Luid geeuwend rekte de blauwharige jongen zich uit. Eindelijk waren ze in Pewter City. De stad waar alles zou gebeuren. De dag waarop hij zijn eerste Gymbadge zou behalen kwam dichter en dichter bij. Hij had het gevoel alsof hij enkel zijn hand uit hoefde te steken, en hij had hem. Nou ja, dat was als je niet meerekende dat hij bloednerveus was. Nu hij daadwerkelijk in dezelfde stad was als de steen gym, begonnen de zenuwen op te spelen. Hij was bang dat hij nog niet goed genoeg voorbereid was. En dat was hij eerlijk gezegd ook niet. Op het moment nog niet, in ieder geval. Dat was dan ook waarom hij die dag vroeg op was gestaan. Hij had zich voorgenomen om de hele dag te benutten aan het trainen van zijn Pokémon. Zijn Geodude was nog wel degene die de meeste training nodig had. Niet omdat deze per se zwak was, of omdat hij niet luisterde, alhoewel de kans groot was dat dit ook het geval zou zijn, maar omdat hij zijn Pokémon nog geen enkele keer had zien vechten. Het zou hem op het moment eerlijk gezegd al verbazen als Gabe überhaupt naar hem luisterde. Misschien zou hij daar als eerste aan moeten werken. Het opbouwen van een band met zijn Pokémon. Zijn hand gleed naar zijn riem toe, waar hij de Pokéball van zijn Geodude afhaalde. Ryan strekte zijn arm uit. “Gabe, kom er uit!” beval hij. De Pokéball opende, waarbij er een wit licht uit schoot, dat uiteindelijk de vorm van een Geodude aannam.

De Geodude keek zijn trainer chagrijnig aan. Het was overduidelijk dat hij niet blij was dat hij wakker was gemaakt. Ryan glimlachte zachtjes, in de hoop dat de gezichtsuitdrukking van zijn Geodude zou veranderen in iets anders dan een frons, maar het was tevergeefs. De Geodude bleef hem aanstaren, op een manier die suggereerde dat hij tal van gedachtes had die beter onuitgesproken konden blijven. “Kom op, Gabe. Zo erg ben ik toch niet?” vroeg Ryan, nog steeds glimlachend. De Geodude trok een van zijn wenkbrauwen op, en sloeg vervolgens zijn armen over elkaar heen. Oké. Wel dus. Ryan’s glimlach verdween. Misschien had hij een verkeerde eerste indruk gemaakt op de Geodude. Dat zou niet eens zo’n heel vreemd idee zijn, aangezien hij tijdens hun ontmoeting zelfs over hem heen was gestruikeld. Wel, daar viel nu niets meer aan te veranderen. Ryan haalde diep adem. “Laten we het zo doen, okay, Gabe? Jij leent mij jouw kracht, en dan… dan zorg ik er voor dat je een rematch tegen Criana krijgt.” Gabe haalde nu zijn beide wenkbrauwen op. Hij leek geschokt te zijn door Ryan’s woorden, maar dan op een manier die deed vermoeden dat er een kern van waarheid achter zat.  Door gaan dus. “Want dat was waarom je mijn been had vastgepakt, niet waar? Omdat je tegen Criana wilde vechten. En dat is ook waarom je nu zo pissig op mij bent. Omdat je hebt verloren,” blufte hij. Zou het genoeg zijn…?

Het was hem gelukt. Hij had zijn Geodude zover gekregen om hem te gehoorzamen, zelfs al was het omdat hij hem had weten te chanteren. Nou ja, het was niet echt chanteren. Criana zou vast en zeker bereid zijn om Gabe een tweede keer te bevechten. Niet omdat hij dat wilde, maar omdat ze hem niet echt scheen te mogen. Waarschijnlijk zou het voor beide Pokémon een goede ervaring zijn, als het al zo ver zou komen. Hij had echter een vergissing gemaakt door niet op te letten. Hij voelde een harde dreun tegen zijn linker been. Hij vloekte luid, en wierp hierbij een kwade blik op zijn Pokémon, die hem enkel grijnzend aankeek. Blijkbaar had Gabe inmiddels ook door welk been hij moest hebben. Maar hij had het verdiend- hij had beter op moeten letten. Hij had echter niet veel tijd om kwaad te zijn op zijn Pokémon, aangezien deze in gevecht was met een Rattata. Gabe had het volste recht gehad om hem te slaan. “Goed, Gabe, gebruik je Rock Throw!” beval Ryan. De Geodude gehoorzaamde, en zijn rechter hand graaide over de grond heen, waarbij hij verschillende stenen oppakte, die hij vervolgens naar zijn tegenstander toe smeet. De Rattata liet een kreet van pijn horen toen de stenen hem in zijn gezicht raakten. Ai, dat moest pijn doen.

“Val hem direct aan, Gabe!” beval Ryan. Dat was waar zijn Pokémon al de hele tijd op gewacht scheen te hebben. De blik van verveling die hij eerst nog had gehad verdween, en maakte plaats voor iets dat geïnterpreteerd zou kunnen worden als een glimlach. Gabe sloeg zijn linker hand voor hem op de grond, om zichzelf hiermee als een katapult naar voren te schieten, en de Rattata volop te raken met zijn vuist. De Rattata liet opnieuw een angstaanjagend geluid horen, maar meer wilde er niet komen. Het was met hem gedaan. Het was geen lang gevecht geweest. Nou ja, zo had het in ieder geval niet gevoeld. Maar dat was vooral omdat hij het grootste deel er van had zitten dagdromen. “Goed gedaan, Gabe!” prees hij zijn Pokémon aan. De verveelde uitdrukking was weer terug op het gezicht van zijn Geodude. Wel, het was leuk geweest zolang het duurde. Hij zou het op het moment wel houden bij de overwinning die hij al had. Het vertrouwen van zijn Pokémon, als het al zo te noemen viel. Maar Gabe luisterde in ieder geval naar hem op het moment. En dat was in zijn ogen al heel wat.

