Het sneeuwde nog steeds. Celadon City was dus nog altijd bedekt onder een sierlijk laagje sneeuw. Het zag er mooi uit, zeker als er net een vers laagje was gevallen. Er werden vele foto's gemaakt van het witte landschap, lekker in de sneeuw gerold met Pokémon en her en der zag je ook sneeuwpoppen verschijnen. Het waren de mooie momenten van de winter, zoals velen het graag zagen, maar lang niet iedereen kon er de lol van inzien. Veel mensen ondervonden hinder van de sneeuw, waaronder veel trainers die aan het reizen waren. Sayuri had dan ook nog niet de moed gevonden om de stad al te verlaten, maar had in plaats daarvan de tijd genomen om vriendjes te worden met haar Magikarp Nana.
Het klonk misschien een beetje gek, want eigenlijk hadden ze nog maar weinig gedaan samen, maar toch begon Sayuri zich steeds meer verbonden te voelen met de vispokémon. In het begin was ze bang geweest om te praten over haar familie, alsof haar ouders een klein microfoontje in Nana hadden laten zetten om hun dochter te kunnen afluisteren. Maar naarmate ze meer met elkaar communiceerden (voor zover mogelijk), leek het alsof er een nieuwe wereld voor hen openging. Steeds meer durfde Sayuri aan Nana te vertellen, hoewel ze het onderwerp niet graag behandelde. Ze was zelf echter ook benieuwd naar hoe de Magikarp het leven zag – of hoe het eruit had gezien voordat ze elkaar kenden. Natuurlijk kon Nana niet praten, dus misschien dat ze het nooit te weten zou komen, maar Sayuri's oma zei altijd dat je nooit mocht verwachten dat binnen een relatie het vertrouwen nooit van één kant kon komen. Dat was nou eenmaal gedoemd te mislukken.

Dat haar grootmoeder misschien niet over Pokémon had gesproken was niet bij het meisje opgekomen, maar waarschijnlijk zat er sowieso een kern van waarheid in – zelfs als het om Pokémon ging. Daarom wilde Sayuri belangrijke momenten ook zoveel mogelijk met Nana delen, maar het constant tillen van de Magikarp was best vermoeiend. Nu was Nana best een klein exemplaar, maar relatief gezien was het een gigantisch wezen. Het zag er komisch, misschien wel gewoon stom uit, maar Sayuri vond het niet kunnen dat Nana altijd maar opgesloten zat in haar Pokébal. De mensen die haar erop aan hadden gesproken had ze koppig te woord gestaan. Ze stelden dat Pokémon het heel fijn hadden in hun Pokébal. Hoe wisten ze dat zo zeker? Ja, er waren Pokémon die vrijwillig de bal betraden, maar wisten die wat hen te wachten stond? Hadden de mensen ooit zelf in een Pokébal gezeten? Wat Sayuri betreft was de Pokébal een handig ontworpen kooi om Pokémon te vervoeren – niks meer en niks minder.

Ook nu droeg Sayuri Nana in haar armen, hoewel het de meest onhandige manier van winkelen was. Ze stonden in de Pokémart van Celadon om inkopen te doen voor de lange reis die voor hen lag. Ze had besloten dat het tijd werd om door te gaan - sneeuw of niet! De voorspellingen waren iets beter, maar het weer was even onvoorspelbaar als een wilde Pokémon. Als ze echter niet snel verder zouden reizen, dan zou Sayuri vijftig zijn tegen de tijd dat ze haar eerste Badge zou winnen! Ze had nog niet eens haar Pokédex van professor Oak gekregen! Er waren zoveel voor haar onbekende Pokémon waar ze graag meer over zou willen weten, maar tot nu toe zat er niks anders op dan de trainer aanspreken en domme vragen stellen. Natuurlijk was dat ook heel leerzaam, maar niet elke trainer zat te wachten op een nieuwsgierig kind van elf dat je verdronk in een golf (zeg maar tsunami) van vragen – en dat was best jammer.

"Zullen we nog een flesje water of een blikje limonade nemen?", vroeg Sayuri besluiteloos aan Nana. Zelf vond ze water prima te drinken en kon je het voor meer dingen gebruiken dan enkel drinken (mocht het nodig zijn), maar één blikje limonade was voor de verandering ook wel lekker. Een beetje smaak, zeg maar. Na een 'Magikarp-karp' bij het blikje, knikte Sayuri dan ook goedkeurend. "Prima keus, Nana!"
Behalve water en limonade werd er ook nog wat eten ingeslagen, hoewel voornamelijk spullen die niet al te veel ruimte in zouden nemen. Hoe deden andere trainers dat? Ze had zoveel spullen bij zich dat ze Nana soms droeg om in evenwicht te kunnen blijven! Deze reis was zeker weten slecht voor haar rug, maar wist zij veel wat haar te wachten stond... Het sneeuwde nog steeds en misschien zou ze wel verdwalen in the middle of nowhere! Ze kon toch niet riskeren dat ze zonder water kwam te zitten? Wat er ook zou gebeuren, ze moest zichzelf en Nana in leven houden.

Ze hadden al geruime tijd in de winkel rond gelopen, toen Sayuri haar oog liet vallen op de vele vitaminen en geneesmiddelen. Van velen wist ze de naam niet of had ze geen idee welk effect het teweeg bracht. Sommige vitaminen waren behoorlijk prijzig, maar de geneesmiddelen leken, gelukkig voor iedereen, heel wat betaalbaarder. Sayuri's familie was echter niet arm en ze had genoeg geld op voorraad om bepaalde dingen te kunnen kopen. Eigenlijk voelde het meisje zich niet eens comfortabel met zoveel geld op zak, bang dat ze slachtoffer zou worden van een overval, maar ze wist dat geld in veel situaties een oplossing zou kunnen bieden en daarom hield ze het toch maar dankbaar bij zich. "Wat is dit allemaal?", vroeg ze verwonderd - deels aan Nana, deels aan zichzelf. "Zou het misschien goed zijn om hier iets van te kopen?"

OOC: voel je vrij hier te posten :3