Het was maandag ochtend de wekker ging om zes uur af. Suki moest met moeite haar bed uit komen, maar het was het wel waard want ze ging naar Fuchsia City. Om meer te leren over haar pokemon en het trainen van de pokemon. Ze zag dat haar Vulpix al wakker was en vrolijk rondjes aan het huppelen was in de kamer. Suki stapte haar bed uit en kleedde zich om. Ze kamde nog even haar Vulpix voor vertrek en deed die na het kamen weer terug in de tas. Ze liep naar de keuken toe om iets van eten te maken voor haar en haar Vulpix. Zodat ze nog iets van eten op hadden voor dat ze ging . Ze had gelukkig de dag er voor al lunch pakketjes gemaakt. Na dat ze het eten op hadden pakte Suki de spullen en deed haar schoenen en jas aan. Ze stapte de deur uit en zei tegen haar Vulpix “Hier begint het dus op naar Fuchsia City.” Vulpix keek haar glimlachend aan en Suki deed de deur achter hun dicht en liepen aan naar Fuchsia City. Het weer zat gelukkig ook mee dus ze had eigenlijk geen regenspullen mee hoeven te nemen, maar je weet nooit misschien dat het later op de dag ging regen tijdens de wandeling.

Na een lange reis naar Fuchsia City en wat pauzes gehad te hebben. Was ze daar eindelijk waar ze zijn moest bij Sunset Riding School. Ze stond buiten op het terrein te wachten. In de hoop dat ze iemand aan kon spreken die me kon brengen naar Lillian Yamaha. Ze keek even naar haar Vulpix en zag dat ze een beetje uitgeput was van de rit. Dat kon ze op zich ook wel begrijpen. Zij zelf was ook een beetje moe genomen het is tenslotte bijna avond. Ze hoopte maar dat ze hier kunnen overnachten en kunnen eten. Als het moest wou ze wel geld neerleggen voor eten en slapen. Ze keek even om haar heen. Ze vond het er mooi uit zien je zag ook echt dat het een manage was .In de verte zag je iemand lopen met een Ponyta. Het paard zag er goed verzorgt uit. Ze begon haar zelf nu even af te vragen of Cynthia haar wel al een bericht gestuurd had, anders was het nog al een verasing voor Lillian. Ze zag dat haar Vulpix alvast op de grond is gaan zitten wachtend tot dat er iets gebeurde.

De lente zat alweer in de lucht en dat was te merken ook. Al de hele dag was Lillian bezig geweest met stijgerende en klierende Ponyta en Rapidash die de lente in hun bol hadden. Gelukkig was het vandaag een rustige dag, er was maar een klein aantal leerlingen dat zich had opgegeven voor een les op de crossbaan, dus de rest van de dag had Lillian mooi alle Ponyta en Rapidash in de wei kunnen laten. Twister, haar eigen Rapidash, had ze apart staan van de rest, omdat zij drachtig was. Nog een weekje en dan zou ze gaan bevallen! Lillian vond het zo ontzettend spannend! Het eerste veulentje dat op haar manege werd geboren! Eigenlijk was het niet de bedoeling geweest dat Blanco Twister zou dekken, maar de hengst was ontsnapt en had toen meteen zijn kans gegrepen. Een beetje jammer, maar helaas, niks meer aan te doen. De komst van het veulentje betekende echter wel dat Lillian er straks een Ponyta bij had in haar team, eentje die ze van begin tot eind kon opvoeden en dus alles kon leren. Ze was erg benieuwd naar het veulen. Zou het op Blanco lijken, lief, met een gouden karakter? Of zou het meer op Twister lijken, ook lief, maar vrij bang? Tja, dat was nog even afwachten. Nog zeven dagen! Lillian hield het bijna niet meer uit.

Inmiddels was de dag al aardig gevorderd en begon het zelfs avond te worden. Lillian was al bezig met het binnen zetten van de Ponyta en Rapidash, maar haar ogen gleden steeds naar de poort. Ze had vandaag namelijk een telefoontje ontvangen van Cynthia, de Gymleidster uit Cerulean City, met de mededeling dat er een jonge trainster en haar Vulpix onderweg waren naar haar om te trainen. Eigenlijk was het meer een vraag geweest van de vrouw of Lillian dit meisje wilde trainen en uiteraard had ze hiermee in gestemd. Ze had Cynthia per verteld dat ze dit meisje zeker onder haar hoede wilde nemen en dat ze dus van harte welkom was. Volgens Cynhtia zou het meisje per direct haar kant opkomen, maar omdat Lillian niet wist of het meisje te voet of met de bus of auto reisde, wist ze niet precies wanneer haar protegé aan zou komen. Daarom was ze al de halve dag bezig met de komst van zowel het veulen binnenkort als haar nieuwe leerlinge, Suki Hirasaki, wat niet echt een handige combinatie was met allemaal Ponyta en Rapidash met de lente in hun bol.

Lillian was net onderweg naar de stallen met Sterre, toen ze opeens een meisje in het oog kreeg. Ze wist niet hoe lang deze jongedame er al stond, maar Lillian vermoedde dat dit Suki moest zijn, aangezien ze een Vulpix bij zich had. 'Kom Sterre,' reageerde Lillian tegen de Ponyta wiens halstertouw ze vast had, waarop ze samen naar het meisje en de Pokémon toe liepen. 'Hallo,' begroette Lillian het meisje enthousiast, 'Jij bent vast Suki, is het niet?' Misschien was dit wel iemand anders, ze wist het niet, maar anders was het wel heel toevallig dat Cynthia belde over een meisje met een Vulpix en dat er dan nu eentje voor de deur stond. 'Ik ben Lillian, en dit is Sterre.' Ze wees even naar de Ponyta met het roze halster en touw dat bij haar stond. 'Welkom op mijn manege!'

