Mark volgde Shiyo zwijgend nadat hij haar in beweging voelde komen. Hij was allang blij dat zij bij hem was en dat hij niet weer op de grond lag. Ja natuurlijk kostte het hem al moeite genoeg om Shiyo op dit tempo bij te houden omdat zijn enkel echt niet wilde doen wat Mark wilde…  het was alsof hij het allemaal herbeleefde van vorig seizoen alleen zonder Ryota en Mitsu. Mark slaakte een diepe zucht en schudde licht met zijn hoofd om er niet meer aan te denken of überhaupt erover te piekeren. De jongen keek omlaag toen hij twee poten op zijn heup voelde en daar Flynn breed zag glimlachen toen hij het doffe licht van zijn zaklamp op de Wartortle scheen, aan zijn rechterzijde lopen. Hij stopte de zaklamp  voor een moment in zijn mond om Flynn een klop op zijn hoofd te geven als bedankje. “Tortle” reageerde Flynn erop. Blijkbaar had zijn Wartortle ook nog een goede kant. En haalde toen zijn zaklamp weer uit zijn mond. Opnieuw keek de jongen op maar dit keer richtte hij zijn aandacht op het meisje toen hij haar stem hoorde, “Weet je, ik kan je nu eigenlijk een hele lange preek geven over je roekeloos gedrag,” hoorde hij het meisje zeggen waardoor de jongen breed begon te grijnzen. Hoe vaak had hij dat wel niet gehad van zijn Pikachu of zijn zusje? Nou ja, het gedeelte die hij ervan begreep bij zijn Pikachu of het expres negeerde van zijn zusje omdat hij het niet wilde horen. “Tenminste, de delen die ik me kan herinneren van wat ik elke dag moest aanhoren,” ging Shiyo  grinnikend verder waardoor de jongen zijn gedachtes aan de kant schoof.  Zijn grijns werd breder  toen hij terug dacht aan het moment dat hij voor stomkop werd uitgemaakt door Erik en tegelijkertijd een toespraak van zijn zusje moest aanhoren omdat hij uit een boom was gevallen om zijn voetbal er uit te halen. “Shizu en ik waren elke dag buitenshuis te vinden en dan kwamen we vaak terug met blauwe plekken, schrammen en gebroken lichaamsdelen,” sprak Shiyo vervolgens waardoor Mark vragend opkeek bij de naam ‘Shizu’. Voor een moment nam Mark de tijd om het door te laten dringen wat er vandaag allemaal gebeurt was maar kwam tot de conclusie dat hij er niets van begreep. Hij besloot het dus over een andere boeg te gooien door zijn mond open te trekken maar in plaats van dat hij wilde vragen wie deze Shizu was kwam er iets heel anders uit zijn mond. “Je wilt niet weten hoe vaak ik door me zusje ben uitgescholden voor kneus,” mompelde Mark met een lichte grijns tegen Shiyo… op dat soort momenten had hij het niet leuk gevonden dat zijn zusje hem uitschold maar achteraf kon hij er wel om lachen. Sylvia zou hem waarschijnlijk hebben laten liggen.

Neerslachtig keek Mark  naar de grond toen hij weer terug dacht aan de ruzie met zijn moeder. Hij wilde er wel niet aan denken maar door die ruzie is de schade die hij wilde beperken erger geworden aan zijn enkel, dit was al een enorme klap toen hij erachter kwam dat hij bepaalde dingen niet meer kon doen. Althans hij kon het wel maar bij een onverwachte beweging zoals springen dan zou het mis gaan, deze val was echter per ongeluk geweest dus daar kon hij niks aan veranderen en omdat hij de hele dag al in de weer was geweest eiste dit zijn tol. Ergens hoopte hij dat het nog goed zou komen maar hij moest ook de mogelijkheid hebben om het te accepteren als dit niet het geval was. En dit was moeilijk om te accepteren hoe je het ook wendde of keerde. Daar kwam nog bij dat hij met de situatie thuis zat en hij hier met niemand over kon praten omdat hij bang was voor hun reacties, Sylvia zou hem wel begrijpen maar door de gebeurtenissen durfde hij niet terug naar huis vanwege zijn moeder, uit angst dat er weer een ruzie ontstond en dat hij weer geslagen zou worden. Mark schudde koppig zijn hoofd, de negatieve gedachtes van zich afschuddend... hier wilde hij niet aan denken, niet nu. Voor een moment gleed zijn blik naar Shiyo waarbij hij overwoog om het te vertellen maar toen hij zijn mond wilde openen kwam er niks uit. Bij een iemand was het waarschijnlijk wel makkelijker gegaan maar dat lag meer aan de leeftijd dan aan de situatie nu maar aan de andere kant. Als hij nu niks zou zeggen dan zou het later moeilijker zijn om erover te vertellen en daarbij vertrouwde hij Shiyo goed genoeg anders had hij haar hier niet mee naar toe genomen. Hij klemde zijn hand steviger om zijn zaklamp heen en slaakte een diepe zucht. Het was nu of nooit. Mark voelde dat Flynn hem aankeek waardoor hij dit keer niet terug deinsde. “..ik denk dat ik je wel een uitleg verschuldigd ben,” mompelde de jongen na een tijdje tegen Shiyo, hij was niet van plan om dingen achter te houden als het hem zou lukken om alles te vertellen, tenminste.

Toby’s grijns verscheen weer op zijn snoet toen Tiko hem vertelde dat hij er klaar voor was. De Pikachu knikte en keek vervolgens naar de Sandshrew om aan te geven dat hij iets ging doen. “Goed, ik zal je eerst laten zien hoe Iron Tail werkt,” zei Toby toen met een glimlach. Hij draaide zich om, zoekend naar een voorwerp om de aanval op te laten zien. De Pikachu vond niet direct een geschikt doel maar zag vlak achter Tiko een kleine rots, vervolgens liep hij er op af op zijn vier poten voordat hij de aanval oplaadde.  Toen hij er naast stond liet hij zijn staart wit oplichten en rende zonder enkele waarschuwing op het kleine rotsje af waarbij hij hem haast doormidden liet splijten met zijn ijzeren staart. Toby grijnsde breed toen hij het resultaat zag, hij had het dus toch nog in zich. “Om Iron Tail te leren moeten we de bewegingen met je staart  verbeteren… ik kan je vertellen dat het niet makkelijk is,” zei Toby toen hij terug liep naar Tiko en weer tevreden naast de Sandshrew kwam staan. “Ik heb er de volle vertrouwen in dat het je wel gaat lukken, Tiko,” ging de Pikachu verder waarbij hij zijn ogen sloot en breed grijnsde om het meer effect te geven. Hierbij stak hij zijn gele pootje uit die hij balde tot een vuist en uitstak naar de Sandshrew..

Shiyo schrok op uit haar herinneringen toen ze Mark hoorde praten. Zijn reactie was niet helemaal wat ze had verwacht, maar het was genoeg om haar te laten lachen. Echte broederzusterliefde? Het moest er maar mee door. Had Shizu ooit zoiets tegen haar gezegd? Vast wel, maar dan niet op zo’n manier. Of juist een andere verwoording. Ach, wat maakte het ook uit. Het kwam allemaal op hetzelfde neer. Die vreemde familieverhouding tussen broers en zussen. Een zucht werd geslaakt, waardoor haar aandacht weer werd getrokken. Haar chocoladebruine ogen richtten zich op Mark, hoewel ze hem door het donker niet zo goed meer kon zien, maar dat maakte haar absoluut niet veel uit. “..ik denk dat ik je wel een uitleg verschuldigd ben,” hoorde ze hem toen zeggen. Ietwat verrast staarde ze hem aan, niet zeker wetend wat ze hierop zou moeten reageren. Hij was haar een uitleg verschuldigd? Maakte hij nou een grapje? Ze hield waarschijnlijk veel meer voor hem verborgen dan hij voor haar. Een bittere glimlach verspreidde zich al snel rond haar lippen. Hij wilde haar duidelijk iets vertellen, maar ze kon haar vinger niet leggen op wat precies. Alhoewel dat hoogstwaarschijnlijk de bedoeling was. Ook Shiyo slaakte nu een zucht. Misschien moest ze maar hetzelfde doen. Het met iemand delen. En wie was er nou beter dan de jongen die zelf iets aan haar vertelde? “Ik zou niet weten waarvoor, maar ga je gang,” begon ze. “… Zodra we zitten.”

Haar blik gleed nu rond, proberend de Eevee of Vulpix te kunnen spotten. Die had ze gemakkelijker gevonden dan gedacht, doordat de pokémon blijkbaar al een kampvuur hadden opgezet. Hoe ze dat hadden gedaan mocht Rayquaza weten, maar zij zou het nooit kunnen raden. Met voorzichtige passen bevond ze zich naar de twee pokémon en het vuurtje, proberend Marks tempo aan te houden. Ze wilde hem aan niet al te veel pijn blootstellen en dat zou wel gebeuren als ze een normale looppas gebruikte. Eenmaal bij het vuurtje aangekomen, zakte ze langzaam en voorzichtig naar de grond, zodat Mark plaats kon nemen op de stenen vloer. Vervolgens dumpte ze haar tas aan haar zijde en ging toen zelf naast hem zitten. Ze had zichzelf en de jongen vrij dicht bij het vuur geplaatst, zodat ze ook nog wat van de warmte zouden voelen. Zich herinnerend dat ze haar bandana nog nat moesten maken om op de jongen zijn enkel te leggen, haalde ze het ding tevoorschijn en hield hem richting de schildpad gericht. “Euhm… Zou je hem misschien nat kunnen maken? Dan kan het op Marks enkel worden gelegd,” vertelde ze aan het blauwe wezen, hopend dat hij naar haar zou luisteren. Ergens twijfelde ze daarover en dat maakte haar ietwat ongerust. Aan de andere kant had ze geen rede om te twijfelen, dus daar moest ze zich overheen zetten. Iets wat ze dan ook deed, want ze toverde al snel een bescheiden glimlach tevoorschijn.

Tiko staarde aandachtig naar zijn ‘leraar’. Hij wilde maar al te graag Iron Tail leren en kon dan ook niet wachten tot de les echt zou beginnen. Toby vertelde hem dat hij de aanval eerst liet zien, waarop hij knikte en afwachtend naar de Pikachu keek. Deze rende op vier poten richting een rots achter hem, waardoor hij dus genoodzaakt was om zich om te draaien om iets te kunnen zien. Hij zag de gele staart van Toby wit oplichten, die in een bepaalde manoeuvre bewoog en tegen de kleine steen aankwam. De klap was teveel voor het voorwerp en spleet doormidden bij impact. Tiko keek vol bewondering naar het gebeuren. Zijn leermeester kwam al snel naar hem teruggelopen en vertelde hem wat ze moesten doen om de basis van Iron Tail te leren beheersen. Hij moest dus oefenen met het bewegen van zijn staart? Het klonk makkelijk, maar de Pikachu gaf zelf al aan dat dit niet het geval was. Ondanks dat liet hij zich niet ontmoedigen, zeker niet toen Toby hem aanmoedigde. De Sandshrew kon nog net zien dat er een geel vuistje naar hem werd uitgestoken, waar hij bijna direct op reageerde door de zijne ertegen aan te drukken. ‘Zeg maar wat ik moet doen, meneer Toby,’ grijnsde hij. ‘Het maakt me niet uit hoe lang het duurt of hoe vaak het niet af zal lopen zoals ik wil; ik zal het opnieuw blijven proberen. Zo vaak als nodig.’

“Ik zou niet weten waarvoor, maar ga je gang… Zodra we zitten, ” reageerde Shiyo kort nadat Mark had gesproken, de jongen knikte als teken dat hij haar gehoord had. Hij was het daarmee eens omdat ze ook nog eens moesten eten en hij nu toch echt trek begon te krijgen, ook al was het niet bepaald een feestmaal. De Pokémon moesten ook nog eten, dat wilde hij eerst regelen, voordat hij alles wilde vertellen. Flynn keek hem voor een moment kort aan die vervolgens zijn blik weer naar voren wierp. Mark begon nu ook  rond te kijken of hij zijn Pokémon ergens zag, maar probeerde zich ook op zichzelf te concentreren, dat hij geen misstap maakte. Opdat moment voelde hij dat Shiyo naar de grond zakte, zodat hij kon zitten. Flynn had hem al losgelaten, wetend dat hij nu niet meer hoefde te helpen. Vervolgens plaatste hij zijn voet zo dat hij er geen last kreeg, dit lukte hem wonder boven wonder. Vrijwel meteen nadat Shiyo ook naast hem zat,  kwamen Sam en Zoey naar hen toegelopen, maar de Eevee klom echter op zijn schouder en Zoey liep wederom naar het meisje toe. “Ik heb jou ook gemist, Sam,” grinnikte de jongen toen de Eevee haar hoofd tegen zijn wang duwde, maar meteen gleed zijn aandacht weer naar Shiyo, die haar bandana tevoorschijn had gehaald en naar Flynn had uitgestoken om hem nat te maken voor zijn voet. “Euhm… Zou je hem misschien nat kunnen maken? Dan kan het op Marks enkel worden gelegd,” sprak Shiyo toen vervolgens tegen de Wartortle die zijn armen over elkaar sloeg en haar nijdig aankeek. Blijkbaar vond Flynn dat hij al genoeg geholpen had vandaag. Mark hoorde echter de twijfel in haar stem en wierp een waarschuwende blik naar het meisje. Als Flynn eenmaal door had dat hij je makkelijk te grazen kon nemen, dan zou hij dat doen ook.


“Flynn, ik waarschuw je… als je haar iets doet,”  gromde Mark dreigend. De Wartortle keek hem nu spottend aan, maar de jongen was niet bang voor hem en dat was hij ook nooit geweest. Flynn snoof schamper en opende vervolgens zijn bek, waar hij een harde straal water over het gezicht van zijn trainer spoot. Mark schrok  hierdoor van de plotselinge waterstraal in zijn gezicht en verzette hierbij zijn verkeerde voet, die hij voor even niet had gevoelt. De jongen beet op zijn onderlip toen hij de pijn voelde en had daarbij een van zijn ogen dichtgeknepen. Gelukkig had het water niet zijn Eevee geraakt, waarschijnlijk had hij Sam dan ook  nog tegen moeten tegenhouden omdat ze Flynn dat niet in dank af had genomen. Mark wist zich snel te herstellen en wierp de Wartortle een kwade blik toe, “Waar was dat voor nodig!” snauwde Mark nijdig  tegen Flynn en veegde met een hand de natte substantie van zijn gezicht. De Wartortle was niet echt onder de druk van zijn uitbarsting en draaide zich van hem en Shiyo weg. Mark slaakte vervolgens een diepe zucht om zichzelf te kalmeren en zag toen opdat moment dat de Wartortle zich weer omdraaide en langzaam op Shiyo afliep. Gespannen keek Mark toe hoe Flynn een van zijn poten naar de bandana uitstak en het kledingstuk daarna uit haar hand griste om het nat te maken. Toen hij klaar was en het voorwerp nat genoeg was, stak hij geïrriteerd zijn poot uit, zodat Shiyo het kon gebruiken. “Was dat nou zo moeilijk?” mompelde de jongen binnensmonds, vervolgens knoopte hij zijn veters los en trok zijn schoen uit, om daarna over zijn voet heen te wrijven.


Toby grijnsde breed toen hij de vuist van de Sandshrew op zijn eigen vuist voelde en knikte vastbesloten. De Pikachu had er de volle vertrouwen in dat het Tiko wel zou lukken, met Iron Tail zelfs al zou het vanavond niet lukken. ‘Zeg maar wat ik moet doen, meneer Toby,’  reageerde Tiko vervolgens waarbij de Pikachu begon te grinniken. Vrijwel meteen toen hij uitgelachen was, werd zijn uitdrukking serieus en sloeg hij zijn vuist tegen zijn andere poot. Hij grijnsde nog breder toen Tiko vertelde dat hij het niet op zou geven, dit motiveerde Toby nog meer om de Sandshrew te trainen. “Zo mag ik het horen, Tiko,” grijnsde de Pikachu en bekeek Tiko even top tot teen. Gezien zijn bouw zou het de Sandshrew waarschijnlijk niet echt lukken om meteen omhoog te spring en dan in de lucht snel met zijn staart te slaan. Er moest een andere manier zijn voor Tiko. Natuurlijk zou het de Sandshrew wel lukken maar op het moment kon Toby even geen oplossing bedenken, misschien moest hij zich dan maar als doelwit opstellen, zodat hij kon zien wat Tiko kon. Op de grond dan. “Goed, dit is het plan.. we gaan een klein oefengevecht doen waarbij ik mezelf als doelwit opstel..” begon Toby terwijl hij bedenkelijk naar Tiko keek. Mark had dit toen hij kleiner was vaker gedaan waardoor het makkelijker ging, op die manier had je meestal zelf snel door wat je wel en niet kon. “Om je reactie vermogen te testen, mag je me zo hard raken als je kunt met je staart,” vervolgde Toby zijn kleine plan en liep vervolgens een stukje naar achter zodat hij tegenover de Sandshrew kwam te staan, terwijl hij breed begon te grijnzen. “Ik ga het je alleen niet gemakkelijk maken, vriend,” Grijnsde Toby terwijl hij op de eerste zet van Tiko, wachtte.

