborstel tegen, een fles water en zelfs haar oude zaklamp die het al lang niet meer deed. Maar geen Pokébals. Was ze die dan vergeten? Ze trok haar hand uit de zak en dacht diep na. Had ze die net, ze ritste de volgende opening open en opnieuw begon ze erin te rommelen. Deze keer vond ze er wel degelijk één, de rest zat waarschijnlijk in een ander zakje van haar immens grote rugzak. Ze smeet het ding weg en keek naar de bal alsof het haar meer waard was dan wat dan ook. Ze rende terug naar Keith en de Weedle. De bruine Pokémon was terug neergevallen en Viridi naderde voorzichtig. Ze ging op haar hurken zitten toen ze vlak voor de Pokémon zat en hij keek haar met diezelfde nieuwsgierigheid aan. “Wee?” vroeg hij haar. Natuurlijk kon Viridi de Pokémon niet verstaan en ze probeerde iets uit. ”Zou je mijn Pokémon willen zijn?” de Pokémon twijfelde wat, maar leek toch wat te knikken op die vraag. Zelfs als hij niet wou, zou ze hem toch vangen. Hij zou toch de kracht niet hebben er vandoor te gaan, als hij uit zijn Pokébal ontsnapte. “Oké dan, hier gaan we,” Viridi hield de Pokébal op, gooide hem en een witte straal zoog de Weedle op. De bal bleef traag wiebelend in het groenne weiland liggen. Ze rechtte haar rug en keek vol ontspanning en overtuiging naar de knipperende lamp. Als die Weedle durfde te ontsnappen dan zwaaide er wat! Ze kruiste haar armen en keek naar Keith. Hij leek niet echt blij te zijn met haar beslissing. Pff... Wat een brompot.
De Weedle verdween in de bal en het lampje doofde vrijwel direct. Gefeliciteerd, je hebt een Weedle gevangen!

Bo, denk wel aan de sterke werkwoorden. Het is bijvoorbeeld ving, niet vangde. Verder een zeer mooie, gevulde post!

•Viridi•
Toen ze haar terug omdraaide zag ze dat de bal al was gestopt met wiebelen, ze dacht het al. Wie durfde er nu te ontsnappen aan haar? Het was een eer om haar team te joinen en als Viridi onder de indruk was, dan mocht je jezelf al heel goed noemen. Ze wandelde in de richting van bal en raapte hem op. Toen ze haar rug terug rechtte liet ze de Weedle uit zijn Pokébal. De bruine worm keek met zijn grote kraaloogjes naar haar en ze keek op een minachtige manier naar haar nieuwste aanwinst. "Als Weedle ben je wel wat ongepast voor een Coördinator," begon ze. "Je bent een taboe, ongepast in het vak," grinnikte ze. Het beestje keek haar schuin aan, met een vragende blik. "Geleerd in de Nederlandse les," zei Viridi op een alles wetende toon. "En ik hou wel van de naam Toby," Haar blik gleed naar Keith. De naam Keith vond ze erg mooi toen ze zes jaar oud was, toen ze negen was en haar eerste Engelse les kreeg van haar moeder, leerde ze het woord 'key'. Sleutel. Jep, Keith was de sleutel tot haar vrijheid en haar avontuur. Dus moest deze Weedle ook een gepaste naam krijgen. Taboe was wat te simpel, maar wat als ze nu... "Toboe!" gilde ze. Ze had de 'o' van Toby in Taboe geplaats en kreeg dit idee. Op een Engels accent leek het zelfs op Toby. "Vanaf nu is je naam Toboe," zei ze tegen de Weedle. Hij knikte goedkeurend. "En ik ben Viridi,"

•Toboe•
De Weedle kreeg zijn naam en blij knikte hij. Taboe en Toby, tesamen Toboe. Mooie naam. Maar was hij echt ongepast in het vak? Welk vak eigenlijk? Ach wat maakt het uit zolang hij leefde maakte niks uit. Hij was kerngezond, op de wonden van het gevecht na dan. Blij sprong hij heen en weer, maar merkte niet op dat zijn trainer zich al had omgedraaid. Toen hij klaar was met zijn 'dansje' zag hij Viridi wat verderop haar tas maken. Er liep een Venusaur naast haar, hij droeg de naam Keith. Opgevangen in het gevecht. Hij leek een nogal raar persoon, maar hij kon altijd proberen vrienden te worden. Hij kroop naar het duo toe en begon weer met zijn dansje.