Pewter City.  Een stad waar Mark nog  nooit de tijd voor had genomen om het te bekijken. Ondanks dat hij ook voor Celadon City had kunnen kiezen had hij besloten om met Toby hierheen te gaan. De jongen in kwestie had nog niet het lef gehad om Mitsu op te zoeken om haar uit te dagen tot een gevecht en aangezien hij geen zin had om zijn  moeder tegen het lijf te lopen. Goed, het was dan geen optie om van haar weg te lopen want het had geen zin, het was en bleef zijn moeder of hij het nou wilde of niet. De jongen stopte met lopen toen hij de rand van de stad bereikte en omdraaide naar Toby die daar in zijn eentje stond, “Pika?” klonk het vragend. Mark grijnsde en pakte twee van de vier Pokéballen van zijn riem, “Ik neem aan dat je wil dat de rest er ook uit komt?” grinnikte Mark waarbij Toby knikte. De jongen plantte zijn hand op het hoofdje van de Pikachu en aaide hem zachtjes terwijl hij de Pokéballen van Flynn en Zoey naar voren haalde. Hij drukte op beide knoppen om de twee Pokémon tevoorschijn te halen waaruit twee schimmen langzaam vorm namen van een Vulpix en een Wartortle. Zoey begroette hem vrijwel meteen door tegen zijn been op te springen en haar kopje tegen zijn borst te drukken. Uit reactie kreeg ze een knuffel van de jongen terug waardoor Flynn op een afstandje bleef staan. Vervolgens pakte Mark de twee overige Pokéballen en klikte deze ook open zodat Levi en Sam er ook bij kwamen. Toen de twee schimmen een Eevee en een Butterfree waren geworden kwam Mark overeind. “Ik was van plan om vandaag te gaan trainen met jullie maar ik dacht omdat we dat al zo vaak doen en er toch niks van komt leek het me een leuk idee om vandaag Pewter City te verkennen,” legde Mark uit met een brede glimlach en richtte zijn blik op Levi die hem zwijgend aankeek. “Het leek me vooral goed voor jou, Levi. Je bent nog nooit in een stad geweest dus ik wil dat vooral jij hiervan leert,” sloot Mark zijn verhaal af. De Butterfree knikte en kwam naar hem toe gefladderd. Sam en Flynn sloten zich aan bij hun trainer, tenslotte ging Toby  Zoey voor  waardoor de rest automatisch volgde.

Toen Mark met zijn Pokémon door het drukke stadsgedeelte liep, zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Levi best wel rustig bleef onder alles, vooral omdat het nogal lawaaierig was op straat. Ze liepen een of andere winkelstraat in toen Mark de drukke weg overstak, zag hij vanuit zijn ooghoeken dat Toby  Levi op sleeptouw had genomen. Gisteren nadat hij in het Pokémon Center arriveerde in Vermillion City had hij gelijk om info gevraagd aan de zuster die had gezegd dat de Butterfree nog erg jong was. Volgens zuster Joy had hij er goed aangedaan haar te vangen want alleen had ze het waarschijnlijk niet eens gered en dat was een pak van zijn hart geweest. Nu hij dus wist dat Levi nog veel te leren had, had Mark zijn Pikachu gevraagd een oogje in het zeil te houden omdat hij het oudste van het stel was. Gelukkig had Toby daar  geen problemen mee. Mark keek op toen hij iets zachts tegen zijn gezicht voelde en keek verbouwereerd op toen hij de bruine vacht van Sam opmerkte, “Sam?”  mompelde Mark tegen de Eevee die haar blik op hem richtte. “Vee,” piepte ze terug. Mark grinnikte en schudde licht zijn hoofd, ze was niet echt zwaar want daar was ze een Eevee voor maar hij vroeg zich of ze dat gedaan had, aangezien ze niet als Toby rechtop kon lopen en dat had er niks mee te maken want ze klom ook in bomen, kleine richeltjes en lage muurtjes, soms zelfs nog groter dan dat hij was dus het verbaasde hem daarom niet echt veel.  Mark keek om zich heen en zag tot zijn ongenoegen dat Levi verdwenen was maar Toby was er nog maar het drong nog niet echt tot de jongen door. “Waar is Le-“ begon hij langzaam maar toen hij naar voren keek,  merkte hij de Butterfree al op bij een stelling  waar sjaaltjes aanhingen buiten de winkel,   daar had ze een knalgele sjaal in haar kleine pootjes waar ze gefascineerd naar staarde. Mark liep er vrijwel meteen naar toe met Sam op zijn schouder en de rest van zijn Pokémon volgde hem snel op de voet, “Levi!” riep Mark. De Butterfree draaide zich om en kwam naar hem toe vliegen waar ze glunderend het kledingstuk liet zien alleen kwam de eigenaar van de winkel naar buiten gelopen, gevolgd door een Sandslash.