Suki :Suki zag dat er een vrouw naar haar toe liep met een Ponyta. Haar Vulpix stond ook weer op, omdat zij merkte ook dat er iemand hun kant op kwam. “Hallo, jij bent vast Suki, is het niet?”“Hoi, ja dat klopt ik ben Suki en langs mij is Vulpix. Ben jij toevallig Lillian Yamaha?” vroeg Suki. Aangezien ze niet wist hoe Lillian er uit zal zien. Ze vroeg zich zelf ook af of ze wel aardig zou zijn.”Ik ben Lillian, en dit is Sterre,” zei Lillian. Oke dus dat was Lillian. Ze ziet er tenminste aardig uit. Ze was blij dat ze meteen met de goede persoon sprak. Niet dat ze het erg had gevonden als ze over de manage moest lopen achter een van haar knechten aan. Had ze tenminste alvast meer van de manage ook kunnen zien, maar dit was toch handiger aangezien zij en haar Vulpix nog al moe waren van al dat wandelen. Ze voelde ook haar voeten zeuren. “Welkom op mijn manege!” zei Lillian met een vriendelijke bliek. Suki had hier een goed gevoel over volgens haar zou ze het wel goed kunnen vinden met haar. Ze was sowieso al blij dat ze er was en een begin kon maken aan het beginnen van het trainen van je pokemon.“Aangenaam Lillian, Ik merk dus Cynthia het had door gegeven van mijn komst,” zei Suki. “Ik ben heel benieuwd naar de hulp die je me kan bieden,” zei Suki met een vriendelijke lach op haar gezicht. Ze vroeg zich nu wel even af of ze niet te enthousiast bezig was, maar misschien was dat juist goed. Dan kon Lillan tenminste zien dat ze het echt wou!

Vulpix : De vulpix begon een beetje nieuwsgierig te worden en wou eigenlijk wel dichter bij de Ponyta komen, maar ze had nog niet zo veel ervaring met paardpokemon. Aangezien de Ponyta ook veel groter was dan haar was ze bang dat de Ponyta op haar ging staan. Dus ze had met haar zelf afgesproken dat ze een heel klein beetje naar voren ging, zodat het paard wel zag dat ze er stond.In de hoop dat ze haar kon vragen hoe het leven was op de manage.

Lillian: Het meisje met de Vulpix bleek inderdaad Suki te zijn, iets wat Lillian opluchting bezorgde. Mooizo, ze was er al. 'Fijn dat je er bent Suki,' glimlachte de vrouw naar het meisje. Suki merkte op dat Cynthia haar dus had bericht over haar komst. 'Zeker,' knikte de vrouw. 'Ik heb gisteravond een telefoontje van haar mogen ontvangen. Ik moet zeggen dat je de reis vanaf Cerulean vrij vlot hebt afgelegd. Heel goed.' Ze keek even naar de kleine Vulpix die naast het meisje stond. 'Jullie zullen wel moe zijn van de reis, is het niet?' ze keek met een vriendelijke glimlach naar Suki. Deze liet duidelijk merken dat ze er zin in had. 'Ik denk dat het wel goed komt,' reageerde ze toen het meisje opmerkte dat ze benieuwd was naar de hulp die Lillian haar kon bieden. 'Ik heb zelf namelijk ook een Vulpix, dus ik kan je een heel eind op weg helpen,' sprak ze met een knipoog.

Sterre: Vrolijk huppelde Sterre achter Lillian aan naar de stal. Eigenlijk wilde ze nog even in de wei blijven, maar ze had ook wel zin om lekker in haar stal te gaan liggen slapen. Haar stal moest echter even wachten, want er was een jonge trainer met haar Vulpix gearriveerd. Nieuwsgierig liep Sterre met Lillian mee naar het meisje. Ze had eigenlijk niet veel keus, aangezien ze aan een touw vast zat dat Lillian vast hield, maar goed. Bij het meisje aangekomen begonnen de twee dames een gesprek. Sterre snuffelde nieuwsgierig aan de arm van Suki en liet toen haar hoofd zakken om de Vulpix van dichtbij te bekijken. Ze had al vaak genoeg een Vulpix gezien, aangezien Lillian er ook eentje had, maar deze Vulpix was toch weer anders dan Vera. 'Hallo,' reageerde Sterre terwijl ze de geur van de Vulpix opsnoof. 'Alles goed?'

Lillian: Glimlachend keek de vrouw toe hoe Sterre de twee nieuwkomers onderzocht. Ze richtte haar blik echter weer op Suki, aangezien ze hier niet de hele tijd konden blijven staan. 'Loop je mee naar de stallen? Dan kan ik Sterre wegzetten en kan ik je laten zien waar je de komende tijd mag verblijven.' Ze gebaarde in de richting van de stallen en begon toen zelf die kant op te lopen, een vrolijk huppelende Sterre met zich mee nemend.

Suki : “Jullie zullen wel moe zijn van de reis, is het niet?” zei Lillian. Suki knikte en zei “Ja we zijn inderdaad moe geworden van het reizen.” Suki keek even naar haar Vulpix en zag dat ze in contact probeerde te raken met de Ponyta. “Ik denk dat het wel goed komt. Ik heb zelf namelijk ook een Vulpix, dus ik kan je een heel eind op weg helpen,” zei Lillian met een knipoog. Suki keek weer terug naar haar en was blij dat ze zei dat ze ook een Vulpix had. Dan kon haar Vulpix eindelijk bevriend raken met een mede soort genoot. “Ik denk het ook. Aangezien je zelf ook een Vulpix hebt,” reageerde Suki terug. Suki merkte dat de Ponyta die voor haar stond even aan haar arm rook. Het was lief om te zien. Ze glimlachte lief naar de Ponyta en liet hem rustig door snuiven tot dat die klaar was.

Vulpix : “Hallo, alles goed?” vroeg de Ponyta aan Vulpix. “Hoi, alleen een beetje moe maar voor de rest gaat het wel goed. Met jou?” De Vulpix begon haar zelf al een beetje gerust te voelen door dat er een gesprek begonnen was en merkte dat de Ponyta nog al rustig deed.