Shiyo en Mark werden hartelijk verwelkomd door de Vulpix en Eevee. Terwijl de bruine pluizenbol op de jongen zijn schouder ging zitten, kwam het rode vosje juist naar haar toegelopen. Shiyo moest toegeven dat het haar verraste, maar een verrassing als deze vond ze niet erg. Verre van, zelfs. De brunette begroette de pokémon vrolijk, hoewel er misschien een hint van verdriet in haar stem te horen was. Het feit dat Mark iets voor haar had achtergehouden en dit wilde vertellen was niet hetgeen wat pijn bij haar had veroorzaakt. Het feit dat zij ongeveer hetzelfde bij hem deed zodat ze er zelf niet aan hoefde te denken, hoe zwaar dat ook was, stak haar in haar rug. Dat gaf ze natuurlijk niet hardop toe, maar diep van binnen had ze zich allang overgegeven aan dit gevoel. Proberend haar aandacht ergens anders op te focussen, haalde ze haar bandana tevoorschijn en vroeg aan de schildpad of hij deze nat wilde maken. Zijn reactie was alles behalve verwacht voor Shiyo en even dacht ze dat ze iets verkeerds had gezegd. Wilde hij geen opdrachten aannemen van mensen die niet zijn trainer waren? Dat begreep ze wel, maar… Ze begreep het toch ook weer niet. Het was niet alsof ze hem commandeerde om dat te doen; ze vroeg het immers aan hem. Op een nette manier. Toch?

Mark waarschuwde zijn pokémon dat hij haar niets moest doen – iets wat Shiyo nog minder op haar gemak liet voelen. Was de waterpokémon werkelijk zo vuil? Met haar bruine ogen oogde ze hem, maar merkte al snel dat diens blik op zijn trainer gericht stond. Niet veel later opende hij zijn bek om een waterstraal af te vuren, die regelrecht in Marks gezicht kwam. De echte Shiyo zou misschien geschokt reageren, naar Mark toebuigen en vragen of hij in orde was. De paar seconden die echter verstreken waren tussen de nijdige blik van de Wartortle en zijn Water Gun richting zijn trainer, hadden ervoor gezorgd dat woede bij haar naar boven kroop. Echte woede. Iets dat eigenlijk een buitenlands concept was voor de brunette. “Hey!” schreeuwde ze kwaad naar Flynn, bijna tegelijk met Mark. Dit keer was het haar beurt om nijdig naar de pokémon te kijken. Het meisje had inmiddels haar lege hand tot een vuist gebald en had daarvan de nagels in haar handpalm gezet, zodat ze niet meteen zou uitbarsten. Het was een poging om zichzelf tegen te houden. Enkele tellen na dit voorval, kreeg ze pas door wat ze zojuist gedaan had. Shiyo leunde ietsje achterover en kromp ineen, terwijl een verontschuldigende blik in haar ogen verscheen. Het was niet haar bedoeling geweest om dat te doen.

Flynn had zich inmiddels omgedraaid en gebaarde niet naar beide trainers. Een schuldgevoel welde bij haar op, maar die schrok weg toen de pokémon zich weer terugdraaide. Shiyo kon een scherpe inhalering niet onderdrukken toen dit gebeurde, aangezien ze het niet zag aankomen dat Flynn zich daadwerkelijk nog een keer ging omdraaien. Hij kwam op haar afgelopen, waardoor de brunette diep inademde en vervolgens die adem vasthield. Wat ging hij doen? Het werd haar al snel duidelijk dat hij alleen de bandana wilde hebben toen hij deze uit haar hand greep en hem vervolgens nat maakte. Toen hij de bandana weer naar voren uitstak, nam Shiyo het geluidloos aan en liet toen haar ingehouden adem los. Ze was al bang dat de pokémon haar iets aan zou doen, maar dat was achteraf gezien maar een domme gedachte. Ze zette een vriendelijke glimlach op en bedankte de blauwe schildpad, waarna ze zich naar de jongen toedraaide en zag dat hij zijn schoen al had uitgetrokken. Voorzichtig reek ze het voorwerp in haar hand naar zijn voet en legde het er nog voorzichtiger tegenaan. “Dus,” vertelde ze tijdens die actie. “Waar wilde je het over hebben…?” Shiyo huiverde bijna toen ze haar eigen stem zo hoorde wegsterven. Het klonk alles behalve zelfverzekerd.

Tiko knikte begrijpelijk na Toby’s uitleg. Hoewel het idee dat de Pikachu zichzelf als doelwit opstelde niet meteen als muziek in zijn oren klonk, zag hij zelf geen andere optie. Het moest dan maar zo zijn. De Sandshrew toverde zelf een grijns tevoorschijn toen hij die bij Toby zag en dacht na over de uitleg die hij zojuist had gekregen. Iron Tail was een aanval die centreerde om de staart. Gepaard met de opdracht die hij van de Pikachu had gekregen, moest hij zich dus concentreren op zijn eigen staart en proberen zoveel mogelijk kracht erachter te zetten. Dat klonk echter makkelijker dan het was en dat wist hij. Er was geen twijfel mogelijk dat dit veel pijn en moeite ging kosten. Tiko wierp even een blik op zijn staart en toen weer op de gele pokémon. Vervolgens zette hij zich op vier poten en rende zo snel mogelijk op Toby af, waarna hij zijn lijf draaide zodra hij in de buurt was en daarmee zijn staart in actie bracht. Het oplichten mocht dan nog niet voorkomen, maar hij had in ieder geval de manoeuvre onder controle om zijn staart te bewegen. Of het genoeg was en of er genoeg kracht achter zat was een tweede, maar zelf was hij al tevreden met de draaibeweging.

Mark die nog steeds over zijn voet wreef, maar stopte daarmee toen hij een koude natte doek op zijn voet voelde. Vrijwel meteen voelde hij dat de pijn voor een deel wat verzachtte en slaakte een diepe zucht. “Dus,” begon Shiyo waardoor Mark opkeek en haar even vragend aanstaarde. De jongen wilde er net op reageren toen hij zich herinnerde dat hij nog iets wilde doen. “Waar wilde je het over hebben…?” vervolgde ze toen. Hij kreeg een hol gevoel in zijn maag toen zijn zelfvertrouwen weer verdween, en weer terugdacht aan die ruzie met zijn moeder, maar hij wilde doorzetten anders kwam hij nooit van dit gevoel af. Zijn ogen gleden naar de donkere lucht, waar veel sterren in schitterde, waardoor hij kalmeerde. Vervolgens probeerde hij zelf in een comfortabele houding te gaan zitten en sloot zijn ogen voor een moment, vlak voor hij zijn mond opende. Hij wilde toch ergens beginnen. “Mijn reis door Kanto… is niet bepaald soepel gegaan, vorig seizoen,” begon Mark langzaam terwijl hij met een neerslachtige blik naar de dansende vlammen keek. Hij dacht terug aan het moment toen hij met Flynn van huis wegging zonder zijn Pikachu, want die dag ervoor had hij nog een heftige discussie met zijn moeder gehad over Toby. Hij was toentertijd pas elf jaar dus dat begreep hij toen nog niet, maar nu pas begon het hem te dagen waarom. Een kleine glimlach verscheen om zijn lippen want ondanks dat, had het er voor gezorgd dat hij Mitsu tegen het lijf was gelopen en uiteindelijk ging ook Toby met hem mee. Vanaf die dag had hij zich voorgenomen om positief te zijn en niet bij de pakken neer te zitten.

Mark slaakte een diepe zucht en keek vervolgens naar Zoey en Flynn, die zwijgend naar hem keken. De Vulpix liet haar kop hangen en probeerde zijn blik te mijden, Flynn deed precies hetzelfde maar die keerde hem de rug toe. “De eerste tegenslag die vooral voor Flynn een klap was… in onze eerste Contest waar we aan meededen,” ging Mark langzaam verder, hij wilde er wel niet omheen draaien, maar het werd steeds moeilijker als hij dichterbij de waarheid kwam. “We konden vrijwel meteen onze spullen pakken want we kwamen niet door de eerste ronde, niet dat het mij iets kon schelen… het was eerder Flynn die bij de pakken neer zat.” Mark keek voor een paar tellen naar het schilt van de Wartortle, die zich had weggedraaid van hem. Flynn gaf zijn zwaktes niet graag toe, maar diep in zijn hart… deed het pijn bij de Wartortle. Misschien was dat de rede waarom hij zo hard geworden was, gelukkig had Zoey niet het karakter om zo van karakter te wisselen. Ze was nog altijd een lieve Pokémon. De jongen beet op zijn onderlip toen zijn blik naar het kleine rode vosje gleed, die zich verdrietig wegdraaide. Hij voelde dat hij weer kwaad begon te worden toen hij daar aan terugdacht, waarbij hij krampachtig zijn hand tot een vuist balde, met een kwade blik keek hij naar de vlammen van het kampvuurtje. De jongen voelde dat Sam haar kopje tegen zijn wang aanduwde, waardoor hij kalmeerde en zijn hand weer ontspannen naast zich neerlegde. Met zijn andere hand aaide hij de Eevee over haar hoofdje heen.

“Mijn zelfvertrouwen kreeg een enorme klap te verduren toen ik met Toby en Flynn afreisde naar Cinnabar Island, maar door motor pech moesten we noodgedwongen naar Seafoam Islands…” Marks stem stierf weg toen hij tranen zag blinken bij zijn Vulpix. De jongen stopte vrijwel direct, vooral omdat dit een moeilijk gespreksonderwerp voor beide was. Het had hem dan wel ‘sterker’ gemaakt, maar de schade die het had aangericht was nog niet helemaal weg. Vooral voor Zoey was het nog moeilijker, dan dat het voor Mark was. “Dat was ook het moment dat ik voor het eerst mijn stiefvader ontmoette..” verzuchtte Mark, hierbij draaide Zoey en Flynn zich beide tegelijk om. De jongen had dit niet aan de Vulpix en Wartortle vertelt wat er toen was gebeurt, dit wist hij toen ook nog niet. Althans niet, voor hij naar huis ging. “Dat wist ik toen nog niet… maar daar kwam ik vrij snel achter toen ik naar huis ging vanwege me enkel,” ging Mark verder waarbij hij een gezicht trok toen hij zijn voet verzette. In eerste instantie vond hij het niet erg toen hij noodgedwongen naar huis moest, maar toch was hij er ook niet blij mee. “Ik had me enkel verstuikt met een potje voetbal…nou ja, je kent het wel maar achteraf gezien had ik er meteen spijt van dat ik naar huis ben gegaan,” ging hij verder en wilde zijn hand weer op zijn wang leggen, maar wist zich ervan te weerhouden.

Opeens wist hij niet meer wat hij verder moest zeggen. Het kwam nu zo gevaarlijk dichtbij, maar toch opende hij zijn mond. “I-ik kreeg niet eens de kans om me voet rust te gunnen want daarna volgde er een ruzie tussen mij en me moeder.” Na deze woorden zweeg hij eventjes om alles even te verwerken, hij wilde wel maar verder kwam hij niet. Mark liet zijn blik over het terrein glijden, voor zover hij alles nog kon zien. De jongen herinnerde zich dat hij hier vroeger altijd naar toe kwam om met zijn zusje, Pikachu en beste vriend; Erik te voetballen. Hij en Erik waren toen een jaar of zeven en zijn kleine zusje vijf… ze werden ook weleens vergeleken met de drie musketiers. Toby deed dan mee voor spek en bonen, omdat hij toen nog erg klein en mager was. Mark grinnikte om deze herinnering, vooral omdat Toby soms weleens vergat dat hij een Pokémon was, in plaats van een mens. “Het is fijn om weer terug zijn. Vooral omdat dit de plek is waar alles is begonnen.. voor mij en Toby,” mompelde Mark met een kleine grijns, maar verstaanbaar genoeg voor Shiyo en zijn Pokémon, want hij voelde zich weer op zijn gemak en zijn onzekerheid was weer verdwenen. Vervolgens richtte Mark zijn blik op het meisje naast hem en pakte vervolgens de zak met marshmallows uit zijn tas, die hij openmaakte en reek de zak daarna naar Shiyo uit. “Zin in geroosterde marshmallows?”

Toby’s grijns werd breder toen de Sandshrew op hem af kwam rennen. De Pikachu zette zich schrap wanneer Tiko in de buurt kwam en zijn lichaam draaide zodat zijn staart in de strijd gooide, de Pikachu deed precies hetzelfde en wist hem te blokkeren door zijn eigen staart te gebruiken en sprong vervolgens weer van de Sandshrew weg. Hij had al gezien dat het moeizaam ging bij de Sandshrew, maar vechten met je staart was niet bepaald makkelijk. Zeker omdat Tiko’s staart een stuk zwaarder was dan die van hemzelf. “Dit was een mooi begin, Tiko maar nog niet hoog genoeg!” riep hij de Sandshrew toe en kwam dit keer zelf in beweging. Toby ging op vier staan en zette zich vervolgens tegen de grond af. Hij kon niet op volle kracht tegen Tiko vechten, dus schaafde hij zijn snelheid ietsjes bij en gooide vervolgens zijn eigen staart naar voren, dit ging een stuk minder stroef dan bij Tiko, maar hij zette er dan ook niet veel kracht achter. Hopelijk wist Tiko dit ook te blokkeren net als dat hij had gedaan..

Shiyo staarde haar metgezel strak aan, maar behield haar geduld. Het liefste zou ze dit gesprek zelfs vermijden, maar dat was gewoon niet mogelijk. Het leek niet mogelijk, in ieder geval. Ze stonden nu beiden met hun voeten in het water, dus konden ze net zo goed doorlopen, niet? Mark nam nog even de tijd om te kalmeren – althans dat dacht ze – en begon toen aan zijn verhaal. De brunette luisterde aandachtig, miste geen woord en liet ook geen enkele emotievolle blik van Mark aan haar zicht ontsnappen. Hierdoor leerde ze wel veel dingen van de jongen; zowel onpersoonlijk als persoonlijk kwam naar voren tijdens dit gesprek. Zo leerde ze bijvoorbeeld dat hij een coördinator was, omdat hij het over Contests had. Dit ‘beroep’ had Shiyo ook wel wat geleken, maar het had niet zoveel potentie voor haar gehad als het Trainer zijn. Bovendien had ze een belofte gemaakt met Shizu en die was ze niet van plan te breken. Zelfs al kwam ze daar vaak akelig dichtbij mee. Mark zelf leek moeite te hebben met het volgende stuk van zijn verhaal; iets wat hij uiteindelijk toch over zijn lippen kon krijgen. Hij verloor zijn eerste Contest. Hoewel voor velen hun carrière hiermee begonnen, waren er nog wel eens uitzonderingen. Mark was er geen van. Hij deed het zelfs nog slechter dan dat. De eerste ronde was de enige ronde waar hij aan mee had gedaan. Ze wilde hem geruststellen door dingen te zeggen als ‘het was je eerste Contest, daar doen de meeste het niet goed bij’, maar er had zich een brok in haar keel gevormd die haar ervan belette om te spreken. Daarbij dateerde deze Contest ver terug – een tijd voordat zij ook nog maar in Kanto was. Nee, zij was niet echt op haar plaats om hem dit soort dingen te zeggen.

Mark vervolgde zijn verhaal en vertelde over zijn mislukte avontuur naar Cinnabar Island, dat een tripje naar de Seafoam Islands werd. Hoewel Shiyo niet wist hoe ver dat van elkaar aflag en waar die twee gebieden precies lagen, vroeg ze nergens naar. Ze hield zich nog altijd stil – deels omdat ze een brok in haar keel voelde en deels omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Hij vertelde haar over zijn toekomstige stiefvader en dat hij daar pas achterkwam toen hij terug naar huis ging. Hij legde haar de rede van zijn thuiskomst uit en meteen ook het verhaal over zijn enkel, die nog altijd niet genezen was. Zijn uitleg stopte abrupt toen hij over een ruzie thuis begon. Shiyo wist dat Mark zijn best deed om het te verbergen, maar toch zag ze de pijn in zijn ogen. Die blik herkende ze uit duizenden, want die zag ze telkens in haar eigen ogen als ze in de spiegel keek. Ze richtte haar bruine ogen op de grond en zweeg nog altijd, weigerend om op te kijken voor wat dan ook. Totdat Marks stem weer weerklonk en een vrolijkere toon erin te horen was. Hoe deed hij dat? Verborg hij nou alles? Probeerde hij van de pijn weg te rennen? Of… Accepteerde hij alles, maar weigerde hij om er verdrietig over te zijn? Ze wist zijn precieze situatie nog steeds niet, hoewel de kleine beetjes die hij had verteld wel hielpen het verder uit te werken. En toch, ondanks wat hij net verteld had, bood hij haar nu vrolijk een marshmallow aan.

Shiyo had honger. Dat moest ze toegeven. Maar ze kon het goedje nog niet aannemen. Niet na wat ze net te horen had gekregen en niet voordat ze ook een stukje van haar eigen geschiedenis zou vertellen. Dat was ze Mark wel verschuldigd. Voorzichtig legde ze haar hand op die van Mark – de hand waarin hij de zak marshmallows vast had – en opende haar mond. Ze bleef even in deze houding zitten, proberend woorden te vormen. “Mark,” begon ze onzeker. “Ik… Moet je ook iets opbiechten,” vervolgde ze. “Maar voor ik dat doe, wil ik zeggen… Dat het me spijt dat je dat hebt moeten doorstaan. Ik weet niet precies wat, maar niemand hoort zich zo ellendig te voelen, dat weet ik wel.” Ze viel, net als Mark, even stil. Hoe kon ze dit het beste verwoorden? Waar moest ze beginnen? Het dilemma waar de jongen net doorheen was gegaan, voelde zij nu ook. Ze richtte echter haar blik niet op de sterren, maar op het dansende vuur die haar voeten verwarmde. Waarom wist ze niet, maar de warmte die ervan afkwam, stelde haar op de één of andere manier gerust. Alsof het haar liet weten dat ze niet alleen was. “Toen je me vond, probeerde Zoey je iets duidelijk te maken,” begon ze iets zelfverzekerder dan net, haar chocoladebruine ogen nu op Marks Vulpix gericht. “Ze wilde je vertellen dat ik heb zitten huilen, maar ik wilde eigenlijk niet dat je dat wist, dus ik heb niks gezegd daarover,” vervolgde ze. Opnieuw viel een stilte, waarbij Shiyo lichtjes op haar onderlip beet. Zou ze nog kunnen stoppen? Ze kon zichzelf eronderuit praten, niet? Nee, dat mocht ze niet. Wegrennen was iets wat ze te lang had gedaan en ze moest toegeven dat ze dit met iemand moest bespreken. Ze had lang genoeg op een eenzame weg gelopen. Nu kruiste iemand haar pad – iemand die haar misschien kon helpen. Dat mocht ze niet zomaar negeren.

