“Okay luiwammesen! We hebben jullie training lang genoeg uitgesteld,” sprak Chiaki haar pokémon streng toe. Haar Charmander was, zoals gebruikelijk, dood enthousiast en stond te popelen om weer te trainen. Sarita had echter meer motivatie nodig, maar de brunette vermoedde dat je nooit genoeg motivatie kon geven aan de Pidgey. Het was duidelijk dat ze zich te hoog voelde om ook maar een poot uit te moeten steken tijdens een training. Het verbaasde de brunette eigenlijk dat Sarita zich überhaupt inzette tijdens een officieel gevecht. “Ik weet dat we eigenlijk onze eerste Contest hebben verloren,” begon het meisje opnieuw, terwijl ze van Alano naar Sarita keek. Natuurlijk was ze teleurgesteld geweest toen bleek dat ze niet naar de finale doormocht, maar haar pokémon hadden hun uiterste best gedaan en ze mocht van geluk spreken om het zo ver te mogen hebben gehaald. “Maar ik ben ontzettend trots op jullie,” vervolgde ze toen ze de teleurstelling in beide hun ogen zag. Zelfs haar Pidgey had blijkbaar moeite gehad met haar verlies. Hun humeur klaarden al wat op bij het horen van Chiaki’s woorden en dat was precies wat ze gewild had. “Ondanks dat zijn jullie nog niet sterk genoeg en moeten we nog veel leren, dus vandaag gaan we er weer hard tegen aan, want we hebben lang genoeg een pauze gehouden van jullie training.” Met deze woorden eindigde Chiaki haar uitleg en keek verwachtingsvol naar haar pokémon. Sarita antwoordde niet. In plaats daarvan sprong ze op en ging recht op de brunette haar hoofd af, om er vervolgens op te gaan zitten en zich in haar haar te nestelen. Een diepe zucht ontsnapte uit het meisje haar keel. De Pidgey zou waarschijnlijk nooit veranderen… Er restte dus nog maar één optie; ze zou zich op Alano moeten concentreren.

“Goed dan… Alano, wij beginnen,” mompelde de brunette, proberend haar kokende woede te negeren. De Charmander sloeg enthousiast met zijn gebalde pootje in de lucht en liet horen dat hij er zin in had. Zijn trainer had echter geen idee hoe ze dit wilde aanpakken. Ze vond het belangrijk om hem op z’n kracht te trainen voor de komende gevechten, maar ze mocht het allerbelangrijkste van een Contest niet vergeten. Het moest er allemaal mooi en sierlijk uitzien. Nu had ze daar sowieso al een voorsprong in; vuur werd al aanschouwd als een prachtig iets bij een pokémon. Het probleem lag daar dan ook niet bij, maar bij het bedenken van goede combinaties. Het was vanzelfsprekend dat ze haar vorige show niet opnieuw ging uitvoeren. Dan zou ze waarschijnlijk als een slechte coördinator overkomen en dat wilde ze niet. Wat ze nog meer niet wilde, was zichzelf herhalen. Ze wilde zichzelf niet kopiëren en zeker niet anderen. Helaas was ze niet zo slim als het op combinaties aankwam en moest ze eigenlijk meer tijd dan nodig was daarin steken. “… Laten we je Flamethrower nog wat oefenen, want je kan nog altijd niet zo goed richten daarmee,” mompelde Chiaki uiteindelijk, terwijl haar bruine ogen over het terrein gleden, op zoek naar een geschikt doelwit voor Alano’s training. Dat Sarita bijna haar evenwicht verloor, omdat zij haar hoofd bewoog, interesseerde haar maar vrij weinig. Als de Pidgey naar beneden stortte en tegen de vlakte ging, was het haar eigen schuld geweest.