Suki : “Loop je mee naar de stallen? Dan kan ik sterre wegzetten en kan ik je laten zien  waar je de komende tijd mag verblijven,” zei Lillian terwijl ze gebaarde richting de stallen. “Natuurlijk loop ik even mee. Kan ik meteen iets meer zien van de manage. Dat zal heel fijn zijn als je dat ons kon laten zien waar we verblijven,” zei Suki met een glimlach. Ze zag dat Lillian al die kant op was gelopen dus ze volgde haar. Ze keek even achter om of haar Vulpix ook volgde maar die liep al weer snel langs haar.  Suki bedachte zich dat dit alvast een mooi moment was om meer over Lillian en de manage te weten te komen dus ze stelde maar een vraag “Dus hoe lang heb je deze manage al?”

Lillian: Suki beaamde dat ze inderdaad moe waren van het reizen, wat Lillian zich maar al te goed voor kon stellen. Waren ze nou werkelijk in één dag van Cerulean naar Fuchsia gereisd? Lillian had het altijd voor onmogelijk gehouden, te voet, maar dit meisje en haar Vulpix hadden bewezen dat het wel kon. Waarschijnlijk waren ze vroeg ik de morgen vertrokken en hadden ze de hele dag gelopen. Arme zielen. 'Dan zullen jullie ook wel honger hebben,' glimlachte ze naar het meisje terwijl ze richting de stallen liepen. Sterre huppelde braaf achter haar aan en begroette de andere Ponyta toen ze de schuur betraden. Suki volgde haar en vroeg haar hoe lang ze deze manege al had. De vrouw grinnikte terwijl ze Sterre haar stal binnen leidde, het halster af deed en de deur sloot. 'Ik heb de manege nu net een half jaar,' grinnikte ze. 'Het heeft me ongeveer een jaar gekost het te laten bouwen.' Ze aaide Sterre even over haar neus toen deze haar hoofd over de deur hing. 'Goed, ik zal je even laten zien waar je kunt slapen, dan kun je daar je spullen neerleggen en dan kunnen we gaan eten.'

Sterre: De Vulpix vertelde dat ze alleen een beetje moe was, maar dat het verder wel goed ging. 'Wat fijn,' reageerde de Ponyta. 'Met mij gaat het ook goed.' Lillian besloot ondertussen dat het tijd was om naar de stallen te gaan en dus liep ze netjes mee. Bij het betreden van de schuur begroette de Ponyta de rest van haar soortgenoten. 'Hallo iedereen!' De andere paardpokémon lieten een vrolijk gehinnik horen en Sterre huppelde blij achter Lillian aan haar stal in. Ah, wat was het fijn om hier weer te zijn. De vrouw deed haar halster af en verliet de stal, maar Sterre vond het nog steeds gezellig en hing daarom met haar hoofd en hals over de deur heen om mee te kunnen doen met het gesprek.

Lillian: Even keek de vrouw om haar heen, op zoek naar één van haar stalknechten. 'Tijd om te voeren!' riep ze vrolijk naar de eerste de beste stalknecht die ze in het oog kreeg. Deze stak haar duim op en verdween in de voederkamer. 'Goed, Suki, loop je mee? Ik denk dat je eerst wel wat wilt rusten, dan kunnen we morgen een rondleiding over de manege doen en kunnen we beginnen met trainen. Mee eens?' Met een glimlach keek ze het meisje aan. Ondertussen kwam er langzaam een Jolteon naderbij geslopen. 'Hallo Jolt,' glimlachte de vrouw en ze aaide de Pokémon over zijn kop. 'Jol,' reageerde de Pokémon, waarna hij zijn ogen op Suki en haar Vulpix richtte. 'Suki, mag ik je voorstellen aan Jolt, mijn Jolteon.' Ze glimlachte even en keek toen achterom. 'Kom mee, dan laat ik je mijn andere twee Pokémon ook nog even zien.' Ze wandelde vrolijk naar de stal van haar Rapidash, welke haar al aan had horen komen en dus al met haar hoofd en hals buiten de stal hing. 'Hallo meisje,' glimlachte ze, waarna ze de Pokémon over haar neus aaide. 'Suki, dit is Twister, en dat daar is mijn Vulpix, Vera.' Ze gebaarde eerst naar haar Rapidash en daarna naar de Vulpix die op de kont van de paardpokémon zat.

Suki : Ze hoorde dat Lillian vroeg of we honger hadden Suki knikte van ja terwijl Lillian naar haar glimlachte. “Ik heb de manage nu net een half jaar. Het heeft me ongeveer een jaar gekost het te laten bouwen,” reageerde Lillian. Suki knikte en begreep wel hoe het kwam dat het een jaar duurde om de manage te laten bouwen. Als je ziet hoe groot en mooi het was. de Ponyta werd in  haar stal terug gezet door Lillian. Lillan  zei “Goed, ik zal je even laten zien waar je kunt slapen, dan kun je daar je spullen neerleggen en dan kunnen we gaan eten,” “Is goed ik volg je. Moet ik trouwens mee betalen aan de kost?” vroeg Suki beleeft. Ze zag dat Lillian op zoek was naar iets, maar Suki had het al snel door aangezien ze haar knecht roept om te zegen dat de paarden gevoerd moesten worden. “Goed, Suki, loop je mee? Ik denk dat je eerst wel wat wilt rusten, dan kunnen we morgen een rondleiding over de manage doen en kunnen we beginnen met trainen. Mee eens?” vroeg Lillian. Natuurlijk vond Suki het een goed idee. Ze was nog al moe en ze dacht ook dat ze geen informatie meer kon binnen krijgen en dat haar Vulpix er nu ook niet echt zin in had. “Ik volg je . Inderdaad het zal zeker fijn zijn om nu wat te rusten en morgen een start te maken met de training,” zei Suki. Het scheelt dat ze niet zelf met dat idee was gekomen anders leek het net of ze het niet wou. Ze keek even naar haar Vulpix en zag dat ze echt moe was geworden voor al aan haar poten zag je het. Ze begon steeds langzamer te lopen en haar ogen vielen ook steeds even dicht. Suki zag dat er een Jolteon naar Lillian afliep ze aaiden de pokemon en stelde hem voor als Jolt.Ze zag dat Lillan even glimlachte en dan verder liep en zei “Kom mee, dan laat ik je mijn andere twee pokemon ook nog even zien.” Suki volgde braaf Lillian en ze kwamen aan in een stal. “Suki dit is Twister, en dat daar is mijn Vulpix, Vera,” zei Lillian en ze gebaarde eerst naar haar Rapidasch en dan naar haar Vulpix. Haar Vulpix zag er goed uit maar dat is ook niet gek als je een manage hebt. Het zal raar zijn als je dan je pokemon verwaarloosde. Ze was benieuwd hoe lang zij haar Vulpix al had. Het leek er op dat die goed met paardpokemon om kon gaan. Ze was vooral benieuwd hoe de Vulpix vechten. Ze kon niet wachten tot morgen en een start te maken aan het trainen.