Ze nam eens diep adem, probeerde de woorden te vinden die ze nodig had en besloot alles er in één keer uit te gooien. Ze zou niet stoppen voordat ze alles had verteld. “Zoals je misschien al weet ben ik mijn reis net begonnen. Niet alleen de regio, maar ook trainer zijn is nieuw voor me en het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik zo laat aan mijn reis begon,” vertelde ze, terugdenkend aan haar verjaardag en het cadeau dat haar ouders aan haar hadden geschonken. Toentertijd besefte ze het nog niet, maar de beslissing die haar ouders voor haar hadden gemaakt, was waarschijnlijk de meest belangrijke beslissing voor haar leven. Of in ieder geval haar jeugd. “Ik ben al sinds kleins af aan gek van pokémon en ik wilde ook dolgraag een Trainer worden, maar… Er gebeurde iets. Iets heel ergs. Iets waardoor ik die droom vergat,” ging ze verder. Ze slaakte een diepe, trillerige zucht en sloot haar ogen even, vechtend tegen de tranen die alweer in haar ogen waren gevormd. Waarom was dit zo moeilijk? Het maakte haar kwaad dat ze dit niet eens kon. En dat besef irriteerde haar alleen maar meer. Onbewust balde ze één van haar handen tot een vuist. “Zie je, ik had een tweelingzus. Ik deelde alles met haar. Mijn geheimen, mijn dromen – zelfs mijn hele leven. We beloofden elkaar om de beste Trainers van Hoenn te worden en onze ouders vertelden ons dat we dat mochten, zolang we op onze eigen manier aan een pokémon konden komen. Elke dag gingen we op verkenning en elke dag kwamen we met lege handen thuis… Maar elke dag vertrokken we weer met vernieuwde hoop.”

Bij de laatste zin was er een kleine, bescheiden glimlach rond haar lippen verschenen. Ze dacht terug aan de dagen die ze met Shizu had doorgebracht zonder problemen en hoewel ze er nooit zonder kleerscheuren vanaf kwamen, waren het fijne herinneringen. “Iets meer dan een jaar geleden vertrokken we ook weer van huis, op zoek naar een pokémon. We vonden er geen en mijn zusje, Shizu, verloor haar geduld. Ze werd kwaad en liep weg. Ik liet haar gaan, want ik dacht dat ze weer terug naar huis ging, maar toen ik zelf thuiskwam was ze nergens te zien.” Haar stem had nu een bittere toon aangenomen. Eentje die aangaf dat deze herinnering niet de fijnste was die ze had. Eentje die aangaf dat het nog altijd pijn deed en dat ze zichzelf nog altijd de schuld gaf van Shizu’s plotselinge verdwijning. “We wachtten. We wachtten tot de avond viel. Shizu zou wel thuiskomen, dachten we. Maar dat kwam ze niet.” Shiyo stopte even toen ze haar eigen stem hoorde wegvallen en haar adem voelde stokken. Als dit zo doorging, zou ze waarschijnlijk nog in huilen uitbarsten. Maar ze had zichzelf beloofd niet te stoppen voor ze alles verteld had en dat was precies wat ze ging doen. “Uiteindelijk gingen we zoeken. Het enige wat we terugvonden was dit armbandje,” vervolgde ze, waarna ze haar arm uitstak en Mark het armbandje toonde. “Het was eerst kapot… Ik heb het laten maken en besloot het na een tijdje zelf te dragen.” Voor een moment keek ze weg. Weg van de jongen en weg van het vuur. De tranen stroomden inmiddels over haar wangen. Dat gevecht had ze inmiddels verloren. “Eerst hoopte ik dat ze het zelf terug zou komen halen… Maar die dag kwam maar niet…” Haar hand gleed naar haar gezicht, nog altijd gebald tot een vuist. Ze probeerde haar gezicht met haar arm te verbergen en tevens de tranen weg te vegen met haar hand. Veel zin had het niet, want zodra ze die tranen had weggeveegd, gleden er nieuwe over haar wang heen. Ze had haar tweede gevecht ook verloren. Op deze manier kon ze niet verder praten.

Wat Tiko eigenlijk al verwacht had, gebeurde. Toby verdedigde zich met gemak tegen zijn staart. Ondanks dat hij dit had verwacht, had hij niet gedacht dat de Pikachu zijn eigen staart zou gebruiken. Het verbaasde hem licht dat de pokémon zo soepel met zijn staart om kon gaan en zich er ook nog eens mee kon beschermen. Zou hij dat ook nog leren? Het vergde vast veel ervaring. Hij had zich dat nog niet afgevraagd of Toby kwam op hem af gestoven. Natuurlijk niet voordat hij een compliment en feedback gaf, wat hem weer aanspoorde om dit door te zetten. Hij besloot om de Pikachu’s aanpak tegen hem te werken en ook zijn eigen staart te gebruiken om zich mee te beschermen. Daar ging deze training immers om, niet waar? Tiko zwaaide met zijn eigen staart en liet die van Toby ertegen aanknallen. Hoewel zijn staart zwaarder was dan die van de Pikachu, was het niet genoeg om zich ermee te verweren, dus duwde hij zijn poten tegen zijn staart aan om extra verdediging toe te voegen. Zodra hij voelde dat hij zich goed had verweerd, zette hij weer wat kracht achter zijn staart en zwaaide er nogmaals mee. Hiermee hoopte hij niet alleen die van Toby weg te slaan, maar hem ook nog eens te raken. Hoe meer hij met zijn extra ledemaat bewoog, hoe soepeler het ging en dat voelde hij. ‘Hm, als je het eenmaal door hebt, gaat het zo slecht nog niet,’ gaf hij toe. Een klein grijnsje versierde zijn snoet. Voor zijn gevoel ging het nog best goed. Vragend keek hij naar zijn leermeester. Zou die er hetzelfde over denken?

Mark die zwijgend naar de dansende vlammen staarde keek op toen hij de hand van Shiyo op zijn hand, de gene waar hij de zak Marshmallows in vasthield. Hij keek haar vragend aan toen Shiyo haar mond opende en iets wilde zeggen, hierdoor liet hij zijn hand zakken. Nu moest hij zijn aandacht er wel bijhouden, waarbij hij de zak toen aan de kant legde. “Mark,” begon Shiyo, het klonk nogal onzeker, waardoor hij een hol gevoel in zijn maag kreeg… er ging iets komen, waar hij zich ongemakkelijk bij ging voelen. De jongen schudde koppig zijn hoofd om het van af te schudden en probeerde Shiyo aan te kijken. “Ik… Moet je ook iets opbiechten,” vervolgde het meisje toen waarbij Mark even moest slikken en knikte haar bemoedigend toe, met zijn volle aandacht op Shiyo gevestigd. “Maar voor ik dat doe, wil ik zeggen… Dat het me spijt dat je dat hebt moeten doorstaan. Ik weet niet precies wat, maar niemand hoort zich zo ellendig te voelen, dat weet ik wel,” voegde het meisje eraan toe. Mark sloeg zijn ogen neer, maar wist dat Shiyo gelijk had… alleen zijn moeder, hij was ondertussen allang gewend om alles alleen op te knappen. “...dat leg ik nog wel uit,” wist Mark uiteindelijk zachtjes te mompelen met een kleine zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij richtte zijn blauwe ogen nu weer terug op Shiyo die naar het vuur keek. Mark wachtte geduldig totdat ze haar verhaal zou vertellen en boog zich hierbij naar voren, om zijn arm om zijn knie heen te wikkelen, zijn andere been liet hij op de grond liggen. “Toen je me vond, probeerde Zoey je iets duidelijk te maken,” begon Shiyo waarbij hij net zoals het meisje zijn blik op de Vulpix richtte. “Toen je me vond, probeerde Zoey je iets duidelijk te maken.. Ze wilde je vertellen dat ik heb zitten huilen, maar ik wilde eigenlijk niet dat je dat wist, dus ik heb niks gezegd daarover,” ging ze verder waarbij Mark die woorden tot zich liet doordringen en keek daarna naar de Vulpix. Zoey keek op toen haar naam werd genoemd en knikte bevestigend naar haar Trainer, die zich weer op het meisje naast zich richtte. De jongen balde zijn vrije hand tot een vuist en keek met een strakke blik naar het vuur. “Zoals je misschien al weet ben ik mijn reis net begonnen. Niet alleen de regio, maar ook trainer zijn is nieuw voor me en het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik zo laat aan mijn reis begon.. Ik ben al sinds kleins af aan gek van pokémon en ik wilde ook dolgraag een Trainer worden, maar… Er gebeurde iets. Iets heel ergs. Iets waardoor ik die droom vergat,” weerklonk de stem van Shiyo weer waardoor, hij opkeek van het vuur en Shiyo aan probeerde te kijken. Het deed haar pijn en dat kon hij zien, maar toch zette ze door, hierdoor vergat hij echter zijn eigen problemen, wat hem eigenlijk niks kon schelen.


Vervolgens legde de brunette uit dat ze een tweelingzus had; Shizu genaamd, de naam die ze eerder ook al genoemd had, maar geen verband kon leggen tussen de gebeurtenissen van vandaag. Nu, echter werd het hem al wat hem duidelijker toen ze verderging met haar verhaal. En toch hield hij zijn mond zodat ze verder kon met haar verhaal. Mark voelde zich enigszins schuldig toen ze vertelde, dat ze met haar zusje iedere dag op pad ging om een Pokémon ‘vangen’ en dat het niet makkelijk was… bleek maar weer. Als zesjarige had hij al vrij snel een Pokémon partner gevonden, waar hij nu mee rondreisde, en die hij eigenlijk thuis had moeten laten vanwege zijn moeder, maar dat was voor Shiyo en haar wederhelft niet weggelegd. “Iets meer dan een jaar geleden vertrokken we ook weer van huis, op zoek naar een pokémon. We vonden er geen en mijn zusje, Shizu, verloor haar geduld. Ze werd kwaad en liep weg. Ik liet haar gaan, want ik dacht dat ze weer terug naar huis ging, maar toen ik zelf thuiskwam was ze nergens te zien. We wachtten. We wachtten tot de avond viel. Shizu zou wel thuiskomen, dachten we. Maar dat kwam ze niet,” vertelde Shiyo toen. Mark zuchtte diep en sloot zijn ogen voor een moment om de woorden die ze net had gesproken, door te laten dringen. Shizu was verdwenen… zomaar opeens? Hij moest er niet aan denken dat er wat met zijn eigen zusje zou gebeuren… hij en Sylvia hadden misschien een onbreekbare band, maar voor Shiyo en haar tweelingzus was die band waarschijnlijk tien keer zo sterk, als bij jongere broertjes of zusjes in zijn geval dan. Hij kon zich ergens wel inleven, maar toch ook weer niet, omdat wat hij met Sylvia had, dat heel anders in elkaar zat. “Uiteindelijk gingen we zoeken. Het enige wat we terugvonden was dit armbandje,” vervolgde Shiyo weer en liet hem het armbandje zien. “Het was eerst kapot… Ik heb het laten maken en besloot het na een tijdje zelf te dragen. Eerst hoopte ik dat ze het zelf terug zou komen halen… Maar die dag kwam maar niet…” legde Shiyo vervolgens uit waarbij ze haar gezicht wegdraaide waarop, Mark gokte dat er tranen over haar wangen heen stroomde. Hij was nogal stil geworden na deze woorden. Niet dat hij dat al was. Ongemakkelijk keek hij naar het meisje naast zich die haar gezicht probeerde te verbergen met haar arm.


“Shiyo..” mompelde hij zachtjes. Hij moest iets doen om haar te kalmeren maar wat…? Een arm om haar nek heen slaan.. maar zou dat niet nogal vreemd zijn of overkomen? Een paar uur geleden waren ze nog geen volslagen vreemde van elkaar maar… hij kon Shiyo nu toch ook een van zijn vrienden benoemen. Was dat niet iets wat hij vroeger geleerd had hier zo, met Sylvia en Erik? Opdat moment voelde hij iets aan zijn mouw trekken, waardoor hij opkeek en Sam naast zich zag staan met zijn mouw tussen haar tanden. ”Vee,” bromde ze tussen het trekken door, maar merkte al dat hij er weer bij was en duwde hem vervolgens met haar voorpoten richting Shiyo. Hij keek naar het meisje naast zich en toen weer naar Sam. “..W-wat wil je d-dat ik doe, Sam?” stamelde Mark tegen de Eevee maar het bruine wezentje bleef hem duwen, totdat hij besefte wat ze wilde dat hij deed. De jongen slikte moeizaam waarna hij zichzelf half overeind duwde, waarbij hij de brandende pijn in zijn enkel negeerde, en zich dichter naar Shiyo toe plaatste. Mark reek naar haar arm toen hij dichter bij zat, maar kwam er al snel achter dat het niet hoefde, met veel moeite wist hij op zijn knieën te gaan zitten en zich om te draaien. Een grimas ontstond er op zijn gezicht toen hij zijn enkel weer voelde, maar negeerde wederom de pijn. Daarna pakte hij alsnog haar arm bij haar gezicht weg, toen hij zich voorover boog en vervolgens zijn armen om haar nek legde, zoals hij weleens bij Sylvia deed. Hij wierp nog een keer een nijdige blik op Sam, die hem breed grijnzend aanstaarde. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was. “Gooi het er maar uit,” mompelde hij zachtjes tegen het meisje, terwijl hij met zijn andere hand over haar rug heen wreef.


Toby die niet oplette toen hij iets hoorde ritselen tussen de bosjes, kreeg hij volop de staart van de Sandshrew tegen zich aan. De Pikachu raakte uit balans en knalde met een doffe klap op de grond, hierdoor kreeg hij wat gras en aarde in zijn mond. Toby kwam overeind, waarbij hij de aarde uit zijn mond spuugde en Tiko breed grijnzend aanstaarde. ‘Hm, als je het eenmaal door hebt, gaat het zo slecht nog niet,’ hoorde hij Tiko toen zeggen, waarbij Toby mee instemde. Natuurlijk had Toby er veel ervaring mee, omdat hij met Mark altijd voetbalde en hij zijn staart altijd wel nodig had. “Als je je staart veel gebruikt als ik.. dan gaat het uiteindelijk wel vanzelf,” antwoordde Toby met een glimlach op zijn snoet. Opdat moment hoorde hij weer geritsel en spitste hierbij alert zijn oren, automatisch begonnen zijn wangen dreigend te vonken. “Huh?” mompelde Toby ietwat verward en wreef daarbij onder zijn kin. “Wie is daar!” riep hij er toen achterdochtig achteraan. Het waren toch niet die Rattata en Raticate van eerder, ofwel soms? Je kon maar beter voorzichtig zijn, ’s avonds. “Toby?” reageerde een zeer bekende stem, vragend. Toby fronste zijn wenkbrauwen en zichzelf toen voor zijn voorhoofd. Het was Zoey maar. “Zoey, wat doe je hier?” vroeg de Pikachu wat verontwaardigd. Hij wilde verder met trainen, maar op deze manier kwamen ze nergens. “Sorry… ik wilde alleen me hoofd leegmaken,” mompelde de Vulpix, ietwat treurig. De Pikachu nam het vosje in zich op en zag dat ze niet al te vrolijk keek uit haar ogen.. dit baarde hem zorgen. Ze kwam altijd naar hem toe als haar iets niet lekker zat. Was er iets met Mark of Shiyo? Toby beet op zijn onderlip en keek voor een moment naar Tiko, hij had de Sandshrew beloofd om te trainen, maar Zoey zo in de put zien zitten, zat hem niet lekker. “Ik weet dat we net zijn begonnen maar..” begon Toby tegen Tiko. De Pikachu keek van Tiko naar Zoey, wat moest hij nu doen? Hij kon ze geen van beide laten zitten, dat zou hij zichzelf niet kunnen vergeven…

Ze wist niet wat haar overkwam. Het ene moment voelde ze zich zelfverzekerd genoeg om Mark de waarheid te vertellen en het andere moment voelde ze zich niks anders dan een zielig hoopje pudding. Dat was hoe ze het gevoel het beste kon omschrijven. Een hoopje pudding dat net was ingezakt, omdat iemand ertegen aan had gestoten. Haar zelfverzekerdheid was wat de pudding al die tijd recht had weten te houden, maar toen die in één klap verdween, verdween ook de steun. Shiyo wist niet meer wat ze moest voelen. Wat ze moest doen. Daarnet had ze nog vol vertrouwen ervoor gekozen een Trainer te worden, de beste die Tiko ooit had gezien, maar nu voelde ze al die schuld weer naar boven komen. Al die gevoelens wat haar het afgelopen jaar tegen had gehouden, wat haar als het ware verpletterde onder al die zware druk, kwam nog harder terug na even weg te zijn geweest. Waarom gebeurde dit? Telkens als ze het gevoel had dat ze wel sterk was, dan gebeurde er wel weer iets waardoor ze alles behalve sterk bleek te zijn. Ze was het spuugzat om steeds degene te zijn die over iets twijfelde, al helemaal als het om iets belangrijks voor haar ging. Kon ze niet gewoon een keuze maken en achter die keuze blijven staan of moest ze dit elke keer doorstaan? Als dit het betekende om volwassen te worden, dan werd ze nu liever wakker op een dag waarin ze nog zes of zeven jaar oud was en herbeleefde ze die tot in de eeuwigheid. Op die manier had ze Shizu voor altijd aan haar zijde. Het zou haar niet eens boeien dat ze dan steeds dezelfde sleur moest meemaken.