“Je mag geen spullen zomaar pakken die niet van jou zijn, Levi,” zei Mark wat nerveus toen hij de man naar buiten had zien komen. Levi kreeg opdat moment tranen in haar ogen en liet de sjaal vallen waarbij Mark toen zijn portemonnee tevoorschijn haalde. Het ontging de jongen niet dat Toby en Flynn hem uit stonden te lachen waarbij Zoey de enige was die zich doodschaamde voor hun gedrag. “Ik koop hem wel,” mompelde hij tegen de Eevee die lichtjes knikte en de kleine Butterfree probeerde te troosten. Mark liep naar de man toe met een rood gezicht en wees naar Levi die de sjaal niet los had willen laten. “Het spijt me dat ze die sjaal zomaar gepakt heeft.. Ze is nog jong en snapt sommige dingen nog niet zo goed,” zei Mark nerveus  en haalde trillend twee briefjes uit zijn portemonnee die hij aan de man overhandigde, die de man met een vriendelijk gezicht aanpakte. “Dat kan gebeuren, knul  maar let de volgende keer wel wat beter op. Niet iedereen tolereert dat, “sprak hij met een glimlach wat de jongen enigszins geruststelde. De jongen knikte als antwoord en liep vervolgens terug naar zijn Pokémon, eenmaal aangekomen slaakte hij een diepe zucht waarbij hij vervolgens zijn blik naar Levi liet glijden die al wat gekalmeerd was. Mark legde een hand op haar hoofdje om aan te geven dat het al goed was en dat de Butterfree zich geen zorgen hoefde te maken, ze mocht het sjaaltje houden. Langzaam kwam het groepje weer in beweging. Hij wist voor de rest niet echt wat hij nog nodig had, eergisteren had hij al voedsel en verband spullen gekocht omdat zijn voorraad bijna op was omdat hij verband en pleisters toch wel vaak nodig had. Godzijdank was het niet echt duur maar met een vijfde Pokémon was het toch wel handig om wat op voorraad te hebben. Opdat moment voelde hij dat Sam van zijn schouder sprong waardoor hij noodgedwongen op moest kijken, waardoor het haast een eeuwigheid had geduurd dat hij weer bij de les was. “Wat is er?” vroeg Mark aan de Eevee maar voordat ze antwoord kon geven zag hij al wat er aan de hand was, zijn Pikachu stond met een brede grijns naar hem te kijken en wees naar iets. Dit keer was het een souvenirwinkeltje, alhoewel Mark niet wist hoe hij het anders moest noemen. Afijn, het was dus een klein winkeltje en buiten stonden er rekken met T-shirts. De jongen liep Sam, Flynn en Zoey achterna, gevolgd door Levi maar bleef staan toen hij zag waar Toby naar wees waardoor Mark een hol gevoel in zijn maag kreeg en zijn blauwe ogen niet naar de Pikachu durfde te laten glijden of op het voorwerp. Als hij nog dieper door de grond kon zakken dan had hij dat gedaan want het was een T-shirt met; I love You erop  en hij wist precies waarom Toby hem veel betekenend aankeek.. Shiyo. “Ga toch heen,” gromde Mark naar de Pikachu die in de lach schoot en de jongen beende snel weg. Grinnikend volgde zijn andere Pokémon,  op Levi na dan maar dat was logisch zij had Shiyo nog nooit ontmoet. Mark en zijn Pokémon begonnen steeds verder de stad in te lopen en opeen gegeven voelde hij dat zijn enkel weer op begon te spelen. Ze hadden dan ook al aardig een tijdje rondgelopen door Pewter City heen want de eerstvolgende bus naar Vermillion zou pas over vier uur vertrekken. De bruinharige jongen plofte uitgeput op een houtenbankje neer en zette zijn spullen op de grond, waar hij vervolgens zijn been oplegde. Toby sprong naast hem op de bank neer zodat hij alles kon over zien en in de gaten houden, “Freee,” hoorde de jongen ineens en zag dat Levi op zijn knie neerstreek. Het kleine wezentje keek hem met grote ogen aan alsof ze hem iets duidelijk wilde maken. Mark wierp eerst een blik op Sam en Zoey die aan het spelen waren met elkaar en toen vervolgens op Flynn die languit aan het slapen was. De vlinder hield haar sjaaltje in haar korte pootjes vast waardoor de jongen door kreeg dat hij hem vast moest maken om heer nek. Mark pakte het voorwerp voorzichtig uit haar pootjes en knoopte hem om het nekje van de Butterfree heen die vervolgens met haar neus langs zijn wang wreef als bedankje. Mark reageerde door over haar hoofdje te aaien.

Toby spitste zijn oren toen hij een andere jongensgeur oppikte en sprong soepel van het bankje af, Mark wilde overeind komen maar besefte dat Toby niet al te ver af zou dwalen. De Pikachu volgde nieuwsgierig het spoor en liep vervolgens tegen iets hards op. “Pika,” mompelde het gele wezentje en wreef met zijn gele pootje over zijn neus heen terwijl hij langzaam omhoog tuurde. Hij zag een jongen, ongeveer vier jaar ouder dan dat zijn eigen trainer was met blauw haar en merkte dat hij veel langer was dan Mark, de Pikachu begon breed te grijnzen toen hij de Geodude opmerkte. Dit was een trainer, right? Mark kon misschien hier iets van leren. Toby liep om de jongen heen om zijn blik te vangen en trok vervolgens zijn mond open; “Pikachu!”  met zijn korte gele pootjes zwaaide hij naar de jongen om zijn aandacht te trekken.. zou hij hem gezien hebben?