Vulpix : Voor dat de Vulpix verder in gesprek kon raken met de Ponyta was ze al weer terug in haar stal. Ze liep met moeite de vrouw en Suki achter na. Want haar pootjes hadden er geen zin meer in en het liefste lag ze nu op het bed van Suki lekker langs haar te slapen. Maar ze moest nog even volhouden, want ze gingen nog even verder. De vrouw wou haar andere pokemon nog laten zien aan Suki. Ze kwam een Jolteon tegen en op het eind een Vulpix en Rapidash. Ze zag dat de Vulpix rustig op de rug van de Rapidash zat. Blijkbaar had zij wel vertrouwen in de paardpokemon. Ook al is het best logisch als je op een manage woont als pokemon dan word je op een gegeven moment gewoon vrienden met ze. Ze wou eigenlijk met de Vulpix praten, maar dat kwam morgen wel. Ze was nu toe moe om er heen te lopen en een gesprek te beginnen. Ze voelde ook haar maag rommelen. Oke eerst eten en dan slapen dat leek haar een goed idee.

Lillian: Vrolijk stelde de blonde vrouw de rest van haar team voor. Vooral Vera zou een groot aandeel gaan vervullen in de training van Suki. Lillian was echter van plan om ook Jolt, Twister en een paar Ponyta van de manege in te zetten. 'Goed, dan gaan we nu naar de slaapvertrekken, volg mij.' Ze liep voor Suki uit door een deur die hen naar de kantine bracht. Hier was het redelijk druk; ouders en hun kinderen zaten lekker te kletsen en groetten haar zodra ze binnen kwam. Ze zwaaide naar iedereen en liep vervolgens door, naar een andere deur. Deze deur bracht hen naar buiten, waarna Lillian koers zette naar de gastverblijven. 'Ik geef je een kamer met genoeg ruimte voor jou en je Vulpix. Je mag er zo lang verblijven als je wilt, maar ik wil je wel vragen het netjes te houden.' Ze glimlachte naar het meisje en pakte tijdens het lopen een sleutelbos uit haar jaszak. Ze verwachtte niet dat het meisje er een troep van zou maken, maar je wist natuurlijk maar nooit. Ze stak een sleutel in het slot van een deur waarop het nummer "5" stond en opende de deur. 'Zo, welkom in je tijdelijke onderkomen. Dit appartement heeft twee kleine slaapkamers, een badkamertje en zelfs een keukentje, mocht je zelf iets klaar willen maken. Uiteraard ben je ook van harte welkom op het gezamenlijke ontbijt-, lunch- en avondetenmoment in de kantine. De tijden hiervan staan op het briefje op de koelkast. Ik zou zeggen, kijk even rond, leg je spullen neer en dan zie ik je zo in de kantine voor een lekkere warme hap.' Ze haalde de sleutel van het appartementje van de sleutelbos en gaf deze aan Suki. 'Alsjeblieft, je sleutel. Niet verliezen hoor.' Ze knipoogde naar het meisje en liep toen weer terug naar de kantine.

In de kantine aangekomen begon ze met het regelen van het avondeten. Suki was namelijk niet de enige die nog niet gegeten had, haar hele team moest nog eten. Terwijl zij bezig waren met het voeren van de Pokémon, het schoonvegen van de gangpaden en het in orde maken van de rijbakken, zorgde een kok voor het eten. Lillian stelde iedere week een menu samen waar eigenlijk niemand over mocht klagen, tenzij ze vegetarisch of allergisch waren. 'We zijn met één persoon en één Pokémon meer,' reageerde Lillian zodra ze de keuken, die aan de kantine grensde, betrad. 'Geen probleem, ik heb genoeg eten klaargemaakt,' glimlachte Brad, de manegekok. 'Mooizo, want ik denk dat deze twee flink honger hebben,' grinnikte de vrouw. De kantine stroomde langzaam leeg, ouders en kinderen gingen naar huis en de rust keerde weder. Een aantal leden van Lillians team kwamen binnen en hielpen haar met het aan elkaar zetten van een paar tafels en het dekken ervan. Zo, het was bijna tijd om te eten. Lillian hoopte dat Suki zich hier op haar plek zou voelen, want dat zou ook een hoop helpen bij de training.

