Kenji: Met een chagrijnige frons op zijn voorhoofd en zijn handen in zijn zij gestoken keek Kenji naar de nieuwste aanwinst van zijn team; Chuckle de Gastly. Hij had nog niet veel gedaan met de Pokémon, nadat hij hem had gevangen in de Pokémon Tower, dus hij had het wel eens tijd gevonden om de Pokémon te gaan trainen. Chuckle zelf dacht daar echter heel anders over. Kenji had hem in eerste instantie de bijnaam Chuckle gegeven, omdat hij heel veel liep te grinnikten, maar nu had hij toch wel spijt van die naam. Het bleek namelijk dat de Gastly niet alleen maar liep te grinnikten, hij haalde ook grapjes uit en niet een klein beetje ook. Eigenlijk was grapjes uithalen het enige wat hij deed. Nu was Kenji ook geen lieverdje en vond hij het ook leuk wanneer anderen pijn leden (in de vorm van leedvermaak), maar wanneer er grapjes met hem en zijn eigen Pokémon werden uitgehaald was het toch echt een heel ander verhaal. 'Chuckly, focus!' riep Kenji boos naar zijn Gastly, welke net bezig was een grapje uit te halen met Chush. De Cubone was hier, uiteraard niet van gediend, en gaf de Gastly een welverdiende mep op zijn hoofd met haar bot. 'Is het dan nu eindelijk afgelopen?' vroeg Kenji geïrriteerd aan de Gastly, welke nu wel een toontje lager zong dankzij de mep van net. 'Als je ooit wilt meedoen aan gevechten en wilt evolueren, stel ik voor dat je meewerkt,' sprak de jongen op strenge toon tegen zijn Pokémon. Deze keek hem nadenkend aan en knikte, alsof hij besloot te gaan luisteren.

De jongen zuchtte, had hij de Pokémon dan eindelijk zover dat hij mee ging werken? Blijkbaar niet, want al gauw begon hij met het pesten van Céline. Deze liet dit uiteraard niet op haar zitten en zette de aanval in. Kenji onderdrukte de neiging om zichzelf voor zijn hoofd te slaan en besloot hier zijn voordeel mee te doen. Als Chuckle en Céline gingen vechten, dan kon hij hen net zo goed beide trainen. 'Oké Chuckle, doe je Hypnosis! Céline, ontwijk!' De Gastly leek hem even aan te kijken alsof hij wilde vragen "waar bemoei jij je mee?", maar besloot toen dat Hypnosis wel een leuk idee was. Hij voerde de aanval uit, waarop de Jolteon opzij sprong. Kenji glimlachte tevreden. Misschien ging dit toch nog lukken.

Chuckle: Serieus trainen? Daar had hij echt geen zin in. Hij wilde klieren en geinen, grapjes uithalen met Kenji, die nu zijn trainer was, en de Pokémon in het team. Ze waren zo gemakkelijk te pesten, vooral Céline. Hij had echter een ander slachtoffer op het oog, namelijk Crush de Cubone. Deze dame was echter toch een stuk lastiger te pesten dan hij had gedacht en het kwam hem op een flinke mep op zijn hoofd te staan. Hé, dat was niet grappig! Chuckle wilde eigenlijk wraak nemen, maar werd toen tot de orde geroepen door Kenji. Even dacht hij na, waarna zijn oog viel op Céline. Een grijns verscheen op zijn lippen en hij zette de aanval in. De Jolteon ontvlamde meteen en kwam achter hem aan. Chuckle grinnikte, lachte en gierde. Dit was leuk! Kenji moest zich er echter weer mee bemoeien. 'Doe je Hypnosis!' riep de jongen naar hem. Chuckle keek de jongen aan. Waar bemoeide hij zich nou weer mee? Alsof hij zelf geen dingen kon bedenken! Hypnosis was echter wel een leuk idee. Lang niet zo leuk als de tegenstander verwarren, maar die aanval kon hij nog niet, dus was in slaap brengen een leuke, tweede optie. Helaas ontweek de Jolteon zijn aanval. Wel potverdrie! Zo gemakkelijk ging die irritante bliksemkont er niet vanaf komen! Gastly schoot achter de Jolteon aan, meerdere Hypnosis afvurend. Die kleine klier ging niet ontkomen! Als ze sliep, kon hij haar lekker in de maling nemen! Maar wacht, als ze sliep, dan kon ze niet reageren en dat was ook niks aan.

Kenji: Even begon de jongen de hoop te krijgen dat het toch nog goed ging komen met de training vandaag, maar al gauw werd duidelijk dat hij te vroeg had gejuicht. Chuckly was er niet blij mee dat hij Céline met zijn aanval had gemist en bestookte de Pokémon toen met een hele serie aan slaapstralen. 'Chuckle stop!' riep de jongen boos, waarop hij Céline opdroeg om alles te ontwijken. Uiteindelijk hield de Gastly op. alsof hij zich iets realiseerde (misschien dat hij moest luisteren naar Kenji, voordat deze hem zou vermoorden? Wat niet echt haalbaar was bij een spook..) 'Kunnen we dan nu eindelijk normaal doen?' bitste Kenji naar zijn Gastly. Als dit zo door ging, ging hij die Pokémon echt nog wat aan doen.

Celadon City. Omdat Karin zich nog altijd niet klaar voelde voor de tweede Gym, was ze naar deze stad gereisd. Misschien kon ze nog wat nieuwe Pokémon vangen, of ergens een oefengevecht houden. Ze wreef even met beide handen over haar gezicht. Eigenlijk moest ze zich schamen. Ja, ze was een behoorlijke tijd thuis vanwege familieomstandigheden, maar dat was toch geen reden om geen steek verder te zijn? Kaede was nog altijd niet geëvolueerd, Ithai was nog niks sneller of wendbaarder geworden en Akiko, haar nieuwste aanwinst, had ook nog geen specifieke training gehad. Het enige waar ze de laatste tijd moeite in har gestoken, was het bedenken van Akiko’s naam. De Magnemite was namelijk geslachtloos, een probleem waar ze nog nooit tegen aan was gelopen. Dus had ze uiteindelijk besloten om het Akiko te noemen, wat sparkle child betekende. Vrij toepasslijk voor een Magnemite, toch? Karin keek om zich heen en zette haar handen in haar zij. Het meisje stond aan de rand van Celadon City. Arash drentelde om haar heen, vrolijk als altijd. Toen zuchtte Karin en liet ze haar armen weer zakken. Aaargh, waarom ontbrak het haar ze vreselijk aan motivatie?

