ARYA ~ Het was twee dagen geleden dat haar vader haar na het sneeuwballengevecht weer naar Viridian City had gebracht. Het was koud en het sneeuwde een beetje. Bovendien waaide er een ijzige wind. Niet het ideale weer om te reizen of te trainen dus. Ze was in ieder geval van plan om een paar dagen in Viridian City te blijven. Ze kon Pallet Town niet in één dag halen en kamperen met dit weer was geen pretje. Ze had sowieso geen zin om met dit weer de stad uit te gaan. Omdat ze echter ook geen zin had zich de hele dag op een kamer te zitten vervelen, besloot ze eindelijk eens die riem te gaan kopen die ze al een hele tijd wilde, maar waar het steeds niet van kwam. Ze vond het onhandig om steeds in haar tas naar haar pokéballs te moeten zoeken, die natuurlijk altijd ergens onder haar kleren en andere spullen waren gerold, ondanks dat ze ze altijd bovenop legde.

Al na een paar straten had ze spijt van haar beslissing. Gwen had haar eigen vuur om zich aan op te warmen, Oz zat het grootste deel van de tijd onder de grond en Ona zat op haar rugzak, enigszins tegen de wind beschermt door Arya's hoofd. Arya zelf had het echter verschrikkelijk koud. Haar vingers deden pijn van de kou, ondanks haar handschoenen. Haar neus was bijna gevoelloos, haar ogen traanden en haar muts weigerde helemaal over haar oren te blijven zitten, waardoor de onderste helft van ieder oor onbeschermd was tegen de wind. Het waaide best hard, maar het kon erger. Waarschijnlijk kon je op Southern Plains niet eens lopen door de harde wind die daar woei. Hier werd hij in ieder geval wat geremd door obstakels als huizen en bomen.

GWEN ~ Gwen klappertandde. Ze haatte kou. Ze hield haar staart dicht bij zich en blies af en toe vlammetjes in haar handen, zodat ze nog een beetje opgewarmd werden. De vlam aan haar staart danste wild in de wind. Sneeuwvlokjes woeien in haar ogen en ze moest ze steeds weg knipperen. Ondertussen moest ze ook nog eens het voortdurende geklaag van Ona aanhoren. Chagrijnig keek ze naar de Tangela. 'Wees blij, jij zit nog uit de wind,' bromde ze. Zelf klaagde ze niet. Natuurlijk niet. Dit weer was vervelend, maar ze kon wel erger aan. Toch verlangde ze wel een beetje naar de warmte van haar pokéball. Die ochtend had Arya nog aangeboden hen in hun pokéballs te laten, maar ze hadden alledrie geweigerd, alledrie om verschillende redenen. Gwen had gevonden dat ze een beetje kou wel aankon, Ona verveelde zich altijd in haar bal en Oz wilde liever bij Arya blijven, zodat hij haar kon helpen wanneer nodig. Gwen was te trots om nu op dat besluit terug te komen.

ARYA ~ Aangekomen bij de Pokémart kwam Arya erachter dat ze daar helemaal geen pokéballriemen hadden. Fijn. Dan moest ze nog langer gaan zoeken. Het had haar al genoeg moeite gekost om een Pokémart te vinden. Maar goed, nu ze hier toch was, kon ze net zo goed even nieuwe voorraden inslaan. Ze had sinds kort een bankrekening, zodat haar vader makkelijk iets over kon maken als haar geld op was. Ondanks dat vond ze contant geld eigenlijk prettiger. Je kon het gewoon tellen. Bovendien hoefde je er geen pincode voor te onthouden.
Ze koos wat eten uit, een Antidote om haar voorraad weer aan te vullen en twee Revives. Van de andere spullen had ze nog genoeg. Bij de kassa aangekomen aarzelde ze voor ze haar pincode intoetste. Wat was het ook alweer? Ze haalde de eerste twee cijfers altijd door elkaar. Ze toetste iets in: fout. Goed, dan andersom. Nu was hij gelukkig wel goed. Toen ze naar buiten liep begon het poortje opeens te piepen. Arya bleef stil staan. 'Ona, als je iets hebt gepakt, zet dat dan nu meteen terug,' siste Arya tegen de Tangela op haar rug, terwijl ze de blik van de medewerkster in haar rug voelde en ze merkte dat ze rood werd. Ona maakte een teleurgesteld geluidje en zette een zak Pecha-Blocks terug in het schap.

Het viertal liep weer buiten. Na een tijdje bleef Gwen opeens staan. Arya liep naar haar toe en bekeek de winkel waar Gwen naar stond te kijken.

Murkrows Nest
Hoeden & Meer

Naast de naam stond een pokémon geschilderd die niet in Kanto voorkwam: Murkrow. 'Wil je hier naar binnen?' vroeg Arya. Gwen knikte.
Toen Arya de deur opendeed zag ze een grote winkel, met planken die helemaal volgestouwd waren met allerlei spullen. In twee kasten tegenover de ingang bevonden zich hoeden in alle soorten en maten: hoge hoeden, bolhoeden, sombrero's, cowboyhoeden, petten, baretten. Arya zag zelfs een Frygische muts zoals ze die in de oudheid droegen (en tegenwoordig nog gedragen werden: door de Smurfen). Het tweede wat haar opviel was dat de vloer niet gemaakt was van hout of tegels, maar van aarde. 'Goedemorgen,' zei iemand. Arya schrok bijna. Ze had helemaal niemand gezien. Nu zag ze hem wel: de man achter de toonbank. Hij viel helemaal niet op tussen alle spulletjes. Het was een man van rond de vijftig. Hij droeg een bruin jasje en een hoge hoed. Uit zijn borstzakje bungelde het kettinkje van een zakhorloge. 'Hallo,' zei Arya zacht. 'Ehm, mag mijn Diglett ook naar binnen? De vloer is van aarde, dus...' 'Maar natuurlijk! Mijn Rosae wandelt hier ook gewoon rond.' Bij deze woorden kwam er een Dugtrio uit de grond tevoorschijn. 'Zie je, eerst heette ze Rosa, maar aangezien ze nu met z'n drieën is, is ze nu natuurlijk meervoud,' zei de man lachend. Arya glimlachte. Oz, die het gesprek zelf ook had gevolgd, dook onder de drempel door en kwam in de winkel weer tevoorschijn.

GWEN ~ Gwen was meteen naar de kast met hoeden gerend. Ze wilde graag een hoed. Ze wist niet waarom, maar ze had het idee dat een goede hoed zou bijdragen aan haar uitstraling. Grijnzend zette ze een sombrero op haar hoofd, maar hij paste niet goed. Haar hoorn zat in de weg. Hè, wat vervelend nou. Ze was nog zo blij met die hoorn. Het zou toch zonde zijn als uitgerekend het nieuwe favoriete deel van haar hoofd nu roet in het eten zou gooien. Ze liet haar blik langs de rijen met hoeden glijden. Ze waren zo mooi! Maar ze zag al dat geen van hen ruimte bood aan haar hoorn. Ze keek omhoog, en daar stond hij. De mooiste hoed die ze ooit had gezien. Het was een bruine cowboyhoed, niet helemaal effen bruin, maar net een heel klein beetje vlekkerig, waardoor hij eruitzag alsof hij tweedehands was en de eerste eigenaar een of andere dappere avonturier was geweest. Gwen maakte een sprongetje, maar kon net niet bij de hoed. Ze keek zoekend rond, tot ze ergens een gammel krukje zag staan. Ze pakte hem op, zette hem voor de kast en klom erop. Één van de vier poten was iets korter dan de anderen en het krukje wiebelde, waardoor Gwen er moeite mee had heer evenwicht te bewaren. Ze rekte zich uit en kon nu eindelijk bij het hoofddeksel. Toen ze hem eenmaal in haar handen had en hem omdraaide om hem op haar hoofd te zetten, kon ze haar ogen bijna niet geloven: achterop de hoed zat een gat van een paar centimeter. Het was er duidelijk expres ingemaakt, want de randen waren netjes afgewerkt. Ze plaatste hem voorzichtig, bijna eerbiedig op haar hoofd, waarbij ze haar hoorn door het gat stak. Hij paste perfect! Het leek wel alsof de hoed speciaal voor haar gemaakt was. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. Ze voelde zich nu een echte avonturier. Ze draaide zich triomfantelijk om, maar haar reisgenoten waren allemaal met andere dingen bezig.

OZ ~ Oz vond het heerlijk dat hij ook eens een keer mee mocht een winkel in. Hij ging naar Rosae toe en groette de Dugtrio vriendelijk. Rosae glimlachten vriendelijk en zeiden: 'Goedemorgen. Wij zijn dus Rosae, maar Jack had ons al voorgesteld. Wat is jouw naam?' 'Ik heet Oz,' antwoordde Oz. 'Zou ik iets mogen vragen?' Rosae antwoordden dat dat mocht. 'Hoe voelt het nou eigenlijk om met zijn drieën te zijn? Heb je nooit ruzie met jezelf of zoiets?' Rosae lachten. 'Nee hoor, we denken als één. Hoewel we met zijn drieën zijn, zijn we niet hetzelfde als drie afzonderlijke Digletts. We hebben dezelfde gedachten, dezelfde persoonlijkheid. Bovendien zijn we verbonden. Wat ik voel...' nu praatte slechts één van de drie, '...voel ik ook,' maakte een ander de zin af. Daarna praatten ze weer met drie hoofden. 'We zijn niet drie personen, maar we zitten aan elkaar vast, we zijn een individu, al zijn we nog zo afzonderlijk dat we onszelf nog steeds als meervoud zien. Dat begint echter wel steeds minder te worden,' antwoordde ze door drie monden. Oz moest zeggen dat het hem een interessante ervaring leek om met zijn drieën één persoon te zijn, maar hij wist eigenlijk niet zeker of hij het wel wilde. Het leek hem dat je dan zo'n gebrek aan privacy had. Of maakte dat niet uit, omdat de anderen toch ook jij waren en dus toch alleen was? En hoe zag het er dan uit om door drie paar ogen te kijken? Je kon er wel drie kanten tegelijk mee opkijken. Of zat het toch anders? Het leek hem onbeleefd om de hele tijd door te vragen. 'Wel, ik ga nog even rondkijken,' zei hij tegen Rosae. 'Pas op dat je geen tunnels onder kasten door graaft, anders verzakken ze,' antwoordden ze glimlachend.

Oz was gefascineerd door alle spullen die hij zag: verrekijkers, klokken, kledingstukken, sextanten, schetsblokken in alle soorten en maten, vulpennen, veren. Van welke pokémon zouden die zwarte veren zijn? Pidgey en hun evoluties bezaten geen zwarte veren, voor zover hij wist. Misschien waren ze afkomstig van de pokémon die op het uithangbord stond, een Murkrow was het toch? Oz vroeg zich af of wilde pokémon nooit naar een andere regio vlogen. Het leek hem niet dat ze zich veel aan zouden trekken van 'verboden toegang'-bordjes. Of werden die dan steeds gevangen en in hun eigen regio weer vrijgelaten? Hij zou het eens aan een Pidgey vragen, die wisten dat soort dingen vast wel.

