Langzaam sjokte een bruinharig meisje over de besneeuwde velden van de Flora Fields. Normaal gesproken kon men hier in de lente een enorme golf aan bloemen aanschouwen, maar nu was er niets anders dan wit te zien. En uiteraard voetsporen van de mensen die dit veld al eerder betreden hadden. Bruine ogen gleden over het witte spul heen. Het was maar goed dat de bloemen in de winter dood waren en er nieuwe zouden groeien wanneer het weer gedooid had. Anders lagen ze er maar zielig bij, bedolven onder iets dan hen zomaar overspoelden. Het leven van een bloem zag er sowieso maar somber uit. Je ontkiemt uit een zaadje, groeit, staat in bloei en vervolgens ga je een halfjaar later weer dood. Als het al niet eerder is. En dan ga je ook nog eens dood zonder een waarschuwing. Het meisje zuchtte en zette voort, proberend haar gedachtes uit haar hoofd te blokkeren. Dit wilde ze niet horen. Niet van zichzelf. Zij was toch juist het optimistische kind van de twee? Dat werd haar vaak verteld. Eerlijk gezegd was dat niet zo. De ander was veel sterker. Stond veel sterker in haar schoenen. Zij was de enige rede geweest dat haar oudere zus zo optimistisch was, want nu ze er niet meer was, had haar wederhelft niks meer om vrolijk om te zijn. Niemand om die vrolijkheid mee te delen. Natuurlijk had ze vrienden gehad, maar die waren allemaal al vertrokken op hun voorbestemde reis door Hoenn. Zou ze hen ooit nog terugzien? Misschien herkenden ze haar niet eens meer. Ze wisten nog niet eens van de verdwijning van haar zusje af.

Shiyo haalde haar rechterhand uit haar zak en staarde er krampachtig naar. Ze had geen handschoenen bij zich, dus waren haar handen langzaam maar zeker in ijsklompjes veranderd. Ach, ze had ze momenteel toch niet echt nodig. Het enige waar ze haar handen in de buitenwereld voor nodig had, was om een pokéball van haar riem te klikken en die te werpen. Ze weigerde echter om haar pokémon bij zich te houden en liet hem liever in zijn huisje zitten. Daar was hij misschien wel beter af. Hij zou nog beter af zijn geweest bij de fokker. De man was zelfs zo aardig geweest, dat hij nog extra pokéballs aan haar had meegegeven. Misschien had iemand anders hem wel opgehaald en zou hij een betere trainer hebben gehad. Iemand die vastberaden was en zich niet zomaar uit het veld liet slaan. Iemand die alleen teveel nadacht tijdens een gevecht. Een genie, om het zomaar te noemen. Haar Sandshrew zou dan waarschijnlijk elk gevecht winnen die komen ging. Maar dat deed hij nu niet. Nu zat hij opgescheept met haar. Misschien zelfs voor de rest van zijn leven. Even overweeg Shiyo om terug te gaan naar de fokker. Het enige wat ze hoefde te doen was zich om te draaien en terug te lopen, zodat ze Tiko aan hem terug kon geven en hem nooit te hoeven kwetsen. Ja, dat was zo’n slecht idee nog niet. Haar Sandshrew was beter af bij iedereen, zolang het maar niet bij haar was. Zelfs Shizu zou hem vast beter behandelen dan zij nu deed.

Shizu… Shiyo stopte abrupt met lopen en voelde haar gezicht betrekken, terwijl haar ogen zich langzaam met water opvulden en de kleine brok in haar keel die er eerder al had gezeten steeds groter werd. De brunette, die niet meer in staat was om nog maar recht te blijven staan door haar knikkende knieën van zowel de kou als het verdriet, zakte op de grond neer. “Het spijt me Shizu,” piepte ze. Het verbaasde haar zelfs nog dat ze nog kon praten. “… Maar… Ik kan dit niet.” Hoewel het misschien een beter idee was geweest om haar tranen gewoon de vrije loop te laten gaan, en ze dat eigenlijk ook wel gewild had, vocht ze er enorm tegen. Het eindigde erin dat ze haar knieën omhelsde en haar gezicht probeerde te verstoppen voor compleet niemand, want er was helemaal niemand aanwezig op het besneeuwde veld. Het was toen dat haar pokéball zich vanzelf opende en haar Sandshrew zich uit zichzelf liet. In stilte keek Tiko toe hoe zijn trainer opgekruld op de grond zat, de kou totaal negerend, en ze af en toe een schokkerige beweging maakte, wat aangaf dat ze of de hik had of haar gejammer probeerde in te slikken. Waarom ze zou huilen, dat wist hij niet en zou hij waarschijnlijk ook niet begrijpen, maar één ding wist hij zeker, hij wilde haar opvrolijken.

Zonder er verder bij na te denken, raapte Tiko zorgvuldig een hoopje sneeuw van de grond en gooide deze richting Shiyo. Hij was raak, maar hij kreeg geen reactie. Geduldig deed hij nog een poging en gooide ditmaal tegen de bruine haren van zijn trainer aan. Dit keer trok hij wel de aandacht van het meisje. Ze keek langzaam op toen ze een koude substantie tegen haar aan voelde komen. In de tussentijd had hij een derde sneeuwbal in zijn poten, die hij steeds weer opgooide en weer opving. Uitdagend keek hij het meisje aan, maar die gaapte hem alleen maar aan alsof hij een bijzonder iets dat uit de ruimte was gekomen en er ongelooflijk schattig uitzag voor een buitenaards wezen. Een korte stilte viel over de twee heen, die langzaam uitgroeide naar een lange stilte. De Sandshrew liet uiteindelijk moedeloos zijn poot zakken en liet de sneeuwbal op de grond vallen. Wat was er mis met zijn trainer? Waarom deed ze zo… Negatief? En bovenal; waarom zat ze op de natte, koude grond? Talloze vragen doemden op in zijn kleine hoofdje, waarvan hij zeker wist dat het de moeite niet waard was om een antwoord te zoeken. Die kon hij toch niet vinden. Daarom besloot hij maar nieuwsgierig op Shiyo af te lopen, in een poging om haar beter te leren kennen en haar wat op te vrolijken. Tenminste, totdat wat anders zijn aandacht wist te trekken.

OOC: En Markkun~

“Goed gedaan Zoey!” complimenteerde Mark toen de Vulpix de stenen een voor een had weten te raken en ervoor had gezorgd dat er schroeiplekken waren ontstaan op de stenen. De jongen en zijn Pokémon hadden in zoveel tijd niet meer getraind daarom had Mark alleen Zoey uit haar bal gelaten zodat ze kon oefenen op haar Ember, de twee werden vergezeld door Toby. Ze werd steeds beter ook had de Vulpix in korte tijd haar Ember verbetert en veel beter zelfs.. Zoey straalde veel meer zelfvertrouwen uit dan een paar maanden terug. Mark knielde naast haar neer en aaide haar over haar hoofdje wat voor haar meer dan genoeg was als beloning. Het vosje keek tevreden naar Toby die breed grijnzend terug staarde en onverwacht zijn oren spitste. Mark keek ook op, vragend staarde hij de Pikachu aan die enkel zijn schouders ophaalde en schijnbaar liet zitten wat hij had opgepikt. Mark pakte zijn spullen en wenkte naar Zoey en Toby dat ze mee moesten komen, de twee Pokémon aarzelde geen moment en volgde hun trainer op de voet die langzaam in beweging was gekomen. De jongen grijnsde breed toen zijn twee Pokémon vrolijk door de sneeuw heen rende, Flynn vond de kou maar niks en bleef veel liever in zijn Pokéball Mark gaf hem groot gelijk. Hij wist niet eens waarom hij naar de Flora Fields was gekomen of überhaupt terug naar Zuid Kanto was terug gekomen. Hij had het lef niet gehad om naar huis te gaan maar waarom zou hij?. Zijn familie had zijn twaalfde verjaardag straal genegeerd, buiten Silvia en Erik dan.. zij waren de enige die hem een kaart hadden gestuurd per post en die had nog steeds. Blijkbaar nam zijn moeder niet eens de moeite om fatsoenlijk contact op te nemen. Mark slaakte een diepe zucht en schudde die negatieve gedachte uit zijn hoofd. Waarom zijn hersens pijnigen aan dat soort dingen als je ervan uit ging dat niemand er iets aan kon doen dat hij en zijn moeder allebei even koppig waren. Mark schrok op toen hij Toby iets hoorde roepen dat op hem gericht was en struikelde bijna over de Pikachu heen die naar iets wees. De jongen volgde het pootje van de Pikachu die naar Zoey wees, het vosje liep op iets af. Mark haalde zijn schouders op en volgde de Vulpix op de voet gevolgd door Toby.

Zoey.
Zoey trippelde nieuwsgierig op het “ding” af. Pas toen de Vulpix dichtbij genoeg was zag ze dat het een meisje was.. ze zat op de koude grond dat bedekt was met sneeuw met haar armen om haar knieën heen gevouwen. De Vulpix hield haar kopje schuin en keek vragend naar wat ze aan het doen was. Alleen wat ze nou zou doen daar zou ze later spijt van krijgen maar ze kon het meisje ook niet zo laten zitten dan zou ze bevriezen. Zoey liep met langzame passen op het meisje af en ging vervolgens op haar twee achterpoten staan terwijl ze met haar voorpoten steun zocht tegen de knieën van het meisje, in alle opwinding had ze de Pokémon nog niet naast het meisje ontdekt. “Gaat alles wel goed?” vroeg Zoey bezorgd terwijl ze achterom keek of Mark met Toby al aan kwam lopen, die tot haar opluchting er al aan kwamen de Pikachu was al vlak achter haar verschenen. “Zoey, wat do-?” maar hield abrupt zijn mond toen hij zag wat de Vulpix aan het doen was.. deed ze dat ook niet bij Mark? Alleen Toby had de vreemde Pokémon wel opgemerkt en aarzelde even om er op te lopen, in ieder geval totdat Mark in de buurt was.

In eerste instantie had hij afwachtend voor zich uitgestaard toen hij iemand aan hoorde komen. Toen hij beter keek, zag hij dat het een Vulpix was die hun richting op kwam getrippeld. Ze bleef op een afstandje staan en keek met een schuin hoofd naar Shiyo. Tiko hield het wezentje gealarmeerd in de gaten en liet een zachte grom horen toen deze weer in beweging kwam. Hij voelde echter al snel aan dat de Vulpix niks verkeerds van plan was, dus liet hij haar gang gaan, nieuwsgierig naar wat ze ging doen. Het vosje ging al snel op haar achterpoten staan en plantte haar voorpoten tegen Shiyo’s knieën. Het meisje, die tot nu toe enkel verbouwereerd naar de plotselinge verschijning had gestaan, richtte haar bruine ogen vragend op de rode pokémon. “Gaat alles wel goed?” vroeg deze, maar natuurlijk kon de brunette haar niet verstaan. Enkel de woorden ‘Vul, Vulpix?’ bereikten haar oren. Tiko liep toen op de twee af en ging naast het meisje staan, waarbij hij zijn blik op de vreemde pokémon richtte en nog altijd een alerte houding had aangenomen. Voordat hij reactie kon geven op de vraag, was alweer een andere pokémon verschenen. Dit keer was het een Pikachu, die waarschijnlijk bij het vosje hoorde en haar wilde vragen wat ze aan het doen was. Hij hield echter halt midden in zijn zin. De kleine Sandshrew wist niet of hij het allemaal wel moest vertrouwen en oogde zijn trainer afwachtend aan. Deze leek net zo verdwaasd te zijn als hij was. Een zucht ontsnapte zijn keel, voordat hij zich weer op beide pokémon richtte.

