Jurk van Alexis (om je een beeld te geven, want ik ben toch zo goed in uitleggen -.-):

Alexis’ blik was geschoten naar Kean om zijn reactie te zien in verband met de films. Meestal zei zijn blik al wel genoeg over of hij de film wilde zien of niet en ze meende dat hij moest lachen toen ze de titel Fifty Shades of Chansey benoemde. Als ze er over na ging denken, klonk de titel ook wel best grappig en niet erg veelbelovend. Dan konden ze inderdaad, zoals Kean al aangaf, voor Seventh Eevee gaan. Maar als dat weer zo’n horrorfilm was, zou Alexis meer Keans schouder hebben gezien dan de film zelf. Nou ja, daar moest hij maar mee leven. Een klein glimlachje had zich om haar lippen gespeeld toen hij iets zei over zich gedragen en hij gaf er zelfs een voorbeeld van. Alexis wist zeker dat als er iets zou gebeuren, het dat wel zou zijn en was verbaasd over het feit dat Kean haar al zo goed kende en kon inschatten. Haar blauwe blik keek hem dan ook fel aan – ze keek net alsof natuurlijk – en daarna draaide ze haar hoofd nepbeledigd weg. ‘Jij hebt anders ook momenten dat je je niet kan gedragen, hoor,’ zei ze grijzend. Ze gaf expres geen voorbeeld omdat ze zich op dit moment gewoon geen moment kon bedenken. Tot nu toe hadden ze altijd van die enge, serieuze momenten gehad waarbij ze of bijna vermoord werden door een uit zijn krachten gegroeide psychopaat, of aangevallen werden door vreemde mensen of serieuze gesprekken over gevoelens hadden. Het was altijd wel iets geweest en dus was Alexis best wel blij dat ze nu eens een avondje hadden zonder iets te laten gebeuren. Ze gaf een kort knikje op zijn vraag in verband met de evolutie van Gastly en glimlachte. Ja, ze was best wel trots op hem. Op Gastly dan. Op Kean ook. Ze grinnikte even om haar gedachtegang. Kean zei vervolgens wat ze al hoopte dat zou gebeuren. Ze moest een Pokémon hebben waarop ze kon vertrouwen, zeker omdat ze er op moest kunnen vertrouwen dat ze hem zou kunnen gebruiken in een gevaarlijke situatie. Dat liet haar weer terug denken aan wat er gebeurd was in dat steegje en een lichte huivering trok door haar. Saffron City was echt een prachtige stad, maar je moest uitkijken waar je liep. En om geen uitbranders van Kean te krijgen zou ze de volgende keer maar gewoon een omweg nemen. ‘Precies,’ beaamde ze dus alles wat Kean zei en ze glimlachte naar hem terwijl ze hoopte dat haar ogen niet verraadden hoe bang ze op dit moment wel niet was.