Nors wreef Ryan over zijn bovenarm heen. Zijn humeur was op het moment verschrikkelijk, en hij liep meer mank dan hij in dagen had gedaan. Wat was begonnen als iets dat nog op een normale training had geleken, als je niet had meerekende dat zijn Geodude de helft van de tijd niet eens mee had willen werken, was rampzalig geëindigd. Hij vroeg zich af waar het precies mis was gegaan. Tijdens de eerste twee á drie gevechten was alles perfect gegaan. Gabe had zijn bevelen precies opgevolgd, en had er zonder al te veel schade van af weten te komen. Alhoewel dat bij nader inzien eerder was doordat het instinct van zijn Pokémon zo ontiegelijk goed was dan dat het door zijn vaardigheden als een trainer was. Maar dat deed er niet toe. Want op het moment had hij het gevoel alsof hij verschrikkelijk had gefaald. Wat was gestart als niet gehoorzamen, was geëindigd in hij die in de modder op de grond lag omdat Gabe zijn been zo hard had gestompt dat hij omver was gevallen. Zijn Pokémon was boos op hem geweest. Zo ver was hij in ieder geval nog wel. Waarschijnlijk had hij een verkeerd bevel gegeven, of hem gewoon verkeerd aangekeken. Of misschien was het wel gewoon omdat Gabe hem nog steeds niet echt mocht. Wat het ook was, het frustreerde hem. Hij wilde dat Gabe hem aardig vond. Ze hoefden niet de beste vrienden te zijn. Maar hij zou het op zijn minst waarderen als zijn Pokémon hem niet mepte bij het minste of geringste dat hij verkeerd scheen te doen. Het ergste was gewoon nog wel dat hij niet wist wát het was dat hij verkeerd deed. Zo’n goede trainer was hij nog niet. En het talent had hij er ook niet voor. Dat was al verdeeld onder zijn broers en zussen, helaas.

Ondanks dat hij weinig zin had om nog veel vaker gevloerd te worden door zijn Pokémon, wilde hij niet opgeven. Dat zou gewon laf zijn. Bovendien, als hij leerde om Gabe te begrijpen, dan zou hij daar waarschijnlijk ook beter van worden als trainer. Dat was hoe hij het probeerde te bekijken. Iets anders zat er eigenlijk niet op, op het moment. Geduld. Dat was wat hij moest hebben. Geduld, en heel veel geluk. Misschien had Gabe enkel wat tijd nodig. Tijd om aan hem gewend te raken. Want de Geodude zat hoe dan ook aan hem vast. Een opgeluchte zucht ontsnapte uit Ryan’s mond toen de hoge gebouwen aan de rand van Pewter City eindelijk in zicht kwamen. Terwijl ze nauwelijks een uur of twee weg waren geweest, voelde het alsof ze eeuwen lang in het bos waren geweest. Eigenlijk had hij dat elke keer als hij zich buiten een stad begaf. Hoe kort hij zich ook in de wildernis begaf, het voelde telkens weer alsof hij al dagen op reis was. Niet omdat hij zich zo comfortabel voelde in de natuur, maar juist het tegenovergestelde. Hij verlangde terug naar de veiligheid van de bewoonde wereld. Dat was waarschijnlijk iets dat hij nooit af zou leren. Of misschien was dat ook gewoon iets dat tijd nodig had, net als Gabe. Een glimlach was teruggekeerd terwijl hij de stad binnen stapte. Hij wilde ontspannen. Even bijkomen van wat er in het bos was gebeurd. Hij keek naast zich, waar zijn Geodude zich nog steeds bevond, met dezelfde verveelde uitdrukking als die hij eerder had gehad. Hij wilde hem eerlijk gezegd niet terug stoppen in zijn Pokéball. Nee, Gabe was vast veel liever in de buitenlucht dat in zijn bal. Dat was gewoon niet eens iets waar hij over twijfelde. Dat was iets waarvan hij vermoedde dat het voor elke Pokémon zo was. Maar je hoefde ook niet echt een genie te zijn om zo’n conclusie te trekken.

Ryan begon rond te lopen, tot hij uiteindelijk bij een park aan kwam. Dit zou misschien een goede plek zijn om even tot rust te komen. Nou ja, tot dat hij naar het pokémon center zou gaan, in ieder geval. Maar dat hoefde op het moment nog niet. Gabe was niet in levensgevaar ofzo. Hij was hooguit moe, en moe zijn vond hij niet bepaald een reden om helemaal naar het Pokémon Center te moeten rennen. Van vermoeidheid zou hij vast ook wel bij kunnen komen door het rustig aan te doen. Misschien door even een schoonheidsslaapje te doen onder een of andere boom, al betwijfelde hij of zijn Pokémon er ook daadwerkelijk mooier van zou worden. Een zachte duw tegen zijn kunstbeen zorgde er voor dat Ryan stopte met lopen. Hij keek omlaag, waar hij een Pikachu aantrof, die schijnbaar tegen hem op was gelopen. Ietwat verbaasd trok hij zijn wenkbrauwen op. Het leek of tegenwoordig elke trainer een Pikachu bezat. Was dit soms een of andere trend waar hij niets van af wist…? Dat zou niet eens zo heel vreemd zijn. Hij had zich tot voor kort zo ver mogelijk van alles dat met Pokémon te maken had afgehouden. Hij had gedacht dat Pikachu weinig voor kwamen. Maar dat bleek op het moment niets meer dan een gerucht te zijn. Ryan fronste, en keek vervolgens om zich heen, zoekend naar de eigenaar van de Pikachu. Hij kon deze echter niet direct vinden. Het enige wat hij wel zag, was de chagrijnige blik van zijn Geodude, die absoluut niet onder de indruk scheen te zijn van het blije gedrag van de Pikachu. Ach ja, wat zou het ook. Zolang Gabe hem niet aan viel, was alles onder controle. Ryan hurkte, en stak zijn hand uit naar de Pikachu te kunnen aaien. “Hey, jochie, waar is je trainer?” vroeg hij zachtjes.