Goed, eerst Akiko maar eens erbij halen. Ze pakte de Pokéball van haar riem en klikte deze open. De grijze Pokémon verscheen in de lucht en duikelde in het rond, blij om weer buiten te zijn. Arash sprong blaffend naar voren en begon met de Magnemite te spelen. Karin kreunde en liet zich met een plof in het gras vallen. Great. Hoe moest ze hun nu nog serieus aan het trainen krijgen? Dit was zo frustreren! Plotseling hield het blaffen op. Verbaasd keek Karin op en zag dat Arash op zijn zij lag. Verschrikt sprong ze op en rende naar de Growlithe toe. Zijn ogen waren gesloten, maar zijn ademhaling was zwaar en regelmatig. Karin fronste. Was hij nou aan.. het slapen? Plotseling hoorde ze commotie achter zich en zag ze ronde stralen uit de bosjes schieten. Hé, dat leek wel een Hypnosis aanval! Karin stond op, liet de slapende Arash terugkeren en holde naar de bosjes toe. Akiko volgde haar. Het roze harige meisje draafde om de bosjes heen en kwam met een ruk tot stilstand.

“Kenji!” riep ze verbaasd uit. Wauw, wat had ze die jongen al lang niet meer gezien! Voor hem zweefde een Gastly die ze niet kende en er was ook een Cubone. Ze liep naar de jongen toe. “Hoe is het met je? Nieuwe Pokémon gevangen, zie ik?” Karin kon maar niet ophouden met grijnzen. Ze was zo blij de jongen weer te zien! Bovendien was deze ontmoeting precies wat ze nodig had. Kenji was immers een beetje haar rivaal. Hoewel hij een stuk competitiever was dan zij. Akiko zweefde naar de Gastly toe, duidelijk geïnteresseerd in de Pokémon.

OOC: Eindelijk maar toch! Hier is Karin dan!

Kenji: Chuckle zweefde grinnikend voor hem, duidelijk niet van plan om "gewoon" te gaan doen. Tja, wat was gewoon? Voor hem was dit waarschijnlijk normaal, maar voor Kenji niet. Wat moest hij hier nou mee? Toen hij de Gastly had gevangen was hij heel blij geweest, maar op dit moment baalde hij als een stekker en zou hij de Pokémon het liefst inruilen voor een andere. Geritsel in de bosjes, gevolgd door een wel erg bekende stem deden hem opkijken. 'Kenji!' Verbaasd draaide de jongen zich om en keek in het gezicht van Karin. Wauw, die had hij lang niet gezien! Niet dat hij haar had gemist ofzo, maar toch. De rozeharige begon meteen tegen hem te praten terwijl Céline afgelaten op het meisje afrende en haar begroette. 'Ja gaat goed, en met jou dan?' Hij grijnsde, hij kon het niet laten. 'Nieuwe Pokémon gevangen zie ik?' sprak het meisje, waarop de jongen knikte. 'Klopt, dit zijn Crush en Chuckle,' vertelde hij terwijl hij naar de Cubone en Gastly wees. 'Ik zie dat jij ook eindelijk een nieuwe Pokémon erbij hebt?' Hij gebaarde naar de Magnemite, die nu bij Chuckle zweefde. Kenji hield het scherm in de gaten, want hij kende de Gastly nu wel goed genoeg om te weten dat deze binnen nu en een paar tellen een grapje uit ging halen.

Chuckle: Wat wilde die jongen toch van hem? Hij liep alleen maar te zeuren over dat hij serieus moest doen. Waarom moest dat nou weer? Serieus doen was zo saai! Helaas had hij die irritante Jolteon niet kunnen raken met zijn Hypnosis, maar een nieuw slachtoffer kwam al gauw ten tonele. Blijkbaar kenden het meisje en Kenji elkaar, want er gingen begroetingen over en weer waaruit herkenning bleek. Chuckle had het rozeharige meisje nog nooit gezien, maar ja, zo lang was hij nou ook nog weer niet bij Kenji. Wie zou het zijn? Misschien had zij wel gevoel voor humor! Nog voor hij echter naar het meisje toe kon, zweefde er opeens een Magnemite voor hem. De Pokémon leek hem nieuwsgierig aan te kijken en Chuckle keek even terug. Toen begon hij rare bekken te trekken om de Magnemite aan het lachen te krijgen, iets wat een flinke uitdaging is bij een Pokémon met alleen maar één groot oog. Hmmm, deze zwevende schroothoop kon wel een likje gebruiken. Chuckle haalde zijn tong tevoorschijn en wilde de Magnemite net een lekkere Lick verkopen toen de strenge stem van Kenji opeens weerklonk in de lucht. 'Chuckle, waag het niet.' De Gastly stak zijn tong uit naar de jongen en keek hem chagrijnig aan. Bah, met hem viel echt niks te beleven.

Céline kwam meteen naar haar toe en Karin kroelde door haar kraag. “Dag meisje. Hoe is het met jou?” Ze aaide haar nog eens over haar kop en richtte zich toen weer op Kenji. “Ja gaat goed, en met jou dan?” vroeg de jongen. Ze haalde even haar schouders op. “Wel prima.” Karin glimlachte. Vervolgens vroeg ze hem naar zijn nieuwe Pokémon. “Klopt, dit zijn Crush en Chuckle,” zei de jongen, terwijl hij naar zijn Pokémon gebaarde. “Ik zie dat jij ook eindelijk een nieuwe Pokémon erbij hebt?” Karin glimlachte nu wat breder en keek naar haar Magnemite. “Ja, ik heb Akiko op Cinnabar Island gevangen! Waar heb je Crush en Chuckle gevangen dan?” vroeg ze nieuwsgierig. “En hoeveel badges heb je nu?” O jee, waarom moest ze die vraag er nou uit flappen? Nu ging Kenji het haar waarschijnlijk inwrijven dat ze ontzetten achter liep…

~A K I K O~
Nieuwsgierig zweefde hij rond de zwarte bol. Wat was dit voor aparte Pokémon? Die had hij nooit gezien op Cinnabar Island! De Pokémon leek hem ook wel interessant te vinden en begon gekke bekken te trekken. Akiko begon te lachen, wat eigenlijk een vreemd, metaalachtig geluid was dat uit zijn lichaam kwam. Plotseling haalde de bol een enorme tong tevoorschijn. Akiko wilde meteen dichterbij komen om de tong aan te raken, maar de bol, die blijkbaar Chuckle heette, werd terecht gewezen door zijn trainer. Akiko lachte opnieuw. ”Wat ben jij?” vroeg hij Chuckle. Zijn stem klonk mechanisch, als een computer. Het geluid kwam uit zijn lichaam, aangezien hij geen mond had om mee te spreken. ”Ik ben Akiko,” vervolgde hij. De Magnemite moest toegeven dat hij blij was met zijn naam, het was voor hem makkelijk uit te spreken.