Gelukkig zorgde haar geweldige vriendje op dat moment voor een ander onderwerp in het gesprek. ‘Jeetje,’ deed ze overdreven dramatisch. ‘En ik maar denken dat mijn intelligente vriendje alles weet.’ Ze gaf hem een knipoog om te laten weten dat ze het helemaal niet zo erg bedoelde, maar ze nam aan dat Kean dat zelf ook wel wist. Als ze dat vroeger tegen hem zou hebben gezegd zou ze niet weten hoe hij zou hebben gereageerd. Ver voordat ze een relatie kregen had ze hem namelijk ontmoet in de Pokémon Tower in Lavender Town en was ze er toen achter gekomen dat beide broertjes nogal trots waren op hun kennen en kunnen. Ze betwijfelde of die arrogantie ook maar iets minder was geworden, maar zij had er de laatste keren niet veel meer van gemerkt, op sommige kleine details na. ‘De tortellini,’ zei ze nog gauw tegen hem omdat ze in principe geen antwoord had gegeven op die vraag. ‘En die smaakt heerlijk.’ Ze glimlachte en nam daarna nog een hap, hierbij oplettend dat haar haren niet wéér in het eten terechtkwamen. Om zichzelf tijd te geven om op een onderwerp te komen, nam ze een slokje drinken. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat nieuwe gasten binnenkwamen en even draaide ze haar hoofd om te kijken wie het waren. Het was een net geklede man met aan zijn arm een net geklede vrouw. Rond hun leeftijd. Man leek een beetje op een… gladjakker. Niet interessant genoeg en dus keek ze weer naar Kean. ‘Oh, weet je!’ bracht ze enthousiast uit en ze legde haar vork neer. Ze keek – super onopvallend natuurlijk – om zich heen of niemand haar hoorde en keek daarna weer grijnzend naar Kean. ‘Laten we een vriendinnetje voor Kane zoeken. Laten we hem inschrijven op een datingsite!’ De reactie van Kane als ze dat deden bracht haar al aan het lachen en snel nam ze nog een hap zodat ze niet in lachen uit zou barsten. ‘Of jij kan je natuurlijk ook nog als een vrouw verkleden en hem beetnemen.’ Ze haalde haar schouders lachend op. Hé, als hij dit onderwerp niet leuk vond, moest hij zelf maar met iets komen! Onderwerpen verzinnen was veel te lastig voor haar. Plus ze had hier veel te veel plezier in. Haar enthousiasme zakte naar heel even alweer weg en kort keek ze hem verliefd aan. Had ze al opgemerkt dat ze heel snel afgeleid was door dingen?

De reactie van Kean kwam onverwachts aan en Alexis’ glimlach stierf weg. Ze merkte dat hij het nieuwe onderwerp niet zo leuk vond als zij en dat hij er ook niet echt mee kon lachen. Hmm. Ze had verwacht dat hij het wel leuk zou vinden. Toen herinnerde ze zich weer dat Kean wel een vriendinnetje had en zijn tweelingbroer niet. En dan momenten zoals deze ervoor zorgden dat hij alleen thuis zat. Maar hadden ze geen vrienden waar hij naartoe kon gaan? Ze dacht aan de broers die zo arrogant als iets waren en probeerde een lachje te voorkomen. Het waren Kean en Kane, wat had ze dan verwacht? Natuurlijk hadden die geen vrienden. Of nou ja, wel vrienden, maar geen vrienden waar ze echt naartoe zouden gaan. Ze nam aan dat de tweeling hun tijd vooral aan elkaar besteedden. Ze speelden vooral vast voornamelijk spelletjes en probeerden om de gym zo goed mogelijk te runnen. En dat zou het vast wel zijn. En misschien voelde Kean zich schuldig omdat hij Kane op avonden zoals deze alleen moest laten. Alexis moest nu eerlijk toegeven dat de gedachte aan een eenzaam in zijn huis zittende Kane haar nu ook wel een beetje een verdrietig gevoel gaf, maar ze hoopte dat hij zich in elk geval kon vermaken in zijn eentje. Ze zouden toch vast wel spelletjes hebben die je als individu kon spelen? Ja, de jongens kennende hadden ze die vast wel, maar met tweeën was spelen natuurlijk veel leuker dan in je eentje. ‘Sorry,’ sprak ze kleintjes. ‘Ik had er niet bij nagedacht dat het zo gevoelig lag.’ Net zoals ze bij veel dingen niet nadacht, dacht ze boos zijnde op zichzelf. Ze legde haar vork neer en legde haar hand daarna voorzichtig op de zijne waarna ze met haar vingertoppen zachtjes over de bovenkant van zijn hand streek. ‘Hij zal zich vast wel vermaken,’ sprak ze bemoedigend, maar ze wist niet in hoeverre dat de waarheid was. Ze wist niet hoe erg de tweeling elkaar nodig had en hoe snel ze zich verveelden zonder elkaar. Ze moest eerlijk toegeven dat ze het zelf best wel prettig zou vinden als ze niet de hele dag met een tweelingzus opgescheept zou zitten en ze ieder hun eigen ding konden doen. Maar goed, dat lag voor iedereen anders en bovendien zou ze daar misschien wel een ander idee over krijgen mocht ze echt een tweelingzus hebben gehad.

