Een Pidgey vloog door de lucht, op zoek naar de plek waar hij zou moeten zijn. Hij had een lange vlucht achter de rug, de drie brieven waren zwaar geweest voor hem. Waarom had hij nou zo persé post Pokémon moeten worden? Hij was liever het trainer leven in gegaan, maar daar was nu toch niks meer aan te doen. Zijn lot was nu eenmaal door zijn eigenaar al bepaald. Toen hij de reusachtige villa in het oog kreeg dook hij op een raam af. Achter dat raam zat een kamer. In die kamer lag een meisje. Ze sliep rustig in de zitzak, en een klein rood met wit wezentje lag ook op haar schoot te slapen. De Pidgey tikte hard op het raam, en riep hard: “PIDGEY, PIDGEY” Het meisje, die de naam Aury droeg, schoot verschrikt overeind. Ze keek slaperig en verbaasd naar het levende beestje dat op haar schoot lag. Was dit haar ei? Toen pas besefte ze dat haar ei was uitgekomen. Het was gebeurd! Ze pakte het beestje op, en knuffelde het. “Wat ben je lief! Jij gaat echt de sterkste Pokémon óóít worden! Wij gaan lekker met zijn tweetjes op avontuur” De Pokémon spuugde blij een vlammetje uit. Wat zou het voor Pokémon zijn? Dat het een vuur-type was, was zeker, maar welke vuur-type pokemon? “PIDGEEEEYY” De Pidgey begon zo te horen zijn geduld te verliezen. Ze zette de Pokémon neer en wandelde naar het raam, om het vervolgens open te doen. De Pidgey stormde naar binnen en smeet de lading van zich af. Even snel als hij binnen was gekomen, was hij ook weer buiten, en algauw was hij uit het zicht verdwenen. Ze pakte een brief, en las hem automatisch hardop voor: “Beste Mr. En Mrs. Maville. Bij deze wil ik melden dat mijn rijke zoon, Charles Mirven Claudius Prinson, ook U en uw dochter zal vergezellen op...” Verder kwam ze niet. Ze staarde verstomd naar de brief. “....NAAR DE BRUIDEGOM VERKIEZING VAN UW DOCHTER!!!?????” Aury staarde woedend naar de brief, en voor ze het wist had ze twee stukken in haar hand. Hoe durfden ze?! Dit was toch niet de Romeinse tijd, ze zou zélf het recht moeten hebben om háár liefde te kiezen. Ze keek naar de andere twee brieven, die hetzelfde onderwerp bleken te hebben. Ook die verscheurde ze, en ze gooide het papier in de haard. Ze keek rustig naar de Pokémon, waarvan ze nog steeds niet wist welke het nou was. Ze stond op, ging achter haar bureau zitten met de Pokémon, en ging op haar laptop naar de online Pokémon Finder. Het type was vuur, het liep op vier poten, had een staart... Algauw vond ze een paar pokemon, en zag dat het een Vulpix op haar schoot was. Ze klikte de wiki aan en begon te lezen. “Een Vulpix is een vos Pokémon. Binnen in zijn lichaam zit een vlammetje die nooit dooft. Als een kleine Vulpix wordt geboren, zijn zijn staart en zijn kuif wit. Later verkleuren die, en splitst de staart in negen. Dat lijkt pijnlijk, maar is het niet. Vulpix evolueert in Ninetales” Ze keek naar het kleine beestje, die nu alweer lag te slapen. Ze glimlachte liefjes. Hoe zou ze deze hummel nou ooit weg kunnen doen? Ze keek naar de deur. Ze moest hier weg, ze wou trainer worden. En dat zou ze doen. Ze sloop naar beneden, en greep haar tas vast. Snel dook ze achter een bloemenpot toen er een butler langskwam, en vervolgde daarna. Ze pakte veel eten en veel geld, om vervolgens terug naar boven te sluipen. Ze stopte alle spullen in haar tas, ook de Pokéballs, de Egg-breed Machine en de Pokédex. Ze herinnerde zich dat het veel makkelijker was geweest de Pokédex te gebruiken om Vulpix te identificeren. Ze pakte de Vulpix op, ritste het grootste en lege vak van de rugzak open en stopte de Pokémon erin. Ze ritste de tas dicht, maar hield het zo dat het kopje buitenboord bleef. “We gaan even snel lopen, dus houdt je goed vast!” zei ze rustig. Ze maakte de deur open, en ging klaar staan om te rennen. Ze klemde haar fietssleutels in haar handen, en startte met aftellen: “Een.... Twee..... DRIE!!!!” Als een gek stormde ze haar kamer uit, met als doel zo snel mogelijk de deur te bereiken. Ze rende bijna haar moeder bijna omver, die verschrikt riep: “Auryntje, waar ga je heen?” Aury keek niet om, en riep: “De wijde wereld in, een Pokémon trainer worden!” Ze bereikte haar fiets en haalde hem van het slot. Ze sprong erop, en zag haar moeder met grote ogen staan. “Aury, kindje, kom terug, dan krijg je geen problemen. En bovendien kunnen we ook dat.... Dat 'beest'” Beest zei ze expres walgend. “Dan kunnen we hem veilig opereren, zodat hij ons geen pijn kan doen” Aury was nu echt boos. [b]“Nóóit ga ik mijn Pokémon afstaan, hoor je, NOOIT!! Weet je, dit was nooit een huis voor me, eerder een gevangenis. Ik ga het niet missen” Met die woorden, racete ze hard weg. Ze hoorde haar moeder nog wat roepen, maar ze negeerde het. Ze had haar nu achter zich gelaten.