Jolt: Jolt de Jolteon had rustig in de stallen in het hooi liggen slapen toen hij voetstappen had horen naderen. Hij herkende de opgewekte pas van Lillian meteen, maar de vrouw was niet alleen; er was nog iemand bij haar. De Jolteon kwam overeind en ging op onderzoek uit om te kijken wie er bij zijn trainster was en of deze persoon te vertrouwen was. Bij Lillian stond een jonge trainster met een kleine Vulpix, allebei erg moe, maar voor zover Jolt kon zien was er niks mis met dit stel. Bij begroette Lillian, welke hem vrolijk terug groette, en richtte zich toen op de Vulpix. 'Hallo, en welkom op de Sunset Riding School. Ik ben Jolt, Lillian's Jolteon, en jij bent?' Lillian stelde intussen Vera en Twister voor aan het meisje, die dus blijkbaar Suki heette, en nam het tweetal toen mee richting de kantine. Jolt liep rustig mee met het drietal, doorkruiste zo de kantine en stond al gauw bij het gastenverblijf voor de deur. Lillian lichtte Suki in over haar appartement en gaf haar de sleutel. Bij Jolt begon het langzaam te dagen dat Suki hier waarschijnlijk wel een tijdje zou verblijven, iets wat hij wel gezellig vond. Het meisje was de eerste gast weer sinds de winter voorbij was, dus dat was een goed teken. Nadat het meisje de sleutel had gekregen ging Lillian terug naar de kantine. Jolt nam afscheid van de Vulpix en drentelde achter zijn trainster aan. In de kantine aangekomen ging bij in de mand liggen die voor hem daar was neergelegd. Er stond nog een mand naast, welke aan de Vaporeon van Bryan toebehoorde. De Vaporeon zelf was nog niet aanwezig, waarschijnlijk waren zij en Bryan nog niet terug van hun reis naar Cinnabar Island. Jolt vond het niet handig dat de Waterpokémon afwezig was, aangezien zij er ook voor moest zorgen dat brandjes op de manege snel werden geblust, maar gelukkig waren er nog een aantal van Lillians werknemers in het bezit van een Waterpokémon. De Jolteon legde zijn kop op zijn voorpoten en volgde iedere beweging die plaats vond in de kantine, wachtend tot het tijd was om te eten.

Suki : Suki volgde Lillian ze liep door een deur wat uit kwam in de kantine. Ze zag dat het redelijk druk was in de kantine. Dus hier kon je ook gewoon eten als gast op de manage. Wat grappig, wel slim want daar kan je ook nog veel geld mee verdienen. Ze merkte wel dat Lianne het allemaal goed uit bedacht had voor dat ze de manage begon. Ze liepen verder door de kantine naar een andere deur waardoor ze weer buiten stonden. Lillian liep verder naar een ander gebouw. Dat was waarschijnlijk het gastverblijf dacht Suki. “Ik geef je een kamer met genoeg ruimte voor jou en je Vulpix. Je mag zo lang verblijven als je wilt, maar ik wil je wel vragen het netjes te houden,” zei Lillian terwijl ze glimlachte naar Suki. “Is goed. Dankje wel en maak je maar geen zorgen we zouden het netjes houden,” reageerde Suki terug. Ze zag dat Lillian de deur open maakte van kamer nummer 5. Ze liepen er naar binnen en Lillian zei “Zo, welkom in je tijdelijke onderkomen. Dit appartement heeft twee kleine slaapkamers, een badkamertje en zelfs een keukentje, mocht je zelf iets klaar willen maken. Uiteraard ben je ook van harte welkom op het gezamenlijk ontbijt-, lunch- en avondetensmoment in de kantine. De tijden hiervan staan op het briefje op de koelkast. Ik zou zeggen, kijk even rond, leg je spullen neer en dan zie ik je zo in de kantine voor een lekkere warme hap.” Suki zag dat Lillian een sleutel van haar sleutel bos deed en het aan haar gaf. “Alsjeblieft, je sleutel. Niet verliezen hoor,” zei Lillian met een knipoog en ze was weer weg. Waarschijnlijk moest ze nog dingen doen. Suki liep naar  de slaapkamer waar haar Vulpix al op bed lag om even uit te rusten om zo weer naar de kantine terug te lopen voor het eten. Suki zette de tas langs het bed neer en ging even langs haar Vulpix zitten. Om haar een aai te geven. Ze stond weer op en liep richting de koelkast om de tijden te bekijken van het eten in de kantine, want ze zou liever daar eten en mensen leren kennen, dan alleen eten samen met haar Vulpix, want dat kon altijd nog. Na dat ze de tijden had bestudeert liep ze weer terug naar de slaapkamer waar haar Vulpix lag en zei “Kom je meid, we gaan iets eten, daarna kan je weer verder uit rusten. Oke?” De Vulpix kwam met moeite over eind en sprong weer op de grond en liep naar haar Trainster toe.
 
Ze liepen hun kamer uit en Suki maakte de deur op slot en deed de sleutel in haar broekzak. Suki merkte dat haar Vulpix echt moeite had met lopen dus tilde ze haar Vulpix maar even op om haar naar de kantine te brengen. Misschien was het beter om haar maar rustig op bed te laten liggen en voor haar apart eten te maken, bedacht Suki zich. “Wil je misschien liever weer op bed  liggen? Dat ik zo eten voor je maak?” vroeg Suki voor de zekerheid aan haar Vulpix. Haar Vulpix knikte van nee ze wou liever mee eten met de rest. Oke dan dacht Suki en liep weer verder de richting van de kantine op. Ze deed de deur open en zag dat ze nog bezig waren de kantine in oorden te maakten. De Vulpix wou van haar armen afspringen maar dat vond Suki geen goed idee dus ze bukte maar meer naar de grond toe zodat het beter voor haar zou zijn. Ze zag dat haar Vulpix de richting van een Jolteon liep. Suki liep Lillian richting om en vroeg “Kan ik jullie nog ergens mee helpen?”
 