Céline: Karin! Dat was het eerste wat er door de Jolteon heen schoot toen het rozeharige meisje tevoorschijn kwam uit de bosjes. Wat had ze dat meisje gemist! Vrolijk rende ze naar het meisje toe en werd liefdevol begroet door gekriebel in haar kraag. 'Hoi Karin!' piepte Céline terwijl ze vrolijk met haar staart kwispelde. Het meisje richtte haar ogen weer op Kenji en de Jolteon gluurde om Karin heen. Waar was Arash? Céline liep een paar rondjes om Karin heen en keek het rozeharige meisje toen vragend en ietwat zielig aan. 'Waar is Arash?' vroeg de Jolteon.

Kenji: Karin verklaarde dat het wel goed met haar ging en vertelde toen dat ze Akiko, de Magnemite, had gevangen op Cinnebar Island. De jongen knikte. Het meisje was dus terug geweest naar huis en had daar getraind. Mooizo, dat betekende dat ze vast wel zin had in een gevecht. 'Waar heb je Crush en Chuckle gevangen?' vroeg de rozeharige, waarom Kenji grinnikte. 'Allebei in Lavender Town, in de Pokémon Tower,' verklaarde de jongen. Een brede grijns verscheen op zijn lippen toen Karin de omstreden vraag stelde; hoeveel badges hij al had. De jongen rechtte zijn rug en ging tegenover het meisje staan. 'Drie,' sprak hij vol trots. 'En jij?' Dat laatste sprak hij heel uitdagend naar het meisje uit. Eens zien of Karin ook wat had uitgespookt de afgelopen tijd.

Chuckle: De Magnemite leek zijn verschillende koppen toch leuk te vinden, want er kwam een metaalachtig geluid uit de Pokémon. Ha! In ieder geval iemand met humor. De Pokémon leek het ook bijzonder grappig te vinden toen Kenji Chuckle terecht wees. 'Wat ben jij?' vroeg de Magnemite toen aan hem. Chuckle grinnikte. 'Ik ben een Gastly,' verklaarde de Pokémon. De Magnemite stelde zich voor als Akiko, waarop Chuckle vertelde; 'Ik ben Chuckle.' Gastly gluurde even vanuit zijn ooghoeken naar Kenji. Misschien kon hij straks wel weer wat grapjes uithalen met de jongen.

Céline draaide om haar benen heen en kefte, duidelijk op zoek naar iemand. Karin glimlachte. De Jolteon wilde vast Arash en de rest even zien. Het meisje pakte haar andere drie Pokéballs en opende deze. Arash verscheen en begon meteen opgewonden te keffen bij het zien van Céline. Karin hief even haar vinger. "Arash, gedraag je dit keer," zei ze streng. De Growlithe liet even zijn oren zakken en kefte. Karin glimlachte. "Goed zo." Ondertussen struinde Ithai ongeïnteresseerd tussen de Pokémon door en snuffelde even aan de Cubone. Die kende hij immers nog niet. Kaede begroette Céline als een oude vriend. Karin besloot de Pokémon even hun gang te laten gaan en richtte zich weer op haar gesprek met Kenji. "Allebei in Lavender Town, in de Pokémon Tower," antwoordde de jongen. Lavender Town, wauw! Daar was ze nog nooit geweest. De Pokémon Tower leek haar eigenlijk behoorlijk eng. Maar Kenji had al vaker bewezen dat hij voor niets en niemand bang was. "Drie," vervolgde Kenji op haar volgende vraag, gevolgd door een uitdagende: "En jij?" Karin slikte even en staarde naar haar voeten. "ik, uh, heb nog steeds alleen de Boulder Badge. Ik ben lang thuis geweest wegens.. omstandigheden," antwoordde het rozeharige meisje twijfelachtig. Ze wist niet echt hoeveel ze Kenji hierover kon vertellen. Haar blik ging weer over de grote verzameling Pokémon om hun heen. "Ze zijn wel blij om elkaar weer te zien, hè?" glimlachte Karin.

~A K I K O~
"Ik ben een Gastly," vertelde de zwarte-bol-met-paarse-rook. Akiko hield zijn hoofd een beetje scheef (wat eigenlijk inhield dat zijn hele lichaam een paar graden kantelde) en keek de Gastly nieuwsgierig aan. Eerst was hij niet al te blij geweest met het feit dat Karin hem gevangen had, maar dit was wel het voordeel van een trainer hebben: je zag eens wat nieuws! En nieuwe dingen, daar hield Akiko wel van. Ondertussen stelde de zwarte-bol-met-paarse-rook zich voor als Chuckle, iets wat de Magnemite al wist, aangezien de blauw-haar-groene-ogen-trainer hem zo had genoemd. "Aangenaam," knikte Akiko hem toe. Hij wiegde een beetje heen en weer in de lucht en begon toen om de Gastly heen te draaien. "Wil je me tonen wat je kan, Chuckle?" vroeg de Magnemite, terwijl hij zijn magneten liet vonken en hem uitdagend aankeek. Hij was wel erg benieuwd naar de aanvallen van deze Gastly!

Kenji: Kenji volgde de bewegingen van zijn Jolteon, die overduidelijk blij was Karin te zien, en nu op zoek was naar Arash. Het meisje glimlachte en haalde haar andere Pokémon tevoorschijn. Zo te zien was Magnemite inderdaad de enige nieuwe toevoeging aan het team van het meisje. Ithai was nog steeds een Nidorino, Arash nog steeds een Growlight en Kaede nog steeds een Pidgey. Hij grijnsde even scheef. 'Ik die dat jouw Pokémon nog niet geëvolueerd zijn?' reageerde hij met een knikje op voornamelijk Arash en Kaede. 'Ik zou toch denken dat Pidgey nu wel een Pidgeotto zou zijn geworden.' Eigenlijk had hij geen recht van spreken, aangezien zijn Spearow ook nog niet was geëvolueerd, maar Pidgey evolueerden meestal sneller dan Spearow. Ondertussen biechtte het meisje hem op dat ze nog altijd alleen de Bolder Badge in haar bezit had. De jongen stootte een honende lach uit. 'Nou, dat schiet niet echt op hè,' reageerde hij ietwat schamper. 'Zo ga ik eerder de League bereiken dan jij. Doe je wel een beetje je best?' Hij vond het leuk om Karin uit te dagen. Hoewel het meisje en hij een soort van vriendschappelijke band hadden, zag hij haar ook wel een beetje als een rivale. Met maar één badge was het meisje echter wel een beetje een rivale van niks.

Céline: De Jolteon was dolblij om Arash en de anderen weer te zien. 'Hallo!' riep ze vrolijk toen ze Arash en Kaede in het vizier kreeg. 'Lang niet gezien! Hoe gaat het met jullie?' Vrolijk kwispelde ze en liet haar ogen toen naar Ithai afdwalen. De Nidorino leek niet zo geïnteresseerd, alleen in Crush, de Cubone. Deze keek even naar de Nidorino, maar leek verder ook niet al te veel interesse in hem te tonen. Twee ongeïnteresseerde Pokémon. Die konden het vast wel goed met elkaar vinden. Toch?

