Logischerwijs was de Game Corner in Celadon City de plaats geweest waar Hiro over de Whirling Waterpool Day had gehoord. Hij had net zijn laatste cent in de fruitmachine gegooid en aan de hendel getrokken, toen hij het gesprek opving van twee zwaarlijvige mannen:
‘Morgen is die Whirling Waterpool Day, ga jij er ook heen?’ vroeg de een.
‘Mwah... ik denk het niet,’ bromde de ander. ‘Het is in Cerulean City, niet? Da’s een aardig eind van hier en bovendien, ik heb geen enkele waterpokémon. Vuur, dát is het type!’
‘Vuur? Bah! Alleen goed om brandwonden op te lopen. Ik heb ook geen watertype, maar ik ga wel. Er is een markt en pokémongevechten en zo... het wordt in de watergym gehouden.’
Op dat moment begon de andere man hard te lachen. Hiro keek automatisch naar de bron van het geluid en zag de man die uitgelachen werd rood worden. Hij rolde met zijn ogen om de opmerking die waarschijnlijk alleen de twee mannen snapten en staarde toen weer ingespannen naar de fruitmachine. Nu... nu... NU! Ah, damnit. Weer net niet. Hiro keek gefrustreerd naar de plaatjes op de machine en keek toen met een vage wanhoop in het bakje waar eventueel niet geaccepteerd geld in moest vallen. Helaas, er lag geen geld. Hij deed zijn eigen portemonnee nog een keer open, maar – zoals hij eigenlijk al wist – ook daar zat geen geld in. Tenslotte bekeek hij speurend de grond. Hij bukte om ook onder de machines te kunnen kijken, maar nergens lag ook maar een cent. Verslagen liep de Rocket Grunt naar buiten, alwaar hij tot de conclusie kwam dat het al behoorlijk laat was. Dat werd op een bankje slapen. Alweer. Waarom waren de Team Rocket Headquarters niet wat dichter bij de gokhal?

De volgende morgen werd Hiro inderdaad op een bankje in het park wakker. Gelukkig was het geen slecht weer. Wel werd hij met een knagend gevoel wakker. Er was iets vandaag... iets wat niet zo belangrijk was om in het geheugen gegrift te staan, maar wel belangrijk genoeg om rond te blijven spoken in zijn gedachten. Zijn maag rammelde (of beter gezegd; zijn darmen werden schoongespoeld), maar hij wist dat dát niet de reden was van de gedachte die steeds weer uit zijn bereik glipte.
Met een diepe zucht kwam hij overeind van zijn slaapplek. Meteen werd hij zich bewust van de blikken die hem minachtend of meelevend aankeken. Fine. Nu dacht iedereen ook al dat hij een zwerver was.
Dat had echter ook zijn voordelen, zo merkte hij meteen nadat hij dat gedacht had. Een wat oudere vrouw die de duiven had staan voeren, keek zijn kant op en schuifelde zwijgend naar hem toe. Ze legde het half afgebrokkelde broodje naast hem neer. Toen schuifelde ze snel weer weg, onderwijl iets mompelend in de trant van: ‘Arme jongen...’
Hiro aarzelde geen moment en griste het broodje van de bank. Zodra hij wat had gegeten, schoot hem ook meteen weer te binnen wat hem sinds hij wakker werd plaagde: de Waterpool Day! Gisteravond had hij er niet zoveel aandacht aan geschonken, gefocused als hij was geweest op de fruitmachine, maar nu zag hij duidelijk de kansen die er daar voor hem lagen. Een evenement betekende veel mensen. Veel trainers. Veel jonge mensen. Mensen die niet goed op hun portemonnee letten en niet goed op hun pokéballs. En tal van kansen om in de mensenmassa op te gaan. Het was het Walhalla voor een zakkenroller!

En daarom bevond Hiro zich een paar uur later – en na heel vaak de weg te hebben gevraagd - in Cerulean City. Het was meteen duidelijk waar het evenement bezig was, want het was er stervensdruk. Hiro zag honderden mensen en tientallen waterpokémon. Dat gaf hem het idee om Quack ook uit zijn pokéball te halen. De Golduck mocht ook wel weer eens een keer vrij rondlopen en bovendien was hij beter in stelen dan Hiro.
‘Luister, Quack,’ zei Hiro, toen zijn pokémon voor hem stond. ‘Ik wil geld en pokémon en al het andere van waarde dat je tegenkomt. Je weet hoe het werkt. Misschien zit er een leuke pokémon bij die ik aan de Baas kan geven – krijg ik eindelijk eens promotie, je weet dat dat voor jou ook gunstig is.’ Al was dat laatste overbodige informatie. Quack deed zo ook wel wat hem gezegd werd. Hiro kende hem vanaf dat hij uit zijn ei kwam en ze waren goede vrienden geworden. Dat was niet zo vreemd, want ze hadden alleen elkaar. Hiro was bij zijn familie weggelopen en Team Rocket kon niet echt als een plaatsvervangende familie worden gezien.
Quack knikte begrijpend en liep toen op zijn gemak de Chansey Fair over, om te zien of er iets van zijn gading bij was. Hiro bleef nog even staan en keek naar de andere pokéball die gevuld was. Iets zei hem dat het geen goed idee was om Tallulah, zijn magikarp, naar buiten te laten. Hij moest toch eens een keer gaan trainen met de vis of hem ander in een aquarium op zijn kamer zetten. Zo had hij er niks aan... niet totdat hij een keer omkwam van de honger althans, maar hij was niet echt van plan om zijn eigen pokémon op te eten.

Hiro hing de pokéball weer terug aan zijn riem en liep toen zelf ook de mensenmassa in. Af en toe wierp hij een blik op een kraampje, maar zijn echte aandacht was bij de tassen van de bezoekers. Plotseling viel zijn blik op iets rood-met-wits dat duidelijk in het bezit was van iemand anders. Een pokéball. Gevuld of ongevuld? Hij wist het niet, maar toch reikte hij zijn hand uit en griste de bal weg. Hij draaide zich in diezelfde beweging om, met de bedoeling ongemerkt op te gaan in de menigte, maar hij was niet snel genoeg. Een hand greep zijn arm vast en riep: ‘Hé!’
Een slim persoon zou zich nu waarschijnlijk meteen losrukken en wegrennen (want de greep was niet heel vast), maar Hiro was niet slim en trouwens ook niet erg snel. Daarom draaide hij zich met grote ogen en een geschrokken uitdrukking op zijn gezicht om, om te zien wie hem had betrapt.