Hijgend plofte ze neer in het lekkere zachte gras. Ze keek naar de Vulpix, die braaf in de tas was blijven zitten. Ze pakte hem eruit, en legde hem in het gras. De Vulpix ging nieuwschierig snuffelen in het gras, en nieste bij het ruiken aan een gerbera. Aury lachte, en keek naar het jonge mannetje. Een naam zou wel handig zijn, dan zou ze hem kunnen roepen als hij ergens rondhing. Hmmm.... Blade. Dat was wel een mooie naam voor hem. Ze pakte Blade op en kroelde hem in de haartjes op zijn hoofd. Hij maakte een tevreden geluid en vroeg om nog meer aandacht door op zijn rug te rollen en te vragen op zijn buikje gekriebeld te worden. Aury lachte en kroelde hem zachtjes over zijn donzige, kleine buikje. Blade viel langzaam weer in slaap, en uiteindelijk lag hij stil op haar schoot. Ze pakte hem voorzichtig op en hield hem in haar armen, zachtjes de kleine Pokémon wiegend.

Sora: Het was haar gelukt! Ze had de eerste Gym verslagen! Nooit van haar leven had ze gedacht dat ze een Gymbadge zou halen, zeker niet omdat ze een Coördinator was. Hoewel het gevecht niet soepel was verlopen, had ze er toch heel veel van geleerd, net als haar Pokémon. Nu was ze op weg naar Cerulean, althans, dat was in eerste instantie haar bedoeling geweest. Ze was namelijk de andere kant opgelopen, nadat Spring had besloten dat de Southern Plains een stuk interessanter waren dan Viridian Forest. Toegegeven, het bos waren ze nu al twee of drie keer tegen gekomen op hun reis en de Southern Plains hadden ze nog niet gezien, maar als ze naar Cerulean wilde, was dit wel een gigantische omweg. 'Spring, ik vind het prima om even op de Southern Plains te gaan kijken,' reageerde ze onder het lopen tegen haar Bulbasaur, welke een metertje voor haar liep, 'maar we gaan straks wel weer de andere kant op, anders komen we namelijk nooit in Cerulean City.'
'Bulba,' reageerde de Graspokémon voor haar en even vroeg het meisje zich af of de Pokémon nou "ja is goed" had gezegd of dat het meer iets in de trant was van een verveelde "ja,ja". Ze wist het niet, aangezien ze de Pokémontaal niet sprak, iets wat ze overigens nog altijd ontzettend jammer vond, maar waar verder niks aan te doen viel. Misschien dat er ooit een machine zou worden uitgevonden waarmee mensen hun Pokémon konden verstaan, maar voor zover zij wist, was de wetenschap nog niet zo ver. Daarbij, als het ooit zo ver zou komen zouden die apparaatjes waarschijnlijk peperduur zijn en dus niet te koop voor Sora.