Chuckle: Chuckle vond de Magnemite wel interessant. Het was namelijk de eerste keer dat hij een Pokémon trof zonder echt een gezicht. Het oog van de Pokémon kon wel verschillende expressies voortbrengen, maar het was toch wat anders dan wanneer een Pokémon (of mens) een volledig gezicht had. De Elektrische Pokémon vloog intussen om hem heen en liet toen wat vonken zien. 'Wil je me tonen wat je kan, Chuckle?' vroeg de Pokémon met zijn metaalachtige stem terwijl hij hem uitdagend aankeek. Chuckle grinnikte en grijnsde breed. 'Ja hoor, waarom niet.' Even keek de Gastly naar zijn trainer. Hij moest vast op hem wachten voor instructies. Dat was echter lang niet zo leuk! De Spookpokémon haalde zijn lange tong weer tevoorschijn en wilde Akiko niet voorzien van een wasbeurt, toen Kenji er weer tussen kwam. Tgh, spelbreker.

Kenji: De jongen keek op toen hij elektriciteit hoorde knetteren. Zijn blik ging eerst naar Céline, maar die leek niks te doen, dus toen verschoof zijn blik automatisch naar de andere Elektrische Pokémon in het gezelschap; Magnemite. 'Zo te zien wil er iemand vechten,' gebaarde de jongen naar de zwevende magneet. 'Chuckle, waag het niet,' voegde hij er streng aan toe toen hij zag dat de Gastly Akiko weer wilde likken. 'Dus Karin, wat zeg je er van? Een gevecht tussen Akiko en Chuckle?' Dit zou een mooie gelegenheid zijn voor hem om Chuckle wat te trainen. Misschien dat de Pokémon dan eindelijk wat serieuzer werd.

Karin liet de stekelige opmerkingen van Kenji maar over zich heen komen. Ja, Kaede was nog altijd een Pidgey en de zwakste van haar team. Arash kon ze laten evolueren, ze had immers een Vuursteen, maar op één of andere manier kon ze zich er nog niet toe zetten. Ze had de Growlithe al zo lang! Zoals verwacht had Kenji weinig boodschap aan haar 'persoonlijke omstandigheden'. Karin snoof. "Het komt heus wel. Met Akiko kan ik de Cerulean Gym wel aan." Okee, dat zei ze een stuk zelfverzekerder dan ze eigenlijk was, maar goed. Het knetterde geluid van elektriciteit deed haar opschrikken. Automatisch ging Karins blik naar haar Magnemite, die inderdaad het geluid veroorzaakte. Akiko zweefde rond Chuckle, terwijl er vonken van zijn magneten af spatte. "Zo te zien wil er iemand vechten," verklaarde Kenji, waarom Karin zachtjes "Ooow," zei. Ze had zich al afgevraagd waarom de Magnemite zo raar deed. "Dus Karin, wat zeg je er van? Een gevecht tussen Akiko en Chuckle?" Haar blik ging van Akiko, naar Kenji, en weer terug. Blijkbaar had de Magnemite er wel zin in. "Laten we het doen," glimlachte Karin.

Aangezien ze hier met z'n allen in de bosjes stonden was er niet echt veel ruimte voor een gevecht, dus verplaatste het gezelschap zich naar de andere kan van de weg, waar een ruim grasveld was. De meeste Pokémon installeerden zich langs de zijlijn om toe te kijken, Ithai daar in tegen draaide iedereen de rug toe, plofte neer op zijn buik en begon vrijwel meteen te snurken. Karin schudde haar hoofd. De Nidorino kon nog altijd geen interesse opbrengen voor de rest van het team. Karin en Kenji namen tegenover elkaar plaats, met een grote ruimte tussen hun in. Akiko duikelde voor haar door de lucht, duidelijk opgewonden door het gevecht. Plotseling stootte de Magnemite een vreselijk, schril gekrijs uit, alsof er twee metalen platen langs elkaar schuurde. Karin sloeg haar handen tegen haar oren. Nee hè, Metal Sound! "Akiko, stop!" brulde ze over het lawaai heen. Gelukkig leek de Pokémon haar te horen, hij stopte in elk geval met het geluid. Het meisje zuchtte opgelucht. "Begin met Thundershock," zei ze streng, in de hoop dat de Magnemite naar haar zou luisteren. Gelukkig leek Akiko wel in een goede bui te zijn, want zijn magneten begonnen fel te vonken, waarna hij een bliksemstraal afvuurde op  Chuckle.

~A R A S H ~
Céline! Céline, Céline, Céline! De Growlithe kon zijn enthousiasme bijna niet in de hand houden, terwijl hij om de Jolteon heen sprong, haar besnuffelde en over haar snuit probeerde te likken. Kaede ging er heel wat rustiger mee om. Hij lande voor de Jolteon en begroette haar. "Lang niet gezien! Hoe gaat het met jullie?" vroeg Céline. "Goed hoor! Nu echt super! Zo leuk je te zien!" ratelde Arash, terwijl hij wild kwispelend tot stilstand kwam en Céline met glimmende ogen aankeek. Hij hoorde Kaede zuchten, maar besteedde er geen aandacht aan. "Goed, we zijn net een hele tijd op Cinnabar Island geweest. We hebben niet echt veel getraind, helaas," voegde de Pidgey toe aan Arash' uitspatting.
Ondertussen had Akiko Chuckle uitgedaagd, dus verhuisde het hele zooitje naar het grasveld. De Growlithe sprong om Céline heen en probeerde haar uit te dagen tot een spelletje. Bij het 'strijdveld' aangekomen ging (bijna) iedereen aan de zijlijn zitten, dus dwong Arash' zijn hypere ledematen om te gaan liggen, hoewel zijn staart nog altijd als een gek heen en weer fladderde. Oh, hij was zo blij!

OOC: Godmode met toestemming!

Kenji: Karin bitste naar hem terug dat ze met Akiko de Cerulean Gym echt wel aan kon. De jongen keek naar de Magnemite en grijnsde. 'Met een Magnemite alleen ga je het echt niet winnen van mijn moeder hoor,' reageerde hij. In zijn hoofd haatte hij zichzelf, omdat hij zijn moeder leek te verdedigen en dat was iets wat hij niet graag deed. Intussen stemde Karin in met een gevecht tussen Akiko en Chuckle, waarna ze uit de bosjes kwamen (oeh!) en klaar gingen staan voor het gevecht. Nog voor ze echt waren begonnen, liet de Magnemite opeens een geluid horen dat door merg en been ging. 'Aaargh, wat is dat!' reageerde Kenji boos terwijl hij zijn oren afdekte met zijn handen. Karin riep tegen haar Pokémon dat hij op moest houden, wat hij gelukkig deed. Fijn, dan konden ze nu eindelijk beginnen, al was Chuckle al lang en breed begonnen. De Gastly was duidelijk niet gediend van Metal Sound en keek Akiko boos aan. Zo boos, dat de aanval over ging in Mean Look. Fijn, dit ging al goed. Nou ja, Mean Look was zo slecht nog niet, al was het in een één tegen één gevecht wel een beetje nutteloos.