Shiyo was te druk bezig met haar innerlijke strijd om mee te krijgen wat er tussen Mark en Sam afspeelde. Ze zag ook niet dat hij opstond met pijn in zijn voet en ook niet dat hij vlak voor haar neerknielde. Pas toen hij na een moment van aarzeling haar arm beetpakte en hem wegpakte, keek ze op; maar voor ze hem recht in zijn ogen aan kon kijken, had hij zijn armen al om haar nek geslagen. Voor een moment hield ze zich stil – ademde ze niet meer. De tranen gleden geluidloos over haar wangen, terwijl ze de acties van Mark tot zich liet bezinken. Hij omhelsde haar. Iemand had daadwerkelijk hun armen om haar heen geslagen. De enige die dat vroeger bij haar had gedaan, was haar tweelingzusje. Natuurlijk haar ouders ook wel eens, maar sinds de verdwijning van Shizu was dit maar een sporadisch verschijnsel. Normaal gesproken was zij juist degene die lichamelijk contact eiste en nu was het een keer andersom. “Gooi het er maar uit,” hoorde ze Mark toen zeggen, waardoor ze uit haar trans opschrok. Haar onderlip begon te trillen en haar ogen vulden zich opnieuw met water. Het gebaar van de jongen was zo simpel en toch betekende het zoveel. Shiyo besloot te doen wat hij had gezegd. Ze gooide het eruit. Ze zou niet langer meer zachtjes snikken of in haar eentje zitten. Nee, nu had ze iemand die bereid was haar steunpaal te zijn. Eentje die haar tranen had gezien en haar niet hierop beoordeelde. Een persoon die ze net pas had ontmoet en toch al zoveel voor haar over had. De brunette wist niet waar ze hem aan te danken had, maar ze bedankte Rayquaza wel voor het geven van deze ene jongen.

Haar armen, die levenloos langs haar lichaam af hadden gehangen, gingen nu omhoog en verdwenen achter Marks rug. Daar legde ze haar armen tegenaan, waarna ze de ledematen lichtjes terugtrok, zodat Mark tegen haar aan zou worden geduwd. Haar gezicht begroef ze tegen zijn schouder aan, waar ze alle tranen de vrije loop liet gaan. Zo bleef ze ongeveer een aantal minuten zitten, proberend al het verdriet weg te spelen met het overtollige water uit haar ogen. Toen het ergste eenmaal achter de rug was en ze enkel nog zat te snikken zonder tranen te kunnen produceren, opende ze haar mond. “Sorry,” sprak ze. Haar stem klonk schor, maar dat deerde haar op het moment niet. Desondanks hield ze haar hoofd nog altijd in dezelfde positie; tegen Mark z’n schouder aangedrukt. “Sorry,” mompelde ze nogmaals. Ze liet hem eindelijk los en leunde wat naar achter, zodat ze hem recht aan kon kijken. Haar ogen waren vast rood en de tranen hadden hoogstwaarschijnlijk hun spoor achtergelaten, maar er iets aan doen kon ze toch niet. Bovendien was het toch donker; het enige licht dat er was, was van het kampvuurtje en dat was minimaal. Zorgen om haar uiterlijk hoefde ze dus niet te maken. Een zwakke glimlach vormde zich rond haar lippen zodra ze recht overeind zat. Voor de rest bleef ze stil, niet wetend wat ze eigenlijk zou moeten zeggen. Ze voelde zich best ongemakkelijk op het moment.

Tiko knikte begrijpend naar de Pikachu toen deze reageerde op zijn opmerking. Hij gokte er namelijk ook al op dat zoiets het geval was. Nog geen moment later werd zijn aandacht getrokken door de struiken, die begonnen te ritselen zodra Toby zijn zegje had gedaan. In tegenstelling tot de gele pokémon hield hij zich stil, wachtend tot hun toeschouwer tevoorschijn kwam en zichzelf prijs gaf. Het bleek uiteindelijk Zoey, Marks Vulpix, te zijn. Tiko liet zijn ingehouden adem de vrije loop en realiseerde zich op dat moment pas dat hij die in had gehouden. Hm, vreemd. Ach ja. De Sandshrew liet zijn blik over het vosje heen gaan en zag meteen dat deze alles behalve vrolijk was. Was er soms iets gebeurd? Hij fronste licht, maar hield wijselijk zijn mond. Het was niet zijn plaats om te vragen wat er aan de hand was, maar die van Toby. En hij wist pertinent zeker dat de Pikachu ook wel had gezien dat Zoey iets dwarszat. Hij was immers de buitenstaander en Toby het teamgenootje. Ze moesten elkaar onderhand toch wel kennen. Niet veel later hoorde hij dan ook de vraag van de Pikachu. Nou ja, het was niet echt een vraag, maar het had wel een vraag kunnen worden. Tiko glimlachte geruststellend naar zijn leraar en knikte. ‘Ik oefen wel even op mezelf en laat jullie alleen,’ sprak hij, waarna hij zich omdraaide en een stukje van hen vandaan liep. Goed. Misschien was het een idee om een aantal bewegingen met zijn staart uit te proberen.

Mark voelde niet veel dat er twee armen op zijn rug werden neergelegd, en vervolgens dat Shiyo haar gezicht in zijn schouder begroef. Hij herhaalde de bewegingen met zijn hand, die hij eerder ook al had gedaan op haar rug, de ander liet hij op haar schouder liggen. Godzijdank, vond hij dit soort lichaamscontact niet heel erg want Sylvia deed dit vierentwintig uur op een dag, toen hij nog thuis woonde. De jongen had echter wel moeite met het feit dat er iemand bij hem aan het uit huilen was, dat vond hij nooit leuk om iemand zo te zien. Het maakte hem niet uit wie het was… hij had er gewoon moeite mee. Daarbij zag hij iemand veel liever lachen dan met een grimas of iets dergelijks, maar gelukkig wist hij in dit soort situaties zichzelf kalm te houden. Al voelde hij zich nogal ongemakkelijk en wist hij bij god niet verder wat hij moest doen of zeggen. Mark keek op toen de schorre stem van Shiyo weerklonk, maar hij kon niet zo goed verstaan wat ze zei. Eerst wilde hij zich naar zijn tas toe buigen voor water, maar omdat Shiyo nog half tegen hem aan zat, lukte dat niet. “Sorry,” hoorde hij Shiyo mompelen, die hem vervolgens losliet. Mark trok een gezicht toen hij zijn houding aan kon passen en zijn enkel uit kon rekken, pakte hij zijn enkel beet. Het maakte hem niks uit. “Waarvoor zeg je sorry?” reageerde Mark met een kleine glimlach. Hij was allang blij dat ze het er uit had kunnen gooien, vervolgens sloot hij zijn ogen met de glimlach nog om zijn lippen. “Ik ben wel gewend om voor steunpaal te spelen… daar zijn vrienden voor,” voegde hij eraan toe. Inmiddels was zijn glimlach van zijn gezicht verdwenen en had hij plaats gemaakt voor een serieuze uitdrukking. Mark draaide zich om, om zijn tas te pakken en er een flesje water uit te halen. Nu ze al die tranen er uit had gegooid moest ze toch wat drinken en eten, meestal hielp iets zoets. Althans bij zijn zusje wel als ze een huilbui had gehad. De jongen reek voor een tweede keer naar zijn tas, waar de zak met Marshmallows inzaten, daar haalde hij ook een blik Pokémon voer tevoorschijn.


Hij stopte echter met waar hij mee bezig was en keek naar Shiyo.. kon hij dan echt niets doen? Ja, het enige dat bij hem te binnen schoot was samen reizen, maar voor hem was het nu niet verstandig, vooral omdat de problemen thuis hem in de weg zaten. Zo kon hij Shiyo niet helpen, in ieder geval leek het hem nu geen verstandig idee totdat hij een oplossing had gevonden voor zijn situatie thuis. Het was moeilijk om een besluit te nemen want achterlaten kon hij haar ook niet zomaar. Hoe ging hij dit verwoorden. “Vee?” Mark schrok op toen Sam hem zachtjes duwde met haar voorpoten, waardoor hij opkeek. Hij slikte moeizaam en balde zelfverzekerd zijn vuist, waarna hij haar recht aan probeerde te kijken. “S-Shiyo..” begon hij moeizaam, waarbij hij zijn stem hoorde overslaan. Sam, die naast hem zat en nu langzaam haar geduld begon te verliezen, ging op haar achterpoten zitten en sloeg geërgerd haar voorpoten voor haar ogen. “Eevee!” riep Sam uit, waarnaar ze opstond en haar voorpoten tegen zijn arm plantte, ze had een bemoedigende blik in haar ogen.  De jongen keek op en knikte vervolgens naar het bruine wezentje. “..Wat zou je ervan zeggen als we samen zouden reizen zodat ik je kan helpen.. ” ging Mark verder terwijl hij zijn gebalde vuist naar haar uitstak en vervolgens opende met zijn handpalm naar boven. “Alleen… kan het niet nu.. niet voordat ik wat dingen heb rechtgezet met me moeder,” sloot  Mark zijn zin af. Hij slaakte een diepe zucht en probeerde er nog wat woorden aan toe te voegen, woorden die niet ongemakkelijk over zouden komen. “.. Als ik dat geregeld heb, dan beloof ik  dat ik met je mee ga door Kanto.. afgesproken?” Afwachtend keek hij het meisje aan en zag vervolgens dat Sam naar Shiyo toeliep om op haar schoot te kruipen.


‘Ik oefen wel even op mezelf en laat jullie alleen,’  antwoordde Tiko op zijn half gestelde vraag, hierdoor kreeg Toby een kleine glimlach op zijn snoet. “Dit duurt niet lang… dat beloof ik je,” reageerde Toby vastberaden en draaide zich om naar de Vulpix, die hem zwijgend aanstaarde. De Pikachu keek nog toe hoe Tiko een stukje van hen weg liep en richtte zich vervolgens op Zoey. “Wat is er? Vroeg hij toen aan de Vulpix die vrijwel meteen haar hoofd, tegen zijn wang plantte. Toby kreeg een knalrode kop en legde onbeholpen zijn gele pootje op haar hoofd. “..Het is Shiyo..” begon Zoey trillend, waardoor Toby even zijn blik op Tiko wilde werpen. “Ik vind het nooit leuk als iemand verdrietig is,” mompelde Zoey toen verdrietig en een enkele traan viel langs haar snuit, op de grond. Toby slaakte een zucht en sloot zijn ogen voor een moment, daarna opende hij ze weer. “Je maakt je teveel zorgen om die meid.. “ grinnikte Toby maar werd algauw serieus, toen hij naar de blik van het vosje keek. Zoey haalde met haar voorpoot haar tranen weg. “Mark is echt… hij heeft speciaal zijn verhaal voor mij aangepast.. alleen omdat ik me verleden niet onder ogen durf te komen,” sprak de Vulpix verdrietig, Toby klopte op haar rug en schudde vervolgens zijn kop, waarbij zijn oren zachtjes meegingen. “Dat heeft toch ook een rede… ik bedoel het is niet iets dat je zomaar kan vergeten.. de pijn in je poot is dan wel weg, maar het duurt een lange tijd voordat de pijn in je hart is verdwenen.” De Pikachu keek haar doordringend aan maar er verscheen een vrolijke twinkeling in zijn ogen en Zoey kreeg hierdoor ook een kleine glimlach op haar snoet. “Dat weet ik maar toch… dank je,” mompelde ze wat afwezig. Toby begon breed te grijnzen terwijl hij naar de Vulpix knipoogde. Het werd tijd dat hij weer verder zou gaan met trainen met Tiko. “Dan ga ik nu maar weer terug naar Tiko.. tenzij je zegt dat je liever hier blijft.” Zoey schudde met haar hoofd en stond vervolgens net als de Pikachu overeind. “Je gaat terug naar de twee tortelduifjes?” grijnsde Toby toen maar Zoey keek hem enkel fel aan. “Toby!” riep ze uit, die begon te lachen en vervolgens ervandoor rende, richting Tiko. “Tiko!” riep hij en kwam slippend tot stilstand. “Laten we de training hervatten.”

Shiyo keek verbaasd naar Mark toen hij haar vroeg waarom ze zich verontschuldigde. Was dat niet duidelijk dan? Die enorme natte vlek op zijn shirt vlakbij zijn schouder zei niet genoeg? Ze had niet alleen zijn shirt geruïneerd, maar ze had hem ook nog eens ongemakkelijk laten voelen. Daar ging ze vanuit, in ieder geval. Haar chocoladebruine ogen registreerden vervolgens de glimlach die hij op zijn gezicht had getoverd. Het was moeilijk te zien met slechts het licht van het kampvuurtje, maar het licht viel zodanig dat ze zijn gezicht op het moment wel kon zien. Gepaard met een oranje gloed, natuurlijk. Zijn ogen sloten zich na een moment, terwijl hij meedeelde dat hij het wel gewend was om voor steunpaal te spelen en dat vrienden daarvoor waren. Shiyo voelde dat haar hart even een sprongetje maakte op dat moment. Hij beschouwde haar als een vriendin? Na wat ze hadden doorstaan en meegemaakt was het meer dan logisch, maar het gaf haar alsnog een vreemd, onbeschrijfbaar gevoel. Om één of andere rede voelde ze zich wat vrolijker door die woorden. Ook bij Shiyo verscheen er nu een kleine glimlach rond haar lippen, hoewel het vast moeilijk zichtbaar was met het gebrek aan licht. Ondertussen haalde Mark het flesje water weer tevoorschijn en overhandigde die aan haar. Dit keer stribbelde ze niet tegen en pakte hem meteen van hem over, want ze had inderdaad een droge keel gekregen na dat gehuil. Schuldig voelde ze zich echter nog wel, vooral toen ze het goedje met een paar slokjes naar binnen werkte. Dit was dan ook de rede dat ze er niet veel van dronk, zodat Mark later zelf ook nog wat had.

De brunette probeerde de dop er zo zorgvuldig mogelijk weer op te draaien, waardoor ze geconcentreerd naar het flesje staarde. Mark wist haar concentratie echter te breken toen hij haar naam stotterde, waardoor ze haar huidige missie even staakte en met het flesje in haar ene hand – en de dop in de andere – weer omhoog keek. Het feit dat zijn stem oversloeg en dat hij moeite had met praten ontging haar helemaal. Wat ze wel meekreeg was dat zijn Eevee besloot mee te doen aan het gesprek. Wat het wezentje er echter mee wilde bereiken, bleef voor Shiyo een mysterie. “..Wat zou je ervan zeggen als we samen zouden reizen zodat ik je kan helpen.. ” Haar bruine ogen verwijdden verrast bij dit voorstel. Wilde Mark werkelijk met haar samen reizen? Het had zoveel voordelen voor haar – voordelen waar ze natuurlijk niet aan dacht omdat ze Shiyo was. Het enige waar ze aan dacht was dat het enorm gezellig en leuk kon worden. Ze wilde al enthousiast reageren, haar vorige gevoelens al compleet vergeten, maar Mark snoerde haar de mond voor ze de kans had. “Alleen… kan het niet nu.. niet voordat ik wat dingen heb rechtgezet met me moeder.” Haar ogen, waar zojuist een vrolijke twinkeling in te zien was, keken meteen weer naar de grond. O ja, dat was waar ook. Mark had zijn eigen problemen waar hij voor moest zorgen. Dat begreep ze natuurlijk volkomen, ze wilde niet dat hij zichzelf zou opofferen alleen maar om haar te kunnen helpen. Dat zou ze nooit toestaan, zelfs al zou de jongen dat met heel zijn hart willen. Hij steunde haar, dus zij moest hem ook steunen. Zo werkte het bij haar in ieder geval.

“.. Als ik dat geregeld heb, dan beloof ik dat ik met je mee ga door Kanto.. afgesproken?” Shiyo keek weer op van de grond naar de jongen die tegenover haar zat en knikte instemmend. “Afgesproken,” reageerde ze met een enthousiaste ondertoon. “De volgende keer ontvang ik je met open armen,” voegde ze er licht grijnzend aan toe, waarna ze verbaasd omlaag keek toen Marks Eevee op haar schoot kwam gekropen. Niet veel later krulden haar mondhoeken toch weer omhoog en liet ze haar hand over het wezentje haar rug glijden. Ergens had ze gedacht dat Sam haar niet mocht of iets dergelijks, maar het tegendeel werd nu wel bewezen. ‘Beoordeel een boek niet op z’n kaft’ ging dubbelop voor deze Eevee. Zelfs als ze er schattig uitzag, hoefde ze zich niet zo te gedragen en zelfs al gedroeg ze zich zo, van binnen wilde ze ook niets meer dan acceptatie. Toch? Haar maag besloot op dat moment kenbaar te maken dat het voedsel wilde hebben en Shiyo lachte ongemakkelijk. “Eheheh… Dusseh… Marshmallows, zei je?”