Vulpix : Vulpix zag dat er een Jolteon haar kant op kwam. “Hallo, en welkom op de Sunset Riding School. Ik ben Jolt, Lillian’s Jolteon, en jij bent?” zei de Jolteon. “Hoi, ik ben Vulpix, Suki’s Vulpix,” reageerde de Vulpix terug. Ze liepen weer verder en zag dat de Jolteon ook rustig mee liep. De Jolteon was de Vulpix kwijt geraakt in de kantine maar dat vond ze niet raar het was daar ook best druk. Ze stonden voor een deur de mevrouw opende de deur en de Vulpix begreep dat het hun tijdelijke onderkomen was geworden. Dus ze was slim en ging alvast op zoek naar een bed waar ze dan nog even uit kon rusten voor dat ze weer naar de kantine gingen om te eten. Ze was even in slaap gevallen maar wel weer wakker door dat haar Trainster langs haar ging zitten op bed en haar aaiden. Ze ging weer even weg en toen ze terug kwam zei ze dat we richting de kantine gingen. Ze sprong van het bed af en volgde haar Trainster met moeite. Gelukkig merkte ze dat en tilde haar even op. Op een gegeven moment vroeg ze ook of ze liever wou blijven liggen, maar dat wou ze niet ze wou liever met de andere pokemon mee eten om bevriend te raken met hun. Eenmaal de kantine in gekomen zag de Vulpix de Jolteon ergens in de kantine liggen. Ze wou uit de armen van haar trainster springen, maar dat lukte nog niet omdat haar trainster haar tegen hield. Eenmaal weer op de grond staand liep ze richting de Jolteon en kwam er langs liggen. “Hallo daar, ben ik weer,” zei de Vulpix.

Lillian: Ze hadden de tafels net in een nette rij gezet toen Lillian de stem van Suki achter haar hoorde. 'Kan ik jullie nog ergens mee helpen?' De vrouw draaide zich met een glimlach om. 'Ja Suki, zou jij misschien even willen vegen? Er komt altijd een heleboel zand de kantine binnen vanuit de rijbak. Bij de kapstok naast de deur staat een bezem.' Ze wees in de richting van de ingang en keek toen weer naar de tafel. Deze was in een rap tempo al gedekt en in principe konden ze al aan tafel gaan. Het eten was echter nog niet zover. 'Sandra, wil misschien even wat kannen water op tafel zetten? Pedro, wil jij nog wat glazen op tafel zetten?' Ondertussen liep de vrouw zelf richting de keuken om te zien hoe het ervoor stond met het eten. 'Nog een paar minuutjes,' verzekerde de kok haar, waarop de vrouw glimlachend knikte. Vervolgens liep ze terug naar de kantine en sprak Suki aan. 'Ben je toevallig vegetarisch?' Ze had het misschien even wat eerder moeten vragen, maar in principe maakte het niet uit, omdat ze het eten altijd in twee delen maakten; één deel wel en één deel niet vegetarisch.

Jolt: Jolt had zijn ogen net gesloten toen hij de deur van de kantine weer open en dicht hoorde gaan. De Pokémon opende zijn ogen weer en zag dat Suki en haar Vulpix weer terug waren. Het meisje zette haar Vulpix op de grond en liep naar Lillian terwijl de Vulpix zijn kant op kwam, 'Hallo, daar ben ik weer,' verklaarde de kleine Vuurpokémon toen ze voor hem stond. Jolt tilde zijn kop op en glimlachte. 'Ik zie het. Kom erbij.' Hij gebaarde naar zijn mand, waar nog prima ruimte was voor nog een Pokémon zo klein als Vulpix. Meestal lag hij hier samen met de Vaporeon van Bryan in, wat altijd lekker warm en knus was, maar nu had hij wat meer ruimte, omdat ze er niet was.

Lillian: Het duurde een paar minuutjes, toen kwam de stem van haar kok uit de keuken zweven met de verlossende woorden; 'Het eten is klaar!' De vrouw stak haar duim op in de richting van de keuken en keek toen weer naar Suki. 'Goed, zet die bezem maar weg en zoek maar een plekje aan tafel meid.' Zelf liep ze richting de keuken om te helpen met de twee grote pannen gevuld met stamppot; één pan met en één pan zonder spekjes. Een aantal schalen met worst kwamen ook nog op tafel te staan en toen kon iedereen aanschuiven. Lillian ging aan het hoofd van de tafel zitten, waar ze meestal zat, zodat ze alles een beetje goed kon overzien. Zodra iedereen zat keek ze even glimlachend rond. 'Nou jongens, ik zou zeggen, tast toe!' Dit hoefde ze geen twee keer te zeggen, want meteen stonden er mensen op om op te scheppen. De vrouw zelf wachtte geduldig af tot iedereen wat op zijn bord had liggen voor ze zelf opschepte.

Suki : Na dat Suki gevraagd had of ze kon helpen kreeg ze als antwoord van Lillian “Ja Suki, zou jij misschien even willen vegen? Er komt altijd een heleboel zand de kantine binnen vanuit de rijbak. Bij de kapstok naast de deur staat een bezem,” ze zag Lillian wijzen en volgde haar vinger om te kijken waar de bezem stond. Suki liep die richting op en pakte de bezem en begon de kantine te vegen. Onder tussen keek ze even rond wat de anderen mensen deden. Ze werden allemaal aangestuurd door Lillian. Ze vroeg zich af of deze mensen hier een zakcentje voor kregen of dat ze het voor de ervaring deden. De meeste zouden hier wel wonen dacht Suki. Ze keek even naar haar Vulpix maar zag al snel dat ze daar geen zorgen over hoefde te maken aangezien ze gezellig langs de Joteon lag. Tijdje later kwam Lillian haar richting op en vroeg “Ben je toevallig vegetarisch?” Suki lachte en zei “Nee, ik eet gewoon vlees,” en ze ging weer door met vegen.
 
Vulpix : Ze zag dat de Jolteon glimlachte en zei “Ik zie het. Kom erbij.” Ze zag dat de Jolteon ruimte maakte in zijn mandje zodat ze er lang kon liggen. Ze dacht niet al te lang na en kruipte er voorzichtig langs en ging liggen. Eenmaal haar plekje gevonden te hebben legde ze haar hoofdje op haar voorpoten. Ze moest wel een beetje moeite doen om wakker te blijven. Aangezien de Jolteon warmte afstraalde wat de Vulpix niet erg vond.