Céline: Het deed de Jolteon deugd dat de Growlithe zo blij was haar te zien, want zij was ook heel blij om hem te zien! 'Arash! Arash! Arash!' hyperde de Jolteon met de Vuurpokémon mee en huppelde ook in het rond. Het was zo fijn om alle bekenden weer te zien, en ook fijn dat zij haar ook hadden gemist. Kaede verklaarde dat ze een tijdje op Cinnebar waren geweest, maar daar niet veel hadden getraind. De Jolteon knikte. 'Wij hebben wel veel gereisd. We zijn nu onderweg naar de vierde Gym.' Dat laatste vertelde ze heel trots. Kenji en Karin hadden intussen besloten een gevecht te houden en dus huppelde Céline met iedereen mee de bosjes uit. Arash wilde met haar spelen en zij was daar ook wel voor in, maar toen iedereen braaf aan de kant ging zitten (of liggen) hield ook Céline zich koest. Ze wilde wel eens zien of Chuckle dit keer braaf zou zijn en zou luisteren naar Kenji, of dat hij weer zijn eigen weg zou gaan.

Chuckle: De Gastly was wel in voor een gevecht en gelukkig zijn trainer ook, alleen betekende dit wel dat de blauwharige jongen waarschijnlijk van hem zou verlangen dat hij naar hem zou luisteren. Hmmm ja, toch maar niet. Akiko verraste hem met Metal Sound, wat pijn deed aan de oren en Chuckle boos maakte. Waren ze al begonnen dan? Boos zette Chuckle zijn Mean Look in, om er zeker van te zijn dat de Magnemite niet zou ontsnappen. Deze werd door zijn trainer opgedragen Thundershock te gebruiken, waarna er een elektrische schok naar Chuckle toe kwam. 'Chuckle, ontwijk en doe Curse!' riep Kenji achter hem, maar Chuckle zelf had andere plannen. Hij wilde de donderschok likken, eens zien hoe dat smaakte. De Gastly stak zijn tong uit en ving de schok op met zijn tong, waarna hij een stevige tik kreeg. Hmmm, dat deed wel zeer. Goed, tijd om Akiko te likken, want hij wilde nu wel eens weten hoe die smaakte. Vrolijk zette de Gastly zijn Lick in, al het gemopper en geschreeuw van zijn trainer negerend.

Kenji: Het was wel duidelijk dat, van de twee nieuwste Pokémon, die van Karin beter luisterde dan die van hemzelf. De jongen klemde zijn kaken op elkaar toen Chuckle zijn bevel tot ontwijken negeerde en zijn Lick inzette tegen de Thundershock. Wat was hij van plan? Het likken? Dit bleek inderdaad precies het plan te zijn van de Spookpokémon. Kenji kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Waar had hij dit aan te danken? Had hij de afgelopen tijd dan niet goed genoeg zijn best gedaan? Of had hij soms teveel zijn best gedaan? Hoe het ook zij, de Gastly kreeg de Thundershock vol op zijn tong en ontving een flinke tik. Dit maakte de Pokémon duidelijk boos, want nu ging hij echt voor de Magnemite, wederom met zijn Lick. Kende dat beest dan echt alleen die aanval? Nee dat was niet zo, maar het was wel de enige aanval die hij steeds gebruikte. Waarom in hemelsnaam!? Had deze Pokémon soms een likobsessie? Langzaam begon er iets bij de jongen te dagen, een niet al te prettige ontdekking. De Gastly had inderdaad een likobsessie. Hij wilde overal aan likken, overal en aan alles. En zolang dat nog niet gelukt was, zou hij niet gaan luisteren.

Chuckle: Nu zou het hem lukken. Nu zou het hem eindelijk lukken Akiko te likken! Zijn tong gleed over het gezicht van de Magnemite en de smaak van ijzer en metaal kwam Chuckle's mond binnen. Hmmm, niet echt lekker, vooral die schokkende nasmaak was niet fijn. Terwijl Chuckle de Magnemite likte, kreeg deze een verlammende schok toegediend. Chuckle vloog een klein stukje achteruit, maar kon zich verder niet echt meer bewegen. Verdorie! Hij was verlamd! Maar, zijn missie was geslaagd! Hij had Akiko gelikt!

Kenji: Een diepe zucht ontsnapte uit de mond van de jongen toen hij zag dat Chuckle Akiko likte en toen verlamd werd door Thunder Wave. Beide Pokémon waren nu verlamd en eigenlijk had Kenji niet veel zin om verder te vechten met Chuckle. 'Zullen we dit gevecht maar onbeslist laten?' riep de jongen naar het rozeharige meisje aan de andere kant van het strijdveld. 'Ik stel een ander gevecht voor. Wat dacht je van Pidgey versus Spearow?' Hij haalde de Pokéball van Vulcan tevoorschijn en stak deze naar voren. In een witte flits verscheen de Spearow op het veld, duidelijk zin hebbend in een gevecht.

OOC: Ja, laten we dat maar doen ja XD

Kenji: Karin stemde ermee in om met haar Pidgey tegen zijn Spearow te vechten. Hoewel hij de Vogelpokémon al een tijdje niet had gebruikt, vermoedde hij wel dat de Spearow de Pidgey makkelijk kon hebben. Karin had het immers zelf gezegd niet waar? Ze hadden niet zo heel veel getraind en hadden nog maar één badge verdient, terwijl Kenji er al drie had. Dit ging leuk worden. Het rozeharige meisje opende het gevecht door Kaede een Quick Attack uit te laten voeren. 'Vulcan, blaas hem weg met Whirlwind!' Vulcan keek hem sceptisch aan, duidelijk niet de mening delend dat hier een verdedigende actie nodig was. Hij deed echter wel wat hem gevraagd werd en counterde de Quick Attack van Kaede met een Whirlwind. 'Goed, en doe nu je Fury Attack!' Vulcan stopte met zijn eerste aanval en ging over naar de volgende. Hij schoot op de Pidgey af, zijn klauwen naar voren gestoken, klaar om de kleine vogel open te krabben.

Vulcan: Vulcan wilde maar wat graag tegen de Pidgey vechten, ook al was hij dan nietig, klein en zwak. Het was alweer een tijdje geleden dat hij voor het laatst had gevochten en dus zou hij iedere kans aangrijpen om te vechten, ongeacht de tegenstander. De Pidgey begon met een Quick Attack en Vulcan wilde net de tegenaanval inzetten toen Kenji hem een verdedigende zet opdroeg. Sceptisch keek de Spearow achterom. Meende hij dit nou? Kom op zeg! Hij deed echter wel wat hem gevraagd werd, Kenji zou wel weten wat hij deed, toch? Na de Whirlwind mocht hij eindelijk over tot de aanval. Eindelijk! Vol overgave stortte de Spearow zich in een welgemikte Fury Attack. Als hij het goed deed, kon hij de Pidgey vijf keer raken, deed hij het niet zo goed, zou dit minder zijn. De Spearow zou echter geen genoegen nemen met maar nul hits.