‘Wie zijn jullie?’ vroeg hij als eerste. Niemand kon het hem kwalijk nemen dat hij die vraag stelde. Waarschijnlijk zouden de andere twee pokémon dat ook hebben gedaan als hij plots op het toneel was verschenen. Op dat moment voelde hij zijn hoofd ietsje zwaarder worden, wat ervoor zorgde dat hij vragend opkeek en zag dat Shiyo haar hand op zijn kop had gelegd. “Dit zijn geen wilde pokémon, Tiko,” sprak ze met een verbitterde glimlach. Het maakte hem kwaad om haar opgekrulde lippen zo te zien. Ze meende hem niet, dus waarom had ze hem tevoorschijn gehaald? Het had echter wel het gewenste effect, hij ontspande zich onder de brunette haar greep. Hoe ze wist dat het geen wilde pokémon waren, dat ging hem te boven, maar als zij dat zei, dan was dat ook zo. “Waar is jullie trainer?” De Sandshrew keek weer op en zag dat het meisje het dit keer tegen de twee vreemdelingen had. Inmiddels had ze haar vrije hand naar de Vulpix uitgestoken in een poging om ook die over het hoofdje heen te aaien, maar aan haar beweging was te zien dat ze aarzelde. Dit begreep hij niet. Als ze er zo zeker van was dat het geen wilde pokémon waren, waarom aarzelde ze dan om ze te aaien? Tiko schudde het maar van zich af. Het had geen zin om een antwoord hierop proberen te zoeken, of wel? Voor een tweede keer zuchtte hij en richtte zich op het gele wezentje die nog altijd op zijn plek was blijven staan.

‘Wie zijn jullie?’ weerklonk de stem van de Sandshrew waardoor de Pikachu zich naar hem toedraaide. Hij wilde niet voor problemen zorgen maar hij nam het de Sandshrew ook niet kwalijk. Toby wilde er enkel voor zorgen dat Zoey niets over zou komen. “..ehm.. ik ben Toby en dit is me teamgenootje Zoey,” mompelde Toby als antwoord voor de Sandshrew terwijl hij zijn blik richtte op de Vulpix en naar de Vulpix had gewezen. Maar richtte zijn blik op het meisje toen die iets zei tegen vermoedelijk, de trainster van de Sandshrew. “Dit zijn geen wilde Pokémon, Tiko,” zei het meisje met een verbitterde glimlach nadat ze haar hand op de kop van de Sandshrew had gelegd. Was dat dan zo duidelijk? Hij glimlachte tevreden maar die verdween toen opnieuw het meisje haar mond opentrok, “Waar is jullie trainer?” vroeg ze dit keer. Toby trok een gezicht en sloeg zijn poot tegen zijn hoofd waardoor Zoey hem doordringend aankeek, “Waar is Mark?” vroeg de Vulpix terwijl ze nog met ene voorpoot tegen de knie van het meisje leunde. “Relax, hij kan niet ver zijn,” reageerde Toby lichtelijk geïrriteerd. De Vulpix draaide zich om en gaf ze het meisje een vriendelijke glimlach toen ze haar hand uitstak om haar te aaien maar de Vulpix voelde dat ze enorm aan het aarzelen was. Daarom liet ze zich op de grond zakken en keek vriendelijk aan, ze was in ieder geval gestopt met huilen.

Toby keek de Sandshrew vragend aan die zuchtte, hij hield nauwlettend de richting in de gaten waar Mark vandaan moest komen.. misschien klonk het wat stom om je problemen aan een vreemde te vertellen maar ach, de Pikachu hielp graag andere Pokémon, nog voordat hij iets kon zeggen zag hij Mark op hen af komen lopen. Hij keek niet bepaald blij, eerder bezorgd toen hij hen in het vizier had gekregen maar dat was ook geen wonder, Zoey was er zomaar vandoor gegaan. “Willen jullie nooit meer zomaar weglopen,” zei Mark met een opgeluchte uitdrukking op zijn gezicht, hij klonk niet boos of geïrriteerd, gelukkig maar. Toby en Zoey keken hem verschuldigd aan maar Mark schudde met zijn hoofd als teken dat het al goed was, “Het is al goed,” mompelde de jongen tegen de twee Pokémon en keek vervolgens naar het meisje en haar Pokémon, hij richtte zich nu op haar om zich te verontschuldigen. “Het spijt me als ze voor problemen hebben gezorgd.”

De brunette werd, vanzelfsprekend, niet beantwoord. En zelfs al zou ze een antwoord krijgen van de twee wezentjes, dan zou ze deze niet verstaan. In plaats van zich op haar te hebben gericht, mompelde de Vulpix iets tegen de Pikachu. Shiyo luisterde aandachtig naar hun kort gesprekje en concludeerde er helemaal niks uit. De vervlogen droom om de taal van de pokémon te leren, kwam net zo hard weer terug toen ze de twee tegen elkaar hoorde praten in hun eigen taaltje. Haar bruine ogen gleden voor een moment naar Tiko, die, net als haar, aandachtig naar hun gezelschap stond te luisteren. Er was echter één verschil tussen hem en zijn trainer; hij kon hen gemakkelijk verstaan. Shiyo wilde haar mond openen en aan hem vragen wat er gezegd werd, maar ze besefte zich net op tijd dat dit geen nut had. Hij zou haar in dezelfde taal als de andere twee beantwoorden. De taal die zij niet begreep. De brunette zuchtte, terwijl een overweldigend gevoel haar spoedig overspoelde. Ze herkende het gevoel en had gehoopt dat het snel weg zou ebben. Dat deed het niet. Zoals ze er nu bijzat, was zij het enige buitenbeentje. Ze kon met geen van deze wezens praten. Zij mochten haar dan wel begrijpen, iets wat haar nog altijd verwonderde, maar zij hen niet. Ze was alleen. Ze was al meer dan een jaar alleen. Terwijl haar bruine ogen haast automatisch naar het armbandje om haar ene pols gleed, kon ze niets anders doen dan toegeven aan het gevoel wat ongenadig aan haar vrat. Een andere verwoording ervoor had ze niet. Het at haar gewoon van binnen langzaam op.

Waarschijnlijk hadden haar ouders dit beseft en hadden ze haar daarom naar Kanto gestuurd. Weg van alles wat ze kende en weg van alle herinneringen aan Shizu. Ze waren echter één ding vergeten. Zij was Shizu. Telkens als ze in de spiegel keek of ook maar haar weerspiegeling zag in het water werd ze alleen maar herinnerd aan datgene wat aan haar was ontsnapt. Dat was precies wat er was gebeurd. Shizu was aan haar ontglipt. Als ze misschien niet terug naar huis was gegaan en verder had gezocht, had ze haar geliefde tweelingzus nog teruggevonden. Nu ze er eigenlijk over nadacht, had ze dat überhaupt wel gewild? Wat als ze dan alsnog te laat was geweest? Misschien had ze dan wel een verschrikkelijk beeld op haar netvlies gebrand staan… Ach, wie hield ze nou voor de gek? Shizu’s lichaam werd nooit teruggevonden. Alsof ze spoorloos van de aardbodem was verdwenen. Alsof ze niet eens had bestaan en gewoon een denkbeeldig zusje was geweest. “Willen jullie nooit meer zomaar weglopen.” Shiyo keek geschrokken op toen een onbekende stem haar uit haar gedachten wist te halen. Er was weer een onbekende op het toneel verschenen, maar gelukkig voor haar was het dit keer een mens geweest. Iemand die haar taal tenminste wel begreep en andersom. Ze hoorde de jongen nog wat zeggen, maar besloot daar geen aandacht aan te besteden. Het was immers niet voor haar bedoeld.

“Het spijt me als ze voor problemen hebben gezorgd.” Beseffend dat dit wel voor haar was bedoeld, keek ze op en liet dit keer haar bruine ogen over de nieuwkomer glijden. Ze had hem nog totaal niet in zich opgenomen sinds zijn komst. Het enige dat ze wist af te lijden aan zijn stem was dat hij een jongen was. Zijn bruine haar had een andere glans dan die van haar dat had. Bij haar zag je meteen dat het bruin was, maar bij hem kon je nog wel eens aan het twijfelen worden gebracht. Wat bij hem echter als eerste opviel, waren zijn donkerblauwe ogen. Ogen die haar nu aanstaarden. Pas toen leek ze zich te realiseren dat zij de volledige aandacht van de jonge had. Klunzig kwam ze overeind, klopte de sneeuw van haar broek af en schudde met een kleine, bescheiden glimlach haar hoofd. “Dat hebben ze niet,” antwoordde ze uiteindelijk zijn vraag toen ze haar chocolade bruine ogen weer op de jongen had gevestigd. Eigenlijk moest ze de pokémon bedanken. Als die hen niet hadden gevonden, was ze waarschijnlijk hier blijven zitten, weigerend om een stap te verzetten. En de gevolgen daarvan, dat wilde ze niet eens weten. Natuurlijk hield ze dat voor zichzelf. “Je hebt een paar vriendelijke pokémon,” complimenteerde ze hem. Pas toen kwam ze erachter dat ze deze wezentjes niet eens kende. In Hoenn kende ze elke pokémon bij naam, wist elke abilty van ze en kende zelfs hun aanvallen uit haar hoofd. Nu ze in Kanto was, moest ze weer opnieuw beginnen. Nog iets wat ze haatte. Ze had geen kennis van zo’n beetje alles in deze regio.