Na even kort haar hoofd op zijn vraag te hebben geschud, luisterde ze aandachtig naar zijn tweede vraag. Een beetje grimmig dacht ze aan haar neef. Zijn naam was Duke en hij was echt een irritant joch. Ze moest denken aan die keer dat hij met een paar vriendjes haar achterna had gezeten in een steeg en haar toen aangevallen had met zijn toen o zo stoere Pokémon. Daar had ze een flinke schaafwond en een trauma voor het leven aan overgehouden. Haar vader was toen trouwens wel erg kwaad geworden en sindsdien hadden ze niks meer bij haar geflikt. ‘Een neef,’ klonk het dan ook een tikkeltje kortaf. Ze grijnsde even kort naar hem om het te laten blijken alsof ze net niet doorhad dat het kortaf had geklonken. Ze dacht na. Haar grootouders waren ook allang overleden en ze had een nicht, maar die woonde in een andere regio. Een echte diva was het. ‘Hij heet Duke en… hij is niet aardig. En dan heb ik nog een nicht. Qua karakter lijkt ze een beetje op jullie, maar ik denk dat je haar alsnog niet zou mogen.’ Ze begon te lachen. Nee, ze zag Angelina nog niet zo gauw in de buurt van Kean komen zonder dat de jongeman de hele tijd geïrriteerd snoof telkens als ze haar mond opende. Ze was mogelijk naar arroganter dan Kean en Kane samen, maar ze was ook vervelend. Ze roddelde achter iedereens rug om en kon echt gemeen uit de hoek komen. Gelukkig woonde ze ergens ver weg. ‘Maar voor de rest heb ik niet echt familieleden, nee. Mijn Pokémon zijn mijn familie. En jullie nu ook een beetje.’ Ze bloosde. Ze waren natuurlijk niet echt familie, maar hij zou wel snappen wat ze bedoelde. Ze waren een soort eh… vrienden-familie! Geen idee waar ze het over had. ‘En jij?’ vroeg ze vervolgens geïnteresseerd. ‘Stiekem nog andere knappe broers waar je me nooit iets over hebt verteld?’ Ze stak haar tong naar haar uit en merkte dat ze de sfeer wat probeerde te verlichten. Een nichtje die een diva was en een neef die haar een flinke schaafwond had bezorgd waren niet echt onderwerpen die de sfeer leuker maakten. Ze nam nog een hap van haar eten en wilde naar haar glas reiken, maar schoot iets te ver en het glas dreigde om te vallen. Met een geweldige reddingspoging wist ze alleen enkele druppels te verspillen. Er kwamen kuiltjes in haar wangen toen ze begon te proesten en met een korte ‘er-erhm’ wist ze zichzelf weer te herpakken. Wat was ze toch weer goed bezig, zeg!