Tiko keek bedachtzaam naar zijn staart. Hoe ging hij dit aanpakken? Toby had overduidelijk een zwaaibeweging met de zijne gemaakt toen hij de Iron Tail uitvoerde, maar dat ging vrij moeizaam met de Sandshrew zijn staart. Die was immers veel zwaarder dan die van de Pikachu. Moest hij dan maar proberen om controle te krijgen over zijn staart, voordat hij een poging tot die zwaaibeweging deed? Dat klonk als een prima plan, al dacht ie het zelf. Tiko ging meteen aan de slag en stuurde zijn staart alle kanten op, proberend die zo goed mogelijk onder controle te houden. Dan zwierde hij hem naar links en dan naar rechts onder het mom van ‘niet te ver door zwieren’. In het begin ging het hem moeizaam af. Zijn staart leek een eigen wil te hebben en ondanks dat hij wilde dat zijn staart stopte, zwaaide die toch verder dan origineel de bedoeling was. Toen zijn staart eindelijk deed wat hij wilde, legde hij de lat ietsje hoger. Hij zou zijn lichaam meedraaien en hierdoor een krachtigere zwaai creëren. Tiko wist niet of het al een goed idee was om dit te proberen, maar daar kon hij maar op één manier achter komen, aangezien zijn leraar bezig was op het moment. Bij zijn eerste poging ging het al mis. Door de kracht die hij erin duwde, verloor hij zijn evenwicht en viel hij om. Verward keek de Sandshrew op. Huh, dat ging anders gepland dan gedacht. Hij had niet eens gedacht dat zoiets mogelijk was.

Zonder enige depressieve gedachtes stond hij op en probeerde het nog eens. Toen het erop leek dat hij bijna opnieuw zand ging happen, verzette hij zijn poten zodanig dat hij net overeind wist te blijven. ‘So far so good,’ mompelde hij tegen zichzelf. Zo deed hij nog een aantal pogingen, waarbij hij alsnog een paar keer op de grond viel, maar uiteindelijk wist hij zijn grip te vinden en toch overeind te blijven. Hij had de beweging nu wel een beetje onder de knie, vond hij zelf. Een klein grijnsje vormde zich rond zijn lippen. Hah, voor het eerst trainen met Shiyo? Hij zou haar eens wat laten zien van wat hij al kon. Precies op dat moment hoorde hij zijn naam vallen en toen hij zich omdraaide, zag hij dat Toby slippend tot stilstand kwam. “Laten we de training hervatten,” sprak de Pikachu vervolgens. Tiko grijnsde weer breed bij het horen hiervan. Toby raken klonk nu in ieder geval gemakkelijker dan voorheen. Zonder verder nog te wachten en er gras over te laten groeien, zwierde de Sandshrew zijn staart gevaarlijk naar zijn tegenstander, terwijl zijn lichaam nu soepel meedraaide, in tegenstelling tot voorheen. De Pikachu mocht het hem dan niet gemakkelijk willen maken, maar hij was niet van plan om zichzelf in te houden anyway.

“Afgesproken,” reageerde Shiyo op zijn voorstel. Het klonk enthousiast waardoor, er een vrolijke doch, opgeluchte glimlach op zijn gezicht. Achteraf had Mark dus niet nerveus hoeven zijn. De bruinharige jongen keek op toen haar stem weerklonk. “De volgende keer ontvang ik  je met open armen,” voegde ze er met een kleine grijns aan toe. Bij Mark verscheen er ook een grijns op zijn gezicht en grinnikte. “Daar hou ik je aan,” grijnsde hij terug, en zag vervolgens dat zijn Eevee bij Shiyo op schoot zat. Wauw, Sam die aandacht zocht bij een… mens. Toen hij de Eevee ontmoette had hij niet echt de indruk dat ze dol was op mensen, maar het was alsof Sam deze avond had besloten om.. een soort van te evolueren, qua gedrag dan, niet lichamelijk. Op zo’n korte tijd al, blijkbaar was het dus niet alleen Flynn die een verandering had ondergaan. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en kwam weer bij zinnen toen hij de stem van Shiyo weer hoorde. “Eheheh… Dusseh… Marshmallows, zei je?” sprak Shiyo waarbij hij naar zijn tas greep en zich half overeind hees met het voorwerp in zijn hand. “O ja, marshmallows,” herhaalde hij haar woorden en zich vervolgens dichter naar Shiyo en Sam schoof, met zijn ene been half omhoog. Eenmaal, daar plofte hij naast het meisje neer op de grond en gooide het voorwerp op de grond neer. Hij haalde de zak uit zijn tas en plantte die tussen hem en Shiyo neer, met de opening naar boven toe, zodat het meisje er ook uit kon pakken. “Dit heb ik al een hele lange tijd niet meer gedaan,” grinnikte Mark terwijl hij naar het vuur staarde en pakte twee houtjes uit zijn voor vak, waar hij een paar marshmallows aan vast maakte en die boven het vuur hield. Terwijl hij terug dacht aan de momenten dat hij met Sylvia, Toby  en Erik hier kwam om rond te hangen, en te kamperen in de achtertuin van zijn huis. “Ik deed dit vroeger vaker met mijn zusje, Toby en een goede vriend van me.. nou ja, niet hier maar in de achter tuin thuis.” Marks grijns verdween toen hij aan Sylvia dacht en hij een schuldgevoel omhoog voelde kruipen… hij zat nu hier met Shiyo gezellig marshmallows te roosteren, terwijl zijn zusje bij dát mens zat. Mark had zijn kans moeten grijpen om zijn zusje mee te nemen toen hij de kans had, maar… dat had hij niet gedaan. Daarbij had hij nog tijd genoeg om die dingen recht te zetten met Sylvia want zodra ze oud genoeg was, zou hij dit vaker zowel met haar als Shiyo kunnen doen. kamperen in de buitenlucht.

De jongen schrok op uit zijn gedachte toen hij het warme lijfje van zijn Vulpix tegen zijn buik voelde en het harde schild van Flynn tegen zijn rug. Zijn blauwe ogen gleden omlaag en daar zag hij het vosje zitten, die zich aan het wassen was. Flynn kon hij echter niet zien. Mark haalde zijn handen met de gesmolten Marshmallows aan de stokjes van het vuur weg en reek de linker naar het meisje naast zich uit. “Vuuul…” piepte Zoey en duwde haar snuit tegen zijn wang aan, waarop Mark reageerde door haar zachtjes tegen zich aan te drukken en een arm om haar middel te leggen, waar ze haar voorpootjes op liet rusten. Niet veel later verscheen er weer een vrolijke glimlach op zijn gezicht toen hij zijn blik naar de heldere sterrenhemel liet glijden. Op de een of andere manier voelde hij zich op zijn gemak bij Shiyo, net als bij zijn Pokémon, Erik en Sylvia, niet dat het veel uitmaakte. Mark grijnsde en kreeg een idee in zijn hoofd, dit spelletje deed hij vroeger altijd met Toby als hij zich rot voelde, maar dat kon hij natuurlijk ook met Zoey, Shiyo en Sam doen. Flynn zou er toch geen zin in hebben, maar het moest gezellig blijven voor zijn andere Pokémon. “Welke Pokémon zie ik daar?” begon hij vanuit het niets, waardoor Sam en Zoey hem vragend aankeken. Hij verbond de lichtpuntjes met zijn wijsvinger en Zoey volgde zijn bewegingen. “Vulpix!” riep het vosje. Mark grinnikte en schudde zijn hoofd om het vosje in de maling te nemen. “Ik zie daar toch echt geen Vulpix.. jij Sam?” grijnsde Mark naar het bruinharige wezentje terwijl hij Shiyo onopvallend aantikte met vinger en zijn pokédex zachtjes openklapte die op de grond legde naast het meisje, daar stond een Psyduck op afgebeeld. “Eevee!” piepte Sam toen maar Mark begon te grinniken en richtte zijn blik op het meisje naast hem. “Ik zie daar ook geen Eevee.. sorry Sam,” grinnikte Mark en aaide troostend over Sam’s hoofdje heen. Zoey keek afwachtend naar het meisje naast haar trainer.  “En jij Shiyo? Welke Pokémon zie jij..” ging Mark nonchalant verder terwijl hij de gesmolten marshmallows in zijn mond stopte en er een hap van nam. Zag hij dat Sam en Zoey gespannen op Shiyo’s antwoord wachtte.. dit kon nog eens heel leuk worden als het meisje zijn hint had begrepen, natuurlijk.

Nog voordat Toby kon reageren, zwaaide Tiko zijn staart naar hem toe, die hij onmogelijk kon ontwijken en volop tegen zijn zij aankreeg. Hierdoor verloor de Pikachu zijn evenwicht en knalde voor een tweede keer op de grond, met een trotse glimlach op zijn gezicht krabbelde hij overeind. Dus Tiko had het uit weten te vogelen? Dacht Toby triomfantelijk. Geen twijfel mogelijk dat het de Sandshrew nu wel zou lukken, ging hij op vier poten staan en negeerde de zeurende pijn in zijn zij. Wat was de volgende stap ook al weer… buiten de zwaaibewegingen met zijn staart was er nog iets wat belangrijk was voor Iron Tail. Namelijk doorzettingsvermogen en vertrouwen, iets dat de Pikachu van Mark had geleerd en hij naar voren wilde halen bij de Sandshrew. Het was nu enkel oefenen op kracht met zijn staart en dat loslaten, dan zouden de beginselen van Iron Tail al onder de knie moeten zijn.  “Ik wist wel dat het je zou lukken, goed gedaan Tiko,” grijnsde Toby naar de Sandshrew en liep naar hem toe. “Nu je door hebt hoe je met je staart kan vechten is het tijd voor de volgende stap, want hersenloos zwaaien met je staart is niet het enige wat je nodig hebt voor Iron Tail,” begon Toby zijn uitleg en sloeg zijn pootjes tegen elkaar aan. “Mark heeft me niet alleen geleerd hoe ik om moet gaan met me staart, maar ook dat het belangrijk is dat je vertrouwen hebt in je trainer,” ging Toby verder. “In jou geval word dat best lastig omdat jij en Shiyo net partners zijn.. dus voor we verder gaan wil ik weten wat je wilt bereiken,” sprak Toby vervolgens, hij wist deels wat Tiko wilde, maar hij wilde het de Sandshrew zelf nog eens horen zeggen, omdat Mark het toentertijd ook zo had aangepakt met hem, dan pas kon de training op Iron Tail echt beginnen.

Mark had de subtiele hint begrepen en greep inmiddels al naar zijn tas, waarna hij zelf in beweging kwam en dichter naar Shiyo toeschoof. Het meisje wist niet waarom, maar ze voelde zich vrolijker toen hij dat deed, alsof hij haar ervan verzekerde dat hij niet zomaar zou verdwijnen. Lag het werkelijk daar aan of speelde nog een ander factor erin mee? Die vraag kon ze niet beantwoorden en als ze heel eerlijk moest zijn, dacht ze er ook niet teveel van. Mark was een vriend die aandacht aan haar schonk en voor luisterend oor had willen spelen, iets wat ze al een hele tijd nodig had gehad. Het was dus volkomen normaal dat haar hart een sprongetje van blijdschap maakte, niet? De jongen haalde een plastic zak uit zijn tas en zette die geopend tussen hen in. Marshmallows. Die had ze al een hele lange tijd niet meer gehad. “Dit heb ik al een hele lange tijd niet meer gedaan,” gaf Mark grinnikend toe, terwijl hij de andere benodigdheden voor het roosteren tevoorschijn haalde. Shiyo toverde een kleine, scheve grijns rond haar lippen en knikte instemmend. “Same here,” reageerde ze. “Het voelt bijna nostalgisch.” Tenminste, als je even vergat dat Mark niet Shizu was, dan voelde het inderdaad net zoals vroeger. Niet dat ze het erg vond om dit moment met de jongen te delen. Integendeel, ze was van plan ervan te genieten. Hij dacht er blijkbaar net zo over, want hij deelde herinneringen van vroeger met een brede grijns op zijn gezicht. Het deed haar goed om hem zo vrolijk te zien.

Shiyo moest echter toekijken hoe de grijns van zijn gezicht viel en voelde zich compleet machteloos. Ze had namelijk geen idee waarom hij opeens zo down keek en het frustreerde haar tot geen eind om niks te kunnen verzinnen. Op alle momenten dat ze even een black out kon hebben, moest het uitgerekend deze zijn. De stilte werd niet verbroken, maar Mark gaf één van de geroosterde marshmallows aan haar en ze nam die dankbaar aan. Voordat ze een hap ervan nam, blies ze natuurlijk voorzichtig om het wat af te laten koelen, zodat ze haar mond of tong niet zou verbranden. Stilletjes nam ze een hap van het goedje en voelde ze zich meteen voldaan. Ze had eten. Ze bracht tijd door met iemand. Dat had ze al heel lang niet meer gedaan. Mark was één van de eerste en ze was blij dat hij het was en niet iemand anders. Terwijl ze nog altijd genoot van haar marshmallow, hoorde ze de jongen een vraag stellen. Vragend richtte ze haar bruine ogen op hem, waardoor ze merkte dat hij naar boven keek en zij automatisch hetzelfde deed. Nieuwsgierig zocht ze naar het groepje sterren die Mark aanwees en staarde niet-begrijpend naar de vorm die hij voor haar had gemaakt. Ze zag het niet. Dat was vast niet de bedoeling, of wel? Zoey was de eerste die met een antwoord kwam, maar het was, uiteraard, niet het antwoord waar de jongen naar zocht. Shiyo grinnikte even om de interactie tussen de twee, maar stopte toen haar aandacht werd getrokken door de verdwaalde vinger van Mark.

Wederom met een nieuwsgierige twinkeling in haar ogen keek ze ditmaal omlaag, om daar de opengeklapte pokédex van Mark te zien liggen. De afbeelding die op het scherm te zien was, had ongeveer dezelfde vorm als de jongen net met zijn vinger had gevormd. Oh. Hij wilde haar dus een handje helpen? Terwijl nu Sam een poging deed om te vertellen welke pokémon daar aan de hemel stond, focuste Shiyo zich op de kleine lettertjes die de naam van de afgebeelde pokémon vormde. Glimlachend keek ze terug naar het groepje toen ze het eenmaal gelezen had. Niet veel later vroeg Mark, zoals verwacht, ook aan haar welk wezen ze in de lucht zag. “Hmmm…” begon ze, terwijl ze een nadenkend gezicht trok om een show op te zetten. “… Ik denk…” Haar wijsvinger zat inmiddels tegen haar onderlip geplant en haar blik stond omhoog gericht, alsof ze daadwerkelijk naar een antwoord aan het zoeken was. Na een paar tellen keek ze Mark recht aan en glimlachte. “… Psyduck, misschien?” Nadat ze haar ‘suggestie’ had gemaakt, nam ze de laatste hap van haar marshmallow en kauwde er extra lang op om de smaak zo lang mogelijk te kunnen proeven. Ah, ja. Ze kon de nostalgie zelfs nog proeven.

Tot Tiko’s verbazing was de Pikachu niet snel genoeg om zijn staart te ontwijken en viel hij pardoes tegen de vlakte. Lichtelijk geschrokken staarde hij Toby aan, maar toverde al snel een tevreden grijns tevoorschijn. Die werd alleen maar breder toen zijn leraar hem vertelde dat hij het goed had gedaan. Heh, hij kwam er wel. Of het nou goedschiks of kwaadschiks moest; hij zou zijn doel bereiken. En voor nu hield dat het meesteren van Iron Tail in. De Sandshrew luisterde aandachtig naar Toby’s volgende woorden en knikte begrijpend. Vervolgens trok hij een nadenkend gezicht. Wat hij wilde bereiken? Dat was best een goede vraag. Natuurlijk wilde hij zijn Trainer laten zien dat hij het kon en dat ze een geweldig team zouden vormen. Hij wilde niets liever dan sterker worden, maar daar had hij vele redenen voor. Allemaal waren het goede redenen – redenen die bijna elke pokémon wel had. Tiko’s blik veranderde naar een vastberaden uitdrukking. ‘Ik wil sterker worden,’ begon hij. ‘Voor mezelf, maar vooral voor Shiyo. Ik wil haar kunnen beschermen. Ik wil haar laten zien dat we er wel kunnen komen met een beetje hard werk. Ik wil er voor haar zijn op meer manieren dan één. Dat is wat ik wil bereiken.’

OOC: Wow ik post nog redelijk vroeg terug vergeleken de voorgaande keren. Vergeef me. Ik had deze dorks even nodig.

Mark slikte net zijn laatste hap marshmallow door toen hij de stem van Shiyo hoorde. “Hmmm…Ik denk…” hoorde hij Shiyo toen zeggen, terwijl hij naar zijn Vulpix en Eevee keek, die aandachtig naar het meisje staarde. Hij vond het geweldig om Sam en Zoey zo te zien, als je naging dat de Vulpix eerst niet in de buurt van vreemde durfde te komen… Shiyo telde echter nu niet meer mee. En ondanks dat Sam het eerst niet op mensen had, deden ze nu vrolijk mee in een spelletje met  hem, Zoey en Shiyo. “… Psyduck, misschien?” sprak het meisje toen, waarbij Mark met het stokje van zijn marhsmallow haar naam in de grond schreef, en een slordige 1 in de aarde tekende. “Dat was hem, een punt voor Shiyo,“ grijnsde Mark naar het meisje en keek uitdagend naar Sam. De Eevee keek hem nijdig aan maar de jongen legde een hand op het hoofdje van het wezentje.  Het was niet de bedoeling dat er een wedstrijd van werd gemaakt, maar hij wilde weten of Zoey het niet op zou geven. Sam kennende, zou het niet zo gemakkelijk opgeven. “Maar dat maakt niet uit… bij de volgende heb je misschien meer geluk,” voegde de jongen er met een grijns aan toe. Opnieuw pakte hij een paar marshmallows uit de zak en maakte  die vast aan twee nieuwe stokjes, terwijl hij naar de sterren staarde of hij nog ergens een Pokémon zag. Automatisch hield hij de stokjes boven het knetterende vuur, terwijl hij naar de donkere lucht keek. Uiteindelijk gaf hij het maar op toen hij niet zo snel een figuur kon maken met de sterren, want normaal gesproken sprongen de Pokémon er achter elkaar uit.