“Hoe heten hun soorten, eigenlijk?” vroeg ze op haar gebruikelijke kinderlijke manier. Het was inderdaad maar goed geweest dat de pokémon haar hadden gevonden en dat hun trainer even later op het toneel was verschenen. Nu had ze tenminste afleiding. Eigenlijk moest de brunette Arceus ook nog bedanken voor de gegeven bekwaamheid om maar één ding tegelijk aan te kunnen. Soms kwam het nog wel eens van pas. De verbitterde glimlach die zich daarstraks om haar lippen had gevormd, was nu een oprechte glimlach. Shiyo wilde haar verdriet niet verbergen, maar ze wilde de jongen ook niet ongemakkelijk laten voelen omdat zij weer eens een huilbui had. Nee, wat dat betreft kon ze haar depressieve kant maar beter voor zichzelf houden. Om nog maar te zwijgen over de agressieve kant met een onbekende oorzaak, waar ze oh zo bang voor was dat het alsnog een bekende oorzaak was. Het meisje voelde de blik van haar Sandshrew op haar branden en keek hem kort aan. Zijn blik stond niet vragend of verward. Integendeel, hij keek juist op een begrijpende manier naar haar en dat alleen al luchtte haar op. Om de één of andere manier realiseerde ze zich hierdoor dat ze zich nog niet had voorgesteld. “Ik heet trouwens Shiyo,” begon ze opnieuw. Een rilling gleed over haar rug heen toen ze de eerste lettergreep van haar eigen naam uitsprak, maar besloot het van zich af te zetten. Als ze zelfs daardoor al terugviel naar haar vorige humeur, dan werd het toch eens tijd dat ze met iemand ging praten. Gelukkig zou het er voor de jongen niet vreemd uitzien, omdat het verschrikkelijk koud was en dat haar rilling zou kunnen maskeren. “En dit is Tiko,” vervolgde ze, waarbij ze naar haar Sandshrew wees.

“Dat hebben ze niet,” was het uiteindelijke antwoord van het meisje waardoor Mark opgelucht een zucht liet ontsnappen. Hij had geen moment getwijfeld dat zowel Toby als Zoey geen complete rampen konden veroorzaken maar toch, hij was hun trainer en was verantwoordelijk voor ze. Maar zijn Vulpix had geen kwaad in de zin, ze was gewoon heel erg nieuwsgierig wat eigenlijk een hele vooruitgang was sinds een paar maanden terug. Het viel Mark op dat Zoey het meisje aanstaarde alsof ze ergens op wachtte maar liet zijn blik terug glijden naar het meisje toen die opnieuw haar mond opentrok, “Je hebt een paar vriendelijke Pokémon,” zei het meisje toen. Mark zette een vriendelijke glimlach op en bukte zich om zijn handen op de twee hoofden van zijn Pokémon te plaatsen die beide hun ogen dichtknepen. “Bedankt, al kunnen ze af en toe een beetje maf zijn maar dat maakt niet uit.. ik hou van ze,” grijnsde Mark. Hij wist niet eens waarom hij zo blij was.. eigenlijk had hij niet eens een rede om zo vrolijk te zijn terwijl hij dat helemaal niet was toen hij terugdacht aan zijn eenzame verjaardag en zijn situatie thuis. Alleen het vervelende daaraan was dat hij er niks meer aan kon veranderen en enkel een vrolijk masker op zetten en door te gaan met waar hij mee bezig was, ook al was het nog zo pijnlijk. Toby keek hem enkel grijnzend aan voordat hij zich naar de Sandshrew toedraaide en met zijn kop schudde, het deed hem goed om zowel Toby als Zoey zo op hun gemak te zien, de laatste keer was toen ze Ryota en zijn Pokémon hadden ontmoet. Dat was waarschijnlijk het duwtje die de Vulpix nodig had gehad, de eerstvolgende keer dat hij Ryota tegen zou komen wilde hij hem daarvoor bedanken.


Mark schrok op toen hij Zoey aan zijn broekspijp voelde trekken, het vosje probeerde zijn aandacht te trekken om zijn aandacht erbij te houden. Want hij had niet meegekregen dat het meisje was opgestaan maar de Vulpix wel daarom richtte hij zijn aandacht op zijn omgeving en niet meer aan de negatieve dingen. Het viel hem nu pas te binnen dat hij zich nog steeds niet had voorgesteld maar nog voordat hij zijn mond open kon trekken om zichzelf en zijn Pokémon voor te stellen was zij hem alweer voor. “Hoe heten hun soorten, eigenlijk?” vroeg ze hem waarop hij uitmaakte dat ze niet uit Kanto kwam maar uit een andere regio, eerst wilde hij vragen uit welke regio ze kwam maar besloot daarmee te wachten totdat hij haar vraag had beantwoord. Het duurde even voordat hij de vraag kon beantwoorden maar besloot toen te doen wat hij dacht dat duidelijk genoeg zou zijn.. Mark schraapte zijn keel en wees met zijn wijsvinger op Toby. “ Dit is Toby de Pikachu en dit hier is Zoey de Vulpix,” vertelde Mark met een tevreden glimlach maar voordat hij alsnog zich alsnog voor kon stellen was het meisje hem weer voor door zich te stellen als Shiyo en haar Sandshrew als Tiko. Hij zou zweren dat hij een lichte rilling in haar stem had gehoord maar besloot er verder niet veel aandacht aan te besteden, hij was niet egoïstisch maar het kon verschillende redenen hebben zoals de kou of iets anders daarom wilde hij geen conclusie trekken. “Leuke namen en ik ben Mark,” besloot hij uiteindelijk te zeggen maar zijn aandacht gleed naar Zoey die hem aantikte met haar voorpoot. Het vosje liep een stukje van hem terwijl Toby en Mark droog toekeken, ze liet zich abrupt door haar voorpoten zakken waardoor ze nu alleen op haar achterpoten steunde en met haar bovenlichaam op de sneeuw lag. Daarna legde Zoey haar beide voorpoten over haar snuit heen net alsof ze een stoute hond was geweest, alleen Mark wist niet wat ze hem probeerde te vertellen buiten dat het er erg schattig en grappig uit zag.. deed de Vulpix dit niet zomaar. Zijn blik gleed naar Shiyo waaruit hij opmaakte dat er iets met haar was maar wat? Mark wilde zich met niemand anders zaken bemoeien maar Zoey dacht daar blijkbaar anders over..

De jongen bukte zich half om over de hoofdjes van zijn pokémon heen te aaien en opende zijn mond. “Bedankt, al kunnen ze af en toe een beetje maf zijn maar dat maakt niet uit.. ik hou van ze.” Dit antwoord overrompelde Shiyo een beetje, alhoewel ze het van buiten niet liet blijken. Hij hield van zijn pokémon? Haar bruine ogen gleden van de jongen naar Tiko. Zou ze zich ooit ook zo over haar Sandshrew kunnen ontfermen? Misschien moest ze het wat tijd gunnen, maar telkens als ze naar de pokémon keek, zag ze de vrolijke maar voorzichtige uitdrukkingen van haar ouders en dan de gekwetste uitdrukking van Shizu. Het deed haar zo’n verschrikkelijke pijn om naar hem te moeten kijken en het deed haar nog meer pijn om dat te weten. Ze wilde Tiko evenmin kwetsen als dat ze Shizu wilde kwetsen, maar ze kreeg het gevoel dat beiden zich zo voelden en dat weerhield haar van de keuze om verder te gaan. Ze wist dat ze nooit aan de verwachtingen van haar ouders noch Tiko zou kunnen voldoen. Zou hij haar hiervoor haten? Zouden haar ouders teleurgesteld zijn? Vast wel. Zonder er erg in te hebben, beet ze zachtjes op haar onderlip. Het was zo zacht dat niemand het waarschijnlijk zou opmerken, zelfs als ze haar grondig zouden bekijken. “Dit is Toby de Pikachu en dit hier is Zoey de Vulpix,” hoorde ze de jongen opnieuw zeggen, waarbij hij naar zijn Pikachu had gewezen bij de naam ‘Toby’. Hierdoor kon Shiyo eruit halen dat het vosje de Vulpix was. Haar blik ging van Toby naar Zoey en glimlachte toen lichtjes, haar vorige gedachtes totaal vergetend. Wat een leuke namen voor deze pokémon! Vooral ‘Zoey’ klonk leuk in haar oren.

“Leuke namen en ik ben Mark,” stelde de onbekende trainer zich voor. Shiyo knikte en opende zelf haar mond. “Bedankt! Van hetzelfde, hehe,” antwoordde ze op een ietwat dromerige toon. Haar stem klonk totaal tegenovergesteld van haar gevoel en hoewel het haar heel erg verbaasde dat ze zoiets voor elkaar kon krijgen, liet ze dat niet blijken. Het was veel simpeler om iets te verbergen dan een heel verhaal uit te leggen. Daarbij was Mark nog een vreemde voor haar, aangezien ze alleen zijn naam wist. Als zij iemand ontmoette, dan zou diegene waarschijnlijk ook niet zijn hele levensverhaal aan haar vertellen. Hoe graag ze er ook voor iemand wilde zijn. Inmiddels was Marks aandacht weer getrokken door Zoey, die door haar voorpootjes was gezakt en deze vervolgens over haar snoet heen legde, alsof ze zich als een stoute hond had gedragen en besefte dat ze verkeerd bezig was geweest. Shiyo fronste lichtjes, zich afvragend waarom Zoey dit zou doen. Haar trainer had allang gezegd dat het goed zat, dus daar kon het niet voor zijn, of wel? Opeens voelde ze Marks blik op haar branden en keek ze op, waardoor ze zijn blik ving en haast haar adem inhield. Pas toen besefte ze waar de Vulpix haar houding op leek. Het was alsof ze aan het huilen was en daarmee doelde ze natuurlijk op Shiyo en niet op zichzelf. Opnieuw beet de brunette op haar onderlip, maar dit keer was het opvallender dan net. Ze moest van onderwerp veranderen. Nu meteen.

Een stom grijnsje wist zich om haar lippen te vormen, waarna ze haar rechterhand achter haar hoofd plaatste en ietwat nerveus begon te lachen. “Dus, Mark,” begon ze uiteindelijk, proberend het kleine grijnsje niet van haar gezicht te laten vallen. “Je komt uit Kanto?” In normale situaties zou ze zoiets nooit gevraagd hebben. Waarschijnlijk zou ze het initiatief niet eens nemen om het gesprek opnieuw leven in te blazen. Meestal wachtte ze tot iemand over een ander onderwerp begon en praatte dan erover mee. Deze situatie was echter anders. Tiko, die de hele tijd zijn trainer had staan observeren, begreep steeds minder van haar. Waarom was ze plots zo nerveus? Hij snoof. Mensen waren maar vreemde wezens. Het was duidelijk dat Shiyo geen aandacht aan hem ging besteden en richtte zich op de Pikachu, die zelf ook nog geen woord had gezegd sinds zijn trainer was gearriveerd. Met goede moed stapte hij op Toby af en haalde eens diep adem. Goed, eerst wat dingen recht zetten. ‘Het spijt me van daarstraks,’ begon hij. ‘Ik deed zo omdat… Tja, we zijn nog maar net partners en ik wil het nog niet verpesten,’ mompelde hij verder. De Sandshrew was geen pokémon die in angst leefde, maar hij was aanzienlijk bang dat zijn trainer hem niet waardig achtte en hem terug zou brengen. Hij had het al eens gezien en had de bizarre gedachte dat het ook met hem zou gebeuren. Als er iets was wat hij niet wilde, dan was het achtergelaten worden… Daarbij zou hij het niet over zijn hart krijgen om Shiyo zo alleen te moeten laten. Ze kon Mark wijs maakte wat ze wilde, maar hij voelde dat ze verdriet had, hoe goed haar masker ook eruit zag.