Toby’s grijns werd breder toen de onbekende jongen voor hem neerknielde en zijn hand had uitstak. De Pikachu keek  even bedenkelijk naar zijn hand voordat hij iets zou doen. Mark vond het vast niet goed als hij zomaar bij iemand op zijn schouder klom daarbij was dat ook nog eens onbeleefd. Uiteindelijk nam hij toch het besluit om zijn hoofd tegen de hand van de jongen te duwen en hem kopjes te geven net als een kat. “Hey, jochie, waar is je trainer?” hoorde hij de onbekende jongen toen vragen.  Toby staakte vrijwel meteen zijn acties en wierp even snel een blik naar de richting waar hij vandaan was gekomen. Hij kon Mark nog steeds van een afstandje zien zitten. “Pikapi.. Pi-pikachu,” antwoordde Toby terwijl hij naar het bankje wees waar Mark nog op zat. De Pikachu was echter niet echt onder de indruk van de chagrijnige uitdrukking van de  Geodude. Hij wist dat hij niks te vrezen had voor deze steen-Pokémon omdat hij in qua kracht toch wel wat in zijn mars had zitten, al zou hij hem aanvallen Toby zou zichzelf verdedigen. Het gele wezentje spitste opnieuw zijn oren toen hij Mark op zag staan en zoekend om zich heen zag kijken… blijkbaar had de jongen al door dat hij ervandoor was gegaan. Waarschijnlijk had zijn trainer niet opgelet toen hij wegliep of had hij last van zijn voet en had hij daarom niet opgelet..? Het was misschien daarom verstandig om Mark gerust te stellen zodat hij zichzelf niet zou belasten. Toby knikte vastbesloten en liep een stukje van de jongen weg om zijn vriend te roepen. “Pikapi!” riep de Pikachu luid genoeg zodat hij verstaanbaar was voor zijn trainer. Dit haalde hij een aantal keer.

Mark keek met een kleine glimlach toe hoe zijn Vulpix en Eevee met elkaar speelde. Ondanks dat je kon zeggen dat Sam het ‘ruige’ type was, speelde ze met Zoey best leuk. Dit maakte het voor Zoey natuurlijk ook leuk omdat ze nu echt een speelmaatje gevonden. Uiteindelijk viel de Eevee qua gedrag wel mee en was het niets meer dan onzin. Ja natuurlijk kon zijn Eevee ruig zijn maar daarvoor moest je door haar masker zien heen te breken en dat was hem godzijdank ook nog gelukt ook. De bruinharige jongen keek op toen hij zijn Pikachu nergens meer zag. Hij stond op van het bankje en keek om zich heen om te beseffen dat Toby niet hier in de buurt was, niet dat hij in paniek raakte ofzo. “Toby!” riep Mark waarbij hij kalm rond keek en vervolgens een stem hoorde dat afkomstig was vanuit de bosjes. De jongen wierp een blik richting zijn spelende Pokémon die nog druk bezig waren met elkaar, het was zonde om ze te storen in hun spelletje. De enige die niets aan het doen was waren Flynn en Levi. Flynn lag te slapen en Levi wist niet zo goed wat ze aan moest met de rest, de jongen wenkte de Butterfree zodat ze niet alleen zou achterblijven. Levi fladderde achter hem aan waarbij ze op zijn hoofd neerstreek. Gelijk daarna kregen Sam, Zoey en Flynn door dat Mark ervandoor wilde gaan en staakte ze hun spelletje of middag dutje waardoor ze Mark op de voet volgde. De jongen pakte zijn tas van de grond en beende snel richting de stem van zijn Pokémon. Even overwoog hij om zijn andere Pokémon terug te stoppen in hun Pokéballen maar eigenlijk vond dat het niet echt nodig was. Nu konden ze nog een frisse neushalen voordat ze terug gingen naar Vermillion City met de bus.

Vrijwel  meteen toen hij Toby in het vizier kreeg, begon Mark zijn pas te versnellen en vergat daarbij dat hij dat niet moest doen vanwege zijn voet. Hij liep wat onhandig de struiken door waarbij hij bijna door zijn enkel ging maar dit nog net op tijd wist te herstellen. Hij wierp zijn blik over het terrein heen en zag inderdaad zijn Pikachu.. maar hij had gezelschap. Een jongen, ongeveer vier of drie jaar ouder dan dat hij was en blauwe haren.  “Pikapi!” riep Toby toen hij uit de struiken tevoorschijn kwam met zijn overige Pokémon. Flynn stond er wat afzijdig en geïrriteerd bij terwijl Sam, en Zoey vragend naar de onbekende jongen keken. Levi wist zichzelf niet echt een houding te geven en probeerde zich verlegen achter zijn bruine haar te verschuilen. “Toby.. hier ben je,” reageerde Mark uiteindelijk na een korte stilte op de Pikachu. Het gele wezentje begon hem vooruit te duwen en wees enthousiast naar de onbekende jongen met zijn Geodude. “Pika. Pi-pikachu!” zei Toby maar de bruinharige jongen begreep niet precies waar zijn Pokémon heen wilde. Wat wilde hij nou? Dat hij een gesprek met deze jongen aanging.. of wilde hij iets anders. Zich stilhouden ging niet echt helpen dus besloot hij zijn mond maar open te trekken. “Uhm.. Hoi,”  zei Mark toen maar waarbij hij zijn hand omhoog stak als begroeting.