“Daar!” gilde Chiaki plots, terwijl ze met haar wijsvinger naar een sneeuwpop wees. Niemand gaf er toch om als hij gegrild werd, want aan zijn ingezakte houding te zien hadden de kinderen hem al in de steek gelaten. Het was geen bewegend object, dus Alano zou hem zonder problemen moeten raken. Dit deed hij dan ook toen ze hem opdroeg zijn Flamethrower op de sneeuwpop te gebruiken. Het was duidelijk dat de aanval aangesterkt was en daar niet veel oefening meer op nodig had. De brunette stak haar duim naar de Charmander op en complimenteerde hem, waarna ze weer nadacht over een volgend doelwit. Eigenlijk had ze inderdaad een bewegend iets nodig, maar het enige dat ze kon bedenken was zijzelf en Sarita en omdat ze zichzelf niet in gevaar wilde brengen en brandblaren op wilde lopen, was het nu aan haar Pidgey om in actie te komen. Chiaki wapperde ongeduldig met haar handen boven haar hoofd, in de hoop om de pokémon van haar af te krijgen, maar deze hield koppig stand. “Kom van mijn hoofd af, opgeblazen kip! Het is tijd om te werken!” riep ze gefrustreerd naar het wezen. Ook dit leek de Pidgey niet te intimideren. De brunette zuchtte geïrriteerd en was van plan om het alweer op te geven, totdat ze Alano vanuit haar ooghoeken naar haar toe zag komen rennen. Zijn blik stond vastberaden op Sarita gericht. “Wat ben je van plan?” mompelde ze vragend. Ergens wist ze al wat hij wilde doen en raakte ze licht in paniek. “Alano, waag het- Alano!” Ze kon nog net op tijd zelf wegduiken voordat ze geraakt kon worden door de vlammenzee. Chiaki gleed mede dankzij de sneeuw uit en belandde languit op haar rug. Grommend opende ze haar ogen en zag nog net hoe de Pidgey haar grinnikend aanstaarde, voordat die ook moest vluchten voor een nieuwe Flamethrower.

Het meisje ging rechtop zitten en klopte de sneeuw zorgvuldig van haar jas en broek af, waarna ze haar bruine ogen op haar twee pokémon richtte. Zo te zien had Alano hetzelfde idee gehad en had hij Sarita als doelwit uitgekozen. Ach, hij had haar tenminste iets laten doen. Langzaam kwam ze van de grond af en klopte het laatste restje sneeuw van zich af. Bah, wat haatte ze het goedje. Ze gleed er altijd zo gemakkelijk door uit en stond dan voor schut voor een grote groep mensen. Het was niet eens leuk om in je eentje een sneeuwpop te staan maken. Een sneeuwballengevecht was op zo’n moment zelfs uitgesloten. Haar aandacht werd opnieuw door haar Charmander getrokken toen ze hem hoorde jammeren. Had Sarita hem terug willen pakken? Meteen schoot haar blik naar de twee pokémon, om tot de ontdekking te komen dat er nog een derde was verschenen. Fronsend keek ze naar het witte wezen dat op het toneel was verschenen. Zijn lichaam zag eruit alsof het speciaal voor water was gemaakt, vooral omdat hij geen achterpoten had, maar eerder een vissenstaart. Het enige verschil was dat hij geen schubben had, maar een witte, gladde pels. Bovenop zijn hoofd was nog een kleine hoorn te zien. Dit was zonder twijfel een Seel. Door zijn gezichtsuitdrukking, die er eigenlijk nog wel grappig uitzag, was te zien dat hij niet bepaald blij was met het rode draakje. Dit werd alleen maar duidelijker toen hij Alano nog een kopstoot gaf en de arme pokémon die niet kon ontwijken. Chiaki dacht geen tweede keer na en liet de Charmander terugkeren om hem van zijn aanvaller te redden.