Mark keek een paar tellen van Shiyo naar Zoey voordat hij door had wat de Vulpix bedoelde. Uit Zoey’s houding maakte hij erop uit dat het meisje had gehuild maar waarom? Hij besloot er zelf om er niets mee te doen want het waren zijn zaken niet, bovendien waren ze nog totale vreemden van mekaar. Ze zou er zelf wel meekomen als het haar te veel zou worden, toch? Als dat het geval was zou hij Shiyo proberen te helpen met wat het ook was want het was duidelijk dat ze er niet over wilde praten. Voor nu liet hij het voor wat het was. Opnieuw werd hij uit zijn gedachten getrokken, dit keer was het door Shiyo die van onderwerp ging veranderen, “Dus, Mark,” begon het meisje, een poging om het gesprek op gang te houden waarbij Mark zijn aandacht op haar vestigde. “Je komt uit Kanto?” voegde ze er toen vragend aan toe. Mark knikte met een grijns op zijn gezicht, “Jup, ik kom uit Vermillion City daar ben ik geboren net als me zusje, die woont er nog met mijn moeder,” antwoordde Mark waarvan hij echter zelf geschrokken van was en had een gezicht getrokken toen hij terug aan zijn moeder dacht.. waarom vertelde hij dit er überhaupt bij? Het ging weliswaar per ongeluk maar dat was juist een onderwerp waar hij het juist niet over wilde hebben, op dit moment in ieder geval niet. Terwijl zij zich geen zorgen hoefde te maken dat hij zijn neus niet in haar zaken zou steken, hoopte hij dat zij er niet op door ging vragen. Wat zou het.. hij kon het al niet meer terug draaien daarbij was hij nieuwsgierig of Shiyo uit een andere regio kwam of niet aangezien ze niet had geweten dat Toby een Pikachu was geweest en Zoey een Vulpix.. ja zulke dingen boeide hem. “En jij dan? Kom je uit een andere regio of kom jij ook uit Kanto?” vroeg Mark nieuwsgierig, het leek hem sterk dat Shiyo uit Kanto kwam maar toch, hij vond het leuk om verhalen van andere regio’s te horen. Iets wat hij later dolgraag wilde doen. Mark nam een relaxte houding door zijn armen achter zijn hoofd te vouwen, eigenlijk voelde hij zich best wel op zijn gemak zo terwijl hij wachtte op antwoord.


Toby die de hele tijd had staan toekijken hoe Zoey zich voor schut zette die het nu had opgegeven. draaide zich om toen hij de stem van Tiko hoorde. ‘Het spijt me van daarstraks,’ verontschuldigde de Sandshrew zich waarbij Toby hem vriendelijk had aangekeken maar voordat hij kon antwoorden voegde de Sandshrew nog iets toe aan zijn verhaal, ‘Ik deed zo omdat… Tja, we zijn nog maar net partners en ik wil het nog niet verpesten,’ eindigde Tiko zijn verhaal. Toby zette een bedenkelijke blik op, nog maar net partners? Was Shiyo dan een beginnende Pokémon trainer of Coördinator? Ach ja, wat maakte het uit, het was niet meer dan logisch. “Maakt niet uit joh, ik begrijp het.. hiermee bedoel ik dat Zoey niet zomaar weg had moeten lopen,” antwoordde de Pikachu met een vriendelijk glimlach en legde een bemoedigend pootje op de poot van de Sandshrew die hij gauw weer naar beneden liet zakken. Toby hoorde wat de jongen tegen Shiyo zei en maakte daarop uit dat Mark alsof deed.. dat hij van niks wist. Hij sloot voor een paar tellen zijn ogen en grijnsde breed om het wat meer effect te geven voordat hij iets ging zeggen en nadat hij zijn ogen opende zag de Pikachu Zoey naast hem zitten. “ Mark doet alsof.. hij is echt niet achterlijk,” zei Toby tegen de Vulpix toen hij haar bezorgde gezicht zag die hem nu lichtelijk verbijsterd aankeek. “Hoe weet jij dat zo zeker?” vroeg Zoey waardoor Toby grinnikte, “Omdat ik Mark daar te goed voor ken. Die gozer kan zijn eigen problemen net zo goed verbergen als Sam en Shiyo maar valt snel door de mand,” beëindigde Toby de korte discussie. Zoey slaakte een diepe zucht als teken dat ze het begreep maar niet wilde begrijpen, Toby sloeg geërgerd zijn poot zijn hoofd. Wat kon hij er aan doen dat die twee zo eigenwijs waren als twee Mankey broertjes die vochten om een stuk speelgoed..

Tot haar genoegen leek de Vulpix haar pogingen op te geven. Haar trainer snapte haar niet, of wel? Waarschijnlijk had Zoey haar geduld verloren en probeerde het nu niet eens meer. Voor een moment wilde de brunette een opgeluchte zucht laten ontsnappen, maar bedacht zich net op tijd. Het had er vast vreemd uitgezien voor de jongen als ze dat had gedaan en ze had geen zin om zichzelf uit te moeten leggen. Dan moest ze alsnog alles aan hem vertellen, of niet? Hij wilde het vast evenmin aanhoren als dat zij het aan hem moest vertellen. Het bracht alleen maar herinneringen bij haar naar boven. Pijnlijke herinneringen die ze naar het diepste gedeelte van haar geheugen had geprobeerd te stoppen, maar met weinig succes. Het duurde nooit lang of de herinneringen kwamen alweer boven. “Jup, ik kom uit Vermillion City daar ben ik geboren net als me zusje, die woont er nog met mijn moeder,” antwoordde Mark haar vraag uiteindelijk. Shiyo richtte haar bruine ogen op de jonge trainer en zag dat hij een gezicht trok. Waarom? Had hij soms ook last van pijnlijke herinneringen? Als het op zoiets aankwam, dan hield je de brunette niet voor de gek. Ze was misschien een luchthoofd en een beetje een dromer, maar als het op die expressies aankwam kon ze er doorheen kijken. Uit respect hield ze haar mond. Ze hield ook iets voor Mark verborgen en hij zou het er waarschijnlijk net zo min over willen hebben. En jij dan? Kom je uit een andere regio of kom jij ook uit Kanto?” kwam de verwachte vraag van de bruinharige jongen. Shiyo wilde opnieuw zuchten, dit keer niet uit opluchting, maar weerhield zich er opnieuw van. Na een aantal tellen schudde ze lichtjes haar hoofd en liet automatisch weer een kleine glimlach verschijnen.

“Ik ben van Hoenn,” sprak ze toen met een lichte, trotse ondertoon in haar stem. Toch moest ze haar best doen om niet treurig te klinken. Ze was als het ware gevlucht uit haar originele regio, omdat overal wel iets op een pijnlijke manier was verbonden met haar wederhelft. Haar huis, waar zij en Shizu waren opgegroeid. Haar stad, waar zij en Shizu iedere dag doorheen hadden gelopen om andere bestemmingen te kunnen bereiken. De grasvelden eromheen, waar zij en Shizu dagelijks op speurtocht gingen naar pokémon of hun gebruikelijke speelsessie plaatsvond. Zelfs haar vrienden kon ze na de verdwijning van Shizu niet onder ogen komen. Tot op de dag van vandaag had ze niet met hen gepraat, niet eens geprobeerd om contact met ze op te nemen, dus wisten zij nog van niks. Shiyo schudde lichtjes haar hoofd heen en weer. Focus, Shi. De brunette opende nogmaals haar mond, maar twijfelde of ze er nog meer aan toe moest voegen. Ze wist zichzelf uiteindelijk over te halen met het feit dat Mark haar ook meer had verteld dan hij waarschijnlijk had gewild. “Ik woonde daar samen met mijn ouders-” Hoewel ze meer wilde zeggen, klemde ze haar kaken meteen op elkaar. Als ze verder had gepraat, had ze waarschijnlijk gelogen, zelfs al sprak ze in de verleden tijd. Haar tweelingzusje maakte geen deel meer uit van de familie en had het afgelopen jaar ook niet meer in hun huis rondgelopen. Op dat moment merkte ze op dat Mark een meer relaxte houding had aangenomen. Het duurde even, maar even later ontspande zij zich automatisch ook. Zorgvuldig stopte ze haar handen in haar zakken en glimlachte breder dan daarnet, waarbij haar ‘kinderlijke charme’ weer naar boven kwam. “Het is wel vervelend dat ik deze pokémon niet ken,” mompelde ze nog voordat de zin ook nog in haar hoofd was voorgekomen.

Tiko beantwoordde de Pikachu’s woorden met een glimlach. Gelukkig, dan was dit ook alweer opgelost. Zijn ogen registreerden Toby’s brede grijns en glimlachte zelf ook wat breder. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Zoey naar hen toe kwam gelopen en naast de Pikachu stopte. Een klein gesprekje tussen de twee vond plaats, waar hij in eerste instantie geen interesse voor toonde, omdat hij hun privacy niet wilde schenden, maar het onderwerp trok al snel zijn volledige aandacht. Het was duidelijk dat Toby zijn trainer door en door kende. De Sandshrew had zelf nog niet eens gemerkt dat de jongen zijn Vulpix wel had begrepen, maar deed alsof hij het niet doorhad. Gefascineerd keek hij de Pikachu aan. Ook hij voelde dat er iets mis was met Shiyo, maar begreep niet wat. Zou deze pokémon dat misschien kunnen ontcijferen? ‘Ik wou dat Shiyo ook eens door de mand viel. Ik weet dat er iets mis is, maar ze verteld me niet wat…’ zuchtte hij. Misschien wilden deze twee hem wel leren hoe hij erachter kon komen wat er mis was met zijn trainer?