Een zachte glimlach verscheen op Ryan’s gezicht toen de Pikachu zijn wang tegen zijn hand aan drukte. Hij had het dus nog steeds. Op de een of andere manier schenen Pokémon hem te mogen. Nou ja, ze schenen hem in ieder geval toe te staan om ze te aaien. Hij had bedacht dat hij misschien een of andere gave had die er voor zorgde dat Pokémon hem mochten. Gabe, echter, had hem het tegendeel bewezen door te laten zien dat hij hem absoluut niet mocht. Hij was hierdoor tot de conclusie gekomen dat iets zoals een gave absoluut niet bestond. Nee. De Pokémon hadden hem enkel gemogen omdat hun trainers ze goede manieren hadden aangeleerd. Iets waaraan hij zelf nog niet was begonnen bij zijn Geodude. Nou ja, het zou waarschijnlijk altijd ergens een idee in zijn achterhoofd blijven. Dat hij iets speciaals had waardoor Pokémon hem mochten, zelfs al was het pure onzin. De kans was zelf groot dat ze hem alleen maar tolereerden omdat ze simpelweg niet bang voor hem waren. Omdat hij niets bezat wat ze zou kunnen intimideren. Een idee dat hem blij maakte, maar dat hem tegelijk ook zorgen baarde. Hij wilde niet dat anderen zomaar over hem heen liepen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien was dat ook wel waarom Gabe hem niet mocht. Omdat hij niet zelfverzekerd genoeg was, en hij daardoor niet een of andere autoriteit uitstraalde. Hell, misschien volgde Criana hem wel alleen maar omdat ze medelijden met hem had. Wist hij veel. Hij hoopte van niet.

De Pikachu draaide zich van hem weg, en wees naar een bankje dat een eindje verderop stond. Nog net kon Ryan een gestalte dat door verschillende Pokémon was omringd op het bankje zien zitten. Was dat de trainer van de Pikachu? Het moest wel, want de Pikachu scheen nu naar de jongen te roepen. De jongen leek zijn Pikachu gehoord te hebben, want hij was opgestaan, en hij keek nu zoekend om zich heen. Toen hij eenmaal zijn Pikachu in zicht had gekregen, snelde hij in hun richting, gevolgd door zijn horde Pokémon. Ryan fronste lichtjes. Dit was niet bepaald zijn bedoeling geweest toen hij de Pikachu had gevraagd waar zijn trainer was. Het was meer uit bezorgdheid geweest. Maar nu kon hij er niet meer onderuit komen, of wel? Het minste wat hij nu kon doen was het begroeten van de jongen, al was het maar uit beleefdheid. Nee, als er iets was wat hij niet wilde verloochenen, dan waren het zijn goede manieren. Zijn manieren waren een van de weinigen dingen aan hem waar hij nog trots op kon zijn. Het klonk misschien stom, maar het was gewoon zo. Dat was hoe zijn ouders hem hadden opgevoed. Hij moest altijd beleefd zijn, wie er ook tegenover hem stond. Want op het moment dat hij zijn manieren weggooide, kon hij net zo goed zichzelf weggooien. Dat was wat ze hem hadden geleerd. En daar zou hij zich aan houden ook. Het was daarom dat zijn frons verdween, en hij een beleefde glimlach tevoorschijn toverde. De jongen kwam recht op hem afgelopen, en liep hierdoor recht door het struikgewas heen, wat er voor zorgde dat hij bijna viel. Ryan snoof. Als hij hem was geweest, dan was hij waarschijnlijk écht gevallen.

“Toby.. hier ben je,” zei de jongen tegen zijn Pokémon toen hij eenmaal dichtbij genoeg was. Toby? Was dat de naam van de Pikachu? Langzaam liet Ryan zijn blik over de Pokémon van de jongen heen glijden, die hem terug aan leken te staren. Ryan slikte. Hij voelde zich ongemakkelijk nu hij door zoveel ogen werd bekeken. Hij wierp een vluchtige blik naar zijn eigen Pokémon, die hem inmiddels straal negeerde, en zich had gericht op een niet veel verderop staande boom, die op de een of andere manier veel interessanter was. Wel, daar had hij ook weinig aan. Ryan slaakte een zucht. “Uhm.. Hoi,” hoorde hij de jongen praten. Ietwat verbaasd keek Ryan naar de jongen. Was hij… zenuwachtig? Of erger, was hij misschien zelfs bang voor hem? Want dat was onmogelijk. Daar had hij al een heel innerlijk dialoog aan besteed. Waarschijnlijk was hij banger voor Gabe dan voor hem. Ryan grijnsde. “Hey,” beantwoordde Ryan de begroeting. “Nice, die Pikachu. Toby heette hij, zei je?” vroeg Ryan, in de hoop de jongen wat gerust te stellen door over zijn Pokémon te beginnen. Opnieuw liet Ryan zijn blik over de Pokémon van de jongen heen glijden. Hij grinnikte zachtjes bij het zien van de Wartortle, die al even ongeïnteresseerd scheen te zijn als zijn eigen Pokémon. “Ook al een chagrijnige Pokémon?” vroeg Ryan, om daarbij eerst een knikje te geven naar de blauwe pokémon, om daarna veelbetekenend naar zijn eigen Geodude te kijken.

“Hey,” reageerde de onbekende jongen op zijn begroeting. Mark zette zijn gewoonlijke vriendelijke glimlach op als teken dat hij het gehoord had en dat was ook iets dat hij zichzelf had aangeleerd. De jongen vroeg zich af hoe de Pikachu hem tegen het lijf was gelopen en of hij problemen had veroorzaakt, niet dat het in de aard van het gele wezentje zat ofzo. Daarbij was Toby een heel vriendelijk kereltje die geen vlieg kwaad deed. Mark richtte zijn blik terug op zijn Pokémon die nog steeds vragend naar de onbekende keken maar blijkbaar hadden Sam en Zoey doorgehad dat het ongemakkelijk was dat ze hem zo aanstaarde. De twee Pokémon besloten om hun spel hier te hervatten. “Nice, die Pikachu. Toby heette hij, zei je?” hoorde Mark de jongen toen vragen waardoor hij zelf een blik op het gele wezentje wierp die hem een tevreden glimlach toewierp en zich via de grond afzette om op zijn schouder te klimmen. Toen hij eenmaal zat legde de jongen een hand onder zijn kin en begon hem daar te aaien. Mark knikte als bevestiging. “Bedankt. Hij heet Toby ja,” antwoordde Mark met een brede grijns nadat hij voelde hoe de Pikachu op zijn hoofd klom en iets scheen te doen wat hij niet kon zien. Geschrokken vloog Levi op waardoor het wezentje op zijn arm neerstreek en zich vastklampte met haar pootjes aan zijn arm om vervolgens haar hoofdje in zijn shirt te duwen. Mark grinnikte.. de pestkop. Natuurlijk bedoelde Toby het niet kwaad maar Levi begreep de hele situatie niet echt waardoor het wezentje zich achter hem had verscholen. Je kon het precies vergelijken met een kleuter die zich verschool achter zijn moeder bij nieuwe ontmoetingen. Ze was gewoon een beetje verlegen.. gelukkig niet op de manier zo als Zoey het had gehad. Die tijd was gelukkig voorbij.