ARYA ~ Arya stopte haar nieuwe aanwinsten voorzichtig in een linnen tas, die ze van de verkoper, Jack, had gekregen. Hij deed niet aan plastic tassen, zei hij. Ze had erin toegestemd de hoed voor Gwen te kopen. Niet dat ze veel keus had: als Arya het niet had willen betalen zou Gwen de hoed waarschijnlijk gewoon meegenomen hebben. Oz vond alles in de winkel prachtig, maar had aangegeven dat ze niets voor hem hoefde te kopen. Voor Ona had ze een zakje handgemaakte pokémonsnoepjes gekocht. Iets anders zou haar toch na een dag al vervelen. Voor zichzelf had ze ook wat dingen aangeschaft: een schetsboekje met een prachtige kaft - waarvan ze al vreesde dat ze er niet in zou durven tekenen in de angst het mooie boekje te verspillen-, een mooie Murkrowveer en, eindelijk, een riem voor pokéballs. In de winkel had ze ook prachtige zakhorloges zien liggen en mooie zandlopers zien staan. Bij één zandloper vlogen onder en boven het glas waarin het zand zat de legendarische vogels. Helaas waren deze dingen allemaal veel te duur voor haar. Misschien kon ze hier later nog eens terugkomen.

Even later trotseerden ze de kou weer. De wind was gelukkig iets minder geworden in de tussentijd, al was het wel harder haar sneeuwen. Ona was nu echter stil: praten ging niet zo makkelijk met vijf snoepjes in je mond. Op Gwens gezicht was de hele tijd een brede grijns te zien, weer of geen weer. Arya betrapte haar erop dat ze bij elke winkel even naar haar weerspiegeling in de etalageruiten keek.
Plotseling botste er iemand tegen haar tas aan en kort daarna slaakte Gwen een kreet van schrik, waarna een woedende grom volgde. Het sneeuwde nu hard en Arya zag de persoon die wegrende niet goed. Ze zag wel waarom Gwen zo boos was: haar hoed was weg. De drie pokémon stoven achter de dief aan. Arya rende ook een paar passen mee, maar gleed uit en landde hard op haar zij. Voorzichtig kwam ze weer overeind. Er waren allemaal spullen uit haar tas gerold. Hè? Die had ze toch dicht gedaan?

GWEN ~ Woedend achtervolgde Gwen de hoedendief. Met Ember smolt ze de sneeuw en het ijs voor haar, zodat ze niet uit zou glijden. De dief rende een steeg in en Gwen volgde. Het liep er dood. De dief draaide zich om. Hij droeg een sjaal en op zijn hoofd stond Gwens hoed. Hij grijnsde zijn tanden bloot en sloeg zijn nagels uit. Gwen zag vanuit haar ooghoek dat Ona en Oz haar gevolgd waren. 'Meowth,' zei Oz. 'Normaal type. Evolueert op level 28 in Persian.' De kat sprong naar voren en klapte zijn handen tegen elkaar. Gwen werd achteruit geworpen door een windvlaag. Ze was even niet in staat te reageren en de Meowth greep zijn kans. Via een regenpijp begon hij omhoog te klimmen. Ona sprong achter hem aan en trok zich met haar tentakels op aan de dakrand. Ze sprong voor hem op het dak, zodat hij er niet langs kon. Ona probeerde hem vast te grijpen met haar tentakels, maar de Meowth ontweek ze handig en sprong weer naar de grond. Gwen gromde. De vlam aan haar staart vlamde hoog op en vuurde een straal pure woede op de Meowth af. Hij sprong omhoog, maar de straal raakte wel zijn achterpoten, waardoor hij op de grond viel. Hij stond echter meteen weer op en rende langs haar.

OZ ~ Oz schoot erachteraan. Hij raapte een hand modderige sneeuw op en slingerde die naar de Meowth. De dief werd geraakt en stond even stil. Oz deed Magnitude. De grond schudde en de Meowth stuiterde in het rond. Oz hoorde Ona giechelen. De Meowth besloot terug te vechten en sprong op het af. Hij haalde wild naar Oz uit met Fury Attack, terwijl de Diglett terugvocht met Scratch. Dit ging niet werken. Fury Attack was veel sterker dan Scratch. Oz slaakte een ijzingwekkende kreet en de Meowth deinsde achteruit. Kreunend hield hij zijn oren dicht. Oz deed opnieuw Magnitude en meteen daarna Scratch. De Meowth was nog niet uitgeschakeld, maar was al te zwak om op te staan. Oz pakte de hoed op en gooide hem naar Gwen, die hem ving en opzette. Opeens sprong de Meowth weer op en krabde Oz in zijn gezicht. De Diglett was niet voorbereid en vergat van de schrik terug te vechten. Het was Gwen die reageerde. Met Ember sloeg ze de dief van hem af. Dit keer bleef de kat uitgeteld liggen.

ARYA ~ Arya was al bang dat ze het groepje kwijt was, toen ze ze een eind verderop uit een zijstraat tevoorschijn zag komen. Tenminste, ze dacht dat zij het waren. Door de sneeuw waren ze slechts schimmen, maar ze zag een vlam, die waarschijnlijk van Gwens staart was. Ze wilde naar ze toe rennen, maar de stoep was glad, dus ze hield een rustig tempo aan. Toen ze eindelijk arriveerde, zag ze Gwens Ember richting de hoedendief vliegen. Ze had haar hoed al weer terug, zag Arya. Niet ver van de uitgeschakelde pokémon zag ze een zakje liggen. Ze liep er naartoe en raapte het op. Het rinkelde. Wacht eens even... Ze voelde in haar tas en ontdekte dat haar geld er niet meer in zat. Dus daarom was haar tas open geweest toen ze viel! Die dief had gewoon haar geld gestolen! Wat voor pokémon was de dief eigenlijk? Iets van Meowth heette hij, dacht ze, maar verder wist ze eigenlijk niks over de soort. Ze pakte haar pokédex. 'Meowth, de krab kat pokémon. Meowth is een nachtdier. Als hij iets glinsterends ziet, gaan zijn ogen glimmen,' zei de metalige pokédexstem. Meowth was eigenlijk best een leuke pokémon. Bovendien had ze hem zien opstaan nadat hij al verslagen leek. Hij gaf dus ook niet snel op. Ze kon het altijd proberen...

Ze haalde een lege pokéball van haar riem. Zou ze dit doen? Hij was een bleef een dief, natuurlijk. Aan de ander kant, misschien kon ze hem die gewoonte afleren. Bovendien, misschien lukte het niet eens. Ze haalde diep adem en gooide toen de pokéball. Gespannen staarde ze naar de wiebelende, knipperende bal. Ook Gwen, Ona en Oz keken mee. Zou het lukken?

De bal wiebelde heen en weer, drie, vier, vijf keer. Toen stopte de weging en doofde het rode lampje. Gefeliciteerd, je hebt een Meowth gevangen!

En +4 punten voor deze geweldige post!

Arya maakte een klein vreugdesprongetje toen het lampje doofde en de Meowth nog steeds in de bal zat. Het was gelukt! Nu had ze al vier pokémon in haar team. Gwen leek iets minder blij met de nieuwste aanwinst, maar Ona leek er wel blij mee te zijn. Oz ook, maar hij vond dan ook alles wat zijn trainster deed goed. Arya liet de pokémon tevoorschijn komen. Hij keek haar bestuderend aan. 'Goed, nu nog een naam...' dacht ze hardop.

DE MEOWTH ~ De Meowth bekeek het meisje keurend en besloot dat ze ermee door kon. Ze was in ieder geval niet zo'n verschrikkelijk tutje met lagen make-up. Hij vond het wel best om bij haar te blijven. In ieder geval een tijdje.
Hij keek naar de Charmeleon. Zodra ze dat merkte keek ze vijandig terug, terwijl ze haar hoed wat steviger op haar hoofd drukte. De Meowth grijnsde. 'Maak je niet druk. Ik had die hoed sowieso niet gehouden. Ik hoef geen hoed met een gat erin,' zei hij, maar de Charmeleon leek er niet gerust op en bleef hem wantrouwig aankijken.
Achter het meisje zag hij een schim opdoemen in de sneeuw. Het was een mens, zo ver kwam hij nog, maar verder was de figuur nog niet goed te zien door de sneeuwval.

Yume had niet zo'n goede dag gehad. Shou, die had besloten dat haar rechterschouder zijn vaste plekje was, weigerde in zijn pokébal te gaan. Dat klinkt niet erg, maar Shou was een erg luide Spearow, vooral als hij vlak naast haar oor aan het schreeuwen was. Dat was wanneer ze voorbijgangers tegenkwamen, hij niet zomaar iets kon pakken uit een winkel, als Yume moest betalen, of iets dat zijn trainster in het nadeel zou brengen in zijn ogen. Ashita was nog aan het uitslapen en Sellia bleef liever in haar pokébal, daarom bleef alleen Shou over om Yume gezelschap te houden. Het donkergroene sjaaltje van de Spearow beschermde hem enigszins tegen de kou en voor dat was Shou zijn trainster iets te dankbaar voor. Yume zuchtte terwijl ze door de besneeuwde straten liepen. Ze had al wat dingen bij de pokémart gekocht, drie Antidotes, een Paralyz Heal en twee Revives. Die dingen waren ontzettend duur, maar ze waren wel handig in noodgevallen. Shoppen in de pokémart was nog nooit zo'n avontuur geweest: Toen Yume die dingen wilde afrekenen, had Shou vluchtig nog een extra pokébal gepakt en die ook op de toonbank gelegd. Hiervoor was Yume wel dankbaar voor geweest, ze had immers een pokébal gebruikt voor Shou, dan kon ze haar voorraad beter aanvullen. Toen ze geld wilde pakken om af te rekenen, was Shou weer van haar schouder naar de toonbank gevlogen en begon de hand van de winkelier te pikken, toen deze Yume's geld wilde pakken. Yume had toen Shou vast moeten houden, die hevig protesteerde, terwijl de winkelier haastig de spullen voor haar had ingepakt en het geld snel in de kassa had geschoven. Toen ze de winkel uitliepen, vloog Shou de eerste de beste voorbijganger aan. Jep, het was geen geweldige dag voor Yume.