Mark die voor een aantal seconden naar de Pokémon had gekeken, richtte zijn blik nu op het meisje die zijn vraag ging beantwoorden. “Ik ben van Hoenn,” was het antwoord van Shiyo waarbij Mark een vrolijke grijns had opgezet, hij had er wel eens over gehoord van Erik omdat in die regio de Contests erg populair waren maar was nooit verder gekomen dan Johto die vlak naast Kanto lag. Daar was hij weleens geweest toen ze op vakantie waren met Silvia en zijn moeder, Erik had dan altijd mee gemogen omdat hij dan vrijwel altijd alleen thuis was maar dat was al een lange tijd terug daarbij was Kanto zijn thuis en daar voelde hij zich een stuk fijner dan in een andere vreemde regio waarvan hij bijna niks wist, buiten, Unova daar had hij weleens iets van gehoord van Ryota, nou ja alleen van naam en dat hij daar had rondgereisd maar meer ook niet. Mark had dit alleen niet achter Shiyo gezocht en wilde weten waarom ze naar Kanto was gekomen, weliswaar om hier doorheen te reizen maar kon nog net op tijd de neiging onderdrukken om te vragen waarom en op tijd zijn mond te houden voordat hij zijn mond opnieuw voorbij praatte. “Hoenn huh? Het lijkt me geweldig om daar rond te reizen,” grijnsde Mark maar die verdween toen de jongen terug dacht aan wat Zoey hem duidelijk had proberen te maken dat ze had gehuild.. toen Mark zich plots herinnerde dat Shiyo niet al te vrolijk had geklonken toen ze het woord; “Hoenn.” Had gezegd. Ze had haar uiterste best gedaan maar toch was het zowel in haar stem hoorbaar als te zien in haar ogen. Hij wist niet waarom maar op de een of andere manier had het iets met elkaar in verband. Zijn vermoedens werden alleen maar versterkt toen ze vertelde dat ze daar met haar ouders woonden en vervolgens haar kaken op elkaar klemde alsof ze haar mond bijna voorbij had gepraat. Mark sloot zijn ogen voor een paar seconden om het door te laten dringen voordat hij een besluit nam, Shiyo had duidelijk een beetje afleiding nodig iets waarvoor hij ging zorgen en waar hij goed in was, nou ja dat zei zijn zusje altijd. De jongen opende zijn ogen weer toen hij opnieuw de stem van Shiyo hoorde, “Het is wel vervelend dat ik deze pokémon niet ken,” hoorde de jongen haar mompelen waardoor hij het idee kreeg om het meisje zijn twee andere Pokémon te laten ontmoeten maar bedacht zich opeens dat dat niet zo slim was, aangezien Sam en Flynn de slechte gewoonte hadden om asociaal gedrag te vertonen.. dat leek hem geen goed idee nu maar ach. “Dat komt wel goed, joh. Ik ken ook nog niet lang alle soorten Pokémon in Kanto.. je zal waarschijnlijk eerder Rattata en Pidgey tegen het lijf lopen dan een Pikachu of een Vulpix,” grinnikte Mark terwijl hij zijn Pokédex tevoorschijn haalde en de twee Pokémon opzocht om vervolgens het voorwerp naar haar uit te reiken . Het was waar.. Zoey was weliswaar een uitzondering maar meer omdat het vosje in paniek was geweest en ze geen andere uitweg had gehad, ondanks alles was het weer goed gekomen met de Vulpix maar dat maakte het niet goed dat Vulpix redelijk zeldzaam waren in het wild. Ook had hij nog nooit een wilde Pikachu gezien terwijl ze wel te vinden waren als je goed zocht maar het was niet makkelijk, dat was een ding dat zeker was. Voordat hij doorhad wat hij deed gleed zijn blik naar de drie Pokémon, gelukkig was Zoey gestopt met haar acties en bij Toby was gaan zitten.

‘Ik wou dat Shiyo ook eens door de mand viel. Ik weet dat er iets mis is, maar ze verteld me niet wat…’ Toby richtte zijn aandacht op Tiko, hij wilde de Sandshrew dolgraag helpen maar wist niet precies hoe hij dit aan moest pakken daarbij zag het er naar uit Shiyo zich meer focuste op Mark dan op Tiko terwijl de jongen wel een oogje in het zeil hield. Toby knikte als antwoord en dacht na over zijn antwoord, het was weliswaar zo dat hij Mark eerst niet volledig vertrouwde maar hoe vaker ze met elkaar in aanraking kwamen hoe sneller hij die jongen had vertrouwd voor zowel Mark als Toby zelf.. het had gewoon tijd nodig. “Zulke dingen hebben gewoon tijd nodig.. Tiko,” begon Toby terwijl hij zich nu volledig richtte op de Sandshrew. Hij moest het zelf ook goed proberen uit te leggen anders zou de Sandshrew er sowieso al niets aan hebben, “Het kost mij soms ook veel moeite om tot Mark door te dringen. Ik denk dat als je het vaak genoeg probeert dat ze wel bij draait, geloof mij nu maar,” eindigde Toby zijn verhaal. Zoey die de hele tijd had zitten zwijgen tijdens het verhaal van Toby, keek met twinkelende ogen naar de Pikachu maar ze keek koppig weg toen hij zich naar haar toedraaide, “Is er wat?” vroeg de Pikachu toen enigszins verbaasd maar de Vulpix schudde haar kop, “N-nee niks,” loog Zoey terwijl ze zich wegdraaide van Toby die haar grijnzend aan keek. De Pikachu schudde breed grijnzend met zijn kop..

“Hoenn huh? Het lijkt me geweldig om daar rond te reizen,” grijnsde de jongen. Zelfs al zou ze nu alles behalve aanwezig willen zijn in Hoenn, moest ze toegeven dat het inderdaad geweldig was geweest om er dagelijks rond te kunnen huppelen met haar vrienden en Shizu. De pokémon wisten haar altijd te fascineren, zelfs al waren het meestal dezelfde die ze tegen het lijf liepen. Er waren ook genoeg trainers geweest die hen graag kennis wilden laten maken met hun pokémon, maar af en toe zat er nog wel eens een arrogante idioot tussen die Shizu wel eens pissig kreeg. Vooral omdat die geen geduld had en die op zulke momenten flink getest werd. Shiyo’s dag eindigde dan altijd met haar die haar zusje weg moest slepen van de onbekende trainer en haar moest kalmeren. De brunette had dat echter nooit erg gevonden en moest er nog altijd wel omlachen. Waarom zou ze het erg vinden? Shizu was grappig. Vooral als ze boos op iemand was en telkens nieuwe woorden zelf verzon om die persoon voor uit te maken. Oké, toegegeven, het was niet altijd gezond voor haar tweelingzusje om zo kwaad te zijn, maar meestal was ze ook niet zo over de rooie heen dat ze diegene z’n nek wel om kon draaien. Op zulke momenten gebruikte ze alleen maar woorden die nergens opsloegen.

“Dat komt wel goed, joh. Ik ken ook nog niet lang alle soorten Pokémon in Kanto…” begon Mark weer. Shiyo schonk hem een kleine glimlach ten teken dat ze zijn poging om haar gerust te stellen wel waardeerde. “Je zal waarschijnlijk eerder Rattata en Pidgey tegen het lijf lopen dan een Pikachu of een Vulpix,” legde hij verder uit. Een voorzichtige frons verscheen op haar voorhoofd. Rattata? Pidgey? Ze wilde haar mond openen om het hem net zo voorzichtig te vragen, maar hij haalde zijn pokédex al tevoorschijn en zocht de pokémon al voor haar op. Alsof hij haar gedachten had kunnen lezen. Nieuwsgierig nam ze het voorwerp van hem aan, maar bekeek in eerste instantie de pokédex zelf in plaats van de plaatjes die hij weergaf. Vreemd. Het zag er wel uit als een pokédex, maar toch ook weer een beetje anders. Dat kon slechts één ding betekenen. In Kanto hadden ze waarschijnlijk andere modellen dan in Hoenn. Hoewel ze zelf niet echt een pokédex bezat, had ze er vroeger wel eentje in haar handen gehad vanwege een willekeurige, vriendelijke trainer die ze ooit tegen was gekomen. Toen Shiyo klaar was met haar Pokédex inspectie liet ze haar blik naar de pokémon die erop afgebeeld waren glijden. “Wat schattig!” was het eerste wat ze uitbracht op een verbaasde toon. Ze had niet verwacht dat ze twee van zulke schatjes zou zien op het beeld. Toch zou ze geen van beiden in bezit willen hebben. Ze zagen er leuk uit, maar het sprak haar uiteindelijk niet aan om ze te vangen. Ze moest namelijk ook praktisch nadenken over haar vangst als trainer zijnde.

De brunette betrapte er zichzelf gauw genoeg op om over een volgende pokémon na te denken. Hoe kon ze zoiets willen als ze nog niet geaccepteerd had om ook nog maar een trainer te zijn? Daarnet was ze nog verre van acceptatie en nu had ze het al over haar eerste pokémon die ze zelf wilde vangen? Shiyo wist nog net de neiging om te snuiven te onderdrukken. Op het moment verachtte ze zichzelf hiervoor. En zelfs al deed ze dat zelf niet, dan zou Shizu dat wel in haar plaats doen, want zelfs al zou ze het zelf eindelijk kunnen accepteren, dan zou haar tweelingzus met dezelfde droom dat nog steeds niet doen. Shiyo’s blik gleed naar de grond voor ze er erg in had, maar toen ze het zich besefte, keek ze al snel weer op. Realisatie overviel haar toen ze door kreeg dat ze Mark’s pokédex nog vast had. Vlug stak ze haar handen weer uit om hem aan de jongen terug te geven. “Handig dingetje,” dwong ze zichzelf om te zeggen zodat ze niet stil viel. “Hoe ben je eraan gekomen?”

“Zulke dingen hebben gewoon tijd nodig.. Tiko,” sprak de Pikachu. De Sandshrew keek op en richtte zijn blik afwachtend op Toby. Dus hij zou moeten wachten tot Shiyo zich eindelijk voor hem openstelde? Hij kon best geduldig zijn, maar wist het meisje dat ook? “Het kost mij soms ook veel moeite om tot Mark door te dringen. Ik denk dat als je het vaak genoeg probeert dat ze wel bij draait, geloof mij nu maar,” vervolgde het gele wezentje. Tiko knikte om aan te geven dat hij het had begrepen. ‘Ik geloof je wel,’ sprak hij met een lichte, dankbare glimlach. Daarna keek hij voor een aantal tellen naar zijn trainer, waardoor hij niet meekreeg wat Toby en Zoey tegen elkaar zeiden. Als dat het enige was wat hoefde te gebeuren, dan zou hij koppig blijven en het steeds opnieuw proberen. Shiyo zou vanzelf wel inzien dat hij altijd voor haar klaar stond. ‘Het maakt mij niet uit hoe vaak ik moet vallen,’ sprak hij, zijn blik nog steeds op het meisje gericht. ‘Ik zal elke keer gewoon weer opstaan.’