Kenji: De blauwharige jongen keek toe hoe Vulcan op de kleine Pidgey af stoof nadat hij hem had gestopt met zijn Whirlwind. Fury Attack was een aanval waarbij een reeks van vijf achtereenvolgende krabpogingen werden gedaan. Je had verschillende uitkomsten van maar nul keer raak tot wel vijf keer raak en alles daar tussenin. Kenji wist niet precies hoe vaak het Vulcan lukte om de Pidgey te krabben met zijn scherpe klauwen, maar het was beter dan nul. Karin droeg haar Pokémon op een Gust uit te voeren, wat de Pidgey, ondanks de aanval van Vulcan, toch lukte. De Spearow werd achteruit geblazen en was niet meer dichtbij genoeg om de kleine vogel tegenover hem te krabben. Karin ging ondertussen over op een ik-verstop-mijn-Pokémon-want-hij-is-niet-sterk-genoeg-om-gewoon-te-winnen-tactiek en liet de Pidgey met zijn Sand Attack het hele veld veranderen in een grote stofwolk. Kenji balde zijn handen tot vuisten en keek op naar Vulcan. Hij had een kans van één op twee dat de Spearow geen last had van het stof, want Spearow kon de ability Keen Eye hebben, waardoor hij geen hinder zou ondervinden aan aanvallen zoals Sand Attack. Er was echter ook nog een andere ability die Spearow kon hebben en dat was Sniper*, een aanval die aanvallen sterker kon maken. Welke van deze twee ability's had Vulcan eigenlijk?

Vulcan: Hij was erg tevreden over het feit dat hij Kaede een aantal keren had weten te raken, maar helaas dreef de Pidgey hem weg met een Gust. Weggeblazen door de wind tuimelde Vulcan een eindje door de lucht, waarna hij zich weer recht wist te trekken. Hij staarde boos naar de Pidgey, of eigenlijk naar de plek waar Kaede net nog was geweest. De Pokémon was namelijk naar de grond gedoken en sloeg met zijn vleugels allemaal zand en stof op. Vulcan kneep zijn ogen tot spleetjes. In tegenstelling tot de meeste Spearow, die de ability Keen Eye hadden en dus geen last hadden van deze Sand Attack, had Vulcan de ability Sniper, waardoor hij wel degelijk last had van dit zand. Boos en geïrriteerd keek de Spearow in het rond toen hij hoorde dat Karin Kaede opdroeg nog een Quick Attack te doen. Waar was dat verdraaide beest?

Kenji: Helaas. Aan de manier waarop Vulcan verstrooid om zich heen keek, kon hij opmaken dat de Pokémon geen Keen Eye had. Aan de andere kant, Sniper was ook zeker een interessante ability, alleen niet in dit gevecht. Niet op dit moment in ieder geval. 'Vulcan, blaas al dat zand weg met een Whirlwind!' De Spearow knikte en voerde de aanval uit waarbij al het stof in de richting van Karin begon te waaien. Steeds meer en meer werd het veld zichtbaar, maar Kaede was nog altijd niet te vinden. Waar hing die Pidgey uit? Opeens zag Kenji hem, maar het was al te laat; Kaede raakte Vulcan vol in zijn rug, waardoor de Spearow met aardig wat geweld richting de grond tuimelde. 'Vulcan! Probeer jezelf in de lucht te houden!' riep de jongen naar zijn Spearow. Vulcan klapperde met zijn vleugels en wist nog net te voorkomen dat hij op de grond te pletter sloeg. Hij landde soepel op zijn poten, draaide zich om en keek Kaede dreigend aan. De Spearow was boos, dat was wel duidelijk. Hij had niet verwacht dat de kleine Pidgey hem zo tot last zou zijn. De Spearow liet een luide krijs horen en plotseling begon hij licht te geven. Kenji staarde met open mond naar Vulcan. Als hij het niet al een paar keer eerder had gezien, zou hij denken dat Vulcan een aanval uitvoerde, maar nee, zo dom was hij niet. Zijn Spearow was aan het evolueren!

Vulcan: Hij was boos, erg boos. Hoe kon zo'n klein, nietig Pidgeytje het hem zo moeilijk maken? Het irriteerde hem, frustreerde hem. Boos keek hij op naar Kaede, zodra hij was geland. Eigenlijk wilde hij meteen omhoog spurten en Kaede raken met een knetterharde aanval, maar hij kon zich niet zo goed meer bewegen. Wat had Kaede met hem gedaan? Het bleek echter niet Kaede te zijn die iets had gedaan, maar hijzelf. Hij had namelijk eindelijk het level bereikt om te kunnen evolueren! Vulcan voelde hoe een soort warmte zich over zijn lichaam verspreide en hij licht begon te geven. Zijn lichaam veranderde, werd groter, vele malen groter dan hij gewend was. Zijn vleugels strekten zich uit, zijn nek werd langer en zijn snavel eveneens. Al met al duurde het nog geen minuut, maar toen hield het licht geven en groeien op. Vulcan spreidde zijn nu enorme vleugels en liet een luide strijdkreet horen. Hij voelde zich als herboren!

Kenji: De jongen kreeg een gigantische grijns op zijn lippen toen hij zijn Spearow zag evolueren in een Fearow. Hier had hij naartoe gewerkt, hier had hij op gehoopt! Vulcan was nu vier keer zo groot als toen hij een Spearow was geweest, en nu wist hij zeker dat hij de vierde Gym uit kon gaan dagen. Met een gigantische egoboost, dankzij de evolutie van Vulcan, keek Kenji naar Karin. 'Oké Vulcan! Laat maar eens zien wat je kan! Aerial Ace!' Vulcan zette zich af van de grond en stoof op Kaede af, klaar om deze te pakken.

OOC: Keen Eye: Opponent cannot lower this Pokémon’s accuracy.
*Sniper: Power of critical-hit moves is tripled instead of doubled.