 Suki : Suki hoorde ergens “Het eten is klaar!” ze keek even op en ging nog even snel door met vegen, zodat het meeste zand weg was. Als snel hoorde ze van Lillian “Goed, zet die bezem maar weg en zoek maar een plekje aan tafel meid.” Suki liep naar de plek waar ze de bezem vandaan had gehaald en zette hem daar weer terug neer. Ze liep weer terug de kantine in om te kijken waar ze eens ging zitten. Ze ging ergens zitten waar nog niemand echt zat, maar wel zo dat ze ook weer niet afgezonderd zat. Er waren nog 2 plekken langs haar over. Al snel zat er iemand langs haar en die lachte vriendelijk naar haar. Ze lachte maar vriendelijk terug. Ze hoorde Lillian’s stem weer door de kantine heen dit keer zei ze “Nou jongens, ik zou zegen, tast toe!” Suki zag iedereen op staan. Ze had geen zin om in de menigte te wachten. Dus ze wachtte maar even tot dat het wat rustiger was. Ze zag dat Lillian ook wachtte. Ze hoorde de genen vragen die langs haar zat of ze ook eten voor haar zal mee nemen. Suki vond het goed en zei "ja." Het meisje wat langs haar zat en eten voor haar zou gaan halen vroeg nog of ze vegetarisch was en of ze er nog worst bij wou. "Ik ben niet vegetarisch en neem maar van alles wat mee," reageerde Suki vriendelijk terug. Ze zag het meisje naar de rij toe lopen en 2 borden pakken. Even later kwam ze terug gelopen met twee borden. Ze zette het bord voor Suki haar neus neer en haar bord op haar eigen plek en ging weer langs Suki zitten. "Eet smakelijk," zei het meisje. "Eet smakelijk," zei Suki beleeft terug. Ze rook de heerlijke geur wat van haar eten af kwam. Suki bleef nog even braaf wachten tot dat iedereen aan haar tafel eten had. Ook al was het moeilijk om niet te beginnen aangezien ze zo honger had.

OOC: Dankje Lianne ^^ (>^.^)>

Lillian: Suki verklaarde dat ze niet vegetarisch was, wat weer goed was om te weten. Doordat er een aantal van haar stafleden en vaste mee-eters wél vegetarisch waren, maakten ze altijd twee porties, zodat iedereen gewoon kon eten. Al gauw was het klaar en gebood Lillian iedereen plaats te nemen aan tafel. Zodra iedereen zat wenste ze ieder eet smakelijk en konden ze beginnen. Bijna iedereen stond massaal op om uit de grote pannen eten op te scheppen. Zelf wachtte Lillian even tot iedereen wat had en ze zag dat ook Suki wachtte. Waarschijnlijk was het meisje te verlegen om zelf wat eten te pakken, maar gelukkig was Maka, welke naast Suki zat, zo vriendelijk om ook wat voor haar op te scheppen. 'Zal ik wat voor je opscheppen Lillian?' vroeg Gray, één van haar stalknechten. 'Graag, en niet te zuinig aan met die worst hè,' glimlachte de blondine terwijl ze haar bord aan de jongen gaf.

Jolteon: Jolt keek toe hoe de Vulpix zich bij hem in de mand nestelde en glimlachte tevreden. De Pokémon was ontzettend moe en zou zeer zeker in slaap vallen. 'Wil je nog wat eten?' vroeg de Jolteon nog even aan de Vulpix. Als haar trainer honger had, dan had zij dat vast en zeker ook wel. Ondertussen werden er twee voerbakken met Pokébrokjes bij de voermand neergezet. Jolt wierp een dankbare blik op de persoon die het voedsel bracht en keek toen weer naar de jonge Vulpix.

Lillian: Even keek de vrouw naar de mand van Jolt en zag dat hij inmiddels gezelschap had gekregen van Vulpix. Ze glimlachte even bij het zien van deze twee samen. Het zag er heel schattig uit en even vond de vrouw het jammer dat Vera, haar eigen Vulpix, dat nooit deed, maar die was altijd bij Twister en die twee scheiden zou meer kwaad dan goed doen. Ze bedankte Gray toen ze haar bord terug kreeg, wachtte nog even en begon toen met eten toen ze zag dat iedereen voorzien was. 'Moge het je smaken,' glimlachte ze nog even naar Suki, waarna ze een hap eten in haar mond stak.

Vulpix : “Wil je nog wat eten?” vroeg Jolt. Vulpix keek even op en knikte van ja. Ze was namelijk te moe om nog haar mondje open te doen om iets te zeggen. Voor dat ze het wist werden er twee voerbakken met Pokebrokjes bij de mand gezet waar Jolt en Vulpix in lagen. Ze zag dat Jolt na het bedanken van de gene die het eten bracht keek de Jolt weer naar haar. Ze keek hem ook aan en glimlachte even en zei “smakelijk eten.” Vulpix ging een beetje naar voren toe, zodat ze beter bij het voerbakje kon en begon te eten. Ze genoot er echt van ze had dit echt even nodig. Ze begon haar zelf ook wat beter te voelen, daar was ze best blij mee, want dan hoefde haar trainster haar zo niet te tillen naar hun tijdelijke onderkomen.
 
Suki : Suki hoorde dat Lillian zei “Moge het je smaken,” en ze glimlachte even. Suki was blij, omdat te horen en begon met eten. De eerste hap die ze nam was verrukkelijk. Ze begon verder met eten. De gene die haar eten had opgeschept en langs haar zat vroeg of het smaakte. Suki knikte ja van dat het smaakte en glimlachte. “Dat is mooi,” zei het meisje wat langs haar zat en glimlachte ook terug en het meisje ging weer verder met eten. Voordat Suki weer een hap nam keek ze even naar haar Vulpix, die had ondertussen ook wat eten gekregen. Ze zag dat de Vulpix er van genoot. “mooi zo,” dacht Suki en ging verder met eten.
 