Mark keek zwijgend toe hoe Shiyo zijn Pokédex bestudeerde waarbij Mark een opgeluchte glimlach op zijn gezicht had staan. Hij was blij dat ze nu een stuk relaxter was dan daarnet en niet meer zo gespannen maar alsnog voelde hij dat er iets was. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de Pokémon met elkaar in gesprek waren waardoor hij niet meekreeg wat het meisje allemaal zei maar uit haar enthousiaste woorden maakte hij erop uit dat ze het leuk vond, de twee Pokémon die erop af stonden gebeeld dan. Mark vroeg zich of die plek waar hij met Silvia en Erik altijd kwam of die er nog was, ongeschonden.. hij wilde er heen maar om zomaar Shiyo hier zo alleen te laten wilde hij nou ook weer niet misschien wilde ze wel mee zodat ze een beeld van Kanto zou krijgen? Misschien zou ze er wat achter zoeken als hij dat zou voorstellen maar zo negatief denken wilde hij niet Mark wilde gewoon naar die plek toe zodat hij zijn hoofd een beetje leeg kon maken dat zou ook wel iets voor Shiyo zijn, het zou haar goed doen dat wist hij zeker. Mark knikte lichtjes omdat hij tevreden was over zijn beslissing, schrok hij op uit zijn gedachte toen opeens heel onverwacht de stem van Shiyo weerklonk, “Handig dingetje,” hoorde Mark haar zeggen waarbij hij haar aan had gekeken, “Hoe ben je eraan gekomen?” voegde ze er vragend aan toe maar voordat Mark erop in kon gaan voelde hij de Pokéball van Sam bewegen, waaruit niet veel later de Eevee tevoorschijn kwam.. ze had zichzelf vrijgelaten? Sam keek hem glimlachend aan voordat de Eevee besefte dat ze niet alleen waren, verstijfde ze even toen ze Shiyo had opgemerkt. Ze legde haar oren plat op haar kop en begon te grommen maar dit tolereerde Mark niet en wierp de Eevee een strenge blik toe, “Sam schei uit, ze doet je niks,” waarschuwde Mark haar waarbij de Eevee hem nijdig aankeek. Sam ontspande meteen haar lichaam waarna ze naast hem ging zitten op de grond, wist Mark even niet meer wat hij moest zeggen op Shiyo’s vraag waardoor hij eventjes de tijd nam om het zich te herinneren. O ja! Ze vroeg waar hij zijn Pokédex vandaan had, dacht Mark wat vertwijfeld. Hij draaide zich om en probeerde Shiyo recht in haar ogen te kijken om antwoord te geven, merkte hij nu pas op dat ze haar handen had uitgestoken met zijn Pokédex erin, pakte hij het voorwerp eruit met een lichte blos van schaamte op zijn wangen, hij deed nu echt stom, heel stom. “Uhm.. mijn moeder heeft me deze Pokédex gegeven toen ik vertrok op mijn elfde verjaardag, vorig jaar..” antwoordde Mark maar keek vanuit zijn ooghoeken naar de Eevee die hem grijnsend aankeek, dreef ze nu de spot met hem? Hij schudde die gedachte van zich af en besloot Sam te negeren tenzij het serieus bedoeld was, dan zou hij haar de aandacht geven die ze nodig had.


Toby legde breed grijnzend zijn poten in zijn nek toen Tiko zei dat hij hem geloofde, al was het een verstandig idee omdat vooral niet te vaak te doen. De Pikachu grinnikte om zijn eigen gedachte voordat hij Zoey bezorgd naar hem zag kijken, waarschijnlijk vroeg de Vulpix zich af of het wel goed ging met Toby. Hij richtte zijn blik op de Sandshrew die zijn blik op zijn trainster had gericht hoorde Toby wat Tiko zei, ‘Het maakt mij niet uit hoe vaak ik moet vallen,’ sprak de Sandshrew waarna de Pikachu naast hem ging staan en hem vanzelfsprekend probeerde aan te kijken. ‘‘Ik zal elke keer gewoon weer opstaan.’ voegde hij eraan toe. Toby wilde net een opmerking daarover maken voordat hij Zoey haar oren zag laten zakken.. twijfelde ze nu over haar zelf? De Pikachu liep weer terug naar de Vulpix toe om haar op te beuren maar ze keek strak naar de witte substantie op de grond, “Maak je niet zo druk om die twee.. het is niet nodig.” De Pikachu legde een bemoedigend pootje op de rug van de Vulpix die opkeek, “Dat is het niet..” mompelde ze zachtjes waardoor Toby moeite had met het verstaan van haar woorden. “Wat dan wel?” vroeg Toby bezorgd dit keer was hij oprecht bezorgd om haar maar de Vulpix keek hem alleen aan om vervolgens weg te kijken. “Waarom kan ik niet zo positief zijn als jij en Tiko.. waarom heb ik die wilskracht niet om sterk op me poten te staan..” mompelde Zoey waarbij er tranen in haar ooghoeken opkwamen, wist Toby niet wat hij hiervan moest denken of op reageren. “Zoey, als ik een iemand ken die veel wilskracht heeft en positief in het leven staat, dan ben jij dat wel.. ik sta ook niet altijd positief opgesteld maar maakt dat mij iets uit? Nee,” sprak de Pikachu resoluut en hield nauwlettend de omgeving in de gaten, “Iedereen doet dat op zijn of haar eigen manier,” voegde hij er nog snel aan toe. Voordat hij iets kon doen, drukte de Vulpix haar hoofd tegen zijn wang aan waardoor Toby een kop kreeg als vuur.. wat moest Tiko hier wel niet van denken..?

Donkerblauwe ogen vingen bruine ogen toen Mark haar aan had gekeken bij het stellen van haar vraag. Shiyo wist niet zeker of ze vlug moest wegkijken of niet, bang dat ze een emotie in haar ogen toonde die ze juist niet wilde laten zien. Gelukkig voor haar werd de aandacht al snel weer op wat anders gevestigd; namelijk één van Mark’s pokémon die nog niet waren vrijgelaten. Langzaam maar zeker kwam een kleine, bruine pokémon naast Mark te staan, die in eerste instantie niet in de gaten leek te hebben dat er gezelschap was. De brunette wilde de pokémon begroeten en haar leren kennen, maar zodra deze doorhad dat zij er ook bij was, legde die haar oren in haar nek en begon naar de ‘onbekende’ trainer te grommen. Shiyo deed geschrokken een stap naar achteren, maar weerhield zichzelf ervan om nog verder achteruit te lopen. Wat moest de jongen dan wel niet van haar denken? “Sam schei uit, ze doet je niks,” hoorde ze Mark z’n pokémon waarschuwen. Langzaam maar zeker kalmeerde het kleine wezentje en ging naast haar trainer op de witte ondergrond zitten. De jonge trainer richtte zich toen weer op Shiyo en nam lichtjes blozend de pokédex uit haar handen. De brunette zelf was alweer vergeten dat ze het ding in haar handen vasthad, dus ook zij had een lichte blos op haar wangen toen ze zichzelf daarop betrapte.

“Uhm.. mijn moeder heeft me deze Pokédex gegeven toen ik vertrok op mijn elfde verjaardag, vorig jaar..” antwoordde hij toen. Shiyo’s verkleurde wangen kregen weer hun normale kleur, terwijl ze een verbaasd gezicht trok. “Je bent al meer dan een jaar onderweg?!” bracht ze op eenzelfde toon uit. Nu voelde ze zich nog een ergere noob… “Jeetje… En ik begin net aan mijn reis…” mompelde ze erachter aan. Ze wist niet eens of ze dit wel door moest zetten, laat staan dat ze het zolang volhield. Wat dreef Mark om zolang door te kunnen gaan? Ze was extreem nieuwsgierig, maar respecteerde toch zijn privacy, dus ze durfde het hem niet te vragen. Daarom besloot ze haar aandacht maar op iets anders te vestigen, namelijk de bruine pokémon die eerder vandaag tevoorschijn kwam. “… En welke pokémon is dat?” vroeg ze voorzichtig, bang dat ze het bruine hoopje kwaad zou maken met haar woorden. Toch wees ze onbewust naar het wezentje, ook al was het net zo voorzichtig als haar vraag. Ondanks het karakter kon Shiyo niet ontkennen dat de pokémon er extreem schattig uitzag. Het was er zeker eentje die ze dood zou kunnen knuffelen, maar gezien de omstandigheden deed ze dat toch maar liever niet…

Toen Tiko zijn aandacht weer op Toby en Zoey wilde vestigen, merkte hij dat de Vulpix haar oren iets had laten zakken en dat ze niet zo vrolijk uit haar ogen keek. Vragend bekeek hij de Vulpix en de Pikachu, maar de twee waren meer met elkaar bezig. Tiko wilde hun gesprek niet afluisteren, maar hij kon er niks aan doen. Hij hoorde ze toch. Gelukkig wist Toby daar wel een antwoord op en wist daarmee zijn metgezel op te vrolijken. Toen hij zag wat er tussen de twee gebeurde, kon hij niks anders doen dan glimlachen. Was er interesse…? Hij, als toeschouwer, kon het niet ontkennen dat hij die zag. Toch had hij er voorheen niet uit kunnen leiden dat ze zo om elkaar gaven. Dat betekende dus dat ze het zich nog niet gerealiseerd hadden. Zijn glimlach werd ietsje breder. Het moest geweldig zijn om meerdere teamgenoten te hebben. De één kon uitkijken voor de ander en je kon altijd wel steun vinden. Misschien was Shiyo’s mysterie zelfs makkelijker te ontrafelen met meerdere metgezellen. Dan zou ze vast eerder inzien dat ze niet alleen was. ‘Met hoeveel zijn jullie eigenlijk?’

Sam wierp Mark een net zo verbaasde uitdrukking toe als Shiyo nadat hij had vertelt hoe hij aan zijn Pokédex was gekomen. “Je bent al meer dan een jaar onderweg?!” bracht Shiyo er net zo verbaasd uit als dat ze had gekeken. De jongen sloot echter voor een aantal seconden zijn ogen terwijl hij breed grijnsde, hoorde hij haar stem weer. “Jeetje… En ik begin net aan mijn reis…” voegde ze eraan toe. Het was voor de jongen niet echt nieuws dat hij al zolang door Kanto zwierf maar echt willen bereiken had hij niet echt meer omdat hij zelf het ook niet meer wist. Natuurlijk wilde hij Mitsu uitdagen dus het was niet helemaal waar maar toch.. van Contests zou er sowieso al niet veel van komen omdat Toby en Flynn zich daar totaal niet interesseerde en zeker Flynn niet. Zoey wel, het was alleen niet zeker of de Vulpix zich wel realiseerde dat er veel meer bij kwam kijken dan alleen mooie combinaties maken, je presteerde onderdruk want er was altijd jury bij en bovendien had Mark zelf last van een black out als hij al op een podium zou staan.. dus.. maar even terug naar Shiyo, ze was dus een beginnende trainer? Dan zou die plek nu goed van pas komen want vanaf daar kon je Vermillion City bekijken vanaf een afstandje en daar vlogen ook nog wel eens verschillende Vogel Pokémon rond zoals Farfetch’d en Spearow, al waren Farfetch’d heel zeldzaam in een bepaald deel van Kanto maar daar niet, het wemelde er van de Farfetch’d. Erik had daar zelfs een keer een nest ontdekt van een Growlithe dus het was een prima plek om wat Pokémon te laten zien en te observeren. Hij hield het liever geheim voor de buiten wereld maar hij vertrouwde Shiyo erop dat ze niets zou zeggen, evenmin als hij. Mark opende zijn ogen en keek voor een paar seconden naar de Eevee naast hem en toen naar Shiyo waarna hij zijn hand tot een vuist balde, “Een beginnende trainer.. huh?” mompelde Mark terwijl hij alert om zich heen keek voor het geval iemand meeluisterde die hier niets te zoeken had, gooide hij zijn vuist naar voren met een brede grijns op zijn gezicht. “Ik weet zeker dat je het hier leuk gaat vinden, Shiyo. Misschien zijn de Pokémon hier wat vreemd vergeleken met Hoenn.. je zult er gauw doorheen kijken,” ging hij verder maar dit keer was het gericht op het meisje. Sam’s grijns werd nog breder na die woorden. “… En welke pokémon is dat?” vroeg Shiyo en wees met een voorzichtige vinger naar de Eevee die naast hem zat. Beseffend wat Sam net gedaan had verdween haar grijns langzaam terwijl ze haar oren wat liet zakken, kende hij Sam nu al goed genoeg om te weten dat de Eevee het niet zo bedoelde. “Dit is Sam, een Eevee en een hele populaire Pokémon hier in Kanto..” legde Mark uit en keek even naar het bruine wezentje die op Shiyo afliep. Sam bleef op een klein afstandje staan, afwachtend totdat Shiyo iets zou ondernemen. Mark zette zich schrap voor het geval de Eevee haar iets zou en hij in moest grijpen maar toen hij beter keek zag hij dat de lichaamstaal van Sam heel anders was dan een paar minuten geleden, ze zat rustig naar het meisje te kijken en deed verder niets. Ook haar ogen stonden anders, eerder verontschuldigend dan kwaad of iets dergelijks. Mark keek afwachtend toe hoe Shiyo zou reageren voor hij voorstelde om haar mee te nemen naar die plek..