Nu liepen ze verder door de straten, Shou hield sceptisch de voorbijgangers in de gaten, maar hield zich wonderbaarlijk in. Ach, hij zal het wel leren, dacht Yume, terwijl ze iets uit haar ooghoeken zag glippen. Hmm, wat was dat? Shou leek het ook gemerkt te hebben, maar het was te ver weg om goed te zien dat het een pokémon was. Yume keek naar de lucht. Er vielen nog steeds kleine sneeuwvlokjes uit de lucht, net zoals in de andere steden. Zo was het waarschijnlijk ook in Celadon City... Misschien moest ze eens proberen niet verdwaald te raken en wel naar de goede stad reizen. Jep, Yume had een verschrikkelijk richtingsgevoel. Ze had eigenlijk naar Celadon City gewild, maar blijkbaar was ze helemaal naar Viridian City gelopen. Nou ja, ze was tenminste naar het westen gelopen, en daar was Celadon City ook toen ze begon... Toch vond ze Viridian City een mooie plek. Ze was er nooit eerder geweest, maar er bleken allerlei leuke kleine winkeltjes te zijn. Misschien zou ze een klein winkeltje vinden met leuke en handige hebbedingetjes. Haar blik viel meteen op een winkel, bijna helemaal gemaakt van hout. Op het etalageraam stond: 'Kangaskhan Store'. Dat klonk als een leuke winkel! Ze stapte meteen naar binnen. Een winkelier en zijn Raichu stonden daar achter de toonbank en groetten haar. Yume glimlachte. Toen kon ze goed de winkel rondkijken. Het was een kleine winkel, met drie kleine kasten en de muren waren gevuld met planken. Op al de planken en in de kasten stonden allemaal hebbedingetjes. Veel te veel hebbedingetjes. Ze waren allemaal uniek, handgemaakt en niet te vergeten duur. Hoe zou ze hieruit kunnen kiezen? Ah! Terwijl Shou argwanend naar de Raichu keek, klaar om aan te vallen, rommelde Yume wat in haar tas, totdat ze de pokéballen van Ashita en Sellia vond. Misschien moest ze daarop iets verzinnen, een klein vakje of plaatsje zou wel handig zijn voor haar pokéballen. Ze drukte op de knopjes van beide pokéballen waardoor deze van knikkerformaat naar handformaat groeiden, opende de pokéballen en de twee lichtstralen die er uitkwamen vormden zich tot een Eevee en een Vulpix. "Kunnen jullie wat leuks uitzoeken? Dan zoek ik wat lekkers uit." glimlachte Yume naar haar pokémon. De Vulpix, Eevee en Spearow knikten eerst naar elkaar alsof ze een soort samenzwering hadden, maar knikten daarna enthousiast naar Yume. Terwijl Yume naar de planken liep waar de potten met snoep stonden, zag ze vanuit haar ooghoek dat haar pokémon heel systematisch langs de planken gingen. Sellia was op een trappetje gaan staan en zocht rond op de middelste planken, Ashita rende geconcentreerd langs de onderste planken, zonder iets aan te raken en Shou ging op een van de kleine kasten staan om de bovenste planken te onderzoeken. Uiteindelijk kwamen ze bij elkaar bij het trappetje waar Sellia op stond. Wat waren ze toch van plan?

Sellia
Niet hier, niet daar, niet overal. Gefrustreerd keek Sellia in het rond. Als ze alles gewoon kon verbranden, ja, dat zou zo fijn zijn! Shou en Ashita kwamen aan, en keken haar teleurgesteld aan. Niets moois? Er was dus niets moois dat ze konden geven aan Yume? "Waarom kunnen we dit vervloekte winkeltje niet platbranden?" vroeg ze geïrriteerd. Ashita keek wild om zich heen, rondzoekend of ze niet een plank was overgeslagen. Shou keek nog steeds argwanend naar de Raichu. "Hij houdt ons in de gaten..." siste hij zachtjes, waarop de Eevee en de Vulpix beiden moesten zuchten. Sellia sprong van het trappetje af. Ze gebaarde naar de andere twee dat ze maar weer moesten gaan zoeken, nog een keer. Shou en Ashita knikten, Shou vloog omhoog, Ashita begon weer te rennen en Sellia wilde ook gaan rennen totdat ze een zachte bonk hoorde. Ze stoof op het geluid af om er achter te komen dat Ashita was gevallen over een losse plank. "Idioot! Er was bijna iets kapot gegaan!" siste Sellia. Shou was ondertussen ook naar beneden gevlogen en zag iets glimmends onder de losse plank. "Daar ligt iets!" riep hij. Ashita en Sellia keken verbaasd onder de plank en zagen daar inderdaad iets glimmends liggen. Daar zouden ze nooit bij kunnen komen, tenzij... "Geef me dekking." zei Sellia zachtjes en Ashita en Shou stonden meteen op de uitkijk. Sellia gebruikte Ember op de losse plank, totdat er een gat was ontstaan dat groot genoeg was voor Shou's snavel. Ze absorbeerde snel haar Ember met haar ability, terwijl ze Shou wees op het gat. Shou stak zijn snavel erin en pakte het glimmende ding. Vol bewondering keken de drie pokémon ernaar. Het was een ketting met een laagje bladgoud. Als versiering voor de ketting was er een pokébal, het rode deel van de pokébal bestond uit allemaal glimmende steentjes, net zoals het witte deel. De knop in het midden van de pokébal was een grote steen die glinsterde in het licht van de winkel. Het feit dat de ketting zo glinsterde was de beslissing van de drie pokémon om deze aan Yume te geven. Sellia pakte voorzichtig de ketting beet aan de linkerkant van de pokébal, Ashita aan de rechterkant. Shou pakte de achterkant van de ketting, en op die onhandige manier zochten ze naar Yume, die al bij de toonbank stond.

Yume
Yume had geen problemen met het uitzoeken van goed pokémonsnoep. Ze pakte een redelijk grote pot, -die kon ze later gebruiken om berries en andere spullen in te doen-, en ze pakte een klein zakje met dropjes, dan had zij ook iets om van te genieten. Yume wilde naar de kassa lopen, totdat haar blik viel op een klein vakje. Ze kwam dichterbij om het beter te bekijken. Het kleine pluizige vakje was duidelijk gemaakt van nep bont en aan het vakje zat een soort van grote clip. Ah, die kon ze aan haar broekriem of tas clippen! Dat was misschien heel handig voor haar pokéballen. Ze pakte het tasje en keek erin. Er waren zes kleine vakjes die gemaakt waren voor pokéballen wanneer ze verkleind waren, en er was zelfs nog een beetje ruimte over voor wat andere dingen die ze bij zich kon houden. Ja, dit was wel mooi. Ze pakte het tasje en legde het op de toonbank, samen met de pot pokémonsnoep en het zakje met dropjes. Toen zag ze vanuit haar ooghoek haar drie pokémon iets slepen. De winkelier keek verrukt op. "Aah, dat is een van mijn verstopte artikelen." Hij verplaatste zijn blik naar de losse plank om te zien dat deze half verbrand was. "Oow, sorry van je plank..." zei Yume een beetje schuldig. "Dat is deel van het spel, geen zorgen." grijnsde de winkelier een beetje gestoord. "Omdat je pokémon deze ketting vonden zonder jouw hulp, krijg je 20% korting op deze ketting." Yume glimlachte naar haar pokémon en bekeek de ketting goed. Het was een erg mooie ketting, vooral met al die kleine steentjes erin. "Bedankt!" zei ze stralend tegen haar pokémon. Nee, het was niet haar dag geweest, maar dit maakte het toch wel goed. Ze rekende de ketting bij haar artikelen af en was opgelucht dat ze alles nog kon betalen. Toen ze alles had afgerekend, deed ze de ketting om en clipte ze het tasje aan de riem van haar broek. Toen pakte ze de pot met pokémonsnoepjes en gaf ze haar pokémon er alledrie een paar. Ashita en Shou hadden ze meteen op, terwijl Sellia ze netjes een voor een op at. Yume glimlachte toen ze zag hoe blij haar pokémon waren.

Even later liep Yume uit de winkel. Ze kon dit keer haar drie pokémon zonder tegenzin in hun pokébal krijgen, wat Yume de kans gaf even alleen te zijn. Haaa, geen schreeuwende Spearow, hypere Eevee of een andere pokémon aangetrokken door Sellia's charme. Jeez, die mannenverslindster. Yume was blij met de alleen-tijd voor haarzelf. Helaas voor haar duurde die tijd zo'n vijf seconden, want ze zag aan de overkant van de straat een Meowth wegrennen voor een Charmeleon, Tangela en Diglett er achteraan. Hmm, die Tangela kwam bekend voor... Was die Charmeleon dan die Charmander? Yume zette zichzelf in beweging om de pokémon te helpen, maar merkte al snel dat ze anders zou uitglijden. Dus ze pakte uit haar vakje de drie pokéballen, drukte op de knopjes zodat ze groeiden naar handformaat, gooide er twee naar haar zijkanten en gooide de derde omhoog. Al snel ontstonden uit de lichtstralen haar drie pokémon weer. Ze had Shou's pokébal expres omhoog gegooid, zodat Shou makkelijker in de lucht kon vliegen. "We moeten ze volgen." zei ze tegen haar pokémon, maar toen ze de eerste stap wilde zetten, zakte ze door haar enkel. In combinatie met de gladheid viel ze op een niet charmante manier op de grond. Meteen kwamen de drie pokémon op haar af. Sellia keek bezorgd naar Yume, Ashita keek naar haar enkel en Shou begon de straat af te speuren naar voorbijgangers om af te keffen. Nog geen paar seconden later na haar val zag Yume Arya rennen op een rustig tempo, waarschijnlijk achter haar pokémon aan. Dus het waren inderdaad haar pokémon! Shou wilde haar aanvliegen maar Yume pakte met een snelle beweging de vleugel van Shou waardoor ze hem kon stoppen. "Ik ben alleen door mijn enkel gezakt, geen zorgen, we moeten achter Arya en haar pokémon aan." Yume stond op en probeerde op haar andere enkel te leunen. Sellia gebruikte Flamethrower op de richting waar Arya heen verdwenen was, terwijl Ashita in het rond snuffelde en naar de Vulpix 'Eevee'de waar ze heen waren gegaan. Shou ging eigenwijs op Yume's hoofd zitten, nog steeds op de uitkijk voor voorbijgangers en Yume liep over het pad dat sneeuwvrij was gemaakt door Sellia's Flamethrower. Sellia kon nu Flamethrower beheersen, ze hoefden het alleen nog wat sterker te maken. Elke dag wanneer ze met hun training begon, zag Yume Sellia's Flamethrower groeien en groeien. Ze werden sterker, dat was zeker.