Karin grijnsde bij het zien van de geïrriteerde Vulcan. De Spearow had niet de ability Keen Eye, die Kaede wel bezat. Kenji beval zijn Pokémon het zand weg te blazen met Whirlwind, waardoor Karin zich meteen weer zorgen begon te maken. Was haar tactiek zo doorzichtig? Tot haar grote ergernis waaide al het zand haar richting op, waardoor haar roze haren achter wapperden en ze haar armen voor haar gezicht moest slaan. De zand korrels prikten tegen haar armen, terwijl ze haar ogen en mond binnen probeerden te dringen. Eindelijk was het stof haar voorbij en het eerste wat ze zag was een neerstortende Vulcan. Kaede had hem geraakt! Karin juichte en Kaede gaf haar een snelle knipoog. Een woedend gekrijs rukte hun echter uit hun kleine moment van geluk. Vulcan krijste als een maniak, een boos, haast maniakaal geluid. Karin begon opeens griezelig veel overeenkomsten met Kenji te zien, die namelijk ook een behoorlijk eng, maniakaal geluid kon produceren. Karins ogen werden groot, terwijl de kleine Spearow fel licht begon te geven en binnen een paar seconden uitgroeide tot een enorme, angstaanjagend vogel. Vulcan spreidde zijn vleugels, die nu een enorme spanwijdte hadden, en liet een felle strijdkreet horen uit zijn lange, puntige snavel. Karin keek geschokt van de enorme Fearow naar haar eigen Pidgey. Waarom verbaasde het haar dat hij nog niet midden in de lucht was flauwgevallen?

K A E D E
Wild fladderend zocht Kaede meer afstand van Vulcan. Toen de Pokémon nog een Spearow was geweest, had hij nog wel vertrouwen in het gevecht had. Nu echter.. Hoe moest hij, een nietige Pidgey, de zwakste van zijn team, ooit zo'n enorm best verslaan? Zijn blik viel op Kenji, die nu een enge glans in zijn ogen had. Vol zelfvertrouwen gaf hij de Fearow een opdracht; Aerial Ace. Voor Kaede er maar aan kon denken om te ontwijken, werd hij al met enorme kracht geraakt. Hij tuimelde recht achteruit, maar voor hij zich ook maar kon herstellen, werd hij opnieuw geraakt, nu van achter. Met een kreet slingerde hij naar voren. Kaede stevende nu op de grond af, maar Vulcan gunde hem dat plezier niet. Opnieuw onderschepte de Fearow hem, waarbij hij hem hoog de lucht in lanceerde. Kaede, verdoofd door de pijn, hoorde in de verte een stem zijn naam roepen. Het was Karin. Het meisje dat altijd in hem had geloofd, hem met veel zorg en liefde had getraind. Hoe kon hij haar zo teleurstellen? Hij mocht haar niet teleurstellen!

Plotseling herstelde Kaede zich, maakte een salto en spreidde zijn vleugels, zodat hij zo ongeveer stil in de lucht hing. Zijn blik kruiste die van Vulcan, voordat alles verdween in een fel, wit licht. Hij voelde zijn nietige lichaam groeien, zijn vleugels werden grote, sterker. Er vloeide een nieuwe kracht door zijn aderen en spieren. Met een kreet gooide hij het witte licht van zich af, wat in een waas verging. Zijn ogen knepen samen en vonden opnieuw Vulcans blik. Hij was misschien wel niet zo groot als de Fearow, maar hij zou hem nu qua kracht en snelheid kunnen bijhouden. Kaede liet een strijdkreet horen en schoot naar voren met Quick Attack, om de Fearow frontaal aan te vallen.

K A R I N
Tranen vulden haar ogen, terwijl ze hulpeloos toekeek hoe Vulcan haar Pidgey als pingpongbal gebruikte. Ze moest iets doen! Iets zeggen, een tegen aanval roepen. Maar haar hoofd was leeg. De derde keer dat Kaede werd geraakt, werd hij ver de lucht in geslingerd. "Kaedeee!" gilde Karin uit alle macht, terwijl ze omhoog keek en de tranen over haar wangen stroomde. Ze had hier nooit mee akkoord moeten gaan! Dit was allemaal haar schuld! Plots stokte haar adem in haar keel. Kaede herstelde zich! Maar niet alleen dat.. De Pidgey begon net als Vulcan licht te geven. Het was hem eindelijk gelukt! Kaede was geëvolueerd! Opnieuw vulden haar ogen zich met tranen, maar nu waren het tranen van geluk. Kaede was altijd erg langzaam in level gegroeid, het leren van nieuwe aanvallen was hem nooit aan komen waaien. Het feit dat er nu een prachtige, sterke Pidgeotto in de lucht hing vulde haar met trots en hoop. Zonder dat ze iets zei, zette Kaede de tegenaanval in. "Pak hem jongen!" riep Karin hem toe, terwijl ze met haar vuist in de lucht stompte. Het was hem echt gelukt!

OOC; Evolutie met toestemming, godmode met toestemming.
Ik kijk teveel Fariy Tail, dramatischheid!

Kenji: Een gigantische grijns speelde op Kenji’s gezicht. Het gevecht had een verrassende, geweldige wending genomen door de evolutie van Vulcan. Nu was hij er helemaal zeker van dat hij de Grasgym uit ging dagen. Met een Fearow en een Arbok zou dat geen probleem moeten zijn. Vulcan demonstreerde zijn kracht door Kaede niet één, maar gewoon meerdere malen achter elkaar te raken met Aerial Ace. Zijn grijns werd groter en groter en hij wierp een spottende blik op Karin. ‘Is that all you’ve got?’ riep hij haar toe vanaf de andere kant voor het veld, maar toen trok de Pidgey weer zijn aandacht. Zijn grijns verdween langzaam van zijn gezicht toen hij zag dat ook Kaede evolueerde. Tgh, na-aper!

Vulcan: De Fearow voelde zich oppermachtig en liet Kaede flink wat klappen incasseren. Karin schreeuwde naar Kaede en er flitste een duivelse twinkeling in zijn ogen. Ha, ook zij moest nu toch wel doorhebben dat die kleine Pidgey dit niet ging winnen. Kaede zelf herstelde zich echter en verdween toen in een wit, fel licht. Vulcan kneep zijn ogen toe. Wat was dit? Ging die kleine Pidgey nu ook evolueren? Het antwoord bleek “ja” te zijn, want niet veel later vloog er een Pidgeotto op hem af. Ha, dacht Kaede nou echt dat, nu hij geëvolueerd was, hij van hem kon winnen? Ha! Hij zou hem leren dat- oef! De net geëvolueerde Kaede beukte hem hard in zijn maag en Vulcan vloog in grote vaart achteruit en verdween tussen de takken van een boom. Wel alle! Hem aanvallen terwijl hij niet oplette hè? Dat zou hij hem betaald zetten!

Kenji: De jongen keek, nu lang niet zo vrolijk meer als net, toe hoe zijn Fearow achteruit werd gestuwd door de Quick Attack van Kaede. ‘Jij stomme vogel!’ riep Kenji, meer op Vulcan gericht dan op zijn belager. ‘Let dan ook op!’ Vulcan kwam woedend tussen de takken van de boom vandaan en op Kaede afschoot met een Quick Attack. ‘Doe je Peck zodra je dichtbij genoeg bent!’ riep Kenji zijn Pokémon toe, er niet zeker van zijnde of deze hem wel had gehoord, want hij keek aardig boos.