Vervolgens richtte hij zijn ogen op zijn Vulpix, die inslaap was gevallen. Mark haalde zijn armen weer terug van het vuur, eentje hield hij weer voor zichzelf en de ander reek hij naar Shiyo uit. “De sterren zijn helder maar ik kan nergens meer een Pokémon vinden,” mompelde hij tegen zichzelf. Plots viel zijn oog op de sterren toen er iets langs flitste in de lucht. Vallende sterren. Marks grijns veranderde in een glimlach en keek vervolgens naar Shiyo, om vervolgens een hand op haar schouder te leggen. “Vlug doe een wens voor  ze zijn verdwenen,” Sprak Mark met een glimlach en wees met zijn vinger naar de lichtbollen die door de lucht suisde. Eerlijk gezegd geloofde hij niet in dat soort dingen maar het ging om het idee… zijn wens was al uitgekomen, dus hoefde hij geen nieuwe. Hij besefte al snel dat het koud zou worden vannacht, hij had zijn slaapzak niet echt nodig dus besloot hij die, maar aan Shiyo af te staan. Mark pakte zijn  tas en haalde de opgerolde slaapzak eruit, die hij daarna openvouwde. Voorzichtig zodat Zoey niet van zijn schoot zou vallen, ritste hij het voorwerp open om het daarna over Shiyo’s schouders heen te leggen. De restanten van de slaap zak die nog over Zoey heen lag, gooide hij naar achteren en trok vervolgens zijn mond open. “Voor het geval je het koud mocht hebben vannacht,” zei hij toen en vouwde zijn armen achter zijn hoofd, terwijl hij naar de sterren bleef staren met een brede glimlach. Hij had gezien dat Sam Inmiddels ook al lag te slapen.


‘Ik wil sterker worden,’ reageerde  Tiko op Toby’s woorden, die de Pikachu net had gesproken. ‘Voor mezelf, maar vooral voor Shiyo. Ik wil haar kunnen beschermen. Ik wil haar laten zien dat we er wel kunnen komen met een beetje hard werk. Ik wil er voor haar zijn op meer manieren dan één. Dat is wat ik wil bereiken,’ voegde de Sandshrew er aan toe, waardoor de Pikachu hem aandachtig aanstaarde. Hij zag zoveel van Tiko in zichzelf terug in een tijd, waarin hij zich totaal waardeloos had gevoeld. ‘Sterker worden’ dat klonk hem bekend in de oren. Je kon het op twee manieren zien, sterker worden op een manier die Flynn had gedaan door te willen evolueren en dan was er nog Sam die dat absoluut niet wilde, maar sterker wilde worden op haar eigen manier. Toby had net als Sam dat pad gekozen, door ervoor te kiezen om niet te evolueren in een Raichu. Zijn keuze had een rede namelijk Mark beschermen, en zichzelf bewijzen dat hij als Pikachu ook wat kon, net als Tiko wilde met Shiyo, al was dat niet voor het tweede. Toby begon breed te grijnzen en balde zijn poot tot een vuist. “Dan wil ik dat je met me mee komt naar Mark en Shiyo, dan laten we haar nu direct zien wat je al kan,” sprak Toby toen vastbesloten tegen de Sandshrew. Well, dat en.. “Als je haar nu laat zien dat je ervoor wilt gaan dan denk ik dat ze wel bij draait en ervoor kiest om door te zetten,” ging hij verder, maar hoorde toen dat zijn maag een ander plan in gedachte had. Toby wreef ongemakkelijk over zijn hoofd heen. “En laten we dan gelijk wat gaan eten als we daar zijn.”

De brunette keek toe hoe Mark haar naam in de grond kerfde, door middel van het stokje waar eerst zijn marshmallow aan had gezeten te gebruiken als een soort potlood. Hij zette er een één naast om aan te geven dat ze één punt had en deelde mee dat ze inderdaad die hoeveelheid aan score had. Vervolgens hield hij een korte peptalk voor zijn pokémon, haalde nieuwe marshmallows tevoorschijn en begon die weer te roosteren. Shiyo liet haar bruine ogen net als hem naar de lucht glijden en probeerde eventuele Hoenn pokémon te vinden, maar veel succes had ze niet. Dit lag haar gewoon niet echt. Zelfs al had ze de Kanto pokémon gekend, dan had ze die er waarschijnlijk niet uitgeplukt, ook al had Mark die voor haar uitgewezen. Creatief was ze echter wel, maar dan op andere vlakken. Haar aandacht werd getrokken door de jongen, die haar wederom een marshmallow aanbood. Shiyo nam het voedsel dankbaar aan begon weer te blazen in een poging het af te koelen. Pas toen ze dacht dat het genoeg was, nam ze een klein hapje om te testen of het daadwerkelijk was afgekoeld. In tegenstelling tot de vorige marshmallow brandde ze dit keer haar tong aan het lekkers en probeerde dat te maskeren door net te doen alsof er niets aan de hand was.

“De sterren zijn helder maar ik kan nergens meer een Pokémon vinden,” mompelde Mark, waarop de brunette haar aandacht eerst op hem en toen op de lucht vestigde. Hij had eigenlijk wel gelijk; er was geen wolkje aan de lucht. Gelukkig. Doordat ze nu omhoog keek, zag ze nog net een lichtflits voorbij schieten en wist dat te herkennen als een vallende ster. Mark had het ook gezien, want hij legde zijn hand op haar schouder en vertelde haar dat ze een wens moest doen. In eerste instantie was ze afgeleid doordat hij haar had aangeraakt en vroeg ze zich af waarom hij zijn hand op haar schouder had gelegd. Wat ze zich echter nog meer afvroeg, was waarom ze zich daar zo druk om maakte. Zo bijzonder was het niet, of wel? Voor haar eigenlijk wel, als je naging dat Mark sinds tijden haar eerste metgezel was die zo close met haar deed. Shiyo wist dat dit niet zo heel gek was voor twee mensen om te doen en toch liet het haar speciaal voelen. Alsof ze iets voor hem betekende. Dat was eigenlijk al genoeg. En toch wenste het meisje dat ze hem beter mocht leren kennen. Ze wenste dat ze beter bevriend zouden raken.

“Mijn wens is eigenlijk al in vervulling,” constateerde ze, toen ze zich besefte dat ze voorheen slechts een vriend had gewild. Mark kon die vriend zijn, niet waar? Hij was haar wens. Desondanks sloot ze toch haar ogen en herhaalde in haar gedachten wat ze net gewenst had. Een glimlach spreidde zich op haar gezicht toen ze zich wederom iets realiseerde. Mark was haar oude wens, maar ook haar nieuwe wens. Ze opende haar ogen en liet die even op haar metgezel rusten. Had hij überhaupt wel een idee van wat dit allemaal voor haar betekende? Had zij dat eigenlijk wel? Tijd om daarover na te denken had ze niet, want de jongen wist haar uit haar gedachten te halen door een slaapzak om haar heen te leggen. “Voor het geval je het koud mocht hebben vannacht,” had hij erbij gezegd, voor hij zich achterover op de grond liet ploffen en zijn armen achter zijn hoofd vouwde. Shiyo werkte het laatste restje marshmallow naar binnen en voelde hoe haar glimlach breder werd, maar ook dat ze inderdaad al wat slaperig was geworden.

Ook de brunette ging achterover op de grond liggen, maar deed dat pas toen ze wat dichterbij de jongen was geschoven. Dat ging onbewust, maar ze had er gewoon een hekel aan om alleen te liggen. Voorheen kwam Shizu haar nog wel eens in bed vergezellen of liep zij naar Shizu’s bed, maar inmiddels had ze al een hele lange tijd geen bedmaatje meer gehad. Nu ze weer een potentieel iemand daarvoor had, stond haar brein dus op automatisch. Shiyo richtte haar bruine ogen op de jongen naast zich en opende haar mond al om hem de gebruikelijke waarschuwing te geven. “Als je vannacht wakker schrikt omdat iemand je willekeurig vastpakt… Dan spijt het me alvast… Ik knuffel anderen in mijn slaap,” gaf ze ietwat ongemakkelijk toe. Ze voelde hoe haar gezicht wat warmer aanvoelde en hoe haar wangen hoogstwaarschijnlijk alweer licht verkleurde. Gelukkig was het aardig donker, dus Mark zou moeite moeten doen om dat te kunnen zien. Tenzij hij een bijzonder geval was en gewoon in de nacht prima kon zien, natuurlijk. Shiyo had dat geluk niet. Zij was eerder nachtblind dan het tegenovergestelde.

De Pikachu grijnsde breed en balde zijn poot, een gebaar die Tiko maar al te bekend voorkwam. Toby vertelde hem dat ze zijn trucje aan Mark en Shiyo moesten laten zien en hoewel de Sandshrew nog niet echt zeker was of het wel noemenswaardig was, zag er het probleem verder niet in. “Als je haar nu laat zien dat je ervoor wilt gaan dan denk ik dat ze wel bij draait en ervoor kiest om door te zetten,” waren de woorden die hem wisten te overtuigen. Hij knikte en schrok toen zo hard door Toby’s maag dat hij bijna een sprongetje maakte. Dat kwam wel erg onverwacht. De Pikachu wreef ongemakkelijk achter zijn hoofd en stelde voor om gelijk wat te gaan eten als ze daar waren. ‘Lijkt me een prima plan,’ reageerde de Sandshrew en liep toen richting het kampvuur, klaar om zijn trainer te laten zien waar hij net aan had gewerkt. Hij riep meteen op de twee liggende figuren af en probeerde Shiyo’s aandacht te trekken.

Shiyo keek op toen ze het bekende woordje van haar pokémon hoorde. Ze keek hem ietwat vragend aan, zich afvragend wat er aan de hand was. Had hij honger? Oh! Dat was waar ook! Ze had hem nog niks te eten gegeven. Meteen schoot ze recht, schoof haar tas dichter naar zich toe en begon die te doorzoeken naar wat voer voor haar pokémon. Toen ze het eindelijk gevonden had, terwijl ze ondertussen haar excuses driehonderd maal aanbood, liet ze wat van de brokken op haar hand rusten en schoof die toen vlak voor Tiko’s neus. Verward keek hij met zijn oogjes naar zijn trainer, hoewel hij na een paar tellen toch toegaf en van zijn eten begon te smikkelen. Shiyo, die in eerste instantie nog vrolijk naast Mark had gelegen, keek nu glazig uit haar ogen. Ze was vergeten om haar enige pokémon eten te geven. Ze was een slechte trainer. Haar glimlach was inmiddels van haar gezicht gevallen en had plaatsgemaakt voor een sombere frons. Wat was ze toch een idioot.

Mark hield zijn hand voor zijn mond toen hij een geeuw moest onderdrukken. Hij was doodmoe door alles, wat er was gebeurt. Een dag om nooit meer te vergeten, dat was een ding dat zeker was. De jongen draaide zijn hoofd wat opzij zodat hij Shiyo kon aankijken, waarbij hij half overeind kwam door op zijn armen te steunen. Ze was dichterbij geschoven in de tussen tijd dat hij had liggen gapen. Licht grijnzend schudde hij zijn hoofd en luisterde aandachtig naar de woorden van het meisje, die haar mond opende.  “Als je vannacht wakker schrikt omdat iemand je willekeurig vastpakt… Dan spijt het me alvast… Ik knuffel anderen in mijn slaap,” sprak de brunette ietwat ongemakkelijk. Dat klonk hem bekend in de oren, het was weleens voor gekomen dat hij met Zoey of Sam in zijn armen wakker, die hij dicht tegen zich aan drukte. "Dan zal ik mijn best doen om niet terug te knuffelen in me slaap," reageerde hij in een poging om het wat minder ongemakkelijk te laten klinken, al sloeg hij zich in zijn verbeelding zichzelf tegen het hoofd. Op het moment dacht hij niet echt na over wat hij zei, dom begon hij te grijnzen. “Ik ben weleens wakker geworden met Zoey of Sam in me armen.. ligt eraan hoe druk ik het heb gehad,” legde Mark  grinnikend uit. Hij doelde niet echt op het trainen met zijn Pokémon, maar meer op  zichzelf, de ene dag dacht hij helemaal niet aan de problemen thuis, de andere dag kon het zo weer omslaan en was hij meer daar mee bezig. Dat zorgde er echter wel voor dat hij weinig  of helemaal niet sliep… een erg goede moed had hij er niet in voor vannacht, en dat had zo zijn redenen.

‘Lijkt me een prima plan,’  reageerde Tiko op zijn voorstel. Deze ging hem al voor door naar de twee jonge trainers te lopen. De Pikachu kwam ook in beweging en sjokte op de jongen af, die languit op de grond lag. Toby kon het echter niet laten om een sprintje te trekken en met een aanloopje bovenop Mark’s maag terecht komen. De jongen kromp ineen toen hij volop  zijn buik terecht kwam, grinnikend bleef Toby bovenop hem zitten. Grommend ging Mark overeind zitten waardoor Toby naar zijn schoot zakte. “Vond je dat leuk?” vroeg de jongen aan het gele wezentje die hem grijnzend aankeek. De Pikachu knikte triomfantelijk als antwoord en Mark reageerde door hem in de houdgreep te pakken om daarna zijn hand door de kuif van Toby heen te halen, dit resulteerde in een kleine worsteling tussen de twee. Uiteindelijk overwon de vermoeidheid bij de jongen en leunde op zijn armen. De Pikachu sloeg met een triomfantelijke grijns zijn poten over elkaar heen, waarbij hij zijn ogen sloot. “Goed, jij wint deze keer maar dat is alleen omdat ik moe ben,” grijnsde Mark naar het gele wezentje. Opdat moment merkte hij de interactie tussen Shiyo en Tiko op,  waardoor zijn blik terug gleed naar zijn Pikachu. Haar blik ontging hem ook niet, die aardig somber stond.

Mark ging overeind zitten en legde vervolgens een hand op Toby’s hoofd, daarna keek hij resoluut naar het meisje naast hem. “Wil je ons iets vertellen, jochie?” vroeg de jongen aan het gele wezentje, die leek op te schrikken. Hij kon Toby niet werkelijk verstaan van wat hij zei, maar meestal spraken zijn ogen al genoeg, daarbij kende hij Toby al  meer dan zes jaar, voor communiceren met zijn Pokémon, hoefde hij geen moeite te doen… Mark en zijn Pokémon communiceerde met hun hart met elkaar. Toby sprong van zijn schoot af en wees eerst naar Shiyo en toen naar Tiko die bij zijn trainster stond. Er volgde een kort verhaal waarbij Mark een van zijn wenkbrauwen fronste, wonderbaarlijk genoeg duurde het niet lang voordat het kwartje viel. Tiko wilde iets aan Shiyo laten zien, maar blijkbaar was er een communicatie foutje tussen de twee. Er was geen rede om somber te zijn, en er was geen rede om je ergens voor te schamen, dit hoorde bij het proces; een band opbouwen en je Pokémon leren begrijpen. Mark begon opnieuw te grinniken en tikte haar vervolgens aan, met een vrolijke grijns keek hij het meisje aan. “Tiko en Toby willen je iets laten zien, toch jongens?” sprak de jongen dat zowel op Toby als Tiko gericht was, het gele wezentje knikte.

Vervolgens gleed zijn blik weer terug naar het meisje naast hem, hij vond dat dit lang genoeg geduurd had. “Wees niet zo hard voor jezelf, oké? je zei net zelf nog  dat je nog moet wennen aan het trainer zijn en dat geeft niet… Je hebt genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen,” sprak Mark met een glimlach om zijn mond. Hij begreep waarom maar het was niet eerlijk voor Tiko, die kon er immers ook niks aan doen. Toby liep toen langs hem af en sprong bij haar op schoot, met een resolute blik in zijn ogen. Blijkbaar wilde het wezentje het beste voor de Sandshrew, maar als Toby het hele verhaal gehoord zou hebben, dan zou hij ook even geslikt hebben. Mark knipte in zijn vingers, zodat de Pikachu zich omdraaide. Pushen had geen zin en hij wilde niet weer dat ze zou gaan huilen, dat ging hij echt niet trekken, een keer was al genoeg. Mark legde een bemoedigende hand op haar schouder, als teken dat hij haar steunde als het nodig was. “Toby, laat maar zien.”

"Dan zal ik mijn best doen om niet terug te knuffelen in me slaap," reageerde Mark, waarschijnlijk in een poging haar wat meer op haar gemak te stellen. Zijn inspanningen waren echter tevergeefs, want meteen toen die zin was uitgesproken, kreeg Shiyo het plots ontzettend benauwd. Alsof haar innerlijke verwarming opeens op volle toeren begonnen te draaien en ze die onder geen beding uit kon zetten, hoe graag ze dat ook wilde. Wilde ze dat eigenlijk wel? Het voelde vreemd, maar… Ontzettend goed. De grijns die rond Mark zijn lippen kwam, maakte het juist nog veel beter. “Ik ben weleens wakker geworden met Zoey of Sam in me armen.. ligt eraan hoe druk ik het heb gehad,” legde de jongen uit. Shiyo toverde een warme glimlach op haar gezicht, hoewel die de warmte die ze van binnen voelde niet kon compenseren. Ze wist niet wat hij bedoelde met het laatste gedeelte van zijn zin, maar het feit dat hij Sam of Zoey nog wel eens als knuffeldier gebruikte, vond ze maar ontzettend schattig. “Vroeger kroop Shizu wel eens bij mij in bed of ging ik bij haar liggen,” vertelde ze haar vriend. “Ik vond het altijd gezelliger op die manier.” Zo voelde ze zich nooit alleen. Shizu moest er vast ook zo over hebben gedacht, anders had haar zusje haar wel alleen gelaten op de nachten dat zij bij Shiyo in bed kwam gekropen.