Na een korte tijd kwamen ze uit bij een doodlopend steegje, waar Arya en vier pokémon waren. Ze leken rustig, maar de Charmeleon, -wat was haar naam ook alweer?-, leek niet blij met de Meowth te zijn. Aah, dat was leuk. De Charmeleon had een hoed op, met een gat speciaal voor haar hoorn! Yume glimlachte, en keek toen naar Arya. "Hey Arya, lang niet gezien!" Ze dacht Arya nog te hebben gezien toen ze een sneeuwballengevecht hadden gehouden. Alleen was ze niet zeker, omdat ze niet echt de kans had met haar te praten toen de sneeuwballen in het rond vlogen. Nu ze de pokémon van dichtbij kon zien, zag ze dat de Tangela en de Charmander die ze herinnerde van de eerste keer, er veel sterker uitzagen. Bovendien was de Charmander geëvolueerd in een Charmeleon. Wauw, wat een pokémon. Hoe heetten die twee ook al weer? O...on...Ona! Ona de Tangela en Charmander G...Gen..Gwenn! Ha, haar geheugen was echt geweldig. Het sarcasme droop van haar gedachten af. Dit keer had Arya ook een Meowth en een bruin dingetje. Hmm, ze kende de Meowth van de contests op televisie, het was de pokémon die evolueerde in Persian. Hmm, ze kon de nieuwe pokémon scannen met haar pokédex. Ze rommelde wat in haar tas, en scande de twee pokémon. Uiteindelijk werden Meowth en Diglett geregistreerd. Dus dat was een Diglett... Raar beestje. Nu merkte ze dat ze haar pokédex in het vakje kon stoppen dat ze aan haar broekriem geclipt had. Ze stopte de pokédex in haar vakje, samen met de pokéballen die in knikkerformaat in hun eigen vakje lagen. Toen keek ze naar haar pokémon, die elk hun eigen manier hadden van het begroeten van pokémon.

Ashita
Uiteraard was Ashita, de meester van sociale zaken, degene die de Charmeleon en de Tangela het snelst herkende. Ze rende eerst op de Tangela af om die te begroetten met haar schattige glimlach en rende toen op de Charmeleon af. Gwenn was heel erg veranderd door die evolutie, constateerde Ashita. Ashita begon Gwenn te onderzoeken, totdat haar blik viel op de hoed die ze op had. Vol bewondering staarde ze er naar in een soort zombietrans, totdat die tien seconden later verbroken werd door nieuwe nieuwsgierigheid voor de nieuwkomers. Ze stoof haastig op de Diglett en de Meowth af, zich afvragend wat die twee pokémon zijn. De een kwam uit de grond, en de ander had een gouden ding op zijn hoofd. Ashita snuffelde aan de Meowth en de Diglett, voordat ze besloot dat haar aandacht ging naar de Diglett. Ze staarde even intens naar hem, en barstte toen in lachen uit. "Waha, kon je niet uit de grond komen nadat je Dig had gebruikt of zAUWAUWAUW!" Sellia beet in Ashita's oor en trok haar hoofd naar de grond. Ashita begon te schreeuwen tegen Sellia, wat voor mensen klonk als een hoop geEevee. "Stop met mij tegen te houden" en "Waarom doe je nou zoiets?" was de basis van Ashita's preek tegen de Vulpix. Al deze geluiden leken Yume licht te verontrusten, maar Sellia keek naar Yume alsof ze het onder controle had. Shou vloog naar de grond en keek naar de Meowth. Oh hij kende Meowth. Niet die Meowth in het algemeen, maar hij had er ooit een keer tegen moeten vechten toen hij nog wild was. Hij mocht die pokémon niet. Hij staarde er naar, klaar om een Fury Attack uit te voeren bij de kleinste fout die de Meowth maakte. Wat hij als fout vond: Dichterbij zijn trainster komen, een aanval gebruiken, hem gemeen terug staren, naar zijn trainster gemeen staren en als die Meowth er überhaupt aan dacht zijn trainster aan te vallen, zou Shou niet rusten voordat die Meowth uitgeschakeld was en voor drie dagen in het pokécenter lag. "Weet je, er is iets als té beschermend." zei Sellia tegen Shou, toen ze zijn argwanende blik opving. "Lange tijd niet gezien, Ona en Gwenn." glimlachte Sellia, toen richtte ze zich op de andere twee voor haar onbekende pokémon. "Ik heet Sellia, de argwanende bodyguard is Shou en de idioot is Ashita." stelde ze uiteindelijk het team van Yume voor, waar zij onbewust de leiding over had gekregen. Toen ze weer een stroom van protest over zich heen kreeg van Ashita beet ze weer in de oor van de Eevee en drukte haar naar de grond toe. Ashita rukte zich los uit de greep van Sellia en snoof, maar was toen wel stil. Voor de volgende vijf seconden.

[OOC: Wahaa, ik probeerde me aan te passen aan je postlengte :'D]

OZ ~ Oz begreep niet helemaal waarom zijn meesteres een pokémon wilde vangen die haar had bestolen, maar hij twijfelde er niet aan dat het de juiste keuze was. Het meisje had er vast een goede reden voor en als ze dat niet had was het gewoon haar intuïtie. Hij zag dat hun nieuwe teamgenoot naar een punt achter Arya keek en volgde zijn blik. Hij zag een meisje met bruin haar en drie pokémon. 'Eevee, normaal-type, evolueert met een steen in Flareon, Vaporeon of Jolteon. Vulpix, vuur-pokémon, evolueert met een vuursteen in Ninetales. Spearow, evolueert op level 20 in Fearow. Leeft vaak in groepen en kan aggressief zijn,' somde hij in gedachten op. Hij kende het viertal niet, maar Gwen en Ona leken dat wel te doen. De Eevee kwam naar hem toe. "Waha, kon je niet uit de grond komen nadat je Dig had gebruikt of...' begon ze. 'Uh, nee, dat hoort gewoon. Ik ben een Diglett,' wilde Oz net antwoorden toen de Vulpix de Eevee in haar oor beet. Oz keek de twee met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij had nauwelijks gemerkt dat de Eevee met hem spotte. Hij herkende dingen als sarcasme niet zo gauw.

ARYA ~ Toen Arya de Meowth zag kijken draaide ze zich om. Meteen herkende ze Yume, Ashita en Sellia. Ze kon zich niet herinneren de Spearow eerder gezien te hebben, dus ze nam aan dat het meisje die had gevangen na hun laatste ontmoeting. Arya glimlachte. 'Hoi Yume,' begroette ze het meisje. 'Mag ik je voorstellen: Oz.' Ze wees naar de Diglett. Ze zag dat Ashita en Sellia alweer ruzie hadden, maar ze zei maar niks. Daarna keek ze naar de Meowth. Hoe zou ze hem noemen? Lodewijk... nee, dat past echt totaal niet bij hem. Zero. Nee, ik geef mijn pokémon liever geen Engels woord als naam. Het is leuk, maar zo veel mensen doen het... Felyss? Nee, dat is een meisjesnaam en dit is een jongen. Toch? 'Eh, je bent een jongen, toch?' vroeg ze zacht aan hem. Laat het een jongen zijn, dacht ze, anders heb ik hem nu echt beledigd. De Meowth trok een wenkbrauw op. Twijfel je daaraan, dan? leek hij te vragen. Hij ook al? Oz was ook al zo'n wankbrauwoptrekker. Maar goed, hij was dus een jongen. Daisy. Ja, tuurlijk, dat is ook echt een jongensnaam. Vita, Claire, Sybil. Waarom kom ik nou alleen op meisjesnamen? Neptunus. Hoe kom ik daar nou weer op? Katy. Jongensnamen! Kom op, hoe moeilijk kan het zijn? Tom, Theo, Tinus, Tim, Jack, Bram, Kees, Jan. Nee, nee, nee. Het moest iets bijzonders zijn. Duarte? Nah... Klaas. Katrina. Sinds wanneer is Katrina een jongensnaam, Arya? Soep. Oké, waarom dacht ik dat. Ik heb honger... Uhm, Zeus. Nee, geen Griekse godennamen. Jupiter. En ook geen Romeinse! Loki? Loki was wel een coole god, maar nee... Klaas. Nee, die had ik al bedacht en die ga ik niet doen. Felyss, Tinus, Kees. Die heb ik allemaal al gehad. Zara. Zara is ook een meisjesnaam. Zaro? Zucht... Maar iets met een Z klinkt wel goed. Z... Z... Zorro. Misschien. Z... Z... Zap. Zop. Zup. Zip. Jip? Z... Arya zuchtte. Bij haar andere pokémon had ze het niet zo moeilijk gevonden een leuke naam te vinden.

NOG GEEN NAAM ~ De Meowth zag de Spearow naar hem kijken, maar negeerde hem. De pokémon bleef echter maar staren. Wat was er met hém aan de hand? De Meowth keek hem even geïrriteerd aan, maar de Spearow bleef kijken. 'Wat moet je?' vroeg hij toen. De Vulpix liep naar hen toe. Ze begroette de Charmeleon en Tangela als Gwen en Ona. Dus die kenden elkaar? Daarna richtte de rode vos zich tot hem en de Diglett. "Ik heet Sellia, de argwanende bodyguard is Shou en de idioot is Ashita." 'Mijn naam is Oz,' zei de Diglett. Oz, dus. De Meowth wierp een blik op zijn kersverse trainster, die een peinzende blik op haar gezicht had. 'Ik geloof dat dat kind daar wat moeite heeft met een naam verzinnen voor mij, maar in de tussentijd kun je me Rat noemen,' zei hij. 'Rat?' vroeg de Charmeleon, Gwen. 'Afkorting van Rattata,' antwoordde Rat. Gwen keek hem niet-begrijpend aan. Logisch, Rattata was nou niet bepaald een naam die je moeder je gaf en als Meowth al helemaal niet. Het was zelfs een belediging om uitgemaakt te worden voor Rattata. 'Ik ben nooit erg geliefd geweest,' legde hij schouderophalend uit. Gwen knikte langzaam, maar bleef hem een beetje bevreemd aankijken.

Arya stelde haar Diglett voor als Oz. Hmm, door een of andere reden paste die naam ook goed bij de pokémon. Toen keek Arya naar de Meowth. Yume wachtte maar af totdat Arya de Meowth had voorgesteld, maar kwam er al snel achter dat ze de Meowth nog niet eens een naam had gegeven. 'Eh, je bent een jongen, toch?' Yume kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Toen stelde ze haar eigen nieuwkomer voor. "Mijn Spearow heet trouwens Shou." Ze wees naar haar Spearow en zag dat hij non stop aan het staren was naar de Meowth. "Ehh...Shou heeft het niet zo op vreemden." glimlachte ze half. Ze keek naar Arya en zag dat ze in gedachten was, waarschijnlijk over de naam van de Meowth. "Het is altijd wel moeilijk een goede naam te verzinnen, niet?" zei Yume tegen Arya. "Maar dat komt wel goed. Trouwens, heb je al geprobeerd een gym uit te dagen?" vroeg Yume. Ze had nog onthouden dat Arya een trainer was en gezien haar sterker uitziende team zouden ze nu wel de eerste gym gehaald hebben? Ze gaf het zelf toe, ze was niet goed in dingen inschatten, vooral niet in trainen en zo. Ze was immers een coördinator. Eigenlijk wist ze zelf ook dat dat geen excuus was. Ook voor een coördinator was het belangrijk zo sterk mogelijke pokémon te hebben. Met meer moves en charisma was het veel makkelijker een contest te winnen. Yume hoopte dat er snel weer een contest zou plaatsvinden. Ze wilde het graag uitproberen, maar was ook bang. Ze stond niet graag in de spotlights, ze liet liever haar pokémon stralen en dat ging wat moeilijker met die honderden, nee duizenden ogen naar je starend. Ze twijfelde er niet aan dat Ashita, Sellia of Shou daar problemen mee had. Nou ja... Shou zou waarschijnlijk het publiek aanvliegen, Ashita zou te afgeleid raken en Sellia had te weinig ervaring in echte gevechten. Yume zuchtte nu ook, er was een lange weg te gaan voordat ze haar eerste lintje kreeg.