KAEDE
De Pidgeotto suisde door de lucht. Hij voelde de kracht van zijn spieren, de wind die langs hem suisde en bovenal de enorme, brandende drang om die Fearow tegen een boom te pinnen. Dit lukte aardig, want hij raakte Vulcan vol in zijn maag en ramde hem een boom in. Kaede trok nog net op tijd op om niet zelf tussen de takken te verdwijnen. Met een woedend gekrijs kwam de Fearow weer tevoorschijn en schoot op hem af. "Over hem heen!" riep Karin hem toe. Kaede knikte haast onzichtbaar en bleef op zijn plek vliegen, terwijl de grote Fearow snel dichterbij kwam. Op wat Kaede het beste moment leek, schoot hij omhoog en vloog hij in tegenovergestelde richting over de vogel heen. Waar hij echter geen rekening mee had gehouden was Vulcans lange snavel..

KARIN
Het meisje keek gespannen naar het luchtgevecht. Kaede vloog op, het ging lukken! Plotseling snakte ze naar adem. Vulcan had, op het moment dat Kaede over hem heen wilde vliegen, zijn hoofd in zijn nek gelegd. Zijn scherpe snavel kraste over de volledige lengte van Kaede's buik. "Kaede!" gilde Karin geschokt, terwijl de vogel een gil van pijn slaakte en naar de grond tuimelde. Karin rende over het veld, maar kon niet voorkomen dat de Pidgeotto hard op de grond belande. Ze liet zich op haar knieën bij haar, nu veel grotere, vogelpokemon vallen. "Kaede, is alles oké?" vroeg ze hem geschrokken, terwijl ze Kaede in haar armen nam. Hij kraste zachtjes te antwoord, maar Karin kon wel zien dat hij pijn had. "Rust maar lekker uit. Bedankt maatje," zei ze oprecht, waarna ze de Pokémon terug liet keren.

Ze stond op en keerde zich tot Kenji. De aandrang om nu heel hard weg te rennen was bijzonder sterk aanwezig; Kenji was een vreselijke winnaar. Maar dat zou haar een slechte verliezer maken. Karin haalde diep adem en liep op de jongen af. "Wat een gevecht, bedankt!" glimlachte ze, terwijl ze haar hand uitstak. "Gefeliciteerd met Vulcans evolutie trouwens!" Ze bleef glimlachen, maar eigenlijk voelde Karin zich niet zo vrolijk. Zou dit voor altijd haar leven zijn? Altijd achter Kenji aanhobbelen? Altijd tweede? Ze was verdorie de dochter van Brendon Mayon, leider van de Cinnabar Gym! Er flakkerde een vuur in haar ogen. "De volgende keer win ik," sprak het meisje op een verzekerde toon.

Kenji gromde boos toen Karin Kaede de opdracht gaf over Vulcan heen te vliegen, maar toen zag hij dat hij te vroeg had gegromd; Vulcan kon de Pidgeotto nog raken dankzij zijn lange snavel. Een lange kras werd over de buik van Kaede getrokken [s]bloed stroomde er uit als een waterval, druppels bloed regenden neer op de grond[/s] en de Pidgeotto stortte ter aarde. De jongen grijnsde breed; hij had gewonnen. Alweer. Of nee, eigenlijk was het eindelijk had hij eens echt gewonnen, want al zijn andere gevechten met Karin waren altijd vroegtijdig gestopt door Sora de overbezorgde scheidsrechter. Gelukkig was die er nu niet, want die had zeker weten de Pokémonbescherming op Kenji afgestuurd om hem aan te klagen voor Pokémonmishandeling. Pfff, watje, hier werden Pokémon sterk van!

Karin rende dramatisch naar haar neergestorte Pokémon toe en liet hem terugkeren. Vulcan landde naast Kenji op de grond en de jongen klopte de vogel op zijn schouder. De Fearow keek hem heel trots aan en de jongen knikte naar hem. Hij had het goed gedaan, ondanks die vlucht in de boom. De jongen keek toe hoe het meisje overeind kwam en kon een gigantische grijns niet onderdrukken. Zou ze wegrennen? Huilend? Beschaamd? Nee, dat deed ze niet. Natuurlijk deed ze dat niet, zo zwak was ze niet. Kenji had haar niet voor niks tot zijn rivaal bestempeld. Het meisje bedankte hem voor het gevecht, stak zowaar haar hand uit en feliciteerde hem met de evolutie van Vulcan. De jongen stak zijn hand uit en schudde die van Karin, nog altijd breed grijnzend. ‘Bedankt, ik zei toch dat ik beter was.’ Hij liet haar hand los en voegde eraan toe; ‘Jij ook gefeliciteerd met Kaede.’ Het meisje keek hem vastberaden aan en zei toen een zin die de jongen deed lachen: ‘De volgende keer win ik.’ Kenji grinnikte. ‘Dat zullen we nog wel eens zien.’

Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek het meisje onderzoekend aan. ‘Wat is je plan nu eigenlijk? Ga je eindelijk mijn moeder uitdagen? Ik ga morgen naar de Gym hier in Celadon. Nu Vulcan is geëvolueerd weet ik zeker dat ik ook deze badge in één keer ga winnen.’ Hij keek met een uitdagende blik naar Karin en aaide toen Céline, welke aan was komen huppelen, over haar kop.

Karin glimlachte scheef. Natuurlijk zou Kenji nooit toegeven dat ze het hem in elk geval een beetje moeilijk had gemaakt. Ze lieten hun handen los en Kenji plantte ze meteen in zijn zakken. "Wat is je plan nu eigenlijk? Ga je eindelijk mijn moeder uitdagen? Ik ga morgen naar de Gym hier in Celadon. Nu Vulcan is geëvolueerd weet ik zeker dat ik ook deze badge in één keer ga winnen." Karin knikte. "Ja, mocht tijd worden he?" Haar ogen dwaalde wat af. Hoewel ze er van baalde dat ze zo verachter liep op Kenji, wist ze dat ze toen de juiste beslissing had gemaakt om terug te gaan naar Cinnabar. Haar vader had haar ontzettend nodig gehad. Karin had hem samen met haar moeder verzorgd en afwisselend het werk op de fokkerij gedaan. Maar het werd tijd om er weer helemaal tegenaan te gaan! Dit gevecht had haar de motivatie gegeven om Kenji's moeder uit te dagen. Haar blik ging weer terug naar Kenji. "Veel succes in de Celadon Gym. Het word tijd dat ik er vandoor ga." Ze liet Ithai terugkeren en riep Arash. "Dag Kenji, dag Céline! Tot ons volgende gevecht!" riep ze over haar schouder, terwijl ze met Arash aan haar zijde koers zette naar Cerulean City.