Mark richtte zijn blik terug op de jongen die zijn mond weer opentrok, hij had zijn blik gericht op Flynn. “Ook al een chagrijnige Pokémon?” vroeg de jongen toen. De bruinharige wierp een felle blik op de Wartortle die zijn blik met hem kruiste en hem nijdig aanstaarde. Alsof hij een positief antwoord van zijn trainer kon verwachten maar Mark liet zich niet imponeren door Flynn want die tijd was voorbij. De Wartortle wist dondersgoed hoe hij zich moest gedragen dus daar ging hij geen aandacht aanbesteden. “Nou ja.. Flynn is gewoon een ouwe zeur die eigenlijk chagrijnig is omdat ik hem per ongeluk wakker heb gemaakt,” grijnsde Mark en keek de Wartortle met een ietwat spottende blik aan, zelf kon hij er ook wat van dus hij kon het terug verwachten. Flynn snoof nijdig terwijl hij boos met zijn schild van hem wegdraaide terwijl hij languit op de grond ging liggen, zijn ene poot onder zijn hoofd plantte en met zijn andere poot naar de bruinharige jongen wuifde, daar had hij ook zijn ogen bijgesloten. Mark klemde kwaad zijn kaken op elkaar om de neiging te onderdrukken om met spullen naar de Wartortle te gaan gooien, nu dreef hij nog erger de spot met hem toen hij nog een Squirtle was. Wat moest die jongen hier wel niet van denken? Mark besloot zijn aandacht niet meer te besteden aan de Wartortle en stak zijn hand vervolgens uit om zich fatsoenlijk voor te stellen. “Ik ben Mark. Flynn en Toby heb je ontmoet en de drie andere zijn Sam, Zoey en Levi,” zei Mark met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht terwijl hij de Pokémon individueel aan had gewezen. De jongen moest geen slecht beeld van hem krijgen natuurlijk.

Vlak nadat Mark die woorden had gezegd besloot Flynn om wraak te nemen door met zijn sterke staart tegen zijn enkel te slaan. De jongen die de onverwachte aanval niet doorhad verloor hierdoor zijn evenwicht, het deed verder niet echt zeer maar toen hij zich van zijn val wilde opvangen met zijn arm vergat hij de brandwond op zijn elleboog die er nog zat. Hij moest hierdoor moeite doen om het pijnlijke gevoel in zijn arm te negeren en beet hierdoor op zijn onderlip. Toby tuimelde ook van zijn schouder maar die kwam minder hard terecht dan de jongen zelf door op zijn schoot te rollen. Levi had zijn arm losgelaten en streek vervolgens naast hem neer terwijl ze bezorgd een blik op hem richtte. Mark gromde en wierp de Wartortle een nijdige blik toe, “Waar was dat voor nodig!” riep hij kwaad naar de Wartortle. Flynn zwaaide opnieuw met zijn poot alsof hij een vlieg dood wilde slaan wat Mark nog meer begon te irriteren, voor de zoveelste keer had de Wartortle hem te pakken en deed hij alsof hij een prinses was ook. Alsof dat al niet erg genoeg was begon Flynn hem ook nog uit te lachen… nou dit ging echt helemaal fantastisch. Mark slaakte een diepe zucht om zichzelf te kalmeren. Bestond er dan nog een erger duo dan hij en Flynn? Op die vraag wist hij echter nog geen antwoord.

De jongen had geglimlacht bij het horen van zijn begroeting. Het was fijn om iemand buiten hem zelf om te zien glimlachen, zelfs al was het geforceerd, of simpel uit beleefdheid. De jongen knikte bevestigend als antwoord op zijn vraag. “Bedankt. Hij heet Toby ja,” zei hij, waarna hij breed grijnsde. Ryan gaf een kort knikje. Hij had het dus goed verstaan. Nadat Ryan zijn volgende vraag had gesteld, had de bruinharige jongen een blik op zijn Wartortle geworpen. “Nou ja.. Flynn is gewoon een ouwe zeur die eigenlijk chagrijnig is omdat ik hem per ongeluk wakker heb gemaakt,” zei de jongen grijnzend. Ryan glimlachte. Het zou fijn zijn geweest als zijn Geodude ook om die reden chagrijnig was geweest. Niet omdat hij het oneens was met Ryan’s trainingsmethoden, maar omdat hij met het verkeerde been uit been was gestapt. Maar misschien had Gabe eerst benen nodig om zoiets voor elkaar te krijgen. De Wartortle scheen het commentaar van zijn trainer niet te waarderen, en had zich demonstratief weggedraaid. Ze hadden zo te zien alles behalve een goede band. Misschien was dit ook wel hoe zijn toekomst met Gabe er uit zag. Dat de Geodude hem compleet zou negeren als hij eenmaal geëvolueerd was. Want Pokémon stonden er om bekend om behoorlijk van karakter te kunnen veranderen als ze eenmaal evolueerden. Dit was natuurlijk niet altijd het geval, maar… Wat als het karakter van Gabe er nog verder achteruit door zou gaan? Het idee baarde hem zorgen.