Vulpix : Voor dat ze het wist had ze haar bakje al leeg. “had ik zo’n erge honger dan?” dacht ze bij haar zelf. Ze keek even naar Jolt en ze zag dat die nog rustig aan het eten was. Nu schaamde ze zich zelf wel een beetje. Het leek net of ze niks gekregen had vandaag, wat niet waar was. Haar trainster had genoeg pauzes genomen en me genoeg eten en drinken gegeven. Ze ging weer rustig liggen in de mand om haar buikje even te laten zakken en keek naar haar trainster en wachtte tot dat ze klaar was.
 
Suki : Suki zag dat ze nog een paar happen had en dan was haar bord leeg. “Jammer," dacht ze, want ze vond het etenlekker, maar meer kon ze ook niet op. Ze had de laatste happen op gegeten en keek te vrede naar haar legen bord. Wat had ze dit gevoel gemist van een volle maag.

Lillian: Tijdens het eten luisterde de vrouw rustig naar de gesprekken die er om haar heen werden gevoerd. Het was altijd interessant om te horen wat de mensen om haar heen bezig hield, of er dingen waren waar ze tegenaan liepen en wat ze misschien beter anders konden doen. Zo kwam er nu ter ore dat de bij de Oostweide de omheining niet helemaal goed meer was. 'We zullen er morgen even heen gaan om het te maken,' reageerde Lillian. Toen schoot haar een idee te binnen. 'Suki,' ze wende zich tot het meisje, 'Heb je zin om morgen te helpen met het repareren van het hek van de Oostweide? Ik weet dat het een beetje plotseling is en misschien wat raar, maar ik denk dat het goed zal helpen, ook voor je training.' Ze knipoogde naar het meisje en wachtte op haar antwoord terwijl ze rustig verder at. Ze zou Twister, en dus ook Vera, niet mee kunnen nemen morgen, omdat de Rapidash binnen nu en een week zou gaan bevallen. Ze zou dus een beroep moeten doen op één van haar andere Rapidash, maar dat was geen enkel probleem. Ze luisterden allemaal heel goed naar haar en soms was het ook wel verfrissend om eens op een andere Rapidash te rijden, al zou ze toch altijd voor Twister kiezen als ze de keuze had.

Jolt: Tevreden keek de Jolteon toe hoe de jonge Vulpix zich tegoed deed aan het voer. Ja, ze had wel zin gehad aan wat eten, dat was duidelijk. De Jolteon was zo aan het kijken naar Vulpix, dat hij bijna zelf vergat te eten. De kleine Vuurpokémon was al halverwege haar maaltijd toen hij nog moest beginnen! Snel begon hij ook met eten en het was dan ook logisch dat Vulpix eerder klaar was dan hij. De kleine Vulpix nestelde zich weer in de mand en ging daar rustig liggen. Jolt at rustig zijn brokjes op en ging ook weer lekker liggen. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar de gesprekken die de mensen voerden. Er was iets met de Oostweide en zo te horen wilde Lillian er morgen heen, mét Suki. Ach, waarom ook niet? Je leerde meer wanneer ze je direct in het diepe gooiden, niet waar?

Lillian: Zodra iedereen klaar was met eten stond Lillian op. 'Oké mensen, als jullie nog even willen helpen met afruimen, dan mogen jullie allemaal gaan. Ik zeg alvast welterusten en tot morgen!' Iedereen stond op en begon met opruimen. Lillian liep naar Jolt toe en hurkte neer bij zijn mand. 'Ga je morgen mee naar de Oostweide? We moeten even een hek repareren.' De Jolteon opende zijn ogen, tilde zijn kop op en knikte. 'Mooi, dan is het nu tijd om te gaan slapen, ga je mee?' De Pokémon knikte en stond voorzichtig op om vooral de Vulpix niet te storen. 'Suki, ik zie je morgen om negen uur hier, oké? Zorg dat je goed ontbijt!' Vervolgens liep de vrouw samen met haar Jolteon de kantine uit, op weg naar haar bed.

Suki : Suki die wachte tot iedereen klaar was met eten merkte dat Lillian de aandacht van haar zocht. “Heb je zin om morgen te helpen met het reparen van het van de Oostweide? Ik weet dat het een beetje plotseling is en misschien wat raar, maar ik denk dat het goed zal helpen, ook voor je training,” zei Lillian terwijl ze knipoogde. “Nee, is ik wil graag mee helpen,” reageerde Suki terug. Suki vond het niet erg om mee te helpen. Ze was al blij zat dat Lillian haar wou trainen en een verblijfplaats gaf voor een tijdje. Dus Lillian mee helpen in de manage vond ze niet erg. Leek haar alleen, maar leuk om meer ook te leren over de leven in een manage. Tijdje later hoorde Suki. Dat Lillian zei “Oke mensen, als julli nog even willen helpen met afruimen, dan mogen jullie allemaal gaan. Ik zeg alvast weltrusten en tot morgen!” Suki stond op en hielp mee met het afruimen. Ze hoorde Lillian nog zegen “Suki, ik zie je morgen om negen uur hier, oke? Zorg dat je goed ontbijt!” voor dat Suki haar nog kon bedanken voor het eten, was ze de deur al uit gelopen naar de slaap verblijven toe. Suki liep naar haar Vulpix toe “Kom je mee meid, dan gaan we naar bedje toe,” zei Suki. Haar Vulpix sprong blij het mandje uit, want slapen wou ze wel. Ze liepen terug naar hun tijdelijk verblijf. Suki deed de deur open en haar Vulpix sprinte alvast naar haar bed toe. Suki moest lachen en deed de deur weer achter haar dicht. Ze liep nog even naar haar keukentje om een glas water te drinken voor het slapen gaan, daarna liep ze richting haar slaapkamer waar haar Vulpix al lag te wachten op haar. Suki kleede zich om en zette een wekker voor morgen en kroop het bed in. Ze gaf haar Vulpix nog en knuffel en zei “Weltrusten Vulpix. Rust maar goed uit morgen word het een zware dag,” haar Vulpix knikte en zocht een lekker plekje op bed. Suki deed het licht uit en ging ook zelf slapen.