Sellia
'Wat moet je?' vroeg de Meowth aan Shou, toen hij de Meowth al een tijdje in de gaten had gehouden. "Hmpf." antwoordde hij kort. Wat er in zijn hoofd omging was voor Sellia een raadsel, eigenlijk wilde ze het ook niet weten, net zoals dat ze niet wilde weten wat er in Ashita's hoofd omging. Wiens hoofd ze moeilijker vond te begrijpen was een net zo moeilijke vraag welke het eerst kwam: De pokémon of het ei. In ieder geval leek Shou in dezelfde trans als eerst,-namelijk gefocust op de Meowth-, en Ashita leek rustig te zijn geworden. 'Ik geloof dat dat kind daar wat moeite heeft met een naam verzinnen voor mij, maar in de tussentijd kun je me Rat noemen,' De Meowth legde later uit dat dat een afkorting was voor 'Rattata'. Oh, dat zijn die paarse beestjes! wist Sellia zich nog te herinneren. Ze wist nog dat ze door een enorme hoop van die beestje moest blazen met een Flamethrower. Bleh. Rat legde uit dat hij nog nooit erg geliefd was geweest. Plotseling stapte Ashita naar de Meowth toe en staarde recht in zijn ogen. Sellia en Shou keken voor een moment op, Sellia wist dat Ashita zoiets deed, dat betekende dat ze aan het nadenken was. Ze hield zich stil, misschien als de Eevee meer van dit soort momenten had, dan werd ze misschien... heel misschien slim... of tenminste begrijpelijk. Enigszins. Ashita kneep haar ogen samen, wendde haar hoofd toen af en constateerde haar waarnemingen. "Dat is geen Rattata." Sellia staarde toen even verward naar Ashita en zuchtte toen. Nope, geen schijn van kans. Toch was Ashita anders in gevechten. Soms, heel soms zag Sellia Ashita dan serieus vechten aan Yume's zijde. Sellia vond zichzelf geen vechter. Ze oefende elke dag, maar dacht nooit een echte tegenstander op te zoeken. Dat was een punt waarop Ashita beter was. Sinds Shou nog maar net zijn training had gestart en ze hem nog niet echt in actie had gezien, kon ze niet echt zeggen hoe goed hij was. Plotseling werd ze uit haar gedachten gehaald door Ashita.

Ashita
Nadat ze het subject naderhand had bestudeerd, was ze erachter gekomen dat de Meowth zichzelf had vernoemd naar Rattata. Rattata waren echter van die paarse wezentjes die hen telkens in de weg zaten in de bossen. Wacht eens even. Rattata zijn irritant. De Meowth vertelde dat hij niet zo geliefd was. Dus... Om dit allemaal te verwerken, kostte haar een kleine halve minuut. Ze draaide zich niet om tot de Meowth. "Ik weiger je Rat te noemen. Waarom..." begon ze zachtjes. Toen draaide ze zich op de meest dramatische manier om en keek hem opnieuw recht in zijn ogen aan. "WAAROM IS JOUW EGO ZO KLEIN?! Wie heeft jou ooit zo ver gekregen dat je zelfs denkt dat je een andere pokémon bent? Ik weet niets over jouw soort, maar ik ben genoeg Rattata tegengekomen om te weten dat je een stuk zeldzamer bent dan die Rattata. Wees er dan trots op en wees zeldzaam!" Ze draaide zich om en zag dat Sellia en Shou haar vage preek niet verwacht hadden. Zij kon echter alleen maar terugdenken aan de tijd voordat ze Yume had leren kennen. In het wild was een Eevee gewild door trainers, maar ze waren minder sterk dan andere pokémon. In ieder geval uit haar ervaringen. Zij leefde als wilde Eevee niet in een groep, maar werd omsingeld door groepen bestaande uit verschillende soorten pokémon die dachten als één. 'Word een van ons', zeiden ze altijd, bijna op een spottende toon. Bleh, alsof zij in een zombiegroep zou willen onder leiding van een of andere gast die ze niet kende. Omdat ze minder sterk was en geen deel uitmaakte van zo'n groep, had ze een moeilijke tijd om te overleven. Door die tijd had ze er een hekel aan om pokémon zichzelf te zien vergelijken met een grote groep. Het ging toch om het individu? Het liefst zou ze niet aan die tijd willen denken, toen was toen en nu is nu. Toch bleef het haar achtervolgen en het bleef terugkomen op de meest vage momenten. Waarom was ze eigenlijk in diepe gedachten gezonken? Ze schudde haar hoofd kort en richtte zich weer tot de pokémon.

ARYA ~ Arya had Yume nauwelijks gehoord toen ze haar Spearow voorstelde, maar toen ze even later naar de pokémon keek, kwam de naam wel in haar op. Blijkbaar had ze het onbewust opgevangen terwijl ze nadacht over een naam voor de Meowth. "Het is altijd wel moeilijk een goede naam te verzinnen, niet?" zei Yume tegen haar. "Maar dat komt wel goed. Trouwens, heb je al geprobeerd een gym uit te dagen?" Arya glimlachte, groef in haar tas en haalde haar Boulder Badge tevoorschijn. Trots, maar ook een beetje verlegen, liet ze het glimmende stukje metaal aan het meisje zien.

Opeens klonk er commotie achter haar. Ze zag dat Ashita een preek hield tegen de Meowth en vroeg zich af waar deze over ging. Toen de uitbarsting van de Eevee voorbij leek draaide ze zich weer om naar Yume. 'Jij was een coördinator, toch?' vroeg ze. 'Heb je al aan een contest meegedaan?' Tegelijk bleef ze nadenken. Z... Zorp? Nee, dat is een aliënnaam. Zurp? Zelfde verhaal. Z... Ze.. Ze... Seth? Het had wel wat, maar... nu ja, het was gewoon niet de goede naam. Sara. Ahum, jongensnaam. Se.. Nee, toch iets met een Z. Zeth. Zeph, Zaph, Zeph, Zephi, Zephir? Zephir! Dat klonk wel mooi. Het was geen erg normale naam, maar goed, was Ona dat wel? Ze vond het wel speciaal klinken. Een beetje elegant, ook. Het leek haar wel bij de Meowth passen. Goed, Zephir, dat zou het worden.

RAT ~ Rat keek verbaasd op toen de Eevee opeens voor zijn neus stond. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij naar Ashita, die met een geconcentreerde blik op haar gezicht naar hem stond te staren. "Dat is geen Rattata," constateerde ze tenslotte. Oké, dit meende ze toch niet serieus hè? De Eevee draaide zich weer om en hij sloeg met zijn vlakke hand tegen zijn voorhoofd. "Ik weiger je Rat te noemen. Waarom..." zei de Eevee zacht. Opeens draaide ze zich weer naar hem om. "WAAROM IS JOUW EGO ZO KLEIN?! Wie heeft jou ooit zo ver gekregen dat je zelfs denkt dat je een andere pokémon bent? Ik weet niets over jouw soort, maar ik ben genoeg Rattata tegengekomen om te weten dat je een stuk zeldzamer bent dan die Rattata." Rat was even sprakeloos. Goed, dit was vast een grapje. Niemand kon toch zo dom zijn? De Eevee keek echter bloedserieus. Óf ze is een goede actrice, óf ze denkt écht dat ik denk dat ik een Rattata ben. Hij was bang dat het tweede het geval was. "Wees er dan trots op en wees zeldzaam!" vervolgde Ashita nog. 'Zeldzaam? Ik? Weet je wel niet hoeveel Meowth er hier door de straten zwerven? En dit is nog Viridian City! Je wilt Fuschia City niet zien, daar zijn we echt met heel veel,' zei Rat. Op haar beschuldiging dat hij zichzelf als een Rattata zou zien reageerde hij niet eens.

Rat keek op toen het meisje naast hem neerhurkte. 'Eh... ik héb een naam bedacht,' begon ze een beetje aarzelend. 'Maar ik weet niet of je hem leuk vind.' Nou, laat maar horen, dacht Rat. 'Het is zeg maar, ik kwam er net op...' Ja, vertel maar. 'Maar goed, eh... nou ja, ik weet niet of je het leuk vindt hoor, maar...' Ja, oké, zeg het nou maar gewoon. Het meisje zag zijn ongeduldige houding. 'Goed, ik had dus Zephir bedacht,' zei ze eindelijk. Rat streek bedachtzaam langs zijn snorharen. Zephir, klinkt... speciaal. Is dat goed of niet? Hmja, wel goed, denk ik. Ik ben ook niet de meest normale Meowth in Kanto. Het heeft iets... elegants. Niet meisjesachtig elegant, ook niet deftig ofzo, maar gewoon... elegant. Het heeft wel wat. Ik denk dat ik wel aan die naam kan wennen. Hij grijnsde en knikte. Arya zuchtte opgelucht. 'Oké, dan heet je dus Zephir,' zei ze. Jep.

ZEPHIR ~ Het viel hem nu pas op dat Shou nog steeds naar hem zat te staren. Had hij in de tussentijd al één keer weggekeken? Wat moest die Spearow van hem? Hij deed zijn sjaal recht en staarde terug zonder met zijn ogen te knipperen. Eens zien wie als eerste weg zou kijken.

OOC: Ashita is echt geweldig xD

Toen Yume vroeg of ze al een gym had uitgedaagd, toverde Arya een soort van badge tevoorschijn. Ze boog een beetje voorover om het te bestuderen. Was dat dus een gymbadge? De achthoekige zilveren badge glom in het daglicht. Ze moest toegeven, zo'n badge zag er erg mooi uit. "Ah, gefeliciteerd!" zei Yume glimlachend terwijl ze de badge bewonderde. Toen hoorde ze achter haar het o zo bekende geEevee van Ashita. Waar had Ashita het nou weer over tegen de Meowth? 'Jij was een coördinator, toch?' Yume knikte. 'Heb je al aan een contest meegedaan?' "Nee, nog niet. Een tijd geleden kon je je inschrijven voor de Cerulean Contest, maar ik was iets te laat. Ik ga wel proberen mee te doen met de volgende." antwoordde Yume. Wie zou ze dan moeten inzetten? Shou had nog heel wat training nodig, Ashita en Sellia bleven dan over. Ze kon het beste Ashita gebruiken voor de eerste ronde en Sellia voor de tweede. Ashita's aanvallen waren goed, maar ze was nog steeds een Eevee, die waren niet geliefd om hun kracht. Mocht je wel verwisselen van pokémon tussen de eerste en de tweede ronde? Yume krabde haar hoofd, misschien was dit contestgedoe moeilijker dan ze dacht.