De bruinharige jongen scheen uiteindelijk besloten hebben om zijn Wartortle geen aandacht meer te gunnen, en het over een andere boeg te gooien door zich voor te stellen. “Ik ben Mark. Flynn en Toby heb je ontmoet en de drie andere zijn Sam, Zoey en Levi,” zei de jongen, om hierbij zijn Pokémon een voor een aan te wijzen. Wel, dat waren veel namen om te onthouden. Hij wilde er tegenop bieden door zijn eigen Pokémon voor te stellen, maar kwam tot de conclusie dat het te veel moeite was om zijn Mankey nu uit haar Pokéball te laten. Oftewel, hij moest het doen met het voorstellen van Gabe. “Mijn naam is Ryan. En dit hier is Gabe,” stelde Ryan zichzelf en zijn Pokémon voor. Hij beantwoordde de glimlach van de jongen met een flauwe grijns. Hij kreeg nog steeds een vreemd gevoel als hij zich voorstelde. Het voelde zo… zo onnatuurlijk. Dat was de beste manier om het te omschrijven. Maar dat lag aan hem zelf, niet aan de mensen die hij ontmoette. Het was gewoon een van de vele dingen waar hij nog aan gewend moest raken. Maar dat zou nog wel komen. Uiteindelijk.

De Wartortle van de jongen was opgestaan, en was naar zijn trainer toe gelopen, om deze vervolgens een harde mep tegen zijn enkel te verkopen met zijn staart. Een frons verscheen op Ryan’s voorhoofd. Wat had dat te betekenen? Mark had zijn evenwicht verloren, en was op de grond terecht gekomen. Ai, dat had pijn moeten doen. “Waar was dat voor nodig!” riep Mark kwaad naar zijn Pokémon. Ryan wierp een korte blik op zijn Geodude, die hem niet langer dan een half uur geleden zelf ook tegen zijn been had gemept. Ja, dat was zeker weten de slogan van vandaag. Waar was dat voor nodig. Want hij zelf vroeg zich dat ook af. Gabe leek zijn blik te negeren, en keek in plaats daar van naar Flynn, met iets dat Ryan opvatte als een goedkeurende blik. Óf Gabe had iets tegen trainers, óf hij was een sadist. Beide kon ook altijd nog. Ryan zette een stap naar voren, om vervolgens zijn hand naar Mark uit te steken. “Hier, laat me je overeind helpen,” zei Ryan, om hierbij zijn eigen Pokémon vanuit zijn ooghoek in de gaten te houden, wetend dat er een kans wat dat Gabe hetzelfde bij hem uit zou kunnen halen als wat Flynn bij Mark had gedaan. Om de situatie nog eens erger te maken, lachte de Wartortle zijn trainer uit. Wel, zo erg was Gabe op het moment nou ook weer niet. “Is het niet verstandiger om Flynn in zijn Pokéball te laten als hij dit soort dingen uit haalt?” vroeg Ryan.

“Hier, laat me je overeind helpen,” hoorde Mark Ryan toen zeggen en keek omhoog waar hij diens hand zag om hem overeind te helpen. De bruinharige jongen pakte zijn hand aan en duwde zichzelf van de grond af met zijn vrije hand nadat Toby naast hem op de grond was gesprongen. Toen hij overeind stond wreef hij met een pijnlijk gezicht over zijn elleboog heen waar hij die brandplek had zitten. Mark keek op toen hij de stem van Ryan weer hoorde, “Is het niet verstandiger om Flynn in zijn Pokéball te laten als hij dit soort dingen uit haalt?” vroeg Ryan toen. De bruinharige jongen keek met een bedenkelijke blik naar de Wartortle die hem dreigend aanstaarde maar het deed de jongen niet veel. Meestal als Flynn dit soort streken uit haalde stond hij weer op en ging gewoon verder waar hij mee bezig was maar als je hem al liet terug keren in zijn Pokéball was het voor hem juist een rede om dit de eerstvolgende keer weer te doen. Al had Flynn ook wel zijn goede kanten niet alleen slechte. “Ik weet uit ervaring dat het niet echt helpt,” antwoordde Mark met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht. Hierbij had hij de Wartortle veel betekenend aangekeken die zijn uitdrukking wat verlichte met een tevreden glimlach op zijn gezicht.

Mark grijnsde breed terwijl hij Toby weer langs zijn benen omhoog voelde klimmen en zich weer op zijn schouder nestelde, “Eerlijk gezegd ben ik zijn gedrag nu wel gewend want zo was hij ook al als Squirtle,” voegde de jongen er aan toe, als een soort verduidelijking voor Ryan. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Levi nieuwsgierig op Ryan afvloog en hem met haar grote ogen in zich op nam. De Pikachu op zijn schouder wilde aanstalten maken om de Butterfree tegen te houden maar de jongen hield hem tegen. “Laat haar maar even gaan… het kan geen kwaad,” mompelde Mark tegen het gele wezentje die zich er toen bij neerlegde en verder op zijn hoofd klom, waar hij zoals gewoonlijk alles kon over zien. “Dus Ryan..” begon Mark terwijl hij zijn armen achter zijn hoofd vouwde en in een relaxte houding ging staan terwijl met hij met zijn blauwe ogen naar de oudere jongen staarde. “Wat brengt jou hier?” voegde hij er nieuwsgierig aan toe met een brede grijns op zijn gezicht. Zich niet meer gefocust op Flynn’s streken, wachtte hij op antwoord.