Toby bleef voor een aantal seconden verstijfd van schrik staan en liet het maar even bezinken wat er net gebeurd was, legde hij zijn poot op de rug van de Vulpix. Zoey leunde nog steeds met haar volle gewicht tegen hem aan maar dat maakte hem niet veel uit, zolang ze zich maar fijn voelde vond hij het best. Het was maar goed dat Mark bezig was met Shiyo en hij hier geen lucht van kreeg want dan zou hij nog iets gaan denken en daar had hij nou net geen zin in. Die jongen stond al vierentwintig uur per dag klaar voor Zoey en de rest en het werd nu eens tijd dat de jongen aan zichzelf ging denken. Toby schrok op toen hij de Vulpix voelde bewegen en het gewicht van de Vulpix voelde verdwijnen, ze was naast hem gaan zitten, besefte Toby dat Tiko er ook nog was. ‘Met hoeveel zijn jullie eigenlijk?’ vroeg de Sandshrew toen. De Pikachu herstelde zich snel en grijnsde breed, nog breder dan daarnet terwijl even een blik op zijn trainer wierp, “We zijn met zijn vieren Mark niet meegeteld,” antwoordde de Pikachu vrolijk. Als Shiyo een beginnende trainer was dan gokte hij erop dat de Sandshrew in zijn eentje was, tot nu toe maar misschien konden Toby en zijn teamgenoten dan die leegte opvullen, tijdelijk natuurlijk. Tiko was meer dan welkom in zijn vrienden kring zodat hij het gevoel zou krijgen dat ook hij er niet alleen voor stond want dat zou niet eerlijk zijn tegenover hem..

Mark hield zijn ogen voor een moment gesloten, terwijl een brede grijns zijn lippen sierde. Shiyo, merkend dat hij even de tijd voor zichzelf nam, keek van hem weg en richtte haar blik op Tiko. De Sandshrew scheen zich te vermaken met de Pikachu en Vulpix… Misschien moest ze hem dan maar aan Mark geven. Zijn pokémon zagen er ook gelukkig uit aan zijn zijde, dus haar pokémon zou het dan absoluut niet slecht krijgen. Hij was in ieder geval beter af bij de jongen dan bij haar, dat was zeker. Alsof hij haar gedachte had gehoord, draaide Tiko zijn hoofd naar haar toe en glimlachte breed toen hij haar blik had gevangen. Shiyo keek verward terug, maar het duurde niet lang of er was ook een kleine, bescheiden en welgemeende glimlach op haar gezicht verschenen. Waar dacht ze nou aan? Het zou haar niet makkelijk afgaan als ze haar pokémon zomaar aan iemand gaf. Misschien zou hij zelfs tegenstribbelen en duidelijk maken dat hij bij haar wilde blijven. “Een beginnende trainer.. huh?” hoorde ze Mark toen mompelen, die zijn ogen alweer had geopend. Shiyo vestigde haar aandacht weer op de jongen en vlak daarna richtte Tiko zich ook weer op het groepje pokémon. De brunette merkte dat haar metgezel alert om zich heen keek, alsof ze een stel jonge pubers waren die over iemand zaten te roddelen in de pauze op het schoolplein. Mark wist haar te verrassen door zijn vuist naar voren te gooien, hoewel ze niet liet merken dat ze ietwat was geschrokken door de plotselinge uitbarsting. “Ik weet zeker dat je het hier leuk gaat vinden, Shiyo. Misschien zijn de Pokémon hier wat vreemd vergeleken met Hoenn.. je zult er gauw doorheen kijken.” Het meisje beantwoorde zijn grijns met een glimlach. Op de één of andere manier wist ze dat hij gelijk zou hebben, ook al wilde ze het niet toegeven. Trainer of niet, ze zou stuk voor stuk van de pokémon houden, in welke regio ze ook aanwezig was.

Shiyo merkte toen dat de bruine pokémon, die tot nu toe breed had zitten grijnzen, haar oren had laten zakken en niet meer zo trots uit haar ogen keek. Ze vroeg zich af of het haar schuld was en voelde zich meteen schuldig tegenover de pokémon. Ze had niet gewild dat deze zo op haar vraag reageerde, maar ergens vond ze dit een betere reactie dan dat haar vinger eraf gebeten werd. “Dit is Sam, een Eevee en een hele populaire Pokémon hier in Kanto..” beantwoordde Mark haar vraag. Qua uiterlijk kon ze er wel inkomen dat een Eevee een populaire pokémon was. Sam zag er ongelooflijk schattig uit als ze je niet met een dodelijke blik aanstaarde. Dat bleek nu overigens ook niet het geval te zijn, aangezien ze met dezelfde blik als net op Shiyo afliep en op een kleine afstand van het meisje vandaan ging zitten. De brunette keek afwachtend naar de Eevee, die haar verontschuldigend leek aan te staren. Meteen kreeg ze spijt van haar gedachtes en deed langzaam een stap dichterbij, bang dat ze de pokémon afschrok of juist weer kwaad maakte. Vervolgens ging ze door haar hurken en stak haar hand voorzichtig naar voren in een poging om het beestje te kunnen aaien. Ze stopte halverwege en richtte haar chocoladebruine ogen eerst vragend op Mark en toen op Sam, hopend dat haar vraag duidelijk was. Ze wachtte netjes op een teken van goedkeuring voordat ze haar hand verder uitstak om de Eevee een aai over haar hoofdje te kunnen geven.

“We zijn met zijn vieren Mark niet meegeteld,” sprak de Pikachu, terwijl hij breed grijnsde. Tiko keek Toby verbaasd aan, waarbij zijn mond nog net niet open zakte. Waren ze werkelijk al met zoveel? De Sandshrew keek terug naar zijn trainer en de andere jongen, waarbij hem de eerder verschenen Eevee eindelijk opviel. Dat was dus Mark’s derde pokémon? Wat zou zijn vierde dan zijn? ‘Ik zie dat een derde al op het toneel is verschenen,’ grinnikte hij, zijn blik nog steeds gericht op de twee Trainers. Toen hij zag dat Shiyo een poging deed om Mark’s Eevee te aaien, kreeg hij het gevoel dat de bruine pokémon echt eentje was die bij haar paste, maar in haar ogen was niet een hebberige of jaloerse blik te bespeuren. Wilde ze dan geen Eevee? Die waren juist heel populair in Kanto en zeker bij de meiden. Op dat moment vroeg hij zich af wat voor een pokémon Shiyo dan wel wilde hebben. Hem was door zijn fokker verteld dat zijn nieuwe Trainer een meisje uit een andere regio zou zijn en dus een beginneling was op het gebied van Kanto. Hij gokte er dus op dat ze bijna geen enkele pokémon kende. Zou hij haar moeten helpen bij het vinden van een goed teammaatje? ‘Hmm, ik vraag me af welke pokémon bij Shiyo past…’ bedacht hij zich hardop.

Mark keek zwijgend toe hoe Shiyo op haar hurken ging zitten en haar hand uitstak naar Sam die er bedenkelijk naar staarde. De jongen begon zich zorgen te maken maar aan de andere kant was dit beter dan de hele tijd naar het meisje te zitten grommen, blijkbaar voelde Sam dat Shiyo wel oké was. De Eevee keek hem net als Shiyo vragend aan, Mark die in eerste instantie niet door had wat er gaande was besefte opeens wat de twee wilden.. hij knikte hen beide bemoedigend toe. Dit was voor Sam voldoende informatie om de knoop door te hakken en vervolgens zelfverzekerd op Shiyo af te lopen maar even aarzelde ze. Toen ze wat dichterbij was schonk ze het meisje een glimlach als teken dat het goed was, ze had er spijt van dat ze tegen haar uitgevallen was, daarom plantte ze zich maar voor haar neer. Mark die naar het schouwspel had zitten kijken had een brede glimlach op zijn gezicht staan, het herinnerde hem aan hoe hij de Eevee had gevangen, wat er eerder in die grot had afgespeeld had er waarschijnlijk goed ingehakt. Al was het nog steeds te zien dat Sam niet alle vreemde mensen vertrouwde, zelfs Mark vertrouwde ze nog niet helemaal maar goed genoeg om toe te kunnen geven dat ze hem aardig vond. Zolang je maar geduld had bij Sam dan kon het een hele lieve Eevee zijn, ondanks haar karakter. Mark wierp een blik op Toby en de andere Pokémon misschien werd het tijd voor Flynn om ook op tonele te verschijnen.. het zou niet eerlijk zijn voor de Squirtle om als enige in zijn Pokéball te blijven maar eerst wilde hij naar die plek met zijn Pokémon en Shiyo, als ze mee wou natuurlijk. Hij moest het gewoon vragen.. niet bang zijn, gewoon doen. Mark slaakte een diepe zucht om zich vervolgens te kalmeren, “..ehh.. Shiyo..” begon hij maar verder kwam hij niet, het zou makkelijker voor hem geweest zijn als Toby bij hem stond maar hij wilde dit zelf, dus waarom was hij nu opeens verlegen? Het was gewoon Shiyo en geen Mitsu dus waarom aarzelde hij nou? Mark slikte en haalde vervolgens diep adem waarna hij al zijn moed bijeen schraapte. “ Heb je misschien zin om mee te gaan naar een plek waar je een deel van Kanto kunt zien?” vroeg Mark aan Shiyo.. hij kon nu nog niet veel opbiechten wat voor plek het was, dat zou hij later wel uitleggen.. hij nam nu een groot risico om de Pokémon daar in gevaar te brengen.