Ashita
'Zeldzaam? Ik? Weet je wel niet hoeveel Meowth er hier door de straten zwerven? En dit is nog Viridian City! Je wilt Fuschia City niet zien, daar zijn we echt met heel veel,' Ashita snoof eigenwijs. "Oh ja? Je hoeft niet legendarisch te zijn om zeldzaam te zijn." Plotseling schoot een idee haar binnen en ze grijnsde wat Sellia zou beschrijven als 'creepy' en zijzelf zou beschrijven als 'geniaal'. Plotseling had ze een heel verbaasde blik in haar ogen, alsof ze een enorme waarheid ontdekt had. "Ow wacht. Waren dat die witte dingen in Fuchsia City? Ik dacht dat dat uitgeschakelde Raticate waren. Hmm, nope. Dan ben je niet zeldzaam, noch speciaal of bijzonder." concludeerde Ashita losjes. Ze keek naar de Meowth, onderzoekend of die in haar plannetje trapte. Die kat moest toch niet zo'n kleine ego hebben dat hij ermee instemde dat zij hem beledigde? Ze hoorde links van haar Sellia zuchten, toen deze doorhad wat haar plan was. Ashita bleef echter gefocust. Gefocust totdat ze de trainster van de Meowth zag knielen. Ze hield haar hoofd schuin. Ze hadden een klein gesprek, tenminste, Arya praatte tegen Meowth in die onverstaanbare mensentaal van hen, en de Meowth leek het te verstaan. Ze had geen enkel idee over wat ze bespraken, dus begon ze haar aandacht te focussen op Gwenn's hoed. "Die hoed." begon ze kort. Ze dacht even diep na. "Is stoer." Ze knikte instemmend met haar eigen verklaring. Verder had ze niet echt iets op te merken daarbij. Ze keek terug naar de Meowth, die begon met staren naar Shou. Weer hield ze haar hoofdje schuin.

Shou
"Grrrr..." De Meowth begon nu naar hem te staren. Shou kon zijn ongeduld niet langer verdragen en deed een paar passen naar hem toe. Moet. Niet. Knipperen! dacht hij, terwijl hij z'n ogen een stukje dichter kneep. Z'n ogen brandde en neigden dicht te gaan maar koppig hield hij ze open. Toen hij echt moest knipperen, kwam Ashita zonder haar bedoeling hem te hulp door hem af te leiden. "Shou. Shou. Shou. Shou. Shou." Hij zuchtte. "Wat?" "Die hoed." Hij keek een stukje naar de kant van Gwenn en merkte toen pas de andere pokémon op. Wat waren dat voor een beesten? Hij hield zijn kop schuin terwijl hij de drie andere pokémon bestudeerde. Eentje was een rood ding, het was niet goed te beschrijven maar het had de hoed op die Ashita eerder noemde. De tweede was een soort van blauw ding met tentakels en roze voeten. Het derde ding was bruin en stak uit de grond. "Hmpf." Sloot hij zijn onderzoek af, terwijl hij terugdraaide naar de Meowth. Die drie pokémon waren overduidelijk van dezelfde trainster, hij kon de Meowth niet zomaar aanvallen tenzij hij hulp kreeg van zijn teamgenoten, de Eevee en de Vulpix. Dat zou echt nooit lukken, dat wist hij zeker al. Sellia was waarschijnlijk weer te lui en Ashita was niet in staat om zo te vechten. De bescherming van zijn trainster was helemaal in zijn vleugels gedreven. Maar vier tegen één was een hele uitdaging, zelfs voor hem, de almachtige Spearow die de Flora Fields in zijn ban hield. Of tenminste had gehouden. Hij had bijna Yume's Eevee uitgeschakeld gekregen door zijn geweldige snelheid. Woesj. Soms miste hij wel het gevoel van wakker worden in hetzelfde gebied, de dauwdruppels op het gras en de bloemen glinsterend door de eerste zonnestralen van de dag. Het was een rustig leven. Dat was ook het probleem. Het was te rustig geweest. En die sneeuw, die verschrikkelijke ijskoude sneeuw. Hij was erg dankbaar voor het sjaaltje dat Yume hem had gegeven. Het limiteerde zijn bewegingssnelheid een beetje, maar hij kon er nog steeds prima korte vluchten mee maken en dat was immers waar het bij hem overal om draaide, beschermen en vliegen.

ARYA ~ Arya glimlachte verlegen toen Yume haar feliciteerde. Ze borg haar badge weer op in haar tas. "Nee, nog niet. Een tijd geleden kon je je inschrijven voor de Cerulean Contest, maar ik was iets te laat. Ik ga wel proberen mee te doen met de volgende," antwoordde Yume op haar vraag. Arya wierp af en toe een blik op de pokémon en vroeg zich af wat er allemaal tussen hen gaande was. Zephir en Shou leken elkaar om de een of andere mysterieuze reden te wantrouwen en Ashita... Wat de Eevee allemaal zei snapte ze niet, maar haar gezichtsuitdrukkingen waren nogal... opvallend. Ze vroeg zich af of de Meowth en de Spearow elkaar ergens van kenden of zoiets.

ZEPHIR ~ Er verscheen een nogal vage grijns op Ashita's gezicht, die je nog het best kon omschrijven als: 'Ik ben net ontsnapt uit een gekkenhuis en ga nu iemand vermoorden'. Geen erg prettige aanblik, dus. Toen keek ze opeens verbaasd. "Ow wacht. Waren dat die witte dingen in Fuchsia City? Ik dacht dat dat uitgeschakelde Raticate waren. Hmm, nope. Dan ben je niet zeldzaam, noch speciaal of bijzonder," zei ze. Zephir deed maar geen moeite om te begrijpen hoe iemand die Meowth voor Raticate aanzag ooit had kunnen overleven in het wild. Hij haalde zijn schouders op een gaf geen antwoord.

De Spearow bleef hem aanstaren. Zephir had zo'n handig extra ooglid waardoor hij niet hoefde te knipperen. Alle Meowth hadden dat. Spearow niet. Shou knipperde met zijn ogen, maar toen trok Ashita zijn aandacht. "Shou. Shou. Shou. Shou. Shou," zei de Eevee om zijn aandacht te trekken. Shou zuchtte. "Wat?" vroeg hij. "Die hoed," zei Ashita. Ja, een hoed. Heel interessant. Waarom zei ze dat? Pas na enkele seconden bleek dat haar zin nog niet af was. "...is stoer." Zephir weerstond de neiging om opnieuw een facepalm te doen. Ashita zelf leek echter heel tevreden met haar opmerking. Shou zuchtte en keek weer naar Zephir. De Meowth keek terug. Shou zei niks, misschien dacht hij ergens over na. Zephir bestudeerde het gezicht van de Spearow, maar kon er niks uit opmaken. Of tenminste, niks anders dan dat hij blijkbaar iets tegen hem had. Zephir begon het een beetje irritant te vinden. 'Serieus, wat héb jij? Ga naar haar kijken ofzo,' zei hij met een hoofdknikje naar Gwen.

ONA ~ Ona had besloten dat ze de Eevee wel mocht. Ze was zo grappig! Alleen al die geniale opmerking over Oz. 'Kon je niet uit de grond komen nadat je Dig had gebruikt', geniaal! Ashita gedrag tegenover Rat/Zephir begreep ze niet helemaal, maar het was best vermakelijk. En wat een mimiek!
Gwen kreunde toen Ashita een opmerking maakte over haar hoed. 'Eh, dankje,' zei de Charmeleon. Met haar kopje schuin bekeek Ashita Zephir en Shou, die elkaar niet echt leken te mogen. Ona moest zeggen dat ze Rat leuker vond klinken dan Zephir. Ze vond het wel een grappige bijnaam. Zephir klonk eigenlijk best wel lachwekkend. Hoe sprak je het eigenlijk uit? Zéphir? Alsof hij uit zee kwam? Of op zijn Frans: Zephír? Ona proestte het uit om haar binnenpretje. Haar teamgenoten keken haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Zelfs 'Zephír' had zijn staarwedstrijdje met Shou even gestaakt. Ona moest nog harder lachen om hun domme gezichten. Haha, nu had ze geen binnenpretje, maar een buitenpretje, hahaha, dijenkletser!

Arya leek afgeleid door hun pokémon. Nu was Yume ook nieuwsgierig, dus keek ze goed. Shou was nog steeds aan het staren, Ashita probeerde een van haar vage plannetjes die niemand snapte en Sellia had een permanente blik in haar ogen die gewoon zei: I'm surrounded by idiots. Voor Yume was dit redelijk gewoon, maar ze kon het zich ook voorstellen dat het voor Arya iets minder gewoon zou zijn. Een smal steegje was ook een ongemakkelijke plek om Ashita's energie alleen al los te laten. Ze draaide zich om en liep een stukje het steegje uit om te kijken voor een geschiktere plek om de ontmoeting voort te zetten. Ze keek langs de besneeuwde straat. Er waren enkele winkels, normale woonhuizen en een klein café. Geen terras of bankje te bekennen in de straat, wat haar niets verbaasde. Het was ook niet het weer om gewoon buiten te zitten. Af en toe reed er een auto langs door de dikke sneeuw en liet een donkere spoor van rook achter. Yume zuchtte, ze miste de zomer alweer. Het enige dat ze kon doen was de anderen naar de straat leiden zodat ze iets meer ruimte hadden om te...wat waren ze eigenlijk aan het doen? Discussiëren was een van de activiteit van het groepje pokémon, dat was zeker. Ze gebaarde naar Arya en toen naar de straat. "Laten we wat meer naar deze wat bredere straat gaan, anders..." Halverwege haar zin werd ze toch weer afgeleid door de pokémon die nog steeds heel vaag aan het doen waren.

Sellia
Deze vage situatie was zelfs voor haar doen wel erg langdurig. Normaal waren de pokémon die ze tegenkwamen allang bang geworden van Ashita en Shou, maar blijkbaar gold dat niet voor de pokémon die ze al eerder hadden ontmoet. Shou was nog steeds bezig met Zephir, wiens naam ze had afgeleid uit het gesprek tussen Arya en de Meowth. Ze kon niet echt mensentaal verstaan, maar wist wel zo'n naam uit de context af te leiden. Duidelijk werd de Meowth het zat. 'Serieus, wat héb jij? Ga naar haar kijken ofzo,' Hij wees naar Gwenn. "Hmpf." antwoordde Shou zonder de poot van de Meowth te volgen. "Jouw soort is onbetrouwbaar." Met grote ogen keek Sellia naar Shou. Hij zei iets? En dan niet iets totaal niet relevants zoals Ashita, maar ook gewoon iets dat bijna als nuttigs kan worden beschouwd? Merk het sleutelwoord 'bijna'. Normaal was Sellia bijna altijd sarcastisch binnen haar gedachten, maar dit keer was ze echt verbaasd. Toen zag ze uit haar ooghoek Ona lachen. Ze draaide zich om en trok een wenkbrauw op. Shou en Ashita leken het niet eens te merken, maar Gwenn, Oz en Zephir wel. Waarschijnlijk zouden de drie pokémon hetzelfde denken als zij: Wat was die aan het doen? Een binnenpretje of zoiets? Ona was blijkbaar niet de enige met een soort van 'binnenpretje', want ze zag Ashita een eigen discussie met haarzelf voeren, een teken dat zijzelf elk moment moest gaan ingrijpen.