Alexis had licht gegrijnsd toen Kean vroeg wat ze bedoelde toen ze zei dat haar nichtje best wel op hun leek qua karakter. Ze dacht niet dat ze daar echt een antwoord op wilde geven, want het leek erop dat hijzelf ook wel besefte dat ze momenten hadden dat ze arrogant uit de hoek konden komen. Vooral die eerste keer. Dat was gewoon verschrikkelijk geweest, hoewel ze er nu, als ze eraan terugdacht, wel mee kon lachen. Ze hadden elkaar ontmoet in de Pokémon Tower en zij hadden haar bespot, maar zij had haar best gedaan om op een gemene manier terug te reageren. Vervolgens hadden ze elkaar ontmoet toen zij werd aangevallen door een paar mannen en zij hadden haar toen gered. Dat was trouwens ook echt de eerste keer alleen geweest met Kean, want hij had haar naar het ziekenhuis gebracht. Vervolgens hadden ze elkaar nog een keer ontmoet tijdens het sneeuwballengevecht en had ze de mannen uitgenodigd om te komen eten bij haar. Ze waren erachter gekomen wat voor vreselijke trainer ze was en voelden kennelijk de drang om dat te veranderen, want ze nodigden haar uit op één van hun zware trainingen. En dat het zwaar was, had ze wel geweten. Ze hadden rondjes gerend en verschillende trainingen gedaan, maar Zippo was uiteindelijk wel geëvolueerd tijdens haar gevecht met de eerste gymleider en ze vermoedde dat dat kwam omdat ze die trainingen had gevolgd met hun. Maar goed, omdat ze dus lichtelijk getraumatiseerd was geweest door wat haar overkomen was met die mannen in dat steegje, had ze een paar weken na de trainingen in paniek rondgelopen in Saffron City en had Kean haar achtervolgd. Daarna hadden ze een afspraakje gemaakt en werd ze lastiggevallen door een man genaamd Nate. Toen dat over was, gaven Kean en zij hun gevoelens aan elkaar toe en zo zaten ze nu hier. Jeetje, ze hadden eigenlijk al best veel meegemaakt, zeg. Haar blauwe ogen schoten verschrikt weer naar Kean toen ze besefte dat hij over zijn familie bezig was en een beetje beschaamd knikte ze. ‘Vast niet,’ zei ze lachend op zijn woorden en ze gaf hem een zwoele knipoog. ‘Voor mij ben jij de enige knappe kerel,’ sprak ze vervolgens met een zwoele en vooral bekakte stem. Haar hoofd ging echter weer schuin toen ze zijn vraag hoorde en ze grinnikte toen ze eerlijk aan zichzelf moest toegeven dat ze ook echt een Kanto freak was.

Nog steeds een beetje beschaamd zijnde over het feit dat ze met haar gedachten ergens anders had gezeten en daardoor een deel van zijn verhaal had gemist, besloot ze om vanaf nu goed te luisteren en goed te antwoorden. ‘Mijn vervelende neefje woont gelukkig ver weg in Sinnoh,’ zei ze en ze grijnsde. ‘En mijn even vervelende nichtje woont in Johto.’ Dat was helaas iets minder ver weg, maar het was niet dat ze elkaar dikwijls zagen of zo. Als ze elkaar zagen, werd het weer een wedstrijdje met elkaar om ter hardste treiteren. ‘Ik ben wel eens in Johto geweest.’ En nu begon ze te grinniken en te blozen. ‘Maar ik kreeg heimwee naar Kanto. Ik begon dus heel hard te huilen en ze lieten me teruggaan.’ Ze bloosde en lachte. ‘Volgens mij was ik toen veertien of zo. De moeder van mijn nichtje dacht dat ik geweldig zou vinden om een week bij hun door te brengen en mijn vader dacht dat het wel voor afleiding zou zorgen. Voor afleiding zorgde het zeker, want ik heb mijn nichtjes haar toen in de fik gestoken omdat ze irritant deed.’ Ze probeerde een lachbui te onderdrukken, kuchte en deed haar haren arrogant over haar schouder. ‘En jij dan?’ Ze grijnsde naar hem. Ze merkte dat haar bord bijna leeg was en haar buik vol. Ze wist niet of Kean nog wat wilde, maar misschien konden ze dadelijk de rekening gaan vragen en lekker naar huis gaan. Niets beter dan iets gemakkelijks aan doen en dan lekker lui op de bank te gaan zitten. En met Kean erbij werd het allemaal nog een stuk beter. Misschien moest ze hem vanavond ook maar iets vertellen over die Butterfree en waar ze die vandaan haalde. Misschien. Ze legde haar hand zachtjes op die van Kean en streelde er rustig over. ‘Ik zit echt bomvol,’ fluisterde ze zachtjes omdat ze niet wilde dat de rest haar hoorde. Het was dan ook niet echt beleefd om dat in een restaurant te zitten. ‘Zullen we de rekening al vragen of heb je nog ergens zin in of zo?’ Ze glimlachte naar hem, wachtend op zijn antwoord.