De Seel was echter niet van plan om haar zomaar te laten gaan, dat was duidelijk. Hij had zijn aandacht nu op Chiaki gevestigd en keek haar met nog altijd dezelfde blik in zijn ogen aan. Wat had Alano gedaan om hem zo kwaad te krijgen? Tijd om daarover na te denken had ze niet, want de pokémon kwam nu haar kant op gestormd. Lichte paniek welde in haar op. “Sarita, haal hem met je Quick Attack neer!” riep ze geschrokken uit. Het was eruit voor ze er erg in had. De Pidgey, die ze er eigenlijk voor aan zag om nog met popcorn aan de kant te gaan zitten toekijken, kwam al snel in beweging en liet niets anders dan een witte streep achter. De Seel had deze kamikaze aanval niet verwacht en werd volop aan de kant gebuikt door Sarita. “Goed zo!” prees Chiaki haar pokémon. “Doe nu je Gust!” Ze was niet van plan om zomaar weg te rennen van dit gevecht. Daarbij kon ze haar Pidgey nu ook meteen trainen. Die had namelijk ook ervaring nodig in gevechten, want Sarita kon niet echt in de voorronde worden ingezet voor een mooie combinatie. Haar pokémon begon zo hard mogelijk met haar vleugels te slaan en liet daarmee een windvlaag ontstaan. De Seel deed niet eens de moeite om de aanval te ontwijken en werd naar achteren geblazen. Chiaki hief verbaasd een wenkbrauw op. Eigenlijk had hij de aanval makkelijk kunnen ontwijken. Waarom deed hij dat dan niet? Goed, daar mocht ze nu niet over peinzen, ze zat midden in een gevecht! Helaas voor haar was de Seel wel van plan om een tegenaanval in te zetten. Hij had besloten om Sarita’s aanval tegen haar te keren door een Icy Wind in te zetten en daarmee met succes Sarita te laten rillen van de kou. Hij nam profijt van het moment dat ze haar aandacht verslapte en tackelde haar met een Headbutt tegen de grond aan.

Chiaki beet op haar onderlip. Als dit zo doorging, dan zou haar Pidgey nog verliezen ook. Ze moesten er nu een einde aan gaan maken. “Gebruik je Sand Attack via de sneeuw!” Sarita kwam snel overeind en deed wat haar gevraagd werd. Al snel werd haar tegenstanders zicht belemmerd door de rondvliegende hoopjes sneeuw. Het witte spul mocht dan niet zo bijten als zand, maar kon nog altijd venijnig zijn als het in je ogen terechtkwam. “Doe nu nogmaals je Quick Attack!” De Pidgey steeg op van de grond en vloog eerst van haar slachtoffer weg om vaart te maken. Vervolgens kwam ze in een grote boog weer terug, maar dankzij de aanval die ze inzette, ging dat allemaal stukken sneller dan dat het normaal zou zijn. De Seel, die nog altijd in een sloom gevecht zat met de sneeuw, had daarom ook geen tijd om aan de kant te springen en ving Sarita met zijn borstkast op. Zonder er verder bij na te denken, klikte Chiaki een lege pokéball van haar riem en gooide die op een rap tempo richting de Seel. De pokéball maakte contact met de pokémon en slokte het wezen in een rode straal naar binnen, waarna het voorwerp op de grond terechtkwam en wild heen en weer begon te bewegen.

De bal wiebelde heen en weer. Één keer, twee keer, drie keer, en toen doofde het knipperende lampje. Gefeliciteerd! Je hebt een Seel gevangen!

Het meisje keek verbaasd naar de pokéball die gestopt was met wiebelen. Pas nu drong het tot haar door wat ze gedaan had. Ze had een Seel gevangen. Chiaki kon het niet laten om een klein sprongetje in de lucht te maken, waarbij ze bijna haar evenwicht verloor toen ze weer op de grond terechtkwam en weer bijna languit ging. Gelukkig kon ze nog net recht blijven staan. Ze liep toen rustig op de pokéball af, alsof er niks gebeurd was, en raapte hem van de met sneeuw bedekte grond. “Hm, niet helemaal volgens mijn planning...” mompelde ze, terwijl ze terugdacht aan haar geplande training, maar uiteindelijk schudde ze licht grijnzend haar hoofd. “Maar dit is stukken beter! Welkom in ons team, Cedro!” vervolgde ze tegen het ronde voorwerp, alsof hij haar daadwerkelijk kon horen. Misschien was dat ook wel zo. Haar blik gleed vervolgens naar Sarita, die afwachtend naar haar terugkeek. “Al goed, al goed… Voor deze ene keer sta ik het toe,” gromde Chiaki. Ze klikte de pokéball terug aan haar riem en voelde toen weer een gewicht op haar hoofd. Nukkig vouwde ze haar armen over elkaar heen en gromde nogmaals. Wat ze wel niet allemaal deed voor haar pokémon.