Ashita
Awww, haar geweldige plannetje om zijn ego uit te lokken werkte niet! Waarom waren haar plannen te geniaal voor iemand om ze te begrijpen? Maar blijkbaar deed het de Meowth niets wanneer ze zei dat hij niet bijzonder was. Meeh. Ze moest met een ander plannetje komen en Shou leek haar door zijn eigen zaken te helpen. Hij leidde zo erg de Meowth af dat hij niet doorhad dat zij een tweede geniale plan kon smeden. Hahaha! Wacht... wat was haar doel eigenlijk? Ze keek even heel droog om zich heen, totdat ze tot de conclusie kwam dat ze eigenlijk geen doel had. Toen ze dat doorhad ging ze terug naar Shou, pakte een paar van zijn veren met haar bek zoals Sellia dat bij haar deed wanneer ze te vervelend was, en onder luid protest van Shou sleepte ze hem naar de andere drie pokémon. Woedend schudde hij zich los. "Waar was dat voor nodig?!" "Pff," antwoordde Ashita. "Je hebt niet eens gepraat tegen de andere drie pokémon. Wees niet zo'n asociale vogel en GA ZE AANSPREKEN!" Shou leek niet geamuseerd door haar harde stem. Zeker niet. "Okee, maar laat me even iets kort zeggen." Hij vloog binnen een flits van een seconde naar de Meowth toe en keek hem scherp aan. "Luister jij, geef me één reden die mij laat denken dat je mij of mijn team wilt aanvallen en..." Verder kwam hij niet want hij werd door Sellia getackeld en tegen de grond gehouden door haar poten. Voor de eerste keer was Ashita blij dat de Vulpix ingreep. "Luister, geef mij één reden te denken dat jij serieus van plan bent een van hen aan te vallen en ik brand je staartveren eraf." zei Sellia, de toon van Shou na-apend. "Verrader..." kreunde Shou, terwijl ze haar poten van hem afdeed en hij weer rechtop kon staan. Ashita keek een beetje beduusd naar het schouwspel, blij dat zij niet in dat conflict zat. Ze keek naar boven en zag dat Yume de andere trainster wenkte om in een wat bredere straat te staan. Ah! Meer ruimte! Ze rende een paar passen van het steegje naar de straat en snoof de koude wind op. Door een of andere reden leek dat steegje een beetje te benauwd, maar dat was misschien omdat ze een kleine claustrofobie had. Ze was niet echt bang voor kleine ruimtes, ze raakte er alleen erg gespannen door. Nu ze iets meer bewegingsvrijheid had, wat nog steeds niet zoveel was als in een open veld of bos, maakte ze een aantal gekke sprongetjes en keek naar Sellia, die zich ook op haar gemak naar de straat verplaatste. Shou leek helemaal verslagen, wierp nog een wantrouwende blik naar de Meowth toe, maar verplaatste zich toen ook een paar passen van het steegje naar de straat.

ARYA ~ Arya stond een tijdje naar het groepje pokémon te kijken, toen Yume voorstelde om de steeg uit te gaan. Waarschijnlijk wilde ze de pokémon de ruimte geven. Arya knikte. Toen ze de steeg verliet waaide er een wolk sneeuw tegen haar aan. Snel zette ze weer een stap de steeg in. Als ze dichtbij de muur bleef staan stond ze tenminste nog enigszins uit de wind. Ze rilde en wreef in haar handen. Haar sneeuwwater lekte door haar handschoenen heen. Was het maar weer lente...

ZEPHIR ~ Shou sloeg geen acht op Zephirs voorstel en bromde iets. "Jouw soort is onbetrouwbaar," zei hij. Zephir sprak hem niet tegen. Zijn mondhoeken krulden omhoog in een klein glimlachje. Opeens werd hun staarwedstrijdje onderbroken door Ashita, die Shou bij zijn staartveren pakte en meesleurde. Zephir luisterde naar hun ruzietje. Oké... Ging dat altijd zo bij hen? Hij hoopte voor die arme Vulpix van niet. Plotseling stond Shou weer voor zijn neus. "Luister jij, geef me één reden die mij laat denken dat je mij of mijn team wilt aanvallen en..." En wat? Dan ga je me aanvallen? Alsof ik zwakker ben dan een klein Spearowtje, dacht Zephir, maar hij was slim genoeg om dat niet hardop te zeggen. Als hij in zijn leven íets geleerd had, was het wel dat je je gedachten meestal beter niet hardop uit kon spreken.
De Vulpix was duidelijk niet blij met Shou's gedrag. "Luister, geef mij één reden te denken dat jij serieus van plan bent een van hen aan te vallen en ik brand je staartveren eraf," gromde ze naar de Spearow.

Toen Ona opeens de slappe lach kreeg, keek hij verbaasd haar kant op. Gwen zette een paar stappen naar de Tangela toe. 'Wat is er zo grappig?' vroeg ze met een lichte grom in haar stem. 'Whahahaha, het, hahaha, is gewoon, hahaha, Zephír,' hikte ze met de klemtoon op de laatste lettergreep. 'Ahum, volgens mij spreek je het uit als Zéphir, niet als Zephír,' merkte de Diglett op. Zephir zuchtte. Maar goed, ik zit in ieder geval niet met een saai gezelschap opgescheept, dacht hij met een glimlachje.

GWEN ~ Goed, wat wist ze nu over hun nieuwe reisgezel? Hij was snel, hij was een dief, hij wist een Spearow die hij nog nooit had gezien kwaad op hem te maken... Of ze moesten elkaar wèl kennen, maar dat nam Gwen niet aan. Meowth waren meer stadspokémon, terwijl je Spearow tegenkwam in bossen en velden. Natuurlijk kon het dat dit exemplaar een keer naar de stad gevlogen was, of Zephir een wandelingetje in het bos had gemaakt, maar het leek haar gewoon niet waarschijnlijk dat de twee elkaar kenden. Anders hadden ze elkaar misschien ook wel anders aangesproken. Ze vroeg zich af of wilde pokémon voordat ze gevangen werden al een naam hadden. Hun moeder kon ze moeilijk aanspreken met 'kind 1' en 'kind 2', toch? Van Zephir wist ze dat hij een naam had, of, nou ja, een bijnaam. Ona en Oz had ze echter nooit over een vroegere naam horen praten. Misschien moest ze er toch eens naar vragen.

Ze volgde de meisjes de steeg uit. Even was ze bang dat Ashita in haar uitbundigheid meteen de weg op zou springen, maar gelukkig maakte ze alleen wat rare sprongen. Yume's andere pokémon kwamen ook, net als haar eigen team. Arya bleef echter net in het steegje staan, waar de muur wat beschutting bood. Dat had zijzelf natuurlijk niet nodig. Ze kon wel tegen wat wind. Toch rilde ze en ze blies vlammetjes in haar handen om ze warm te houden.

Yume keek naar de pokémon, die gelukkig allemaal ook naar de straat gingen. Alleen Arya bleef nog een stap in het steegje te blijven, waarschijnlijk om beschut te staan tegen de ijzige wind. Het was een best koude dag, moest ze zelf toegeven. Ze ritste haar jas net iets verder dicht en wreef met haar handschoenen tegen elkaar aan. Dat hielp niet echt. Sterker nog, het gaf haar zelfs een nog erger bewustzijn van dat het koud was. Het was moeilijk uit te leggen, maar het kwam erop neer dat ze het nog kouder kreeg door er aan te denken. Toen besloot ze zelf ook een stap terug te zetten, terug in het steegje beschermd tegen de wind. Ja, dit was stukken beter. Ze keek naar de pokémon op een afstandje, hopend dat ze niet al te ver zouden afdwalen. Straks moest ze hen gaan halen in de kou, dat zou geen pretje worden. Het leek er niet op dat een van hen iets doms zou doen, omdat ze nog steeds bezig waren met een paar gekke conversaties. Konden pokémon praten? Als in een echte taal? Ze wist het niet, voor iedereen zou die taal een raadsel zijn.

Sellia
Ze pikte meteen de naam van de Meowth op toen Ona hem begon uit te lachen om zijn naam. Ze glimlachte lichtjes, het was dus Zephir. Als Zéphir, klemtoon op de eerste lettergreep? Dat zou niet al te moeilijk zijn om te onthouden. Helaas voor de Meowth was het niet alleen Sellia die de naam oppikte. Meteen stond Ashita erbovenop. Vlak na haar rare sprongen rende ze terug naar de Meowth. Een ondeugende blik in haar ogen verraadde haar vage plannetjes. "Zéphir? Zeef...Zeep! Ha, Zeepje." Ze snoof even aan de Meowth maar keerde toen haar kop af. "Nou, je ruikt naar alles behalve zeep, moet ik eerlijk zeggen!" grijnsde ze tegen de Meowth. Blijkbaar was ze nog steeds bezig met het zoeken naar een manier om de Meowth te raken. Maar van wat Sel had geobserveerd was de Meowth alles behalve lichtgeraakt. Hij nam de enkele belediging van Shou en de vage plannetjes van Ashita redelijk goed op. Zij zou misschien haar geduld al eerder zijn verloren. Niet dat dat betekende dat ze de rest van de middag besteedde aan het achteraanzitten van de twee kleuters, ze zou ze eerder een lesje leren. Shou had door haar eerdere bedreiging zijn onderzoek op stand-by gezet, maar hield de Meowth uit zijn ooghoeken nog in de gaten. Toen hupste hij naar Gwen en bekeek eerst de hoed nauwkeurig. Toen gleed zijn blik naar haar staart. "Hoe blijft dat vlammetje branden?" vroeg hij droog, maar hij wachtte niet op antwoord, want hij ging met een paar plotselinge bewegingen naar de Diglett, Oz. Hij bekeek de Diglett eens goed, maar deed toen iets raars. Waarom werd zijn snavel wit? Wacht, was dat Fury Attack?! Sellia schoot in de actie en beukte tegen hem aan. "Eh... Auw?" zei hij verontwaardigd en chagrijnig tegelijk. "Je wilde hem aanvallen." snoof Sellia. "Niet waar." zei hij kort. "Ik wilde testen hoe hard hij was." Sellia keek hem vragend aan. Waarom zou iemand willen weten hoe hard een Diglett was? Hmm. Plotseling realiseerde ze zich dat ze geen overzicht had op de situatie. Ze keek om zich heen, waar was Ashita?