Spring: Vrolijk wandelde de Bulbasaur voor haar trainster uit. Ze wilde nu wel eens een bezoekje brengen aan de Southern Plains. Waarom? Omdat dit haar geboorteplaats was. Dit was de plek waar professor Oak haar had gevangen, waarna ze bij Sora terecht was gekomen. Ze wilde dus even een bezoekje brengen aan "thuis". Sora leek dit niet helemaal te begrijpen, of ze had het gewoon niet door, maar ze liep wel achter haar aan en dat was de hoofdzaak. Uiteraard moest het meisje haar eraan herinneren dat Cerulean toch echt de andere kant op was en dat ze straks wel gewoon door Viridian Forest en Mount Moon zouden reizen naar Cerulean City, maar ze wilde gewoon even een kijkje nemen, dat was alles. Spring zette er flink de pas in en al gauw hadden ze de Southern Plains dan bereikt. Het zag er nog altijd even prachtig uit als de kleine Bulbasaur zich kon herinneren en dat was een fijne gewaarwording.

Sora: Met grote passen marcheerde Sora achter haar Pokémon aan. Hoewel de Bulbasaur vrij korte pootjes had, kon ze toch aardig hard lopen. 'Volgens mij heeft er iemand haast,' mompelde Sora tegen Sun, haar Pikachu, welke op haar schouder zat. Deze knikte en volgde de bewegingen van Spring nauwkeurig. De Bulbasaur bleef bovenaan een heuveltje staan en keek uit over de Southern Plains. Toen Sora de Bulbasaur eindelijk had ingehaald, liep deze alweer verder naar een nabij gelegen bloembed. Sora zelf bleef even staan en staarde over het veld. Het was een prachtig veld dat duidelijk liet zien dat de lente was begonnen; overal stonden bloemen in bloei en ook de bomen waren versierd met een prachtige, roze bloesem. Het meisje glimlachte. 'Het was een goed idee om deze kant op te gaan Spring,' reageerde het meisje tegen haar Pokémon, welke een 'Saur' als antwoord terug gaf. Waarschijnlijk betekende dit iets in de trant van "ik zei het toch", een gewaarwording die Sora deed glimlachen. 'Kom, we gaan even een lekkere wandeling maken,' sprak ze tegen Spring en Sun en haalde toen ook de Pokéballs van haar twee andere Pokémon tevoorschijn. 'Kom op Summer en Moon, tijd voor een fijne wandeling!' Ze gooide de twee ballen in de lucht en in een flits verschenen de Venonat en Clefairy op het pad voor haar. 'Voorwaarts mars!' grinnikte Sora, waarna ze begon te lopen.

Tijdens het lopen genoot het meisje van de geur van bloemen, de Pokémon die vrolijk door het gras renden en rolden en het lekkere zonnetje dat op hen scheen. Zo moest het leven zijn dacht Sora. Zo fijn en gezellig. Even verderop zag de Coördinator plotseling een meisje zitten. In haar armen had ze iets kleins en roodachtigs. Nieuwsgierig kwam Sora naderbij en op den duur was ze dichtbij genoeg om te zien dat het meisje een jonge Vulpix in haar armen had. 'Omg, wat een schatje!' kirde Sora nog voor ze er erg in had. Ze zonk op haar hurken neer en keek met grote, glinsterende ogen naar de kleine Vulpix. 'Mag ik haar aaien?' vroeg ze aan het meisje. Een glimlach sierde haar lippen. Dit was zo schattig!