De brunette haar humeur maakte rechtsomkeert toen haar pokémon zich bij haar meldde en ze erachter kwam dat hij nog geen eten had gehad. Wat ze echter niet wist, was dat hij er zelf ook nog niet aan had gedacht en slechts naar haar toe was gekomen om iets te laten zien. Om een teken te geven dat ze er samen wel konden komen. Wat er tot nu toe gebeurde, bracht hen alleen maar verder van dat teken vandaan. De sombere blik in Shiyo’s ogen zei Tiko al genoeg. Ze maakte net een verkeerde realisatie en had daardoor nu pijn. De Sandshrew wilde in beweging komen, iets zeggen, het verhelpen, maar Mark was hem al voor. Hij tikte haar immers al op haar schouder voordat hij ook maar zijn mond open had kunnen doen. “Tiko en Toby willen je iets laten zien, toch jongens?” sprak hij met een vrolijke grijns. Tiko kon zijn ogen niet geloven. Had Mark Toby daadwerkelijk kunnen ontcijferen? Desondanks grijnsde Tiko ook vrolijk naar zijn Trainer en knikte enthousiast. Shiyo’s sombere blik verdween echter nog niet. Hoe konden die twee zo vrolijk zijn als zij het net had verpest? Hoe kon Tiko niet kwaad op haar zijn, terwijl ze hem juist had vergeten. Hoe kon Mark haar niet erop wijzen wat voor een slechte Trainer ze wel niet was? Hoe? Hoe langer ze erover dacht, des te kwader ze op zichzelf werd.

Oh nee. Ze werd kwaad. Nee, nee, nee. Dit mocht nu niet gebeuren. Shiyo verzette zich tegen haar innerlijke strijd, maar het mocht niet baten. Ze kon dit niet in haar eentje. Gelukkig had Mark al door dat ze kwaad op zichzelf was en bood haar een hoop verlossende woorden aan. “Wees niet zo hard voor jezelf, oké? je zei net zelf nog dat je nog moet wennen aan het trainer zijn en dat geeft niet… Je hebt genoeg tijd om elkaar beter te leren kennen.” De brunette keek hem met een nietszeggende blik aan. Dat had ze inderdaad gezegd, maar stond ze wel achter haar eigen woorden? Telkens als ze iets probeerde, dan liep het fout af. En nu bleek ook nog eens dat ze het niet hard genoeg probeerde… Op dat moment voelde ze dat er gewicht op haar schoot werd geplaatst. Marks Pikachu, Toby, was op haar schoot gesprongen en keek haar met een resolute blik aan. Als het niet zo donker was geweest, dan had ze waarschijnlijk haar eigen gebroken blik in de reflectie van zijn ogen gezien en dan was ze van zichzelf geschrokken. De woorden van Mark, de blik van Toby en de pootjes van Tiko die inmiddels ook al op haar schoot lagen, waren juist wel de drijfveer voor haar om het van zich af te gooien. Ze hadden gelijk. Niets in het leven kwam zonder vechten. Als ze won, dan was ze een beter mens. Als ze verloor, dan had ze niets meer. Maar hoe kon ze winnen, als ze niet eens durfde te vechten?

Shiyo haalde een keer diep adem en pakte het denkbeeldige zwaard in haar innerlijke strijd weer op. Opgeven had geen zin. Tiko wilde het ook niet en ze had ook nog eens meer steun dan hem op het moment. De hand op haar schouder zei al genoeg, niet waar? De brunette gaf een bemoedigende knik naar haar Sandshrew, als teken dat hij mocht laten zien wat hij wilde laten zien. Tiko, die in spanning had gewacht op de keuze van zijn Trainer, grijnsde breed en liep bij haar vandaan. Toby deed hetzelfde en ging tegenover hem staan, die uiteindelijk ook een bemoedigende knik aan hem gaf. Dus de Pikachu wilde dat hij op hem afkwam, huh? Ach, waarom ook niet. Hij liet er geen gras over groeien, ging recht op zijn tegenstander af en deed wat hij daarnet de hele tijd had gedaan; met zijn staart zwaaien en zijn lichaam mee laten draaien. Inmiddels had hij wel al ontdekt dat het hem in de heupen zat en dat paste hij natuurlijk toe tijdens deze demonstratie. Er gebeurde dit keer echter iets onverwachts. Voor een klein moment, een minuscule tel, lichtte zijn staart wit op. Tiko schrok hier zelf zo erg van, dat hij zijn evenwicht bijna verloor en tegen de grond aan was gevallen als hij zich niet snel had herpakt. Zijn staart, die inmiddels weer een normale kleur had, knalde tegen die van Toby aan, maar dan met veel minder kracht dan was bedoeld. Hij keek even verwilderd naar de Pikachu, niet wetend waar hij moest beginnen met praten, en liet toen zijn blik glijden naar Shiyo. Ze keek zo vol verwondering naar haar pokémon, dat hij bijna was vergeten dat het oplichten niet eens de bedoeling was. Een brede grijns sierde al snel zijn lippen en zijn blik sprak boekdelen. Zie je nou wel dat we het kunnen maken?

OOC: Godmode met toestemming.

Mark die inmiddels tegen de vermoeidheid aan het vechten was, en ongelovig naar de twee Pokémon staarde, kon zijn ogen voor een moment niet geloven. Dat was een beginnende Iron Tail, die Tiko net uitvoerde. De jongen wist niet wat die twee in de tussentijd hadden uitgevoerd, terwijl hij hier met Shiyo had gezeten maar het was duidelijk dat ze niet hadden stilgezeten. Tobi kennende dan. “Iron Tail.. “bracht hij er ongelovig uit. “...dat is een beginnende Iron Tail,” voegde Mark er nog aan toe. De Pikachu grijnsde naar hem als antwoord en kwam naar hem toelopen, waar hij naast zijn trainer ging zitten, na Tiko te hebben aangetikt om mee te komen. “Pika, pi-pikachu!” piepte Toby met een trotse uitdrukking op zijn snoet, die er niet vanaf te vegen was. “Je moet Tiko nu wel belonen,” zei Mark met een glimlach tegen het meisje naast hem, waar nog steeds zijn hand op haar schouder lag. Deze haalde hij er echter vanaf om wat uit zijn tas te vissen, en in die tussen tijd had hij ook zijn overige Pokémon terug laten keren in hun Pokéballs, zodat ze wat konden uitrusten. Toen hij een klein zakje met Pokémon snoepjes gemaakt van speciale ingredïenten, pakte hij de hand van Shiyo beet om daar wat snoepjes voor Tiko in te duwen.

Toby sprong vrijwel meteen op zijn knie om wat uit het zakje te pakken, en liet zich vervolgens naar beneden vallen, zodat de Pikachu half op zijn schoot kwam te liggen. “Volgens me moeder is het goed voor ze.. want Toby vind ze in ieder geval lekker,” grijnsde Mark maar die verdween al snel toen hij aan thuis dacht, hij had geen zin om er over te peinzen maar toch.. het gebeurde. Alleen nu was het de vraag of hij überhaupt wel kon slapen vannacht. “Pika?” weerklonk de bezorgde stem van zijn Pikachu, maar de jongen schudde zijn hoofd. Hij forceerde zichzelf om te grijnzen maar in plaats daarvan moest hij gapen, wat aangaf dat hij gewoon moe was. “Ik ben gewoon moe, meer niet,” reageerde de jongen met een kleine grijns en deed zijn vest uit, die hij daarna opvouwde tot een balletje van stof en die op de donkere ondergrond legde. “Daarover gesproken, het word tijd dat we gaan slapen.. morgen zien we wel verder,” ging Mark verder, waar hij nog een geeuw moest onderdrukken. “Geld ook voor jullie,” eindigde de jongen zijn zin, die op de twee Pokémon was gericht, waarna hij achterover ging liggen en op zijn rug ging liggen met zijn armen achter zijn hoofd gevouwen, leunend op de zachte voering van zijn vest.

Voor hij zijn ogen zou sluiten wilde hij er zeker van zijn dat Shiyo eerst aan het slapen was. Inmiddels kende hij haar een beetje en wilde hij het niet op zijn geweten dat ze in haar eentje aan het huilen was of iets in die richting. Hij wist ook wel dat ze morgen afscheid gingen nemen, maar toch voelde het niet goed als hij wist dat het kon gebeuren. De jongen voelde inmiddels dat Toby zich half op zijn schouder neer nestelde, en met zijn kop bij het gezicht van zijn trainer lag. De donkere kijkers keken hem veelbetekenend aan, voor deze zich sloten en de Pikachu snel in slaap viel.

Shiyo wist welke aanval het moest voorstellen die Tiko zojuist bijna had uitgevoerd. Ze wist hoeveel kracht, precisie en tijd in de training hiervoor gestoken moest worden, maar haar Sandshrew had het voor elkaar gekregen om er al een begin aan te maken. Zelfs zo’n goed begin, dat zijn staart al begon op te lichten. Desondanks waren Marks woorden wel nodig voor haar, zodat het daadwerkelijk bij haar kon bezinken dat Tiko inderdaad een Iron Tail had uitgevoerd. Nou ja, bijna dan. De brunette keek toe hoe de Pikachu haar pokémon wenkte en ze allebei naar hun eigen Trainer liepen. Shiyo staarde nog altijd ongelovig naar de Sandshrew, nog altijd in de ban dat haar partner overduidelijk zijn best al deed. “Je moet Tiko nu wel belonen,” kwamen toen Marks woorden, waardoor ze uit haar trans opschrok en nu daadwerkelijk naar haar pokémon keek. Deze staarde afwachtend terug, hopend op de beloning die Mark net genoemd had. Alleen wilde hij die niet in de vorm van een snoepje of iets dergelijks, maar eerder in de vorm van haar liefde. “Tiko… Dat was…” begon ze voorzichtig. “Ik heb geen lekkers voor je ofzo…” vervolgde ze en ze keek weer beschamend naar haar schoot. Tiko snoof. Begreep ze het nog niet? Dit keer sprong hij op haar schoot en keek haar recht aan. Het duurde slechts een paar tellen voor haar gebroken muur dan uiteindelijk omlaag viel en ze hem stevig omhelsde. “Dat was geweldig, Tiko!” complimenteerde ze hem. Shiyo zag het nu niet, maar de Sandshrew glimlachte zelfvoldaan en legde zijn pootjes voorzichtig op haar armen.

Het meisje zette haar pokémon terug op haar schoot en voelde toen dat Mark haar hand beet pakte. De jongen zag het sowieso niet, maar haar wangen begonnen te gloeien – waarschijnlijk werden ze zelfs rood omdat ze zat te blozen. Tiko kon ze echter niet voor de gek houden, die grijnsde veel betekend naar zijn Trainer, hoewel zij haar uiterste best deed om dat te negeren. “Volgens me moeder is het goed voor ze.. want Toby vind ze in ieder geval lekker,” vertelde de jongen, terwijl hij wat snoepjes in haar hand liet vallen. Ze glimlachte dankbaar naar hem en gaf ze toen aan haar Sandshrew, die ze voorzichtig aanpakte en er eentje van proefde. Het duurde niet lang voor hij vrolijk een geluidje maakte, aangevend dat hij ze ook best lekker vond. Shiyo keek van Tiko terug naar Mark, haar glimlach ietsje breder, maar die viel van haar gezicht toen ze die van Mark bestudeerde. Zijn grijns was weg. Hij dacht aan thuis, of niet? Zelfs al vertelde hij nu dat hij gewoon moe was. Shiyo hield je vaak voor de gek, maar niet met dit soort dingen. Ze wilde iets zeggen, iets om hem op te vrolijken of hem beter te laten voelen, maar hij was haar al voor. Het was tijd om te gaan slapen.

Shiyo ging dichtbij Mark liggen. Dit deed ze deels onbewust, maar deels ook omdat ze hem toch gerust wilde stellen – ze wilde laten zien dat ze er voor hem was. Tiko ging dicht tegen haar aanliggen, en de brunette sloeg onbewust haar arm om zijn kleine lijfje heen, waarbij ze hem dichter tegen zich aantrok. De arme Sandshrew was dus haar slachtoffer geworden, maar dat kon in de loop van de nacht nog wel eens veranderen. “Trusten,” mompelde Shiyo naar Mark en de overgebleven pokémon, voordat ze haar ogen sloot en langzaam, heel langzaam naar dromenland vertrok.

Mark die zijn Pikachu met een glimlach over zijn wangetje aaide, zodra deze eenmaal lag te slapen keek hij op en zag dat Shiyo dichterbij hem was komen liggen. Zijn glimlach was nog steeds niet van zijn gezicht gevallen en draaide zijn hoofd een kwartslag naar links om haar aan te kijken.  “Trusten,”  hoorde Mark het meisje mompelen.  “Welterusten,”  reageerde hij mompelend terug en draaide zich daarbij op zijn zij, hierdoor werd Toby wakker omdat hij van zijn schouder gleed en nog net zag dat de jongen zijn arm om Shiyo’s middel heen legde. Licht grijnzend kroop Toby tussen de twee jonge trainers in, waar hij voor een tel naar zijn eigen trainer keek, die zijn ogen had gesloten en inslaap was gevallen. “Slaap lekker Mark,” mompelde Toby waar hij dicht tegen de jongen aan kroop en zijn neus tegen Marks borst duwde, waarna hij voelde dat zijn oogleden ook zwaar werden en in een diepe slaap dommelde. Hopend dat Mark deze nacht door zou slapen.

Langzaam opende Mark zijn ogen en keek naar de strakblauwe lucht, alsof het pas twee uur geleden was dat hij in slaapgevallen was. De jongen ging overeind zitten en keek op zijn horloge, die aangaf dat het al rond een uur of zes was. Even keek hij naar het meisje naast zich die zo te zien nog lag te slapen en zette zich af van de grond. Het leek nog wel even te duren voordat Shiyo, Tiko en Toby wakker zouden worden, dus besloot hij om de restanten van het kampvuur op te ruimen. Daarna moest hij maar zien wat hij ging doen. Eerst legde hij de slaapzak beter over haar, Tiko en Toby heen en daarna pakte hij de overgebleven verbrande takken van de grond en liep op een sjokkend tempo naar de struiken toe, waar zijn blik op een van de bomen viel. Hij liep er naar toe en zag toen dat het de boom was waar hij vroeger met Sylvia, Erik en Toby rondhing.. dat wist hij omdat ze daar hun namen in hadden gekerfd, vroeger. Hier had hij ook de belofte met Toby gemaakt om samen de reis te maken waar hij vanaf zijn zevende al van had gedroomd, voor hij die problemen kreeg met zijn moeder.

”Pikachu, ik beloof je dat we samen deze reis gaan maken door Kanto, goed maatje?” vragend keek de zevenjarige Mark naar de kleine Pikachu die, hem vanaf de grond veelbetekenend aankeek en zijn pootje vervolgens in de lucht gooide. “Pika!” piepte Toby instemmend, waarop de zevenjarige jongen zijn vuist tegen die van de Pikachu drukte.

Licht grijnzend keek hij naar de namen van zijn zusje en beste vriend, die ieder hun eigen teken kunsten hadden toegepast op de stam. Daarna gleed zijn blik naar de richting waar Shiyo nog lag te slapen. Mark bukte half om de verbrande takken op het gras te leggen en stak zijn hand in het holle gedeelte van de stam en zocht op de tast naar het mesje. Shiyo was niet zomaar iemand, hij beschouwde haar nu als een vriend, die bij de ‘familie’ hoorde. Hij voelde het handvat van het mesje in zijn hand en trok zijn hand toen terug waar hij algauw de naam van Shiyo in kerfde in de stam begon te schrijven, vlak naast zijn eigen naam. Het duurde niet meer dan vijftien minuten waarna hij het resultaat even bekeek. Hij was niet echt een goede tekenaar maar hij vond zelf wel dat het er goed uitzag. Nu hoorde ze er echt bij. Mark pakte breed grijnzend de verbrande takken van de grond en gooide deze bij het rest afval in een kuil. Stapvoets liep hij terug naar het kamp en ging weer op de grond zitten waar hij zijn vest aantrok en zijn tas erbij pakte om een beginnerspakket voor het meisje te maken, het was ook gelijk een welkomscadeautje omdat ze net in Kanto was, daarbij moest hij toch nog wachten totdat de rest wakker werd.

Het was niet moeilijk voor haar om de arm van Mark niet om haar heen te voelen glijden, maar ze wilde hem niet afschrikken, dus hield ze haar ogen gesloten en deed net alsof ze sliep. Het duurde ook niet lang voor dat waarheid was geworden, want hoewel ze nog altijd een beetje terneergeslagen was, was vandaag een lange dag geweest. Niet alleen voor haar, maar ook voor de rest. In eerste instantie had Shiyo een rustige slaap. Ze droomde nog niet, hoewel het daar niet bij bleef. Ze deed al snel haar ogen open en kwam erachter dat ze op een open veld was. Overal waar ze om zich heen keek, was gras te zien. Niks anders. Wacht, waren Mark en Tiko net niet nog bij haar? Ze meende zich hen wel te herinneren. Waar was hier eigenlijk? De brunette stond nu op van haar zitplek en klopte haar donkerblauwe spijkerbroek af. Het was net op dat moment dat ze een stem hoorde, die van vlak achter haar scheen te komen. “Shiyo,” was het enige dat werd gezegd, maar het was genoeg om het bloed van haar gezicht te laten verdwijnen. Met een ruk draaide ze zich om en zag dat er inderdaad iemand vlak achter haar was verschenen – zelfs al stond er een tel geleden nog helemaal niemand. Maar dat was het ergste nog niet. Wat haar het meeste verraste, was het feit dat ze oog in oog met zichzelf stond. Of, eerder gezegd, met Shizu.