Ashita
Ze keek spottend naar de Meowth toen ze haar geweldige opmerking had gemaakt waar ze zo trots op was. En ze was ook blij, inderdaad. Meer wist ze eigenlijk niet. Haar oren zakten een beetje. Ze wist niets meer! Wauw, zelfs zij had momenten waarop ze het even niet wist. Ze moest ergens inspiratie vandaan halen, of de Meowth hierop reageerde of niet, ze had nog een opmerking nodig. De omgeving? Ze keek om zich heen. Sneeuw, sneeuw viel uit de lucht, de straat, de gebouwen. Zeep. Zeep met sneeuw, wit, koud. Ehmm... Ze liep langzaam de weg op, om zich heen zoekend of ze misschien iets kon vinden. Vlaggenmast? Nee. Raam? Nee. Deur? NEE. Ze bleef staan op de straat. Dat waren een paar van de beste dingen die ze kon vinden? Ze was nota bene trots op haar eigen genialiteit! Nu voelde ze zich echt beroerd. Ze rilde. Ook al had ze de sjaal om die ze van Yume had gekregen, was het nog steeds vrij koud. Zij was zelfs degene die niet moest zeuren. De Eevee met de dikste vacht, de wolligste en de zachtste vacht van alle pokémon aanwezig had het koud. Haar tanden klapperden op elkaar, het maakte een vervelend snel tikkend geluid. Toch moest ze door blijven gaan. Al was het zo koud, ze zou iets moeten vinden om te zeggen tegen de Meowth, tegen Zeepje. Vensterzeep? Dat was niet eens een woord. Verkeersbord? Kon ze ook niet echt combineren. Auto? Wacht, dacht ze tegen haarzelf. Waar zie jij een auto? Recht voor je! antwoordde ze zelf terug. Haar oren zakten helemaal toen ze de grote auto recht op haar af kwam rijden en haar ogen sperden wijdopen.

Yume
Een klein tijdje ging het inderdaad door zoals eerst. Ze zag hoe Sellia probeerde de andere twee van haar team tegen te houden. Yume leunde rustig tegen de muur aan en zag hoe alles zijn gangetje liep. Blijkbaar was Zephir wel het middelpunt van de attentie, ze keek al een tijdje naar de groep en zag dat Shou en Ashita het meest om hem heen cirkelde. Shou leek echter nu geïnteresseerd in de Charmander en de Diglett, misschien wel iets te geïnteresseerd, merkte ze toen ze zag hoe Shou een Fury Attack op de Diglett wilde uitvoeren. Gelukkig was Sellia net op tijd om hem tegen te houden. Ashita was bedachtzaam om zich heen aan het kijken. Wat was die Eevee toch allemaal van plan? Yume volgde aandachtig haar Eevee, hoe ze de weg op ging en blijkbaar een soort van avontuurtje in haar hoofd aan het uitvoeren was. Ze hoorde de motor van een auto. Hehe, Ashita stond nu midden op de weg. Ze zou het wel merken toch? De auto kwam nu de hoek omslaan en was nu in de straat, rijdend naar waar Ashita stond. Yume leunde nu niet meer tegen de muur aan. Zou die Eevee het niet merken? Waarom was ze überhaupt de weg opgegaan? De auto naderde...best snel. Yume stapte van het steegje naar de straat toe om dichter bij Ashita te zijn voor het geval het misging. Ze keek bezorgd van Arya naar Ashita, maar de Eevee was nog steeds aan het denken alsof er niets haar verstoorde. Pas toen de auto echt dichtbij was, draaide Ashita zich naar de auto en Yume zag haar oren zakken. Ze had het niet gemerkt! Meteen zette ze haar benen in beweging en rende op de Eevee af. Ze boog zich snel voorover, graaide met haar handen naar Ashita, hield haar dicht tegen zich aan en dook weg voor de auto door een zo ver mogelijke duik te doen in de sneeuw. Zonder af te remmen ging de auto verder. Ze luisterde naar de auto die steeds minder goed te horen was. De adrenaline dat in haar was opgekomen kwam weer tot rust. Behalve dat ze het nu echt koud had omdat ze op haar buik met haar gezicht in de sneeuw lag, voelde ze niets ernstigs. De auto had haar tenminste niet geraakt. In haar ooghoek zag ze haar Spearow achter de auto aanvliegen en Sellia naar haar toekomen. Ze rolde op haar rug en zag op haar dikke winterjas,-in haar armen bijna fijngeknepen en platgedrukt-, Ashita. Ze had haar ogen helemaal dichtgeknepen en weigerde ze open te doen. Haar oren had ze naar achteren gedrukt. Het was een zielig gezicht. Toen Yume overeind ging zitten, merkte ze ook dat de Eevee trilde. Van angst of kou? Dat zou ze nooit weten. Ze leek tenminste ongedeerd. Sellia tikte met haar kop tegen Yume's been aan. Yume aaide haar rustgevend over haar kopje. "Ashita is oké, geen zorgen." glimlachte ze. Ze haalde even diep adem en probeerde toen op te staan om de sneeuw van haar af te kloppen. Ze voelde de warme pijn van schaafwonden in haar benen, armen en gezicht, terwijl ze uittestte of alles nog heel was. Toen ze de sneeuw van zich afklopte met haar ene hand en met de tweede haar Eevee nog steeds vasthield, kwam Shou terug, waarschijnlijk was het mislukt om de auto te achtervolgen en de berijder te straffen. Dat, of hij wilde niet zo ver van haar af zijn, anders zou hij haar niet kunnen 'beschermen' tegen alles wat hij markeerde als gevaarlijk. Ze zuchtte even, terwijl Shou op haar schouder ging zitten, en richtte zich op Arya.

ONA ~ Ona's gegrinnik begon langzaam weg te sterven toen er geen brandstof voor gelach meer bij kwam. Toen bood Ashita echter uitkomst. "Zéphir? Zeef...Zeep! Ha, Zeepje," zei de Eevee. Ona gniffelde. "Nou, je ruikt naar alles behalve zeep, moet ik eerlijk zeggen!" vervolgde Ashita. Ona barstte opnieuw in lachen uit. 'Ashita, jij bent echt ge-ni-aal! Whahahaha, Zeepje!' lachte ze. Helaas kwam er nu even niks nieuws meer. Blijkbaar was Ashita's oneindige opmerkingen-bron toch niet zo oneindig. Ona ging op de grond zitten, maar stond meteen weer op. Het was koud! Haar voetjes waren ook koud. Ze wierp een blik op Arya. Hm....

ARYA ~ Plotseling werd Arya besprongen door de Tangela, die haar muts van haar hoofd trok, op haar hoofd ging zitten en zelf de muts op deed. Meteen woei er een ijzige windvlaag langs haar onbedekte oren en droop de sneeuw van Ona's voetjes in haar nek. 'Ona, ga van me af!' riep ze. Ze pakte de tegenstribbelende tentakelhoop vast en probeerde haar van haar hoofd te trekken, maar Ona hield zich stevig vast aan haar haar. 'Ona, óf je laat nu meteen los, óf je gaat terug in je pokéball,' siste ze. Schoorvoetend staakte de Tangela haar gespartel en liet ze zich door Arya op de grond zetten.

OZ ~ Oz keek naar Gwen en Shou. De vogelpokémon vroeg hoe het kon dat Gwens staart brandde. Er verscheen een verbaasde blik op haar gezicht. 'Eh...' ze haalde haar schouders op. 'Dat is één van de raadselen der pokémon,' zei Oz. 'Net zoals bijvoorbeeld mijn voeten en wat er onder de tentakels van een Tangela zit. De vlam van de Charmeleon brandt altijd en er wordt gezegd dat ze sterven als de vlam dooft.' Bij dat laatste keek Gwen een beetje benauwd en ze hield haar staart voor de zekerheid maar uit de buurt van de Spearow. Oz nam aan dat ze het al wel had geweten, iedere Charmander of evolutie daarvan eist dat wel, maar het was misschien niet zo heel prettig om aan herinnerd te worden.
Nu kwam Shou naar hem toe. Zijn snavel begon wit licht af te geven, maar voordat hij op Oz' hoofd kon neerdalen, haalde de Vulpix Shou onderuit. Er volgde een klein ruzietje. "Ik wilde testen hoe hard hij was." 'Dat kun je ook vragen,' zei Oz. 'Ik ben niet zo hard als steen. Meer een beetje zoals... een mens. Nou ja ook niet precies, mijn huid is wel steviger. Een beetje leerachtig. Is dat een goed genoeg antwoord op je vraag?'

ZEPHIR ~ De Meowth weerstond de neiging om Ashita op te pakken en zo ver mogelijk weg te slingeren. Wat was díe irritant. 'Ashita, jij bent echt ge-ni-aal!' riep de Tangela. Ja, fijn, moedig haar ook nog eens aan, dacht Zephir. Het raakte hem niet dat de Eevee hem probeerde te beledigen - met nadruk op proberen, ze boekte weinig succes. Sowieso raakte niet veel de Meowth. Hij was wel meer gewend. Zoals hij al eerder had opgemerkt tegen Gwen, hij was weinig geliefd. Hij zag de tandwieltjes bijna draaien in haar hoofd: waarschijnlijk probeerde ze nog een opmerking te verzinnen. Daarbij lette ze echter totaal niet op haar omgeving. Zephir zag de auto aankomen, maar was nog niet ongerust. Ashita was nou ook weer niet zó in gedachten verzonken dat ze een brullende auto niet aan zou horen komen? Haar coördinator keek een beetje verontrust toe, maar kwam nog niet in actie. Toen de auto dichterbij kwam werd Zephir toch ook wel wat nerveus. Moest hij iets doen? Hij had er weinig trek in om voor een auto te springen om een Eevee te redden die het waarschijnlijk best alleen af kon. Wegspringen kon iedereen, ook Ashita. Nee, hij ging zich niet de straat op wagen.

Ashita bleef wel erg lang staan. Zephir wierp een blik op Yume. Zij had het ook opgemerkt. Zij zou het wel oplossen. Het was háár Eevee, niet de zijne. Hij keek naar Ashita. Op dat moment besefte de pokémon pas wat er op haar af kwam razen, maar in plaats van weg te duiken, bleef ze staan. Als je een groot gevaar op je af ziet komen, blijf niet staan, rén. Dat was één van de eerste lessen die de jonge Meowth geleerd had. Ashita kende die les blijkbaar niet. Nu pas kwam Yume in actie. Op het laatste moment sprong ze de weg op, greep de Eevee en dook naar de kant van de weg. De auto toeterde luid, maar remde geen vaart.

Zijn eigen trainster rende naar de overkant van de weg en hurkte naast Yume neer. Zephir zag dat ze trilde. 'Gaat het?' vroeg ze met dunne stem. Zephir en Arya's andere pokémon staken ook over - nadat ze gekeken hadden of er niet nog meer auto's aankwamen - en gingen om de meisjes en de Eevee heen staan.
De Spearow kwam aanvliegen. Hij kwam uit de richting waarin de auto was weggereden. Zephir hoopte dat hij alle ruiten van het ding kapot gepikt had, maar hij verwachtte het niet. Niet dat hij Shou er niet tot in staat achtte - dat was hij zeker wel - maar omdat een auto nu eenmaal sneller reed dan de snelste Spearow kon vliegen. En die auto al helemaal. Voor zover Zephir het kon inschatten had hij minstens anderhalf keer zo hard gereden als toegestaan was op de wegen hier.