‘Ik zie dat een derde al op het toneel is verschenen,’ hoorde Toby Tiko grinniken waarbij de Pikachu de blik van de Sandshrew volgde, zag hij Sam naar Shiyo toe wandelen. Toby draaide zich naar Tiko toe en grijnsde breed, “Dat is Sam ja,” grijnsde Toby maar tegelijkertijd hoopte hij dat de Eevee zich zou gedragen, niet alleen tegenover Shiyo of Mark maar ook tegen hem.. want de Eevee kon soms nog weleens wat asociaal gedrag vertonen. Zoey had blijkbaar door wat de Pikachu dacht en besloot Tiko te waarschuwen, “Ik zou maar een beetje oppassen met Sam,” Waarschuwde Zoey Tiko, het was niet om Sam omlaag te trekken maar Sam had nog weleens de neiging om iemand te tackelen, het werd zelfs Toby soms eens teveel en Zoey wilde dat het Tiko bespaart werd. Al kon Sam wel aardig zijn. Zoey ging weer terug op de grond zitten en hield de Eevee nauwlettend in de gaten..

Shiyo’s ogen verlieten de Eevee niet toen ze eenmaal haar hand had uitgestoken. De pokémon staarde bedenkelijk naar haar ledemaat, maar ze wachtte geduldig op een verdere reactie van het wezentje. Toen deze niet leek te komen, vestigde de brunette haar aandacht op de jongen. Deze knikte haar en zijn pokémon uiteindelijk bemoedigend toe, waardoor Shiyo zich opnieuw naar Sam toedraaide en de glimlach op diens snoet zag. Dat was voor haar een teken dat de Eevee het goedkeurde, dus stak ze haar hand nog verder naar voren en maakte uiteindelijk contact met het bruine hoofdje van de pokémon. Shiyo bewoog haar hand voorzichtig heen en weer om het wezentje te kunnen aaien. Terwijl ze dat deed, verscheen er langzaam een kleine glimlach rond haar lippen. Het voelde goed om een pokémon weer eens te aaien. Als ze dit had geweten, had ze het eerder al bij Tiko toegepast, zelfs al had hij een hardere ‘vacht’ dan Sam die had. Misschien was het hebben van een pokémon zo slecht nog niet… Doordat ze zo in haar gedachte bezig was en de Eevee eigenlijk op automatische piloot verder aaide, kwam de stem van Mark als onverwacht. De brunette schrok op toen ze hem iets hoorde mompelen en haar naam hoorde vallen. Meteen stopte ze met het aaien van Sam en richtte haar chocoladebruine ogen op de jongen, hopend dat ze niet al teveel gemist had. Dat was namelijk wel vaker gebeurd en hoewel ze zich ervan bewust was, kon ze er niet echt veel aan doen. Het gebeurde gewoon. Ze zag dat Mark slikte en diep adem haalde, waardoor ze zelf ook een beetje nerveus werd. Had ze soms iets verkeerds gedaan en wilde hij haar daar nu op wijzen? Zo begon Shizu ook altijd als Shiyo de mis in was gegaan. Zelfs voor haar tweelingzusje, die zonder enige moeite mensen af wist te blaffen als ze iets verkeerds hadden gedaan, was het moeilijk om haar zus op haar fouten te wijzen. Niet alleen omdat ze zo’n hechte band hadden, maar ook omdat het voelde alsof ze een klein kind straf moest geven. Vooral als Shiyo haar puppyogen opzette.

“Heb je misschien zin om mee te gaan naar een plek waar je een deel van Kanto kunt zien?” De brunette keek verward uit haar ogen. Hè? Was dat alles? De neiging om te zuchten van opluchting kon ze nog net onderdrukken. Mark wist wel hoe hij haar in spanning moest laten zitten. Het meisje trok een nadenkend gezicht. Hij wilde haar meenemen naar een plek waar ze een deel van deze regio makkelijk kon zien. Dat kon vrij handig zijn, vooral omdat ze geen kaart van het gebied. Misschien kon ze er zo wel zelf eentje maken, zodat ze niet altijd hoefde te verdwalen. Shiyo glimlachte breed en sloot haar ogen om het meer effect te geven. “Graag zelfs!” reageerde ze, totaal vergetend hoe ze zich voelde voordat Mark was aan komen lopen. Het was vaak inderdaad maar beter dat ze zich met slechts één ding tegelijk kon bezighouden. Toch had zoiets haar ook wel eens in de problemen gewerkt en het zou haar zeer zeker in de weg lopen als ze besloot het pad van de Trainer toch af te lopen. Voor nu interesseerde haar dat maar weinig. Dat kon nog even wachten, niet waar? Daarbij had ze nu een metgezel en zijn pokémon bij zich en ze moest eerlijk toegeven dat ze het gezellig vond. Dat Mark haar wilde helpen en uitnodigde om met hem mee naar zo’n bijzondere plek te gaan, dat was alleen maar een pluspunt. Shiyo kwam recht en plaatste haar linkerhand horizontaal op haar voorhoofd. “Leid alstublieft de weg, Captain!” bracht ze met een serieuze toon uit, waarbij ze eenzelfde gezicht had getrokken. Niet veel later krabde ze met de wijsvinger van dezelfde hand aan haar wang en grijnsde schaapachtig naar de jongen.

Tiko zag vanuit zijn ooghoeken dat de Pikachu breed grijnsde. “Dat is Sam ja,” hoorde hij Toby zeggen. De Sandshrew draaide zich weer om, zijn aandacht weer volledig op Toby en Zoey gevestigd. Vervolgens herhaalde hij de Eevee haar naam eens in zijn hoofd en weerspiegelde de Pikachu’s gezichtsuitdrukking. “Ik zou maar een beetje oppassen met Sam,” waarschuwde de Vulpix vervolgens, maar Tiko’s grijns viel niet van zijn gezicht. Hij schudde zijn hoofd en grinnikte. ‘Ik ben wel wat gewend,’ mompelde hij, terugdenkend aan zijn tijd bij de fokker. Lang niet al zijn broertjes en zusjes zaten braaf te wachten op hun trainer en moesten dus hun tijd op de één of andere manier doden. Dit gebeurde vaak in de vorm van stoeien of in een oneerlijk potje verstoppertje. ‘Toch bedankt voor de waarschuwing,’ voegde hij eraan toe.

Mark keek toe hoe Sam werd geaaid door Shiyo en tot grote opluchting van de jongen, scheen ze ervan te genieten. De Eevee had dus ook een lieve kant, gelukkig maar want de jongen had niet zo veel zin om naar de eerste hulp te moeten met het meisje. Hij wachtte nog steeds geduldig op het antwoord van Shiyo, van zijn voorstel want hoe langer zij hier nog stonden met de Pokémon, hoe graag hij er naar toe wilde. Op die plek had hij met Toby deze belofte gemaakt om er altijd voor mekaar te zijn en er voor de volle honderd procent voor gaan. Mark keek Shiyo afwachtend aan die met aaien van Sam gestopt was en glimlach had opgezet. “Graag zelfs!” was haar vrolijke antwoord. Voor slechts een moment had Mark gedacht dat hij iets verkeerds had gezegd tegen Shiyo maar uit haar woorden maakte hij er op uit dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, zoals bij sommige meiden van die leeftijd maar bij Shiyo lag het anders. Op de een of andere manier wilde hij haar gewoon niet kwetsen, dat was alles. Mark keek op toen het meisje overeind en haar hand horizontaal tegen haar voorhoofd legde, net als een militair die een opdracht had gekregen van zijn opdracht gever, dit deed Mark breed grijnzen. “Leid alstublieft de weg, Captain!” zei Shiyo toen met serieuze toon in haar stem, als dat er al niet zo maf uitzag met zo een droge uitdrukking op haar gezicht, dan had hij zijn lach nog in kunnen houden maar helaas.. Voordat hij het wist schoot hij in de lach waardoor hij zich om moest draaien zodat Shiyo het niet zou zien. Hij wist zichzelf echter snel te herpakken en zich te richten op het meisje met nog steeds een brede grijns op zijn gezicht, “Oké, het is niet zover hiervandaan,” begon Mark terwijl hij in de richting van Vermillion City keek, “Als we een klein stukje terug lopen naar Vermillion City dan zijn we er zo,” sloot Mark zijn verhaal af. Vervolgens wendde hij zich tot Sam die hem vragend aanstaarde maar blijkbaar wist de Eevee allang wat de jongen ging zeggen. “En Sam..” De Eevee keek hem verwachtingsvol aan, “ Jij blijft dichtbij mij want ik wil niet dat je Toby, Zoey of Tiko lastig valt tenzij je een normaal gesprek kan voeren met ze, beloof je dat?” zei de jongen streng tegen de Eevee die deed alsof ze niks gehoord had maar toch knikte. Mark wist hoe Sam soms kon zijn, vooral tegen Toby, Zoey viel wel mee maar in tegenstelling tot Flynn was zij totaal geen lieverdje tegen de Pikachu. Flynn had meer iets tegen zijn trainer dan zijn eigen teamgenoten..



‘Ik ben wel wat gewend. Toch bedankt voor de waarschuwing,’ hoorde Toby Tiko zeggen waarbij hij een nog bredere grijns opzette, hij had niets anders verwacht dan dat Tiko dat zou zeggen. Sam was wel oké, als je haar zou leren kennen en door haar masker heen keek.. dan kon ze best aardig zijn. Het was soms best wel pijnlijk dat ze je omver tackelde waardoor je wat blauwe plekken opliep maar hij had het ervoor over, Sam was nu een deel van het team dus hij had er sowieso al mee te dealen. “Je hoeft je ook geen zorgen te maken.. ze zal eerder mij omver tackelen dan een van jullie,” grinnikte Toby terwijl hij zowel Zoey als Tiko aankeek. “Dan nog je beland nog eens een keer met een botbreuk in het Pokémon Center,” ging Zoey er fel tegenin maar je hoorde duidelijk dat ze nogal bezorgd klonk, Toby vond die bezorgdheid niet echt nodig dus wierp hij haar een nijdige blik toe.. het was meer dat hij het nu wel gewend was. “Denk je soms dat ik niet voor mezelf kan zorgen?” vroeg de Pikachu met een gefronste wenkbrauw terwijl hij moeite deed om zijn mond te houden. Zoey wilde daarnet op in gaan toen ze Sam aan zag komen lopen die er met een droge gezichtsuitdrukking erbij kwam staan. Richtte ze zich nonchalant tot de Vulpix en Pikachu. "Zijn de tortelduifjes nou alweer bezig?" zei Sam nonchalant en keek van de Pikachu naar de Vulpix die elkaar nijdig de rug toekeerde. De Eevee slaakte een diepe zucht en veegde met haar bruine staart door de zachte poedersneeuw om de aandacht van Toby en Zoey te trekken die zich geïrriteerd tot haar richtte, “Wat?” zeiden de twee Pokémon in koor. Sam vertrok echter geen spier, “Ik wil jullie schattige ruzie niet verstoren maar Mark en Shiyo gaan terug naar Vermillion City..” sprak de Eevee die haar lach moest inhouden maar haar uitdrukking stond nog steeds nonchalant. De Eevee richtte zich tot de Sandshrew, Pikachu en Vulpix. “Dus.. komen jullie?” zei Sam kalm terwijl ze rustig afwachtte wie er zou reageren..