Shiyo wist niet wat ze moest zeggen of doen. Ze had wel vaker gewenst dat ze nog één keer in contact kon komen met Shizu. Om nog een laatste keer lol te trappen, een laatste keer zusjes te zijn. Om daadwerkelijk afscheid te kunnen nemen. Maar dit, dit voelde absoluut niet goed. Er klopte hier iets niet. En dat gevoel zorgde ervoor dat de brunette als versteend naar haar tweelingzusje keek. Shizu deed hetzelfde, alleen nam ze Shiyo van top tot teen in zich op. “Wat ben jij een teleurstelling, zeg,” werd plots de stilte verbroken toen ze klaar leek te zijn met haar analyse. Shiyo’s ogen werden groot van verbazing. “W… Wat?” wist ze over haar lippen te krijgen. Had ze dat nou goed gehoord? Nee, dat kon niet. Haar geliefde zusje zou zoiets nooit zeggen. Misschien over iemand anders, maar zeker niet over haar. “Je hoorde me wel. Je bent een teleurstelling. Besef je hoe pijnlijk het is om naar jou te moeten kijken en te weten dat ik in jouw schoenen had kunnen staan?” Shizu’s gezichtsuitdrukking stond kwaad, hoewel haar blik een emotieloze tint toonde. Shiyo werd plots misselijk. Haar brein schreeuwde dat ze hier wegmoest. Dat ze zich om moest draaien en weg moest rennen, maar ze kon niet bewegen. Ze stond als aan de grond genageld. “Je bent zo’n huilebalk. Waarom kun je niet gewoon accepteren dat je een Trainer bent? Ik had juist een Trainer moeten zijn, maar in plaats daarvan ben jij het geworden! Dit hele gedoe had andersom moeten zijn!”

Ze trok dit niet lang meer. Dit kon Shizu niet zijn. Dat kon gewoon niet. Shiyo kreeg moeite met slikken en haar adem stokte in haar keelgat, maar nog altijd kreeg ze het niet voor elkaar iets te zeggen of om te bewegen. In plaats daarvan gaf ze haar zus gelijk door tranen over haar wangen te laten rollen. “Zie je, daar ga je weer! Altijd het gevoelige, zielige meisje!” Shizu’s stem werd steeds harder bij elk woord dat ze uitsprak en tevens ook steeds kwader. “Wordt eens volwassen. Daar doe je ons allemaal een plezier mee. Je bent te naïef hiervoor. Te onzeker,” beet ze Shiyo toe. “Ik, daarentegen, had die lieve pokémon van jou al vanaf het begin getraind. Hij verdient een veel betere Trainer dan iemand die in een hoekje gaat zitten janken.” Shiyo kreeg het eindelijk voor elkaar om in beweging te komen door haar handen over haar oren te plaatsen. Dit wilde ze allemaal niet horen. “Stop!” riep ze krampachtig naar haar zusje, proberend te negeren dat haar stem oversloeg. “Houd op! Houd je mond! Jij bent Shizu niet!” Dit was compleet het tegenovergestelde van wat Mark haar probeerde te leren vandaag. Mark… “Of anders?” grijnsde Shizu. “Wat wilde je eraan doen? Je pokémon op me afsturen? Dan heb ik nieuws voor je.”

Shiyo keek verbaasd op. Wat bedoelde de brunette daarmee? Shizu was plots verdwenen. In plaats daarvan torende Tiko nu boven haar uit. Wacht, wat? De Sandshrew leek wel acht meter hoog te zijn! De pokémon opende zijn mond, maakte een geluid waardoor de grond onder Shiyo’s voeten begon te trillen en stuurde toen zijn gigantische staart op haar af. Instinctief hield de brunette haar armen beschermend voor zich, waarbij ze het niet kon laten om een gil te slaken. Voordat de staart haar echter ook maar kon raken, schrok ze daadwerkelijk wakker en was ze terug in de realiteit. Vlug opende ze haar ogen en merkte de helderblauwe lucht op. Arceusdank. Het was maar een droom. Een vreselijke droom met een vreemd einde. Was het eerste deel wel een droom en niet gewoon een manier van Shizu om met haar te communiceren? Het leek haar in ieder geval niet vreemd voor een… Geest om te doen. Shiyo kwam iets overeind en merkte dat, in het holst van de nacht, Tiko op haar buik was gaan liggen. Zwakjes glimlachte ze naar het slapende figuur van de Sandshrew. Hij zou haar nooit een vlieg kwaad willen doen, of wel? Noch dacht hij dat ze een slechte Trainer was. Mark ook niet. Hij dacht niet eens dat ze een slecht persoon was. En nu ze erover nadacht, Shizu vroeger ook niet. Het was gewoon een gemeen spelletje geweest van haar onderbewustzijn. Ja, dat moest het zijn. Ietwat gerustgesteld liet ze haar bruine kijkers rond glijden en merkte dat Mark inmiddels al wakker was. “Goedemorgen,” mompelde ze met een bedstem. Waarschijnlijk had ze ook bedhaar. “Ben je al lang wakker?”

Mark draaide zich alert om toen hij iets achter zich hoorde, gelukkig was hij net op tijd klaar met het inpakken van het pakketje. Er zaten genoeg potions, Pokéballen en andere dingen in die je nodig had voor een Pokémon reis en de trainer en Pokémon zelf. Zijn voorraad was flink wat ingedund door dit maar hij kon het zo wel weer inslaan, zodra hij een Pokémarkt had gevonden. Opdat moment hoorde hij geritsel en stopte vlug zijn oude EHBO doos terug in zijn tas. Omdat hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Shiyo wakker aan het worden was. “Goedemorgen,” weerklonk de stem van het meisje, nogal slaperig klonk.  “Morgen!” reageerde Mark met een vrolijke ondertoon in zijn stem en grijnsde vrolijk naar Shiyo. Waarna hij voelde dat Toby boven op zijn schouder sprong en hem op zijn hoofd klopte met zijn pootje. “Ben je al lang wakker?” vroeg Shiyo toen, waarop Mark met zijn hoofd schudde en weer op zijn horloge tuurde. “Net een kwartiertje denk ik,” reageerde  Mark waarna zijn blik veranderde in een bezorgde. Een moment voordat Shiyo wakker was geworden, had hij het idee dat ze een nachtmerrie had.. hij wist niet waarom maar hij had haar niet willen wakker maken. Uit ervaring wist hij dat dat niet echt verstandig was.  Inplaats daarvan verdween de bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en reek een half stokbroodje uit, waarna hij het laatste blikje voer tevoorschijn haalde voor Tiko en Toby.  Net zoals gisteravond legde hij de brokjes op een doekje neer en schoof deze naar de Pikachu toe. “Bewaar ook wat voor Tiko, die moet ook eten, “grijnsde Mark naar zijn Pikachu en stond op waarna hij zijn voetbal aantikte met zijn voet. Net opdat moment toen Toby een brokje in zijn mond wilde proppen, stoof de Pikachu direct op de jongen af. “Pika! Pika!” riep hij uitdagend naar de jongen.

“Oh oké.. wil je het zo spelen?” zei Mark met een uitdagende grijns op zijn gezicht. Hij wist niet hoelang zijn voet dit vol ging houden, maar hij kon het toch ook gewoon proberen.. zodra hij pijn voelde moest hij maar stoppen. Één potje kon geen kwaad.. hopelijk zou het meisje dit niet erg vinden. Mark zette zich af en trapte zijn voetbal naar voren, waar Toby ook op reageerde en erachter aan spurtte. De jongen haalde alles uit de kast om de Pikachu niet aan de bal te laten komen, hij was er nog even goed in als een paar jaar terug toen hij nog voetbalde voor zijn vereniging, en ondanks dat Toby niet zijn poten kon gebruiken wist hij na een paar goede pogingen, toch de bal te bemachtigen. Als een idioot begon Mark te grijnzen en blokkeerde Toby de weg. Ze waren niet ver van het meisje afgedwaald en rende toen terug toen Toby een doelpunt scoorde toen hij hem tussen zijn benen door speelde. “Vuile valsspeler kom terug!” riep Mark de Pikachu na en achtervolgde het wezentje die terug naar Shiyo rende. Hij moest inderdaad al snel stoppen omdat zijn enkel weer opspeelde en liep toen op een looppas terug naar Shiyo, waar hij neerplofte en op zijn rug ging liggen om uit te rusten. “Pika! Pi-pikachu!” riep Toby triomfantelijk en sprong op zijn buik waar hij zijn poten over elkaar heen had geslagen en met een flauwe grijns op hem neerkeek. Mark schoot in de lach toen Toby zich expres liet vallen en met gespreide pootjes op zijn buik terecht kwam, begon de Pikachu ook te lachen zodra hij de domme uitdrukking van Mark zag.. ah dit voelde net aan als vroeger. “Laten we zo maar gaan dan..” sprak Mark toen met een serieuzere blik maar met een glimlach op zijn gezicht tegen Shiyo.

Shiyo glimlachte toen Mark antwoord op haar vraag gaf, maar werd al snel afgeleid door Tiko, die inmiddels ook langzaam in beweging kwam. Slaperig opende de pokémon zijn ogen en rekte zich uit op haar buik – iets wat er natuurlijk extreem schattig uitzag. De brunette kon zich nog net inhouden om niet een gelukkig kreetje te slaken. Haar Sandshrew kreeg inmiddels door dat hij bovenop zijn Trainer lag en keek haar meteen onderzoekend aan. Waarschijnlijk wilde hij weten of ze dit wel goedkeurde, maar de glimlach die nog altijd haar lippen sierde zei genoeg. Shiyo had hier absoluut geen moeite mee. Desondanks sprong hij toch van haar af en rekte zich nogmaals uit, waarna zijn blik op Mark en Toby viel, die inmiddels aan het voetballen waren. Het meisje volgde zijn blik en hield Mark goed in de gaten. Was zijn enkel alweer een beetje genezen? Ze hoopte het, want hij moest zichzelf nu niet gaan forceren. Het spelletje stoppen wilde ze echter niet, want ze zag dat de jongen nu helemaal in zijn element was en dat moment verdiende hij toch wel even. Zeker nu ze wist wat voor een problemen hij thuis had en dat hij het maar moeilijk had. Zelf zou ze ook liever iets doen om haar zorgen te vergeten. Daarover gesproken, misschien was het tijd om op te staan. Shiyo kwam langzaam onder de slaapzak vandaan en raapte deze toen op om op te vouwen. Dat ging echter moeizamer dan gedacht, want al snel raakte ze in de knoop. Gelukkig had ze een helpende hand – of beter gezegd, een helpende poot. Zodra ze iets voelde trekken aan de slaapzak, keek ze omlaag en merkte de brede glimlach van Tiko op. Hij wilde heel graag helpen.

Het lukte hen beide eindelijk om de slaapzak fatsoenlijk op te vouwen, hoewel dat met heel veel pijn en moeite ging, zodat Shiyo het voorwerp bij Marks tas kon leggen. Tiko begon inmiddels te eten van het overgebleven voer dat de jongen voor hem had neergelegd, terwijl het meisje naging of alles nog wel in haar tas zat. Toen ze eenmaal klaar was daarmee, kwam haar metgezel teruggelopen en plofte vermoeid op de grond neer. “Welkom terug opa,” grinnikte Shiyo naar hem. Ze wist niet zeker of hij haar gehoord had omdat de Pikachu hem bezighield, maar dat was ook niet echt belangrijk. “Laten we zo maar gaan dan,” hoorde ze de jongen toen zeggen, waardoor ze hem aankeek en naar hem knikte toen ze zag dat hij terugkeek. Het zou inderdaad tijd worden om verder te gaan. Zeker omdat ze Tiko had beloofd met hem te trainen zodra ze weer op pad gingen. Ze ging nog even naast de jongen zitten en staarde peinzend naar de grond. Zelfs na de gebeurtenissen van gisteren was ze er nog steeds niet honderd procent van overtuigd dat ze een goede Trainer zou worden… Of dat ze het überhaupt wel wilde… Maar zoals Mark en Toby al hadden aangegeven, was het niet eerlijk tegenover Tiko als ze nu al opgaf zonder het te proberen. Shizu zou dat absoluut niet van haar hebben gewild, ondanks alles, dus ze zou het op z’n minst een kans kunnen geven. Het ging niet makkelijk worden, dat besefte ze als geen ander, maar ze was niet alleen. Ze had sowieso haar Sandshrew en Mark. Hij had haar zelfs nog beloofd om samen te reizen als hij orde op zaken had gesteld. Shiyo keek op van de grond en keek strak vooruit, maar opende haar mond om iets tegen de jongen te zeggen. “Mark…” begon ze, proberend de juiste woorden te vinden. Ondanks dat ze hem adresseerde, bleef ze strak voor zich uit staren. “Bedankt. Voor alles, bedoel ik,” sprak ze en richtte bij het einde van haar zin haar bruine ogen eindelijk op Mark. Een dankbare doch bescheiden glimlach vormde zich rond haar lippen. De bruinharige jongen keek even weg en mompelde uiteindelijk een ‘graag gedaan’.

Het bleef voor een paar minuten nog even stil tussen hen, voordat ze eindelijk besloten om dan toch te vertrekken van deze plek. Mark stopte zijn slaapzak opgevouwen terug in zijn tas en deed deze dicht, waarna hij hem opraapte en naar het steegje begon te lopen. Shiyo liep achter hem aan, maar bleef twijfelend staan zodra ze het steegje hadden bereikt. Gisteren was het al een heel karwei geweest om bijna heelhuids eruit te komen. Hoe zou het nu wel niet aflopen? Mark zag haar twijfelen en stak glimlachend zijn hand naar haar uit. De brunette staarde er een paar tellen dom naar, totdat Mark zijn mond open deed om iets te zeggen. “Vertrouw me,” sprak hij haar toe, waarop ze zijn hand voorzichtig vastpakte en ze door het steegje liepen, gevolgd door Toby en Tiko. De Pikachu gaf de Sandshrew een stoot met zijn elleboog en wees toen breed grijnzend naar de twee Trainers die hand in hand voor hen uitliepen. Vervolgens begonnen de twee pokémon zachtjes te grinniken.
Tot Shiyo’s verbazing hadden ze veel en veel minder tegenstand en waren ze zo door het steegje heen. Mark draaide zich grijnzend naar haar om en liet langzaam en voorzichtig haar hand los. Heel even, voor een klein moment, was de brunette teleurgesteld, maar de grijns op zijn gezicht maakte het weer goed. Wacht, wat? “Zie je wel,” sprak de jongen onwetend. Shiyo keek hem verdwaasd aan, betrapte zich daar toen op en toverde toen ook een grijnsje tevoorschijn. Vroeger had ze verscheidene verhalen gehoord en gelezen over prinsessen die op een dag gered werden door een prins op het witte paard. Mark was in verschillende opzichten die prins voor haar, of niet soms? … Opnieuw, wacht, wat? “Oh, trouwens, ik heb nog wat voor je,” begon haar vriend opnieuw, waarmee hij haar aandacht weer wist te trekken. Ze keek hem vragend aan, niet wetend wat ze moest verwachten. Mark toverde al snel het pakketje tevoorschijn en overhandigde het aan haar. “Om je een beetje op weg te helpen…” mompelde hij haast onverstaanbaar, terwijl hij achter zijn hoofd krabde. Shiyo onderzocht het en zag dat er Potions, Pokéballs en andere benodigdheden voor een Trainer inzaten. “… Dat kan ik niet aannemen,” sprak ze schuldig. Hij had al zoveel voor haar gedaan en deed er nog een schepje bovenop. Mark was veel te goed voor haar. “Dat kan je wel. Zie het als een starterskit,” reageerde hij. “Beginnende Trainers krijgen die altijd van de professor. Jij krijgt die nu van mij,” voegde hij er met een knipoog aan toe. Ze keken beide voor een moment van elkaar weg, voordat Shiyo hem bedankte en de spullen toch maar aannam.

“Dus… Dit is vaarwel huh?” begon het meisje ietwat terneergeslagen. Mark knikte afwezig, maar leek al snel zijn concentratie terug te hebben gevonden. “Ja… Maar het is maar voor heel even. We zien elkaar snel weer,” sprak hij. Zijn toon gaf aan dat hij zelfvertrouwen had, wat, op zijn beurt weer, vertrouwen bij Shiyo opwekte. Ze knikte enthousiast. Ondertussen was Toby naar Mark zijn schouder geklommen en stond Tiko vlak naast Shiyo te wachten. De pokémon hadden al afscheid van elkaar genomen. “Tot de volgende keer?” mompelde de brunette voorzichtig. “Tot de volgende keer,” herhaalde Mark met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij draaide zich om en liep langzaam van haar weg, waarbij hij na een aantal passen zijn hand opstak om haar uit te zwaaien. Hij keek echter niet meer om. Desondanks zwaaide Shiyo terug en wachtte tot Mark uit haar zicht was verdwenen. Vervolgens keek ze naar beneden, naar Tiko. Deze keek met een blik die ze niet kon lezen terug. “Zullen we straks dan maar aan die techniek van je staart werken?” vroeg ze onschuldig. De Sandshrew keek haar beduusd aan en wilde net beginnen met een preek, maar Shiyo begon toen te giechelen. “Je Iron Tail, gekkie. Ik weet dat het zo heet.” Niet veel later begon hij ook te lachen.

OOC: Godmode met toestemming.