Alexis was op sommige vlakken niet de charmantste en dat toonde zich ook regelmatig aan. Het was dat Kean en zij elkaar al langer kenden, anders zou ze echt niet tegen hem hebben gezegd dat ze bomvol zat. Toch kon ze aan zijn blik zien dat hij er hetzelfde over moest denken. Dat uitte zich toen hij een ober bij hun haalde en om de rekening vroeg. Ze vond het fijn dat ze hier met hun tweeën waren en dat ze de avond samen konden doorbrengen, hoewel ze zich ook lichtelijk schuldig voelde over het feit dat Kane nu alleen moest eten. Het was niet dat ze de twee per se uit elkaar wilde halen, het was eerder dat ze een leuk avondje met Kean ook wel eens aangenaam vond. Dat was een stuk beter dan al die drama waar ze constant doorheen moesten met hun tweeën. Toch hield ze zichzelf voor dat ze ooit ook eens een keertje iets met hun drieën konden gaan doen. Als Kane dat wilde natuurlijk, want ze kon zich voorstellen dat bij een koppel zitten nu niet echt het leukste was wat je kon doen. Uiteraard zou Alexis hun lieve woordjes en hun aanrakingen wel voor hun eigen houden als Kane erbij was. Dat fatsoen had ze wel. Ze knipoogde lachend naar Kean toen ze zijn opmerking hoorde. In de tussentijd was het al aardig fris geworden buiten en Alexis sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze naar Kean’s auto wandelden. De frisse wind sloeg tegen haar aan, maar het was nu ook weer niet zo erg dat ze een dikke jas aan moest doen of zo. Met die jurk was het natuurlijk een stuk kouder. Ze hoopte dat Kean het kippenvel dat zich over haar benen had verspreid niet zou zien, anders zou hij zich misschien druk gaan maken en dat wilde ze niet.

Alexis gaf een snel knikje op Kean’s vraag en fronste even bij zijn tweede vraag. Ze dacht diep na over wat ze nog thuis had liggen. Ze had gisteren al brood gehaald en aangezien ze niet veel at – men kon het zelfs weinig noemen – had ze daar nog wel genoeg van over. Het was nog vers, dus daar hoefden ze niet voor naar de supermarkt. Ze had ook nog beleg liggen en als Kean eventueel wilde blijven eten ’s avonds, had ze nog wel rijst met kip en een lekker sausje liggen. Ze dacht zelfs dat ze genoeg had dat Kane ook kon komen eten als hij wilde. En dus knikte ze naar Kean. ‘Ja, ik denk het wel,’ glimlachte ze naar hem. Vervolgens stapte ze in de auto. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en dacht ondertussen na over wat voor film ze konden kijken. Het idee dat ze eindelijk eens een avond hadden waarbij drama geen rol speelde, maakte haar erg rustig. ‘Aangezien dat jij echt een vreetzak bent,’ zei ze en ze stak haar hoofd arrogant in de lucht alsof ze zelf geen vreetzak was, ‘heb ik kaaschips, popcorn en nootjes voor ons liggen. Wat wil je nog meer?’ Ze grijnsde toen ze eigenlijk al een soort van had verraden dat zij ook een vreetzak was omdat ze ‘ons’ had gezegd. ’s Morgens eten en ’s avonds eten ging dan soms een beetje lastig, maar snoepen kon ze wel! En ze probeerde zichzelf aan een strak trainingsschema van drie dagen in de week te houden met haar Pokémon, maar ook dat wilde wel eens mislukken. ‘En jij mag de film kiezen,’ zei ze lachend tegen hem.